“ได้โปรด...อย่าฆ่าข้าเลย ข้าขอร้องล่ะ” ชายแก่คนหนึ่งเอ่ยขอร้องด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
หากทว่าคำขอนั้นมิได้ผลแต่อย่างใด ซามูไรที่ยืนอยู่เบื้องหน้าใช้ดาบฟันไปที่อกของชายแก่ ชายแก่ผู้นี้ล้มลงไปนอนบนพื้นก่อนที่ของเหลวสีแดงจะไหลออกมาจากบาดแผลที่ถูกเปิดออก ซามูไรผู้นี้สะบัดดาบคาตานะตัวเองเพื่อให้คราบเลือดนั้นหลุดออกจากดาบของตัวเอง เขาเดินหันหลังก่อนจะเดินผ่านหมู่บ้านที่ถูกเผาเป็นทะเลเพลิง พร้อมทั้งร่างไร้วิญญาณมากมายที่นอนอยู่บนพื้น เจ้าของร่างพวกนั้นมีทั้งเด็ก ทั้งสตรี ทั้งคนชรา พวกเขาเหล่านี้ก็ไม่สามารถหนีความตายได้พ้น หากทว่า...ก็ยังมีคนที่พยายามจะหนีความตายเช่นกัน
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก” สตรีผมยาวกำลังวิ่ง ก่อนที่เธอจะหยุดหน้ากำแพง เธอกำลังจะเจอทางตัน หญิงคนนี้หันหลังกลับไปก่อนจะเห็นซามูไรในชุดเกราะสีดำสองสามคนถือดาบ มาพร้อมกับหัวเราะด้วยสนุก
“เลิกหนีพวกพี่ได้แล้วสาวน้อย ยังไงเจ้าก็หนีไม่พ้นหรอก” ชายคนหนึ่งในกลุ่มซามูไรพูดขึ้น
“ถ้าน้องอยู่นิ่งๆ พี่สัญญาว่าพวกพี่จะไม่รุนแรงกับน้อง” ชายอีกคนพูดขึ้นมา
ในขณะที่เหล่าซามูไรผู้หื่นกามกำลังเดินเข้ามาช้าๆ หญิงคนนี้ก็ได้คว้าดาบที่อยู่ใกล้ๆตัวขึ้นมา ก่อนจะตั้งท่าขู่ หากทว่าปฏิกิริยานั้นกลับกัน เมื่อเหล่าซามูไรเห็นก็กลับหัวเราะ
“น้องสาวไม่ต้องฝืนก็ได้ ดูมือน้องซิ สั่นไปหมดแล้ว ไม่เคยจับดาบล่ะซิ” ซามูไรเยาะเย้ย
ก่อนที่จะก้าวเท้าเข้ามาช้าๆโดยปราศจากความกลัว
“อย่าเข้ามานะ!!” หญิงคนนี้ตะโกนสุดเสียง
สตรีผู้นี้แกว่งดาบไปทั่วๆ หวังว่ามันจะโดนร่างของใครซักคนที่อยู่เบื้องหน้าตน หากทว่ามันไม่เป็นเช่นนั้น ซามูไรคนหนึ่งในกลุ่มได้หยิบดาบก่อนจะปัดดาบของหญิงสาวคนนี้หลุดออกจากมือ ดาบที่ถูกปัดนั้นลอยไปปักลงพื้นที่อยู่ห่างจากตัวเธอ เมื่อพวกเขาเห็นว่าอุปสรรคพ้นทางแล้วพวกเขาก็เดินตรงมายังหญิงสาวเพื่อหวังจะสนองตัณหาของตัวเอง หญิงคนนี้ก็ได้แต่ถอยไปทีละก้าวก่อนที่แผ่นหลังของเธอจะติดกับกำแพง
“พวกเจ้านี่แย่จริงๆเลยนะ พวกเจ้าไม่เห็นหรือไงว่าเธอกลัวจะแย่แล้ว” เสียงชายปริศนาดังขึ้น
“ข้าว่าปล่อยนางไปดีกว่ามั้ง เดี๋ยวพวกเจ้าจะหาว่าข้าไม่เตือนนะ” เขาพูดต่อ
เหล่าซามูไรหยุดก่อนจะหันกลับไป เขาเห็นชายผมสีน้ำตาล ดวงตาของเขาคมราวกับเหยี่ยว ในมือของเขาถือดาบซามูไรที่มีคราบเลือดอยู่เล็กน้อย ชุดของเขานั้นเป็นชุดโทรมๆไม่ใช่ชุดเกราะอะไร และชุดของเขาก็มีรอยปะเต็มไปหมด เหล่าซามูไรที่เห็นก็ต่างหัวเราะกับสภาพของชายคนนี้
“เห้ย พวกเจ้าเห็นเหมือนข้าไหม ยาจกจะกล้ามาหาเรื่องพวกเราว่ะ” ซามูไรคนหนึ่งพูดก่อนจะเดินตรงไปที่ชายปริศนา
“ข้าล่ะเกลียดพวกทำตัวเป็นฮีโร่ที่สุด” ซามูไรคนนี้พูดก่อนจะชักดาบออกมาหวังจะโจมตีชายปริศนา
หากทว่าชายปริศนาคนนี้โยกหลบได้ก่อนจะชักดาบออกมาด้วยความเร็วและใช้ดาบเล่มนั้น แทงเข้าไปที่ลำคอของซามูไรคนนั้น ซามูไรที่ถูกแทงคอกุมคอของตัวเองด้วยความตกใจก่อนจะทรุดลงไปนอนลงกับพื้น ซามูไรอีกสองคนเห็นก็ต่างชักดาบออกมาก่อนจะวิ่งตรงไปที่ชายปริศนา และหวังจะแก้แค้นให้เพื่อนของตน หากทว่าดาบของพวกเขาต่างฟันลงไปที่อากาศ และเมื่อพวกเขารู้ตัวอีกที บนหน้าท้องของพวกเขาก็มีบาดแผลจากการโดนดาบฟันเข้าที่หน้าท้องแล้ว พวกเขาทั้งสองล้มลงไปกับพื้นเช่นกัน ชายปริศนาผู้นี้สะบัดดาบของตัวเองก่อนจะเก็บดาบเข้าฝักของตัวเอง
“เจ้าปลอดภัยแล้วสาวน้อย เจ้าไม่ต้องกลัว” ชายปริศนาผู้นี้พูดกับสตรีที่กำลังสั่นด้วยความกลัว
“ข้าขอขอบคุณเจ้าจริงๆ...หากทว่าข้าเป็นผู้ชาย” สตรี (?) ผู้นี้ตอบ
ชายปริศนาได้ยินเช่นนี้ก็สะดุ้งด้วยความตกใจ
“เจ้าเป็นผู้ชายหรือ? แต่ใบหน้าของเจ้านั้นงดงามกว่าสตรีหลายๆคนบนแผ่นดินนี้อีก” ชายปริศนาพูด
ไม่ทันที่ชายหน้าสวยคนนี้จะตอบ พวกเขาก็ได้ยินเสียงทหารที่มุ่งตรงมาทางนี้
“เรื่องนั้นไว้ที่หลัง ข้าว่าเรารีบออกจากที่นี่ก่อนจะดีกว่า” ชายปริศนาแนะนำขึ้นมา
ชายหน้าสวยพยักหน้าก่อนที่ทั้งคู่จะเริ่มวิ่งต่อไปเพื่อหวังจะหาทางออกจากหมู่บ้านแห่งนี้ ไม่นานนักทั้งคู่ก็หนีออกไปได้สำเร็จ ทั้งคู่หยุดลงที่หุบเขาใกล้ๆกับหมู่บ้าน ก่อนที่จะหันกลับมามองหมู่บ้านที่กลายเป็นทะเลเพลิง แสงไฟที่ส่องประกายในค่ำคืนที่มืดสนิท มันช่างสวยงามเหลือเกิน แต่คงไม่ใช่สำหรับพวกเขาเพราะแสงไฟนั้นเป็นสัญญาณแห่งความสูญเสีย ทั้งผองเพื่อน ทั้งครอบครัว พวกเขาเหล่านั้นต่างเป็นเหยื่อของสงครามครั้งนี้
“ท่านพ่อ...ท่านแม่...ข้าชินซึโกะ ยาโนะ จะแก้แค้นให้ท่านเอง” ชายหนุ่มหน้าสวยพูดพร้อมกับกำมือแน่นด้วยความแค้น
=====
นี่คือ ค.ศ. 1570 เป็นช่วงที่ประเทศญี่ปุ่นกำลังวุ่นวายเพราะสงครามของเหล่าไดเมียวที่หวังจะขึ้นเป็นโชกุนของประเทศ หวังจะนำประเทศในทิศทางที่ตัวเองต้องการ พวกเขาเหล่านี้ต่างทะเยอทะยานที่จะเป็นโชกุน แต่มีเพียงผู้ที่มีความฉลาด มีความแข็งแกร่ง ถึงจะสามารถฝ่าฟันอุปสรรคที่อยู่ข้างหน้าและทำตามความฝันของตนเองให้สำเร็จ และจะมีเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่จะได้เป็นโชกุน
นี่คือยุค “เซนโกคุ”
