เสียงฝีเท้าของอาชาดังขึ้น และดังขึ้นเรื่อยๆ เหล่าผู้คนในแคว้นเริ่มได้ยินเสียงของอาชาก็เริ่มหลบอยู่ในบ้านด้วยความหวาดกลัว เช่นเดียวกันกับเหล่าทหารที่ต่างเตรียมพร้อมจะเผชิญคู่ต่อสู้ของตนเอง...ชาวที่มาจากต่างแดน เหล่าทหารนั้นต่างกลัวทั้งนั้น หากทว่าพวกเขาต่างข่มความกลัวไว้ไม่ให้ความกลัวนั้นเอาชนะตนได้ เสียงของทัพอังกฤษดังขึ้นเรื่อยๆ เช่นเดียวกันกับจังหวะหัวใจของเหล่าทหารที่เต้นรัวๆ ไม่นานนักภาพของเหล่าทหารอังกฤษก็ปรากฏขึ้นมาต่อหน้าสายตา โดยนำทัพโดยชาวผมขาววัยกลางคน เขาหยุดทัพของเขาก่อนจะมองมาที่ศัตรูของเขาที่ยืนอยู่ในสมรภูมิ
“ข้ามีนามว่าพอล ข้ามาจากทัพอังกฤษและข้ามาที่นี่เพื่อคว้าชัยให้กับประเทศข้า” ชายผมขาวพูดเป็นภาษาอังกฤษ
แน่นอนว่าชาวญี่ปุ่นไม่เข้าใจว่าเขาพูดว่าอะไร ชายที่เรียกตนเองว่าพอลมองและเหมือนก็เข้าใจเช่นกันว่าเหล่าทหารญี่ปุ่นเหล่านี้ไม่เข้าใจ หากทว่าถึงเขารู้ว่าคนญี่ปุ่นจะไม่เข้าใจภาษาของเขา เขาก็จะพูดต่อ
“ข้าขอชื่นชมในตัวพวกเจ้าจริงๆที่กล้าจะเผชิญหน้ากับพวกข้า”
เช่นเดิม...ความเงียบคือคำตอบ พอลมองก่อนจะยกขวานที่เป็นอาวุธของเขา ก่อนจะออกคำสั่งบุก สิ้นเสียงตะโกนของเขาเหล่าทหารของอังกฤษก็ยกปืนขึ้นมาก่อนจะเล็งไปยังทหารญี่ปุ่นที่ยืนนิ่งๆ เมื่อกระสุนลอยออกไป หากทว่าผลลัพธ์นั้นต่างไปที่พอลคาดหวังไว้ จากแทนที่จะลอยเข้าสู่ร่างของเหล่าทหารและปลิดชีพศัตรูของเขามันกลับลอยเข้าสู่โล่สีเงินที่ใหญ่พอที่จะปกคลุมร่างทั้งร่างของทหารญี่ปุ่นได้สนิท เมื่อกระสุนพุ่งสู่โล่นั้น กระสุนก็กระเด้งออกก่อนจะตกลงสู่พื้นดิน เหล่าทหารอังกฤษก็ยังคงยิงอย่างต่อเนื่อง แต่ยังไม่กระสุนนัดไหนที่ทะลุโล่สีเงินไปได้ เมื่อเหล่าทหารอังกฤษหยุดยิงเพื่อเติมกระสุนนั้น เหล่าพลโล่ยกโล่ลงก่อนที่เหล่าพลปืนของตระกูลซูตะยิงออกมา กระสุนพวกนั้นลอยไปโดนร่างของทหารอังกฤษ ร่างของพวกเขาล้มลง เมื่อพลปืนยิงเสร็จก็ก้มลงก่อนที่โล่สีเงินจะถูกยกขึ้นมาเพื่อปกป้องพวกเขา
“โฮ่..น่าสนใจดีนี่ ดูเหมือนจะเตรียมกลยุทธ์มาสู้กับพวกข้าเลยซินะ” พอลพูดพร้อมด้วยรอยยิ้ม
“หยุดยิงแล้วบุกเข้าไป!!” พอลออกคำสั่ง
เหล่าทหารของเขาหยุดยิงก่อนจะวิ่งตรงเข้าไปหาศัตรู หากทว่าเมื่อเหล่าทหารอังกฤษวิ่งไปสิ่งเขาเจอคือเหล่าทหารญี่ปุ่นที่วิ่งมาพร้อมกับเอาโล่กระแทกพวกเขา เหล่าทหารอังกฤษถูกกระแทกล้มลงไปกับพื้น เมื่อทหารล้มลง เหล่าซามูไรก็ใช้ดาบของเขาปักไปที่ร่างของเหล่าทหารอังกฤษ เลือดนั้นกระเด็นออกมาจากร่างของเหล่าทหารเมื่อดาบนั้นปักลงไปกลางอก ดูเหมือนสงครามนั้นจะดำเนินไปทางของตระกูลซูตะ แต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ชายหนุ่มผมขาวนามพอลวิ่งเข้ามามาก่อนจะแกว่งขวานของเขา ขวานของเขานั้นตัดผ่านโล่ของเหล่าทหาร รวมถึงเปิดแผลของผู้ถือโล่ด้วย ร่างของพวกเขาล้มลงไปกับพื้น พอลวิ่งตรงไปที่ยาโนะพร้อมกับ ยาโนะดึงดาบออกมาก่อนจะรับขวานของพอล หากทว่าดาบของยาโนะนั้นถูกผ่าออกเป็นสองท่อน ยาโนะได้แต่มองอาวุธของตัวเอง ก่อนที่จะเงยหน้ามาเจอพอลยกเท้าและถีบชายหน้าสวยคนนี้ แรงกระแทกนั้นทำให้ยาโนะล้มลงไปกับพื้น ชาวอังกฤษยกขวานขึ้นก่อนจะเตรียมสับร่างของชายคนนี้ หากทว่าไม่ทันที่พอลจะได้ลงดาบ (หรือลงขวานในที่นี้) ดาบของจินนั้นแทงทะลุร่างของพอล เลือดนั้นหยดจากปลายดาบของจินก่อนจะตกลงมาที่ใบหน้าของยาโนะที่นอนอยู่บนพื้น จินดึงดาบออกจากร่างของเขา หากทว่าพอลนั้นไม่ล้มลงก่อนจะหันมาที่ชายที่แทงเขา
“เจ้านี่มันขี้ขลาดเสียจริง...อาศัยจังหวะที่ข้าเผลอ” พอลพูดโดยไม่ได้แสดงถึงความเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย
พูดจบพอลก็แกว่งขวานของเขา จินรีบยกดาบยาวของเขามากันขวาน แต่ด้วยแรงกระแทกมันผลักจินออกไป จินและยาโนะต่างมองไปที่พอลพร้อมกับคำถามเหมือนกันว่า “ทำไมเขายังยืนอยู่ได้” เลือดที่ไหลออกมาจากแผลของพอลนั้นเป็นเครื่องหมายว่าดาบของจินนั้นแทงทะลุร่างของเขา เลือดนั้นหยดลงสู่แผ่นดิน จินยกดาบขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะพุ่งตรงไปที่พอลโดยหวังจะดับลมหายใจของเขา หากทว่าเมื่อเขาพุ่งไปจะซ้ำแผลเดิม เขาก็เจอพอลยกขวานขึ้นมารับดาบของเขา แม้ว่าร่างกายของชาวอังกฤษคนนี้กำลังเสีย แต่มันไม่ได้ทำให้พละกำลังของเขาลดลงเลยแม้แต่น้อย ชายผมสีขาวใช้หัวโหม่ง แรงกระแทกนั้นทำให้จินถอยออกมาสองสามก้าว เมื่อจินตั้งสติได้เขาก็เห็นขวานนั้นแกว่งมาทิศของเขา จินรีบกระโดดถอยออกมา จึงทำให้ปลายขวานนั้นสร้างรอยขีดข่วนกับชุดเกราะของเขาเท่านั้น
ในขณะเดียวกันนั้นยาโนะหันไปอีกด้านก่อนจะเห็นเหล่าทหารญี่ปุ่นตายจากกระสุนนอนอยู่บนพื้น ดูเหมือนการที่แม่ทัพอังกฤษคนนี้ฝ่าแนวล้อมไปทำให้กองทัพนั้นเสียขบวนไม่น้อย ในขณะที่ยาโนะกำลังมองอยู่นั้น เขาหันมาเขาก็เห็นทหารอังกฤษพยายามจะใช้ด้ามปืนที่ติดมีดแทงเขา ยาโนะไหวตัวทันก่อนจะถอยทัน ยาโนะรีบคว้าดาบจากซามูไรที่นอนอยู่บนพื้น ก่อนที่ยาโนะจะใช้ดาบแทงเข้าไปที่ร่างของทหารอังกฤษ ก่อนที่ยาโนะจะดึงดาบออก ชายอังกฤษคนนี้มองยาโนะด้วยสายตาเคียดแค้นก่อนจะลงไปนอนกับพื้น เมื่อยาโนะรู้ตัวเขาก็ได้สังหารศัตรูไปแล้ว หากทว่ายาโนะส่ายหน้าก่อนจะบอกกับตัวเองว่า “นี่ไม่ใช่เวลาจะไม่สงสารศัตรู” ยาโนะรีบออกคำสั่งให้ทหารที่เหลือตั้งขบวนอีกครั้ง เหล่าทหารที่ถือโล่รีบถอยออกมาก่อนจะตั้งเป็นแถว แม้ว่าจะเหลือพลปืนน้อยกว่าคราวที่แล้ว แต่ก็ยังเหลือพอที่จะโต้ตอบอีกฝ่าย พลปืนลั่นไกก่อนที่กระสุนจะตัดร่างของทหารอังกฤษที่ยืนไม่ระมัดระวัง กระสุนชุดแรกยิงออกไปแล้ว พวกเขาก็ย่อตัวลงก่อนจะบรรจุกระสุนใหม่อีกครั้ง
กลับมาที่พอลและจินที่กำลังต่อสู้กันอยู่ บนพสุธานั้นเต็มไปด้วยของเหลวสีแดง หากทว่าไม่ว่าเลือดจะหยดลงไปมากเท่าใด มันก็ไม่ได้บั่นทอนความสามารถของชาวอังกฤษแม้แต่น้อย ทั้งคู่ยังคงกวัดแกว่งดาบและหวังว่ามันจะสามารถล้มคู่ต่อสู้ของตนได้ แต่ดูเหมือนจะไม่ง่ายเช่นนั้น ในขณะเดียวกันมาซารุและมูชิที่กำลังอ้อมมาก็ดูเหมือนจะเจอปัญหาเช่นกัน ดูเหมือนทัพอังกฤษจะวางกองทัพเผื่อไว้ในกรณีที่จะโดนดัก และดูเหมือนพวกเขาจะอ่านเกมออก ทางมูชิขว้างมีดปักเข้าไปที่ร่างของทหารอังกฤษ
“ร้อน ร้อน ร้อน ร้อน” ทหารอังกฤษคนนี้ตะโกนขึ้นมา
“โชคร้ายหน่อยนะพ่อหนุ่ม...ดูเหมือนดอกนี้จะเป็นยาพิษนะ” เธอตอบในขณะที่เธอมองปฏิกิริยาของชาวอังกฤษ
ส่วนมาซารุนั้นยังคงใช้ดาบของเขาตัดร่างของทหารอังกฤษอย่างต่อเนื่องและดูเหมือนจะไม่มีอะไรหยุดเขาได้ ในจังหวะนั้นทหารอังกฤษยกปืนขึ้นก่อนจะเล็งไปที่ศีรษะของมาซารุ หากทว่าไม่ทันที่จะได้ลั่นไก แส้ของมูชินั้นพันข้อมือของทหารคนนี้ก่อนที่มูชิจะออกแรงดึงชายคนนี้ เมื่อชายคนนี้ถูกดึงเข้ามา มูชิยกมีดขึ้นก่อนจะปาดคอของทหารต่างชาติ เลือดนั้นกระเซ็นมาโดนหน้าของเธอ หากทว่าเธอกลับยิ้มด้วยความพอใจ มาซารุหันมามองก่อนจะพยักหน้าเหมือนกับเป็นการแสดงคำขอบคุณให้กับหญิงผมชมพูที่ช่วยตนไว้ การต่อสู้นั้นยังคงดำเนินต่อไป ทหารทั้งสองทัพเริ่มล้มตายทีละคน สองคน มาซารุกับมูชิยืนเอาหลังชนกันก่อนจะเริ่มมองรอบๆ ทหารของทั้งสองทัพกำลังเข้าปะทะกันอย่างต่อเนื่อง บนธรณีนั้นเต็มไปด้วยรอยเลือดที่ไหลนองเต็มไปหมด
“ถ้าหากเป็นเช่นนี้กว่าเราจะไปถึงทัพหลัก เราคงเหลือกันไม่กี่คนแน่นอน” มูชิหันมาคุยกับมาซารุ
“เราควรจะฝ่าวงล้อมออกไป” มาซารุออกความเห็นด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“งั้นหรือ...ข้าว่าเป็นไอเดียที่ดีไม่น้อย” มูชิเห็นด้วยกับความเห็นของเหยี่ยวดำ
สิ้นเสียงของทั้งคู่นั้นก็พุ่งตรงไปในทางเดียวกัน ก่อนที่ทั้งคู่จะใช้คมมีดตัวเองสังหารศัตรูของตนเอง เหล่าทหารอังกฤษเริ่มล้มเป็นทาง และเปิดทางให้กับทหารของตระกูลเท็ตซึยะวิ่งออกมาได้ ไม่ว่าใครจะขวางทางพวกเขาต่างไม่สามารถหยุดพวกเขาได้ทั้งนั้น ไม่นานนักเส้นทางก็เปิดขึ้นมา ทหารญี่ปุ่นบางส่วนเห็นดังนี้เริ่มวิ่งตามเส้นทางที่ทั้งคู่เปิดไว้ และดูเหมือนแผนของทั้งคู่จะได้ผล ในตอนนี้สิ่งที่มาซารุและมูชิทำได้คือวิ่งให้เร็วที่สุดและภาวนาให้ทัพหลักนั้นยังคงสามารถต้านทานทัพของชาวต่างชาติได้ ทั้งคู่รีบวิ่งสุดแรง เบื้องหลังพวกเขานั้นมีทหารกลุ่มใหญ่ๆวิ่งตามหลังแม้ว่าจะไม่ได้มีมากเหมือนตอนออกจากแคว้นแต่ก็น่าจะมีมากพอที่จะถล่มทัพของพอลได้ เมื่อทั้งคู่มาถึงพวกเขาก็ยืนอยู่ในตำแหน่งที่มองเห็นสงครามได้ทั่วถึง มูชิและมาซารุเห็นกลุ่มทหารที่ถือโล่ยืนเรียงกัน รวมถึงเห็นจินที่กำลังสู้กับพอลอยู่ มาซารุกับมูชิมองหน้ากันก่อนจะตะโกน “บุก!!” เสียงของพวกเขานั้นดังมาก ถึงขนาดทำให้เหล่าทหารอังกฤษหันมาทางนั้น และสิ่งที่พวกเห็นคือกองทัพที่นำโดยมูชิและมาซารุ ยาโนะที่อยู่อีกฟากเห็นความช่วยเหลือที่มาถึงก็ยิ้มด้วยความดีใจก่อนจะออกคำสั่งให้บุกเหมือนกัน ทั้งสองทัพวิ่งตรงมาหาทัพของอังกฤษที่ยืนอยู่ตรงกลาง พวกเขาเห็นดังนั้นก็เริ่มวิ่งหนีก่อนที่แม่ทัพจออกคำสั่งให้ถอยทัพเสียด้วยซ้ำ ทางพอลที่เป็นแม่ทัพนั้นก็หันไปมองทัพของตนเองที่กำลังถอยทัพอยู่ก็ถอนหายใจและพูดกับจินที่ยืนอยู่ตรงข้าม
“เจ้ามีฝีมือ...แต่ถ้าหากเจ้าไม่อาศัยจังหวะที่ข้าเผลอ เจ้าก็ไม่มีทางสร้างบาดแผลให้ข้าได้หรอก” จินพูดเป็นภาษาอังกฤษ
พูดจบพอลก็เป่าปากเรียกม้าของเขามา ม้าของเขาวิ่งฝ่ากองทัพมาก่อนจะหยุดอยู่หน้าของพอล จินนั้นก็ได้ยืนมอง พอลที่บาดเจ็บกระโดดขึ้นหลังม้าก่อนจะควบม้าหนีไป เมื่อทัพของพวกอังกฤษหนีไปนั้นก็แปลว่าเป็นชัยชนะของทัพของซูตะ เหล่าทหารต่างโห่ร้องด้วยความยินดี ยาโนะเองก็ถอนหายใจด้วยโล่งอก ไม่นานนักมาซารุกับมูชิก็เดินตรงมาที่ยาโนะที่ยืนอยู่
“ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจ้าจะช่วยยื้อเวลาให้พวกเราได้นานขนาดนี้”
“ดูเหมือนแผนของเจ้ากับสิ่งประดิษฐ์ของคาเมอิจะได้ผลจริงๆนะ” มูชิเอ่ยชื่นชมยาโนะ
“ขอบคุณครับ...หากทว่าถ้าข้าระมัดระวังกว่านี้ คงจะมีคนตายน้อยกว่านี้” ยาโนะพูดพลางมองไปที่ซากศพของทหาร
“แล้วจินล่ะ? หายไปไหน?” มาซารุเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย
ยาโนะหันไปรอบๆก่อนจะไม่เห็นชายในชุดเกราะหนักเลยแม้แต่น้อย เขาหายไปไหนกันนะ?
=====
“กุบกับ กุบกับ”
เสียงเท้าของม้าย่ำลงดินดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง จินควบม้าสีดำของเขาไปตาม รอยเลือดที่หยดเป็นทางยาว ดูเหมือนเขาจะไล่ตามพอลที่ถอยทัพไปแล้ว ในหัวของเขายังคงฉายภาพการต่อสู้ของเขากับชาวต่างชาติ แม้ว่าสงครามนี้จะจบลงด้วยชัยชนะของพวกเขา หากทว่ามันไม่ได้เป็นชัยชนะของเขา เขาไม่สามารถเอาชนะพอลได้ แม้พอลจะเสียเลือดไปขนาดไหนก็ตาม จินยังคงควบม้าตามเส้นทางไปเรื่อยๆ ก่อนที่เขาจะเห็นเป้าหมายของเขายืนอยู่ที่ชายฝั่งทะเล เขาเห็นชายผมขาวที่เส้นผมของเขาพริ้วไหวไปตามสายลม จินหยุดม้าก่อนจะกระโดดลงมาจากม้า
“เจ้าน่ะ!! มาสู้กับข้าต่อ” จินตะโกนเป็นภาษาญี่ปุ่น
แม้พอลจะไม่เข้าใจว่าจินพูดอะไร แต่เขาก็หันไปตามเสียง เมื่อพอลหันไปเขาก็เห็นจินยึงดาบยาวออกมาจากหลังเขา เป็นท่าทางที่บอกได้ว่าเขาต้องการจะสู้อีก หากทว่าพอลถอนหายใจและหันไปที่ยังเบื้องหลังของเขาครู่นึงก่อนจะหันกลับมามองที่จิน ชายผมขาวคนนี้ไม่มีทีท่าจะขยับเลยซักนิด แม้แต่ขวานของเขา เขาก็ไม่ดึงออกมา จินเห็นแล้วก็เริ่มฉุนเพราะมันเป็นกริยาที่ดูถูกเขาไม่น้อย จินวิ่งไปก่อนจะยกดาบเตรียมจะสับร่างของเขา หากทว่าเป้าหมายของเขาก้าวเท้าหลบไปนิดนึง มันทำให้ดาบของเขานั้นฟันโดนเพียงแต่อากาศ จินเงยหน้ามาก่อนจะเห็นเรือลำใหญ่แล่นตรงมาทางเขา ในวินาทีนั้นเขารู้ตัวแล้วว่าเขาวิ่งเข้าไปยังกับดักของชาวอังกฤษเรียบร้อยแล้ว จินเตรียมจะหนี หากทว่าทัพทหารอังกฤษล้อมเขาไว้จนหมด ไม่มีที่ว่างเลยแม้แต่น้อย ไม่นานนักเรือลำนี้ก็เทียบท่า สองพี่น้องชาวอังกฤษมองมาที่จินที่ยืนอยู่ ก่อนจะหันมามองพอลที่ยืนอยู่ใกล้ๆกับชายชาวญี่ปุ่น
“ชายคนนี้เป็นใคร?” เอ็ดเวริด์เอ่ยปากถามพอล
“คู่ต่อสู้ของข้าในศึกก่อนหน้านี้ ดูเหมือนเขาอยากจะสู้กับข้าต่อ” พอลตอบเอ็ดเวริด์
“ดูเหมือนจะมีฝีมือนี่ เขาทำให้เจ้ามีแผลได้” เอ็ดเวริด์เอ่ยปากถามต่อ
“ไม่เลย แผลนี้เป็นแผลที่เกิดขึ้นในจังหวะที่ข้าไม่ได้ระวัง” พอลแย้งเอ็ดเวริด์
“ช่างเป็นการกระทำที่น่ารังเกียจนัก” แมรี่แสดงความเห็น
“แล้วเจ้าจะทำอย่างไรกับเขาดีล่ะ?” เอ็ดเวริด์เอ่ยถามพอล
“ฆ่าไปก็เสียเวลา...จับมันไปเป็นทาสดีกว่า” พอลพูดก่อนจะเดินขึ้นเรือ
เอ็ดเวริด์พยักหน้าก่อนจะเดินลงมาจากเรือพร้อมกับดึงดาบออกมา จินเห็นดังนั้นก็ตั้งท่าเตรียมพร้อม เอ็ดเวริด์พุ่งไปด้วยความรวดเร็วแม้ว่าดาบของเขาจะใหญ่ก็ตาม จินยกดาบเตรียมขึ้นมากันหากทว่าเอ็ดเวริด์แกว่งดาบก่อนจะปัดดาบเล่มยักษ์ของจินลอยออกไป ดาบใหญ่ของจินลอยออกไปก่อนจะปักพื้นใกล้ๆ เอ็ดเวริด์ยกดาบก่อนจะไปที่คอของชายญี่ปุ่นคนนี้พร้อมกับพูดกับจินเป็นภาษาอังกฤษ
“เจ้าแพ้แล้ว” เอ็ดเวริด์ยิ้ม
ในขณะเดียวกันจินนั้นไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไร หรืออาจจะแสดงแต่เนื่องจากใส่หน้ากากอยู่จึงมองไม่เห็น เขาไม่ได้พูดอะไรก่อนจะยอมจำนนให้กับชาวอังกฤษพวกนี้
