Bloody Wrestling Online
Would you like to react to this message? Create an account in a few clicks or log in to continue.

Bloody Wrestling Online

The Number One Cyber Wrestling Online
 
บ้านPortalLatest imagesสมัครสมาชิก(Register)เข้าสู่ระบบ(Log in)

 

 Sengoku : 46

Go down 
ผู้ตั้งข้อความ
DanielsoN
Xiao Mei's Husband
Xiao Mei's Husband
DanielsoN


จำนวนข้อความ : 2272
Join date : 19/09/2010
Age : 29

Sengoku : 46 Empty
ตั้งหัวข้อเรื่อง: Sengoku : 46   Sengoku : 46 EmptyTue Dec 09, 2014 4:27 pm

เสียงดาบของอากิโตะกับมีดของมูชิกระทบกันดังอย่างต่อเนื่อง เช่นเดียวกันกับรอบๆที่ทหารของทั้งสองตระกูลกับรบราฆ่าฟันอีกฝ่าย อากิโตะพยายามทำทุกอย่างเพื่อล้มหญิงสาวผมชมพูคนนี้ หากทว่าไม่ว่าจะทำเช่นไรอากิโตะก็ไม่สามารถจับเธอได้ อากิโตะแกว่งดาบทั้งสองเล่ม แต่มูชิกระโดดลังกาหลบได้ เมื่อเท้าของเธอเหยียบลงพื้น เธอก็ล้วงเอาแส้ออกมาจากหลังของเธอ มูชิเหวี่ยงแส้ของเธอมายังชายตาเดียว แส้นั้นฟาดเข้าที่มือของอากิโตะ ดาบของอากิโตะตกลงพื้น เมื่อดาบของชายตาเดียวตกลงสู่พื้นดิน มูชิก็ตรงมาพร้อมกับมีดของเธอ อากิโตะรีบถอยออกมาทัน แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เร็วพอ คมมีดนั้นเปิดบาดแผลบนหน้าของเขา เลือดนั้นไหลออกมาจากปากแผลนั่น อากิโตะใช้มือจับแผลนั่นเขารู้สึกได้ถึงความเจ็บแสบ แม้ว่าจะโชคดีที่เขาหลบคมมีดได้ทัน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะโชคดีพอที่จะมีชีวิตรอดรึเปล่า เพราะถ้าหากมีดนี้เป็นมีดอาบยาพิษ เขาก็คงจะตายในอีกไม่ช้า

“ซากุระ....ทำไมเจ้าเป็นแบบนี้ ซากุระที่ร่าเริงหายไปไหน?” อากิโตะเอ่ยปากถามมูชิที่ยืนอยู่ตรงข้าม

มูชิเงียบ แต่เธอก็ไม่ได้ขยับไปไหน อากิโตะตะโกนถามเธออีกครั้ง

“เจ้ารู้ไหมว่าลูกพี่ลูกน้องของเจ้า ตายเพราะอะไร?” หญิงสาวนามมูชิตอบเขา

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเสียงของมูชิในรอบหลายปี เขาก็อยากจะยิ้มอยู่หรอก เพราะหนึ่งเธอยังจับเขาได้ และสองเธอพูดกับตนแล้ว หากแต่ดูจากสีหน้าอันจริงจังของนางแล้ว มันทำให้อากิโตะยิ้มไม่ออก และเขาก็นึกถึงคำถามของเธอ อากิโตะยืนคิดอยู่ชั่วครู่ เท่าที่เขารู้คือเธอตายเพราะการอาละวาดของกลุ่มชายฉกรรจ์ แต่เขาไม่รู้อะไรนอกจากนี้อีก เขาไม่รู้ว่าคนพวกนั้นหน้าตาเป็นเช่นไร และ ตอนนี้อยู่ที่ใด อากิโตะเองที่ถูกถามก็พยักหน้าให้คำคอบมูชิไปว่า “เขาทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกพี่ลูกน้องของเขา” เมื่อมูชิได้คำตอบเธอก็ถามต่อ

“แล้วเจ้ารู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนที่ฆ่าเรย์”

อากิโตะส่ายหน้าเพื่อเป็นบอกว่าเขาไม่รู้ มูชิก้มหน้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับยิ้มด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความน่ากลัว

“ข้าฆ่าพวกมันไปแล้วยังไงล่ะ....ข้าฆ่าไอ้พวกบัดซบพวกนี้ไปแล้ว”
“และข้าก็จะฆ่าพวกมันให้หมด และคนเดียวที่จะทำให้ความปรารถนาของข้าเป็นจริงได้”
“ก็คือท่านซูตะ....แม้ว่ามือข้าจะต้องเปื้อนเลือดอีกเท่าไหร่ แต่เพื่อโลกที่ไร้ซึ่งความชั่วร้าย”
“ต่อให้ข้าต้องฆ่าคนอีกมากเท่าไร ข้าก็จะทำ” สิ้นเสียงของเธอ เธอก็พุ่งมาพร้อมกับมีดในมือของเธอ

อากิโตะก้มหลบมีดของเธอก่อนจะพุ่งไปคว้าดาบของเขาที่อยู่ที่พื้น เมื่ออากิโตะคว้าดาบของเขาได้ เขาหันมาเจอมูชิที่ยกเท้าถีบเขา อากิโตะโดนฝ่าเท้าของมูชิไปก็ดันเขาออกไป เขาไปกระแทกเข้ากับชายที่สวมหน้ากากเทนงูที่กำลังต่อสู้กับทหารของตระกูลฮิมูระอยู่ มูชิพุ่งตรงเข้ามาพร้อมกับมีดของเธอ มูชิดึงมีดออกมาก่อนจะหวังแทงเข้าไปที่อากิโตะ หากทว่ามีดนั้นไม่ได้โดนอากิโตะแต่กลับเป็นพวกเดียวกัน มีดนั้นแทงเข้าไปที่คอเหล่าผู้สวมหน้ากากเทนงู ผู้ถูกแทงล้มลงไปกับพื้น มูชิหันกลับมาเจออากิโตะพุ่งมาพร้อมกับดาบสองมือของตนเอง อากิโตะแกว่งดาบของเขา เขาออกแรงสุดกำลัง มูชิพยายามจะตั้งอาวุธของเธอเพื่อป้องกัน แต่ดูเหมือนการป้องกันครั้งนี้จะไม่ได้ผล มีดของเธอนั้นลอยไปก่อนจะปักลงพื้น มูชิพยายามจะใช้มีดอีกข้างแทงเข้าไปบนร่างของอากิโตะ แต่มีดเล่มนี้ก็ถูกปัดออกเช่นกัน มีดเล่มนี้ก็ตกลงบนพื้นเหมือนกัน อากิโตะง้างดาบของเขาเตรียมจะปิดชีพมูชิ มูชิหลับตาและเตรียมรับชะตากรรม หากทว่าสัมผัสที่เธอรู้สึกนั้นไม่ใช่สัมผัสของคมดาบที่ทิ่มแทงร่างของเธอ หญิงผมสีซากุระมิได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดแต่กลับเป็นความอบอุ่น เธอลืมตาขึ้นมาช้าๆก่อนจะเห็นอากิโตะที่สวมกอด น้ำตาของอากิโตะนั้นไหลจากดวงตาของเขาก่อนจะตกลงบนหัวไหล่ของเธอ

“ข้าเข้าใจแต่เจ้าไม่ต้องทำเช่นนั้นแล้ว.....”
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของท่านยาโนะเถิด ท่านยาโนะจะสร้างอนาคตใหม่ขึ้นมา เจ้าไม่จำเป็นที่จะเป็นเครื่องจักรสังหารอีกแล้ว”
“กลับมาเป็นซากุระที่ข้ารักเถิด...” อากิโตะกระซิบข้างหูของเธอ

เมื่อมูชิได้ยินถ้อยคำเหล่านี้ น้ำใสๆก็ไหลออกจากดวงตาของเธอเช่นกัน นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมองเธอว่าเธอนั้นไม่ใช่เครื่องจักรสังหาร คำพูดเหล่านี้ทำให้หญิงผมสีชมพูผู้นี้รู้สึกตื่นตันหัวใจ เหล่าทหารที่อยู่รอบๆนั้น ก็ได้แต่หยุดมอง พวกเขาต่างมองด้วยความฉงนว่าเหตุอันใดแม่ทัพของพวกเขาจึงสวมกอดซึ่งกันและกัน แต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็หยุดที่จะฆ่าฟันกันและได้แต่มองเหตุการณ์นี้อย่างเงียบๆ ไม่นานนักทั้งสองก็ปล่อยร่างของอีกฝ่าย ก่อนที่มูชิจะปาดน้ำตาที่อยู่บนหน้าก่อนจะตะโกน “ถอยทัพ” เหล่าเทนงูได้ยินดังนั้นก็ไม่ได้คัดค้านหรืออะไร แต่พวกเขาก็หายไปในเงามืด ดูเหมือนว่าอากิโตะจะชนะศึกด้านนี้แล้ว ชาวหนุ่มตาเดียวมองหน้าของมูชิที่ยิ้มเช่นเดียวกัน นานขนาดไหนแล้วนะที่มูชิยิ้มเป็นครั้งสุดท้าย

“ว่าแต่อากิโตะ...เมื่อครู่นี้ถือเป็นการสารภาพรักกับข้าหรือเปล่า?” มูชิถามอากิโตะ
“อ๊ะ...เอ่อ คือ....” อากิโตะที่ถูกถามไปก็ได้แต่ตะกุกตะกักกับคำถามของเธอ
“แต่ข้าต้องกล่าวขออภัยกับเจ้าด้วย....เจ้าเป็นผู้ชายที่ดี แต่ข้านั้นมิได้ชอบเจ้า”
“และต่อให้ข้ารักเจ้า ข้าก็คงมิเหมาะสมกับเจ้า”
“ข้าเชื่อว่าซักวันเจ้าจะต้องเจอใครซักคนที่ดีกว่าข้าแน่นอน” มูชิตอบพร้อมกับรอยยิ้ม

สิ้นเสียงของเธอ เธอก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย อากิโตะที่โดนปฏิเสธรักนั้นก็ยืนทึ่งอยู่ชั่วครู่ เช่นเดียวกันกับเหล่าทหารที่เป็นพยานในเหตุการณ์ครั้งนี้ ไม่รู้เหล่าทหารพวกนี้รู้สึกอย่างไรที่เห็นเจ้านายของตัวเองโดนรักแรกปฏิเสธความรักของตน หากทว่าแม้เขาจะโดนปฏิเสธเขาก็ยิ้มได้ก่อนจะตะโกนสั่งทหารของเขาทำให้ทำลายประตูเมืองและบุกเข้าไปข้างใน เพื่อให้อุดมการณ์ของยาโนะและไทโซกลายเป็นจริงให้ได้

=====

ทางยาโนะนั้นก็ยังคงต่อสู้กับจินอยู่ เขากวัดแกว่งดาบของเขาอย่างต่อเนื่อง เช่นเดียวกันกับจินที่ใช้ดาบของเขาพยายามจะสังหารศัตรูของเขา จินออกแรงก่อนจะแกว่งดาบของเขาเป็นแนวขวาง ยาโนะยกดาบมาป้องกันไว้ หากทว่าด้วยพละกำลังของจินจึงทำให้ยาโนะถอยออกไปสองสามก้าว รอบๆนั้นการต่อสู้ก็ยังดำเนินต่อไป เหล่าทหารในชุดเกราะทมิฬที่กำลังทำลายทหารของตระกูลฮิมูระอย่างช้าๆ ยาโนะกวาดสายตามองๆรอบและเขาก็รู้ทันทีว่าถ้าหากเขาไม่รีบสังหารจินที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขา ท้ายที่สุดเขานั่นแหละที่จะถูกสังหารซะเอง แต่มันก็คงไม่ง่ายถ้าจะสังหารจิน ถ้าหากตัวเขานั้นเป็นไทโซหรือเรียวชินก็คงจะไม่มีปัญหา แต่ยาโนะก็ยังเป็นเพียงแค่ยาโนะ ชายหนุ่มหน้าหวานจ้องมองจินที่ถือ “จูซึมารุ” เขาพยายามจะคิดหาวิธีโค่นล้มชายคนนี้ ในขณะที่เขาคิดอยู่นั้นทหารคนหนึ่งก็วิ่งมาข้างๆเขาก่อนจะคุกเข่าข้างๆ พร้อมกับรายงานสถานการณ์ฝั่งทางอากิโตะให้ฟัง

“แล้วฮารุกะล่ะ?” ยาโนะถามกลับ
“ข้าเองก็มิทราบ แต่ข้าคิดว่าท่านฮารุกะยังไม่สามารถบุกทำลายประตูเมืองได้” ทหารคนเดิมตอบ
“งั้นหรือ...ขอบใจมาก” ยาโนะกล่าวขอบคุณ

ยาโนะหันกลับมาก่อนจะเจอจินวิ่งเข้ามา เขาใช้ศอกของเขากระแทกเข้าไปที่ร่างของยาโนะ โดนกระแทกไปล้มหลังกระแทกกับพื้น ชายหนุ่มหน้าหวานรู้สึกถึงความเจ็บปวดไปทั่วแผ่นหลัง เมื่อเขารู้ตัวจินก็ยกดาบขึ้นก่อนจะปักลงไปบนร่างของยาโนะ แต่ยาโนะหลบทัน ดาบนั้นปักลงบนพื้นดิน เมื่อยาโนะลุกขึ้นมา จินก็ยังคงพุ่งตรงมายังเขาพร้อมกับดาบที่ยาว 80 เซน ชายในชุดเกราะเหล็กใช้ดาบจะแทงเข้าไปที่ร่างอันบอบบางของยาโนะ แต่ด้วยน้ำหนักที่น้อยนิดของดาบที่ยาโนะถืออยู่จึงสามารถทำให้เขาเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่ว ยาโนะพุ่งมาพร้อมกับดาบของเขา เขาแทงเข้าไปที่ชุดเกราะของจิน แต่จินนั้นหลบได้ มันจึงได้แค่สร้างรอยขีดข่วนบนเกราะของจินเท่านั้น จินรีบอาศัยจังหวะที่ยาโนะพลาดบีบคอของยาโนะ ด้วยพละกำลังมหาศาลของจิน เขายกยาโนะลอยขึ้นมาเหนือพื้น ยาโนะที่ถูกบีบคอลอยอยู่กลางอากาศพยายามจะดิ้น แต่ดูเหมือนจะไม่ประสบความสำเร็จ จินออกแรงก่อนจะโยนยาโนะอัดเข้ากับกำแพง แรงกระแทกนั้นทำให้ยาโนะกระอักเลือดออกมา เมโกะหันมาก่อนจะตะโกนชื่อของชายหน้าหวานด้วยความเป็นห่วง เธอวิ่งเข้าไปจะช่วยยาโนะ แต่ก็ถูกโชโกะขวางไว้ จินก้าวเดินมาอย่างช้าๆ เขาตรงมาหายาโนะที่พยายามจะพยุงตัวขึ้นมา ในขณะเดียวกันเมโกะเองก็พยายามไปช่วยยาโนะ แต่ดูเหมือนโชโกะจะไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ หากทว่าอยู่ดีๆโชโกะก็หยุดและแหงนมองท้องฟ้า สายลมอ่อนๆนั้นพัดผ่านใบหน้าของตน ดวงตาเขาเหม่อลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า เมโกะก็ได้แต่มองด้วยสายตาฉงนว่าเกิดอะไรขึ้นกับชายคนนี้

“ดูเหมือนสายลมแห่งการเปลี่ยนแปลงจะมาเยือนข้าแล้ว..” เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“ถอยทัพ!!” โชโกะหันมาตะโกน

คำสั่งนี้ทำให้เหล่าทหารของโชโกะต่างสงสัย เช่นเดียวกันกับเมโกะที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับเขา โชโกะหันหลังก่อนจะถอยหายไป เมโกะแหงนหน้ามองท้องฟ้าก่อนจะสัมผัสถึงเม็ดน้ำฝนที่ตกกระทบลงบนใบหน้าของเธอ ท้องฟ้าที่เคยโปร่งใสนั้นเริ่มกลายเป็นท้องฟ้าที่มืดมน เมโกะรับรู้ได้ทันทีว่าสิ่งประดิษฐ์ของคาเมอิได้ผลแล้ว ฝนเริ่มโปรยลงมาจากฟากฟ้า น้ำฝนจำนวนมากตกกระทบบนชุดเกราะของจิน หากทว่าจินเองไม่ได้สนใจเท่าไหร่ เพราะสิ่งที่เขาจ้องมองคือชายหน้าหวานที่กำลังอยู่ในความเจ็บปวด จินง้างดาบขึ้นช้าๆ เตรียมจะสับร่างของศัตรูของเขา ยาโนะเองก็ได้แต่มอง เพราะแม้เขาอยากจะขยับร่างกายมากเท่าใด แต่ดูเหมือนในวินาทีนี้ร่างกายของเขาจะไม่ยอมฟังเขาเท่าไหร่

“ลาขาดล่ะ...ยาโนะ” จินพูดขึ้น

“เปรี้ยง!!” เสียงของสายฟ้าดังขึ้นมา

สายฟ้านั้นฟาดลงไปบนร่างของจินเต็มๆ จินร้องด้วยความเจ็บปวด จินรีบอาศัยจังหวะนี้วิ่งไปพร้อมกับดาบของเขา ยาโนะฟันเข้าไปที่หน้าท้องของจิน เลือดนั้นกระเซ็นโดนใบหน้าของยาโนะ ภาพต่างๆในอดีตนั้นย้อนกลับมาเข้ามาในหัวของยาโนะ วินาทีที่แมรี่ตายในอ้อมกอดของเขา ภาพของหมู่บ้านของเขาที่จมอยู่ในทะเลเพลิง เขาแก้แค้นสำเร็จแล้ว จินทรุดลงไปกับพื้นก่อนจะมองหน้าของยาโนะด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเครียดแค้น ก่อนที่ใบหน้าของเขาจะคว่ำลงไปกับพื้น ไม่นานนักฝนก็หยุดตก ราวกับว่ามันถูกควบคุม หรือจริงๆมันอาจจะถูกควบคุมโดยคาเมอิอยู่ก็ได้ ยาโนะมองร่างไร้วิญญาณของจินก่อนจะหันกลับมามองไปที่ยักษ์สีดำ พวกเขาเริ่มตื่นกลัวเมื่อเห็นแม่ทัพของเขาถูกสังหาร ไม่นานนักพวกเขาก็เริ่มวิ่งหนีหายไป เมโกะรีบวิ่งมายังยาโนะที่อยู่ในสภาพสะบักสะบอม เธอรีบเอ่ยปากถามยาโนะอย่างรวดเร็ว

“เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า....” เมโกะเอ่ยปากถามด้วยความเป็นห่วง
“ข้าไม่เป็นไร...แค่เจ็บนิดๆหน่อยน่ะ” ยาโนะตอบ

หากทว่าในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันนั้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงของใครบางคนขยับร่าง พวกเขาหันไปก่อนจะเห็นจินที่ลุกขึ้นมาช้าๆ ชายหญิงต่างตกตะลึงว่าเขาลุกขึ้นมาได้อย่างไร ยาโนะกับเมโกะรีบกุมอาวุธของเขาไว้แน่น หากทว่าเมื่อจินลุกขึ้นมาก็มีธนูดอกหนึ่งลอยตรงเข้ามาหาเขา ลูกธนูดอกนี้ปักลงกลางหลังศีรษะของจิน ผู้ถูกธนูปักรวบแรงเฮือกสุดท้ายก่อนจะหันไปดู เขาเห็นชายหนุ่มผมสีดำยืนถือธนูอยู่ บนหัวไหล่ทั้งสองของเขามีผ้าพันแผลพันไว้ แม้ว่าร่างกายของเขาจะบาดเจ็บแต่ดูเหมือนความแม่นยำของเขาจะไม่ได้ลดลงไปเลยแม้แต่น้อย จินล้มลงไปกับพื้นอีกครั้ง ดูเหมือนคราวนี้เขาคงจะไม่ลุกเป็นครั้งที่สองแล้ว ทั้งสองรีบบุกทำลายประตูเมือง ประตูเมืองทังโกะเปิดออกช้าๆ เช่นเดียวกันกับด้านของฮารุกะและอากิโตะที่สามารถทำลายประตูเมืองได้เช่นกัน แต่เมื่อประตูถูกเปิดออกก็ปรากฏเป็นภาพของเหล่าทหารเก่าของเขา ใช่...ทหารที่ถูกจับจากการบุกรุกก่อนหน้านี้ พวกเขาวิ่งตรงมาหายาโนะพร้อมกับอาวุธในมือ ยาโนะได้แต่ยืนตกใจทำอะไรไม่ถูก เมโกะต้องรีบกระโดดเข้ามาปัดป้องการโจมตี ก่อนจะใช้โล่ของเธอดันศัตรูออกไป

“พวกเจ้าทำแบบนี้ทำไม...เราเป็นพวกพ้องกันไม่ใช่หรือ” ยาโนะตะโกนถามเหล่าทหารที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขา
“แล้วใยเล่าเจ้าถึงทิ้งพวกข้าไว้ แล้วหนีไปคนเดียว” ทหารคนหนึ่งตะโกนตอบกลับด้วยความโกรธแค้น
“พวกข้าไว้ใจเจ้า แต่เจ้าหักหลังพวกข้า....เจ้ามันเลวที่สุด” ทหารอีกคนต่อว่ายาโนะ

ยาโนะพูดไม่ออก นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาถูกลูกน้อง (หรืออดีตลูกน้อง) ต่อว่าตรงๆ เมโกะที่ยืนอยู่ใกล้เดินนำหน้ายาโนะ ก่อนจะยกโล่ขึ้น

“ถ้าเจ้าต่อว่ายาโนะ มันก็ไม่ต่างอะไรกับการดูหมิ่นข้า และข้าก็ไม่สามารถทนได้กับการดูหมิ่น”
“ข้าจะสังหารพวกเจ้าและฉีกเนื้อพวกเจ้าเป็นชิ้นๆ” เมโกะพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว
“เมโกะ...พวกเขาเป็นอดีตพวกพ้องของเรานะ เจ้าทำแบบนี้ไม่ได้นะ” ยาโนะปรามเธอไว้
“ข้าจะถ่วงเวลาไว้ เจ้ารีบหาทางทำอะไรซักอย่าง” หญิงผมขาวพูดกับยาโนะเบาๆ

ยาโนะพยักหน้าก่อนจะคิดหาทางหยุดข้อพิพาท เขามองไปที่ปราสาททังโกะก่อนจะเห็นซูตะยืนอยู่ เขายืนอยู่คนเดียวไร้ซึ่งทหารคอยคุ้มกัน เขายิ้มให้ราวกับเป็นจดหมายเชื้อเชิญอะไรซักอย่าง ยาโนะมองก่อนจะรีบวิ่งตรงไปทางนั้น เหล่าอดีตทหารตระกูลฮิมูระตรงมายังยาโนะเพื่อเตรียมจะสังหารเขา แต่แล้วเมโกะก็ยกโล่ป้องกันไว้ ยาโนะพยักหน้าขอบคุณก่อนจะรีบวิ่งตรงไปยังปราสาทที่ซูคะยืนรอโดยเขาไม่รู้เลยว่าอะไรอยู่ข้างหน้า และชะตากรรมของแผ่นดินนี้จะเป็นเช่นไร
ขึ้นไปข้างบน Go down
 
Sengoku : 46
ขึ้นไปข้างบน 
หน้า 1 จาก 1

Permissions in this forum:คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ
Bloody Wrestling Online :: BWO : Special Event :: BWO Novel-
ไปที่: