ช่วงเวลาเย็นย่ำที่ท้องฟ้ามีแสงอาทิตย์สลัวๆ เรียกได้ว่าเป็นอีกภาพๆ หนึ่งที่หลายๆ คนมักจะหยิบโทรศัพท์เพื่อมาถ่ายรูป เช่นเดียวกับ “ป้อง” เด็กหนุ่มในชุดมัธยมปลายกับแก๊งเพื่อนๆ ของเขาที่มักจะนัดกันมาเดินเล่นบนสะพานและมาถ่ายรูป เป็นเรื่องปกติธรรมดาของเด็กหัวศิลป์ทั้งหลายและนำลงเฟสบุ๊คเพื่อเรียกไลค์ตามธรรมเนียมของเด็กกลุ่มนี้ เมื่อพระอาทิตย์ลับฟ้าต่างก็พากันมานั่งกินเหล้ากันใต้สะพานในทุกๆ วันศุกร์ เป็นเรื่องปกติเมื่อวันศุกร์ป้องจะโดนพ่อและแม่ด่าเสมอเมื่อกลับมาถึงบ้านในเวลาห้าทุ่มกว่าๆ
ป้องรู้สึกเคยชินกับการเดินผ่านบ้านหลังที่ห่างจากบ้านเขาเพียงแค่สองหลังตั้งแต่สมัยยังเด็ก บ้านหลังนี้เป็นบ้านร้างมานานนับตั้งแต่ป้องยังอายุเพียงสามขวบ ป้องมักได้ยินพ่อแม่และเพื่อนบ้านเล่ากันเสมอว่า บ้านหลังนั้นมีศิลปินสาวคนหนึ่งได้ฆ่าตัวตายอย่างไร้สาเหตุ และในทุกๆ คืนคนแถวนั้นมักได้ยินเสียงหญิงสาวกรีดร้องลั่นจนเพื่อนบ้านบางคนต้องย้ายหนีออกไป เป็นเรื่องธรรมดาที่วัยรุ่นมักอยากลองของ วันนี้ป้องเมากริ่มๆ แต่ยังพอมีสติซึ่งไม่ต่างจากเพื่อนๆ คนอื่นนัก เมื่อถึงเวลาใกล้ห้าทุ่มเพื่อนๆ ก็แห่กันมาส่งป้องตามปกติ หากแต่เพื่อนคนนึงได้เอ่ยขึ้นมาว่า..
“เห้ยไอป้อง! ไหนที่มึงเล่าให้กูฟังวะบ้านหลังไหน พวกกูอยากไปสำรวจบ้านหลังนั้นว่ะ”
“นี่ไง เดี๋ยวก็ถึงแล้วบ้านหลังข้างหน้าเนี่ย พวกมึงจะเข้าไปจริงๆ เหรอวะ ? เฮี้ยนนะเว้ย”
“แล้วพวกเราไม่ลองจะรู้กันไหมล่ะ!”
ในความเมาของแต่ละคนทำให้เกิดการตกลงที่จะเข้าไปในบ้านหลังนั้น เมื่อถึงหน้าบ้านหลังนั้นต่างคนต่างเถียงกันต่อ
“ใครจะเปิดก่อนวะ ? เออไอป้องมึงอยู่ที่นี่มานานมึงต้องเปิดก่อนดิวะ”
“เออน่า… กูอยู่ที่นี่มานานได้ยินมาเยอะอยากลองอยู่เหมือนกัน!”
ว่าแล้วป้องก็ปีนเข้าไปก่อนที่เพื่อนๆ ทุกคนต่างหัวเราะคิกคักเพราะนี่เป็นแผนแกล้งของเพื่อนๆ ของป้อง ในขณะที่ป้องเองก็ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังโดนแกล้ง…
เมื่อป้องเดินเข้ามาทางหลังบ้านจึงพบว่า มีหน้าต่างบานนึงกระจกแตกร้าวกว้างขนาดคนปีนเข้าไปได้ ประกอบกับป้องเป็นคนที่ตัวค่อนข้างเล็กและเตี้ยทำให้เขาเข้าไปในบ้านได้อย่างง่ายดาย ป้องค่อยๆ เดินดุ่มๆ เข้าไป ป้องเห็นแต่ภาพของเครื่องดนตรีต่างๆ และถ้วยรางวัลพร้อมใบประกาศหลากหลายใบ ป้องรู้สึกได้ว่าเหมือนมีคนกำลังย่ำบนพื้นอยู่ทางห้องด้านบนของหัวป้อง ป้องรู้สึกได้ถึงความแรงของมัน พลางบ่นคนเดียวพึมพำว่า
“กูอยากจะรู้จังบ้านหลังนี้มันมีอะไรกันแน่…”
ทันทีที่ป้องก้าวขึ้นบันไดไป เสียงที่ป้องได้ยินก็ได้เงียบลงอย่างกะทันหันราวกับว่าเขากำลังรู้ตัวว่ามีคนกำลังเดินขึ้นมา เมื่อป้องขึ้นมาถึงชั้นบน มันมีห้องอยู่แค่ห้องๆ เดียว ป้องรู้แน่ๆ ว่าต้องเป็นห้องนี้แน่นอน ป้องจึงเปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆ ทันทีที่เปิดเข้าไปกลับพบว่า มันเป็นเพียงห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัสว่างเปล่า หากมีแต่เก้าอี้เพียงตัวเดียวที่ตั้งไว้อยู่กลางห้อง เมื่อป้องเห็นอย่างนั้นป้อมจึงบ่นพึมพำกับตัวเองอีกรอบ
“บ้านนักดนตรีเหี้ยอะไรวะไม่มีเครื่องดนตรีซักชิ้น โน้ตเพลงอะไรก็ไม่มีเลยเหรอวะ ?”
ป้องรู้สึกว่าตัวเองนั้นมีอาการมึนๆ หัวนิดๆ ป้องจึงเลือกที่จะไปนั่งเก้าอี้ที่ตัวนั้น…ตัวที่เป็นครั้งสุดท้ายที่ป้องจะได้นั่ง !
ทันทีที่ป้องล้มตัวนั่ง อยู่ๆ ก็มีลมพัดมาเบาๆ หากแต่ทำให้ประตูนั้นปิดเสียงดังอย่างมาก ทำเอาป้องรู้สึกใจหายวาบไปทีนึง และเริ่มรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาทันที และเมื่อฟังดีๆ ก็กลับได้ยินเสียงเพลงๆ นึงที่เป็นเสียงผู้หญิงร้อง มันเป็นเพลงเศร้าช้าๆ ที่ชวนให้ผู้ฟังหลับใหลได้อย่างง่ายดาย ป้องรู้สึกได้ว่าหนังตาตัวเองเริ่มหนักและไม่สามารถทนไหว ป้องจึงนอนหลับไปในทันที
ในขณะที่เพื่อนที่รออยู่หน้าบ้านต่างพากันสงสัยเอาพักใหญ่ว่าป้องหายไปไหนนาน
“ไอเหี้ยป้องแม่งอำพวกเราเปล่าวะ ?”
“กูว่าแหงอยู่แล้วล่ะ…มันอยู่มาตั้งนานไม่งั้นมันไม่กล้าเข้าไปขนาดนั้นหรอก”
“เอองั้นพวกเราแยกย้ายกันหลับเถอะ กูว่าพอเรากลับมันก็ออกมานั่นแหละ ดึกมาแล้วด้วยแม่กูเอากูตายแล้วล่ะ”
สิ้นสุดประโยคทุกคนต่างแยกย้ายพากันกลับบ้านโดยที่ไม่ได้นึกถึงป้องแม่แต่นิดเดียว…ป้องจะไม่มีวันได้กลับออกมาแล้ว !
เมื่อถึงเวลาสายๆ พ่อแม่ป้องต่างพากันโทรหาเพื่อนๆ ทุกคนที่ป้องสนิท ทั้งพ่อและแม่ได้คำตอบเดียวกันว่า ป้องเข้าไปในบ้านร้างหลังนั้น พ่อกับแม่ถึงกับร้องโฮลั่นและโทรหาตำรวจเพื่อมาสืบ เพื่อนๆ ต่างได้รับสายจากพ่อแม่จึงพากันมาที่บ้านของป้องเพื่อมาดูให้เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อตำรวจมาถึงก็ได้เข้าตรวจค้นบ้าน และเมื่อมาถึงห้องข้างบน ตำรวจเปิดประตูบานนั้นออกมา ภาพที่เห็นคือป้องหลับคาเก้าอี้…
สภาพของป้องหากมองผ่านๆ อาจเหมือนคนกำลังนั่งหลับ แต่เมื่อเข้ามาดูใกล้ๆ หูของป้องงมีเลือดไหลออกมาอย่างมาก มากเกินจนหมอยังสงสัยว่าทำไมไหลออกมาได้ขนาดนี้กันนะ เรียกได้ว่าป้องตายเพราะเลือดออกหู !
พ่อและแม่ป้องเสียใจอย่างมากและได้นำลูกชายออกมาทำพิธีตามศาสนา และได้สั่งให้ปิดบ้านหลังนั้นไว้ไม่ให้ใครได้เข้าไปอีกต่อไป และในอีกไม่กี่ปีต่อมาหมู่บ้านแห่งนี้ผู้คนต่างพากันย้ายออกไปจนหมด และยังคงไม่มีใครไขปริศนาได้ว่าการตายของป้องนั้นเกิดจากกอะไรกันแน่…
