“กล่าวคือเจ้ามีความแค้นกับมาซารุงั้นหรือ?” ไทโซพูดขึ้นมากับหญิงที่นั่งอยู่กลางห้อง
ในห้องนั้นมีคนมากมายนั่งล้อมรอบฮารุกะที่นั่งอยู่กลางห้อง โดยบนหัวไหล่ของเธอนั้นมีผ้าพันแผลที่ซึมไปด้วยโลหิต
“ใช่....ข้าเป็นเด็กกำพร้า เพราะมันฆ่าพ่อแม่ของข้า”
“ข้ายังจำดวงตาคู่นั้นคงมันได้ กับสีผมของมัน...มันยังคงติดตาข้าอยู่จนถึงทุกวันนี้” ฮารุกะพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว
เธอกุมหมัดด้วยความโกรธแค้น ไทโซมองเธอก่อนจะหันกลับมามองยาโนะที่นั่งอยู่ข้างๆ ยาโนะพยักหน้าให้ราวกับเป็นสัญลักษณ์อะไรซักอย่าง ไทโซหันกลับมามองฮารุกะที่นั่งอยู่ ก่อนจะเอ่ยปากพูดกับเธอ
“ถ้างั้น...ข้ามีอะไรจะเสนอเจ้า ในระหว่างนี้ทำไมเจ้าไม่ร่วมทัพกับข้าก่อนล่ะ?”
“เพราะข้าก็ต้องยกทัพไปช่วยคาเมอิเหมือนกัน และข้าก็คิดว่าเราจะต้องเผชิญหน้ากับมาซารุอยู่แล้ว”
“ดังนั้นถ้าหากเจ้าสนใจจะช่วยพวกข้า ก็เป็นเรื่องดีสำหรับเราทั้งสองฝ่าย เจ้าว่ายังไง?” ไทโซเอ่ยปากถามฮารุกะ
“ถ้าหากเพื่อที่จะตัดหัวของมาซารุ...ข้าก็จะช่วยพวกเจ้า” ฮารุกะตอบด้วยสายตาแน่วแน่
“งั้นก็ดี...ถ้างั้นเจ้าไปพักผ่อนเถิด เพราะเราจะไปยกทัพไปบุกในอีกหนึ่งสัปดาห์”
“ในระหว่างนี้เจ้าก็ไปพักอยู่ที่ปราสาทของยาโนะก่อนก็แล้วกัน” ไทโซพูด
“เดี๋ยวท่านไทโซ...” ยาโนะพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง
“ปราสาทของเจ้าที่ก็เหลือเยอะอยู่แล้วนี่ จะให้แขกของเรามาพักเพิ่มอีกซักคนจะเป็นอะไรไป?” ไทโซพูดก่อนที่ยาโนะจะได้พูดเสียอีก
ยาโนะได้ยินก็ได้แต่เงียบ ในขณะที่ฮารุก็ก้มโค้งเพื่อเป็นการขอบคุณไทโซ เจ้าของแคว้นทังโกะลุกขึ้นมาก่อนจะเดินออกไปจากห้องไป เมื่อคนอื่นทยอยออกจากห้องไป ฮารุกะก็ลุกขึ้นมา เมื่อเธอลุกขึ้นมาเธอก็ใช้มือของเธอจับไปที่หัวไหล่ของเธอ สีหน้าของเธอนั้นแสดงออกมาได้ว่าเธอรู้สึกเจ็บปวด ฮารุกะเดินออกจากห้องไป ส่วนยาโนะที่สังเกตุเห็นสีหน้าของเธอเมื่อกี้ก็ได้แต่นั่งมอง
=====
“ย้าก!” ฮารุกะคำรามในขณะที่เธอตีหุ่นกระบอกด้วยดาบไม้ของเธอ
เธอยังคงตะเบ็งเสียงอย่างต่อเนื่อง เสียงของเธอนั้นดังควบคู่ไปกับเสียงของเธอที่ตีหุ่นกระบอกไป เหงื่อนั้นไหลอาบผ่านใบหน้าของเธอ แม้เธอจะไม่ได้อยู่ท่ามกลางแสงตะวันและอยู่ภายใต้ร่มเงาจากหลังคาของสำนึกฝึกที่ถูกสร้างขึ้นใกล้ๆกับปราสาทของยาโนะ แต่ด้วย รอบๆเธอนั้นมีเพียงแค่เธอคนเดียว เหล่าทหารคนอื่นๆต่างพักผ่อนกันหมด เพราะว่าหลังจากศึกสงครามผู้คนก็ต่างอยากจะใช้เวลากับครอบครัวของตน หากทว่าไม่ใช่สำหรับฮารุกะเพราะจิตใจของเธอนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความโกรธแค้น เธอต้องการจะสังหารชายผู้ที่สร้างบาดแผลให้เธอทั้งกายและใจ ชายที่สังหารครอบครัวของเธอตั้งแต่เธอยังเป็นเพียงแค่เด็ก...ชายที่มีชื่อว่า “มาซารุ”
เธอยังคงแกว่งดาบไม้ของเธอใส่หุ่นต่อไป หากทว่าเธอหยุดลงก่อนที่จะกุมไหล่ของตนเอง บาดแผลที่ถูกคมดาบของอริแทงมันยังคงเจ็บอยู่บนบาดแผลที่หัวไหล่ของเธอ แม้มันเจ็บจนน้ำตาจะไหล เธอก็ยังฝืนคว้าดาบขึ้นมาก่อนจะออกแรงฟาดใส่หุ่นกระบอกอีกครั้ง เสียงการฟาดฟันของเธอนั้นดังกระฮึ่มก้องไปทั่ว จนทำให้หญิงผมสีน้ำตาลในชุดกิโมโนสีชมพูลงมาดู แต่ถึงกระนั้นเธอไม่ได้ลงมาเอง แต่มีบริวารสองคนช่วยพยุงร่างของเธอไว้เช่นเดิม ฮารุกะนั้นหยุดก่อนจะหันกลับไปเห็นองค์หญิงฮานะที่ทำสีหน้าตกใจ นัยต์ตาสีน้ำตาลของเธอกำลังจ้องมองมาที่หัวไหล่ของฮารุกะ ผู้ที่ถูกจ้องนั้นเหลือบมองตามที่ฮานะมองก่อนที่เธอจะเห็นผ้าพันแผลสีขาวที่ถูกย้อมให้กลายเป็นสีแดง
“ก็แค่แผล...ไม่เห็นจะต้องตกใจเลยนี่” ฮารุกะพูดพลางมองแผลของเธอ
“ไม่ได้นะค่ะ ถ้าเป็นเช่นนี้ บาดแผลของท่านจะไม่หายดีนะ” ฮานะต่อว่า
ฮารุกะถอนหายใจก่อนจะนั่งลงไปกับพื้น ราวกับรู้ว่าฮานะต้องการอะไร เมื่อเธอนั่งลง ฮานะก็สั่งให้บริวารของเธอไปหยิบของตามที่เธอต้องการ เหล่าคนใช้พยักหน้าก่อนจะวิ่งออกไป ส่วนฮานะนั้นก็นั่งลงอย่างช้าๆ
“ไม่ตกใจเลยหรือที่เห็นดิชั้นอยู่ที่นี่?” ฮานะเอ่ยปากถามฮารุกะที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอ
“ข้าตกใจ หากแต่ข้ามีอย่างอื่นที่ข้าต้องสนใจมากกว่า” ฮารุกะตอบกลับ
สิ้นเสียงของเธอนั้นเหล่าบริวารที่ฮานะออกคำสั่งไปเมื่อครู่นี้ก็กลับมาพร้อมกับผ้าพันแผลอันใหม่ กับชุดชงชา เหล่าบริวารนั้นตรงไปที่ฮารุกะก่อนที่จะดึงผ้าพันแผลอันเก่าที่โชกเลือดออกก่อนจะนำผ้าพันแผลอีกอันมาพันล้อมรอบหัวไหล่ของฮารุกะ เมื่อเสร็จสิ้น เหล่าบริวารก็โค้งและถอยออกมาจากตัวของฮารุกะ เธอมองไปที่หัวไหล่ของเธออีกครั้งก่อนจะหันกลับไปมองฮานะที่กำลังชงชาอยู่
“แล้ว...ฮานะ เจ้ามาทำอะไรที่นี่ล่ะ?” ฮารุกะเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย
“อ่อ ตอนนี้ดิชั้นอาศัยอยู่ที่ตำหนักของท่านยาโนะค่ะ” ฮานะตอบพลางใช้มือของเธอชงชาไปด้วย
“พวกเจ้าแต่งงานกันแล้วหรือ?” ฮารุกะถามออกไปตรงๆด้วยสีหน้าสงสัย
“มะ มะ มะ ไม่ใช่ค่ะ” ฮานะปฏิเสธด้วยสีหน้าที่แดงก่ำ
“งั้นก็แปลว่าเจ้ามีความรู้สึกให้กับเขา?”ฮารุกะยิงคำถามต่อหลังจากเห็นปฏิกิริยาของฮานะ
“ไม่ต้องปฏิเสธหรอก ข้าเป็นเพื่อนกับเจ้ามาห้าปี เหตุใดข้าจะไม่รู้ถึงนิสัยของเจ้าล่ะ” ฮารุกะพูดกับฮานะที่ยังเขินอายอยู่
ฮานะก็ไม่ได้ตอบอะไรแต่ก็ยังคงก้มหน้าก้มตาและชงชาของเธอต่อไป แน่นอนทั้งคู่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ที่ตระกูลเท็ตซึยะและตระกูลยาชิโระเป็นพันธมิตรกัน ไม่รู้ว่าทำไมแต่ถึงแม้นิสัยของทั้งสองต่างกันอย่างสุดขั้วแต่ก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ ผมเชื่อว่าหลายคนคงสงสัยว่าแล้วมาซารุกับฮารุกะไม่เคยเจอกันเลยหรือ คำตอบก็คือไม่เคย เพราะว่ามาซารุคอยพยายามหลบหน้าหลบตาฮารุกะมาตลอด ไม่รู้ว่าทำไม แต่ดูเหมือนความพยายามของเขาไม่เป็นผลเมื่อเขาเผอิญไปเจอหน้าของฮารุกะจนได้ เมื่อฮานะชงชาของเธอเสร็จแล้ว เธอก็ใช้มืออันเรียวบางของเธอดันแก้วชาไปหาฮารุกะ หญิงสาวผู้แสนเย็นชาได้แต่มองแก้วชาด้วยสายตารังเกียจ เป็นเพื่อนกันห้าปีเหตุใดจะไม่เคยชิมชารสชาติอันสุดแสนจะแย่ของฮานะล่ะ?
“อย่าทำสีหน้าอย่างนั้นซิ...ดิชั้นพัฒนาขึ้นมาเยอะแล้วนะ” ฮานะพูดพยายามโน้มน้าวฮารุกะให้ดื่มชาของเธอ
ฮารุกะถอนหายใจก่อนจะหยิบแก้วชา เธอมองไปที่น้ำสีเขียวที่มาจากใบชาพร้อมกับสูดหายใจลึกๆและดื่มชานั้น เมื่อลิ้นของได้รับรสชานั้น มันเป็นรสที่ขมเกินจะบรรยาย ไร้ซึ่งความอร่อย ถ้าเป็นไปได้เธออยากจะคว้าน้ำเปล่ามาดื่ม ณ เดี๋ยวนั้น เธอไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมาแต่สีหน้าภายในของเธอนั้นเธอกรีดร้องด้วยความขมขื่น ฮานะเห็นปฏิกริยาเช่นนี้ก็ได้แต่เอียงคอด้วยความสงสัยว่าสีหน้าอันสุดแสนจะนิ่งไร้ความรู้สึกของมิตรสหายเธอนั้นมันมีความหมายว่าอะไร
“รสชาติเป็นไงบ้างหรือค่ะ ฮารุกะ?” ฮานะเอ่ยปากถามด้วย
“รสชาติแย่มาก...” ฮารุกะตอบด้วยสีหน้าที่นิ่งสนิท
“ดูเหมือนฝีมือของดิชั้นยังไม่พัฒนาเลยนะค่ะ” ฮานะหัวเราะถึงฝีมืออันแสนจะยอดแย่ของเธอ
ฮารุกะหัวเราะเบาๆเช่นกัน ก่อนจะฝืนดื่มชาอันยอดแย่ของฮานะจนหมดแก้ว เมื่อเธอดื่มจนหมดนั้นเธอก็วางแก้วชาลงบนพื้นไม้ของสำนัก
“แล้วฮารุกะ...ท่านมาทำอะไรที่นี่หรือค่ะ?” ฮานะเอ่ยปากถามถึงธุระของฮารุกะ
“ข้ามาแก้แค้นให้ครอบครัวข้า...” ฮารุกะตอบสั้นๆ
“แล้วเจ้าพอบอกดิชั้นได้ไหมว่าศัตรูของเจ้าเป็นใครหรือ?” ฮานะถามต่อ
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า...” ฮารุกะปฏิเสธที่จะตอบคำถามของฮานะ
“งั้นหรือค่ะ....” ฮานะตอบรับสั้นๆ
พูดจบฮารุกะก็ลุกขึ้นมาก่อนจะเอ่ยขอบคุณสำหรับน้ำชาและคว้าดาบไม้ของตัวเองและเดินออกไป หากทว่าในขณะที่เธอเดินอยู่นั้น ฮานะก็ตะโกนเรียกชื่อของเธอ มันทำให้เธอหยุดก่อนจะหันกลับมามองผู้เรียกเธอ
“ดิชั้นไม่รู้หรอกนะค่ะว่าเขาคนนั้นเป็นใคร....”
“แต่ดิชั้นว่าบางทีการแก้แค้นมันไม่ใช่ทางออกหรอกค่ะ”
“แม้ว่าท่านจะฆ่าเขาตาย ครอบครัวของท่านก็ไม่ได้พื้นขึ้นมาหรอกค่ะ” ฮานะพูดปราม
“ข้าไม่ได้ฆ่าเพื่อครอบครัวข้า...แต่ข้าจะฆ่ามันเพื่อลงโทษในสิ่งที่มันทำ” ฮารุกะเอียงคอตอบฮานะ
ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ ในที่สุดก็ถึงวันเคลื่อนทัพ มันเป็นวันที่ฮารุกะรอมาเกือบทั้งสัปดาห์ วันที่เธอจะได้แก้แค้นในสิ่งที่ชายตาเหยี่ยวได้ทำไว้ ฮารุกะจับหัวไหล่ของตนและยังคงสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่ไหลเวียนขึ้นมา หากทว่าเธอก็ไม่ได้สนใจและบอกกับตนเองว่า “ความเจ็บปวดแค่นี้ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก” เธอเดินเข้าไปในห้องที่มีชายสามคนยืนอยู่ โดยตรงกลางห้องนั้นมีโต๊ะที่มีกระดาษวางไว้ มันเป็นกระดาษที่เป็นแผนผังของปราสาทที่พวกเขาจะบุกในวันนี้ เมื่อเธอก้าวเท้าเข้ามาในห้อง ชายหนุ่มหน้าหวานก็เริ่มเปล่งเสียงออกมา
“ในที่สุดเราก็มากันพร้อมหน้าแล้ว ข้าจะได้บอกแผนการในช่วยคาเมอิในศึกครั้งนี้”
“จากที่เราได้ยินมาจากมุนตะ...คือคาเมอินั้นโดนจับอยู่ที่คุกใต้ดินของปราสาทแคว้นมิโนะ”
“อากิโตะ...เท็ตซึกะ พวกเจ้าดึงความสนใจไว้ในขณะที่ข้ากับฮารุกะจะนำทัพส่วนหนึ่งมุดลงไปใต้ดินและไปช่วยคาเมอิออกมา”
“ช้าก่อนนะ ยาโนะ เจ้าทำอย่างงั้นได้ด้วยหรือ?” เท็ตซึกะตั้งข้อสงสัยขึ้นมา
“เท่าที่ข้าได้ยินมาจากมุนตะนั้น หลังปราสาทมีเหมืองอยู่ ซึ่งเหมืองนี้เชื่อมกับคุกที่คาเมอิถูกจองจำอยู่” ยาโนะหันมาตอบ
“แล้วทำไมเหมืองถึงเชื่อมกับคุกได้ล่ะ ท่านยาโนะ?” อากิโตะตั้งข้อสงสัยบ้าง
“บางที อาจจะเป็นมาตรการรักษาความปลอดภัยทำให้ คนคุกหนียากก็ได้” ยาโนะตั้งข้อสันนิษฐาน
“และเมื่อเราช่วยคาเมอิได้สำเร็จ เราก็จะหนีออกทางด้านหน้าและตลบหลังทัพของตระกูลเท็ตซึยะ” ยาโนะบอกถึงแผนการต่อ
“จากนั้นข้าก็จะเปิดประตูให้พวกท่านยกทัพเข้ามา”
“แล้วมาซารุล่ะ ยาโนะ?” ฮารุกะเอ่ยปากถามขึ้นมา
“ในระหว่างที่ข้าตลบหลังทัพของตระกูลเท็ตซึยะอยู่นั้น เจ้าก็แยกขึ้นไปหาทางทัพของมาซารุ”
“ซึ่งตรงนี้ข้าคงต้องมอบให้เป็นหน้าที่ของเจ้า ฮารุกะ” ยาโนะหันมาพูดกับฮารุกะ
“ยังไงก็แล้วแต่...เป้าหมายสำคัญของศึกนี้คือการช่วยคาเมอิออกมา แคว้นมิโนะนั้นเป็นเพียงแค่ของแถม”
“หากคิดว่าเสี่ยงเกินไป พวกเจ้าไม่ต้องฝืน” ยาโนะพูดในขณะที่มองแม่ทัพทั้งสาม
“โดยเฉพาะเจ้าฮารุกะ....” ชายหนุ่มหน้าหวานหันมาพูดกับหญิงผมสีดำเป็นพิเศษ
ทั้งสามพยักหน้าก่อนจะเดินลงไปข้างล่างปราสาท เหล่าทหารมากมายที่ต่างรอคำบังคับบัญชาอยู่ ฮารุกะปีนขึ้นหลังม้าก่อนจะมองไปข้างหน้า ดวงตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ในตอนนี้เธอมีเป้าหมายเดียวเท่านั้นคือการสังหารเหยี่ยวสีดำ ไทโซที่ยืนอยู่บนยอดปราสาทมองทัพของเขาก่อนที่เขาจะดึงดาบออกมาและชี้ไปข้างหน้าพร้อมกับเปล่งเสียงทีเต็มไปด้วยพลัง
“มุ่งหน้าสู่มิโนะ!!”
เหล่าทหารต่างคำรามด้วยความฮึกเหิมก่อนที่ทัพจะเริ่มเดินอย่างช้าๆ เหลือเวลาอีกไม่นานที่สงครามกำลังจะอุบัติขึ้นที่แคว้นมิโนะ
