“ไม่มีทาง!! ฉันไม่ยอมให้แกคบกับนังนั่นเด็ดขาด!!”
“ทำไมล่ะครับ? คุณพ่อ?”
เสียงของชายวัยกลางคนที่ถูกเรียกว่า ‘คุณพ่อ’ ตวาดใส่เด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า แม้จะถูกพูดจาใส่แบบนั้นแต่เด็กหนุ่มก็ยังคงถามกลับอย่างใจเย็นและไม่ใส่อารมณ์
“ใจเย็นๆหน่อยค่ะคุณ ค่อยๆพูดค่อยๆจากันก็ได้”
“เธอก็หยุดตามใจลูกบ้างเถอะ!! เห็นไหมเนี่ยมันไม่เชื่อฟังฉันเลย!!”
หญิงสาววัยประมาณสามสิบปลายๆซึ่งคงจะเป็นภรรยาของชายวัยกลางคนอย่างไม่ต้องสงสัยพยายามพูดให้สามีของเธอใจเย็นลง แต่ดูเหมือนมันจะไม่ช่วยอะไรนักเมื่อเธอก็ถูกตวาดใส่เช่นกัน
“ไปเลิกกับนังนั่นซะถ้าไม่อยากจะตัดพ่อตัดลูกกันตรงนี้!!”
ชายวัยกลางคนตวาดใส่เด็กหนุ่มอีกครั้ง คราวนี้เด็กหนุ่มไม่พูดจาตอบโต้ เขาหลับตาราวกับสุดจะทนกับคู่สนทนาเต็มทน แต่ก็พยายามไม่แสดงความไม่พอใจออกทางสีหน้า
“ผมไม่คิดว่าคุณพ่อจะไร้เหตุผลขนาดนี้... ถ้างั้นผมก็คงไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้วล่ะครับ”
“เดี๋ยว!! หยุดก่อน!! ไอ้ลูกเนรคุณ!!”
เด็กหนุ่มลุกขึ้นเดินจากไปทันทีโดยไม่สนคำก่นด่าสาปแช่งไล่หลังของผู้เป็นพ่อ ภรรยาของชายวัยกลางคนดึงแขนของเขาไว้หลังจากที่เขาพยายามจะลุกขึ้นตามเด็กหนุ่มไป
“ไอ้ลูกไม่รักดีเอ้ย...”
ชายวัยกลางคนบ่นพึมพำโดยมีภรรยาที่เปรียบเสมือนน้ำแข็งคอยประคบอารมณ์ของสามีที่กำลังเดือดพล่าน แต่ดูเหมือนความเย็นของน้ำแข็งก้อนนี้จะน้อยเกินไปที่จะควบคุมความร้อนระอุนั้นได้
----------------------------------------------------
“โนะ.... มา.... คิ.... โนะ.... มาคิโนะ... มาคิโน้!!!!!!!!”
เพี๊ยะ!!เมื่อเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น ริคาโกะจึงใช้หลังมือฟาดเบาๆไปที่ศีรษะของมาคิโนะที่ฟุบหน้าลงบนโต๊ะเรียน ทำให้มาคิโนะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะช้าๆ ใบหน้าของเขายังคงดูไม่ตื่นดีนัก ริคาโกะจึงใช้หลังมือฟาดเบาๆไปที่ศีรษะของเด็กหนุ่มขี้เซาอีกหนึ่งที
เพี๊ยะ!!“โอ๊ย!! ตีฉันทำไมเนี่ย?”
มาคิโนะร้องเสียงหลงพร้อมเอามือลูบไปที่ศีรษะเบาๆ
“อย่าเว่อร์ให้มาก ฉันตีเบาๆเองย่ะ ก็เรียกตั้งหลายครั้งแล้วนายไม่ยอมตื่นเอง อีกอย่างนี่เลิกเรียนแล้วแหกตาดูรอบๆซะบ้าง”
มาคิโนะมองไปรอบๆห้องเรียน พบว่าโต๊ะเรียนทุกโต๊ะต่างว่างเปล่า เขาจำไม่ได้ว่างีบหลับไปตั้งแต่คาบไหน แต่แน่นอนว่าพวกจืดจางเช่นเขาคงไม่มีใครสนใจที่จะมาปลุกเลยทำให้เขางีบหลับมาจนถึงตอนนี้
“นี่ ฉันมีอะไรดีๆมาให้นายดูด้วยนะ”
ริคาโกะวางแผ่นกระดาษแผ่นหนึ่งลงบนโต๊ะเรียนของมาคิโนะ เขาหยิบมันขึ้นมาอ่าน หัวกระดาษระบุไว้ว่า ‘มินาโนะ กักคุเอ็น AG Battle ครั้งที่ 1’
“นี่มัน...”
“ใช่แล้ว!! การประลอง AG Battle ครั้งแรกที่จัดขึ้นที่โรงเรียนยังไงล่ะ งานจะเริ่มพรุ่งนี้ นายควรจะเข้าร่วมนะ ฉันก็ว่าจะเข้าร่วมเหมือนกัน ถึงจะเป็นแค่การประลองเล็กๆแต่เป็นการเก็บเกี่ยวประสบการณ์ยังไงล่ะ”
ริคาโกะอธิบายในขณะที่มาคิโนะก็อ่านข้อความในแผ่นกระดาษแบบคร่าวๆ ก่อนที่จะยื่นคืนให้ริคาโกะ
“เหมือนผู้ชนะจะได้เงินรางวัลด้วยนะ แต่ฉันไม่บังคับนายหรอกนะ นายจะเข้าร่วมหรือไม่ก็ได้”
“ตกลง ฉันเอาด้วย”
มาคิโนะตอบทันควันพร้อมคว้ากระเป๋าของตนเตรียมเดินออกจากห้องเรียน
“เห? ทำไมครั้งนี้นายตอบตกลงง่ายจัง อยากได้เงินรางวัลหรือไง?”
ริคาโกะเลิกคิ้วสงสัย
“ก็ประมาณนั้นล่ะมั้ง”
มาคิโนะยักไหล่แล้วเดินออกจากห้อง โดยที่ริคาโกะก็เดินตามไปเช่นกัน ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินกลับบ้านด้วยกันตามปกติเช่นทุกวัน
“งั้นเย็นนี้เรามาประลองกันที่เดิมนะ ถือว่าเป็นการฝึกซ้อมสำหรับวันพรุ่งนี้ด้วย”
ริคาโกะนัดแนะกับมาคิโนะระหว่างทางกลับบ้าน ก่อนที่ทั้งคู่จะแยกกันกลับบ้านใครบ้านมัน เมื่อริคาโกะเดินไปตามทางของตัวเองแล้ว มาคิโนะก็เดินเข้าบ้านของตนตามปกติ
“กลับมาแล้วครับ”
เขาเปิดประตูบ้านเข้าไปพร้อมพูดขึ้น เพราะเขาไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วจึงจำเป็นต้องพูดประโยคนั้นเมื่อก้าวเท้าเข้าไปในบ้าน เขารู้สึกไม่ชินปากชอบกลคงเพราะอยู่คนเดียวมานาน
“ริน?”
เด็กหนุ่มเรียกชื่อ AG ของตน แต่ดูจะไร้วี่แววของเธอ บางทีเธออาจจะอยู่ห้องนอนของเขาไม่ก็ห้องนั่งเล่น มาคิโนะจึงเลือกที่จะเดินไปดูที่ห้องนั่งเล่นก่อน
ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้เขาลืมเรื่องตามหารินไปเลย
เมื่อห้องนั่งเล่นที่ปกติดูสะอาดสะอ้านอยู่ในสภาพราวกับถูกถล่มด้วยอาวุธสงคราม ข้าวของที่เคยวางอยู่อย่างเรียบร้อยกระจัดกระจายเกลื่อนไปทั่ว ถ้ามีปลอกกระสุนตกอยู่บนพื้นสักหน่อยล่ะก็คงใช้เป็นฉากในภาพยนตร์แอ็คชั่นได้อย่างสบายๆ
หลังจากที่เห็นสภาพของห้องนั่งเล่นก็ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะพุ่งตรงไปยังห้องครัวซึ่งอยู่ใกล้ๆกัน พบว่าสภาพนั้นไม่ได้ต่างกันเลย บนพื้นเต็มไปด้วยเศษจานชามและเศษแก้วที่เขาเกือบจะเหยียบมันอยู่แล้ว โชคดีที่เขาหยุดฝีเท้าของตัวเองได้ทันไม่งั้นคงได้เลือดแน่ๆ
ไม่ต้องสืบก็น่าจะรู้ว่าใครเป็นคนทำ
“กลับมาแล้วหรอคะมาสเตอร์?”
พอนึกถึง ตัวก่อเรื่องก็ปรากฏตัวทันที เสียงของเด็กสาวดังขึ้นจากด้านหลังของมาคิโนะ นั่นก็คือริน AG ของเขาและเป็นคนร้ายของคดีนี้อย่างไม่ต้องสงสัย
“นี่เธอ!!”
“คะ??”
“เฮ้ยนั่น??”
เมื่อมาคิโนะหันกลับไปเพื่อที่จะพูดอะไรบางอย่างกับผู้ที่อยู่เบื้องหลังความพินาศ เขาก็ชะงักเมื่อพบกับรินในชุดผ้ากันเปื้อน เธอดูเหมือนภรรยามือใหม่ที่เตรียมทำอาหารต้อนรับสามี
แต่นั่นไม่น่าสนใจเท่ากับในมือของเธอที่ถือกางเกงชั้นในของท่านชายอยู่
มาคิโนะพิจารณาดูอย่างรวดเร็วก็พบว่านั่นเป็นสิ่งที่เขาสวมใส่เมื่อคืน และเขาก็จำได้ว่าโยนลงตะกร้าเตรียมซักไปเรียบร้อยแล้วเมื่อเช้า
“กะ... กางเกงใน”
“อ๋อ หอมมากค่ะ”
“ไม่ได้ถามถึงเรื่องนั้นเฟ้ย!! อย่าดมกางเกงในคนอื่นตามใจชอบสิฟะ!!”
“งั้นแสดงว่าฉันดมของจริงได้เลยใช่ไหมคะ?”
“นั่นก็ไม่ได้!!”
มาคิโนะตบมุกไปสองรอบ ก่อนที่จะนึกถึงเรื่องที่สำคัญกว่าการตบมุกขึ้นมาได้
“นี่เธอทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย? บ้านฉันถึงได้เละไปหมดแบบนี้”
มาคิโนะถามคำถามด้วยน้ำเสียงดุๆ นี่คงเป็นสิ่งที่เขาอยากจะพูดก่อนที่จะเจออีเวนท์กางเกงในของมาคิโนะชิงตัดหน้าไปเสียก่อน
“คะ... คือ”
“คืออะไร?”
มาคิโนะพยายามคาดคั้นคำตอบทำให้รินสะดุ้งนิดๆ ก่อนที่เธอจะตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ฉะ... ฉันพยายามจะทำความสะอาดบ้าน ก็ให้ฉันอาศัยอยู่ในบ้านเฉยๆก็คงไม่ดีใช่ไหมคะ? ฉันก็อยากจะแบ่งเบาภาระของมาสเตอร์บ้าง”
รินที่ก้มหน้าสำนึกผิดทำให้มาคิโนะไม่กล้าจะพูดอะไรต่อ ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูกที่เห็นรินในลักษณะนี้ แต่ก็พลางคิดว่าเวลาเธออยู่เฉยๆนั้นก็ดูน่ารักดีเหมือนกัน
มาคิโนะจึงถอนหายใจเบาๆแล้วลูบศีรษะรินอย่างเอ็นดู
“เอาเถอะ ยังไงก็ขอบใจมากนะ ฉันเข้าใจว่าเธอหวังดี แต่ถ้าเธอทำไม่ได้ก็ไม่ต้องฝืน ตกลงไหม?”
“เอ๋? ไม่โกรธฉันหรอคะมาสเตอร์?”
“ก็เธอไม่ได้มีเจตนาร้ายซักหน่อยนิ โกรธเธอไปก็ไม่มีความหมายอะไรนี่นะ เอาเป็นว่าถ้าเธออยากจะช่วยฉันจริงๆล่ะก็ฉันจะสอนให้ก็ได้”
“จริงหรอคะ??”
“อืม”
มาคิโนะกล่าวอย่างอ่อนโยน รินเงยหน้าขึ้นมองเจ้านายของตน สีหน้าที่ดูเศร้าสร้อยในตอนแรกเริ่มจางหายไปจากใบหน้า ก่อนที่เธอจะตอบกลับเขาอย่างร่าเริง
“ขอบคุณค่ะ!!”
ใบหน้าของรินกลับมามีรอยยิ้มเหมือนเช่นทุกครั้ง ทำให้มาคิโนะรู้สึกสบายใจขึ้น
“งั้นที่เธอถือกางเกงในของฉันอยู่คงกำลังจะเอาไปซักให้สินะ? ขอบใจมากนะริน”
“เปล่าค่ะ ฉันตั้งใจจะเอามาดมนั่นแหละค่ะ ♡”
“เอาคำขอบคุณของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้เลยนะ...”
----------------------------------------------------
เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน บ้านของมาคิโนะก็กลับสู่สภาพเดิม
นับว่าโชคดีที่มีเพียงห้องชั้นล่างเท่านั้นที่มีสภาพเละเทะ รินบอกว่าเธอกำลังจะไปทำความสะอาดชั้นสองต่อพอดีแต่มาเจอกับมาคิโนะเสียก่อน
เขากลับบ้านมาได้ถูกเวลาจริงๆ
“พรุ่งนี้ที่โรงเรียนฉันจะจัดการประลอง AG Battle น่ะ”
มาคิโนะพูดกับรินระหว่างตรวจดูความเรียบร้อยของห้องต่างๆเป็นครั้งสุดท้าย
“ฉันก็จะเข้าร่วมด้วย เดี๋ยวเย็นนี้ฉันจะพาเธอไปประลองกระชับมิตรกับริคาโกะที่เดิม ถือว่าฝึกซ้อมก่อนลงแข่งพรุ่งนี้ไปแล้วกัน”
“ก่อนจะไปกระชับมิตร เรามากระชับรักด้วยการมีเซ็xส์กันก่อนไหมคะ ♡”
“ถ้าเธอช่วยหยุดเล่นมุกใต้สะดือแบบนั้นออกมาซักวันจะเป็นพระคุณอย่างมากเลยนะ”
แต่บางทีถ้ารินไม่ยิงมุกแบบนั้นมันก็ดูไม่สมกับเป็นเธอเท่าไหร่
“เอาเป็นว่าตามนั้นนะ โอเคใช่ไหม?”
“ค่ะ มาสเตอร์”
“ดีล่ะ ริคาโกะคงอยู่ที่นั่นแล้ว งั้นเรารีบไปกันเถอะ”
เมื่อมาคิโนะพูดเช่นนั้น รินก็ถอดผ้ากันเปื้อนออก เผยให้เห็นชุดที่อยู่ข้างใน เป็นชุดกระโปรงสั้นสีเขียวที่รินใส่ในตอนแรกที่มาคิโนะเจอเธอ ซึ่งตอนนั้นมันสกปรกอย่างมาก แต่ตอนนี้ถูกซักจนสะอาดดีแล้ว
ส่วนมาคิโนะตัดสินใจที่จะไปทั้งๆที่ยังใส่ชุดนักเรียน ผู้ชายอย่างเขาไม่ค่อยเรื่องมากเรื่องชุดเท่าไหร่ อีกอย่างยังไงก็ต้องออกไปข้างนอกอยู่แล้ว ถ้าใส่ชุดอื่นไปก็หาเรื่องเพิ่มภาระในการซักเสื้อผ้าเพิ่มเปล่าๆ
มาคิโนะและรินออกจากบ้านก่อนที่จะล็อคประตูเรียบร้อย ทั้งสองเดินไปโดยมีจุดหมายคือสนามเด็กเล่นแห่งเดิม
นอกจากจะเป็นที่ๆเขาและริคาโกะเคยเล่นด้วยกันในสมัยเด็กๆแล้ว ที่นั่นก็ยังเป็นที่ๆเขาพ่ายแพ้ต่อริคาโกะในการประลองครั้งแรกของเขา
“มาคิโนะ!!!”
เสียงเรียกนั้นคือเสียงของริคาโกะ เธอมาพร้อมกับมาเรีย AG ของเธอเช่นเคย ดูเหมือนเธอก็เพิ่งจะออกจากบ้านเช่นเดียวกัน เธอเองก็อยู่ในชุดนักเรียนแต่ถอดเสื้อนอกและริบบิ้นออก เหลือเพียงแต่เสื้อเชิ้ตและกระโปรง
“สายัณห์สวัสดิ์ขอรับ ท่านมาคิโนะ”
เมื่อมาเรียเจอหน้ามาคิโนะ เธอก็กล่าวทักทายพร้อมโค้งคำนับอย่างนอบน้อม ส่วนริคาโกะก็โบกมือทักทายรินด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนที่จะเอ่ยขึ้น
“ไปกันเถอะ”
----------------------------------------------------
กว่าจะถึงสถานที่ที่คุ้นเคยก็ใช้เวลาสักพัก
มาคิโนะ ริคาโกะและ AG ของพวกเขาเดินทางมาถึงสนามเด็กเล่นที่เดิมอีกครั้งหนึ่ง เช่นเดียวกับครั้งก่อน เมื่อยามอาทิตย์อัสดงสถานที่นี้ก็เงียบเชียบอีกเช่นเคย
แต่คราวนี้กลับมีบุคคลนิรนามสองคนยืนอยู่ในสถานที่ดังกล่าว
เป็นหนึ่งเด็กหนุ่มและหนึ่งเด็กสาวยืนเคียงข้างกันอยู่ พวกเขาหันหลังให้กับมาคิโนะและริคาโกะ
เด็กหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งนั้นสวมชุดเครื่องแบบนักเรียนแบบเดียวกับมาคิโนะและริคาโกะไม่มีผิด แน่นอนว่าเขาต้องเรียนอยู่ที่โรงเรียนเดียวกับทั้งคู่ เขามีผมไฮไลท์สีดำสลับสีทองที่ดูเด่นและประหลาดตา จนไม่อาจรู้ว่าต้องบอกช่างตัดผมยังไงถึงจะได้ทรงแบบนี้มา
ส่วนเด็กสาวอยู่ในชุดเสื้อสีขาวและกระโปรงสีส้ม ผมทรงทวินเทลของเธอสีเขียว ดูเผินๆแล้วเธอคล้ายกับรินเป็นอย่างมาก ต่างกันแค่รูปร่างของเด็กสาวผู้นี้ดูบางกว่ารินเล็กน้อย
“เอ๋...”
“เธอรู้จักหรอ?”
มาคิโนะถามขึ้นเมื่อริคาโกะทำท่าเหมือนจะรู้จักเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า
“ก็ไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัวหรอก แต่เจ้าหมอนั่นอยู่ห้องเดียวกับฉัน”
ริคาโกะตอบ จากนั้นเด็กหนุ่มและเด็กสาวนิรนามก็หันมาทางเธอ ดูเหมือนเพราะทั้งสองรู้สึกว่ามีคนจ้องมองตนอยู่ ริคาโกะจึงพยายามหลบตาและแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“อย่าไปยุ่งเลย เราสองคนมาประลองกันเถอะ”
ริคาโกะกระซิบกระซาบกับมาคิโนะแล้วรีบคว้าแขนของเขาเดินไปอีกทางทันทีจนเขาเกือบเสียหลักล้มเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว
“เฮ้!! เดี๋ยวก่อนสิ พวกเธอที่อยู่ตรงนั้นน่ะ”
เด็กหนุ่มนิรนามตะโกนเรียก ทำให้ริคาโกะที่ดึงแขนมาคิโนะอยู่หยุดฝีเท้ากะทันหัน เล่นเอามาคิโนะเกือบหกล้มหน้าทิ่มพื้น
“มีอะไร?”
ริคาโกะถามออกไปด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยเป็นมิตรนัก
“พวกเธอสองคนก็เป็นเจ้าของ AG เหมือนกับฉันสินะ พอดีฉันอยากจะยืดเส้นยืดสายสักหน่อย มาประลองกันดีกว่า”
“โทษทีนะ ฉันไม่มีเวลาเล่นด้วยหรอก”
ริคาโกะบอกปัดอย่างไม่ใส่ใจแล้วเดินต่อ
“ไม่มีเวลาเล่นด้วยหรอ? ไม่ใช่เพราะว่าเธอไม่กล้าหรอกนะ”
“นายว่าไงนะ?”
น้ำเสียงของริคาโกะดูไม่สบอารมณ์ทันทีเมื่อเจอคำพูดดังกล่าว เธอหยุดฝีเท้าอีกครั้งแถมยังปล่อยแขนมาคิโนะ ทำให้เขาล้มลงจนหน้าเกือบจูบกับพื้นจนได้แต่ดีที่เขาใช้มือทั้งสองข้างยันพื้นไว้ได้ทัน
“ถึงไม่ต้องบอกฉันก็พอเดาได้ ว่าเธอสองคนกำลังเตรียมตัวเพื่อเข้าร่วม AG Battle ที่จัดขึ้นที่โรงเรียนพรุ่งนี้ ฉันขอเตือนด้วยความหวังดีเลยนะว่าล้มเลิกความตั้งใจซะเถอะ เพราะยังไงพวกเธอก็ต้องแพ้ฉันคนนี้อยู่ดี”
“พูดอะไรของนายน่ะ?”
น้ำเสียงของริคาโกะเริ่มไม่สบอารมณ์มากขึ้นเรื่อยๆเมื่อได้ยินคำพูดอันมั่นอกมั่นใจของเด็กหนุ่มนิรนาม อีกทั้งยังเป็นคำพูดที่สบประมาทเธอเป็นอย่างมาก
“ฉันต่อให้เธอสองคนมารุมฉันด้วยกติกา 2 รุม 1 เป็นไงล่ะ? ตอนนี้เลย เพราะจะมาคนเดียวหรือกี่คนยังไงมันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่อยู่แล้วนี่”
“ไอ้บ้านี่!! อย่ามาดูถูกกันนะยะ!!”
ริคาโกะฟิวส์ขาดและกำลังจะพุ่งตัวเข้าไปหาเด็กหนุ่มนิรนามแต่ถูกมาคิโนะดึงแขนไว้เสียก่อน
“ใจเย็นๆสิ”
“ใจเย็นได้ยังไงกันเล่า!! หมอนั่นมันดูถูกพวกเราอยู่นะ!!”
ริคาโกะโวยวาย ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความโกรธจัด พลางสะบัดแขนที่มาคิโนะจับอยู่จนหลุด
“ตกลง!! ฉันรับคำท้า!! ฉันกับเพื่อนของฉันจะประลองกับนาย!!”
“เฮ้ย!! เดี๋ยวสิ!! ฉันยังไม่ได้ตกลงเลยนะ!!”
“หุบปากแล้วเตรียมตัวซะ!!”
ริคาโกะขึ้นเสียงใส่เต็มหน้ามาคิโนะจนเขาไม่กล้าที่จะขัดใจ เวลาเธอโมโหทีไรมักจะทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตามที่เธอต้องการเท่านั้น
สุดท้ายมาคิโนะก็จำใจที่จะต้องเข้าร่วมการประลองด้วย เขาคว้า AG Vision ขึ้นมาสวมไว้ ส่วนริคาโกะสวม AG Vision เตรียมพร้อมไว้ก่อนแล้ว รินกับมาเรียก็ก้าวขึ้นมาข้างหน้าของเจ้านายตนเองพร้อมประลอง
“ฉันจะซัด AG ของนายให้หมอบเลยคอยดูเถอะ!!”
“ถ้าทำได้ก็ลองดู”
เด็กหนุ่มนิรนามพูดจาท้าทายริคาโกะและยิ้มมุมปาก พร้อมสวม AG Vision เรียบร้อยแล้วเช่นกัน เด็กสาวนิรนามผมสีเขียวที่เป็น AG ของเขาก็ก้าวขึ้นมาข้างหน้า
มาคิโนะและริคาโกะยืนอยู่ฝั่งเดียวกันและกดปุ่มบนกรอบแว่นตา เด็กหนุ่มนิรนามเองก็ทำเช่นกัน ทำให้เกิดม่านพลังงานครอบคลุมพื้นที่ของสนามเด็กเล่นจนกลายเป็นสนามประลองเรียบร้อย
“เริ่มได้!!!”
ทั้งสามตะโกนพร้อมกันเป็นสัญญาณว่าเริ่มการประลอง
หลังจากการประลองเริ่มขึ้นเพียงไม่กี่วินาที AG ของเด็กหนุ่มนิรนามก็พุ่งตัวขึ้นฟ้าทันทีราวกับมีปีกที่มองไม่เห็น มาคิโนะและริคาโกะมองตามขึ้นไปแต่ก็ไม่อาจมองเห็นได้ว่า AG เด็กสาวนิรนามคนนั้นอยู่ตรงไหน
กว่าจะเห็นอีกทีก็ตอนที่เธอบินโฉบลงมาอย่างรวดเร็ว
และพุ่งเข้าใส่มาเรียที่ยังไม่ทันตั้งตัวอย่างรุนแรง
โครม!!!ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว AG นิรนามพุ่งขึ้นฟ้าและบินโฉบลงมาปะทะกับมาเรียอีกครั้ง
โครม!!!!!!มันเร็วมากจนแทบมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า รู้ตัวอีกทีมาเรียก็ถูกซัดจนติดกับม่านพลังงาน พร้อม HP ของมาเรียที่ลดลงเหลือ 0 ในพริบตาเดียว ส่วน AG ของฝั่งตรงข้ามนั้นพุ่งกลับไปยืนตรงหน้าเจ้านายของตนราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน
“บะ... บ้าน่า”
มือขวาที่สั่นเทาด้วยความตกตะลึงของริคาโกะถือการ์ดเพื่อหวังจะใช้มันแก้ไขสถานการณ์แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
ริคาโกะถึงกับทรุดลงไปกับพื้นเมื่อเธอพ่ายแพ้อย่างรวดเร็วโดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย
ณ ตอนนี้จึงเหลือเพียงแต่รินเท่านั้น
เมื่อเป็นเช่นนั้น รินจึงพุ่งตัวเข้าหา AG ฝั่งตรงข้ามทันที แต่เธอก็พุ่งตัวขึ้นฟ้าด้วยความเร็วสูงอีกครั้ง
AG นิรนามพุ่งโฉบลงมาปะทะรินแบบเดียวที่ทำกับมาเรีย แม้รินจะมองเห็นและพยายามเบี่ยงตัวหลบแต่ก็เกินความสามารถ
โครม!!รินถูกปะทะจนกระแทกกับม่านพลังงานอย่างรุนแรง เหมือนเล่นเทปม้วนเดิมแต่เปลี่ยนจากมาเรียเป็นรินเท่านั้น ทว่า HP ของรินก็ยังไม่หมด
รินจึงพยายามพยุงตัวขึ้น แต่ก็ถูก AG ของฝั่งตรงข้ามบินโฉบลงมาคว้าตัวรินแล้วจับฟาดกระแทกพื้นอย่างรุนแรง
โครม!!!!สุดท้ายแล้วรินก็มีชะตากรรมเดียวกับมาเรียอย่างเลี่ยงไม่ได้
พื้นดินบริเวณนั้นแตกกระจายโดยมีร่างของรินนอนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น พร้อม HP ของเธอที่ลดลงจนเหลือ 0
การประลองจบลงโดยกินเวลาไม่ถึงนาทีเท่านั้น
มาคิโนะรีบวิ่งเข้าไปประคองริคาโกะที่ยังคงช็อกอย่างรุนแรงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ดวงตาของริคาโกะเลื่อนลอย ดูเธอจะช็อกจนหมดสติไปเสียแล้ว มาคิโนะพยายามเขย่าตัวเพื่อเรียกสติของเธอกลับมาแต่ก็ไม่เป็นผล
ด้านเด็กหนุ่มและ AG นิรนามยิ้มให้กับผลการแข่งขันอย่างพอใจเป็นที่สุด ก่อนที่เขาและเธอจะเดินออกจากสนามเด็กเล่นพร้อมทิ้งข้อความสุดท้ายก่อนจาก
“ฉัน ชิโร่ คาซามิ และนี่ AG ของฉัน นาโอกิ เจอกันที่โรงเรียนพรุ่งนี้นะ เจ้าพวกกระจอก”
