“ลูน่า ลูน่า ลูน่า ลูน่า”
เสียงตะโกนคำว่าลูน่านั้นดังกึกก้องไปทั่ว โรงมหรสพ แฟนๆต่างชูแท่งไฟสีน้ำเงิน รวมถึงป้ายไฟที่มีเขียนว่า “ลูน่า” ผู้คนในโรงมหรสพนี้มีหลายเพศ หลายวัย ดูจากภายนอกแล้วพวกเขานั้นล้วนแต่ต่างกัน แต่ภายในจิตใจของพวกเขานั้นล้วนแต่เป็นแฟนคลับของผู้หญิงที่ชื่อว่า “ลูน่า” เหมือนกันหมด พวกเขายังคงเปล่งเสียงตะโกนคำว่า “ลูน่า” ออกมา พร้อมกับจ้องมองหญิงผมสีน้ำเงินที่ผมของเธอยาวไปถึงแผ่นหลัง ในมือของเธอถือไมค์ ใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า หากทว่าเธอก็ยังคงยิ้มให้กับแฟนๆ เธอกุมไมค์ของเธอก่อนจะยกขึ้นมาพร้อมกับเปล่งเสียงใส่ไมโครโฟนของเธอ
“ทุกคน ขอบคุณมากๆค่ะ!!”
สิ้นเสียงของเธอ เหล่าแฟนๆก็ต่างคำรามอย่างบ้าคลั่ง ลูน่ายิ้มให้ครั้งสุดท้ายก่อนจะโบกมือและเดินกลับหลังฉากไป เมื่อเธอกลับหลังฉาก เธอก็เจอชายผมน้ำสีน้ำตาลในชุดสูทสีดำ เขายิ้มให้ก่อนจะยื่นผ้าขนหนูและขวดน้ำเปล่าให้กับเธอ ลูน่ารับไว้ก่อนจะยิ้มตอบ พร้อมกับใช้ผ้าขนหนูสีฟ้าที่เปียกน้ำเช็ดใบหน้าของเธอ เมื่อเธอเช็ดเสร็จเธอก็ใช้ผ้าขนหนูนั้นคล้องคอของตนเอง พร้อมกับเปิดฝาขวดน้ำแล้วจิบดื่มอย่างช้าๆ
“ทำได้ดีมากลูน่า...ขอบคุณที่เหนื่อยนะ” ชายผมน้ำตาลยิ้มให้พร้อมพูดกับเธอ
ลูน่าไม่ได้พูดอะไรเธอแค่ยิ้มตอบก่อนจะเดินตรงไปยังห้องแต่งตัวของเธอ เธอถอดชุดที่เธอใช้แสดงออก ก่อนจะเปลี่ยนมาสวมเสื้อเชริต์สีขาว พร้อมกับกระโปรงสีน้ำเงิน พร้อมกับส้นสูงสีเทา เมื่อเธอแต่งตัวเสร็จ หญิงผมน้ำเงินก็เดินออกมาจากห้องแต่งตัวของเธอ ลูน่าเดินไปพร้อมๆกับชายผมน้ำตาล ทั้งคู่ตรงไปยังรถสีเทาที่จอดอยู่ในลานจอดรถ ชายในชุดสูทเปิดประตูหลังรถให้ก่อนที่ลูน่าจะก้าวเท้าเข้าไปนั่ง ชายหนุ่มปิดประตูรถก่อนจะเปิดประตูคนขับที่นั่งก่อนจะสตาร์ทเครื่องยนต์ เมื่อเครื่องยนต์ติดแล้ว เขาก็ขับออกไป ในขณะที่รถยนต์กำลังเคลื่อนที่อยู่นั้น ลูน่าก็มองทิวทัศน์ข้างนอก เธอมองไปยังผู้คนที่สวมเสื้อของเธอ ผูกผ้าโพกหัวของเธอ รวมถึงเหล่าแฟนคลับที่ชูป้ายเชียร์เธอ
“ทาคุมิ พรุ่งนี้ตารางของเราเป็นยังไงบ้างหรอ?” ลูน่าหันไปถามคนขับรถของเธอ
“ตอนเช้ามีถ่ายแบบนิตยสาร ส่วนตอนกลางวันมีถ่ายซีรีย์เรื่องเซนโกคุน่ะ” ชายที่ถูกเรียกว่าทาคุมิหันไปตอบ
“แล้วตอนเย็นว่างหรอ?” ลูน่าเอ่ยปากถาม
“อื้ม ก็ว่างแหละ แต่ชั้นกะจะให้เธอซ้อมร้องเพลงกับซ้อมเต้นที่บ้านน่ะ”
“ว่าแต่มีที่ไหนอยากจะไปรึเปล่า” ทาคุมิหันกลับมาถาม
“ไม่มีหรอก” ไอด้อลผมสีนภาตอบกลับ
“จะว่าไป...เร็วๆนี้เธอจะต้องขึ้นแสดงในโรงเรียนมัธยมปลายแถวๆนี้นี่”
“ทำไมเธออยากขึ้นแสดงที่นั่นล่ะ?” ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลถามในขณะที่รถหยุดอยู่กับที่เพราะไฟจราจร
“มีจดหมายจากแฟนๆคนหนึ่งในโรงเรียนนั้นน่ะ เธอบอกว่าอยากเห็นชั้นแสดงที่นั่น” ลูน่าตอบไปตรงๆ
“เธอนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ...ตอนที่แฟนๆจากสิงค์โปรเขียนจดหมายมาหาเธอ เธอก็อุตส่าห์บินไปแสดงคอนเสริต์ที่นั่น” ผู้จัดการแซว
เธอหัวเราะเบาๆหลังจากโดนแซว รถคันนี้ยังคงขับเคลื่อนต่อไป ลูน่าใช้นิ้วของเธอกดไปยังข้อมือของเธอ สีผมของเธอนั้นเริ่มเปลี่ยนกลายเป็นสีดำ โครงหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอหยิบกล่องแว่นออกมา ก่อนจะเปิดกล่องแว่นออกมา ข้างในนั้นมีแว่นที่มีกรอบเป็นสีดำอยู่ เธอหยิบมันออกมาก่อนจะสวมแว่นของเธอ เธอส่องมองกระจกคนขับ เพื่อตรวจดูว่าการการแปลงโฉมของเธอนั้นไม่ผิดพลาดอะไร ผู้คนนั้นไม่รู้หรอกว่าเธอคือลูน่าและไม่มีใครรู้ด้วยว่าเธอคือ AG นอกจากมาสเตอร์ของเธอที่ชื่อทาคุมิ รถนั้นยังเคลื่อนไปก่อนจะหยุดที่หน้าอพาร์ทเม้นท์ที่ถูกทาด้วยสีครีม ทาคุมิก้าวลงจากรถก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้ลูน่าในร่างจำแลงลงจากรถ ทั้งสองเดินตรงไปยังห้องของตัวเองที่อยู่ชั้นห้า มันเป็นชั้นที่อยู่ตรงกลางพอดี เพราะอพาร์ทเม้นท์นี้มีเก้าชั้น
เมื่อทั้งสองเดินตรงไปยังห้องที่มีป้ายหน้าห้องว่า “โกยะ” และตัวเลข “503” เจ้าของห้องหยิบคีย์การ์ดออกมาจากกระเป๋าตังค์ก่อนจะแตะเพื่อเปิดประตู ทาคุมิบิดประตูลูกบิดเพื่อเปิดประตูห้อง เมื่อประตูถูกเปิดก็ปรากฏเป็นภาพของห้องที่มีขนาดใหญ่ ตรงมุมห้องเป็นห้องครัว และมีทางแยกไปยังห้องนอนสองห้อง ไม่ใช่แค่นั้นแต่ห้องนี้ยังมีที่ซ้อมร้องเพลงและเต้นของลูน่าโดยเฉพาะ ซึ่งส่วนใหญ่แล้วครูสอนก็ไม่ใช่ใครแต่เป็นทาคุมิเองนั่นแหละ เมื่อประตูห้องปิดลง ลูน่าก็กดที่ข้อมือของเธออีกครั้ง ผมของเธอเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินอีกครั้ง พร้อมกับกลับรูปโครงหน้าเป็นเช่นเดิม เธอถอดแว่นก่อนจะวางไว้บนโต๊ะ เช่นเดียวกันกับผู้จัดการของเธอที่ถอดชุดสูทก่อนจะโยนไว้บนโซฟา
“เธอคงจะหิวแล้วใช่ไหมลูน่า? เธอไปอาบน้ำก่อนเลยละกัน เดี๋ยวชั้นทำข้าวเย็นให้” ทาคุมิหันมาพูดกับเธอ
ลูน่าพยักหน้าก่อนจะเดินตรงไปยังห้องน้ำ ในขณะเดียวกันทาคุมิก็เดินไปที่ตู้เย็นก่อนจะหยิบวัตถุดิบออกมาทำอาหาร เมื่อลูน่าเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดวอร์มสีเขียว เธอก็เห็นมื้อเย็นของเธอที่เตรียมพร้อมแล้ว ลูน่านั่งลงตรงข้ามกับทาคุมิ เธอมองไปที่จานที่มีไก่คาราเกะอยู่ตรงกลาง ใกล้นั้นๆมีสลัดวางอยู่ ใกล้ตัวเธอมีข้าวที่อยู่เต็มชามและซุปมิโซะที่อยู่ข้างๆกัน ลูน่าและทาคุมิหยิบตะเกียบขึ้นมาทั้งสองกล่าว “จะทานแล้วนะครับ / ค่ะ” พร้อมกันก่อนจะเริ่มใช้ตะเกียบกินข้าว ชายผมน้ำตาลเอื้อมไปหยิบรีโมทก่อนจะกดปุ่มสีเขียวที่อยู่ริมรีโมท
ภาพของโทรทัศน์นั้นถูกฉายขึ้นมา มันเป็นภาพการต่อสู้ของ AG สองตัว ข้างหลังนั้นมีมาสเตอร์สองคนยืนตะโกนอยู่ สภาพของ AG ทั้งสองตัวนั้นเรียกได้ว่าเยินพอกัน หุ่นทั้งสองนั้นหายใจด้วยความหนักหน่วงก่อนจะวิ่งตรงเข้าหากันอีกครั้ง ตัวหนึ่งถือดาบและโล่อีกตัวถือขวาน ทาคุมินั้นกำหมัดแน่น ลูน่าสังเกตเห็นสีหน้าของมาสเตอร์ตัวเอง เธอเอื้อมมือไปก่อนจะกดเปลี่ยนช่อง ภาพที่ถูกฉายอยู่เปลี่ยนไปกลายเป็นละครญี่ปุ่นแทน
“ทำไมกันนะ...ทำไมต้องเอา AG มาสู้กันด้วย ทำไมไม่คิดว่าพวกเธอเป็นมนุษย์เหมือนพวกเราคนหนึ่งล่ะ?” ทาคุมิพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว
“บ้าที่สุด และชั้นก็ไม่อยากจะเชื่อด้วยว่ามีคนสนับสนุนเรื่องพวกนี้ด้วย”
“พวกคนที่อยากดูการแข่งขันที่ไร้อารยธรรมแบบนี้”
หากทว่าสิ้นประโยคของเขา ทาคุมิก็หยุดพูดก่อนจะมองหน้าของลูน่าที่ทำสีหน้าราวกับไม่อยากให้มาสเตอร์ของตัวเองพูดเรื่องนี้เสียเท่าไหร่ ทาคุมิถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดกับกับ AG ของตนที่นั่งตรงข้ามกับตัวเอง
“โทษที...ชั้นยังรับไม่ได้ทุกทีที่ ชั้นเห็น AG สู้กันเอง” ทาคุมิพูดพลางใช้ตะเกียบคีบไก่ที่อยู่บนจาน
ลูน่าไม่ได้พูดอะไรแต่เธอยังคงตั้งหน้าตั้งตากินข้าวที่อยู่ในจานและชามของตัวเองต่อไป เมื่อเธอกินหมดนั้น เธอก็ลุกขึ้นมาก่อนจะหยิบจานเปล่าไปล้าง เธอช่วยทาคุมิล้างจานเช่นเดียวกัน ส่วนทาคุมินั้นนั่งอยู่บนโซฟาก่อนจะนั่งขีดเขียนอะไรซักอย่าง ดูเหมือนจะเป็นตารางงานของไอด้อลชื่อดัง AG ผมสีน้ำเงินเห็นดังนั้นก็เปิดตู้เย็นก่อนจะเอากระป๋องน้ำอัดลมทาบบนแก้มของผู้จัดการของเธอ ความเย็นนั้นทำให้ทาคุมิสะดุ้ง ก่อนที่เขาจะหันมาเห็นลูน่าเป็นคนถือกระป๋องน้ำอัดลมสีแดงกระป๋องนี้ ผู้จัดการคนนี้ยิ้มก่อนจะรับไว้และวางไว้บนโต๊ะ
“ถ้างั้นชั้นไปนอนก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์” ลูน่าพูดกับผู้จัดการของเธอ
“อย่าทำงานหักโหมล่ะ” ลูน่าทิ้งท้าย
“อืม ราตรีสวัสดิ์” ทาคุมิหันมาตอบรับคำพูดของหญิงผมน้ำเงิน
เธอเดินเข้าห้องนอนของตัวเอง ลูน่าเดินตรงไปยังโคมไฟที่วางไว้ใกล้เตียงๆ เธอเปิดโคมไฟนี้ขึ้นมา แสงสีเหลืองส่องออกมาจากโคมไฟดวงนี้ มันทำให้เห็นห้องของลูน่า ในห้องนั้นมีตู้เสื้อผ้า มีโต๊ะเครื่องแป้งและมีตุ๊กตาสองสามตัวที่ถูกวางไว้บนหัวเตียง เธอทิ้งตัวลงไปบนเตียงก่อนจะนึกถึงเรื่องต่างในอดีตมากมาย นี่ก็ห้าปีแล้วที่เธอเจอกับมาสเตอร์ที่แสนดีคนนี้ เธอนึกถึงตั้งแต่ที่มาสเตอร์ของตนบอกว่า
“AG ไม่ได้มีไว้ต่อสู้ ชั้นมองว่า AG ก็ไม่ต่างกับมนุษย์คนหนึ่ง”
หรือวินาทีที่ทาคุมิตัดสินใจส่งเธอไปออดิชั้นที่ค่ายเพลงแห่งหนึ่ง และเธอก็ทำสำเร็จ นั่นก็เป็นการสร้างตัวตนของเธอที่มีอยู่ตรงนี้ ถึงแม้เธอจะเป็น AG แต่ทาคุมิกลับปฏิบัติกับเธอราวกับเป็นมนุษย์คนหนึ่งและให้ความช่วยเหลือตลอดมา ลูน่านอนคิดบนเตียงอันนุ่มของเธอว่าถ้าหากมาสเตอร์ของเธอไม่ใช่ทาคุมิจะเป็นยังไงบ้างนะ? ถ้าหากเธอไปอยู่กับคนที่ใช้เธอเป็นอาวุธสังหารจะเป็นยังไงนะ? เธอจินตนาการไปต่างๆนาๆ ก่อนที่เธอจะหยุดคิดเพราะยังไงตอนนี้เธอก็อยู่กับมาสเตอร์ที่ดีที่สุดบนโลกนี้
“ชั้นอยากจะทำอะไรให้ทาคุมิบ้างจังเลยแฮะ...”
“ตลอดมาเขาทำอะไรให้ชั้นตั้งเยอะแยะ”
เด็กสาวผมสีน้ำเงินพูดกับตัวเองเบาๆ สิ้นเสียงของเธอ เธอก็หลับตาลง แม้ AG จะเป็นหุ่นยนต์แต่ดูเหมือนเธอต้องการพักผ่อนไม่ต่างจากมนุษย์คนอื่นๆ เวลาล่วงเลยไปจนถึงเช้า เธอได้ยินเสียงของกระทะที่กำลังทอดอยู่ดังขึ้นมา เธอลุกขึ้นมาด้วยใบหน้าที่สลึมสลือ เธอใช้มือขวาของเธอขยี้ตาก่อนจะเดินเปิดประตูห้องออกมา เมื่อเธอออกมาเธอก็เห็นทาคุมิที่ทำอาหารเช้าอยู่ เขาสวมผ้ากันเปื้อนที่ป้องกันไม่ให้เสื้อเชริต์สีขาวต้องเปื้อนคราบอาหาร ทาคุมิสวมกางเกงขายาวสีดำ เมื่อเขาได้ยินเสียงประตูที่ถูกขึ้นมาก็หันไปยังต้นเสียง ทาคุมิเห็นลูน่าในชุดวอร์มสีเขียว ผมของเธอกระเซอะกระเซิงไปหมด คงไม่แปลกละมั้งสำหรับคนที่พึ่งตื่น
“อรุณสวัสดิ์ ข้าวเช้าจะเสร็จแล้วนะ” ทาคุมิหันไปพูดกับ AG ของตน
“อืม...อรุณสวัสดิ์” ลูน่าตอบพลางเดินตรงไปยังโต๊ะไม้
เธอนั่งลงก่อนที่ทาคุมิจะวางจานที่มีเบค่อน ไข่ดาวและผักวางอยู่ในจานอาหาร เธอคว้าซ้อมและมีดขึ้นมาก่อนจะเริ่มทานอาหารเช้าของตน ส่วนทาคุมินั้นก็ถอดผ้ากันเปื้อนออกก่อนจะนั่งตรงกันข้ามกับลูน่าและกินข้าวเช้าของตัวเอง เมื่อทั้งคู่กินข้าวเช้าเสร็จก็เตรียมตัวออกไปทำงานเช่นเดิม โดยกำหนดการณ์ตอนเช้านั้นคือการไปถ่ายรูปนิตยสาร เมื่อลูน่าแต่งตัวเสร็จ เธอก็เดินตามทาคุมิที่กำลังจะเปิดประตู ลูน่าคว้าแว่นมาสวมก่อนจะกดที่ข้อมือของเธอเพื่อเปลี่ยนรูปร่างของตัวเอง เมื่อผู้จัดการเห็นไอด้อของตัวเองแปลงโฉมแล้วก็พยักหน้าก่อนจะเปิดประตูออกมา เมื่อทั้งสองออกมา ทาคุมิก็ใช้คีย์การ์ดเพื่อล็อคประตูห้อง ทั้งสองเดินลงไปยังรถสีเทาที่จอดอยู่ ทาคุมิปลดล็อคประตูรถก่อนจะเปิดให้ลูน่าเข้าไป เช่นเคยเมื่อลูน่าเข้าไปทาคุมิก็ไปนั่งที่นั่งคนขับก่อนจะสตาร์ทรถและขับรถออกมาจากที่จอดรถ
เมื่อรถเคลื่อนออกจากอพาร์ทเม้นท์สีครีมได้ซักพักแล้วลูน่าก็กดที่ข้อมือของตัวเองเพื่อกลับมาเป็น “ลูน่า” คนเดิม เธอถอดแว่นก่อนจะเก็บเข้าไปยังกล่องแว่นของเธอ รถนั้นเคลื่อนเข้าไปยังตัวเมือง รถนั้นแน่น และทำให้การจราจรเคลื่อนไปที่อย่างช้าๆ ทาคุมิมองไปที่นาฬิกาดิจิต้อลที่อยู่ในรถตลอด เขาอยากจะไปให้ทันกำหนดที่นัดไว้ ส่วนลูน่านั้นก็ยังคงนั่งมองไปนอกหน้าต่าง ตลอดทางนั้นมีโปสเตอร์ที่มีใบหน้าของเธอตลอดทาง โฆษณาที่มีเธอเป็นพรีเซนเตอร์ เรียกได้ว่าตอนนี้หันไปทางไหนก็เจอแต่ไอด้อลที่ชื่อว่า “ลูน่า” ถ้าจะเรียกนักร้องผมสีน้ำเงินคนนี้ว่าไอด้อลแห่งยุคก็คงเรียกได้
“นี่ ทาคุมิ....เราลงแข่ง AG Battle ได้ไหม?” ลูน่าเอ่ยปากถามขึ้นมา
“ห๊ะ...” ทาคุมิร้องด้วยความสงสัย
“ชั้นอยากจะเข้าร่วม AG Battle เพื่อที่จะหยุดการต่อสู้ที่ไร้สาระครั้งนี้”
“แล้วเธอจะทำยังไง?” ทาคุมิถามด้วยความสงสัย
“ชั้นก็ไม่รู้...แต่ชั้นอยากจะทำเพื่อทาคุมิ ชั้นอยากจะหยุดการต่อสู้ที่ทาคุมิเกลียดให้ได้”
“ขอร้องล่ะทาคุมิ ถือว่าให้ชั้นทำอะไรเพื่อนายบ้างนะ” ลูน่าเอ่ยปากขอร้องทาคุมิ
ชายผมน้ำตาลที่เป็นคนขับไม่ได้พูดอะไร เขาเหลือบมองไปที่นาฬิกาอีกครั้ง ทาคุมิถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดกับลูน่า
“มันก็ได้อยู่หรอก...แต่ชั้นไม่รู้ว่าถ้าแฟนๆรู้ว่าเธอเป็น AG พวกเขาจะรับได้รึเปล่า”
“เอาเป็นว่าให้ชั้นคิดดูดีๆก่อนก็แล้วกัน”
ลูน่าได้ยินก็พยักหน้า เธอไม่รู้ว่าคำตอบของมาสเตอร์ของเธอหลังจากนี้จะเป็นเช่นไร แต่เธอนั้นอยากจะทำเพื่อทาคุมิ เธออยากจะหยุดการต่อสู้ที่เต็มไปด้วยความป่าเถื่อนเช่นนี้
