ยาโนะเดินนำหน้าฮานะที่มีบริวารสองคนพยุงร่างของเธอ ไม่นานนักยาโนะก็หยุดลงที่หน้าปราสาทอีกหลังที่อยู่ใกล้ๆกับปราสาทของไทโซ มันเป็นอาคารที่ไม่ใหญ่มาก สูงประมาณ 4-5 ชั้น มันก็คล้ายๆกับปราสาทที่ฮานะเคยอยู่ตอนแคว้นโอวารินั่นแหละ แต่แค่ว่าปราสาทหลังนี้ใหญ่กว่าของเธอนิดหน่อย ยาโนะเดินไปก่อนจะเลื่อนประตูกระดาษออกช้าๆ และเดินนำหน้าผู้อาศัยคนใหม่ สิ่งที่เธอเห็นนั้นส่วนใหญ่เป็นห้องโล่งๆ อย่างที่ไทโซได้กล่าวไว้ว่า “มีที่ว่างเหลือต้องเยอะ” ในขณะที่ชายหน้าสวยกำลังก้าวขึ้นบันไดนั้น ฮานะก็เหลือบไปเห็นสวนที่อยู่ในตัวปราสาท มันเป็นสวนที่ตกแต่งอย่างดี มีดอกไม้นานาชนิดถูกปลูกไว้ ตรงกลางนั้นมีดาบของใครซักคนปักไว้อยู่ เธอรู้ทันทีว่าสวนนี้คือ “สุสาน” ของใครบางคน แต่เป็นของใครกันนะ? ยาโนะเดินมาถึงชั้นสาม ก่อนที่จะเดินเลื่อนประตูกระดาษออก มันเป็นห้องโล่งๆที่ไม่มีอะไรเลย นอกจากประตูกระดาษที่พาออกไปยังระเบียง ยาโนะหันกลับมามองฮานะก่อนจะเอ่ยปากพูดกับเธอ
“ถ้างั้นองค์หญิงฮานะ พักที่นี่ละกันขอรับ”
“เดี๋ยวกระผมจะให้บริวารของกระผม นำเครื่องใช้ที่จำเป็นมาให้ท่านนะขอรับ” ยาโนะเสริม
พูดจบเหล่าบริวารก็พาเธอนั่งลงอยู่กลางห้อง ส่วนยาโนะนั้นก็เดินหายไปพร้อมๆกับบริวารของเขา ฮานะนั่งมองไปรอบๆ ขนาดห้องนั้นดูเหมือนจะกว้างกว่าห้องนอนของเธออยู่ไม่มาก ฮานะได้แต่นั่งรอเงียบๆ ไม่นานนักเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังเดินมาที่เธอ เสียงนั้นมันดังขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่ประตูกระดาษจะถูกเลื่อนเปิดขึ้นอีกครั้งและปรากฏเป็นภาพของเหล่าบริวารและยาโนะนำเครื่องเรือนมาให้เธอ ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะไม้ เบาะ รวมถึงฟูกสีฟ้า เหล่าบริวารจัดวางสิ่งของพวกนี้ให้กับเธอ แม้ว่าจะไม่ใช่สวรรค์วิมานอะไร แต่มันก็เป็นอะไรที่น่าจะดีพอที่จะทำให้เธอนอนอยู่ที่นี่ได้อย่างสุขใจ
“ถ้าหากองค์หญิงฮานะขาดอะไร โปรดอย่าลังเลที่จะบอกกระผมนะขอรับ” ยาโนะกล่าว
“ขอบคุณมากค่ะ” เธอกล่าวขอบคุณพร้อมด้วยรอยยิ้ม
พูดเสร็จยาโนะก็โค้งและเดินจากไป เมื่อประตูถูกปิดลง ฮานะก็ทิ้งร่างของเธอลงบนฟูกสีฟ้าของเธอ ก่อนที่เธอจะใช้ผ้าห่มปกคลุมร่างของเธอ ฮานะถอนหายใจเฮือกใหญ่ วันนี้เป็นวันที่ยุ่งเหยิงสำหรับเธอ แต่แม้ว่าวันนี้จะเต็มไปด้วยความอลหม่านแต่อย่างน้อยๆเธอก็ได้ค้นพบกับสถานที่แห่งใหม่ที่เธอสามารถเรียกว่าบ้านได้ และเธอก็ไม่ต้องแต่งงานกับชายที่เธอไม่ได้รักหรือไม่ได้รู้จัก มันเป็นคงอะไรที่ปวดร้าวสำหรับเด็กสาวอย่างเธอน่าดู ฮานะหลับตาลง หากทว่าเมื่อเธอหลับตาลงภาพของเธอที่ถูกชายหนุ่มหน้าหวานอุ้มก็ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ ฮานะสะดุ้งขึ้นมาก่อนจะกุมใบหน้าของตัวเอง เธอรู้สึกถึงได้ความเขินอาย หรือว่าเธอตกหลุมรักยาโนะเข้าให้แล้ว? หากทว่าฮานะส่ายหน้าและบอกกับตนเองว่า “ไม่มีทาง ไม่มีทาง” ก่อนจะทิ้งตัวลงไปบนที่นอนของเธออีกครั้ง ฮานะลืมตาขึ้นมาเมื่อเธอได้ยินเสียงโหวกเหวกจากภายนอก เธอลุกขึ้นมาก่อนจะพยุงร่างของเธอและเดินไปที่ระเบียง เธอเลื่อนประตูออกก่อนจะมองลงไปข้างล่าง สิ่งที่เธอเห็นนั้นคือ ยาโนะที่กำลังตะโกนสั่งการทหารของเขาอยู่ ยาโนะหันมาเห็นฮานะที่ยืนมองเขาอยู่จากเบื้องบน ยาโนะโค้งให้เป็นการแสดงเคารพต่อเธอ
“ขออภัยที่ทำให้ท่านตื่นขอรับ องค์หญิงฮานะ” ยาโนะกล่าวขออภัยกับฮานะ
“ไม่เป็นไรหรอก แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นหรือ?” ฮานะถามด้วยความสงสัย
“กระผมได้รับจดหมายด่วนจากคาเมอิน่ะขอรับ...ว่ามีกองทัพกำลังบุกไปทางเขา” ยาโนะตอบไป
โดจิ คาเมอิ...นักประดิษฐ์อัจฉริยะ ชายหนุ่มที่มีฝีมือในการสร้างสรรค์ทุกสิ่งอย่างได้อย่างง่ายดาย ไม่ว่าจะเป็นสิ่งประดิษฐ์เล็กๆน้อยที่ช่วยในชีวิตประจำวันจนถึงอาวุธยุทโธปกรณ์ที่แข็งแกร่งพอสามารถทำลายกองทัพอังกฤษทั้งกองทัพได้ และในช่วงห้าปีที่แล้ว คาเมอิก็เป็นกุญแจสำคัญในการทำให้กองทัพญี่ปุ่นคว้าชัยไปได้ ถ้าหากไม่มีสิ่งประดิษฐ์ของเขาที่ถูกเรียกว่าคันฉ่องตะวันก็คงไม่มีญี่ปุ่นในวันนี้ จะว่าไปพูดถึงคันฉ่องตะวันแล้ว หลายคนก็อาจจะสงสัยว่าปัจจุบันอาวุธเช่นนี้เป็นอย่างไรในปัจจุบัน ก็ขอกล่าวได้ว่าหลังจากนั้นเหล่าไดเมียวทุกคนก็พร้อมใจกันทำลายอาวุธชิ้นนี้ลงไป เพราทุกคนเห็นตรงกันว่ามันเป็นอาวุธที่อันตรายเกินไป ทำลายเสียน่าจะทางเลือกที่ดีที่สุด
“งั้นหรือค่ะ...ถ้างั้นดิชั้นขอให้พวกท่านโชคดี” ฮานะยิ้มและอวยพรให้กับพวกเขา
“ขอบพระคุณมากขอรับ” ยาโนะก้มโค้งเพื่อขอบคุณเธอ
=====
ยาโนะ , เท็ตซึกะ และ อากิโตะ รีบนำทัพของพวกเขาไปยังป่าซึ่งเป็นที่อยู่ของคาเมอิ ในขณะที่พวกเขากำลังมุ่งตรงไปที่พงไพรนั้น เท็ตซึกะซึ่งควบม้าสีเทาก็หันมาถามยาโนะซึ่งอยู่ข้างๆเขา
“ยาโนะ...เจ้าได้บอกองค์หญิงฮานะรึเปล่าว่าคู่ต่อสู้ของเราคราวนี้คือตระกูลเท็ตซึยะ”
“ข้าไม่ได้บอก” ยาโนะตอบกลับอย่างรวดเร็ว
“งั้นหรือก็ดี...ข้าไม่อยากให้องค์หญิงฮานะจะเป็นกังวล” เท็ตซึกะเสริม
ยาโนะไม่ได้พูดอะไรแต่ยังคงควบม้าต่อไป ในหัวของเขาเต็มไปด้วยคำถามโดยเฉพาะ “ท่านซูตะรู้ถึงที่อยู่ของคาเมอิได้อย่างไร” ในขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้น เขาก็คิดอะไรออกขึ้นมา มันเป็นภาพของหญิงผมชมพูที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าน้อยชิ้นนามมูชิ เธอช่วยชีวิตเขาไว้ตอนที่เขาตามหาที่อยู่ของคาเมอิ ถ้าไม่ได้เธอเขาเองก็คงไม่อยู่ตรงนี้ แต่สิ่งที่ยาโนะสงสัยขึ้นมา คือเธอไปทำอะไรที่นั่น? มูชิได้กล่าวไว้ว่าเธอมีงานของเธอ หรือจริงๆแล้วงานของเธอคือสะกดรอยตามเขากันแน่ ไม่มีใครตอบได้ นี่เป็นเพียงข้อสันนิษฐานของยาโนะเฉยๆ
“ท่านยาโนะ เราจะถึงที่หมายยังขอรับ?” ชายหนุ่มตาเดียวหันมายาโนะ
“ใกล้แล้วล่ะ....” ยาโนะตอบ
ในขณะที่ยาโนะกำลังมุ่งหน้าไปยังที่อยู่ของเพื่อนของเขา เขาก็เจอกับกองทัพที่มีตราสัญลักษณ์ประจำตระกูลเป็นกรงเล็บดักอยู่หน้าเขา สัญลักษณ์นี้เป็นตราประจำตระกูลของตระกูลยาชิโระ โดยนำทัพโดยฮารุกะ หญิงผมเปียสีดำที่มีดวงตาแหลมคม เธอยังคงสวมชุดเกราะสีน้ำเงินของเธอ และถือดาบที่สามารถเปลี่ยนเป็นปืนได้ทุกเมื่อ นามของเธอคือฮารุกะ เธอมองยาโนะด้วยสายตาอันแสนจะเย็นชาเช่นเดิม คงไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่ได้เห็นเธอที่นี่เพราะในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา ตระกูลเท็ตซึยะและตระกูลยาชิโระได้เป็นพันธมิตรกัน ดังนั้นการที่ฮารุกะจะปรากฏตัวที่นี่ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกใจเสียเท่าไหร่
“ไม่ได้เจอกันเสียนานนะ ยาโนะ” ฮารุกะพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“เช่นกันฮารุกะ...ดูเหมือนท่านจะสบายดีนะ” ยาโนะตอบกลับ
“แล้วถ้าหากข้าต้องการไปหาคาเมอิ ข้าต้องผ่านเจ้าไปก่อนใช่ไหม?” ยาโนะเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย
“ฉลาดสมเป็นเจ้าเช่นเดิมนะยาโนะ...ถ้าหากเจ้าต้องการจะไปต่อละก็ เจ้าต้องล้มข้าเสียก่อน!!” ฮารุกะพูดพลางดึงดาบของตนออกมา
เธอวิ่งตรงมาทางยาโนะ ชายหนุ่มหน้าหวานตะโกน “บุก!!” ก่อนที่เขาจะกระโดดลงจากม้าของเขาและตรงไปที่ฮารุกะพร้อมกับทัพของเขา ยาโนะกับฮารุกะใช้ดาบของตนปะทะกับดาบของอีกฝ่าย ดวงตาของทั้งสองจ้องมองกัน ยาโนะออกแรงก่อนจะผลักฮารุกะออกไป หญิงสาวในชุดเกราะหนักโดนผลักออกไป ยาโนะเห็นช่องว่างก็ตรงไปพร้อมกับดาบของเขา หากทว่าฮารุกะยกดาบของเธอขึ้นก่อนจะลั่นไกออกไป กระสุนของเธอหมุนทะลวงอากาศ ยาโนะรีบโยกหลบ กระสุนนั้นพลาดก่อนจะลอยไปโดนทหารคนอื่นของทัพฮิมูระแทน ถือว่าเป็นดวงที่ซวยสุดๆสำหรับเขา ยาโนะหันกลับมาก่อนจะเจอฮารุกะพุ่งมาพร้อมกับดาบของเธอ ยาโนะรีบก้มหลบ ยาโนะพยายามจะใช้ดาบแทงไปที่ร่างของเธอ หากทว่าปฏิกริยาของฮารุกะนั้นรวดเร็วพอที่จะปัดดาบของยาโนะออกไป ชายหนุ่มหน้าหวานเสียสมดุลแต่เขาก็ยังยืนหยัดบนฝืนดินได้
“พัฒนาขึ้นเยอะนี่ ยาโนะ” ฮารุกะกล่าวชื่นชม
“หากทว่า...ข้าเองก็พัฒนาขึ้นเช่นกัน” เธอพูดต่อก่อนจะมุ่งตรงมาทางยาโนะ
ฮารุกะแกว่งดาบจะฟันร่างของยาโนะ หากทว่ายาโนะยกดาบมาปัดป้องได้ แต่ด้วยพละกำลังของเธอ จึงทำให้ดาบของยาโนะลอยไปปักกับพื้นใกล้ๆ ยาโนะเหลือบมองดาบของเขา ก่อนจะหันกลับมาเจอ ฮารุกะกระโดดขึ้นมาเตรียมจะปิดบัญชีเขา แต่แล้วชายในชุดสีน้ำเงินพร้อมกับดาบทั้งสองเล่มที่อยู่ในมือทั้งสองข้าง ก็มารับดาบแทนเขา เขาคือชายที่มีผมสีน้ำตาลและมีดวงตาเพียงแค่ข้างเดียว ชายหนุ่มคนนี้งัดดาบของฮารุกะออก หญิงผมดำที่ถูกผลักออกไป มองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองก่อนจะต่อว่าชายหนุ่มคนนี้
“นี่เป็นศึกของข้ากับยาโนะ...เจ้าไม่เกี่ยว”
“ขอโทษทีนะ...แต่ข้าต้องปกป้องเจ้านายของข้า ถ้าหากข้าเห็นเจ้านายข้ากำลังตกอยู่ในอันตราย”
“ไม่ว่าจะสถานการณ์ไหน ข้าก็ต้องปกป้องนายของข้า” องค์รักษ์ของยาโนะพูดพลางชี้คมดาบไปที่ฮารุกะ
ฮารุกะได้ยินก็ฉุนก่อนจะพุ่งไปตรงที่ชายหนุ่มนามอากิโตะ เธอยกดาบขึ้นและจะฟันไปที่ร่างของอากิโตะ หากทว่าชายหนุ่มตาเดียวรับไว้ด้วยดาบเพียงข้างเดียว ก่อนที่เขาจะใช้ดาบอีกมือหวังจะแทงร่างของฮารุกะ หากทว่าเธอไหวตัวทันและถอยออกมา เมื่อเธอถอยออกมา อากิโตะวิ่งไปพร้อมกับดาบทั้งสอง ฮารุกะรีบยกดาบขึ้นมาพร้อมกับยิงขึ้นอีกครั้ง แต่อากิโตะใช้คมดาบของเขาตัดกระสุนออกเป็นสองซีกก่อนที่กระสุนจะตกลงสู่พื้น อากิโตะพุ่งมาก่อนจะยกดาบทั้งสองขึ้นและเตรียมจะสับร่างของเธอ แต่ฮารุกะยกดาบมากันไว้ได้ แรงกระแทกนั้นทำให้อากิโตะเซออกไปสองสามก้าว ทั้งคู่จ้องหน้ากัน อากิโตะเหลือบมองยาโนะที่ยังยืนข้างหลังเขา ในมือของยาโนะนั้นมีดาบแล้ว นั่นก็แปลว่าเขาไปคว้าดาบของเรียบร้อยแล้ว
เสียงฝีเท้าของอาชาดังขึ้นมา ทุกคนต่างหยุดหันไปมองต้นเสียง ก่อนที่จะปรากฏเป็นทัพของตระกูลเท็ตซึยะ ที่นำมาโดยชายหนุ่มที่มีดวงตาคมดุจเหยี่ยว เส้นผมของเขาเป็นสีดำตัดสลับกับขาว ชายคนนี้ได้รับสมญานามว่า “เหยี่ยวดำ” และถือว่าเป็นซามูไรที่มีฝีมือมากที่สุดบนผแผ่นดินนี้ ดูเหมือนนี่จะเป็นกองกำลังเสริมที่มุ่งมาช่วยฮารุกะ หากทว่าหญิงผมดำเห็นกลับไม่ได้ดีใจแม้แต่น้อย ดวงตาของเธอเบิกโพลนด้วยสาเหตุอะไรซักอย่าง เธอกุมดาบแน่นก่อนจะคำรามและวิ่งตรงไปที่เหยี่ยวตัวนี้ทันที เธอกระโดดก่อนจะและแกว่งดาบของเธอหวังจะปลิดชีพ เขาหากทว่ามาซารุยกดาบมาปัดป้องไว้ได้ เมื่อเท้าท้งสองของฮารุกะแตะลงฝืนดิน เธอก็ถูกทหารของตระกูลเท็ตซึยะล้อมไว้
“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าทำเช่นนี้ทำไม...แต่หากเจ้าวางแผนจะทำร้ายข้า ข้าก็ต้องฆ่าเจ้า” มาซารุพูดกับเธอ
ฮารุกะกัดริมฝีปากของเธอด้วยความเกรี้ยวกราด เธอพุ่งตรงไปทางมาซารุอีกครั้ง และพยายามจะทำทุกอย่างเพื่อสังหาร เขาหากทว่าไม่ว่าจะทำเช่นไร เพลงดาบของเธอก็ถูกป้องกันไว้ได้จนหมด มาซารุยังคงตั้งรับอย่างใจเย็น และเมื่อเขาเห็นช่องว่างเขาก็ใช้ดาบของเขาแทงสวนไปที่หัวไหล่ของเธอ ดาบนั้นทะลุชุดเกราะก่อนจะแทงทะลุผ่านผิวหนังของ ฮารุกะก่อนที่เขาจะดึงดาบออกมาอย่างรวดเร็ว ฮารุกะถอยออกไปก่อนจะกุมหัวไหล่ของเธอ เลือดนั้นไหลซึมผ่านมือของเธอก่อนจะหยดลงสู่พื้นดิน เธอเหลือบมองไปที่แผลของเธอก่อนจะหันกลับไปมองที่ศัตรูของเธอที่ถือดาบอยู่ ดวงตาของเขายังคงนิ่งสนิทราว คมดาบของเขานั้นเปื้อนไปด้วยเลือดของเธอ มาซารุเร่งฝีเท้าของเขาก่อนจะวิ่งตรงมาที่ฮารุกะ หญิงสาวผมดำหลับตาลงเตรียมรับบทลงโทษของเธอ หากทว่าเมื่อเธอลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เธอเห็นนั้นคือยาโนะที่ใช้ดาบของเขารับดาบของมาซารุ ยาโนะออกแรงก่อนจะดันเขาออกไป ยาโนะหันมาก่อนจะคว้าข้อมือของเธอก่อนจะรีบวิ่งหนี เหล่าทหารของตระกูลฮิมูระได้เปิดทางหนีให้พวกเขาแล้ว เหล่าทหารของตระกูลเท็ตซึยะทำท่าจะไล่ตาม หากทว่ามาซารุได้ตะโกนสุดเสียงของเขา
“ไม่ต้อง!! พวกเจ้าไม่ต้องตามไป เพราะเป้าหมายของเราคือ โดจิ คาเมอิต่างหาก”
สิ้นเสียงของเขาทหารทุกคนก็หยุดลงก่อนจะหันกลับไปและมุ่งไปที่เป้าหมายของเขา แม้ว่าพวกเขายังสับสนกับเรื่องทีเกิดขึ้น และยังมีปริศนามากมายที่ต้องการคำตอบ ท่าทีของฮารุกะแบบนั้นคืออะไร? มาซารุเป็นใครกันแน่? ไม่มีใครตอบได้ แต่เชื่อว่าซักวันหนึ่งคำตอบพวกนี้คงได้ถูกเปิดเผยแน่นอน
ซักวัน....
