[Crow Legendary Season2] วันฝนพรำ

"เอาล่ะครับ  ทีมชาติญี่ปุ่นของเราต้องระวังครับ "

"โรมารินโญ่ เลี้ยงมาแล้ว ! หลบทางชินสุเกะมาได้ !"

"พาบอลเข้ากรอบเขตโทษแล้วครับ  อันตรายแล้วครับจังหวะนี้ !"

"อิโต้เข้าสกัด ! แต่โรมารินโญ่ยังอยู่ครับ  เอาล่ะครับดวลกับผู้รักษาประตู !"


"แล้วซัด !  เรียบร้อยครับ.... โอ้โห... "


"ชิส์.. โดนนำจนได้.. เล่นโดนยิงตอน น.90 แบบนี้ก็ลำบากแย่สิ"


"ต้องยอมรับครับ.. ทีมของเราทำดีที่สุดแล้ว  วันนี้สภาพื้นสนามไม่ดีเลยครับ.."

"โรมารินโญ่ สุดยอดจริงๆครับ  นาทีนี้ไม่มีใครหยุดเขาได้แน่นอน"




"เมื่อไหร่แกจะปิดทีวีนั่นฟ่ะ.. ไอ้คนพากษ์ห่วยๆ นั่นทำชั้นอารมณ์เสียจริงๆ
พอแพ้แล้วก็หาข้ออ้างโน่นนี่นนั่น  แถมยังปลอบใจตัวเองอย่างโง่ๆ อีก... เชอะ เสียชาติที่เป็นคนญี่ปุ่น"



(ตอนนั้นเองชายปริศนาคนหนึ่งที่คราวก่อนไม่ได้ออกโรงแสดงฝีมือ  ก็ได้โผล่ออกมาจากเงามืด)
ฮ่าๆๆ... โจ  ไอ ว่า you กำลังโมโหที่ไอ้พวกหัวแข็งนี่มันไม่ยอมทำตามแผนของเรามากกว่ามั้ง..

โจ : ใครบอกล่ะ.. ชั้นยังซ้อมไอ้พวกนี้ได้อีกทั้งวัน (โจบีบกำปั้นดัง กร๊อบๆ)
?? : ไอ ว่าพวกนี้คงเจออะไรมามากล่ะมั้ง  วิธีนี้คงไม่เวิร์คนะ  มีแผนสองมั้ย เคโดะ..
เคโดะ : นายจะมาถามชั้นทำไม..
?? : รู้ทันอีกแล้วน้าาาา... หึ.. งั้นก็ตามนั้น..



---------------------------------


โรงเรียนโฮเซ็น..




มาซาโตะ : ได้อะไรคืบหน้าบ้างมั้ย



ไดสุเกะ : ไม่เลยครับ  จะให้ออกไปค้นหานอกเมืองมั้ยหัวหน้า ?
มาซาโตะ : นายเหนื่อยมาตลอดคืนแล้ววันนี้พักเถอะ.. บอกพวกปี 2 ด้วย..
ไดสุเกะ : ได้ครับ..


ไดสุเกะ ไอ้รถถังหัวหน้าปี 2 เดินออกไป  ในขณะที่ โคโรเนโร่ กำลังบิดขี้เกียจจะลุกตามไปเหมือนกัน  แต่ทางมาซาเรียกเอาไว้ก่อน.. "โคโรเนโร่.. นายช่วยติดต่อไปถึง เร็นไก ด้วยนะเรื่องการค้นหานอกเมืองน่ะ"



โคโรเนโร่ : คิดดีแล้วหรอมาซา... เร็นไก กับนาย..
มาซาโตะ : ไม่ต้องห่วง.. เขาจะช่วยเราแน่นอน..
โคโรเนโร่ : อืม.. เดี๋ยวจัดให้..

มาซาโตะ : จุน.. วันนี้อาจารย์งดคลาสนิ่.. ไปเดินเล่นกันหน่อย
จุน : อืม..ได้สิ



มาซากับชุนมาหยุดอยู่ที่ริมแม่น้ำซึ่งทั้งคู่เคยดวลกันมาก่อน.. มาซาดูท่าทางจะเคร่งเครียดเป็นพิเศษเขาจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบแล้วแบ่งให้จุน  แต่จุนไม่สูบ  เขานั่งยิ้มมองท้องฟ้าที่แจ่มใสไปเพลินๆ

มาซาโตะ : นายจำวันที่เราดวลกันได้รึเปล่า.. จริงๆแล้วชั้นสัมผัสได้นะ  ว่านายอ่อนให้น่ะ
จุน : พูดอะไรน่ะ.. ใครจะไปอ่อนให้คนอย่างนายกันล่ะ
มาซาโตะ : หึหึ.. ทำเป็นพูดไป.. แต่ชั้นรู้จุดประสงค์ของนายดี.. นายคือ "เพื่อนที่ดีที่สุด" สำหรับ เทกิยะ  และนายก็คือ "รุ่นพี่ที่ดีที่สุด" สำหรับชั้น  เพราะงั้นชั้นจะไม่ทำให้ความคาดหวังของนายต้องสูญเปล่า
จุน : พูดเป็นพระเอกเชียวนะแก - -''

มาซาโตะ : ชั้นพูดจริงๆนา  ตอนนี้ชั้นเลยต้องรีบทำเรื่องที่ควรทำให้มันจบเร็วที่สุด  ความวุ่นวายที่มาคิสะก่อเอาไว้น่ะมันส่งผลต่อความมั่นคงของโฮเซ็น  นายคงรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้วสินะ
จุน : ใครๆก็รู้เรื่องนี้ทั้งนั้นแหละ
มาซาโตะ : แต่ชั้นคิดว่า "สิงห์หลับ" คงจะรู้อะไรมากกว่าคนอื่น
จุน : ความหมายว่าไง ?

มาซาโตะ : ก็นายน่ะเป็นคนกรุยทางมากับเทกิยะแล้วก็มาคิสะไม่ใช่หรอ ? เพราะงั้นเพื่อนสนิทที่สุดของหมอนั่นตอนนี้ก็เหลือแค่นายคนเดียว... และชั้นคิดว่านายคงจะรู้อะไรดีๆ ก็เลยเกิดแผนการณ์บางอย่างขึ้นมา...
จุน : ............
มาซาโตะ : แผนการที่ต้องร่วมมือกับ คุโรทากิ น่ะ... ใช่รึเปล่าจุน (มาซาขยี้บุหรี่กับพื้นหญ้าจนดับ)
จุน : นั่นคือสิ่งที่โฮเซ็นได้ประโยชน์  นายไม่ต้องห่วงหรอก
มาซาโตะ : ถ้าอย่างนั้น.. ทำไมถึงไม่บอกชั้นก่อนล่ะ ?  ตอนนายมาท้าดวลกับชั้นนั่นไม่ใช่เพื่อให้ชั้นเป็นคนตัดสินชะตากรรมของโฮเซ็นต่อจากนี้หรอกหรอ !

จุน : นายคือคนๆนั้นอยู่แล้วมาซา.. ตอนนี้พวกเราก็เคลื่อนไหวด้วยคำสั่งของนาย
มาซาโตะ : เลิกบ้าซะทีเถอะน่า !! นายมีแผนอะไรกันแน่วะ !! บอกชั้นมาสิ  
(มาซาเข้าไปกระชากคอเสื้อจุน..)

จุน : ชั้นจะบอกเกี่ยวกับมาคิสะให้ฟังก็ได้.. แต่นายจะต้องสลบอยู่ที่นี่หลังจากฟังจบ..
มาซาโตะ : ว่าไงนะ!!?





โรงเรียนมัธยมปลายซูซูรัน



ได : เฮ้อ... ไอ้บ้าบากิมันหายหัวไปไหนฟ่ะ... หรือว่ามันจะโดนเรียวชินฆ่าตายไปแล้ว..




บากิ : เฮ้ยได.. ทางนี้...
(ไดหันไปตามเสียงก็พบว่า บากิอยู่ในห้องเรียนของพวกปี 3 ในห้องดูเหมือนจะเกิดเรื่องขึ้น  เพราะคนมามุงกันแน่นห้องไปหมด.. ไดรีบเข้าไปในห้องแล้วก็พบว่า)

ได :  นี่มันบ้าอะไรฟ่ะ !?
บากิ : เมื่อเช้าแม่บ้านเปิดห้องมาก็พบ เคนจิโร่ อยู่ในสภาพนี้แล้ว.. ไม่ใช่ฝีมือแกหรอกรึ
ได : จะบ้ารึไงฟ่ะ - -'' ชั้นโดนไอ้หัวทองนั่นเล่นงานซะสลบคาที่ (ตื้นมาตัวก็มีแต่กลิ่นฉี่หมาซะแล้ว แค้นว่ะ)
บากิ : งั้นมันฝีมือใครกันล่ะเนี่ย ?

ได : แล้วกลุ่มเซนรู้เรื่องรึยัง ?
บากิ : โทชิยังไม่มาโรงเรียน  ส่วนเซนเห็นว่าอาละวาดอัดพวกปี 3 ไปหลายคนเพราะไม่ยอมพาเคนจิโร่ไปส่งโรงพยาบาล  จากนั้นก็หัวฟัดหัวเหวี่ยงออกไปเลย..  (แถมมันยังหันมาบอกให้ชั้นพา เคนจิโร่ไปรพ.ซะอีก)
ได : งั้นก็ไป รพ. ก่อนค่อยว่ากัน..


สภาพข้างหน้าคือเคนจิโร่ที่โดนอัดเละจนดั้งจมูกหัก  แขนสองข้างก็รวบมัดด้วยเชือกไว้ด้านหลัง  มีเลือดโชกไปทั่วตัว  ดูเหมือนว่าที่หลังจะถูกสลักอะไรบางอย่างไว้..

ได : เดี๋ยว... ดูนี่สิ..หลังของเคนจิโร่
บากิ : หืม.. นี่มัน !


ด้านหลังของเคนจิโร่เป็นรอยถูกฟันที่มีตัวอักษรเขียนว่า.. Black Jeans !




ที่ดาดฟ้าโรงเรียน.. เรียวชินก็กำลังนั่งฟังเพลงอย่างสบายอารมณ์  โดยมีมิคาวะคอยนวดฝ่าเท้าให้



มิคาวะ : ลูกพี่ผมถามจริงๆ เถอะ  ไม่คิดจะไปเอาคืนไอ้เด็กใหม่นั่นบ้างหรอ ! ผมล่ะแค้นจริงๆ
(เรียวชินลดหนังสือพิมพ์ลงแล้วเชยตามอง มิคาวะ)
เรียวชิน : ถ้าแกแค้นขนาดนั้นล่ะก็  ทำไมไม่ไปเอาคืนมันล่ะ... เห็นว่าวันนี้มันมาโรงเรียนด้วยนะ  ไม่แน่ว่าอาจอยู่ปีเดียวกับแกด้วยล่ะ
มิคาวะ : หา ! จริงหรอลูกพี่  แบบนี้ผมต้องไปสั่งสอนมันซะหน่อยแล้ว
เรียวชิน : เฮ้อ... แกนี่วันๆคิดแต่เรื่องต่อยตีรึไงฟ่ะ  เพราะงี้ไงสมองถึงไม่พัฒนา
มิคาวะ : อ้าว - -'' ไหงงั้นล่ะ

เรียวชิน : ไอ้ ฮาชิ นั่นน่ะเก่งเอาเรื่องเลยนา  ถึงชั้นจะแพ้เพราะดวงซวยเจอ "ยัยตัวแสบ" พอดี  แต่ลูกผู้ชายเราน่ะลองได้สู้กันแล้วก็จะสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนยังไง
มิคาวะ : - -'' อืม.. มันก็จริง (เหมือนลูกพี่กับ เซน)
เรียวชิน : อย่าเอาชั้นไปเทียบกับไอ้ลิงหัวทองนั่น - -''

เรียวชิน : แต่บอกตรงๆนา  อย่างแกน่ะชนะหมอนั่นไม่ได้หรอก.. มันมาที่นี่เพื่อยิ่งใหญ่น่ะ
มิคาวะ : - -'' ขนาดนั้นเชียว..
เรียวชิน : ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
มิคาวะ : ขำอะไรหรอครับลูกพี่
เรียวชิน : ไอ้บ้า ! แกจะเหม่อหาพระแสงอะไรฟ่ะ  ชั้นจักกะจี้เท้า


โครมมมมมมมมมม ด้วยความบ้าจี้ขนาดหนักเรียวชินเลยเผลอจีบหน้ามิคาวะซะเต็มแรงเล่นเอากระเด็นไป 3 นอนสลบคาที่... ตอนนั้นเอง คาซานะกับริวเซย์ก็เปิดประตูขึ้นมา..

คาซานะ : เฮ้ย  ไอ้หัวงู.. แกจะไปงานศพนาโอกะรึเปล่า
เรียวชิน : .........นั่นมันเรื่องของชั้น  ไอ้หน้าแก่ ^^  
คาซานะ : ไอ้ลิง - -'' กวนบาทารึ
ริวเซย์ : แล้วเซนล่ะ
เรียวชิน : - -'' ทำไมใครเห็นหน้าชั้นแล้วต้องถามถึงหมอนั่นด้วยฟ่ะ






สุสานสุขาวดี



ฝนที่ไม่มีตั้งเค้าใดๆ อยู่ก็ตกเทลงมาจากฟากฟ้า... ที่ตรงนั้นบุโซเซ็นเซ็นยืนอยู่หน้าหลุมศพของอีดหัวหน้าผู้ยิ่งใหญ่ของพวกเขา "นาโอกะ" ที่ล่วงลาจากโลกอันแสนสกปรกนี้ไปแล้ว...




ยาสึเกะ จุน "นาโอกะ.... "






มิสึกิ "หนาวชะมัด  ถ้าวิญญาณมีจริงนายช่วยทำให้มันหยุดทีสิ"






โชเฮย์ : ลูกพี่...




เรนจิ : ...............................




ในความเงียบที่ทุกคนหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น... ชายคนหนึ่งก็พูดขึ้นมา...



เซริซาวะ : ทุกคน... ชั้นอยากใช้โอกาสที่มีแต่พวกเราบุโซฯเท่านั้นที่อยู่ที่นี่  ต่อหน้าหลุมศพของนาโอกะ..
เซริซาวะ : ............
เซริซาวะ : ชั้นเข้าร่วมบุโซฯเพราะการชักชวนของนาโอกะ.. แต่ตามกฏแล้วเมื่อหัวหน้าสละตำแหน่งไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร  รุ่นทั้งหมดจะต้องยุบและปิดตัวลงไป

มิสึกิ : เฮ้ย !
จุน : เดี๋ยวมิสึกิ.. ฟังไปก่อน

เซริซาวะ : บุโซฯ ของพวกเราที่นำโดย นาโอกะ.. จบลงแล้ว.. ถึงเวลาของบุโซฯรุ่นใหม่..
มิสึกิ : ..................
จุน : ......................

เซริซาวะ : ภายใต้การดูแลของหัวหน้าคนใหม่... ที่นาโอกะฝากเอาไว้..


(เซริซาวะเดินเอาเสื้อคลุมไปคลุมตัวให้กับเรนจิ.. )
เรนจิ : ลูกพี่เซริซาวะ..
เซริซาวะ : นายรู้ดีว่าวันนี้ต้องมาถึง... ดูแลมันดีๆล่ะ.. นาโอกะรู้ว่านายทำได้
(เรนจิไม่ได้ตอบอะไรออกไป  แค่มองผ่านสายฝนไปยังป้ายสุสานที่มีชื่อของ นาโอกะ อยู่เท่านั้น)



ใกล้ออกไปบริเวณนั้น.. ใต้ร่มไม้ยังมีชายอีกคนที่ถือร่มยืนมองอยู่ห่างๆ..



แต่ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไร... โยชิมิสึพูดแค่สั้นๆ "ลาก่อนนาโอกะ" แล้วเขาก็เดินจากไป




หลังจากนั้นนักเลงจากทั่วเมืองเดินทางมาที่สุสานเพื่อเคารพศพของนาโอกะ.. เหล่าถึงโรงเรียนคู่รักคู่แค้นอย่างโฮเซ็น เทคนิคคุโรทากิ  และซูซูรัน... แต่ที่ไม่มีใครคาดคิดคือ...


"เฮ้ย นั่น เสื้อดำกับธงสีดำ !"

"ชั้นจำหมอนั่นได้  คนที่นำขนวนมา !  นั่นมัน"


Lloyd แห่ง Black Jeans



"โอ้โห.. อยู่กันครบเลยแฮะ.. "





"โอ๊ะ โอ๋  หัวหายหัวไปไหนมาซะนานเลย.. ไอ้เวร Lloyd !"



"เฮ้ยๆ เรียวชิน กับ ลอยด์ ว่ะ"


ลอยด์ : ฮ่าๆๆ สภาพ you ยังดูลามกไม่เปลี่ยนเลยนะ.. อยากรู้จังว่าฝีมือจะอ่อนเหมือนเดิมรึเปล่า
เรียวชิน : สักตั้งมั้ยล่ะ  ชั้นรอแกมานานแล้ว !
ลอยด์ : โอ้... ชั้นทำเทพแห่งซูซูรัน พิโรธซะแล้วหรอเนี่ย
เรียวชิน : ไอ้บัดซบเอ้ย !!


เรียวชินพุ่งเข้าไปชกลอยด์ !! แต่จังหวะนั้นก็มีองค์รักษ์เข้ามาขวางรับหมัดของเรียวชินได้อย่างไม่สะทกสะท้าน  "แกเป็นใคร ? ถอยไปนี่มันเรื่องของผู้ใหญ่"



"ชั้นชื่อ ฮารุโกะ เอคิจิ  ไม่ต้องรีบท่องล่ะ... อีกหน่อยแกก็จะลืมไม่ลงแล้ว"
"ไอ้เด็กปากดี  งั้นชั้นจะอัดแกก่อน !!"


แล้วตอนที่ ฮารุโกะ อัดกับเรียวชิน.. สถานการณ์ก็วุ่นวายทันทีเพราะลูกน้องของทั้ง Black Jeans เข้าตะลุมบอนกับซูซูรัน  ในขณะนั้นเรนจิก็พุ่งตรงเข้ามาหาลอยด์  อดีตคู่แค้นเก่าสมัย ม.ต้น

เรนจิ : แกกลับมาที่นี่ทำไม....
ลอยด์ : ทำไมจะกลับมาไม่ได้ล่ะ.. you ไม่ใช่เจ้าของเมืองนี้ซะหน่อย
ลอยด์ : เอ... หรือแค่ได้เป็นหัวหน้าแก๊งค์กระจอกนั่นแค่ 5 นาทีก็คิดว่าเก่งที่สุดไปแล้วน้าา
เรนจิ :ชั้นไม่อยากมีเรื่องที่นี่... แกต้องการอะไร

ลอยด์ : สิ่งที่ ไอ ต้องการคือการเปลี่ยนแปลงเมืองนี้... ให้กลายเป็นเมืองที่สมควรจะเป็น..
เรนจิ : แกไม่ใช่เจ้าของที่นี่.. และไม่มีวันเป็น..
ลอยด์ : อีกหน่อยก็รู้เอง...


พูดจบลอยด์ก็หันกลับไป..  เรนจิต้องช็อคกับภาพตรงหน้า.. เพราะเรียวชินกำลังทรุดลงกับพื้น



"หนอย.. ไอ้เหม่งนี่"


ลอยด์ : พอได้แล้วฮารุโกะ.. วันนี้เราแค่มาทักทาย..










ในขณะเดียวกันที่ซูซูรันซึ่งแกนนำเกือบทุกคนไม่อยู่ที่โรงเรียน.. โจก็นำทีมบุกตะลุยเข้าไปอัดอีกาทุกตัวที่พบเห็น  และยังทำลายข้าวของพังยับเยิน  จนอาจารย์ใน รร. อยู่ไม่ได้ต้องรีบแยกย้ายกันกลับบ้าน  แต่ที่นั่น... ยังมีชายคนหนึ่งเฝ้าอยู่...



"ไงไอ้ยักษ์.. คิดจะให้ลูกน้องมาตายแทนถึงเมื่อไหร่วะ ?"



"แกชื่อ โนบุฮารุ เคียว สินะ... มาเจอกันหน่อย"





ส่วนทางด้านโฮเซ็นที่ทั้งมาซาโตะและจุนต่างไม่อยู่  ส่วนระดับหัวหน้าอย่างโคโรเนโร่ไปนอกเมืองซะแล้ว.. อีกทั้งไดสุเกะก็กลับไปพักผ่อนตามคำสั่งของมาซา... ทำให้ที่โรงเรียน   นอกนั้นก็ไปร่วมเคารพศพของนาโอกะเกือบหมด... ทำให้อีคารอฟ เคโดะ ที่นำกำลังมาเล่นงานตลบหลังโฮเซ็น  เกือบจะพบกับงานง่ายดาย...

หากไม่ใช่เพราะมีชายคนหนึ่งยังอยู่ในโรงเรียน...

"ห ห หัวหน้าครับ.. ช่วยออกโรงเองเถอะครับ  พวกเราเจ็บไปเป็นสิบแล้ว"




"ชั้นอนาคตแห่งอนาคตของโฮเซ็น  ซาซางาวะ เรียวเฮ"


เจ้าชาย มาชเลโล่ ล้มบรรดาสมุนของ Black Jeans ไปหลายสิบคน  ก่อนที่สุดท้ายจะสู้กับ เคโดะ จนกระทั่งหมดสติล้มลงคาที่... และเล่นงานเคโดะได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น



"นึกว่าจะแน่.. ก็แค่ขยะชิ้นหนึ่ง.. ชั้นคิดถูกจริงๆที่ไม่เลือกไปสมาคกับพวกแกตอนเข้าเรียนที่นี่"
"กลับกันเถอะ... รร.กระจอก"


และในตอนที่ขบวนรถของแก๊งค์ Black Jeans กลับไปก็สวนทางกับจุนที่อยู่ในสภาพสะบักสะบอมกลับมาพอดี... เขาเห็นหน้าของ เคโดะที่มีรอยช้ำและรู้ทันทีว่าเกิดเรื่องไม่ดีที่ รร.  แต่เขาก็รู้ตัวสายไปซะแล้ว..



.................

ย้อนกลับมาที่ซูซูรัน... เคียวที่โดนกระหน่ำจากบรรดาสมุนของ Black Jeans ทำให้พลังลดลงอย่างเห็นได้ชัด  สุดท้ายก็ต้านความแกร่งของโจไม่ไหว  โดนรวบ bearhug แล้วทุ่มลงพื้นนอนกระอักเลือดหมดสติไปในที่สุด.. โจ จัดการเผาให้สมุนเอาป้ายห้องเรียนทุกห้องมากองรวมกันที่สนามบาสและจุดไฟเผา ! ก่อนจะพากันกลับไป



ทียอดตึกอาคารคาสุเกะ บริเวณ รร.ซูซูรัน... ชายสองคนก็ยืนอยู่บนดาดฟ้าของตึก  เขาคือโอสึกิและชุนนั่นเอง... ชุนส่องกล้องทางไกลพลางเคี้ยวขนมหวานไปด้วย..

"เห็นแล้วใช่มั้ย โอสึกิ.. นั่นแหละคนที่นายจะต้องเจอ.. เห็นแล้วสยองเนอะ"
"ไม่เลยครับ.. ผมกลับรู้สึกว่าเลือดมันกำลังเดือดผุดๆมากกว่า !"






สุสานสุขาวดี

เรียวชินไม่ยอมปล่อยฮารุโกะไปง่ายๆ จนการต่อสู้ยืดเยื้อและลอยด์เองก็ไม่ได้เข้าไปห้าม.. ทุกคนในที่นั้นล้มลงหมดแรงกันเกือบจะหมดแล้ว  เหลือแค่บุโซฯที่ไม่ต้องการเข้าร่วมสงครามในวันนี้ยืนคุมเชิงอยู่ห่างๆ.. โดยมีเรนจิยืนประจันหน้ากับลอยด์... ส่วนเรียวชินในที่สุดก็จัดการล้มฮารุโกะลงได้.. ก่อนจะเดินโขยกเขยกมาหาลอยด์

"ชั้น จะ ฆ่า แ ก. . . " แล้วเขาก็ล้มลงเบื้องหน้าลอยด์


ลอยด์ : หึหึ.. สนุกกว่าเมื่อก่อนอีกนะเนี่ย..
ลอยด์ : โชว์วันนี้จบแล้ว..
มิคาวะ : เดี๋ยวแกจะไปไหน  คิดว่าหาเรื่องแล้วจะหนีหรอ !


มิคาวะเข้าไปจะหาเรื่องแต่คาซานะเข้ามาห้ามเอาไว้..

ลอยด์ : หึหึ  ไม่เชื่อคำพูด ไอ หรอ.. ลองกลับไปดูที่ รร. ตัวเองสิ ^^
คาซานะ : เฮ้ย ! (คาซานะรู้ในทันที) ริวเซย์ ตามมาเร็ว

ลอยด์ : โอ้โห.. วุ่นวายดีจริงๆ.. ฝนเริ่มพรำๆแล้วนะ.. ฮารุโกะไปกันเถอะ..
(ลอยด์เข้าไปพยุงฮารุโกะขึ้นมาแล้วพากลับ  ในขณะที่เรนจิมองตามแต่ไม่ได้พูดอะไร)





ที่นอกเมือง..

เซน ที่ออกไปก็ได้พบกับใครบางคน..