“เล็ง” เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา
สิ้นเสียงของเขาเหล่าพลธนูก็ต่างเล็งธนูขึ้นฟ้าที่มืดสนิท ปลายศรเหล่านั้นมีเปลวเพลิงอยู่ด้วย เบื้องหน้าของพวกเขานั้นคือปราสาทขนาดใหญ่
“ยิง!!” ชายหนุ่มผมสีขาวที่เป็นคนสั่งก่อนหน้าตะโกนขึ้นมาพร้อมกับชี้ดาบของเขาไปยังปราสาท
ธนูหลายดอกต่างลอยไปยังปราสาทหลังนั้น เมื่อมันตกลงกระทบกับพื้นนั้น ก็ทำให้เกิดเป็นไฟที่ส่องสว่างขึ้นมาไปทั่วไปหมด เหล่าทหารที่ยืนบนหน้าผาก็ต่างคำรามก่อนจะวิ่งลงเนินมาพร้อมกับอาวุธในมือ เช่นเดียวกันกับชายผมสีขาวที่ควบม้าสีดำของเขาและมุ่งตรงไปยังปราสาทหินนั้น ในมือของเขากำดาบไว้แน่น เขามุ่งตรงไปยังประตูไม้ ก่อนที่เขากับเหล่าทหารจะช่วยกันล้มประตูไม้นี้ลงไป เมื่อประตูไม้ล้มลง เหล่าทหารที่ประจำการอยู่ค่ายก็ต่างวิ่งตรงมาทางผู้บุกรุก ชายผมขาวควบม้าก่อนจะแกว่งดาบของตัวเอง ดาบของเขานั้นฟันเข้าไปโดนร่างของศัตรูที่พุ่งมาทางเขา ร่างของทหารเหล่านั้นล้มลงไปช้าๆ เลือดนั้นไหลออกมาจากร่างของร่างไร้วิญญาณเหล่านี้ ชายผมสีขาวหยุดก่อนจะหันกลับไปมองทหารหลายๆนายที่กำลังต่อสู้กับศัตรูอยู่
“ดูเหมือนข้าคงจะต้องเข้าไปคนเดียวแล้วซินะ...” ชายผมขาวพูดกับตัวเอง
เมื่อเขาพูดจบเขาก็หันกลับไปก่อนจะควบม้าตรงเข้าไปยังปราสาทหิน ตลอดทางมีทหารมากมายต่างพุ่งตรงมาทางเขา หวังจะหยุดชายคนนี้ แต่หากทว่าดูเหมือนความพยายามเหล่านั้นจะไร้ประโยชน์เมื่ออยู่ต่อหน้าชายผมขาวคนนี้ เขาหยุดลงหน้าปราสาทก่อนจะกระโดดลงจากม้าและตรงเข้าไปยังปราสาท เมื่อเขาเปิดประตูออกมา เขาก็เห็นเหล่าอัศวินในชุดเกราะต่างพรุ่งตรงมาทางเขา ผู้บุกรุกกำดาบไว้แน่นก่อนจะตรงไปพร้อมกับใช้ดาบของเขาฟันเข้าไปยังร่างของศัตรู เมื่อดาบนั้นเปิดปากแผลของเหล่าอัศวิน คราบเลือดก็กระเซ็นติดหน้าของชายผมขาวผู้นี้
ไม่นานนักเหล่าศัตรูพวกนี้ก็ต่างนอนอยู่บนพรมสีแดงที่ปูจนไปถึงบัลลังก์หิน เหนือบัลลังก์หินนั้นมีธงสีแดงที่มีรูปสิงโต แขวนอยู่ เขามองก่อนจะวิ่งตรงขึ้นไป ในหัวของเขานั้นมีเป้าหมายอยู่แล้วว่าเขาจะไปที่ไหน ขาทั้งสองข้างของเขายังคงขยับไปต่อเนื่อง เช่นเดียวกันกับแขนของเขาที่คอยแกว่งดาบเชือดเฉือนศัตรูที่ตรงมาหาเขา ในขณะที่เขาวิ่งอยู่เขาก็หยุดลงก่อนจะมองไปที่หน้าต่าง หน้าต่างนี้ทำให้เขาเห็นการต่อสู้ในปราสาทได้อย่างชัดเจน บนพื้นนั้นเต็มไปด้วยร่างไร้วิญญาณของทหารที่อยู่ฝ่ายเดียวกันกับเขา และทหารฝ่ายตรงข้าม
เขาหันกลับมามองทางยาวที่ปูทางเป็นพรมแดงยาว เขาเอามือปาดคราบเลือดที่อยู่บนหน้าก่อนจะเริ่มวิ่งต่อไปยังสถานที่ปลายทางของเขา ไม่นานนักเขาก็มาถึงยังที่เป้าหมายของเขา มันเป็นห้องที่มีประตูไม้ขนาดใหญ่ขวางอยู่ ชายผมขาวเดินตรงไปช้าๆก่อนจะผลักประตูบานนี้ออก เมื่อประตูบ้านนี้ถูกผลักออกไป ก็เห็นเป็นห้องโถงขนาดใหญ่ ข้างบนนั้นประดับไปด้วยแชนดาเลียร์ที่สวยงาม พื้นนั้นเป็นพื้นกระเบื้องสีเหลืองที่สะท้อนส่องกับแสงจากแชนเดอเลียร์ บนกำแพงนั้นมีรูปภาพต่างๆนาประดับอยู่ ชายผมสีขาวเดินอย่างระมัดระวัง เขากวาดสายตารอบๆก่อนจะเห็นชายชราคนหนึ่งยืนอยู่ตรงระเบียง เขายืนหันหลังให้กับผู้บุกรุกคนนี้อยู่ ชายผมขาวจับดาบไว้ก่อนจะย่องมาอย่างช้าๆ
“เจ้ามาแล้วซินะ แอร่อนลูกข้า...” ชายชราคนนี้หันกลับมา
ศีรษะของเขานั้นไร้ซึ่งเส้นผม รอบคางของเขาเต็มไปด้วยหนวดเคราสีขาวที่เป็นสัญลักษณ์บ่งบอกของความชรา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล ดูเหมือนชายชราคนนี้จะผ่านสงครามมานับต่อนับ เขาสวมชุดเกราะสีแดงโดยมีตราสัญลักษณ์สิงโตที่เป็นแบบเดียวกันอยู่ บนแผ่นหลังของเขานั้นมีดาบอยู่ด้วย ราวกับว่าเขารู้อยู่แล้วว่าลูกชายที่ชื่อ “แอร่อน” จะมาเยี่ยมเยียนเขาในช่วงเวลารัตติกาลเช่นนี้
“แอร่อนลูกข้า เจ้ารู้ได้เยี่ยงไรว่าข้าจะต้องอยู่ที่นี่?” ชายชราถามลูกชายตัวเอง
“ทุกครั้งที่เกิดศึกขึ้น ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม ท่านก็จะอยู่ที่นี่เสมอ ดังนั้นศึกนี้ท่านก็คงอยู่ที่นี่เหมือนกัน ข้าคิดเช่นนั้น”
“เยี่ยมจริงๆ สมแล้วที่เป็นลูกของข้า...ว่าแต่ที่เจ้ามาหาข้าเนี่ย ดูเหมือนเจ้าคงไม่ได้มาเยี่ยมข้าเฉยๆซินะ” ชายชรามองไปที่ดาบในมือของแอร่อน
“ใช่...ข้ามาฆ่าท่าน” แอร่อนตอบด้วยสายตาเยือกเย็น
“แล้วเหตุใดเจ้าถึงอยากจะฆ่าข้าล่ะ? เจ้าพอบอกข้าได้ไหม?” ชายผู้เป็นพ่อเอ่ยปากถาม
“ข้าไม่เห็นด้วยกับอุดมการณ์ของท่าน ท่านฆ่าคนบริสุทธิ์มากมาย ท่านก่อสงครามมากมาย และข้าก็จะหยุดท่าน” แอร่อนพูดพลางชี้ดาบไปที่ชายชรา
“งั้นหรือ...น่าเสียดายนะ”
สิ้นเสียงของชายชราเขาก็ดึงดาบออกมาจากฝักดาบที่ติดอยู่บนแผ่นหลัง มันเป็นดาบที่มีรูปแบบคล้ายคลึงกันกับของแอร่อน ทั้งคู่มองหน้ากันก่อนจะพุ่งตรงเข้าหาอีกฝ่าย ดาบของทั้งคู่ปะทะกัน เสียงของโลหะกระทบกันดังกึกก้องไปทั่วห้องโถงขนาดใหญ่แห่งนี้ ไม่มีคมดาบของใครที่สามารถเฉือนผิวของอีกฝ่ายได้ ดูเหมือนทั้งคู่จะรู้กันดีว่าอีกฝ่ายจะโจมตีมาทางใด การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไปโดยไม่มีวี่แววเลยว่าใครจะชนะ ชายชราคนนี้แม้จะอายุมากแล้วดูเหมือนอายุพวกนี้จะไม่ใช่อุปสรรคอะไรสำหรับเขา เขายังสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วดุจคนหนุ่ม เขายังแข็งแกร่งดั่งหินผา หากทว่าอยู่ดีๆเขาก็ถอยออกจากระยะการต่อสู้ ชายผมขาวที่ชื่อแอร่อนก็ได้มองด้วยสายตาฉงน
“นูล...ดูเหมือนข้าคงจะต้องพลังของเจ้าแล้วล่ะ” ชายวัยชราพูดขึ้นมา
“ถ้าหากเจ้าประสงค์เช่นนั้น...” เสียงของชายอีกคนดังขึ้นมา
ข้างๆกายของชายชราผู้เป็นพ่อของแอร่อนก็มีเงาดำปรากฏออกมาช้าๆ ก่อนที่เขาจะปรากฏออกมาจากเงาดำอันนั้น ผิวของเขานั้นเป็นสีเทา หูของเขานั้นแหลม ดูเหมือนว่าชายคนนี้จะเป็นเอลฟ์ เขาสวมผ้าคลุมสีดำ ใบหน้าของเขาครึ่งหนึ่งนั้นเต็มไปด้วยรอยแตก ไม่รู้เหมือนกันว่ารอยนี้เกิดมาจากอะไร ดวงตาทั้งสองข้างของเขาเป็นสีฟ้า เขามองหน้าของแอร่อนก่อนจะแสยะยิ้มด้วยรอยยิ้มที่เต็มด้วยเลศนัย เขาเอื้อมมือไปยังดาบของชายผู้อัญเชิญเขา เมื่อมือของเขาสัมผัสกับดาบเล่มนี้ มันก็ทำให้ดาบเล่มนี้ปล่อยออร่าสีดำออกมา เมื่อชายที่ถูกขนานนามว่านูลปล่อยมือออก เขาก็หายไปในความมืดอีกครั้ง ผู้เป็นพ่อยิ้มด้วยความพอใจก่อนจะวิ่งตรงมายังแอร่อน แอร่อนยกดาบขึ้นเพื่อจะรับดาบของชายชรา หากทว่า...
“เพล้ง”
เมื่อดาบของแอร่อนสัมผัสกับดาบของพ่อตัวเอง ดาบนั้นก็หักออกมาเป็นสองท่อน ดวงตาของชายหนุ่มผมขาวเบิกโพลนด้วยความตกใจ ในขณะที่ชายหนุ่มผมขาวกำลังตกใจอยู่นั้น เขาก็ถูกผู้เป็นบิดายกเท้าก่อนจะออกแรงถีบของเขา ร่างของเขาที่ถูกถีบนั้นลอยก่อนจะกระแทกกับกำแพงอย่างรุนแรง รุนแรงมากจนถึงขนาดเกิดรอยร้าว แอร่อนสำลักออกมาเป็นเลือด ดวงตาของเขาพร่ามัวไปหมด รวมถึงเขาก็ไม่เข้าใจด้วยว่าพ่อของตนนั้นไปเอาพละกำลังมาจากไหน เขาได้ยินเสียงเท้าของใครบางคนที่ดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อภาพเริ่มเห็นภาพอีกครั้งเขาก็เห็นพ่อของเขาเองที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา
“เจ้าคงสงสัยซินะว่าข้าเอาพละกำลังมากมายมาจากไหน”
แอร่อนไม่ได้ตอบอะไร สีหน้าของชายผมขาวนี้เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ผู้เป็นพ่อมองก่อนจะถอนหายใจ เขาบีบคอของแอร่อนก่อนจะยกแอร่อนขึ้นมาเหนือพื้น ชายผมสีขาวพยายามจะดิ้นให้หลุดออกจากมือของผู้เป็นพ่อของตัวเอง ผู้เป็นพ่อเดินไปยังระเบียงที่เขายืนก่อนหน้านี้ ก่อนที่เขาจะยื่นร่างของแอร่อนออกนอกระเบียง เขาก้มมองลงไปข้างล่างก่อนจะเห็นแม่น้ำที่ไหลเชี่ยว เขามองหน้าพ่อของตัวเองที่กำลังแสยะยิ้มอยู่ก่อนที่เขาจะขยับปากช้าๆโดยไม่ได้เปล่งเสียงอะไร
“ลา-ก่อน-ลูก-ข้า”
เมื่อเขาพูดจบเขาก็ปล่อยคอของแอร่อน แอร่อนที่ถูกปล่อยลงไปลอยอยู่ในกลางอากาศเขาพยายามจะเอื้อมมือคว้าอะไรบางอย่างแต่นอกจากอากาศแล้ว เขาก็ไม่สามารถจะไขว่คว้าอะไรได้เลย เขาตกลงไปยังแม่น้ำที่ไหลเชี่ยวนั้น เขาพยายามจะว่ายขึ้นมาเหนือน้ำแต่ด้วยกระแสน้ำที่แรงมากจึงทำให้เขาขึ้นมาเหนือผิวน้ำได้แค่ครู่เดียวเท่านั้น เขาจมลงไปในแม่น้ำ เขาเริ่มหายใจไม่ออกก่อนจะหมดสติไป....
