“ยิง!!” เคนตะตะโกนพร้อมกันปล่อยธนูออกไป
ลูกธนูจำนวนมากลอยก่อนจะตรงไปยังทหารของซูตะ ธนูนั้นปักร่างของพวกเขา ร่างของพวกเขาล้มลงไปนอนกับพื้น หากทว่าเมื่อธนูนั้นลอยลงมาจากปราสาท กระสุนปืนก็ลอยตรงมายังพวกเขา เคนตะนั้นก้มหลบทัน กระสุนจึงโดนยังประตูกระดาษที่อยู่ข้างหลังเขาเท่านั้น เคนตะหันมองไปข้างๆก่อนจะเห็นร่างของเพื่อนของเขาลงไปนอนจมกองเลือด แน่นอนว่าไม่ใช่ทั้งหมดที่ล้มตาย เพราะกระสุนบางนัดนั้นไปโดนระเบียงบ้าง หรือไม่ก็ยิงไม่โดนกันเอง เคนตะลุกขึ้นมาก่อนจะหยิบลูกธนูมาและง้างธนูเตรียมยิง เหล่าสหายของเขาที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ทำแบบเดียวกันกับเคนตะ ดวงตาของเคนตะนั้นเล็งไปยังพลปืนที่ยืนอยู่ข้างล่าง เขายิงธนูไปยังเหล่าพลปืน เช่นเดียวกันไม่ใช่ธนูทุกดอกจะโดนร่างของทหาร หลายดอกนั้นก็คร่าชีวิตไปหลายคน แต่ก็ใช่ว่าทุกดอกนั้นจะโดนไปยังเป้าหมาย เคนตะรีบหยิบธนูจากหลังก่อนจะเล็งไปยังพลปืนที่ไม่ว่าจะยิงไปเท่าไหร่ ก็ดูเหมือนจะปรากฏขึ้นมาเรื่อยๆ หากทว่าไม่ทันที่ธนูของเขาจะได้ยิงออกไป กระสุนปืนจากพลปืนก็ยิงเข้ามา มันไม่โดนจุดสำคัญ แต่มันก็ลอยและเจาะทะลุหัวไหล่ของเขา เคนตะคำรามออกมา แต่เขาก็ยังฝืนยิงธนูที่อยู่ในมือออกไป แน่นอนว่าธนูดอกนี้ไม่พลาดเป้าเช่นเคย ผู้ยิงล้มลงไปนอนกับพื้น กลายเป็นร่างไร้วิญญาณ หากทว่าเคนตะเองก็ทรุดลงไป เขากุมหัวไหล่ของเขา เลือดนั้นไหลออกจากปากแผลของเขา
ในขณะเดียวกันมุนตะที่กำลังต่อสู้กับจินอยู่ รอบๆตัวของมุนตะนั้นเต็มไปด้วยร่างของนินจาที่โดนคมดาบของเหล่ากองทัพทมิฬ เหล่านินจานั้นเหลือน้อยลงเรื่อยๆ พวกเขาโดนตีกรอบลงเรื่อยๆ ในขณะที่มุนตะกำลังกวาดสายตาอยู่นั้น เขาก็หันมาเห็นจินยกดาบเตรียมจะเสียบเข้าไปยังร่างของเขา แต่ปฏิกิริยาของเขานั้นรวดเร็ว มุนตะกระโดดหลบขึ้นไปก่อนจะใช้มีดเตรียมจะปักเข้าไปยังบนหน้ากากของจิน แต่จินเองก็ก้มหลบได้เช่นกัน มีดของมุนตะนั้นลอยเข้าไปปักเข้าไปบนทหารของยักษ์สีดำ ร่างของยักษ์สีดำนั้นล้มลงไป หากทว่าเมื่อเขาหันมา เขาก็โดนเหล่าทหารทมิฬคนอื่นใช้ดาบฟันเข้าไปที่กลางหลัง มุนตะร้องด้วยความเจ็บปวด เขาล้มลงไปกับพื้น มุนตะหันกลับมาก่อนจะเจอทหารคนเดิมจะใช้ดาบฟันเข้าไปที่กลางอกของเขา หากทว่ามุนตะใช้คาถานินจาของเขา สลับตัวของเขาไปข้างหลัง ไม่ทันที่เขาจะได้เห็นหันมา มีดนั้นเฉือนคอของทหารคนนั้น เมื่อมุนตะสังหารเหยื่อแล้วเขาก็หันกลับไปเจอจินที่ยืนถือดาบอยู่
“ข้านึกว้าเจ้าจะตายตั้งแต่จังหวะเมื่อกี้แล้วเสียอีก….” จินเอ่ยปากชื่นชมมุนตะ
“ข้าไม่ตายง่ายๆหรอกน่า ถ้าหากข้าตายง่ายๆ ข้าจะเป็นองค์รักษ์ของท่านเคนตะได้ยังไง” มุนตะพูดแม้เขาจะเจ็บอยู่
“งั้นหรือ...แต่น่าเสียดายว่าวันนี้เจ้ากับเจ้านายของเจ้าจะต้องตายพร้อมๆกัน” จินพูดจบก็พุ่งตรงไปพร้อมกับดาบของเขา
จินแทงไปยังร่างของมุนตะ หากทว่าดาบนั้นทะลุอากาศเช่นเคย จินแหงนขึ้นไปเจอมุนตะที่พุ่งทยานลงมาพร้อมกับมีดในมือ มุนตะปามีดเข้าไปแต่มันพลาด โดนเพียงแค่หัวไหล่ของจินเท่านั้น มุนตะล้วงไปจะหยิบมีดอีกเล่ม หากทว่าเขาต้องรีบโยกตัวหลบกลางอากาศ มิเช่นนั้นร่างของเขาได้เสียบเข้ากับดาบของจินอย่างแน่นอน เมื่อเท้าของมุนตะแตะพื้นทั้งสองข้าง เขาก็ถูกหนึ่งในยักษ์สีดำวิ่งมาเอาดาบแทงเข้าไปที่ร่างของเขา มุนตะกะอักเลือดออกมา แต่เขาก็รวบแรงของเขาใช้มีดปาดคอของชายคนนั้น เขาล้มลง เช่นเดียวกันกับมุนตะที่ทรุดลงไป สายตาของเขาเริ่มพร่ามัวและเริ่มจะไม่ชัดเหมือนแต่ก่อน เขาพยายามจะยืนขึ้นมา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สามารถทรงตัวได้
“มุนตะ!!” ยูกิโกะตะโกนลงมาจากระเบียง
เคนตะเองเห็นลูกน้องของตนเองกำลังลำบากก็รีบหยิบธนูขึ้นมาและเล็งไปทางนั้น หากทว่าไม่ทันที่ศรจะลอยออกไป เขาก็ถูกกระสุนอีกนัดเจาะเข้าไปที่หัวไหล่อีกข้าง เคนตะร้องลั่นก่อนที่ธนูของเขาจะตกลงไปพื้น เช่นเดียวกันกับหยดเลือดของเขา เหล่าพลธนูต้องรีบนำเคนตะไปหลบในที่ปลอดภัยก่อน มิเช่นนั้นชีวิตของผู้นำตระกูลโยชิคุนิคงต้องตกอยู่ในอันตรายอย่างแน่นอน มุนตะพยายามลุกขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่เมื่อเขาจะรู้ตัวเขาก็ถูกคมดาบของจินแทงทะลุไปแล้ว จินดึงดาบออก คราบเลือดนั้นกระเซ็นติดชุดเกราะของเขา มุนตะทรุดลงไปกับพื้น เขาแหงนหน้ามองจินเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ภาพของเขาจะมืดลงไปสนิท
“มุนตะ!! มุนตะ!!” ยูริโกะตะโกนสุดเสียง
เธอพยายามจะเรียกชื่อของนินจาประจำตระกูลของเธอ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล ชายหนุ่มคนนี้ไม่ลุกขึ้นมาอีกแล้ว ยูริโกะกำหมัดแน่นก่อนจะทุบลงไปตรงระเบียงและทรุดลงไปนั่งกับพื้น น้ำใสๆนั้นไหลออกมาจากดวงตาของเธอ หยดน้ำตาหยดตกกระทบพื้นไม้ เธอลุกขึ้นมาก่อนจะปาดน้ำตาของเธอ เธอไม่สามารถแสดงความอ่อนแอต่อหน้าทหารของเธอได้ ยูริโกะลุกขึ้นมาก่อนจะตะโกนสั่งการต่อ แม้น้ำเสียงของเธอจะเต็มไปด้วยความสั่นคลอน
“ทหารม้าเข้าปะทะกับทัพสีดำ!!”
ทหารม้าวิ่งออกไปตามที่ยูริโกะสั่ง พวกเขาต่างควบม้าด้วยความเร็วและตรงไปยังเหล่าทหารทมิฬ หากทว่าเมื่อพวกเขาเข้าใกล้กับเหล่าทหารทมิฬนั้น พวกเขาก็ต่างถูกคมดาบผ่าร่างของพวกเขา ผู้ขี่นั้นต่างล่วงลงมาจากหลังม้าก่อนที่ร่างของเขากระแทกลงสู่พื้น เมื่อร่างของพวกเขาตกสู่พื้นนั้น พวกเขาก็ต่างกลายเป็นร่างไร้วิญญาณ ที่ไม่สามารถลุกขึ้นมาอีกได้เป็นครั้งที่สอง ยูริโกะนั้นเมื่อเห็นทหารม้าของเธอถูกทำลาย ก็ได้แต่อ้ำอึ้ง เธอคิดไม่ออกว่าเธอจะทำเช่นไร เธอพยายามคิด คิด และคิด หากทว่าไม่ว่าจะคิดยังไงก็ไม่มีไอเดียดีๆผุดเข้ามาในหัวของเธอ ในขณะที่ยูริโกะกำลังคิดอยู่นั้น เธอก็ได้ยินเสียงของใครบางคนกำลังเดินออกไป เธอหันกลับไปก็เห็นไทโซที่กำลังเลื่อนประตูกระดาษอยู่
“เจ้าจะทำอะไรน่ะ!!” ยูริโกะเอ่ยปากถาม
“ออกไปช่วยสหายของข้า....ข้าทนอยู่เฉยๆไม่ได้แล้ว” ไทโซตอบกลับด้วยน้ำเสียงโกรธแค้น
“แต่ว่า...” ยูริโกะจะพูดอะไรบางอย่า
หากทว่าไทโซไม่ฟังและเลื่อนประตูกระดาษปิดไป ในขณะเดียวกันในสมรภูมิ มูชิก็กำลังต่อสู้กับฮารุกะอยู่ มูชิใช้ความรวดเร็วของเธอสร้างความปั่นป่วยให้กับฮารุกะ หญิงสาวในชุดเกราะหนักก็ได้แต่มอง และจับจังหวะเท่านั้น มูชิวิ่งตรงมาและจะใช้มีดแทงเข้าไปยังคอของฮารุกะ แต่หากทว่าเป้าหมายนั้นหลบได้ ฮารุกะเล็งดาบของเธอก่อนจะลั่นไก กระสุนนั้นลอยออกไป แต่ไปโดนไปแค่กำแพงปราสาทเท่านั้น เมื่อฮารุกะรู้ตัวก็ปรากฏเป็นภาพของมูชิที่อยู่ข้างหน้าของเธอ มูชิหยิบมีดอีกเล่มก่อนเตรียมจะปักเข้าไปที่ร่างของ หากทว่าฮารุกะเองก็ยังหลบได้ เธอรีบเปลี่ยนปืนของเธอเป็นดาบและเตรียมแทงเข้าไปที่นินจาผมสีชมพู หากทว่ามูชิกระโดดหลบก่อนจะปามีด แต่ฮารุกะเองก็หลบได้เช่นกัน มีดนั้นปักลง เมื่อมีดนั้นสัมผัสกับพื้น ต้นหญ้าก็เหี่ยวเฉา ฮารุกะก้มมองไปก่อนจะแหงนหน้ากับมามองมูชิที่ปามีด ถ้าหากมีดเล่มมะกี้แทงเข้าไปที่ตัวฮารุกะ ป่านนี้ร่างกายของเธอคงเหี่ยวเฉาแทนที่ของต้นหญ้าไปแล้ว
ด้านเมโกะที่กำลังต่อสู้กับโชโกะอยู่เช่นกัน ไม้พลูนั้นกระแทกเข้าไปยังโล่ของเมโกะซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่อย่างที่ทุกคนรู้ไม่มีอะไรที่สามารถผ่านโล่ของเมโกะไปได้ แต่เช่นเดียวกันหอกของเมโกะนั้นก็ไม่สามารถแทงร่างของชายที่เธอรู้จักได้เลยเช่นกัน ในขณะที่เธอกำลังต่อสู้กับชายคนนี้ ภาพของเรียวชินผู้เป็นพ่อ ไม่ว่าจะเป็นการเคลื่อนไหว หรือท่าทางต่างๆ ชายคนนี้เรียกได้ว่าไม่ต่างจากพ่อของเธอเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าเธอกำลังสู้กับพ่อของเธออยู่อย่างไรอย่างนั้น และตลอดชีวิตของเมโกะ เธอก็ไม่เคยสามารถเอาชนะพ่อของเธอได้ซักครั้ง
วินาทีเดียวกันเทพเจ้าสงครามก็กำลังรบรากับอากิโตะอยู่ แม้ว่าชายตาเดียวจะถืออาวุธสองมือ แต่เขาก็ไม่สามารถหยุดการโจมตีอันบ้าระห่ำของคุซากะได้ อากิโตะนั้นไม่มีช่องที่จะใช้ดาบของเขาแทงเข้าไปที่ร่างของคุซากะเลยแม้แต่น้อย อากิโตะเหลือบมองไปที่ฮารุกะที่กำลังต่อสู้กับมูชิอยู่เช่นกัน ดูเหมือนองค์รักษ์ของยาโนะจะไม่สามารถเข้ามายื่นมือช่วยเขาในครั้งนี้ได้ แต่เมื่อเขาหันกลับมาเขาเจอท่อนแขนของคุซากะกระแทกเข้าไปเต็มๆหน้า แรงกระแทกนั้นดันอากิโตะออกไป คุซากะรีบกระโจนไปพร้อมกับกระบองในมือ แต่อากิโตะก้มหลบได้ทัน กระบองนั้นหวดไปโดนแค่อากาศเท่านั้น ชายตาเดียวใช้ดาบทั้งสองเล่มหวังจะโค่นล้มพระเจ้า หากทว่ามันไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อเขาเข้าใกล้คุซากะ สิ่งที่เขาโดนกลับมาคือหัวเข่าของคุซากะที่กระแทกเข้าไปเต็มๆคาง แรงกระแทกนี้ทำให้อากิโตะล้มลงไปนอน ภาพของอากิโตะนั้นมัวไปหมด เพราะแรงกระแทกเมื่อเขารู้ตัวอีกทีเขาก็เห็น เขาก็เห็นคุซากะง้างกระบองเตรียมจะฟาดลงบนร่างของเขา อากิโตะได้แต่หลับตาปี๋เตรียมรับชะตากรรม
“เก๊ง!!”
อากิโตะลืมตาขึ้นมาช้าๆเมื่อเขาได้ยินเสียงของการกระทบกันของอาวุธสองชนิด เขาเห็นไทโซที่ใช้ดาบของเขารับกระบองของคุซากะอยู่ ไทโซหันมาก่อนจะสั่งให้อากิโตะลุกขึ้นมา ผู้ถูกสั่งรีบลุกขึ้นมา ก่อนจะตั้งสติและตรงไปพร้อมกับดาบทั้งสองเล่มวิ่งตรงไปยังคุซากะ แต่เทพเจ้ายังไหวตัวทัน จึงทำให้คมดาบนั้นตัดผ่านบนผิวหนังบางๆบนสีข้างอีกข้างของคุซากะ เขากระโดดถอยออกมาก่อนจะมองไปที่แผลที่มีเลือดไหลออกมาจากปากแผล เขาถอนหายใจด้วยความเซ็งก่อนจะแหงนหน้ามองศัตรูทั้งสองที่ยืนอยู่ข้างหน้าของตนเอง
“แผลที่สีข้างอีกแล้วหรือ...แผลเก่าของข้ายังไม่หายเลยนะ” คุซากะพูดพลางชี้ไปที่แผลอีกข้างของตนเอง
“แต่ถ้าหากมันแทงเข้าไปที่หัวใจของเจ้าจะดีกว่านี้นะ” ไทโซพูดด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ”
“เจ้าไม่มีทางแทงหัวใจของพระเจ้าได้เสียหรอก” ชายหนุ่มผมสีเหลืองยิ้มด้วยความมั่นใจ
ว่าแล้วทหารของตระกูลฮิมูระก็ต่างตรงเข้าไปยังเทพเจ้าแห่งสงคราม ในขณะเดียวกันนั้นยูริโกะก็ได้แต่สั่งให้ทหารนายอื่นพยายามยื้อจิน และทัพทมิฬให้หยุดการบุกอย่างบ้าระห่ำลง แต่ดูเหมือนไม่ว่าจะอะไรก็ไม่สามารถหยุดได้ ในขณะที่ยูริโกะกำลังมองการต่อสู้อยู่นั้น เธอก็คิดอะไรได้ขึ้นมา เธอแหงนมองไปข้างหน้า มันมีสิ่งหนึ่งหายไป ใช่...สิ่งนั้นคือยักษ์สีแดงที่พร้อมจะถล่มเหล่าทหารตัวเล็กๆให้ราบคาบ มันหายไปไหนนะ? ยูริโกะได้แต่สงสัย เกี่ยวกับยาโนะรึเปล่า? ยังไงก็แล้วแต่ตราบใดที่มันไม่ปรากฏตัวออกมา ก็ถือเป็นเรื่องดีสำหรับตระกูลฮิมูระ ไม่ใช่แค่ยูริโกะที่สังเกตได้ถึงการหายตัวไปของยักษ์สีแดง จินเองก็รู้สึกได้เช่นกัน เขาหันกลับไปมองเบื้องหลัง และเขาก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของอสูรสีเลือดที่มีขนาดมหึมา
“ยักษ์แดงหายไปไหนกันนะ...” จินพูดเบาๆ
“ท่านจินครับ!!” ทหารคนหนึ่งวิ่งเข้าตรงมาหาจิน
“มีเรือที่มีธงฝรั่งเศสกำลังมุ่งมาหาเราครับ!!” ทหารคนนี้รายงานต่อ
“และบนเรือนั้นก็มีทหารฝรั่งเศส ยาโนะ แล้วก็รวมถึงมิกิด้วยครับ!!” ทหารคนเดิมรายงานด้วยน้ำเสียงตื่นกลัว
จินเงียบสนิทหลังจากที่เขาได้ยินรายงานนี้ ไม่มีใครรู้เลยว่าเบื้องหลังหน้ากากหน้ากากนั้นเป็นเช่นไร อาจจะเต็มไปด้วยความตะลึงหรืออาจจะเต็มไปด้วยความกลัว แต่อย่างไรก็แล้วแต่นี่คงเป็นสาเหตุว่าทำไมยักษ์สีแดงจึงไม่เข้าร่วมสมรภูมินี้ จินหันกลับไปมองปราสาทอินาบะอีกครั้งก่อนจะหันกลับมายังทหารที่กำลังรอคำสั่งของเขา
“ถอยทัพ...ทหารของเราในตอนนี้น้อยกว่า ถ้าหากเราดึงดันจะสู้ต่อ เราคงเสียหายไม่น้อย” จินพูดกับทหารคนนี้
ทหารผู้รับคำสั่งพยักหน้าก่อนจะวิ่งไป พลุสีแดงระเบิดขึ้นท้องฟ้า เหล่าทหารตระกูลเท็ตซึยะเห็นก็งงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่พวกเขาก็ไม่ได้ขัดคำสั่งอะไร และเริ่มถอยออกไปอย่างช้าๆ ไม่ใช่แค่ทหารฝั่งเท็ตซึยะนั้นที่สับสน แต่ทางตระกูลฮิมูระเองรู้สึกงงเช่นเดียวกัน แต่พวกเขาก็ดีใจที่คู่ต่อสู้ของพวกเขาหนีไปแล้ว ซึ่งไม่เว้นแต่โชโกะ คุซากะ มูชิ ที่ถอยทัพกลับไปยังที่มั่นของตนเอง เมื่อไทโซเห็นคุซากะเริ่มถอย มันก็ดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างในใจของเขาที่ปลุกเปลวเพลิงในดวงใจของเขาให้ลุกขึ้นมา เขาวิ่งตรงไปยังคุซากะที่หันหลังและไม่ได้ระมัดระวัง คุซากะเตรียมแกว่งดาบและฟันลงไปบนร่างของพระเจ้า ถ้าหากเขาสามารถปลิดชีพเทพองค์นี้ได้ สงครามต่อๆไปมันคงเป็นเรื่องง่ายสำหรับตระกูลฮิมูระอย่างมาก
“ปัง!!”
เสียงปืนระเบิดขึ้นมา ไทโซก้มมองลงไปบนหน้าท้องของตัวเอง เขาเห็นเลือดนั้นไหลออกมาจากหน้าท้องของเขา ผู้นำแคว้นฮิมูระมองไปยังเนินเขาลูกหนึ่ง ก่อนจะเห็นซูตะที่ยืนถือปืนอยู่ ควันนั้นลอยออกมาจากปากกระบอกปืน ภาพของเขานั้นเริ่มพร่ามัว เขาเริ่มทรงตัวไม่ได้ ก่อนที่ร่างของเขาจะกระแทกลงไปบืนผืนพสุธา สิ่งสุดท้ายที่เขาได้ยินนั้นเป็นเสียงของชายหนุ่มที่เขารู้จักดี...ชายหนุ่มที่เขาช่วยชีวิตไว้เมื่อห้าปีก่อน เขาตะโกนเอ่ยนามของเขา ก่อนที่เขาจะไม่ได้ยินอะไรอีกเลย
