''บัดนี้...สงครามได้สิ้นสุดลงไปแล้ว !! ประชาชนทุกคนได้รับอิสระจากการตกเป็นทาส.... เป็นผู้เสียหาย.... และเป็นผู้ล้มตายจากไทบีเรี่ยมมานานแสนนาน นับกว่าร้อยปีที่พวกเราประสบปัญหานั้น แต่ในปัจจุบัน จีดีไอได้นำพาความหวังให้พวกเรา.... ด้วยทีซีเอ็น'' ชายคนหนึ่งใส่ชุดสูทอย่างดีกำลังประกาศปราศัยที่หน้าโพเดียม บนเวทีหาเสียงของจีดีไอในย่านเขตชิคาโก้ เขาแต่งตัวดูเนี๊ยบ ทั้งสะอาดและเรียบร้อย พร้อมทั้งใส่แว่นตาและมีผมสีน้ำตาล ลักษณะคล้ายคลึงกับผู้คนระดับสูงทางด้านรัฐบาล
''ทีซีเอ็นได้ทำให้เราสามารถสกัดพลังงานจากไทบีเรี่ยมจนกลายเป็นพลังงานบริสุทธิ์ได้... ซึ่งไม่เป็นอันตรายต่อพวกเราอีกต่อไป อีกทั้งยังกวาดล้างไทบีเรี่ยมออกไปจากโลกด้วยระบบจากหอคอยประตูธรณี ปัจจุบันนี้ระบบการแจกจ่ายพลังงานไทบีเรี่ยมได้ตั้งกลายเป็นศูนย์ในสถานที่หลักหลาย ๆ แห่งทั่วโลก''
''และเราก็ได้ขยายศูนย์ในการแจกจ่ายที่ชิคาโก้แห่งนี้ มันกำลังจะเปิดตัวให้ชาวเมืองได้ใช้พลังงานบริสุทธิ์นี้ในด้านของอุตสาหกรรม ครัวเรือน และอื่น ๆ ณ บัดนี้'' เขาเชิดหน้าขึ้นพูดด้วยความมั่นใจกับท่าทางการยืนที่โพเดียมอย่างสุขุม
''ระบบศูนย์แจกจ่ายพลังงานไทบีเรี่ยมบริสุทธิ์งั้นหรอ ?.... หึหึหึ มันน่าตลกว่าไหมลีเจียน'' จู่ ๆ จีเดียนก็พูดสวนขึ้นมาในระหว่างที่พวกเขากำลังดูการถ่ายทอดสดการปราศัยผ่านทางทีวี
''ทำไมถึงให้ข้าดูสิ่งนี้ ?'' ลีเจียนเอ่ยถาม
''ข้าต้องการให้เจ้าเห็น รับรู้ รับฟังทุกสิ่งทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นในการปราศัยนี้ !! มันสำคัญต่อฉันลีเจียนและมันสำคัญต่อภราดรภาพของเราด้วย'' จีเดียนตอบกลับ
''กับระบบทีซีเอ็น...'' ลีเจียนเอ่ยต่อด้วยความสงสัย
''ใช่ !! ระบบทีซีเอ็น... ทุกอย่างมันลิ้งค์เข้ากับตัวเจ้า ทาซิตัส และหอคอยประตูธรณี... จากที่เจ้าเข้าระบบทาซิตัสและโอนถ่ายข้อมูลเข้ามาในดวงตาของข้า เห็นได้ชัดว่าการนำพาวิสัยทัศน์แห่งน็อดกลับมาคือการเปิดประตูมิตินั่น หากเปิดมันได้... ก็เข้าไปนำเอาไทบีเรี่ยมได้''
''และข้าคือผู้เปิดประตู... โดยนำพาพลังของทาซิตัส พลังงานบริสุทธิ์จากทีซีเอ็นและข้า'' ลีเจียนตอบ
''ถูกต้อง !! แต่นี่ไม่ใช่ทั้งหมดที่ข้าจะให้เจ้าได้ประจักษ์.... การปราศัยหาได้จบแต่เพียงเท่านี้ จงฟังที่ชายผู้นั้นพูดซะสิ'' จีเดียนพูดขึ้นมาอีกและหันไปดูที่โทรทัศน์พร้อมกับชักชวนให้ลีเจียนรับชมมันต่อไป
ลีเจียนหันไปมองที่โทรทัศน์และเริ่มจ้องมองอย่างใจจดใจจ่อกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป ในขณะที่เขากำลังมองชายใส่สูทคนเดิมกำลังพูดอยู่ที่บนเวทีนั้น จู่ ๆ เควินก็เดินเข้ามาในห้องและหยุดอยู่ที่ข้างหลังของผู้ปรัชญาแห่งน็อดทั้งสองที่กำลังจ้องดูโทรทัศน์อยู่
''เกิดอะไรขึ้น ?... ทำไมมีแค่พวกคุณอยู่ในห้องนี้'' เควินเอ่ยถาม
''มันเป็นเรื่องจำเป็นเฉพาะตัวข้าและลีเจียนที่ต้องประจักษ์กับสิ่งที่พวกเขากำลังปราศัย... เจ้าจะรับฟังด้วยคนก็ได้นะ'' จีเดียนตอบกลับ ทำให้เควินเงียบไปและเริ่มเงยหน้าขึ้นไปมองโทรทัศน์นั้น
''ตอนนี้.... ถึงแม้ว่าพวกเราจะสามารถกวาดล้างไทบีเรี่ยมออกไปจนสิ้นแล้ว แต่มันก็ยังไม่ได้เป็นการช่วยเหลือต่อชาวโลกทุกส่วน ยังมีประชากรส่วนน้อยกว่า 10 เปอร์เซ็นต์ที่ตกอยู่ภายใต้ความทุกข์ทรมาณจากสงครามครั้งก่อน ๆ ความยากจน และไทบีเรี่ยม... พวกเขาคือกลุ่มชนที่ถูกลืมจากสังคม... ฟอร์กอทเท็น'' ชายใส่สูทกล่าวปราศัยต่อไป
''ลืมมันไปซะ !!'' ''พวกโสโครกแบบนั้นตายซะได้ก็ดี !!'' ''พวกมันคือโจร !! ฆ่าพวกมันซะ'' เสียงจากประชาชนผู้รับฟังการปราศัยข้างล่างเวทีตะโกนเป็นเสียงเดียวกันด้วยความเกลียดชังเหล่าฟอร์กอทเท็น
''ทุกท่าน... ฟังผมเสียก่อน !! ถึงแม้ว่าพวกเขาจะโสโครกขนาดไหนก็ตาม ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นพิษภัยต่อพวกคุณ ถึงแม้พวกเขาจะเคยฆ่าผู้คนไปมากมายหรือเคยปล้นเคยทำร้ายใครก็ตามที ถึงแม้พวกเขาจะมีความแตกต่างจากเรา.... แต่เขาก็ยังเป็นมนุษย์.... มนุษย์ผู้รักในชีวิตตัวเอง มนุษย์ที่ทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองรอดจากสงครามและพิษภัยจากไทบีเรี่ยม...''
''มันไม่มีความเหมือนกับพวกเรา....'' ''แต่สิ่งที่มันทำมันป่าเถื่อน !!'' ''พวกมันไม่ต่างอะไรจากไทบีเรี่ยมหรอก กวาดล้างมันซะก่อนที่จะเป็นพิษภัยกับเรา !!'' เหล่าผู้คนตะโกนขัดจังหวะชายผู้นั้นด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัวและจริงจัง
''แต่ที่พวกเขาทำไปก็เพราะไม่มีใครช่วยพวกเขาได้....'' ชายคนนั้นกล่าวขึ้นจนทำให้ผู้คนถึงกับเงียบชะงักไป
''ใช่ !! พวกคุณ... เราเองและทุก ๆ คนไม่เหมือนกับพวกเขา พวกเราได้รับการช่วยเหลือที่ดีจากจีดีไอ จากผม และจากใครคนอื่น ๆ แต่พวกเขาไม่ !! พวกเขาไม่ได้มันจากใครเลย... แม้แต่พวกเราเอง !! พวกเขาคือผู้ได้รับความทุกข์ ทรมาณมานานแสนนาน ทั้งจากไทบีเรี่ยม จากสงครามและจะยังจากพวกเราที่เป็นมนุษย์แบบเดียวกันกับเขาอีกหรือ ?''
''ผมมีความฝัน... ที่จะช่วยพวกเขา ที่จะให้ความหวังกับพวกเขา ให้พวกเขาได้รับรู้ว่ายังมีหวัง...และยังมีผู้คนที่ตัดขาดความแตกต่างระหว่างเราและเขาให้สามารถอยู่ร่วมกันได้... พวกเขาต้องการความช่วยเหลือ !! พวกเขาต้องการเรา...''
''ถึงชาวฟอร์กอทเท็นที่รับฟังพวกเราอยู่ทางโทรทัศน์... ผมจะช่วยพวกคุณไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม อีก 7 วัน.... เชิญเหล่าผู้ติดเชื้อ ผู้ที่รับความทุกข์จากไทบีเรี่ยมทุกท่านจากทุกภาคส่วนของโลกมารวมตัวกัน ณ ที่แห่งนี้ พวกเราจะช่วยคุณ... ให้พ้นภัยจากไทบีเรี่ยม... ขอบคุณ'' ชายคนนั้นพูดจบและกล่าวคำขอบคุณต่อผู้ที่รับฟังเขาและเดินลงจากเวทีไป
''ที่เจ้าให้ข้ารับรู้คือสิ่งนี้งั้นหรือ... จีเดียน'' ลีเจียนสื่อผ่านทางตัวเขาไปสู่จีเดียน
''ใช่ !!''
''แล้วมันเกี่ยวกับแผนการของเจ้ายังไง ?''
''เกี่ยวสิ.... เจ้าลองไตร่ตรองดูสิลีเจียนว่าลำพังแค่กองกำลังของข้าที่มีไม่มากจะสามารถต่อกรกับจีดีไอและลิ้งค์ระบบทีซีเอ็นเข้ากับหอคอยได้แน่'' จีเดียนตอบกลับพร้อมกับแสยะยิ้มของเขาอย่างมีความสุข ''เราจะเปลี่ยนไฟแห่งความหวังของพวกนั้น ให้กลายเป็นความแค้น'' เขาพูดต่อ
''ขอโทษที่ข้าขัดจังหวะนะ... แต่จะบอกอะไรให้ว่าไม่ใช่แค่เข้าที่รู้ถึงสิ่งที่ลีเจียนสื่อออกมา และข้าก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน ข้ารู้ทุกสิ่งที่พวกเจ้ากำลังพูดกันอยู่ เพราะฉะนั้นนะจีเดียน... พูดมาให้เคลียร์เลยว่าเจ้าจะทำยังไงกับการเปลี่ยนไฟของพวกนั้นน่ะหืม ?'' เควินพูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับตั้งคำถาม
''เจ้าเป็นผู้เชี่ยวชาญในการลอบสังหาร.... การอำพรางและการทำภารกิจล่องหนใช่ไหม ?'' จีเดียนไม่ได้ตอบคำถามกับเควิน กลับถามตัวเขาคืนกลับไปซึ่งนั่นก็ทำให้เควินค่อนข้างหงุดหงิดเล็กน้อย
''ใช่ !! แล้วมันเกี่ยวยังไงกับคำตอบของข้า !!'' เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างโมโหอย่างชัดเจน
''ภายใต้วิหารแห่งไพร์มเก่าแก่แห่งนี้.... มันได้บรรจุไทบีเรี่ยมเหลวอยู่เป็นตัน ๆ เลย เราจะใช้มัน...'' จีเดียนตอบกลับ
''ใช้มัน... เจ้าคงบ้าไปแล้ว !! มันถูกทำลายตั้งแต่สงครามไทบีเรี่ยมครั้งที่สามแล้ว... เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเหตุการณ์ระเบิดครั้งใหญ่ที่พรากชีวิตผู้คนไปกว่าล้าน ๆ คนน่ะเกิดจากประจุไอออนของปืนใหญ่ไอออนที่รวมกับกับอะตอมของไทบีเรี่ยมเหลว ซึ่งมันรวมตัวเป็นแรงดันและพิษทางอากาศจนระเบิดและสลายไป'' เควินเอ่ยขึ้นมา
''เจ้าไม่รู้หรอกหรือ.... ว่าที่ไทบีเรี่ยมเหลวนั้นน่ะมันอยู่ที่ชั้นใต้ดินแรกเท่านั้น !! ใต้ลงไปจากนี้กว่าร้อยฟุต... มันยังเหลือไทบีเรี่ยมเหลวที่เคนเคยเก็บเอาไว้ใช้ในยามจำเป็น ถึงแม้ว่ามันจะน่าเกลียดไปที่ข้าจะเอาของ ๆ ผู้ทรยศมาใช้ แต่นี่ก็เป็นหนทางเดียวเพื่อน็อด'' จีเดียนตอบกลับไป
''แล้วมันเกี่ยวยังไงกับแผนการ ?'' เควินตั้งคำถามขึ้นมา
''ลองคิดดูสิว่าถ้าเกิดอะตอมของไทบีเรี่ยมเหลวที่มีปฏิกริยาในการเร่งการระเบิดของไอออน มารวมตัวกับอะตอมของไทบีเรี่ยมแข็งมันจะเป็นยังไง'' จีเดียนเอ่ยขึ้นเพื่อให้เควินได้ไตร่ตรอง เควินนิ่งไปเหมือนกับเขาจะรู้คำตอบนั้น ''เจ้าจะทำภารกิจนี้... ไปยังชิคาโก้พร้อมกับไทบีเรี่ยมเหลว'' จีเดียนพูดต่อและเดินจากไปพร้อมกับเสียงหัวเราะของเขา และมันก็ค่อย ๆ จางหายไปพร้อมกับความมืดที่เขาเดินไป
==================
ในขณะที่ชายใส่สูทพูดปราศัยจบลง เขาเดินออกจากโพเดียมและพุ่งตรงไปที่บันไดทางลง ในระหว่างที่เขาเดินไปเรื่อย ๆ เขาได้กวาดสายตาไปรอบ ๆ เหมือนกับพยายามหาอะไรสักอย่าง เขาดูมีความวอกแวกเล็กน้อยเหมือนกับกำลังหาอะไรที่จริงจังอยู่ เมื่อเขาเดินลงไปล่างเวทีและพุ่งตรงไปที่หลังเวที เขาได้เห็นชายคนหนึ่งแต่งตัวเต็มยศ เห็นได้ชัดว่าชายคนนั้นเป็นคนระดับสูงเลยทีเดียว เขามุ่งตรงไปหาชายคนนั้นทันที
''ผู้บัญชาการไอร่อน สเตบิไลเซอร์... เรามีเรื่องต้องคุยกันอย่างเร่งด่วน'' ชายใส่สูทเอ่ยขึ้นมา
''เร่งด่วน ?!!'' ผู้บัญชาการท่านนั้นเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัยพร้อมกับกำลังจุดบุหรี่ที่คาบอยู่ด้วยไฟแช็ก
''ใช่ครับ.... เกี่ยวกับอีก 7 วันข้างหน้าที่เมืองชิคาโก้จะกลายเป็นศูนย์ในการรักษาเหล่าผู้กลายพันธุ์จากไทบีเรี่ยมน่ะครับ''
''แล้วมันมีความเกี่ยวอะไรกับฝ่ายทหารของจีดีไอล่ะ ?'' ไอร่อนถามขึ้นมาและแสดงท่าทางเหมือนไม่ค่อยสนใจกับสิ่งที่ชายคนนั้นเอ่ยขึ้นมา
''ผมต้องการให้คุณจัดกองกำลังทหารปกป้องที่นี่ให้ถึงที่สุดครับ.....'' ชายคนนั้นตอบกลับ นั่นก็ทำให้ไอร่อนเริ่มมีความสนใจขึ้นมา เขาเงยหน้าขึ้นมาชายใส่สูทและดึงบุหรี่ออกมาจากปาก
''ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณต้องการแบบนั้นทำไม... แต่มันดูค่อนข้างที่จะเสี่ยงไปหน่อยกับสถานการณ์แบบนี้นะ'' ไอร่อนตอบกลับ และสูบบุหรี่ต่อ
''เสี่ยงงั้นหรอครับ ?.... คุณไม่เห็นปฏิกริยาของพวกคนที่มาฟังผมรึไง พวกเขาอาจจะก่อจลาจลเมื่อถึงวันก็ได้นะครับ !!'' ชายใส่สูทตะโกนขึ้นมา
''กลับกันนะ... แล้วพวกฟอร์กอทเท็นล่ะ ทั้งเรียกพวกเขาทั้งโลกมาชิคาโก้เอย เอากองกำลังปิดล้อมเขตนั้นเอย คุณคิดจริง ๆ หรือว่านั่นจะทำให้ฟอร์กอทเท็นไม่ระแวงในตัวเรา พวกเขาอาจจะมองว่าเราจะสังหารพวกเขาก็ได้ แถมยังชาวเมืองที่เกลียดพวกเขาอีก และลองมองดี ๆ ถ้าพวกนั้นคิดแบบนั้นจริง... พวกเขาจะจัดการเราก่อน'' ไอร่อนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่หลักแหลม
''ทำไมคุณไม่เลือกที่อื่นนอกจากชิคาโก้ล่ะ... ที่ ๆ ปลอดภัยกว่านี้มีเยอะแยะไม่ใช่หรอ ?'' ไอร่อนเอ่ยถามขึ้นมาอีก
''ผมทำเพราะที่นี่คือเมืองของผมครับ... ผมจะแสดงให้คนทั้งโลกได้เห็นว่าผมทำตามที่พูดจริง ๆ เมื่อทุกอย่างเสร็จลงแล้ว ทั้งชื่อเสียงและคะแนนลงเสียงเลือกรัฐมนตรีคนใหม่จะมาที่ผมอย่างแน่นอน'' ชายใส่สูทตะโกนกลับไป
''จะบอกอะไรให้นะคุณผู้บัญชาการ... คุณสามารถขัดผมได้ แต่ในฐานะของจีดีไอผมถือไพ่เหนือกว่า... ผมไม่อยากจะใช้มันเพื่อไล่คุณออกหรอกนะ คิดดูล่ะกันว่าถ้างานนี้เสร็จ จะไม่ใช่แค่ผมที่ได้ คุณก็เช่นกัน.... หน่วยของคุณก็ด้วย อย่าทำให้ผมต้องใช้กำลังกับคุณ'' เขาตะโกนอีกพร้อมกับชี้หน้าไปหาไอร่อน
''ผมทำอะไรให้กับเมืองนี้มามาก... ไม่ว่าจะศูนย์แจกจ่ายพลังงาน และตอนนี้ก็จะเปลี่ยนเมืองให้กลายเป็นศูนย์รักษาผู้กลายพันธุ์..... มันมีประโยชน์ต่อจีดีไอมาก ๆ ผมไม่อยากให้มันเสียเพราะคุณหรอก'' เขาลดเสียงลงและเก็บมือตัวเองสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงตัวเอง ''เข้าใจนะ....'' เขาเอ่ยขึ้นมาอีกเบา ๆ
''เข้าใจแล้ว....'' ผู้บัญชาการตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เขร่งขรึม
''ดี !!'' เขาเอ่ยกลับพร้อมกับดึงไทค์ให้คงรูปไว้ และก็เดินตรงที่ขึ้นรถส่วนตัวลีมูซีนส่วนตัวของเขา มันขับแล่นจากไปโดยที่ไอร่อนกวาดสายตาตามอย่างไม่ขาดสายจนมันไปไกลลับตา
''ฉันล่ะเกลียดไอ้หมอนี่จริง ๆ... ให้ตายเหอะ'' ไอร่อนสบถขึ้นด้วยความโมโหในขณะที่ทหารอีกคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขา
''เกิดอะไรขึ้นหรอครับ ?'' ทหารคนนั้นถาม
''มันต้องการให้ฉันเอาทหารมาคุมที่นี่ในอีก 7 วันน่ะสิ... เพื่อตำแหน่งรัฐมนตรีของมัน'' ไอร่อนตอบกลับและทิ้งบุหรี่ลงไปกับพื้น เขาเหยียบและขยี้บุหรี่ที่พื้นด้วยความโมโหจากนั้นก็เอ่ยต่อ ''แม็คนิล !!'' เขาเรียกทหารคนนั้น
''ครับผม !!'' แม็คนิลตอบกลับในทันที
''เรียกตัวหน่วย ZOCOM ให้รวมตัวกันที่ศูนย์บัญชาการเดี๋ยวนี้'' ท่านผู้บัญชาการสั่งแม็คนิลทันที
''รับทราบครับ !!''
==================
3 วันก่อน.... วิหารแห่งไพร์ม''แหวนวงนั้นที่แสดงตัวตนของเจ้าว่าเป็นชนระดับสูง.... เจ้าคงได้มาจากเคนโดยตรงเลย มรกตสีเขียวสัญลักษณ์แห่งเคน เจ้าคืออดีตคนของมาร์คออฟเคนสินะ... เทมพล่าร์ ไม่สิ !!... เควิน'' จีเดียนเอ่ยขึ้นมาในขณะที่ถูกเควินเอาปืนจ่อหัวของเขา แต่ท่าทางของเขาดูไม่กลัวสักเท่าไหร่ กลับกันเขาดูใจเย็นเกินไปกับสิ่งที่เป็นอยู่ด้วยซ้ำ
''หุบปาก !! เจ้ามาทำอะไรในวิหารศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ ?... ผู้ทรยศแห่งเคนไม่สมควรมาเหยียบย้ำในที่ของเขา'' เควินเอ่ยถามขึ้นมา
''มาสร้างโลกแห่งวิสัยทัศน์... และมารวมตัวน็อด !!'' เขาตอบกลับโดยไม่ลังเล
''รวมตัว.... น่าขำ !! ตัวเจ้าที่ทรยศเคนเสียเองเนี่ยนะจะมารวมตัวน็อด''
''ข้าจะบอกอะไรให้นะเควิน ข้าไม่เคยทรยศเคน !! เคนตะหากที่ทรยศข้า... เขาทรยศต่อน็อดโดยการกวาดล้างวิสัยทัศน์ของเราและหนีไปยังสรวงสวรรค์ ข้าที่ยึดถือหลักของน็อดของเคร่งครัดไม่สามารถอยู่เฉยกับการเสียไทบีเรี่ยมไปได้หรอก !!'' จีเดียนตะโกนกลับไป
''ท่าทางหัวเจ้าน่าจะเพี้ยนไปแล้ว... เคนบอกโลกนี้มันตายไปแล้ว เขาแค่ใช้ไทบีเรี่ยมในการนำพาน็อดไปยังโลกใหม่เท่านั้น'' เควินตอบกลับโดยที่ยังจับปืนไว้แน่นอยู่
''เจ้าเชื่อเคนจนตาลายเลยนะ... ถ้าเขานำพาน็อดไปโลกใหม่จริง ๆ แล้วเจ้าทำไมยังอยู่ที่นี่ ?'' จีเดียนถามกลับไป
''ภารกิจปกป้องลีเจียน... จนกว่าพระศาสนาแห่งน็อดจะกลับมา''
''เจ้าเพี้ยนไปแล้ว... เคนไม่มีวันกลับมาหรอก !!''
หลังจากที่จีเดียนพูดจบลงเขาก็หันกลับมาหาเควินอย่างรวดเร็วและใช้มือข้างขวาของเขากระแทกเขาสันมือของเควินที่จับปืนไว้อยู่ ปืนที่เควินจับอยู่ก็หล่นจากมือของเขาและร่วงลงไปกับพื้นพร้อมกับเสียงลั่นของปืนที่ดังขึ้นมาในห้องแคบ ๆ จนก้องไปทั่ว เควินรีบชักดาบของตนขึ้นมาแต่ถูกลีเจียนเตะเข้าที่ท้องจนเขาล้มลงไป จีเดียนก้มลงไปจับปืนกระบอกนั้นก็ถูกเควินเตะฟาดเข้าไปกลางใบหน้าจนทำให้เขาเซออกไป เขาจับปากของตัวเองที่มือเลือดไหลออกมาและเช็ดเลือดนั้นด้วยมือตน เควินคลานไปหยิบปืนทันทีแต่เขาไม่สามารถดึงมือมันออกมาได้ เขาถูกจีเดียนเหยียบมือที่จับปืนเอาไว้ นั่นไม่สามารถทำให้เขาลั่นไกปืนได้เพราะนิ้วยังไม่ได้สอดลงไปที่ล็อคเหนี่ยวไก
เควินชักดาบของตนออกมาจากฝักดาบที่แขวนอยู่หลังของตนและเหวี่ยงสะบัดคมดาบนั้นไปทางจีเดียน จีเดียนถอยกลับไปตั้งหลัก เควินกระโจนตัวขึ้นมาฟาดฟันดาบโดยเป้าหมายคือการสะบั้นคอของจีเดียน แต่จีเดียนสามารถหลบการโจมตีนั้นได้ทุกครั้งราวกับว่าเขาอ่านทางของดาบเล่มนั้นออกไม่ผิดเพี้ยน เควินหมุนตัวพร้อมกับสะบัดดาบใส่จีเดียนอีกครั้งแต่แน่นอนว่าเขาต้องหลบมันได้อยู่แล้ว ''ปั๊ก !!'' จีเดียนถูกหมุนเตะเข้าไปอย่างแรง กระบวนท่านั้นเควินหลอกล่อที่จะเหวี่ยงดาบแต่กลับยื่นขาตนออกมาเตะจีเดียนจนล้มลงไป
''เก่งดีนี่... !!'' จีเดียนเอ่ยขึ้นมาในขณะที่เควินเอาดาบจ่อไปที่คอของเขา ''แต่นั่นจะเป็นครั้งที่สุดท้ายที่เจ้าแตะต้องตัวข้า !!'' จีเดียนเอ่ยต่อพร้อมกับควักปืนกระบอกนั้นขึ้นมา
''ตั้งแต่เมื่อไหร่ ?'' เควินถามด้วยความสงสัยและถอยฉากออกไป
''เจ้ามัวแต่สนใจกับการสะบัดดาบเล่มนั้นมาฟาดฟันคอของข้า... โดยหาสนใจที่ส่วนอื่นของข้าเลยแม้แต่น้อย''
''ปัง !!'' เสียงปืนร้องคำรามออกมาและกระสุนที่วิ่งพุ่งเข้าไปยังหัวใจพร้อมคร่าชีวิตของเควิน ทุกอย่างหยุดลงหลังจากเสียงปืนนั้นหายไปและควันจากดินปืนก็เริ่มลอยออกไปจากปากกระบอกปืนช้า ๆ จนหมด จีเดียนไม่เชื่อตาตัวเองกับสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะกระสุนหาได้พุ่งเข้าไปที่เป้าหมาย อีกทั้งมันยังหายไปเสียด้วยซ้ำ
''คาตานะสีเงิน... พยัคฆ์ขาวสยบกระทิงดุด้วยกงเล็บ... เฉกเช่นเดียวกับดาบข้าที่สยบกระสุนด้วยคมคาบ !!'' เควินเอ่ยขึ้นมา ''เจ้าตะหากที่พ่ายต่อข้า....''
''สงครามจะจบลงด้วยการปลดอาวุธ... แต่การต่อสู้จะจบลงเมื่อหยดเลือดของทั้งสองฝ่ายรวมเป็นหนึ่ง'' จีเดียนเอ่ยขึ้นมาและทิ้งอาวุธลงไปกับพื้น
''ข้าจะไม่มีวันรวมตัวกับเจ้า... และเลือดของเจ้าเท่านั้นที่จะไหลลงสู่พิภพ'' เควินตอบกลับไปโดยที่ตนก็ทิ้งอาวุธเช่นกัน
พวกเขาตั้งการ์ดในรูปแบบเดียวกันและเข้าจู่โจมกันในทันที ทั้งคู่ออกหมัดขวาพร้อมกันจนกระแทกเข้าด้วยกัน เควินสะบัดขาซ้ายขึ้นอย่างรวดเร็วตรงเข้าไปที่ปลายคางของจีเดียน เขาบล๊อคการโจมตีของเควินได้และเสยขาของเควินขึ้นจนทำให้เควินล้มลงไปกระแทกกับพื้น จีเดียนเหยียบลงไปที่ศีรษะของเควินอย่างแรงแต่มันกลับกระแทกลงไปพื้น เควินหมุนตัวหลบการโจมตีนั้นและดีดตัวขึ้นมาพร้อมกับการหมุนตีลังกานั้นทันที จีเดียนพุ่งตรงเข้าไปหาเควินและออกหมัดไม่ยั้งใส่เควิน แต่เขาสามารถปัดการโจมตีได้ครบทุกครั้งและสวนกลับด้วยหมัดขวาอย่างแรง ''ปั๊ก !!'' จีเดียนสวนกลับด้วยหมัดซ้ายเข้ากระแทกใบหน้าของเควินเช่นกัน ทั้งคู่ทรุดลงไปคุกเข่าลงที่พื้นด้วยความเหนื่อยล้าและเจ็บปวดแต่เขาทั้งคู่ก็มองหน้ากันเหมือนยืดหยัดที่จะสู้ต่อ และไม่ทันไรพวกเขาทั้งคู่ก็ออกหมัดออกไปอย่างแรง ''ปึ๊ก !!'' ความแรงของหมัดนั้นทำให้พวกเขากระเด็นล้มลงไปกับพื้น
''ไมตรีจิตแห่งภราดรภาพ... เจ้าเคยได้ยินไหมว่าลูกผู้ชายเช่นเราจะสามารถรับรู้ความรู้สึกของศัตรูได้จากการแลกหมัด'' จีเดียนเอ่ยขึ้นมาในขณะที่เขานอนเจ็บปวดที่พื้นดิน ''หมัดแห่งไมตรีจิต''
''เจ้าต้องการที่จะฟื้นฟูน็อดจริง ๆ งั้นรึ....'' เควินถามกลับ
''ใช่... ด้วยไทบีเรี่ยม... ลีเจียน... และเจ้า !!''
''จำไว้ซะ... ว่าข้าทำเพื่อน็อด... ไม่ใช่เพื่อเจ้า !!'' เควินตอบ
''ได้...''
==================
''ถึงชาวฟอร์กอทเท็นที่รับฟังพวกเราอยู่ทางโทรทัศน์... ผมจะช่วยพวกคุณไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม อีก 7 วัน.... เชิญเหล่าผู้ติดเชื้อ ผู้ที่รับความทุกข์จากไทบีเรี่ยมทุกท่านจากทุกภาคส่วนของโลกมารวมตัวกัน ณ ที่แห่งนี้ พวกเราจะช่วยคุณ... ให้พ้นภัยจากไทบีเรี่ยม... ขอบคุณ'' เสียงของนักการเมืองใส่สูทคนนั้นดังมาจากโทรทัศน์เครื่องเก่าซึ่งกำลังมีผู้กำลังนั่งชมอยู่กลุ่มหนึ่ง สภาพ ณ ที่แห่งนั้นแทบจะเป็นแดนรกร้างที่มีเพียงบ้านและเต็นท์กว่า 10 หลังอยู่ อาคารบ้านเมืองที่ถูกเลิกใช้งานเรียงรายอยู่ พวกเขานั่งชมโทรทัศน์นี้ในอาคารแห่งหนึ่ง ซึ่งมีสภาพเก่าแก่ชำรุด รกรุงรังและสกปรก
''ได้ยินไหม ? เขาบอกจะช่วยพวกเราในอีก 7 วันที่ชิคาโก้น่ะ'' เสียงของเด็กหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นมาด้วยความดีใจ เสียงของเขาดังกึกก้องทั่วชั้นของอาคารเลย
''เป็นไปได้งั้นหรอ ? ที่พวกเขาจะช่วยเราจริง ๆ.... ถ้าเกิดพวกเขาหลอกล่อเราไปสังหารทิ้งล่ะ'' ชายอีกคนที่มีอายุมากกว่าเอ่ยขึ้น
''ไม่หรอกน่า.... นั่นจีดีไอนะ !! พวกเขาเป็นพันธมิตรเรานะ'' เด็กหนุ่มคนนั้นตอบกลับ
''พันธมิตร... แล้วพวกนั้นก็จะทำแบบในสงครามไทบีเรี่ยมครั้งที่สองน่ะสิ พวกนั้นหลอกฆ่ากลุ่มชนเรามาแล้วครั้งนึงนะ !!'' ชายคนนั้นตะโกนกลับไป
''นั่นมันนานมาแล้วนะลุง... พวกเขาจะไม่ทำกับเราแบบนั้นอย่างแน่นอน ผมแน่ใจ'' เด็กหนุ่มคนนั้นตอบกลับด้วยความมั่นใจที่เปี่ยมล้น
''งั้นหรอไอ้หนู... งั้นขอถามหน่อยสิว่าแกไปเอาความมั่นใจแบบนั้นมาจากไหน ?'' ชายคนนั้นถามเด็กหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น และยื่นหน้าเข้าหาเหมือนกับสร้างความกดดันให้กับเด็กหนุ่มคนนั้น
''คือ... แบบ.... พวกเขา...'' เด็กหนุ่มเริ่มมีความกดดันและไม่มั่นใจในตัวเอง
''พวกเจ้าพอได้แล้ว !!'' เสียงของชายชราดังขึ้นมา
''แต่ว่าท่านคาซิอุสครับ... ไอ้เด็กนี่....'' ชายคนนั้นสวนกลับไปหาชายชรา
''ทิมเอ๋ย... เซเบแค่มีความยึดเหนี่ยวที่จะพ้นภัยจากไทบีเรี่ยมก็เท่านั้น เขายังเด็ก ยังละอ่อนต่อโลก... ก็ต้องมีสิ่งยึดเหนี่ยวและความหวังเป็นธรรมดา'' ชายชราคนนั้นตอบกลับ
''เห็นไหมล่ะ ?... ลุงทิม''
''ฮึย... เงียบไปเลยนะแก !!''
''พอเถอะพวกเจ้าทั้งคู่.... ตอนนี้ข้ามีเรื่องอยากให้พวกเจ้าทำหน่อย'' ชายชราคนนั้นเอ่ยขึ้นคล้ายกับการขอร้องมากกว่าการสั่ง
''มีอะไรให้พวกเราจัดการหรอครับท่าน ?'' ทิมถาม
''เจ้าไปประกาศข่าวนี้แก่ชนเผ่าของพวกเราข้างล่างทีนะ... ส่วนหนูน้อยเซเบนะ....''
''ข้าอยากจะให้เจ้าไปตามไดวอร์ก แบล๊คมาให้ที''
==================
EVA Intelligence Database
ZOCOM (โซคอม) : หรือในชื่อเต็มคือ Zone Operation Commands เป็นกลุ่มที่ใช้เทคโนโลยีระดับสูง ถูกก่อตั้งโดยผู้บัญชาการเอเลน่า เรนทีเรียช่วงสงครามไทบีเรี่ยมครั้งที่สาม หนึ่งในนายพลหญิงของจีดีไอ โซคอมโดยมากจะมีหน้าที่หลักในสงครามไทบีเรี่ยมครั้งที่สามและสี่ ซึ่งพวกเขามีหน้าที่ในการรักษาการณ์ตามเขตที่ได้รับมอบหมายโดยมากจะเป็นพื้นที่สีแดงที่ปกคลุมไปด้วยไทบีเรี่ยมโดยมาก สำหรับการดำเนินงานต่อกรกับไทบีเรี่ยมโดยเฉพาะ โดยพื้นที่เหล่านี้จะมีความอันตรายจากสภาพแวดล้อมและสงครามที่สามารถก่อเกิดได้ทุกเมื่อจากน็อด เหล่ามิวแทนส์และสครินได้ โซคอมนั้นจะได้รับหน้าที่ปราบปรามในเขตเหล่านี้
เพราะความเสี่ยงสูงจากสมรภูมิรบที่พวกเขาได้รับหน้าที่ เหล่าทหารเหล่านี้ต้องมีความเพียบพร้อมทั้งด้านกายและจิตใจ พวกเขาจึงได้รับการฝึกที่หนักเทียบกับการฝึกคอมมานโดพื้นฐานเลย นั่นจึงทำให้โซคอมมีทหารที่มากความสามารถและฝึกฝนมาอย่างดีกว่าหน่วยจีดีไออื่น ๆ พวกเขาคือหัวกระทิอย่างไม่ต้องสงสัย และนั่นทำให้การทำงานของพวกเขามีแต่โซนสีแดงและพื้นที่ ๆ อันตรายอย่างสุด ๆ เท่านั้น
Tiberium Energy Sharing Center : (TES-C) หรือในชื่อของเทส ซี มันคือศูนย์แจกจ่ายพลังงานไทบีเรี่ยมบริสุทธิ์จากเครือข่ายทีซีเอ็นหลัก มันถูกก่อตั้งในปี 2080 หลังจากสิ้นสุดสงครามไทบีเรี่ยมครั้งที่สี่สามปี มันได้เริ่มขยายการทำงานไปหลาย ๆ แห่งทั่วโลก ซึ่งที่แห่งแรกที่ถูกใช้งานอย่างเป็นทางการคือวอร์ชิงตัน ดีซี ซึ่งการทำงานจะเชื่อมต่อและมีความคล้ายคลึงกับทีซีเอ็นคือโอนถ่ายพลังงานจากทางสายเคเบิ้ลและท่อขนาดยักษ์ทางใต้ดิน ในการแจกจ่ายพลังงานต่อประชาชนนั้นต้องได้รับการอนุญาตจากรัฐบาลหลักและมีใบอนุญาตในการใช้งานเสียก่อน ถึงสามารถเอาพลังงานบริสุทธิ์มาได้
