ณ คฤหาสน์ Renold ที่เต็มไปด้วยทุ่งดอกไม้บานสะพรั่งสวยงาม ชายต่างวัยสองคนยืนอยู่กลางทุ่งหญ้าสีเขียวขจี ชายคนหนึ่งตัวสูงใหญ่ หนวดเคราทำให้สันนิฐานได้ว่าเขาอายุราวๆ 60 กว่า กับชายอีกคนหนึ่งที่ดูสุขุม อายุของเขาคาดการณ์ว่า 30 กว่าๆ ทั้งสองสนทนากันกลางทุ่ง ก่อนที่จะชายชราจะเดินออกมา ชายอีกคนพยายามรั้งเขาเอาไว้
“หยุดก่อน ! คุณราเวียล ! ผมขอร้องจริงๆครับ ได้โปรด...”
“นายกลับไปได้แล้ว D.P. ชั้นอยากอยู่เงียบๆคนเดียว” ราเวียลแลหลังกลับไปตอบอย่างเย็นชา
“แต่ผมต้องไปแล้ว ทาง US ต้องการผมไปที่อิรัก..” ชายโค้ดเนม D.P. พยายามขอร้อง แต่ดูเหมือนว่าราเวียลจะไม่สนใจ
“ชั้นไม่สนใจ.. กลับไปได้แล้ว..” ราเวียลพูดจบ เขาก็เดินกลับไป แต่ก็ต้องหยุดลงที่หน้าประตู
“ผมขอหล่ะครับ ถึงผมจะเป็นชายชาติทหาร.. แต่.. แต่..” D.P. ยื้อราเวียลได้เป็นครั้งสุดท้าย
“แต่.. ? สำหรับชั้นแล้ว นายคือความผิดพลาดของชาติ ไปอิรักก็เท่ากับเอาชีวิตไปทิ้ง”
“แต่ผมก็รักลูก ผมอยากให้ลูกเติบโตมาด้วยความแข็งแกร่ง”
“ผมขอแค่นี้แหละครับ.. คุณราเวียล ขอให้ลูกชายผมได้อยู่กับคุณเถอะครับ !!” D.P. ก้มหัวขอร้องราเวียล ราเวียลหันมามอง ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปโดยทิ้งท้ายไว้สั้นๆ
“ชั้นเข้าใจแล้ว พอลล์..”
---------------------------------------------------------------------------------
“พ่อครับ.. 3 ปีแล้วสินะครับ ที่พ่อจากไป แม่เองก็จากไปเหมือนกัน” ชายคนหนึ่งพูดขึ้นพลางหยิบรูปพ่อขึ้นมา
“ตอนนี้ผมอยู่กับป้า ผมรู้สึกเคว้างคว้างเหลือเกิน.. ” น้ำตาค่อยๆไหลรินลงมาบนแก้มของเขา
“ผมอยากทำให้สงครามยุติลงตามที่พ่อหวัง แต่แรงของผมมันทำไม่ได้”
“โซเรียว.. ไปจ่ายตลาดกับป้าหน่อย วันนี้เรามีแขกมาหาน่ะ” ป้าซุเมะเรียกตัวของโซเรียว โซเรียวก็ขานรับแล้วตามลงไป
ทั้งสองเดินไปจ่ายตลาดเพื่อทำอาหารมื้อเย็นเตรียมต้อนรับ “แขก” ที่จะมาเยือนที่บ้านของป้าซุเมะ ในวันนี้ตลาดดูครึกครื้นเป็นพิเศษ อาหารสดต่างๆถูกซื้อไปอย่างรวดเร็ว จนเรียกได้ว่าขายดีเป็นเทน้ำเทท่า ไม่ว่าจุดไหนๆของตลาด ก็มีคนพุพล่านเต็มไปหมด โซเรียวกับป้าซุเมะก็ได้ของมาพอสมควร ทันใดนั้นโซเรียวก็เกิดความสงสัยขึ้นมา
“ป้าซุเมะ แขกที่จะมาเราเนี่ย คือ..” โซเรียวหันไปถามป้าที่แบกถุงของอยู่
“แขกที่มาหรอ ? อืม.. ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ ป้าได้รับจดหมายมาเมื่อเช้านี้” ป้าซุเมะตอบกลับ
“จดหมาย ? ผมว่าต้องเป็นคนรู้จักของพ่อแน่ๆเลยฮะ !” โซเรียวพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น แล้วก็วิ่งนำป้าซุเมะไปที่บ้านอย่างไว
ตู้ม !!แต่แล้วภาพข้างหน้าของโซเรียวคือระเบิด ที่ทำลายบ้านเรือนด้านหน้าเสียหายย่อบยับ โซเรียวถึงกับหยุดวิ่ง และล้มลงไปอย่างแรง ป้าซุเมะอยู่ความหวาดกลัว และเช่นเดียวกัน ทุกคนในหมู่บ้านต่างก็กลัวและแตกตื่นกันอย่างอลม่าน วิ่งหนีกันไปอย่างไร้จุดหมาย หวังเพื่อจะเอาชีวิตรอด แต่ก็ค่อยๆล้มลงไปทีละคน สองคน พร้อมกับของเหลวสีแดงที่ไหลออกมาจากร่าง โซเรียวรีบคลานหนีเข้าใต้แผงร้าน ส่วนป้าซุเมะก็วิ่งถอยกลับไป แต่ก็โดนยิงที่ไหล่จนล้มลงไป โซเรียวจะวิ่งออกไปช่วย แต่ป้าก็โดนปลิดชีพไปเรียบร้อย
“ฆ่าชาวบ้านให้หมด ! อย่าให้เหลือ ! พวกเราต้องการพื้นที่นี้ไปทำการวิจัย !” หัวหน้าทหารนายหนึ่งพูดขึ้น
“ใครที่ออกมาร้องขอชีวิต ไม่ต้องสนใจ ! ยิงเข้าที่หน้าผากอย่างเดียว !”
“ไม่ต้องลังเล ! แม้กระทั่งเด็ก !” หัวหน้าทหารพูดจบ พร้อมกับก้มดูใต้แผงร้าน
แต่ด้วยความโชคดี หัวหน้าทหารคนนั้นกลับไม่พบอะไร เพราะโซเรียวรีบคลานไปซ่อนอีกแผงหนึ่ง ขบวนทหารค่อยๆเดินไล่กวาดประชาชนไปทีละคนๆ จนคิดว่าไม่เหลือใครอีกแล้ว แต่ทว่า..
“ดูซิ นี่ใคร ? ฮ่าๆๆๆ !!” นายทหารคนหนึ่งจับตัวเด็กคนหนึ่งได้ และนั่นคือโซเรียว
“ปล่อย !! ปล่อยชั้นเซ่ !! ปล่อย !! อุ๊ก !!” โซเรียวพยายามดิ้นขัดขืน แต่ก็โดนปิดปากด้วยหมัดของนายหทาร
“ดูเหมือนว่าชีวิตของแกจะมาได้เท่านี้นะ หนูน้อย !!”
“รอย ! จัดการเด็กนี่ซะ งานนี้จะได้เสร็จสิ้น !” หัวหน้าทหารคนเดิม สั่งการรอย นายทหารที่จับโซเรียวได้ ปืนของเขายกขึ้นช้าๆ โซเรียวได้แต่หลับตาและภาวนาให้ตัวเขารอด
แต่เมื่อหัวหน้าทหารหันกลับไปกลับพบว่ารอย ลูกน้องของเขากลับนอนน้ำลายฟูมปาก และพบชายแก่ปริศนาคนหนึ่งอยู่เบื้องหน้า หัวหน้าทหารถึงกับถอยหนี แต่ชายคนนั้นก็ปรี่เข้ามา แล้วซัดเข้ากลางลำตัว ทำเอาหัวหน้าทหารร่วงลงไป โซเรียวลืมตาขึ้นมาก็พบชายแก่คนดังกล่าวยืนอยู่ตรงหน้า เบื้องหลังคือทหารนับกองที่นอนสลบอยู่ มีเพียงหัวหน้าทหารคนเดียวเท่านั้นที่ยังครองสติได้ และเล็งปืนมาที่ชายแก่
“แกอีกแล้ว... หรือวะ.. ? ” หัวหน้าทหารพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงขัดๆ เป็นเพราะหมัดของชายแก่คนนั้นนั่นเอง
“ลอยด์.. หึ ! แกกับชั้นคงได้เจอกันไปอีกนาน” ชายคนดังกล่าวพูดขึ้น ไม่เกรงกลัวต่อปืนที่เล็งอยู่ด้านหลัง
“รา.. เวียล.. แก.. !!” ลอยด์เรียกชื่อของชายคนนั้น ก่อนที่ปืนของลอยด์จะตกลง ลอยด์สลบไปเรียบร้อย
“นายคือ.. โซเรียวสินะ.. ?” ราเวียลพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม โซเรียวค่อยๆลุกขึ้นมา ก่อนที่จะพูดขึ้น
“คุณเป็นใคร ?” โซเรียวเอ่ยปากถามขึ้น ราเวียลก็ไม่ได้ตอบอะไร ก่อนที่จะเดินไปที่ร่างของป้าซุเมะ
“ขอโทษนะ คุณซุเมะ ที่ผมมาไม่ตรงเวลา” ราเวียลได้แต่พูดขอโทษ โซเรียวที่เห็นร่างป้า ก็รีบวิ่งมากอดทันที
“รู้จัก.. ป้าซุเมะด้วย ? นี่คุณเป็นใครกันแน่ ? หรือว่า..” โซเรียวเงยหน้าถามทั้งน้ำตา แต่ราเวียลก็ขัดจังหวะ
“ไม่ต้องใส่ใจหรอก ตามชั้นมาดีกว่า โซเรียว... ชั้นจะทำให้เธอแข็งแกร่ง.. ” คำพูดสั้นๆของราเวียล ทำให้โซเรียวยอมผละไปจากร่างของป้า แล้วเดินตามราเวียลไป
---------------------------------------------------------------------------------
Lebellion 7.13 A.M. - Lebellion's Underground Prison ซ่า !!น้ำจำนวนสองถังถูกสาดเข้าใส่ร่างของชายคนหนึ่งเต็มๆ ชายคนนั้นค่อยๆตื่นขึ้นมา นายทหารสองคนดังกล่าวก็ถือปืนกลเบาขึ้นมาจ่อทันที ชายคนนั้นได้แต่กัดฟัน ก่อนที่จะยกมือขึ้นไปกุมหลังหัวอย่างช้าๆ แล้วเดินไปที่หน้าประตู นายทหารคนหนึ่งเหยียบเข้าขอชายคนนั้นจนทรุดลงไป ก่อนที่อีกคนจะเอาด้ามปืนตบเข้าหน้าอย่างแรง ชายคนนั้นได้แต่ถุยน้ำลายที่เป็นเลือดออก ก่อนที่จะเงยขึ้นมามองทหารทั้งสองด้วยความแค้น
"แกมองอะไร ห๊า !! รู้ไหมว่าคนที่คิดจะต่อกรกับพวกเราน่ะ กลายเป็นศพไปกี่คนแล้ว !!?"
"ถ้าแกคิดว่าชีวิตตัวเองมีค่าก็อยู่เฉยๆเถอะน่า ฮ่าๆๆๆ !!" หารอีกคนพูดเสริม แล้วทั้งสองก็หัวเราดังลั่น
"คิดว่าชั้นไม่กล้าสินะ" ชายคนดังกล่าวพูดสวนกลับไป
"งั้นแกก็เตรียมใจตายได้แล้ว !!"
ทว่าในขณะที่ทหารกำลังจะลั่นไก ชายคนนั้นกลับพุ่งตัวรวบทหารคนนั้นอัดเข้ากำแพงไป ทหารอีกคนรีบหันปืนมา แต่ก็พลาด เจอเตะปืนออกไป แล้วตามด้วยหมัดเข้ากรามอย่างจัง ทหารนายนั้นน็อคคาที่ไป ทหารอีกคนลุกขึ้นมา ชายคนเดิมวิ่งเข้ารวบหลัง แล้วยกเป็น German Suplex อัดเข้ากับกำแพงไปอีกดอก แต่ด้วยร่างกายที่เหมือนปีศาจ ทหารคนนั้นกลับลุกขึ้นยืนได้เหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น และหมัดตรงก็พุ่งเข้าหน้าชายหนุ่มไปเต็มๆ เขาถึงกับกระเด็นออกมาติดกำแพง ทหารคนนั้นยังไม่ลดความพยายาม วิ่งเข้าไปซ้ำ แต่ชายหนุ่มกลับรับหมัดเอาไว้ได้ แล้วคว้ากระบองไฟฟ้าข้างๆตัวทหารมาช็อตคอใส่ ร่างของทหารคนนั้นค่อยๆร่วงลงไปกองสู่พื้น
"ติดต่อวาลไครี่.. ได้ยินแล้วตอบตัว วาลไครี่" ชายหนุ่มคนเดิม เดินไปหยิบอุปกรณ์สื่อสารของทหารมาติดต่อทันที
"รับทราบ.. โลนวูฟ ถอนตัวเถอะ พวกเราไม่เห็นต้องเสี่ยงมาช่วยเลยนี่นา" ปลายสายสนทนากับ "โลนวูฟ"
"ชั้นมีความจำเป็น ขออภัยด้วย รบกวนส่งข้อมูลมาให้ที" โลนวูฟพูดจบ ก็เจอปลายสายถอยหายใจใส่
"เฮ้อ... โอเค Mission Continue !"
ทางด้านของเร็นที่กำลังรอเวลาที่จะได้ออกไปข้างนอก กำลังนั่งเรื่อยเปื่อย ก็พบกับลิเวียนที่เดินมาในการควบคุมของเบท ชายที่พบกันในเขตชายแดนของ Lebellion เร็นที่เห็นหน้าของลิเวี่ยน ก็รีบเดินลากตุ้มถ่วงขามาที่หน้ากรงขัง ลิเวียนหันไปเห็นเร็นพอดี เลยเดินมาหา แต่เบทกลับดึงลิเวียนเอาไว้ แล้วสั่งให้เดินไปข้างหน้า เบทเดินตามไปก่อนที่จะหยุดอยู่ที่หน้าประตูเชื่อม Section ก่อนที่จะหันกลับมา แล้วพูดกับเร็น
"ควาพยายามสูงดีนี่ Quantum Boy.. คิดว่าจะหยุดสงครามได้หรอ ? " เบทส่ายหน้าอย่างช้าๆ ก่อนที่จะพูดต่อ
"มันไม่มีทางหรอก อิริค เพื่อนเก่าของนายน่ะ คิดเหมือนกันพวกเรา"
"และนั่นก็คือความจริงที่นายควรจะรู้เอาไว้ Quantum Boy.." เบทพูดจบ ก็ยิ้นมุมปากเย้ยเร็นที่เป็นหัวหน้ากลุ่ม
"พวกเราไม่ได้ต้องการอย่างนั้น !!" เร็นตะโกนออกมานอกกรง ทำเอาเบทอึ้งเล็กๆ
"ถึงสงครามจะจบลงได้อย่างมีผู้ชนะ แต่นายจะได้ยืนอยู่ถึงวันนั้นรึไง ?"
"พวกเรารวมตัวกันขึ้นมา ก็เพราะไม่ต้องการให้มันสูญเสียมากไปกว่านี้ !!"
"แต่นายก็ฆ่า... ฆ่าคนของ Derarian... มันก็คือการสูญเสีย จากพวกนาย" เบทโต้กลับไปบ้าง แต่ก็เจอเร็นสวนกลับ
"ที่พวกเราต้องลงมือ เพราะมันมีเหตุจำเป็น..." เบทได้ยิน ถึงกับยิ้มมุมปาก
"แล้วเหตุผลที่ว่าล่ะ มันมีค่าพอที่จะต้องเเลกกับชีวิตพวกนั้นไหม ?"
ยังไม่ทันจบดี เบทก็รู้สึกได้ว่ามีปฏิกิริยาแปลกๆอยู่ด้านหลัง เมื่อหนักลับไป โลนวูฟก็วาดดาบของเขาเข้าฟันใส่เบททันที แต่ก็ยังไม่ถึงตัว เบทก็ตั้งรับด้วยอาวุธของเขา ทั้งสองดันกันไปมา ก่อนที่จะผลักแยกกันออกไป เบทยังไม่ทันได้พูด โลนวูฟก็เข้าโจมตีต่อทันที เบทมองรอบๆข้าง ก่อนที่จะหวดสวนด้วยอาวุธที่เรียกว่าไม้เบสบอล (!?) โลนวูฟถอยตัวกลับ เบทก็ทิ้งอาวุธ แล้วเข้าประชิดตัวอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะปัดดาบของโลนวูฟออกไป โลนวูฟใช้จังหวะเสียเปรียบ เตะเข้าก้านคอเบท แต่เบทกลับจับขาของเขาเอาไว้ได้ แล้วตัดล่าง โลฟวูฟร่วงลงกับพื้น เบทเข้าคร่อมต่อย แต่โลนวูฟก็เอาตัวรอด ถีบอกเบทออกไป เบทเซไปกระแทกกับกรงที่เร็นอยู่ โลนวูฟสปริงตัวเองขึ้นมา เตรียมเข้าเล่นงานต่อ แต่เบทกลับยิงปืนดักขาของโลนวูฟเอาไว้
"ยังอ่อนเกินไปน่ะ โลนวูฟ"
แต่นั่นก็ไม่ทำให้โลนวูฟนิ่งไปแต่อย่างใด เขาวิ่งส่งฮุคขวาไป แต่เบทกลับคว้าแขนเอาไว้ได้ แล้วรวบคอของโลนวูฟ ตีเข่าใส่หลา่ยครั้งอย่างสะใจ โลนวูฟถึงกับกระอัก ก่อนที่จะคิดหาทางรอดจากท่าตีเข่า เขาเลยดันเบทสุดแรง อัดกำแพงไปอย่างแรง เบทจุก โลนวูฟกลับมาตั้งหลับ หยิบดาบของเขา แล้ววิ่งเข้ามา เป็นจังหวะเดียวกันที่เบทคว้าไปเบสบอลของเขาได้ แล้วหวดโต้ดาบไป ทั้งสองฟาดฟันห้ำหั่นกันไม่รู้จักเหนื่อย ทางด้านเร็นก็เหลือบไปเห็นกุญแจประตูคุกที่ตกอยู่ เลยใช้โอกาสนี้เอื้อมมือไป แต่ไม่ถึง เร็นก็ยังพยายามที่จะเอื้อมไปอีก แต่จู่ๆ ดาบของโลนวูฟก็ปักลงตรงกลางพวงกุญแจ พร้อมกับร่างของเขาที่กระเด็นติดกรงของกลุ่ม Quantum..
"ดูเหมือนว่าจะจบไวกว่าที่คิดแฮะ โลนวูฟ" เบทเอ่ยปากขึ้นมา พูดเย้ยหยั่นโลนวูฟที่กุมหมัดเเน่น
"พวกแกยังปากดีเหมือนเดิมเลยนะ Lebellion.." โลนวูฟเอ่ยปากขึ้น ก่อนที่จะคว้าดาบได้ แล้วงัดของบางอย่างไปที่พวกเร็น
"ชิโรอากิ.. ใช้สิ่งนั้นพาพวกของแกหนีออกไปยังโลกภายนอกซะ" โลนวูฟเอ่ยอีกครั้ง
"ไม่ !! นายต้องออกไปกับชั้น.. " เร็นพูดขึ้นด้วยท่าทีขัดขืน
"อย่าดื้อด้านไปหน่อยเลย !! อย่าบินกลับมาในกรงอีกสิ Quantum.." คำพูดของโลนวูฟทำเอาเร็นอึ้ง ก่อนที่จะพยักหน้าตอบรับ
เร็นรีบไขกุญแจคุก ก่อนที่พวกของเขาจะวิ่งออกไปที่ประตูผ่าน Section.. เบทที่ได้แต่ยืนมองก็กัดฟันกรอดๆ พอหันกลับมา โลนวูฟก็กระโดดเข้าเตะก้านคอใส่ เบทยกแขนขึ้นมาตั้งการ์ด แต่นั่นก็ทำเอาเบทกระเด็นติดผนังไปอย่างเต็มแรง โลนวูฟลุกขึ้นมา ก่อนที่จะรีบหยิบดาบ แล้ววิ่งไปที่ประตูผ่าน Section.. เบทค่อยๆฟื้นตัวขึ้นมา ก็มีสายติดต่อหาตัวเขา
"เบท เราจะส่งหนวย Alpha ไปจัดการบุคคลหลบหนี.."
"ไม่ต้อง อีจิส.. ชั้นคนเดียว จะเอากลับมาทั้งฝูงเลย" เบทตอบกลับโอเปอร์เรเตอร์ของ Lebellion
"งั้นขอให้คุณโชคดี งานนี้หวังว่าคุณจะทำมันอย่างสบายๆ" อิจิสตอบกลับด้วยคำพูดที่กวนบาทา
"อย่ามาปากดีหน่อยเลยน่า อีจิส แกมันน่าหมันใส้ที่สุดเลยหล่ะ.. !!"
---------------------------------------------------------------------------------
7.51 A.M. - Front Gate Of Grisbon Elk"เห้ยๆๆ อย่าทำอะไรสะเพร่าเด็ดขาด จากนี้เราจะพลาดไม่ได้แล้ว !!" ชายผู้มีแผลเป็นบนใบหน้าพูดขึ้น ทหารลูกเหล่าของเขาก็ตอบรับเสียงดังเป็นอย่างดี
"เราจะถล่มเกทแรกของ Grisbon Elk และเราจะถล่มมันไปเรื่อยๆ.."
"จนกว่าเราจะทะลวงเข้าชั้นในของมันได้ พวกเราเตรียมพร้อมรบ !!" ว่าแล้วชายที่ติดป้ายชื่อ "เฮอร์นันเดซ" ก็งัดปืนพกคู่ออกมาเตรียมพร้อม
กองทัพของ Derarian ที่ควบคุมทัพโดยเฮอร์นันเดซ ลูปิส ก็ได้เริ่มส่งรถถังร่มลงมาจำนวนหลายคัน ก่อนที่จะเริ่มเปิดประเดิมโดยการยิงของ Apocalypse แต่กระสุนของรถถังปีศาจนั่นกลับไม่สะทกสะท้านต่อเกทเลยแม้แต่น้อย ลูปิสถึงกับอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนที่จะสั่งให้ทุกหน่วยบุกเข้าโจมตีเต็มอัตรา แต่ทุกๆอย่างที่เขาใช้ กลับทำได้แค่เสียงเเละควันปืนเท่านั้น ก่อนที่เขาจะรู้ตัวว่ามี "บางคน" กาง Reflective Shield ก็เปลืองอาวุธไปเยอะ ลูปิสสังเกตได้ถึงบุคคลที่ยืนอยู่บนยอดเกท ก็ยิงปืนพกค๔ู่ใส่ด้วยความเเม่นยำของเขา แต่กระสุนก็ทำได้แค่ผ่านลม
"แกอีกแล้วเหรอเนี่ย บ้าจริง !!" ลูปิสสบถออกมา
"ฮ่าๆๆ แกอีกแล้วสิเนี่ย ชอบใจเป็นบ้าเลยว่ะ ฮ่าๆๆ !!" ชายผิวคล้ำเริ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นมิตร
"เสียดายสินะ ที่ชั้นไม่ใช่ซาร่า แต่ปล่อยยัยนั่นไปเถอะ.." ก่อนที่เขาจะเล็ง BE-8 ลงมาที่กองทัพของลูปิส
"เพราะชั้นไม่ชอบให้สตรีมาเจอเร่องน่าเบื่ออย่างแกหรอก ลูปิส"
---------------------------------------------------------------
Havoc War InformationTech #01 - Reflective Shieldเป็นนวัตกรรมเอกของหน่วยวิจัย Grisbon Elk และนำมาใช้งานจริงในการป้องกัน ส่วนมาก RS จะใช้เพื่อป้องกันฐานทัพมากกว่าการเข้าตีอีกฝ่าย โครงสร้างของโล่เอนกประสงค์นี้มีขนาดเล็ก และจำเป็นต้องติดและเชื่อมต่อหลายจุด เพื่อการใช้งานที่คลุมเครือ และมีประสิทธิภาพมากที่สุด ปัจจุบันทางแก้ RS มีเพียงหนึ่งเดียวคือการใช้ระเบิด EMP ในการระงับโล่เอนกประสงค์นี้ แต่ก็ทำได้เพียงเวลาสั้นๆเท่านั้น นับเป็นผลงานที่สร้างความได้เปรียบในการป้องกันเป็นอย่างมาก
Weapon #02 - BE-8เป็นเครื่องยิงจรวดที่ถูกดัดแปลงความสามารถให้อันตรายกว่าเดิม ทั้งการล็อคเป้าหมาย จับสัญญาณชีพขจร และความแรงในการยิงที่มหาศาล พ่วงข้อเสียที่ยิงต่อเนื่องไม่ได้เข้ามาด้วย เป็นอาวุธโปรดของหน่วยอาวุธหนักของ Grisbon Elk และหัวหน้าทหาร GE หลายๆคนอีกด้วย ในปัจจุบันยังคงเป็นที่ต้องการของ Derarian สหภาพคู่ปรับที่กำลังห้ำหั่นกันอยู่อีกด้วย
