Away Land - Ep.15 : Stomp into the heart

"วางอาวุธ แล้วมาสู้กันซักทีเซ่!!!!"

ผมกับฟาเบียนเดินวนไปมารอบๆ ก่อนที่ผมจะวิ่งเข้าไป แต่โดนฟาเบียนถีบออกมาซะก่อน!!!!!! ผมกระเด็นออกไปไกลอยู่ ฟาเบียนตามผมมาแล้วกระทืบซ้ำไปที่หน้าของผม ก่อนจะยกผมขึ้นมาแล้วทุ่มลงมากับพื้นทราย แล้วกระทืบอีกครั้ง ผมพยายามคลานออกมา.... ฟาเบียนยังคงมาจิกหัวผมแล้วชกหน้าผมอีกหลายครั้ง ฟาเบียนยังคงอัดผมอยู่ ผมโดนชกเข้าหน้าหลายหมัดจนปากแตก..... แต่ฟาเบียนก็ให้ผมลุกขึ้นอีกครั้ง ผมลุกขึ้นมาแบบมึนๆ ฟาเบียนวิ่งเข้ามาแล้วกระโดด เงื้อหมัด..... ผมกลิ้งตัวหลบได้ ฟาเบียนล้มลงไปกับกองทราย ผมลุกขึ้นแล้วกระโดดเตะขาคู่ไปที่ลำตัวของฟาเบียน ฟาเบียนล้มลงไป ผมตามไปชก แต่ฟาเบียนจับแขนผมไว้ได้ ก่อนจะยกผมขึ้น แล้วบีบคอผม...

"แกจะทำอะไรได้ แกมันอ่อนปวกเปียกขนาดนี้...." ฟาเบียนขู่
"อันนี้ คือยาสลบ....ไตรมันฝากชั้นมาให้แก..." ฟาเบียนหยิบออกมา
"แกจะทำอะไรวะ..." ผมฝืนพูด
"นี่นะ.... ชั้นจะจิ้มแก มันเจ็บนิดเดียว... แกจะหลับสบายเลย..."
"เอานะ หนึ่งงง สองงงง......"
"ชั้นไม่ยอมแกหรอกกก...." ผมฝืนแรง
"พลิกเลยเจค!!!!" บรูโน่ตะโกนมา
"หุบปากไปไอดำ!!!!!!" ฟาเบียนหันไปด่าบรูโน่...
"แกระวังตัวแกก่อนเหอะ..." บรูโน่ยิ้ม

ผมพลิกมือของเขาเข้าไปจิ้มคอเขาเอง เขาค่อยๆปล่อยมือของเขาออก ผมผลักตัวเอาออก เขาล้มทั้งยืน พยายามจะลุกขึ้นมา แต่ก็เซๆ ผมหยิบปืนได้แล้วเอาไปฟาดเข้าหน้าของฟาเบียนจนสลบไป ผมรีบวิ่งไปช่วยบรูโน่ที่ถูกขังอยู่ ผมยิงใส่กุญแจ ก่อนจะเอาบรูโน่ออกมาสำเร็จ ริวรีบลงมาคุ้มกันบรูโน่ไปที่รถ ในขณะที่ทหารคนอื่นก็จัดการพวกคนอื่นเรียบร้อยหมดแล้ว รถขบวนแรกเราใช้ขนคนก่อน ยังมีบางส่วนที่ยังเก็บของมีค่าอยู่ รอขบวนที่สองกลับมารับ ผมไปขบวนแรก กลับไปที่ค่ายของเรา ผมพาบรูโน่ไปที่บ้านของเขา

"สองสาวหล่ะ" บรูโน่ถาม
"โดนจับไปด้วย เราจะพักแล้วคืนนี้ เราจะไปบุกค่ายนั้นต่อกันเลย..." ผมบอก
"ค่ายต่อไปช่วยใคร?" บรูโน่ถาม
"จิมิน...." ผมทำหน้าเครียด...
"แล้วอลิซหล่ะ?!?" บรูโน่ตกใจ
"โดนไตรขังไว้ไหนก็ไม่รู้ ชั้นไม่รู้จริงๆ......" ผมส่ายหน้า
"ใจเย็นๆ เอาหน่ะ นายต้องช่วยได้ เชื่อชั้นสิ..." บรูโน่ตบไหล่
"นายโอเคใช่มั้ย" ผมถาม
"เห้ย สบาย แค่ถูกขังแค่นี้เอง สบายแฮ" บรูโน่ยิ้มให้ผม กะใหัผมสบายใจยิ่งขึ้น
"เดี๋ยวนายไปอยู่ฝ่ายรบ ชั้นจะคอยสนับสนุนอยู่ฝ่ายวิทยุ..." ผมบอก
"ได้เลย ถนัดอยู่แล้ว" บรูโน่ยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

ผมเดินกลับมาที่ห้องประชุม เจฟกับเร็ดกำลังดูเส้นทางไปต่อ เพียร์สพาผมมารักษาทันที เพราะผมมีแผลเต็มตัวไปหมด ร็อบเข้ามาดูอาการผมในห้องพยาบาล เราสองคนสนิทกันมากขึ้นมาก หลังจากไปบุกฐานนี้ด้วยกัน เขาเหมือนน้องชายของผมคนนึงเลย...

==========

ตอนนี้พวกขบวนที่สองกลับมาหมดแล้ว พวกเขาขนอาวุธ วิทยุสื่อสาร อาหาร เสบียง มาไว้ในคลังในค่ายให้หมด ก่อนที่จะเดินมาหาผมต่อ ผมบอกให้พวกเขาไปพักรอกลางคืนแล้วเราจะบุกไปต่อ เราจะไปช่วยจิมินทันทีที่เราช่วยได้ จากนั้นจะไปช่วยอลิซต่อ เราวางแผนโดยกะให้สูญเสียคนให้ได้น้อยที่สุด วันนี้เราสูญเสียไปค่อนข้างน้อย มีแค่ตอนแรกที่เปิดฉากยิงเท่านั้น บางคนเจ็บหนัดชก เพียร์สดูจะทำงานหนักสุดเลย ผมเดินเข้าไปหาเขา ก่อนจะบอก....

"ขยันมาเลยนะเพียร์ส..." ผมตบไหล่เขา
"ขะขะขะขอบใจ......ขอบใจมาก" เพียร์สยังคงความเป็นเพียร์ส....
"ทำไมนายดูยิงปืนเก่งจังละ?" ผมชวนคุย
".......เจมส์สอนมาหน่ะ" เพียร์สทำหน้าเศร้า
"ชั้นเข้าใจ... แต่นายเป็นหมอ นายไปยิงปืนทำไม?" ผมถามต่อ
"ชั้นไม่ได้เป็นหมอหรอก.... ชั้นเคยเป็นดอกเตอร์มาก่อนแต่กลับถูกปล่อยเกาะ....." เพียร์สพูดเร็วๆ
"แล้ว?" ผมชักสงสัย
"ชั้นติดบุหรี่มาก เลยผอมแบบนี้ ชั้นกลัวว่าชั้นจะดูอ่อนแอ เลยต้องทำตัวห้าวๆ...." เพัยร์สยังคงทำหน้ากังวล
"นายฟังนะ....นายคือคนสำคัญสุดในนี้ ไม่มีใครปล่อยเกาะนายหรอก...." ผมยิ้มให้
"ขะขะขอบใจนะ...." เพียร์สยิ้มออก
"งั้นนายไปรักษาต่อเถอะ ไม่รบกวนแล้วนะ" ผมเดินออกมา

ผมกลับมาดูริว ริวยังคงกระวนกระวาย เขาอยากไปช่วยจิมินเต็มทีแล้ว เขาอยากบอกขอโทษเธอ เขาอยากบอกรักเธอ แต่ตอนนี้เขากลัว ว่าเขาจะไม่ได้บอก ผมกลับมานั่งกลางค่าย มองรอบๆ นี่เราทำอะไรลงไป เราสร้างมันได้ถึงขนาดนี้เลยหรอเนี่ย........ ผมมองไปอย่างภูมิใจ ก่อนจะถูกขัด

"เฮ้เจคคคค!!!!! นายสำเร็จไป 50% แล้วน้าาาาา" ไตรวิทยุเข้ามา
"ยัง ตราบใดที่ยังไม่ได้ฆ่าแก ชั้นยังทำไม่สำเร็จ..." ผมเริ่มรำคาญ
"เออ เนอะ....... ทำไมชั้นถึงไม่คิดตรงนั้นนะ..... แต่ช่างไปก่อน เพราะวันนี้ เรามีแขกพิเศษ..." ไตรพูด
"อลิซ?!?" ผมตกใจ
"ไม่ใช่ๆ ไม่ใช่เมียแก.... แต่เป็น คนนี้..!!!!" ไตรหัวเราะ
"...สวัสดีเจค...." เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาอีก
"ฟาเบียน หายสลบแลิวหรอ?!?" ผมเยาะเย้ย
"จำคำชั้นไว้ ชั้นจะเอาคืนแกให้สาสม......" ฟาเบียนกัดฟันพูด
"อืม แล้วไอใบ้หล่ะ จะพูดอะไรมั้ย?!?" ผมกวนต่อ
"ไม่ต้องห่วง เราเจอกันอีกแน่...... ทั้งสองคนเลย......" ฟาเบียนกดตัดสายทิ้งเองเลย

ผมได้แต่เตรียมตัว ผมรู้ว่ามันเอาคืนแน่ ผมพลาดเองที่ไม่ได้ฆ่าพวกมันให้ตาย แต่ผมก็โอเค เพราะผมก็พร้อมจะสู้กับมันอีกครั้งแล้ว.... เจคกับเร็ดดูเหมือนจะวางแผนเสร็จแล้ว คนของเราได้รับการพยาบาลหมดแล้ว เอาหล่ะ เราพร้อมจะลุยต่อแล้วสินะ.!!!!

==========