ภาพของเหล่ากองทัพเท็ตซึยะที่กำลังวิ่งกรูกันเข้ามา เหล่าทหารของตระกูลเท็ตซึยะที่สวมชุดเกราะหลายสีเข้ามาช่วยเหลือทหารของคุซากะ รวมถึงยักษ์สีแดงที่กำลังใช้กำปั้นของมันบดขยี้ทหารของตระกูลฮิมูระ ไม่ว่าอะไรพยายามจะทำร้ายยักษ์ตนนี้ มันก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ยาโนะหันกลับมาก่อนจะเห็นคุซากะที่กำลังสู้กับอากิโตะและไทโซเช่นเคย หากทว่าในขณะที่ยาโนะไม่ได้ระวังนั้น มีดก็ลอยเข้ามาปักที่หัวไหล่ของยาโนะ ชายหนุ่มหน้าหวานร้องด้วยความเจ็บปวด เขาหันกลับมาก่อนจะเจอมูชิใช้มีดอีกข้างยกขึ้นจะปักลงไปบนอกของยาโนะ แต่หากทว่ายาโนะนั้นใช้ดาบรับไว้ทัน อากิโตะที่กำลังต่อสู้กับชายผมทองนั้นหันกลับมาเห็นเจ้านายของตนกำลังต่อสู้กับสตรีผมสีซากุระ ร่างกายของอากิโตะนั้นเคลื่อนไหวไปเอง เขาใช้ดาบคู่ของเขาตรงเข้าไปหาหญิงสาวที่เขารู้จักในนามซากุระ
“อากิโตะ!! อย่าผิดแผน!!” ยาโนะที่ยืนอยู่แถวๆนั้นต่อว่า
อากิโตะพึงรำลึกได้ก่อนจะหันกลับไปหาไทโซที่กำลังใช้ดาบของเขาปัดป้องกระบอกที่เต็มไปด้วยแรงเหวี่ยงอันรุนแรง อากิโตะจะกลับไปช่วยไทโซ แต่ดูเหมือนจะไม่ทันแล้ว เมื่ออากิโตะหันกลับไป แส้ของมูชินั้นก็ลอยมารัดขาของอากิโตะ ก่อนที่ผู้ถือแส้จะดึง การดึงครั้งนี้ทำให้อากิโตะที่ยืนอยู่ล้มลงไปกับพื้น ในขณะเดียวกันไทโซที่กำลังต่อสู้กับคุซากะนั้นก็ดูเหมือนกำลังลำบาก ไทโซเห็นจังหวะที่คุซากะกำลังแกว่งกระบองเขารีบโยกเท้าหลบ ไทโซโยกหลบได้สำเร็จ เขาจับดาบของเขาเตรียมแทงเข้าไปบนร่างของคุซากะ หากทว่าคุซากะเองก็คาดเดาอออก เขาใช้หมัดอีกข้างต่อยเข้าไปยังใบหน้าของไทโซ แรงกระแทกนั้นทำให้ไทโซล้มลงไปกับพื้น คุซากะรีบกระโดดเตรียมเอากระบองทุบเข้ากลางท้อง แต่ไทโซนั้นกลิ้งหลบได้ทัน หากกระบองนั้นกระแทกเข้าไปกลางหน้าท้องของยาโนะคงต้องพูดว่าดูไม่จืดอย่างแน่นอน
ในขณะเดียวกันอากิโตะที่กำลังโดนแส้อยู่นั้นก็ดิ้นหลุดจากแส้ที่รั้งตัวเขาไว้ เขารีบลุกขึ้นมายืนก่อนจะจ้องมองไปที่หญิงสาวเสื้อผ้าน้อยชิ้น ชายตาเดียวรีบพุ่งไปหา มูชิเก็บแส้ที่อยู่ในมือก่อนจะดึงมีดออกมาอีกอัน อากิโตะใช้ดาบในมือข้างขวาฟันลงไป แต่มูชิโยกหลบได้ทัน เธอใช้มีดที่อยู่ในมือซ้ายเตรียมจะเฉือนร่างของชายตาเดียว หากทว่าใบมีดของเธอนั้นก็ได้แต่ตัดผ่านอากาศเช่นเดียวกัน อากิโตะใช้ดาบอีกเล่มพุ่งไปเตรียมจะเสียบร่างของมูชิ แต่ทว่าเขาก็หยุด ดูเหมือนเขานั้นไม่กล้าจะใช้ดาบในมือปลิดชีพ “รักแรก” ของเขา หากทว่ามูชิไม่ได้คิดเช่นนั้น เธอเห็นถึงความอ่อนแอของอากิโตะ มูชิยกเท้าก่อนจะเตะเข้าที่ท่อนแขน อากิโตะร้องด้วยความเจ็บปวด ดาบของเขานั้นลอยก่อนจะปักพื้นที่อยู่ใกล้ๆ มูชิรีบตรงเข้ามาพร้อมกับมีดทั้งสอง อากิโตะรีบยกดาบขึ้นมาป้องกัน
หากทว่าไม่ทันที่มูชิจะเข้าถึงตัว ควันนั้นก็โพยพุ่งขึ้นมาอีกครั้ง ไม่นานนักพลุสีแดงก็ถูกจุดขึ้นบนท้องฟ้า ไทโซกับอากิโตะที่อยู่ในหมอกควันหันไปมองพลุนั่นก่อนจะพยักหน้าและวิ่งออกไป เช่นเดียวกันกับทหารบางส่วนที่รีบเร่งฝีเป้าหนีออกไป พวกเขาต่างมุ่งไปยังทิศเดียวกันกับพลุที่ถูกจุดขึ้นมา สิ่งที่พวกเขาเห็นคือยาโนะที่ยืนอยู่พร้อมกับเรือลำใหญ่ที่มีธงฝรั่งเศสโบกพริ้วไหวอยู่ บนเรือนั้นมีชายหน้าหวาน กับ ชายอีกคนที่มีผมสีดำ เขาสวมเสื้อแบบยุโรปที่มีสีเขียว และเขาก็สะพายปืนอยู่ ไทโซและอากิโตะรีบวิ่งขึ้นไปบนเรือพร้อมกับทหารส่วนหนึ่งที่วิ่งมาทัน หากทว่านั่นไม่ใช่ทหารทั้งหมดในทัพของเขา เพราะบางส่วนนั้นยังคงต่อสู้กับทัพของเท็ตซึยะอยู่ ดูเหมือนพวกเขาจะรอไม่ได้แล้ว เพราะถ้าหากพวกเขารอนานกว่านี้เรือของพวกเขาก็คงต้องจมลงทะเลอย่างแน่นอน ชายชาวฝรั่งเศสตะโกนออกคำสั่งให้รีบออกเรือ เรือนั้นแล่นออกจากชายฝั่งอย่างช้าๆ เหล่าทหารของตระกูลเท็ตซึยะหยุดลงอยู่ที่ชายฝั่ง เพราะพวกเขานั้นทำอะไรไม่ได้ ไทโซหันทางชายต่างชาติก่อนจะหันกลับไปมองยาโนะที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“ยาโนะเจ้าเผื่อสถานการณ์แบบนี้ไว้แล้วหรือ?” ไทโซถามขึ้นมา
“ครับ...ข้าเผื่อไว้ว่าในกรณีที่แผนของข้าไม่ได้ผล เราจะหนีมาที่นี่เพื่อให้โจเซฟมารับเรา” ยาโนะตอบ
“โจเซฟ เดม่อน” หรือ “เจเซปปุ” ตามที่ชาวญี่ปุ่นหลายๆคนเรียก เขาคือชายที่พยายามตื้อให้ยาโนะมาเข้าร่วมกับทางฝรั่งเศสให้ได้ อย่างที่ได้กล่าวไว้ เขาเป็นพ่อค้าและเรือลำนี้ก็เป็นเรือที่มาจากประเทศฝรั่งเศส มันเป็นเรือที่ใหญ่มาก ถ้าหากปราศจากอาวุธที่แข็งแกร่งแล้ว การจะทำลายเรือลำนี้นั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย ถ้าหากถามต่อว่าทำไมโจเซฟอยู่ที่นี่ก็คงต้องพูดว่าเป็นเพราะ “ยาโนะ” นั่นแหละ อย่างแรกเพราะยาโนะเขียนจดหมายไปว่าเขาอาจจะยืมเรือของโจเซฟเผื่อกรณีไม่คาดฝันและสอง โจเซฟไม่สามารถค้าขายที่อื่นได้ ถ้าไม่ใช่ตระกูลฮิมูระ ดังนั้นเขาก็จะล่องเรืออยู่แถวๆแคว้นที่อยู่ใต้การปกครองของตระกูลฮิมูระตลอด
“แต่ข้าไม่นึกเลยว่าจะเป็นซูตะที่ยกทัพมาช่วย ถ้าหากทั้งคู่จับมือกันดูเหมือนจะเป็นคู่ที่อันตรายมาก” ยาโนะพูดพลางจับคางของตัวเอง
ในขณะที่ยาโนะกำลังยืนคิดอยู่นั้น ลูกธนูก็ลอยตรงมาหายาโนะ ไทโซเห็นทันรีบดึงยาโนะลงมา ยาโนะรอดตายหวุดหวิด ธนูนั้นปักลงบนพื้นเรือใกล้ๆกับที่ๆยาโนะล้มลงไปนอน ยาโนะรีบลุกขึ้นมาก่อนจะมองลงไปข้างล่าง เขาเห็นชายผมสีขาวยืนถือธนูอยู่ ใบหน้าของเขานั้นดูคุ้นเคยมาก แต่เขามั่นใจว่าเขาชั่วชีวิตนี้เขาไม่เคยเห็นหน้าชายคนนี้มาก่อนเลย ยาโนะพยายามจ้องดีๆก่อนจะนึกโครงหน้าของ “เรียวชิน” ขึ้นมา ยาโนะจ้องหน้าของเขาตาไม่กระพริบในขณะที่เรือกำลังแล่นออกห่างไปช้าๆ ก่อนที่ใบหน้าของชายคนนี้จะจางหายไปกับระยะทางที่เพิ่มขึ้น
“มะกี้ท่านเห็นเหมือนข้ารึเปล่าท่านไทโซ....ข้าเห็นหน้าของเรียวชิน” ยาโนะพูดกับไทโซที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ข้าเองก็เห็นเช่นกัน....ดูเหมือนเราคงต้องไปถามเรื่องนี้กับเมโกะเสียแล้ว” ไทโซตอบยาโนะ
ไม่นานนักเรือลำนี้ก็มาถึงอินาบะ ซึ่งเป็นแคว้นใกล้ๆกับแคว้นทังโกะ ผู้คนเริ่มต่างมุงเมื่อเรือลำนี้เทียบท่า โดยหน้าสุดนั้นเป็นฮารุกะ เมโกะ และฮานะที่ต่างมายืนรอ เมื่อสะพานไม้นั้นถูกทอดลงไป เหล่าผู้โดยสารก็ก้าวลงมาจากเรือทีละคน และเมื่อยาโนะก้าวลงมาจากเรือนั้น สีหน้าของหญิงทั้งสามนั้นก็ยิ้มด้วยความเบิกบาน ยาโนะเห็นรอยยิ้มของทั้งสามนั้นก็ได้แต่ยิ้มกลับ หากทว่าไม่ทันไรดวงตาของเขาก็เริ่มพร่ามัว เขาก้มมองลงไปที่หัวไหล่ตัวเองที่มีมีดปักอยู่ เลือดนั้นไหลออกมาจากปากแผลนั่นมาได้ซักพักแล้ว แต่ยาโนะนั้นไม่ได้รู้ตัวอะไร เขาเริ่มทรงตัวไม่ได้ก่อนที่พอเขารู้ตัวอีกที ร่างของเขาก็ลงไปนอนบนพื้นเสียแล้ว
=====
ณ ขณะเดียวกันที่แคว้นทังโกะ เหล่าทหารของเท็ตซึยะกำลังไล่ต้อนเหล่าทหารของตระกูลฮิมูระมาอยู่ที่เดียวกัน เขาสั่งให้เหล่าทหารพวกนั้นนั่งลง พวกเขาก็นั่งลงเพราะไม่มีทางเลือกเท่าไหร่ เพราะถ้าหากขัดขืนคงจะตาย จำนวนทหารพวกนั้น ไม่ได้มีมากเท่าไหร่ เพราะว่าทหารที่ร่วมทัพนี้ไม่ได้มีเยอะขนาดนี้ อีกทั้งส่วนหนึ่งก็หนีไปแล้ว จินและมูชิมองเหล่าทหารพวกนี้ก่อนจะหันกลับมามองซูตะที่ยืนมองอยู่อย่างเงียบๆ ในขณะที่ซูตะมองอยู่นั้น เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ตรงเข้ามาหาเขา มังกรหันกลับไปมองก่อนจะเห็นภาพของชายผมขาวที่มีโครงหน้าคล้ายเรียวชินเดินมาพร้อมกับทหาร เขาเดินมาใกล้ๆกับซูตะก่อนจะคุกเข่าและรายงานสิ่งที่เกิดขึ้น
“ข้านั้นไม่สามารถสังหาร ยาโนะได้ ข้าต้องกราบขออภัยในความอ่อนแอของข้า” ชายหนุ่มผมขาวคนนี้พูด
“ไม่เป็นไรหรอก โชโกะ เราชนะศึกนี้ได้แล้วก็เป็นอันพอแล้ว” ซูตะตอบชายที่ถูกเรียกว่าโชโกะ
“แล้วท่านซูตะจะทำเช่นไรกับเหล่าตระกูลฮิมูระพวกนี้หรือ?” มูชิเอ่ยปากมาถามซูตะที่ยืนอยู่
ซูตะจับคางของตัวเอง เขากำลังใช้ความคิด ในตอนนี้ความเป็นอยู่ของเหล่าทหารพวกนี้อยู่ในมือของเขา เขาสามารถสั่งให้คนเหล่านี้ “ตาย” และ “เป็น” ได้เพียงคำพูดแค่ประโยคเดียวที่ออกมาจากปากของเขา ซูตะปล่อยมือออกจากคางของตัวเอง ราวกับว่าเขาคิดออกแล้วว่าเขาจะทำอะไรกับคนเหล่านี้ดี เหล่าทหารพวกนี้มองผู้กุมโชคชะตา โดยไม่กระพริบตา พวกเขาต่างหวาดกลัวและตั้งความหวังว่าซูตะจะไม่บอกให้เหล่าทหารสังหารพวกเขา
“จับตัวไว้นั่นแหละ ข้าคิดอะไรสนุกๆได้” ซูตะให้คำตอบ
มูชิถอนหายใจด้วยความเสียดาย เพราะถ้าหากซูตะบอกให้สังหารคนเหล่านี้ เธอคงเป็นคนแรกที่ลงมีดสังหารคนเหล่านี้ เพราะอย่างแรกเธอเกลียดตระกูลฮิมูระ และอย่างที่สองเธอนั้นชอบทำร้ายคนอยู่แล้ว แต่ว่าถ้าหากเจ้านายของเธอไม่ได้สั่งให้เธอฆ่าใคร เธอก็คงไม่มีสิทธิจะลงมีดกับใคร ในขณะเดียวกันเหล่าทหารก็ต่างโล่งอก ถึงแม้มันจะไม่ได้เป็นการยืนยันว่าพวกเขาจะรอด แต่อย่างน้อยๆวันนี้พวกเขาก็ยังคงมีลมหายใจอยู่ เมื่อซูตะพิพากษาเขาก็เดินออกจากรั้วของปราสาทแคว้นทังโกะ ดูเหมือนเขากำลังเดินตามหาใครซักคนอยู่ และเขาก็เจอคนที่เขากำลังตามหาอยู่ มันเป็นชายสีทองที่บนร่างเต็มไปด้วยรอยสัก บนสีข้างของเขายังคงมีบาดแผลจากการถูกคมดาบของไทโซบาด แต่ดูเหมือนเลือดนั้นจะหยุดไหลแล้ว ในมือของเขาถือผลไม้อยู่ เขากัดผลไม้นั้นด้วยสีหน้าเอร็ดอร่อย ในขณะที่กำลังเคี้ยวเนื้อผลไม้ เขาก็เหลือบมามองซูตะที่ยืนอยู่
“อย่างที่ข้าพูดเลยใช่ไหมท่านคุซากะ ถ้าหากเป็นยาโนะ ท่านนั้นจะปราชัย” ซูตะพูดกับคุซากะที่นั่งกัดผลไม้อยู่
“ข้ายังไม่ได้แพ้เสียหน่อย ต่อให้เจ้าไม่มาช่วย ข้าก็คงสามารถชนะมันได้” เทพเจ้าแห่งสงครามปฏิเสธความพ่ายแพ้ของตน
“งั้นหรือ..” ซูตะไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร
“ข้าคิดว่าข้ากำลังจะบุกไปที่แคว้นอินาบะ ท่านสนใจจะมาด้วยไหม? เพื่อจะได้ชำระบัญชีแค้นกับยาโนะ” ชายผมดำเอ่ยปากถาม
คุซากะที่นอนอยู่บนกิ่งไม้ฉุดคิดก่อนจะกระโดดลงมาจากกิ่งไม้ เขามองหน้าของซูตะที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับเขา
“ก็ดี...ข้าจะไปกับเจ้า แต่ข้าขอบอกเจ้าไว้ก่อนเลยนะ ว่าข้าจะไม่รับฟังคำสั่งของเจ้าเป็นอันขาด”
“เป็นเกียรติมากที่ ท่านเทพอย่างท่านจะเข้าร่วมทัพกับข้า” ซูตะพูดพร้อมด้วยรอยยิ้มก่อนจะโค้งเป็นการแสดงความเคารพ
=====
กลับมาที่แคว้นอินาบะอีกครั้ง ชายหนุ่มหน้าหวานลืมตาขึ้นมาช้าๆ เขาลุกขึ้นมาก่อนจะเอามือกุมไหล่ของเขาด้วยความเจ็บปวด เขาหันออกไป ดูเหมือนท้องฟ้านั้นยังคงเป็นสีคราม ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สลบไปนานเท่าไหร่ เขาหันมาก่อนจะเห็นฮารุกะที่นั่งเฝ้าอยู่ เมื่อเธอเห็นเจ้านายของเธอตื่นขึ้นมา เธอก็รีบลุกขึ้นไปก่อนจะเลื่อนประตูไปและตะโกนบอกให้คนที่อยู่แถวๆนั้นว่ายาโนะนั้นตื่นมาแล้ว ฮารุกะรีบคุกเข่าลงไปข้างๆยาโนะอีกครั้งก่อนจะยิงคำถามรัวๆใส่ยาโนะ ส่วนใหญ่ก็ถามถึงอาการของยาโนะนั่นแหละ ผู้ถูกถามก็ไม่ได้พูดอะไรก่อนจะได้ตอบคำถามที่ฮารุกะถามจนหมด เมื่อเขาตอบจนหมดเขาก็เหลือบไปมองผ้าพันแผลที่อยู่
“ว่าแต่ผ้าพันแผลนี้ใครเป็นคนพันหรือ?” ยาโนะเอ่ยปากถาม
“ฮานะเป็นคนทำให้ท่าน” ฮารุกะตอบ
“งั้นหรือ...ถ้างั้นหลังจากนี้ข้าคงต้องไปขอบคุณฮานะซินะ” ยาโนะพูดพลางหัวเราะเบาๆ
“แล้วเกิดอะไรขึ้นหรือ...ทำไมท่านถึงจะได้แพ้ล่ะ?” ฮารุกะถามต่อด้วยแววตาสงสัย
“ซูตะเข้ามาช่วยน่ะ...ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าซูตะจะมาช่วยคุซากะ” ยาโนะพูดพลางส่ายหน้า
“เราต้องรีบเตรียมตัวรับศึกให้เร็วที่สุด เพราะในอีกไม่กี่วัน คงเกิดสงครามแน่นอน” ชายหนุ่มหน้าหวานพูดขึ้นมาพลางลุกจากที่นอนของเขา
เขาลุกขึ้นมาก่อนจะมองออกไปนอกระเบียง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความแน่วแน่ และในหัวของเขานั้นเต็มไปด้วยแผนการอะไรหลายๆอย่าง นี่อาจจะเป็นสงครามสุดท้ายหรือบางทีอาจจะไม่ใช่ แต่สิ่งหนึ่งที่ยาโนะมั่นใจคือสงครามนี้จะไม่ใช่เรื่องง่ายของพวกเขาแน่นอน เพราะชายที่เขากำลังจะเผชิญหน้าในสมรภูมิคือ
“เท็ตซึยะ ซูตะ”
