”ไม่ใช่เหล่าคนตายหรอกที่คุณต้องกลัว แต่เป็นเหล่าคนเป็นต่างหาก”
ไอลีน วิงซ์
=====
“ซิดนีย์...นายพร้อมจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานยัง?”
ทุกคนต่างนั่งล้อมวงกันบนโต๊ะอาหาร ทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่ซิดนีย์ที่นั่งอยู่ ทุกคนต่างฟังเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ทุกคนอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น อยากรู้ว่าเบลดคือใคร และอยากรู้ว่าทำไมเพื่อนตำรวจของแลนด้อนไม่ได้นั่งอยู่กับพวกเราในตรงนี้ ชายผมส้มที่ชื่อซิดนีย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาเงียบ ราวกับว่าเขากำลังรวบรวมภาพที่เกิดขึ้น ชายผมส้มวางมือทั้งสองข้างลงบนโต๊ะไม้ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมามองทุกสายตาที่จ้องมองเขา ซิดนีย์เริ่มอ้าปากก่อนจะเล่าเรื่องของเขา
=====
ชายหนุ่มสองคนกำลังเดินอย่างช้าๆ ชายคนหนึ่งคือชายผมสีส้ม ในมือของเขาถือมีด ส่วนข้างๆของเขานั้นคือชายหัวล้านที่อยู่เครื่องแบบตำรวจ ทั้งคู่เดินตรงไปยังอาคารขนาดใหญ่ที่ถูกทาด้วยสีครีม หน้าทางเข้านั้นมีป้ายว่า “เมล่อน มอล” แม้ว่าทั้งสองอยากจะเดินเข้าไปตรงๆเพียงใด แต่ดูเหมือนจะไม่สามารถทำได้ เพราะอนึ่งหน้าห้างนั้นเต็มไปด้วยเหล่าซากศพที่ต่างเดินไปเดินมา และสอง ทางเข้านั้นถูกไม้กั้นปิดไว้เสียหมด ชายทั้งสองนั่งยองๆหลังพุ่มไม้ ก่อนจะกวาดสายตารอบๆ บนหลังคามีชายสองสามคนยืนถือปืนอยู่ ดูเหมือนคนพวกนี้จะมีหน้าที่ในการจัดการ “แขก” ที่ไม่ได้รับเชิญ
“นายมั่นใจนะ วิค...ชั้นว่ามันคงไม่ใช่ไอเดียที่ดีเท่าไหร่หรอกมั้ง บุกเข้าไปในฐานของพวกเบลดเนี่ย” ซิดนีย์พูดความในใจ
“แต่ถ้าเราเข้าไปได้ เราจะได้เสบียงมหาศาลเลยนะ ชั้นว่าน่าจะมากพอที่อยู่ได้เป็นเดือนเลย”
“ซิดนีย์ นายคิดดูนะ เราอุตส่าห์เดินทางตั้งไกล จะให้กลับไปมือเปล่าเรอะ? ไม่ล่ะ” ชายหัวล้านพูดกับซิดนีย์
“โอเค...ถ้างั้นเราจะเข้าไปยังไง? โดยที่เราไม่ตกเป็นทั้งอาหารของซอมบี้และไม่ถูกกระสุนของพวกนั้นเจาะเข้าที่กระบานก่อน” ชายผมส้นถามสหายของเขา
“นายเห็นประตูนั้นไหม? ประตูสีขาวๆนั่นน่ะ” ชายหัวล้านชี้ไปทางประตูสีขาว
ซิดนีย์พยักหน้า
“เราจะเดินไปเงียบๆ เปิดประตูเข้าไป แล้วก็ขโมยของเงียบๆ แล้วก็ออกมา”
“แค่นั้น ไม่ยาก” ชายหัวล้านที่ชื่อว่าวิคพูด
สิ้นเสียงของเขา เขาก็เหลือบมองไปที่สไนเปอร์ที่ยืนอยู่บนหลังคา ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ก้มมอง มันเป็นสัญญาณที่ดี วิครีบเดินไปยังประตูสีขาว เช่นเดียวกันกับซิดนีย์ที่ย่องตามวิคไปที่ประตูสีขาวอันนั้น วิคใช้มือของเขาผลักประตู ประตูเปิดออกช้าๆ ชายสองคนย่องเข้าไป พวกเขาอยู่หลังร้านอะไรซักอย่าง วิคยังเดินนำไปพร้อมกับผลักประตูออกไป ดูเหมือนพวกเขาจะอยู่ในร้านขายเสื้อผ้า ในเมื่อพวกเขาเข้าไปได้แล้ว คำถามต่อมาคือที่เก็บเสบียงอาหารอยู่ไหน และคงไม่ใช่ไอเดียดีแน่ๆ ถ้าทั้งคู่จะเดินหาในห้างที่ใหญ่ขนาดนี้
“แล้วจะเอาไงต่อ วิค…นายคงไม่บอกให้เราเดินหานะ” ซิดนีย์ถามด้วยความสงสัย
“ชั้นพอจะมีไอเดียอยู่ นายมานี่” วิคพูดพร้อมกับไปหลบในซอย
ซิดนีย์เองก็หลบอยู่ในซอยเช่นกัน พวกเขายืนรอให้มีผู้โชคร้ายซักคนเดินผ่านมา และเมื่อมีชายคนนึงเดินผ่านมา วิคก็ดึงชายคนนี้เข้ามา ชายหัวล้านเอาปืนจ่อศีรษะก่อนจะเอ่ยปากถามว่า “ห้องเสบียงอยู่ไหน?” ด้วยความกลัวเขาชี้ไปยังตำแหน่งของห้องเสบียง วิคพยักหน้าก่อนจะใช้สันปืนตีเข้าไปที่ท้ายทอยของเขา ชายคนนี้ลงไปนอนหมดสติอยู่บนพื้น ดูเหมือนทั้งคู่จะได้พิกัดแล้วว่าเป้าหมายของเขาอยู่ไหน ทั้งสองเดินช้าๆ เพื่อไม่ให้พวก “เบลด” เห็น เพราะถ้าเห็นทุกอย่างคงเป็นเรื่องแน่ๆ ตลอดทางพวกเขาได้ยินเสียงหัวเราะของเหล่าชายฉกรรจ์มาตลอดทาง ดูเหมือนพวกเขาจะเสพสุขจนไม่ได้ระมัดระวังเลยว่า ณ วินาทีนี้มีผู้บุกรุกสองคนแอบเข้ามาอยู่ในนี้ และพวกเขาก็ยืนอยู่หน้าประตูสีฟ้าที่มีป้ายเขียนอยู่ว่า “ห้องเสบียง” เป็นอะไรที่ดูสะดวกดีนะ วิคเอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตูแต่ดูเหมือนประตูจะถูกล็อคไว้
“ซิดนีย์ ประตูล็อค!! นายรีบไขประตูเร็วเข้า” วิคกระซิบบอกซิดนีย์
“ดูต้นทางให้ด้วยละกัน” ซิดนีย์พูด พลางหยิบเอาอุปกรณ์ไขล็อคออกมา
เขาย่อตัวลงก่อนจะเริ่มทำการไขล็อคประตูบานนี้ ในขณะที่เขากำลังทำงานของเขา วิคก็ยืนมองว่ามีใครมารึเปล่า และดูเหมือนก็มีบางอย่างไม่เป็นใจ เพราะวิคสังเกตเห็นได้ว่ามีคนกำลังเดินมาทางเขา วิคหันไปบอกให้ซิดนีย์เร่งมือ แต่ไม่ทันไรซิดนีย์ก็สบถออกมาเบาๆ เขาดึงอุปกรณ์ออกก่อนจะโยนทิ้ง เขาหยิบอีกอันออกมาจากกระเป๋ากางเกงเขาและไขประตูต่อ วิคเริ่มกระวนกระวายและมองไปยังชายคนเดิม เขายังคงเดินมาทางนี้ วิคเริ่มหันไปเร่งซิดนีย์ ซึ่งซิดนีย์เองก็ไม่ได้ตอบอะไร แต่เขาก็ยังคงเร่งทำงานของเขา และเมื่อเขาสามารถไขล็อคของประตูได้ เขาก็รีบเข้าไปในห้องเก็บเสบียงทันที เมื่อทั้งสองเข้าไปในห้องเก็บเสบียง ดวงตาของทั้งสองก็เป็นประกาย เพราะจำนวนของเสบียงนั้นมากเหลือเกิน
“นี่ไงล่ะ ซิดนีย์...สิ่งที่ชั้นบอก” วิคพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวัง
“ใช่ มันเป็นอะไรที่เยี่ยมจริงๆ” ซิดนีย์ตอบ
ทั้งสองพูดจบก็เริ่มกวาดเสบียงลงใส่กระเป๋าของตัวเอง ทั้งสองเก็บอาหารกระป๋องที่ถูกวางไว้บนชั้นให้มากที่สุดเท่าที่ทั้งสองจะแบกไปได้ เพราะถ้าหากพวกเขาเก็บเสบียงเหล่านี้ไปได้ พวกเขาสามารถอยู่ได้เป็นเดือน เมื่อพวกเขาคิดว่าเขาเก็บอาหารกระป๋องพวกนี้ได้พอแล้วพวกเขาก็หันไปก่อนจะเตรียมออกจากฐานของพวกเบลด แต่ในขณะที่พวกเขากำลังจะจับบิดลูกบิดเพื่อเปิดประตู ประตูก็ถูกเปิดออกมาก่อนและปรากฏเป็นภาพของชายคนหนึ่ง ทั้งสามจ้องหน้ากันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่หนึ่งในสมาชิกของเบลดจะตะโกนขึ้นมา
“ผู้บุกรุก!!”
วิครีบหยิบเอามีดของเขาออกมาก่อนจะแทงไปที่ชายคนนี้ เขาดึงมีดออกมา ชายคนนี้ล้มลงไปก่อนจะจมกองเลือด ทั้งสองรีบวิ่งออกไปก่อนจะมุ่งออกยังทางที่เขาเข้ามา เหล่าชายฉกรรจ์ที่อยู่ที่ต่างเริ่มหยิบปืนออกมา ก่อนจะเริ่มยิงมาที่เขา โชคยังดีที่คนพวกนี้ไม่แม่นเท่าไหร่ กระสุนจึงเจาะกำแพง หรือยิงโดนกระจกเสียมากกว่า ในขณะที่พวกเขาวิ่งอยู่นั้นก็มีชายคนนึงวิ่งมาทางเขาพร้อมกับไม้เบสบอลในมือ วิคหยิบปืนออกมาก่อนจะลั่นไก กระสุนนั้นเจาะกลางหน้าผากของชายผู้นี้ เขาถอยไปสองสามก้าวก่อนจะล้มลงเป็นร่างไร้วิญญาณบนพื้น
“เร็วเข้าซิดนีย์ เราใกล้จะถึงทางออกแล้ว” วิคพูดกระตุ้นชายผมส้ม
ซิดนีย์พยักหน้า พวกเขาวิ่งตรงกลับไปยังร้านขายเสื้อผ้า ซึ่งเป็นทางที่เขาวิ่งมา พวกเขาเดินออกทางประตูหลัง พวกเขาออกมาจากฐานทัพของพวกเบลดได้อย่างปลอดภัย ทั้งสองยิ้มด้วยความยินดี พวกเขาจะมีเสบียงมากมายที่เพียงพอให้กับเขาและเพื่อนๆอยู่
“เห็นไหมซิดนีย์...เราทำได้ เห็นไหมเร-“
ไม่ทันที่เขาจะพูดได้จบประโยค กระสุนจากชายที่ยืนบนหลังคาก็เจาะเข้าไปที่คอของเขา วิคกุมมือไปที่คอของเขา มือของเขานั้นเต็มไปด้วยโลหิตสีแดง เขาหันกลับไปบนหลังคาก่อนจะเห็นชายคนเดิมที่ยืนถือปืนอยู่ ปากกระบอกปืนของเขานั้นมีควันลอยขึ้นมา วิคพยายามจะหยิบปืนและยิงไปที่เขา แต่ดูเหมือนกำลังของเขาจะหมดลงเสียก่อน เขาล้มลงไปกับพื้น ซิดนีย์มองด้วยสายตาตื่นตะหนก เขาอยากจะหยิบกระเป๋าของวิคกลับมาด้วย แต่ถ้าหากทำเช่นนั้น เขาก็คงกลายเป็นเหยื่อของกระสุนปืนเช่นเดียวกัน ซิดนีย์ตัดสินใจรีบวิ่งหนี แต่ในขณะที่เขาวิ่งนั้นเขาก็ถูกกระสุนปืนเจาะเข้าไปที่หัวไหล่ของเขา ซิดนีย์ร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนจะยังคงฝืนและวิ่งต่อไป พลปืนบรรจุกระสุนก่อน จะเล็งมายังซิดนีย์อีกครั้ง เขาลั่นไก กระสุนนั้นลอยออกมาจากกระบอกปืน แต่กระสุนนั้นไม่ได้เจาะเข้าที่ร่างของซิดนีย์แต่เป็นไม้ต่างหาก ซิดนีย์รีบกลับไปที่อพาร์ทเม้นท์ของเขา ที่นั่นคือที่ๆเดียวที่อยู่ในหัวของเขาและเขามั่นใจได้ว่าปลอดภัยที่สุด ชายผมส้มพยายามจะไม่ส่งเสียงร้องแม้เขาจะเจ็บขนาดไหนก็ตาม มิเช่นนั้นเขาก็อาจจะกลายเป็นอาหารซอมบี้ก่อนที่เขาจะกลับมาถึงที่บ้านของเขาก็ได้
=====
“แล้วชั้นก็กลับมาถึงที่นี่นี่แหละ...” ซิดนีย์พูดประโยคนี้
เมื่อเขาเล่าเรื่องของเขาจบทุกคนก็ต่างเงียบ มันถือเป็นการผจญภัยที่บ้าบิ่นที่สุด แน่นอนเทียบกับการที่ผมไปทุบหัวซอมบี้เพื่อช่วยสเตลล่าแล้ว เรื่องของผมกลายเป็นเรื่องธรรมดาๆไปเลย แลนด้อนลุกขึ้นมาก่อนจะลูบปากของเขา สีหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยความเครียด เขาเดินไปยังหน้าต่าง ก่อนจะหันกลับมาทางซิดนีย์ที่นั่งอยู่
“สรุปคือนายบุกเข้าไปในฐานของเบลด ฆ่าคนของพวกมันและขโมยของพวกมัน?” แลนด้อนถามอีกครั้ง
“นายบ้ารึเปล่า ซิดนีย์!!” แลนด้อนตะโกนพลางทุบโต๊ะ
ซิดนีย์ไม่ไดโต้ตอบอะไร เขาทำหน้าราวกับว่าเขารู้ตัวว่าตัวเองทำผิดอยู่แล้ว
“โว้ว...ซิดนีย์กลับมาได้ เสบียงเราก็มี ทำไมนายต้องโมโหแบบนี้ด้วย?” อเล็กซ์เอ่ยปากถาม
“เพราะพวกมันเป็นเบลดไง...เราขโมยของมัน เราฆ่าคนของมัน พวกมันต้องกลับมาเอาคืนพวกเราแน่นอน” ตำรวจผิวสีตอบ
“ชั้นบอกให้นายกับวิคออกไปหาเสบียง....เสบียงที่ไหนก็ได้ แต่ไม่ใช่แบบนี้” แลนด้อนยังคงโวยวายต่อไป
“แล้วจากนี้เราจะทำไงต่อดี?” อัลเธนีย์เอ่ยปากถามชายผิวสี
“ไม่รู้...บางทีเราอาจจะต้องหาที่อื่นใหม่ ไม่ก็ภาวนาให้เบลดหาพวกเราไม่เจอและเลิกไปเอง” แลนด้อนตอบ
“แต่ถ้าเราย้ายที่อยู่ของเรา เราจะหาที่ๆดีกว่านี้ได้รึเปล่า? ที่ๆมีทั้งไฟฟ้า ทั้งน้ำใช้น่ะ” ฟรานซิสถาม
“เรื่องนั้น....ชั้นก็ไม่รู้” แลนด้อนตอบด้วยน้ำเสียงที่ไร้ซึ่งความมั่นใจ
ทุกคนต่างเงียบหลังจากที่ชายผิวสีพูด ผมเองก็เช่นกัน เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำของเขา
“ถ้างั้นเราจะรอดูไปก่อน ส่วนซิดนีย์ นายห้ามออกจากที่นี่เป็นอันขาด เพราะถ้าพวกเบลดเจอนาย”
“มันฆ่านายแน่...เข้าใจนะ?” แลนด้อนสั่งซิดนีย์
ซิดนีย์พยักหน้ารับคำสั่งของชายผิวสีคนนี้
“ถ้างั้นวันนี้ก็แค่นี้แหละ แยกย้ายได้”
เมื่อแลนด้อนพูดจบทุกคนก็แยกย้ายกัน แต่สีหน้าของทุกคนนั้นเต็มไปด้วยความกังวล ใช่...เพราะตอนนี้อนาคตของพวกเขานั้นเริ่มไม่แน่นอนเสียแล้ว ถึงแม้พวกเขาจะปลอดภัยจากเหล่าซากศพที่กัดกินร่างกายของมนุษย์ แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าพวกเขาจะปลอดภัยจากมนุษย์ที่พร้อมจะตามล่าและฆ่าพวกเขา
