“แกร่บ”
เสียงฝีเท้าของยาโนะย่ำลงบนใบไม้แห้งดังขึ้นมา ในมือของเขากางแผนที่ที่ข้างในเต็มไปด้วยรอยขีดเขียนเต็มไปหมด รอบๆตัวเขาเต็มไปด้วยต้นไม้ที่เรียงรายกัน ชายหนุ่มหน้าสวยผู้นี้ยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ พลางก้มมองกระดาษที่อยู่ในมือของเขาเป็นระยะๆ เหงื่อนั้นไหลผ่านแก้มของยาโนะก่อนจะตกลงสู่พื้นดิน ยาโนะแหงนหน้ามองท้องฟ้าก่อนจะเห็นดวงตะวันตั้งฉากกับพื้นดิน เป็นสัญลักษณ์บ่งบอกได้ว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงแล้ว หากทว่ายาโนะก็ไม่ได้หยุดแต่อย่างใด ในหัวของเขายังคงได้ยินคำสั่งของซูตะกึกก้องอยู่ในหัวอยู่ตลอดเวลา
“ถ้าหากเจ้าตามหาตัวคาเมอิไม่เจอ...เจ้าก็อย่ากลับมา”
ยาโนะยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ ก่อนที่เขาจะหยุดลงเมื่อเห็นสะพานไม้วางพาดไปถึงพื้นดินอีกฝั่ง ใต้สะพานนั้นเป็นลำธารที่มีกระแสน้ำเชี่ยว ถ้าหากตกลงไปคงไม่ต้องสืบเลยว่าชะตาชีวิตจะเป็นยังไง ยาโนะก้มลงมองแผนที่ที่อยู่ในมือก่อนจะเห็นรูปสะพานถูกเขียนลงบนแผนที่ของตน ยาโนะยิ้มด้วยความยินดีก่อนจะรีบเดินขึ้นสะพานไม้ที่อยู่ข้างหน้าตน ยาโนะเดินช้าๆด้วยความระมัดระวัง โดยมือของเขายังคงจับราวไม้ที่ยาวจนไปถึงอีกฝั่ง หากทว่าเมื่อเขาก้าวถึงได้ครึ่งสะพานอยู่ดีๆ สะพานนั้นก็หักตัวลง ร่างของยาโนะลอยขึ้นมาก่อนจะตกลงสู่กระแสน้ำที่ไหลเชี่ยว ร่างของยาโนะนั้นไหลไปตามกระแสน้ำ ยาโนะพยายามคว้าโขดหินที่อยู่ใกล้ๆตัวของตนเอง มือของยาโนะคว้าโขดหินได้สำเร็จ ยาโนะกวาดสายไปรอบๆว่าจะสามารถเอื้อมมือคว้าอะไรได้บ้าง หากทว่าดูเหมือนจะไม่มีอะไรให้เขาคว้าได้เลย กระแสน้ำยังคงดันร่างของเขาอย่างต่อเนื่อง
“ใครก็ได้ช่วยด้วย!!” ยาโนะตะโกนขึ้นสุดเสียง
เสียงของยาโนะกึกก้องไปทั่ว แต่คำถามที่ตามมาคือกลางพงไพรเช่นนี้จะมีใครอยู่ล่ะ? ยาโนะพยายามยื้อสุดแรงเพื่อไม่ให้ร่างของเขาถูกกระแสน้ำพัดไป หากทว่าดูเหมือนจะไม่สำเร็จ แรงน้ำรุนแรงกว่าที่ชายคนหนึ่งจะต้านไหว มือของยาโนะหลุดออกจากโขดหินก่อนจะเริ่มไหลไปตามกระแสน้ำ หากทว่าแส้ปริศนาลอยมารัดข้อมือของเขาก่อนจะดึงเขาเข้าฝั่ง เมื่อเขาถึงฝั่งเขาก็เห็นผู้หญิงผมสีชมพูที่ยาโนะรู้จักดี เธอคือมุชิ นินจาหญิงที่ยาโนะเผชิญหน้าเมื่อหลายเดือนก่อน ดูเหมือนแส้ที่รัดมือเขาเมื่อครู่นี้จะมาจากเธอ ยาโนะปีนขึ้นฝั่ง ร่างของเขานั้นเปียกโชน ชายหนุ่มหน้าสวยพยุงตัวขึ้นมาก่อนจะมองหน้าไปที่ผู้ที่ช่วยชีวิตตนเอง
“ขอบคุณมาก...ท่าน....” ยาโนะหยุดชะงักไปพักนึงพร้อมกับพยายามนึกชื่อของเธอ
“ข้าชื่อมุชิ” เธอตอบสั้นๆ
“ครับ เอ่อ ขอบคุณมากครับ ท่านมุชิ” ยาโนะโค้งให้
ยาโนะเงยศีรษะขึ้นมาก่อนจะนึกได้สองอย่าง อย่างแรกคือแผนที่ของเขา ยาโนะหันกลับไปที่ลำธารเมื่อครู่นี้ ดูเหมือนแผนที่ของเขาจะถูกน้ำซัดหายไปแล้ว ยาโนะถอนหายใจด้วยความผิดหวังดูเหมือนภารกิจครั้งนี้ของเขาจะยากขึ้นแล้ว ส่วนอีกคำถามที่ยาโนะนึกได้คือ “เธอ” มาทำอะไรที่นี่ ไม่รอช้ายาโนะก็เอ่ยปากถามด้วยความสงสัย
“ท่านมุชิมาทำอะไรอยู่ที่นี่หรือครับ?”
“ข้าเองก็มาทำภารกิจของข้าเหมือนกัน” มุชิตอบกลับ
“งั้นหรือขอรับ...ถ้างั้นข้าขอขอบคุณท่านอีกครั้ง และหวังว่าภารกิจของท่านจะสำเร็จด้วยดี” ยาโนะพูดจบก็โค้งให้กับมุชิ
ยาโนะรีบออกเดินทางต่อ แน่นอนตอนนี้เขาไม่มีแผนที่แล้ว ซึ่งคงเป็นเรื่องยากที่ยาโนะจะหาตัวนักประดิษฐ์คนนี้เจอ ในหัวของยาโนะยังคงนึกถึงภาพของแผนที่ หลังจากสะพานแล้วไปยังไงต่อนะ? ยาโนะเอ่ยถามตนเองในหัว เสียงฝีเท้าของยาโนะที่ย่ำลงบนกินไม้และใบไม้แห้งยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ดวงตะวันในตอนนี้ไม่ได้ตั้งฉากกับพื้นโลกแล้ว ดูเหมือนนี่จะเลยช่วงเวลาที่ร้อนที่สุดมาแล้ว เสื้อผ้าของยาโนะนั้นยังคงเปียกอยู่ แต่ก็ไม่ได้เปียกมากเท่ากับตอนแรกๆ สภาพตอนนั้นยาโนะไม่ต่างอะไรกับลูกหมาตกน้ำเสียเท่าไหร่
ยาโนะยังคงเดินไปอย่างไม่รู้ทิศทาง เขายังคงภาวนาให้ เขาเจอสิ่งที่เขาตามหาโดยเร็วที่สุด ท้องฟ้าเริ่มมืดลง ยาโนะหยุดลงก่อนจะเริ่มหากิ่งไม้มากองเป็นกองไฟ ก่อนจะเริ่มจุดไฟ แสงไฟเริ่มฉายออกมาจากกองไฟที่อยู่หน้ายาโนะ ชายหน้าหวานนั่งผิงไฟหวังความอุ่นจากเปลวเพลิง เสียงท้องของยาโนะเริ่มร้องขึ้นมาเป็นตัวส่งสัญญาณว่าเขาหิวแล้ว
“บ้าจริง...ถ้ารู้งี้พกอาหารติดตัวไว้ด้วยดีกว่า” ยาโนะบ่นกับตัวเอง
ยาโนะหามองหาขอนไม้ที่อยู่ใกล้ๆ และดูเหมือนอย่างน้อยๆ โชคก็เขาข้างเขาในเรื่องนี้ ยาโนะคว้าขอนไม้มาก่อนจะใช้มันเป็นหมอนก่อนที่ยาโนะจะหลับตาลง
ยาโนะควบม้าด้วยความเร็ว ข้างหลังเขามีชายอีกคนกำลังควบม้าอยู่ ดวงตาของยาโนะนั้นมองไปที่ปราสาทที่ตั้งอยู่ไม่ไกลกับตนนัก แต่แล้วยาโนะก็ต้องหยุดม้าลงก่อนที่เขาจะเห็นปราสาทที่อยู่ข้างหน้านั้นไฟลุกขึ้นมา ใบหน้าของยาโนะนั้นเต็มไปด้วยความตกตะลึงก่อนจะรีบควบม้าไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเขามาถึงที่ปราสาทที่ท่วมไปด้วยเปลวเพลิงนั้น เขาก็เห็นร่างไร้วิญญาณมากมายนอนอยู่บนพื้น ยาโนะรีบกระโดดลงมาจากหลังม้าก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ ดวงตาของเขาเห็นภาพปราสาทที่กำลังลุกไหม้ ภาพเหล่านี้สร้างความกลัวให้กับชายหน้าสวยคนนี้
“ไม่...” ยาโนะพูดเบาๆ
ยาโนะรีบวิ่งเข้าไปในปราสาทก่อนจะเห็นร่างของเหล่าผองเพื่อนของเขานอนเป็นร่างไร้วิญญาณอยู่ เขารีบวิ่งไปก่อนจะเขย่าร่างของเหล่าเพื่อนพ้องของเขาพร้อมทั้งตะโกนเรียกชื่อ แต่ดูเหมือนเสียงนี้จะไม่สามารถปลุกผู้ตายจากการนิทราตลอดกาลนี้ได้ ยาโนะยังคงรีบวิ่งขึ้นบันไดไม้หวังว่าเขาจะได้เห็นใครบางคนมีชีวิตรอด เขามาถึงห้องประชุมที่เขาเคยนั่งฟังการประชุมของเหล่าไดเมียวทั้งหลาย ภาพที่เขาเห็นนั้นคือไทโซที่ยืนถือดาบด้วยความเหนื่อยล้า ส่วนตรงข้ามนั้นเป็นชายร่างยักษ์ผมสีทอง บนพื้นนั้นเต็มไปด้วยร่างของเหล่าทหารและเหล่าไดเมียวที่ต่างตายจากศึกครั้งนี้ ชายผมทองยกดาบขึ้นก่อนจะวิ่งไปหาไทโซที่กำลังอ่อนแรง
“หยุด!!” ยาโนะตะโกนสุดเสียง
ยาโนะหยิบดาบออกมาก่อนจะวิ่งไปหวังจะเอาดาบรับให้นายของตนเอง หากทว่าเขายิ่งวิ่งไป เขารู้สึกว่ามันห่างขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าจะวิ่งเร็วขนาดไหน เป้าหมายที่เขาวิ่งไปก็ยิ่งห่างออกไปทุกที ดาบของชาวต่างชาติฟันลงบนร่างของเจ้านายของเขา ร่างของไทโซนั้นล้มลงไปช้าๆก่อนที่ไทโซจะนอนแผ่อยู่บนพื้น ยาโนะวิ่งไปถึงก่อนคุกเข่าต่อหน้าร่างของไทโซ น้ำตานั้นไหลออกมาจากดวงตาของลูกน้องของเขา ไทโซลุกขึ้นมาก่อนจะมองไปที่ชายต่างชาติคนนี้ ยาโนะตั้งดาบขึ้นก่อนจะฟันไปที่ร่างของเขา เลือดของชายต่างชาติคนนี้กระเซ็นมาติบนใบหน้าของยาโนะ ดูเหมือนเขาจะไม่ได้โต้ตอบอะไร ยาโนะเงยหน้ามองใบหน้าของเขา ภาพที่ยาโนะเห็นนั้นมันทำให้ดวงตาของยาโนะเบิกโพรนด้วยความตกใจ ยาโนะถอยออกมาด้วยความกลัว ร่างของยาโนะนั้นสั่นสะท้านไปหมด ดาบของยาโนะตกไปที่พื้น
“ไม่จริงน่า...นี่มันเรื่องอะไรกัน” ยาโนะพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกลัว
ใบหน้าของชาวต่างชาติคนนี้กลับกลายเป็นใบหน้าคนที่เขาคุ้นเคย...เส้นผมสีทองเปลี่ยนกลายเป็นสีน้ำตาล มันคือใบหน้าของไดเมียวของตระกูลโฮมุระ หรือให้พูดอีกแบบคือมันคือใบหน้าของ “โฮมุระ ไทโซ” เจ้านายของยาโนะ ดวงตาของเขานั้นจ้องยาโนะด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยอาฆาต
“เจ้ามัวแต่ทำอะไรอยู่ ทำไมเจ้าไม่รีบพาคาเมอิมาให้พวกเรา” เขาเอ่ยปากถาม
“ข้า...ข้า...ข้า...พาแล้ว” ยาโนะพูดด้วยน้ำเสียงสั่นกลัว
ไทโซแกว่งมือของเขา กระแทกเข้าใบหน้าของยาโนะเต็มๆ ยาโนะล้มลงไปกับพื้น ผู้ถูกทำร้ายเอามือกุมแก้มของตัวเองก่อนจะพยุงลุกขึ้นมา ยาโนะมองใบหน้าของไทโซที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นและความเกลียดชัง
“เจ้ามันล้มเหลว!! เจ้ามันเป็นไอ้ขี้แพ้” ไทโซต่อว่า
“แต่ว่า ท่านไทโซ…” ยาโนะพยายามจะพูด
“ถ้าหากข้าช่วยเจ้าแล้ว ข้าต้องมาพบชะตาเช่นนี้ ข้าปล่อยให้เจ้าตายไปดีกว่า”
“เจ้ามันไร้ประโยชน์เจ้ามันไร้ค่า!! คนอย่างเจ้าควรจะไปตาย!! ตาย!! ตาย!! ตาย!!”
ยาโนะนั่งยองลงไปก่อนจะเอามือปิดหูของตัวเอง แต่แม้จะทำเช่นนั้นเขาก็ยังคงได้ยินเสียงของไทโซดังอยู่ และเสียงมันดังขึ้นเรื่อยๆ
“พอได้แล้ว!!” ยาโนะตะโกนสุดเสียง
สิ้นเสียงของยาโนะ ยาโนะก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา ดูเหมือนจะเป็นเพียงแค่ความฝัน เหงื่อนั้นไหลท่วมชายคนนี้ ยาโนะแหงนหน้ามองท้องฟ้า ดูเหมือนจะเช้าแล้ว ยาโนะลุกขึ้นมาช้าๆ ชายหนุ่มกำลังจะก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า แต่เขาก็หยุดลง ก่อนที่เขาจะตั้งใจเงี่ยหูฟัง เขารีบวิ่งไปตามทิศทางเสียงนั้นทันที เมื่อเขายิ่งวิ่งเข้าใกล้มันเสียงก็ยิ่งดังขึ้น เมื่อเขาวิ่งออกมาเขาก็เห็นน้ำตาอยู่ตรงหน้าเขา เสียงที่ว่านั่นคือเสียงน้ำตกนั่นเอง ยาโนะก้มมองลงไปบนน้ำก่อนจะเห็นปลาแหวกว่ายอยู่ ยาโนะรีบหากิ่งไม้ยาวๆก่อนจะเหลาเป็นหอกไม้ยาว ยาโนะลุกขึ้นมาพร้อมกับหอกที่ทำจากกิ่งไม้ก่อนที่ยาโนะจะแทงลงไปบนปลา ดูเหมือนวันนี้โชคจะเข้าข้างยาโนะ เพราะเขาสามารถแทงปลาได้ในครั้งเดียว ยาโนะก่อกองไฟอีกครั้ง ก่อนที่จะนั่งย่างปลาที่พึ่งตกได้ เมื่อย่างจนสุก ยาโนะก็กัดลงไปบนปลา สัมผัสของมันกรอบและรสชาติใช้ได้ หรืออาจจะเพราะยาโนะหิวก็ได้ เมื่อยาโนะกินจนเสร็จ เขาก็เดินตรงไปที่ลำธารก่อนจะใช้มือตักน้ำขึ้นมา ยาโนะดื่มน้ำจากมือของเขาก่อนจะล้างหน้าของตัวเอง
ยาโนะลุกขึ้นมาจากลำธารก่อนที่เขาจะหยุดนึกอะไรได้ เขานึกถึงภาพของแผนที่ฉบับนั้นขึ้นมา ปลายทางของมันอยู่ที่น้ำตก เขาหันไปที่น้ำตกก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้ เขาเดิมอ้อมน้ำที่ไหลลงมาจากพื้นที่สูงกว่าก่อนที่เขาจะเห็นถ้ำอยู่ข้างหลังน้ำตก ยาโนะตัดสินใจเดินเข้าไปในถ้ำ เมื่อเขาย่างกายเข้าไปในถ้ำนั้นเขาก็เห็นบันไดที่สามารถใช้ไต่ขึ้นไปชั้นบนได้ ยาโนะสูดหายใจลึกๆก่อนจะปีนขึ้นบันไดไม้ช้าๆ ไม่นานนักเขาก็ถึงจุดหมาย เบื้องหน้าของเขานั้นเป็นประตูไม้ โดยรอบๆเขาไม่มีอะไรเลยนอกจากขบเพลิงที่ถูกติดไว้กับผนังถ้ำ
“มีใครอยู่ไหมครับ?” ยาโนะตะโกนถาม
สิ้นเสียงของยาโนะนั้นก็ไม่มีเสียงของใครตอบกลับเลย นอกจากเสียงสะท้อนของตนเอง ยาโนะเดินตรงไปที่ประตูก่อนจะเปิดประตูช้าๆ เมื่อประตูถูกเปิดกว้างพอนั้น ยาโนะก็เห็นสิ่งประดิษฐ์ต่างๆมากมายวางอยู่เต็มห้องไปหมด บนพื้นนั้นเต็มไปด้วยอุปกรณ์ต่างๆที่ยาโนะไม่เคยเห็น ผู้มาเยือนกวาดสายตาไปรอบๆด้วยความตะลึง เมื่อยาโนะหันกลับมาก่อนจะเจอชายผมเขียวใช้มีดจ่อมาที่คอหอยของตน ดวงตาของเขานั้นดูไม่เป็นมิตรเสียเท่าไหร่ ชายคนนี้ยื่นมือก่อนจะดึงดาบของยาโนะออกมาและโยนทิ้งไปห่างๆตัวของเจ้าของดาบ
“เจ้าเป็นใคร?” ชายผมเขียวคนนี้เอ่ยปากถาม
“ข้าชินซึเกะ ยาโนะเป็นลูกน้องของท่านไทโซ...ที่ข้ามาหาท่านคาเมอิเพราะข้ามีเรื่องต้องการให้ช่วย” ยาโนะตอบ
“แล้วท่านคือท่านคาเมอิรึเปล่าครับ?” ยาโนะถามกลับ
“ใช่ นั่นคือข้าเอง แล้วเจ้าหาข้าเจอได้อย่างไร” ชายผมเขียวนามคาเมอิตอบและถามในเวลาเดียวกัน
“ท่านคงได้ยินชื่อตระกูลโออิชิรึเปล่าครับ?” ยาโนะถามขึ้นมา
“ตระกูลคู่ค้ากับตระกูลของข้า...ทำไมรึ?” ชายผมเขียวบ่นพึมพำก่อนจะถามต่อ
“ดูเหมือนท่านพ่อของท่านคาเมอิจะเคยเจอกับท่านพ่อของเพื่อนข้า และเขาก็เขียนแผนที่เอาไว้”
“ข้าก็เลยไปขอยืมมาก่อน แต่น่าเสียดายที่ข้าคงจะไม่ได้คืนเพราะข้าทำมันหายไปแล้ว” ผู้มาเยือนเอ่ย
คาเมอิพยักหน้าก่อนจะลดมีดลง ชายผมเขียวเดินตรงไปที่ดาบของยาโนะก่อนจะหยิบขึ้นมาและยื่นคืนให้กับชายหน้าหวานคนนี้ ยาโนะรับไว้ก่อนจะเก็บดาบของเขาเข้าฝักดาบที่อยู่ข้างตัวของเขา
“ขอโทษที พอดีที่นี่ไม่เคยมีใครมา ข้าก็เลยไม่ไว้ใจใครเท่าไหร่” ชายผมเขียวเอ่ยขอโทษ
“ไม่เป็นไรครับ ที่ข้ามาที่นี่เพราะข้ามีเรื่องอยากจะขอร้องท่านหน่อย” ยาโนะพูดขึ้นมา
“เรื่องอะไรล่ะ?” คาเมอิถามด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย
ยาโนะเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดที่ได้ฟังจากซูตะ ตั้งแต่การบุกรุกของชาวต่างชาติ , เทคโนโลยีที่ล้ำสมัย , การประชุมที่เต็มไปด้วยความขัดแย้ง , แผนการ รวมถึงการเดินทางของยาโนะเอง เมื่อยาโนะเล่าจนจบ คาเมอิก็พยักหน้าก่อนจะเดินไปที่สิ่งประดิษฐ์ของตัวเอง เขาเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะหันกลับมาที่บุรุษที่พึ่งเล่าเรื่องราวให้เขาฟัง
“น่าสนใจดีนี่...ได้ ข้าจะช่วยพวกเจ้า” คาเมอิตอบรับ
“จริงหรือครับ...ขอบคุณมากครับ” ยาโนะยิ้มก่อนจะก้มโค้งแสดงความขอบคุณนักประดิษฐ์คนนี้
“หากทว่าข้ามีเงื่อนไขสองข้อ...หนึ่งคือหลังจากนี้จะมีเพียงแค่เจ้าเท่านั้นที่จะรู้ว่าข้าอยู่ไหน”
“และเจ้าจะต้องเป็นคนกลาง ในการติดต่อระหว่างข้าและกลุ่มไดเมียว”
“แล้วข้อสองล่ะครับ?” ยาโนะเอ่ยปากถาม
“อาวุธของชาวต่างชาติส่วนหนึ่งเจ้าต้องมานำให้ข้า เพื่อให้ข้านำไปใช้พัฒนาต่อไป” คาเมอิตั้งเงื่อนไขขึ้นมา
“ได้ครับ ข้าจะดำเนินตามเงื่อนไขที่ท่านขอ” ยาโนะเองก็ตอบรับคำขอเช่นกัน
“ยอดเยี่ยม” คาเอมิพูดพลางพยักหน้า
สิ้นเสียงของเขา เขาก็หยิบสมุดเล่มหนาของเขาขึ้นมาก่อนจะเปิดดูทีละหน้าๆ ปากของเขาพูดอะไรซักอย่างอยู่คนเดียวก่อนที่เขาจะหยุดไปที่หน้ากระดาษแผ่นหนึ่ง เขาแสยะยิ้มก่อนจะหันกลับมาทางยาโนะที่ยืนอยู่เบื้องหลังของเขา
“ในเมื่อชาวต่างชาติ มาท้าทายดวงตะวัน...ข้าก็จะลงโทษมันด้วยดวงตะวันเอง” คาเมอิพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
ยาโนะเองก็ไม่ได้พูดอะไรก่อนจะตั้งคำถามว่าชายผมเขียวคนนี้หมายถึงอะไร?
