ณ ปราสาทคากะ ชายผมน้ำตาลที่เป็นเจ้าของแคว้นคากะยืนอยู่บนระเบียง ใกล้ๆตัวเขามีแผนที่มีตัวเอ็กซ์ขีดอยู่ มันขีดอยู่บนภูเขาลูกหนึ่ง ดวงตาของเขามองออกไปข้างนอกปราสาทโดยเขาเห็นกองทัพที่มีธงสัญลักษณ์เป็นกรงเล็บตรงเข้ามา เรียวชินยืนเงียบๆ เบื้องล่างของเขาคือเหล่าทหารที่สู้ใต้คำบัญชาของเขา เมโกะผู้เป็นลูกสาวยืนอยู่ข้างล่างจ้องมองพ่อของตัวเองด้วยสายตาความเป็นห่วง เรียวชินยืนสูดหายใจก่อนจะเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยพลัง
“ทุกท่าน...เรากำลังจะเข้าสู่หนึ่งในสมรภูมิที่สำคัญที่สุดในชีวิตของพวกเรา”
“ในสงครามนี้เราจะแพ้ไม่ได้ เพราะถ้าหากแพ้มันคงเป็นจุดจบของตระกูลโอนิสึกะ”
“แน่นอน...ศัตรูครั้งนี้แข็งแกร่งมากและเราก็เคยพ่ายพวกมันมาแล้ว”
“หากทว่าครั้งนี้ มันจะไม่เป็นเช่นนั้น เราจะต้องโค่นตระกูลยาชิโระให้ได้ และลบล้างความอับอายที่ฮิดะ”
“ข้าจะสู้อย่างเต็มที่ และทำทุกอย่างเพื่อทำให้เราคว้าชัยชนะมาได้”
“แต่ข้าไม่สามารถทำได้ด้วยตัวคนเดียว
เรียวชินดึงดาบออกมาจากฝักดาบที่อยู่บนแผ่นหลังของเขาก่อนจะชึขึ้นเหนือศีรษะของเขา คมดาบนั้นสะท้อนแสงจากแสงตะวัน
“พี่น้อง!! วันนี้พวกเราต้องชนะ”
“เราจะฆ่าทุกคน เราจะฆ่าพวกมันทุกคน และเราจะเป็นฝ่ายชนะ” เรียวชินตะโกนปิดท้าย
เหล่าทหารได้ยินเช่นนั้นก็ต่างชูมือขึ้นและต่างโห่ร้องด้วยความคึกคะนอง ช่างเป็นคำพูดที่ทรงพลังเหลือเกิน หากทว่าคนเดียวที่ไม่ได้ชูมือขึ้นฟ้านั้นก็ไม่ใช่ใครแต่เป็นเมโกะที่ยังยืนมองด้วยความกังวล เธอยังคงสัมผัสได้ถึงความอาฆาตของเรียวชิน ความโกรธแค้นที่เสียลูกชายของตัวเอง และในหัวของเขาตอนนี้มีเป้าหมายเดียวคือเด็ดศีรษะของคนที่ฆ่าลูกชายเขาออกมาจากบ่าของมัน
=====
ทัพของตระกูล “ยาชิโระ” มุ่งตรงมาที่แคว้นคากะ โดยชายผมขาวที่มีลวดลายเต็มบนเรือนร่างของเขาควบม้าสีดำนำทัพของเขาตรงไปที่ประตูเมืองของแคว้นคากะ หากทว่าคาวาเนโร่ก็หยุดม้าสีทมิฬของเขา เหล่าทหารที่ตามหลังมาก็หยุดลง คาวาเนโร่เห็นสตรีในชุดเกราะสีน้ำเงินยืนอยู่ ดวงตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ชายผมขาวเห็นแล้วก็ยิ้มด้วยความพอใจ ก่อนจะหันไปหาทหารที่อยู่เบื้องหลังเขา ชายหนุ่มลูกครึ่งไทย-อิตาลีพยักหน้าให้กับลูกน้องของเขา เหล่าทหารของเขาแหวกทางออกมา และปรากฏภาพของทหารสองนายจูงม้าสีเงินออกมา สาวผมดำเดินตรงไปที่ม้าของเธอก่อนจะขึ้นขี่บนหลังม้า คาวาเนโร่หันมาทางฮารุกะ
“เจ้าพร้อมแล้วใช่ไหมฮารุกะ? พร้อมที่จะทำลายศัตรูของท่านอิโอชิมะแล้วใช่ไหม” คาวาเนโร่เอ่ยปากถาม
“ข้าพร้อมแล้ว” ฮารุกะตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
คาวาเนโร่ดึงดาบของเขาออกมาก่อนจะชี้ไปที่แคว้นคากะ คาวาเนโร่ตะโกน “บุก” สิ้นเสียงตะโกนของคาวาเนโร่ก็ควบม้าและมุ่งตรงไปยังแคว้นคากะ ก่อนที่เมื่อถึงจุดหนึ่งฮารุกะก็ได้นำทหารของตนเองแยกไปอีกด้าน ส่วนคาวาเนโร่ก็ยังมุ่งตรงไปยังประตูเมืองคากะที่อยู่ไม่ไกลนัก นั่นเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าสงครามนี้กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว เมื่อเขามาถึงหน้าประตูเมืองเขาก็เจอกับทหารจำนวนมากดักรออยู่ โดยนำโดยชายผมน้ำตาลที่มีนามว่า “ไทโซ” ยืนอยู่ ชายผมขาวเห็นดังนั้นก็แสยะยิ้มก่อนจะสั่งให้ทหารม้าพุ่งตรงไปที่เหล่าทหารเท้าของตระกูลโอนิสึกะ
หากทว่าดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น เพราะว่าเหล่าทหารม้านั้นตกลงไปยังหลุมพรางเกือบหมด เมื่อเห็นเช่นนี้เหล่าทหารเท้าก็รีบพุ่งเข้าไปก่อนจะใช้หอกแทงเข้าไปที่ร่างของเหล่าทหารม้า ดูเหมือนคาวาเนโร่จะตกลงสู่หลุมพรางเต็มๆ แต่แม้ว่าสถานการณ์จะดูไม่ดีแต่สีหน้าของคาวาเนโร่นั้นไม่ได้ดูแย่ลงเลยแม้แต่น้อย แต่สีหน้าเขากลับตื่นเต้นที่ได้เห็นสถานการณ์ของเขาดูลำบาก เขารีบควบม้าของเขาไปที่หลุมพรางที่มีร่างของทหารม้าที่ถูกสังหารนอนอยู่ ก่อนจะสั่งให้ม้าของกระโดดข้ามหลุมพรางนั้น เหล่าทหารเท้าก็ได้มองด้วยความตกตะลึง เมื่อเท้าทั้งสี่ข้างของอาชาตกลงสู่พื้นดินอีกครั้งก็มุ่งตรงไปที่ไทโซที่ยืนอยู่
“มีความพยายาม....”
“แต่ก็ยังอ่อนหัด!!” สิ้นเสียงของคาวาเนโร่เขาก็ง้างหมัดก่อนจะปล่อยไปที่หน้าของไทโซ
ไทโซรับหมัดของคาวาเนโร่ไว้ได้ก่อนจะดึงคาวาเนโร่ลงมาจากหลังม้า ร่างของคาวาเนโร่กระแทกลงไปกับพื้นดิน ผู้ที่ตกจากหลังม้ารีบลุกขึ้นมาด้วยความรวดเร็วก่อนจะเห็นไทโซตรงมาจะใช้ดาบฟันไปที่ลำคอของเขา หากทว่าคาวาเนโร่เองก็ก้มหลบคมดาบได้ก่อนจะต่อยเข้าที่กลางหน้าท้องของคาวาเนโร่ แรงกระแทกนั้นทำให้สีหน้าของไทโซแสดงถึงความเจ็บปวดอย่างชัดเจน ไทโซเซถอยออกไปสองสามก้าว คาวาเนโร่หมุนตัวก่อนจะใช้ศอกกระแทกเข้าไปที่หน้าของไทโซ หากทว่าศอกของผู้ใช้แม่ไม้มวยไทยนั้นไม่โดนอะไรเลยนอกจากอากาศ เมื่อชายผมขาวรู้ตัวอีกทีเขาก็เจอเข่าของไทโซกระแทกเข้าที่กลางหน้าท้องของตนเอง ก่อนจะตามด้วยหมัดชกเข้าไปที่ใบหน้าอีกทีหนึ่ง คาวาเนโร่โดนเข้าไปยังยันพื้นไว้ได้ทำให้ตัวเองไม่ล้ม คาวาเนโร่บ้วนเลือดที่อยู่ปากลงพื้น
“น่าสนุกดีนี่...เจ้านี่เก่งกว่าหญิงชุดเกราะเยอะเลย” คาวาเนโร่ชื่นชมคู่ต่อสู้ของเขา
“ถ้างั้นเจ้าก็ดึงดาบของเจ้าออกมาซิ ข้าอยากประลองดาบกับเจ้ามากกว่า จะประลองหมัดกับเจ้า” ไทโซตอบ
“ถ้าเจ้าต้องการเช่นนั้น” จบประโยคคาวาเนโร่ก็ดึงดาบออกมาจากฝักดาบของเขา
เมื่อคาวาเนโร่ดึงดาบของเขาออกมาก็ตั้งท่าเตรียมประลองก่อนที่ทั้งสองคนจะพุ่งตรงเข้าไปหาฝ่ายตรงข้าม คาวาเนโร่จะใช้ดาบแทงเข้าไปที่ร่างของไทโซ หากทว่าไทโซโยกหลบไปทางซ้ายก่อนใช้ดาบของตนปัดดาบของคาวาเนโร่ ดาบที่ถูกปัดนั้นทำให้ชายผมขาวเสียสมดุล ไทโซเห็นช่องว่างก็จัดการใช้ดาบฟันเข้าที่กลางอกของศัตรูตนเอง แต่ว่าเมื่อไทโซพุ่งเข้าไปเขาเจอเท้าของคาวาเนโร่ถีบเข้าไปที่ใบหน้าของตนเอง ไทโซลงไปนอนกับพื้น เมื่อไทโซรู้ตัวเขาก็เจอคาวาเนโร่กระโดดเข้ามาจะสับร่างของตน แต่ไทโซยกดาบมาป้องกันไว้ทัน ก่อนที่ไทโซจะใช้เท้าถีบเข้ากลางหน้าท้องของคาวาเนโร่ที่หมายจะเอชีวิตตัวเอง ผู้ถูกถีบเสียสมดุล ไทโซลุกขึ้นมาก่อนจะจ้องหน้ากับ “แทน คาวาเนโร่”
“ข้าไม่ได้เจอคู่ต่อสู้ที่มากฝีมือขนาดนี้นานแล้ว” คานาวาโร่พูดในขณะที่เอามือปาดเหงื่อ
“ทุกคนที่เจอข้าก็พูดแบบนี้หมดนั่นแหละ” ไทโซพูด
คาวาเนโร่ได้ยินก่อนจะแสยะยิ้ม ดูเหมือนการต่อสู้ของทั้งสองจะดำเนินต่อไป และยากที่จะคาดเดาว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ
=====
ถ้าหากจำกันได้ ทัพของตระกูลจากแคว้นนั้นแบ่งไปอีกสองเส้นทาง และอีกทัพนั้นนำด้วยฮารุกะ เธอนำทัพของเธอของเธอวิ่งเขาที่ถูกตัดไม้ จนเป็นเส้นทางใหม่ขึ้นมา หากทว่าเมื่อฮารุกะมาถึงนั้นสิ่งที่เธอไม่ใช่กองทัพที่ดักอยู่ แต่ในทางกลับกันก็ไม่ใช่ความว่างเปล่า แต่กลับเป็นเด็กผู้ชายหน้าสวยยืนอยู่คนเดียว ฮารุกะหยุดม้าของเธอก่อนจะมองไปที่ยาโนะที่ยืนอยู่คนเดียว เธอกระโดดลงจากม้าก่อนจะมองหน้าของยาโนะที่กำลังจ้องหน้าของเธออยู่เช่นกัน
“ข้าขอถามเจ้าได้ไหมว่าเจ้ารู้ได้ยังไงว่า พวกข้าจะบุกมาทางนี้” ฮารุกะเอ่ยถาม
“ตอนเช้าข้าสำรวจ และข้าก็เจอป่าที่พึ่งถูกถางมา ข้าเลยเดาว่าเจ้าจะต้องยกทัพมาทางนี้” ยาโนะตอบ
“หลักแหลมดีนี่...คนส่วนใหญ่คงคิดว่าถ้าจะบุกมาจากด้านนี้ต้องใช้เวลาอ้อมเป็นเดือน”
“แล้วทำไมเจ้ายืนอยู่คนเดียวล่ะ? ทำไมไม่มีทหารคนอื่นยืนอยู่ด้วยเลย” ฮารุกะเอ่ยปากถามต่อ
“ข้าคิดว่าถ้าหากข้าพาทหารคนอื่นมาด้วย คงเกิดการนองเลือดแน่ๆ ข้าเลยไม่บอกท่านเรียวชิน”
ฮารุกะได้ยินก็พยักหน้า
“ถ้างั้นข้าขอถามเจ้าบ้าง...ในสงครามที่แคว้นฮิดะ เจ้าเป็นคนฆ่าท่านเรียวตะรึเปล่า?” ยาโนะเอ่ยปากถาม
“ใช่...ข้าเป็นคนฆ่าเรียวตะเอง” ฮารุกะตอบตรงๆ
“ทำไมล่ะ...ข้านึกว่าเจ้าจะไม่ชอบการฆ่าเสียอีก ทำไมล่ะ?” ยาโนะเอ่ยปากถาม
“เพราะมันเป็นสงครามยังไงล่ะ...ถ้าข้าไม่ฆ่าเรียวตะ เขาก็จะฆ่าข้า” ฮารุกะตอบ
ยาโนะได้ยินคำตอบแล้วก็เงียบ ก่อนที่ยาโนะจะชักดาบออกมาจากฝักดาบของเขา ฮารุกะทำสัญญาณให้กับทหารของเธอให้อย่าพึ่งโจมตียาโนะ ฮารุกะเองก็หยิบดาบของเธอออกมาจากฝักดาบของเธอเหมือนกัน “ปืนดาบ” อาวุธที่ถูกสร้างขึ้นมาเป็นพิเศษและเป็นอาวุธที่ใช้สังหารเรียวตะ ทั้งคู่จ้องมองกัน ก่อนจะเริ่มเดินวนกันเป็นวงกลม
“ต่อให้ข้าเป็นสตรี แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าข้าอ่อนแอนะ” ฮารุกะเอ่ยขึ้นมา
“ข้ารู้...” ยาโนะตอบ
ก่อนที่ทั้งคู่จะพุ่งตรงเข้าหากัน ดาบของทั้งคู่สีกัน ก่อนที่ฮารุกะจะออกแรงผลักยาโนะออกไป ยาโนะโดนผลักออกไปก่อนจะเจอฮารุกะยกปืนก่อนจะยิงมาที่ ยาโนะแต่ยาโนะใช้ดาบฟันกระสุนของเธอ กระสุนนั้นตกถึงพื้น กระสุนนั้นแยกเป็นสองส่วน ฮารุกะก้มมองที่ปลอกกระสุนของเธอ ก่อนที่จะแหงนหน้ามองขึ้นมา เจอยาโนะที่วิ่งตรงเข้ามา ยาโนะฟันดาบเข้าใส่ฮารุกะแต่ฮารุกะนั้นยกดาบขึ้นมารับไว้ได้ ยาโนะดึงดาบก่อนจะแกว่งไปด้านล่างแต่ฮารุกะเองก็รับดาบไว้ทันก่อนที่ฮารุกะจะงัดดาบของยาโนะขึ้นมา ฮารุกะเห็นโอกาสใช้ดาบฟันเข้าไปที่ร่างของยาโนะ แต่ยาโนะนั้นถอยออกมาได้ทัน
“ไม่แย่นี่” สิ้นเสียงของฮารุกะเธอก็เติมกระสุนให้ดาบของเธอ
ยาโนะเห็นดังนั้นรีบวิ่งเข้าไป แต่ในจังหวะที่ยาโนะพุ่งเข้าไป ฮารุกะยกปืนของเธอขึ้นมาก่อนจะลั่นไก กระสุนลอยผ่านปากกระบอกก่อนจะทะลุผ่านไหล่ของยาโนะ ยาโนะโดนเข้าไปร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนที่จะใช้มืออีกข้างกุมไหล่ของตน แม้ว่ายาโนะจะใช้มือบังแผลอยู่นั้น เลือดของเขายังไหลออกมาจากแผลของก่อนจะหยดลงสู่พื้นดิน ฮารุกะยัดกระสุนเข้าไปก่อนจะยกและเล็งไปที่หน้าผากของยาโนะ ชายที่ถูกเล็งปืนได้แต่ถอนหายใจก่อนจะหลับตาลง
“สงครามที่ไม่มีคนตาย มันไม่มีทางมีหรอก” เสียงของฮารุกะดังขึ้นมา
ตัดกลับมาที่ยอดเขา ไดเมียวจากแคว้นไคนั่งอยู่เช่นเดิม ดวงตาของเขายังมองออกไปที่ควันไฟที่ลอยขึ้นมาจากสมรภูมิหน้าแคว้นคากะ มันเป็นวินาทีเงียบๆ เว้นแต่มีเสียงนกที่ร้องเป็นระยะๆ แต่ไม่นานนักวินาทีแห่งความเงียบของเขาก็ถูกทำลายลงด้วยทหารที่วิ่งมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก เขาวิ่งมาขุกเข่าต่อหน้าชายที่มีนามว่าอิโอชิมะ เขาแหงนหน้ามองอิโอชิมะที่นั่งอยู่ข้างหน้าเขา
“ท่านครับ ทัพของเรียวชินและเมโกะบุกขึ้นมาครับ ดูเหมือนพวกมันจะเจอเราแล้วครับ”
อิโอชิมะไม่ได้แสดงสีหน้าตระหนกแต่อย่างใดแต่เขาก็ยังคงพัดต่อไปอย่างช้าๆ ดวงตาของเขายังนิ่งสนิท ชายที่มารายงานก็ได้แต่แหงนหน้ามอง และรอฟังว่าเจ้านายของตนจะพูดอะไร เขายังคงเงียบ ราวกับว่าเขากำลังคิดอะไรหลายๆอย่างในหัวของเขา ลูกน้องของเขาเอ่ยชื่อของ “อิโอชิมะ” อีกครั้ง เพราะเกรงว่าไม่ได้ยินสิ่งที่ตนพูด
“ถอยทัพ...” อิโอชิมะออกคำสั่ง
“แต่ท่านขอรับ ถ้าเราเรียกตัวท่านคาวาเนโร่กับท่านฮารุกะกลับมา เราน่าจะต้านได้นะขอรับ” ทหารคนนี้ออกความเห็น
“เราได้มาหลายแคว้นแล้วตลอดการเดินทางครั้งนี้ เราไม่จำเป็นต้องให้เกิดการสูญเสียมากกว่า” อิโอชิมะพูดก่อนจะลุกออกมาจากเก้าอี้ของตน
=====
เมื่อพลุสีแดงนั้นถูกจุดขึ้นมาก่อนจะลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า ไทโซกับคาวาเนโร่ที่กำลังประลองอยู่ก็หยุดลง ก่อนที่คาวาเนโร่จะถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมทำสีหน้าเซ็งๆ คาวาเนโร่เก็บดาบของตนก่อนจะมองไทโซที่เก็บดาบของตัวเองเหมือนกัน คาวาเนโร่แสยะยิ้มก่อนจะเอียงคอขึ้นเล็กน้อยก่อนจะพูดกับไทโซที่เป็นคู่ต่อสู้ของตัวเอง
“ดูเหมือนการต่อสู้ของเราคงต้องจบลงแค่นี้ซินะ”
“ไม่รู้ผลเรอะ...น่าเสียดายนะ” ไทโซพูดขึ้นมา
“เหอะ...ผลน่ะรู้อยู่แล้วว่าข้าต้องเป็นผู้ชนะ” คาวาเนโร่พูด
ไทโซได้ยินก็ไม่ได้พูดอะไรแต่ก็ทำสีหน้าไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ คาวาเนโร่แสยะยิ้มก่อนจะเรียกม้าของตนเองขึ้นมา คาวาเนโร่กระโดดขึ้นหลังม้าของตนเองก่อนจะควบและหายไปจากระยะสายตาของไทโซ
=====
ยาโนะลืมตาขึ้นมา ก่อนจะเห็นฮารุกะยืนถือปืนอยู่ เธอไม่ได้ลั่นไก ยาโนะหันไปมองแสงสีแดงที่ลอยขึ้นฟ้าจากยอดเขา มันเป็นสัญญาณว่าให้ถอยทัพ แต่ที่น่าแปลกว่าคือทำไมเขายังมีชีวิตอยู่ ฮารุกะลดปืนลงก่อนจะจ้องมาที่ยาโนะ เธอเก็บดาบของเธอเข้าฝักดาบของเธอ
“เจ้าโชคดีนะ...ที่เขาสั่งให้ถอยทัพ” ฮารุกะพูด
“เพราะเมื่อข้าถอยทัพนั่นแปลว่าสงครามสิ้นสุดลงแล้ว...และถ้าหากไม่ใช่สงครามข้าก็จะไม่ฆ่าใครทั้งนั้น”
ฮารุกะพูดจบก่อนจะขึ้นม้าสีดำของเธอ เธอตะโกนสั่งให้ทหารของเธอถอยทัพ ทหารของพวกเธอต่างหันหลังก่อนจะเริ่มวิ่งกลับไป หากทว่าฮารุกะยังไม่ได้ควบม้าออกไป เธอยังคงอยู่ที่เดิม เธอเอียงคอมามองยาโนะที่ยืนกุมหัวไหล่ของตนที่ถูกกระสุนเจาะเข้าไป ยาโนะเองก็จ้องตาไม่กระพริบ เขาเองก็กำลังตั้งใจรอฟังว่าฮารุกะจะพูดอะไรกับเขา
“ยาโนะ...จำคำพูดของข้าให้ดี”
“สงครามที่ไม่มีคนตายน่ะ...มันไม่มีจริงหรอก”
สิ้นเสียงของเธอ ฮารุกะก็ควบม้าก่อนจะหายไป ยาโนะเองก็ได้แต่คิดสิ่งที่ฮารุกะพูด เสียงของเธอยังคงดังก้องกังวานในหูของยาโนะ แม้ว่าตัวของฮารุกะนั้นจะไม่อยู่เบื้องหน้าของตนอีกแล้วก็ตาม ยาโนะหันกลับข้างหลังก่อนจะเดินช้าๆ เพื่อเดินกลับเข้าแคว้นคากะไป
=====
ณ ขณะเดียวกันกองทัพของเรียวชินกับเมโกะก็มาถึงที่ค่ายของอิโอชิมะแต่สิ่งที่เจอนั้นคือความว่างเปล่า มีแต่เพียงโต๊ะและเก้าอี้ที่ยังอยู่ เรียวชินเดินเข้าไปก่อนจะมองรอบๆ สีหน้าของเขาเริ่มแสดงออกได้แล้วว่าเขาไม่พอใจกับสิ่งที่เห็นก่อนที่เรียวชินจะเตะเก้าอี้ที่วางอยู่ เก้าอี้ที่ถูกเตะไปล้มลงไปนอนกับพื้น
“บัดซบ!! ตามพวกมันไป” เรียวชินหันไปออกคำสั่งกับทหาร
“ท่านพ่อคะ...อีกฝ่ายก็ถอยออกไปแล้ว พวกเราก็พอเถอะคะ ไม่แน่นี่อาจจะเป็นกับดักของพวกมันก็ได้” เมโกะค้าน
เรียวชินหันมามองด้วยสายตาที่ไม่พอใจกับสิ่งที่ลูกสาวของตนพูด
“เจ้าบ้าไปแล้วงั้นหรือ? เรียวตะพวกมันนะ!! เราต้องแก้แค้นให้เรียวตะ!! เราต้องฆ่าพวกมันให้หมด” เรียวชินพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว
เมโกะเหวี่ยงมือของเธอก่อนจะตบหน้าผู้เป็นพ่อของเธอ เสียงของแรงตบนั่นดังไปสนั่นพงไพร เรียวชินที่โดนตบไปหน้าหัน ก่อนที่เรียวชินจะยกมือและสัมผัสไปที่แก้มข้างที่ตนเองโดนตบเมื่อกี้ ผู้ครองแคว้นหันกลับมามองลูกสาวของตัวเองที่จ้องหน้าตนอยู่
“ข้าโกรธไหม...ข้าโกรธ...ข้าอยากจะแก้แค้นไหม...ข้าอยากจะแก้แค้น” เมโกะพูด
“แต่ว่าการแก้แค้น มันไม่ได้ทำให้เรียวตะพื้นขึ้นมาหรอกค่ะ...ที่เขาตายเขาก็ตายอย่างสมเกียรติในสงคราม”
“ท่านพ่อไม่ภูมิใจหรอค่ะ!! ที่มีลูกชายตายอย่างซามูไร” เมโกะตะโกนพร้อมทั้งน้ำตา
เรียวชินจ้องมองดวงตาของเมโกะที่มีน้ำใสๆคลออยู่ น้ำตาของเธอไหลผ่านแก้มของเธอก่อนจะตกลงถึงพื้น เรียวชินแหงนหน้ามองท้องฟ้าก่อนจะหลับตาลง ภาพที่เขาหัวเราะไปกับเรียวตะ ร่วมสงครามกับเรียวตะไหลมาไม่จบไม่สิ้น เขาก้มหน้าลงมาก่อนจะลืมตาขึ้น เขามองไปที่ลูกสาวของตน เรียวชินใช้มือของเขาลูบศีรษะของเมโกะที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับเขา
“ขอบใจนะเมโกะ...ที่ทำให้ข้าได้สติ” เรียวชินพูดกับลูกสาวตนเอง
“ทุกคน!! ถอยทัพ!!” เรียวชินตะโกนออกคำสั่งสุดท้ายของสงครามนี้
