“ทำไมเราต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย” หญิงผมยาวดำในชุดกิโมโนสีม่วงพูดกับตัวเอง
เธออยู่ในสถานที่ที่ตกแต่งเป็นสไตล์ยุโรปไม่ว่าจะเป็นชานเดอเลียร์ หน้าต่าง พื้น หรือแม้แต่ผนังต่างตกแต่งด้วยสไตล์ต่างประเทศทั้งนั้น ไม่ได้เพียงแค่นั้นรอบๆเธอนั้นเต็มไปด้วยชาวต่างชาติ มีทั้งสตรีหรือสุภาพบุรุษ ในมือของพวกเขาต่างถือแก้วเครื่องดื่มที่มีไวน์อยู่เกือบเต็มแก้ว พวกเขาต่างพูดคุยในภาษาที่หญิงผมยาวไม่ค่อยเข้าใจและหัวเราะอย่างมีความสุข หญิงสาวผมสีดำคนนี้ยืนถือแก้วไวน์อยู่คนเดียว เธอวางแก้วลงไปบนโต๊ะก่อนจะแหวกตัวออกไปจากกลุ่มชาวต่างชาติ เธอเดินออกไปยังระเบียง ก่อนจะมองไปที่ดวงจันทร็เต็มดวงที่ส่องแสงมายังเธอ มันเป็นจันทราที่งดงามมาก เธอวางแขนของเธอลงบนราวที่ถูกสร้างจากคอนกรีต ก่อนที่เธอจะจ้องมองดวงจันทร์และยิ้มอยู่คนเดียว สายลมอ่อนๆนั้นพัดเส้นผมของเธอ เส้นผมของเธอนั้นโบกพลิ้วไหวไปตามสายลม
“ช่างเป็นดวงจันทร์ที่สวยเสียจริง” เธอพูดก่อนที่เธอจะหลับตาลง
“สายลมก็ดีเช่นกัน” เธอพูดต่อพลางจับเส้นผมของเธอ
=====
ณ ชั้นสูงสุดของปราสาทแคว้นทังโกะที่ถูกปกครองโดยโฮมุระ ไทโซ โดยเจ้าของแคว้นนั้นนั่งอยู่บนผืนเสื่อโดยตรงข้ามกับเขามีชายหนุ่มหน้าหวานที่กำลังรายงานสงครามให้เจ้านายของตัวเองฟัง ไทโซได้ยินเรื่องราวจนจบก็พยักหน้า ก่อนที่จะหยิบจอกสาเกขึ้นมาดื่ม เมื่อดื่มจนหมดเขาก็วางมันลงไปบนพื้น ไทโซทำหน้าครุ่นคิดกับเรื่องราวที่ลูกน้องของตนเล่า แน่นอนว่าการที่จินโดยจับไปไม่ใช่เรื่องดีสำหรับทัพญี่ปุ่นเท่าไหร่และทัพญี่ปุ่นควรจะช่วยจินออกมาให้เร็วที่สุด หากทว่าถ้าจะให้บุกไปตรงๆก็แทบจะเป็นไปไม่ได้ เนื่องด้วยเหตุผลทุกประการ อีกทั้งตำแหน่งของเรือของชาวต่างชาตินั้นไม่มีใครรู้เลยว่าแล่นอยู่ที่ใดบนท้องทะเลญี่ปุ่น
“ยาโนะ...เจ้าพอรู้ไหมว่าเรือของพวกมันอยู่ไหน” ไทโซเอ่ยปากถามยาโนะ
“ข้าเองก็มิทราบ” ยาโนะส่ายหน้า
“แต่ถึงข้าจะรู้ข้าว่าพวกเราก็ไม่สมควรจะไปบุกพวกชาวต่างชาติอยู่ดี” ยาโนะแสดงความคิดเห็น
“นั่นซินะ...เจ้าพอมีความคิดอะไรบ้างรึเปล่า?” ไทโซเอ่ยปากถามบ้าง
“ข้าก็คิดไม่ออกเช่นกัน” ยาโนะตอบไปตรงๆ
“หากทว่าข้ามี..” เสียงสตรีคนหนึ่งดังขึ้นมา
ทั้งยาโนะและไทโซต่างหันไปที่ต้นเสียงก่อนที่พวกเขาจะเห็นหญิงผมทองในชุดยุโรปสีแดงยืนอยู่ เธอคือภรรยาของผู้นำแคว้นทังโกะ นามของเธอคือมาซามิ เธอเดินมาที่สามีของเธอและยาโนะก่อนจะนั่งลงกับพื้นและหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมา จดหมายฉบับนี้ถูกเขียนด้วยภาษาอังกฤษทั้งหมด ยาโนะและไทโซมองไปที่จดหมายฉบับนี้ แต่ก็ไม่ได้เข้าใจเลยแม้แต่น้อย พวกเขาทั้งสองเงยหน้ามามองมาซามิและต่างส่งสายตาที่มีนัยว่าอ่านให้ฟังหน่อย มาซามิเห็นสายตาของทั้งสองก่อนจะถอนหายใจก่อนจะอ่านให้ฟัง โดยจดหมายนี้ถูกเขียนโดยเพื่อนชาวต่างชาติของมาซามิและเขียนแจ้งเกี่ยวกับงานรื่นเริงของชาวต่างชาติที่จะถูกจัดขึ้นที่คฤหาสน์ที่ถูกเรียกว่าวิคตอเรีย ซึ่งเป็นคฤหาสน์ที่ถูกสร้างขึ้นมาใหม่และตกแต่งสไตล์ตะวันตก โดยงานนี้จัดขึ้นเพื่อเฉลิมฉลองชัยชนะในการยึดครองดินแดนแห่งนี้ และจะจัดขึ้นหลังจากนี้ประมาณอีก 2 สัปดาห์ ณ แคว้นอาวามิ เมื่อมาซามิอ่านจบเธอก็พับจดหมายลง และเงยหน้าขึ้นมามองไทโซและยาโนะที่นั่งอยู่
“เจ้าอ่านจดหมายฉบับนี้ให้พวกข้าฟังทำไมรึ มาซามิ?” ไทโซเอ่ยปากถามภรรยาตนเอง
“ข้ากำลังคิดว่ามีความเป็นไปได้ที่เราจะสามารถหาจินได้ที่นั่น” มาซามิพูดขึ้นมา
“และในขณะเดียวกันนี่ก็เป็นโอกาสดีที่เราจะแทรกแซงได้” เธอพูดต่อ
“ดังนั้นข้าก็เลยว่าถ้าเราส่งคนไปในงานเลี้ยงและหาทางช่วยจินออกมาก็น่าจะเป็นวิธีที่ไม่แย่”
“นั่นซินะครับ แล้วใครท่านมาซามิคิดว่าใครเหมาะกับงานนี้หรอครับ?” ยาโนะเอ่ยปากถาม
“ในหัวของข้าก็มีสองคนและข้าก็พามาแล้ว” มาซามิพูดพลางหันไปที่ประตูกระดาษ
ประตูกระดาษถูกเปิดขึ้นช้าๆโดยคนจากอีกฝั่ง เมื่อประตูกระดาษถูกเลื่อนจนสุดก็ปรากฏเป็นภาพของหญิงที่มีเส้นผมสีขาว ผิวขาวใสที่นั่งคุกเข่าอยู่ในชุดกิโมโนสีขาว เธอคือลูกสาวของผู้นำตระกูลโอนิสึกะ เธอมีนามว่า “เมโกะ” เธอเข้ามาในห้องก่อนที่จะหันหลังและปิดประตูกระดาษ เมื่อประตูกระดาษถูกปิดลง เมโกะก็มานั่งข้างๆกับมาซามิ หากทว่าพอมาคิดๆดูแล้วมาซามิพูดว่า “สองคน” มันทำให้ชายหนุ่มหน้าหวานเกิดความสงสัยว่าแล้วอีกคนคือใคร ยาโนะไม่รอช้าก่อนจะรีบเอ่ยปากถามคำถามที่เขาสงสัยอย่างรวดเร็ว
“เจ้าไง ยาโนะ” เธอตอบอย่างรวดเร็ว
“ข้าหรอครับ?” ยาโนะทวนพร้อมทำสีหน้าสงสัย นิ้วเขาชี้ไปที่ตนเอง
“ใช่..เจ้านั่นแหละ ก่อนหน้าข้าพยายามติดต่อฮารุกะแล้ว แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจงานแบบนี้” มาซามิตอบพร้อมชี้แจง
ยาโนะได้แต่เงียบกล่าวคือพูดไม่ออก
“นอกจากนี้ข้าได้ไหว้วานให้มุนตะช่วยสำรวจโครงสร้างในคฤหาสน์แล้ว เดี๋ยวคงจะรายงานกลับมา” เจ้าของแผนการพูด
“ในระหว่างนี้ข้าจะสอนภาษาอังกฤษและประเพณีของพวกชาวอังกฤษก่อน”
“เมโกะ...เจ้ายังสามารถพูดภาษาอังกฤษได้ไหม?” มาซามิหันมาถามเมโกะ
“ข้ายังพอพูดได้บ้าง ทุกวันนี้ท่านแม่ยังสอนภาษาอังกฤษข้าทุกวัน” เมโกะตอบ
“งั้นหรือก็ดี ข้าจะได้ไม่ต้องมีงานหนักเท่าไหร่ เหลือแค่หมอนี่เท่านั้น” พูดจบมาซามิหันมามองทางยาโนะที่นั่งอยู่
มาซามิลุกขึ้นมาก่อนจะเดินตรงไปยังประตูกระดาษก่อนจะเลื่อนออกช้าๆ ก่อนที่เธอจะก้าวออกไปและหันกลับมามองยาโนะที่นั่งอยู่ในห้อง
“พรุ่งนี้รีบตื่นแต่เช้าล่ะ เพราะข้าต้องการให้เจ้าพูดภาษาอังกฤษให้ได้ภายสองสัปดาห์” มาซามิเอ่ยขึ้นมาก่อนจะเดินหายไป
เช้าวันต่อมา ณ ห้องเล็กๆ ยาโนะกับเมโกะนั่งบนเบาะสีแดงอยู่กลางห้อง ส่วนตรงข้ามนั้นก็เป็นอาจารย์สอนภาษาอังกฤษอย่างมาซามิ เธอเองก็นั่งบนเบาะสีแดงเช่นกัน ไม่รอช้ามาซามิเริ่มสอนภาษาอังกฤษให้ทั้งสองโดยเริ่มตั้งแต่ตัวอักษรตัวแรกจนถึงตัวอักษรตัวสุดท้าย แน่นอนว่าสำหรับลูกครึ่งญี่ปุ่น-อังกฤษอย่างเมโกะตัวอักษรภาษาอังกฤษพวกนี้ง่ายราวกับปลอกกล้วยเข้าปาก หากทว่า...ในขณะเดียวกันชายหนุ่มหน้าสวยนั้นมีปัญหาในทุกจุดๆไม่ว่าจะเป็นเขียนตัวอักษรกลับหัวบ้าง เขียนอักษรสลับข้างบ้าน หรือแม้แต่เขียนไม่ได้ก็ยังมี มาซามิได้แต่กุมขมับกับส่ายหัวกับวิวัฒนาการอันสุดแสนจะแย่ของยาโนะ ในตอนบ่ายนั้นเป็นการสอนเกี่ยวกับประโยคที่ใช้ในชีวิตประจำวัน จนถึงประโยคที่ต้องใช้ในงานสังสรรค์ เช่นเดิมเมโกะนั้นก็สามารถออกเสียงและเข้าใจประโยคนี้ได้อย่างง่ายดาย และก็เช่นเคยยาโนะก็มีปัญหาในการออกเสียง ยกตัวอย่างเช่น
“Will you dance with me”
“วิล ยู แดนซ์ วิท มี” นั่นคือการออกเสียงของคนทั่วไป ส่วนยาโนะนั้น...
“วิล ยู แดนซึ วิทโตะ มี” นั่นคือการออกเสียงของยาโนะ
ไม่ใช่แค่การออกเสียงเท่านั้น แต่การสร้างประโยคของยาโนะก็มีปัญหาเช่นกัน ยกตัวอย่างเช่น
“I am a samurai” นั่นคือสิ่งที่คนทั่วไปพูด
“I am is samurai” นี่คือสิ่งที่ยาโนะพูด
ความผิดพลาดนั้นสร้างเสียงหัวเราะให้กับเมโกะกับมาซามิได้อย่างดี หากทว่าแม้จะเป็นเรื่องขบขัน แต่มันก็ทำให้อดเป็นกังวลไม่ได้ หลังช่วงบ่ายนั้นก็คือช่วงเย็น มันเป็นช่วงที่ยาโนะกับเมโกะจะได้เรียนวัฒนธรรมของชาวต่างชาติ ซึ่งทั้งสองต่างมีปัญหาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่เท่าไหร่ และแล้วก็เป็นอันเป็นอันจบลงของบทเรียนในวันนี้ แน่นอนถ้าพูดถึงเรื่องภาษาอังกฤษของยาโนะแล้ว ก็คงน่าคิดว่าจะสอนชายผู้นี้ให้รู้ภาษาภายในสองสัปดาห์ได้ไหม? จะได้หรือไม่ได้ก็ตาม แต่สิ่งหนึ่งที่พูดคือมันไม่ง่ายแน่นอน
ในยามวิกาลที่ทุกคนหลับใหล แสงไฟทุกดวงถูกดับจนหมด มีเพียงแสงไฟจากตะเกียงของเหล่าทหารที่เดินไปลาดตะเวนในปราสาท เว้นเสียแต่ที่ห้องหนึ่งที่ยังมีแสงไฟสว่างไสว มันเป็นห้องของชายหนุ่มหน้าหวานที่นั่งอยู่ที่โต๊ะของเขา บนโต๊ะนั้นมีกระดาษที่ถูกเขียนด้วยน้ำหมึกจากพู่กัน ซึ่งบนกระดาษนั้นเต็มไปด้วยตัวอักษรภาษาอังกฤษเขียนอยู่มากมาย บ้างก็เขียนผิด บ้างก็เขียนถูก เมื่อกระดาษแผ่นที่เขาเขียนอยู่นั้นเต็ม ยาโนะก็หยิบกระดาษแผ่นใหม่ขึ้นมาก่อนจะเริ่มเขียนอีกครั้ง เขาจุ่มพู่กันลงน้ำหมึกก่อนจะเริ่มเขียนต่อไป
=====
เวลาผ่านไปสัปดาห์กว่าๆ เหลือเพียงอีกไม่กี่วันเท่านั้นก่อนจะถึงวันงานเลี้ยง แม้ว่าภาษาอังกฤษของยาโนะจะไม่ได้ถึงเข้าขั้นดีแต่อย่างน้อยๆก็เข้าใจประโยคง่ายๆและพื้นฐานหมดแล้ว และวันนี้ก็ถึงวันที่พวกเขาจะต้องออกเดินทางแล้ว ขออธิบายก่อนว่าทำไมต้องรีบออกเดินทาง เนื่องด้วยว่าแคว้นทังโกะและแคว้นอาวามิค่อนข้างไกลกัน จึงทำให้ทั้งสองต้องรีบออกเดินทางตั้งแต่เนิ่นๆเพื่อให้ถึงคฤหาสน์วิคตอเรียให้ทันเวลา
“ยาโนะ เจ้าแต่ตังเสร็จหรือยัง” มาซามิตะโกนเรียกยาโนะที่แต่งตัวอยู่ในห้อง
“จะ จะ จะเสร็จแล้วครับ” ยาโนะตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
สิ้นเสียงของยาโนะ ยาโนะก็ใช้มือของเขาเปิดประตูออกมาช้าๆ เมื่อประตูถูกเลื่อนจนสุด ก็ปรากฏเป็นภาพของหญิงผมดำยาวสลวย ร่างกายที่บอบบางที่สวมใส่ชุดกิโมโนสีม่วง ใบหน้าที่งดงามที่สามารถชวนให้ชายหนุ่มหลายคนหลงใหล หากทว่าเขาเป็นผู้ชาย มาซามิมองแล้วก็ยิ้มก่อนจะพูดอะไรพึมพัมอยู่คนเดียว ซักพักเธอก็หุบยิ้มก่อนจะพายาโนะออกไปที่ข้างหน้าปราสาท ตลอดทางนั้นผู้คนมองมาที่ยาโนะ ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง ยาโนะเดินออกมาที่หน้าปราสาทก่อนจะเห็นรถเกวียนแบบตะวันตกจอดรออยู่ ใกล้ๆกับรถเกวียนนั้นเขาก็เห็นหญิงผมขาวที่สวมชุดเดรสแบบชาวตะวันตกสีขาว ในมือของเธอนั้นถือกระดาษที่ถูกม้วนอยู่แผ่นหนึ่ง มาซามิเดินตรงไปหาคนขับเกวียนก่อนจะพูดเป็นภาษาอังกฤษกับเขา ทั้งคู่คุยกันซักพักก่อนจะพยักหน้ากัน ชาวต่างชาติที่คุยกับมาซามินั้นกระโดดลงมาจากตำแหน่งคนขับก่อนจะเดินตรงมาที่ประตูและเปิดประตู พร้อมกับสัญลักษณ์มือให้ยาโนะและเมโกะเข้าไป ทั้งคู่เอ่ยขอบคุณเป็นภาษาอังกฤษก่อนจะก้าวเท้าด้วยความระมัดระวังขึ้นเกวียนไป เมื่อทั้งคู่ขึ้นเกวียนไปแล้วชาวต่างชาติก็ใช้มือของเขาผลักประตูเกวียน เมื่อประตูเกวียนถูกปิดลง คนขับก็กลับไปประจำที่ ไม่นานนักเกวียนนี้ก็เคลื่อนไปช้าๆ ยาโนะหันออกไปนอกเกวียนก่อนจะเห็นมาซามิที่ยืนอยู่ไกลออกไปจนเริ่มไม่เห็น ยาโนะหันออกจากหน้าต่างก่อนจะเห็นเมโกะนั่งจ้องเขาอยู่โดยที่ดวงตาของเขาไม่กระพริบเลยแม้แต่น้อย
“เอ่อ...ท่านเมโกะ บนใบหน้าของข้ามีอะไรติดอยู่งั้นหรือครับ?” ยาโนะเอ่ยปากถามถึงกริยาของเมโกะ
“ข้ากำลังคิดว่าข้ารู้สึกโชคดีจริงๆที่เจ้าเกิดมาเป็นผู้ชาย” เมโกะตอบโดยที่ดวงตาของเธอจะถูกสะกดที่ยาโนะ
ยาโนะได้ยินก็หัวเราะแห้งๆ ซักพักหนึ่งนั้นมาซามิก็ม้วนกระดาษที่เธอถือออก เมื่อกระดาษถูกม้วนมันก็ปรากฏออกมาเป็นภาพของแผนผังคฤหาสน์วิคตอเรีย โดยแผนผังนี้ถูกวาดขึ้นโดยนินจาที่นามว่ามุนตะที่ไปสำรวจพื้นที่มาก่อน คฤหาสน์แห่งนี้มีเพียงแค่สองชั้น ดูๆจากที่มุนตะเขียนนั้นก็คฤหาสน์แห่งนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากคฤหาสน์ทั่วไป โดยชั้นสองนั้นมีห้องโถงขนาดใหญ่ซึ่งน่าจะเป็นที่ใช้จัดงานเลี้ยง ที่น่าสนใจนั้นที่ชั้นหนึ่งมีประตูที่พาไปสู่คุกใต้ดิน ถ้าหากมองไปที่ใกล้ๆก็จะเห็นตัวอักษรเล็กๆเขียนว่า “ตอนที่ข้าไปดูนั้นข้ายังไม่เห็นจินเลย”
“ข้าว่าที่นี่อาจจะเป็นที่ที่จินถูกจับไว้ก็ได้” เมโกะพูดขึ้นพลางชี้ไปที่ห้องคุก
“นั่นซิครับ แล้วเราจะเข้าไปยังไง?” ยาโนะตั้งคำถามขึ้นมา
“ข้าเองก็ไม่รู้...บางทีเราอาจจะต้องรอจนกว่าเราเห็นช่องโหว่ของการป้องกันของพวกชาวต่างชาติก็ได้” เมโกะออกความเห็น
ยาโนะพยักหน้า ยาโนะเองก็ออกความเห็นเช่นกัน ดูเหมือนทั้งคู่ต่างต้องการแผนที่ดีที่สุด ซึ่งแน่นอนว่าทั้งคู่คงได้คุยกันอีกเยอะ เพราะกว่าที่พวกเขาจะถึงที่คฤหาสน์วิคตอเรียนั้นก็คงต้องใช้เวลาอีกนาน
