"แฮ่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
นี่ผมกำลังวิ่งหนีอะไรกันอยู่ฟร่ะ? เมื่อตอนแรกผมยังตื่นนอนแบบปกติ? ยังอาบน้ำแบบปกติ? ยังทำกิจวัตรประจำวันแบบเหมือนเช่นเคยไม่ใช่หรอ? แล้วสิ่งที่เราเห็นนี่มันคืออะไรกัน? ผมว่าผมคงต้องประสาทหลอนไปแน่? ถ้านี้คือฝันล่ะก็ช่วยทำให้ผมตื่นทีเหอะ!!
"เปรี๊ยะ!!!!!!!!!!!"
ผมตบหน้าตัวเองอย่างแรงไปหนึ่งที ! มันก็เจ็บนะ ตื่นสิตื่น ผมไม่อยากอยู่ในโลกแห่งความฝันนี้อีกแล้ว ฝันบ้าอะไรในรอบปีเลยว่ะ? ผมลองทำอะไรต่างๆนาๆเพื่อให้ผมนั้นตื่นจากฝันบ้าๆนี้เสียที! แต่ก็ลองทำไปบ้างแล้วเห็นจะไม่ได้ผล นี่ไม่ใช่ฝันหรือไง? ผมกำลังทำอะไรอยู่ ระหว่างที่คิดอะไรไปต่างๆนาๆผมก็วิ่งหนีสิ่งหนึ่งที่ผมไม่อาจเชื่อได้ว่ามันมีอยู่จริงไปด้วย ถ้าหากว่าผมจะลองหันหน้าไปมองสิ่งนั้นอีกสักทีหนึ่งคงจะไม่เป็นไรล่ะมั้ง? ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ ส่วนเท้านั้นก็ใส่เกียร์วิ่งหนีตลอด แล้วจากนั้นผมก็หันไปมองด้านหลังทันที!!
"บ้าไปแล้ว............!!!!!"
นั้นคือสิ่งที่ผมกำลังหนี มันไม่ได้มีแค่2 ตาเหมือนคนปกติ 2แขนก็ไม่ใช่ แต่สิ่งที่ผมสามารถคาดคะเนในยามที่อะดรีนารีนผมกำลังหลั่งไหล ทำให้นี้เป็นวันหนึ่งที่ผมเหนื่อยที่สุดในชีวิตของมนุษย์คนนึงจะเกิดมาได้ ไอ้ที่ผมหันไปมองนั้นน่ะ ไม่ต้องเดาล่ะ..
"เอเลี่ยนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!! ม่าย!!!!!"
-----
"กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
เสียงนาฬิกาผมดังขึ้น!! แสดงว่าตอนนี้เป็นเวลา7โมงที่ผมตั้งปลุกไว้ตามปกติ... แต่ขี้เกียจอ่ะขอนอนต่อดีกว่า... วันนี้ก็วันเสาร์ด้วยนี่นา.. ผมไม่มีเรียนวันนี้แล้วจะตั้งปลุกนาฬิกาไปทำเพื่ออะไรเนี่ย? ถ้ายังงั้นวันนี้ผมขอหลับยาวทั้งเช้าเลยดีกว่า... ผมกำลังจะเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกของผม แต่พอผมจะเอื้อมไปจับเท่านั้นแหละ นาฬิกาของผมมันขยับหนีไปไหนซะแล้ว?
"อิจิโกะ ตื่นสิ...." นี่มัน.. เสียงผู้หญิงนี่นา..
"เช้าแล้ว... ตื่นมากินข้าวเช้ากันเถอะนะ"เธอยังคงเรียกผมอยู่
เสียงใสกังวาลของเธอนั้น เเทบทำให้ผมอยากหลับต่อ.. แต่ไม่ได้ๆ ลืมไปสนิทเลยว่าวันนี้ผมต้องไปตลาดเพื่อไปซื้อมิโซะ และ ผักหลายอย่างที่กำลังจะหมดแล้ว ผมพลางค่อยๆบิดขี้เกียจขึ้นมาแล้วก็ลืมตาขึ้นมาช้าๆ
"ตื่นแล้วหรอ อิจิโกะคุง ดีจังเลยอรุณสวัสดิจ้า"
สาวน้อยผมสีเขียวหน้าตาน่ารักคนนี้ที่มาปลุกผมนั้น ถือนาฬิกาปลุกไว้กับตัวเธอ นี่ไม่คิดจะให้ผมได้ปิดนาฬิกาปลุกเลยใช่ไหม
"อ่า อรุณสวัสดิ.. นานะจัง"
นานะจัง เธอเป็นนักร้องไอด้อลที่ดังพอสมควรในตอนนี้ ทั้งเสียงอันแสนหวานไพเราะ แถมเป็นคนร่าเริงสดใส ทำให้ตัวของเธอนั้นเป็นที่นิยมมากในตอนนี้ แต่ใครจะไปนึกล่ะว่า คนดังๆอย่างเธอนั้นจะมาอยู่อาศัยที่บ้านข้างๆบ้านผมนี่เอง เธอมักจะชอบแอบหาโอกาศมาปลุกผมตอนเช้าๆของทุกวันเลย.. อ่า.. ผมค่อยๆลุกมาแล้วเดินออกจากห้องนอนของผม แล้วลงไปที่ห้องครัวซึ่งแม่ของผมนั้นได้ทำอาหารไว้ให้รอแล้ว แต่แม่ผมนั้นทำงานในบริษัทที่ต้องไปทำงานเร็วมาก ทำให้ผมนั้นไม่เคยได้กินข้าวพร้อมกับคุณแม่เลย แต่ก็ช่างมันเถอะ ผมนั้งเก้าอี้ที่โต๊ะอาหาร ซึ่งนานะจังก็ตามมานั้งด้วยเช่นกัน
"ขอบคุณสำหรับอาหารครับ"
แล้วผมก็กินอาหารไปอย่างช้าๆ ใจเย็นๆ ซึ่งวันนี้แม่ผมทำทงคัตสึหมูไว้ แล้วตอนนี้เวลา7โมงครึ่งแล้วซึ่งอีกไม่กี่ชั่วโมงตลาดก็จะของหมดแล้วทำให้ผมต้องรีบกินเข้าไปอย่างรวดเร็ว
"แค่กๆๆๆ" ดูเหมือนผมจะกินข้าวเร็วไปหน่อยเลยสำลักข้าวซะแล้ว
"อิจิโกะจัง น้ำๆๆๆ!!" นานะจังรีบยื่นแก้วน้ำมาให้ผม
ผมรีบหยิบแก้วน้ำแล้วกินน้ำเข้าไปอย่างเร็ว แล้วพลางทุบลำคอตัวเองให้ข้าวลงลำคอไป.. อ่าห์หายใจสะดวกซะที ถ้าตระกี้นี้นานะจังไม่รีบหยิบแก้วน้ำมาให้ ผมคงไม่รู้เลยว่าจะเป็นตายร้ายดียังไงต่อจากนั้น
"อ่า เธอช่วยชั้นไว้อีกแล้ว ขอบคุณนะ" ผมตอบไปแบบนั้น
"ไม่เป็นไรจ้า... อ่าสายแล้วๆๆๆๆ ฉันไปทำงานก่อนนะอิจิโกะคุง" เธอตอบกลับแล้วรีบวิ่งแบบลนๆออกไปทันที
ผมกินข้าวไปพลางดูทีวีไป ซึ่งเห็นในข่าววันนี้บอกว่า องค์การนาซ่าพบว่าพายุสุริยะจะพัดมาใกล้ๆโลกแต่ก็คงไม่มีผลกระทบใดๆกับโลกแน่นอน ตัวผมนั้นก็ไม่ค่อยมีความรู้เรื่องนี้ซักเท่าไหรเลยเปลี่ยนช่องไปดูรายการคอมเมดี้ฮาๆดีกว่า พอผมกินข้าวเสร็จแล้วผมก็รีบถือตระก้าจ่ายตลาด ล็อคบ้านแล้วรีบวิ่งไปตลาดก่อนที่ผักจะหมด
วันนี้อากาศร้อนจัด ไม่มีเมฆมาบดบังแสงอาทิตย์อันร้อนแรงในวันนี้เลย ผมก็วิ่งมาถึงตลาดจนได้ แล้วผมก็เดินไปซื้อผักตามที่คุณแม่ผมต้องการ
"ผักกาดนี่ เท่าไหรครับ?" ผมถามแม่ค้าขายผักในตลาดนั้น
"อ่อ 60 เยนจ้า" แม่ค้าตอบกลับผม
ผมก็เอาเงินจ่ายตามราคาที่แม่ค้าบอก แล้วก็เก็บผักใส่ตระกร้า ว่าแล้วก็เดินกลับบ้านไปตามปกติ
"ฟิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เอ๊ะ?
เมื่อตอนที่ผมพึ่งออกมาจากบ้าน แดดยังร้อนฟ้ายังโปร่งอยู่เลยนะ แต่ทำไมตอนนี้เมฆกลับครึ่มๆ แถมลมยังพัดแรงอีกด้วย ผมสังหรณ์ใจแปลกๆเกี่ยวกับเรื่องนี้จัง แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาให้คนอย่างผมมาคิดมากแล้ว ผมรีบวิ่งกลับบ้านไปอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้.. แต่แล้ว
ผมล้มครับ แล้วไม่ใช่แค่ล้มเท่านั้น ผมยังรู้สึกได้อีกว่าลมพัดแรงที่สุดจนถึงที่สุด รู้สึกไม่ค่อยดีเลย ผมไม่สามารถลุกขึ้นมายืนต่อได้แล้ว อ่านี่คือจุดจบของเราแล้วหรือ ยังไม่ทันได้มีแฟนกับเขาบ้างเลย อยากได้คะแนนสอบสูงๆกับเขามั้ง แต่ไอ้เรานั้นมันก็แค่คนธรรมดาคนนึงคงไม่ต้องไปอาลัยตายอยากกับชีวิตแล้วมั้ง
ฟู่มมมมมมมมมมมมมมมมม!!!
...
อ่า นี่ผมหมดสติไปหรือ ตระกี้นี้เกิดอะไรขึ้น? ผมโดนลมกดให้ตัวผมไม่สามารถทำอะไรได้ ที่รู้ๆคือตอนนี้ผมไม่มีแรงจะลุกแล้ว ไม่อยากเชื่อเลยว่าวันนึงวันนี้ จะเกิดเรื่องแปลกๆแบบนี้ขึ้นได้
"เป็นอะไรไหม?" ผมได้ยินเสียงคนมาพูดใกล้ๆ
"จับมือชั้นไว้สิ.." เขายื่นมือมาให้ผมจับ
ผมซึ่งตอนนี้แทบไม่มีแรงแล้วยังอุสาห์แอบโล่งใจว่าแถวนี้ยังมีคนที่ไม่ได้รับผลกระทบจากพายุเมื่อตระกี้นี้ ผมก็จับมือของเขาครับ เอาล่ะ เอาเป็นว่าตอนนี้ผมปลอดภัยแล้ว
หมับ...
เอ๊ะ เดียวก่อนนะ ?? มันไม่เห็นมี5 นิ้วเลย แล้วใครช่วยตรูอยู่ฟร่ะ? ผมชักรู้สึกแปลกๆ แถมเหนียวมืออีก จะให้บรรยายไงดีล่ะ อ่อ นึกออกแล้ว เมื่อ3วันก่อนผมกับแม่ได้ไปเที่ยวที่โอซาก้า แล้วผมจำได้ว่าผมเขมือบไอ้นั้น ทาโกยากิ แล้วในนั้นมันก็มีวัตถุดิบที่เป็น หนวดหมึกยักษ์ เหมือนที่ตอนนี้ตรูกำลังจับอยู่เลย ผมค่อยๆมองขึ้นไปช้าๆ โดยภาวนาว่าขอให้มันเป็นแค่ฝัน
"นายไม่เป็นไรนะ?"
เฮ้ย!!! บ้าไปแล้วววววววว ผมต้องอึ้งจนสติแตกไปแล้วแน่ๆ มันไม่ใช่มนุษย์ครับ!!! มันดูคล้ายๆกับหมึกยักษ์ลอยได้ แถมนัยตาของมันยังเป็นสีแดงฉาน ตัวสีเขียว ผมไม่อยากนึกเลยว่าชีวิตหนึ่งของผมจะต้องมาเจอตัวไรแบบนี้!!
"มะ มะ มะ.."
"มนุษย์ต่างดาววววววววววววววววววววว!!" ผมตะโกนออกมาด้วยความช็อคทันที
ขาที่ว่าไม่มีแรงตอนตระกี้นี้กลับมามีแรงใส่เกียร์วิ่งได้อย่างน่าอัศจรรย์ ผมรีบวิ่งหนีเจ้าตัวบ้าๆนี้ ทั้งๆที่ผมก็รู้นะว่าเขาหวังดี แต่ด้วยร่างของคุณพี่ที่แปลกตาไปจากผมทำให้ผมรีบวิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิตทันที วิ่งไปทางไหนก็ได้ที่มันจะถึงบ้านผมเร็วที่สุด ว่าแล้วผมก็หายลับไปจากสายตาเจ้าบ้านั้นทันที
ผมวิ่งครับ วิ่งไปแบบไม่รู้จุดหมายที่จะหยุด ผมพลางมองขึ้นไปบนท้องฟ้าซึ่งบัดนี้ไม่มีดวงอาทิตย์สีส้มแดงฉานแล้ว แต่กลับมีดวงจันทร์ประมาณ7 ดวงมาอยู่บนท้องฟ้าแทน ที่สำคัญอีกอย่างคือ ผมเห็นยานบินครับ!!! ยานอวกาศ ยานเต็มไปหมด.. โอ้พระเจ้าช่วยนี่มันเกิดอะไรขึ้นกับโลกของผมกันแน่เนี่ย โอ้ยตายๆ ผมตายแน่โลกแบบนี้ ระหว่างผมวิ่งไปผมก็เจอตัวแปลกตาเต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ที่คล้ายๆกับโยดาในเรื่องสตาร์วอร์ ไอ้นั้นที่ยืนตรงเสาไฟฟ้าที่ผมวิ่งผ่านก็มีหัวเป็นควายแต่ตัวเป็นนก ผมช็อคครับ
ปึ้ง......!!! โอ้ยเจ็บๆ
ผมเดินไปชนหญิงสาวน่ารักคนนึงเข้า เธอมีผมสีดำ ตัวเล็กน่าเอ็นดู เธอดูเหมือนหอบอะไรบางอย่างมาด้วย ด้วยความที่ผมเป็นฝ่ายผิดที่ไปเดินชนเธอเข้า เลยต้องเข้าไปขอโทษเธอแล้วล่ะ
"เออ ขอโทษนะครับที่ผมเดินชนคุณ จนของๆคุณตกพื้น ขอโทษจริงๆนะครับ" ผมก้มหัวพนมมือบอกเธอไปแบบนั้น
"แงๆๆๆๆๆๆ ไทยากิเค้าตบพื้นหมดเลยเนี๊ยว!" ดูเหมือนเธอจะร้องไห้เลยล่ะ
"โป้ง เจ้ามนุษย์คนใจร้าย แงๆๆๆๆๆ" เอ้ายังไม่ทันไรก็โดนงอลซะแล้ว
ดูเหมือนว่าเธอก็ไม่ใช่คนในโลกนี้เหมือนกัน แต่ดูจากรูปร่างก็เหมือนมนุษย์นี่นา แต่ก็เอาเถอะ ผมทำให้เธอต้องร้องไห้ แถมคน+พวกมนุษย์ต่างดาวก็หันมามองทางผมเหมือนกับให้ผมต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่ผมทำ เอาล่ะ ในเมื่อวันนี้มันเละซะขนาดนี้ เรื่องเงินเรื่องทองตรูก็ไม่สนแล้ว ขอข้อมูลจากสาวน้อยต่างดาวคนนี้ซะหน่อย
"อ่า เดียวชั้นซื้อให้ใหม่แล้วกันนะ"ผมตอบไปแบบนั้น
"เนี๊ยว!! จริงนะ? ขอบคุณมากจ้า"ดูเหมือนเธอจะฟื้นจากความเศร้าตระกี้นี้อย่างรวดเร็วเลย..
"อ่า จริงสิ ป่ะ.."ผมเดิน ซึ่งมันเป็นเส้นทาไปร้านไทยากิ โดยตัวเธอนั้นก็เดินต้อยๆตามผมมาอย่างติดๆ
---
ตอนนี้ผมนั้งอยู่ที่สวนสาธารณะใกล้ๆบ้านของผม แล้วที่นั้งข้างผมอยู่นั้น จากที่ผมถามเธอเมื่อไม่นานมานี้ รู้สึกว่าเธอจะชื่อว่า ฟูกาดะ มารุ ซึ่งเธอก็กินไทยากิข้างๆผม ตอนนี้ผมต้องการรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับโลกของผมกันแน่ ผมจึงได้ถามเธอว่า
"ฟูกาดะจัง เธอมาจากที่ไหนกันหรือ" ผมถามเธอด้วยความสงสัย
"เนี๊ยว ฉันมาจากดาวเนี้ยว เนี้ยวน่ะ" เธอตอบผมแบบนั้น
เห... ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ามีดาวชื่อนี้ด้วย ว่าแล้วผมก็ถามเธอต่อ
"แล้วพวกเธอ รวมถึงคนอื่นๆหลายๆคนทำไมถึงได้มาอยู่ที่โลกของผมตอนนี้กันล่ะ"
"เนี๊ยว!! เอ้ามาอยู่พักยานชั่วคราวไม่ได้หรอกหรือ!"เธอตอบแบบลนๆเล็กน้อย
"เออ.. ไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น ผมหมายถึงว่า พวกเธอมาได้ยังไงกัน" ผมลองถามเธอดูอีกรอบ
"เอาตามจริงนะเนี๊ยว จุดที่โลกของพวกเธอนั้นมาอยู่น่ะ มันมาอยู่ตรงเส้นกาแล๊กซี่XIHU99G ซึ่งเส้นทางตรงนี้ จะอธิบายมันก็ยากนะ เอาเป็นว่า โลกของพวกเธอน่ะโผว่มาจากไหนก็ไม่รู้เนี๊ยว แล้วมาอยู่แบบขวางทางด่วนอวกาศของพวกยานจากดาวต่างๆน่ะ เขาก็นึกว่าเป็นจุดพักยานน่ะสิเนี๊ยว เอาเป็นว่าอีกไม่นานโลกของพวกเธอคงได้ขึ้นทะเบียนเป็นดาวใหม่ จากนี้ก็ยินดีที่ได้รู้จักแล้วกัน"
จากที่ผมได้ฟังเธอเล่า รู้สึกว่าดาวของผมมันไปโดนอะไรอีท่าไหนก็ไม่รู้เลยไปหลุดอยู่ที่กาแล๊กซี่อื่น พวกต่างดาวเขาเลยนึกว่าเป็นดาวใหม่ที่เกิดขึ้นตรงทางสัญจรของยานอวกาศของพวกต่างดาวอื่นๆ ก็เลยนึกว่าจุดพักยานซะงั้น!
เอาล่ะ ตอนนี้ผมคงต้องปรับตัวซักหน่อยแล้วล่ะถึงจะยังช็อคอยู่ก็ตาม แต่เอาเถอะหวังว่าจะไม่มีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นกับตัวผมนะ..
ทำนิยายครั้งแรกนะครับ อาจจะทยอยเปิดตัวช้าหน่อยต้องขออภัยด้วยนะครับ _/\_
