Dragonball V (Volvor) : Prologue

“ในอดีตดราก้อน บอล เป็นลูกบอล 7 ลูก ที่กระจายทั่วทุกมุมโลก ถูกสร้างขึ้นโดยราชาปีศาจพิคโกโล่ ประโยชน์ของดราก้อนบอลนั้นคือ เมื่อสามารถรวมลูกบอลได้ทั้งเจ็ดลูกก็จะสามารถเรียกเทพเจ้ามังกร ผู้ที่มีนามว่า เชนรอน เพื่อขอพรอย่างใดก็ได้ 1 ข้อ เมื่อทุกคนรู้จึงได้มีการออกตามหาค้นคว้า และได้มีการใช้ดราก้อนบอล หลายต่อหลายครั้งด้วยกัน จนดราก้อนบอลนั้นเกินขีดจำกัดของมัน จนทำให้ดราก้อนบอลแต่ละลูก เกิดมาเป็นราชาปีศาจมังกรทั้ง 7 ซึ่งก็ถูกชายที่มีนามว่า ซุน โงกุน นักรบในตำนานของโลกใบนี้กำจัด แล้วยังมีเรื่องที่เขาเล่ากันว่า ดราก้อนบอลนั้น ถูกดูดกลืนเข้าไปในตัวของ โงกุน หลังจากที่เขาสามารถ โอเมก้า เชนรอน หรือ อิชิรอน ปีศาจมังกร 1 ดาว ที่มันดูดดราก้อนบอลทั้ง 7 เข้าไปในตัว จนกลายเป็น โอเมก้า เชนรอน หลังจากที่ซุน โงกุน สามารถเอาชนะ อิชิรอน ในร่าง โอเมก้า เชนรอนได้

ดราก้อนบอลก็หายไปจากโลกใบนี้ เชื่อว่าดราก้อนบอลนั้นอยู่ในตัวของ ซุน โงกุน ซึ่งเป็นชาวไซย่า ที่ถูกส่งมายังโลก ชาวไซย่า ถือเป็นชนเผ่านักรบจากดาวไซย่า โดยมีกษัตริย์เบจีต้าเป็นกษัตริย์องค์สุดท้ายซึ่งถูกจอมมารฟรีซเซอร์ได้ทำลายดาวดวงนั้นไป ทำให้ ซุน โงกุน ถูกส่งมายังโลก แล้วหลังจากนั้นก็มีคุณตาแก่ชื่อ ซุน โกฮัง เห็น โงกุน แล้ว ตั้งชื่อ โงกุน

โงกุนในวัยเด็กนั้นถือเป็นเด็กที่มีพละกำลังเหนือกว่าเด็กทั่วไป แถมยังมีหางเหมือนลิง ติดอยู่ที่ก้นด้วย ซึ่งคนก็เล่าขานกันว่า เมื่อชาวไซย่าได้มองแสงของดวงจันทร์ ก็จะสามารถแปลงร่างกลายเป็นลิงยักษ์ได้

หลังจากที่โงกุน ฝ่าฟันอุปสรรคแล้วสู้กับคู่ต่อสู้ไปมากมาย พร้อมกับการใช้ดราก้อนบอลแบบเยอะเกินไป ก็ทำให้ดราก้อนบอลเกินขีดจำกัด แล้วเป็นอย่างที่พูดข้างต้น แต่หลังจากนั้นโลกก็ยังอยู่ในสันติสุข มาจนถึงทุกวันนี้ ถึงแม้จะไม่มีดราก้อนบอล ถึงแม้จะไม่มีนักสู้เหมือนในอดีตแล้ว แต่พวกเราก็ต้องสรรเสริญและเชิดชู ผู้คนเหล่านั้น ผู้ที่ป้องกันโลกของเรา จากเงื้อมมือของจอมมารทั้งหลายแหล่ ทำให้เราได้เกิดมามีชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้ ก็ต้องขอบคุณพวกเขา”

“ว้าว !! น่าสนใจจังเลย อะไรคือ ดราก้อนบอลหละที่เนี้ยย?” เสียงเด็กชายคนหนึ่งอยู่ในร้านหนังสือเก่า เขากำลังอ่านบทนำของเรื่องอยู่ เขาเกิดอาการสนใจเป็นอย่างมาก กับหนังสือเก่า ๆ ที่มีชื่อว่า ดราก้อนบอล เรียงกันเป็นร้อยแทบจะถึงหนึ่งพันเล่ม เต็มชั้นไปหมด แต่ว่าชั้นหนังสือที่เป็นของเรื่องดราก้อนบอลนั้นติดป้ายว่า ไม่ขาย

“ผมไม่เคยเห็นหนังสือแบบนี้เลยนะเนี่ย คุณลุง” เด็กชายคนนั้นหันไปหาคุณลุงที่กำลังจัดหนังสืออยู่ข้าง ๆ เขา

“อ่อ ก็ดีแล้วหลานเอ้ย ถ้าชอบมันก็ดีลุงให้ยืมไปอ่านน้า ฮ่า ๆ ๆ” เสียงของคุณลุงพูดออกมาด้วยการพูดพลางหัวเราะ ถึงเด็กจะเรียกเขาว่าคุณลุง แต่ว่ารูปร่างของเขานั้นยังดูแข็งแกร่งเหมือนคนอายุ 20 ต้น ๆ แต่ว่าทุกคนก็เห็นร้านหนังสือนี้เปิดมานานกับเขาคนนี้ จึงไม่แปลกที่จะมีคนเรียกเขาว่าลุง

“จริงหรอครับ ? เย่! แต่ว่าทำไมหนังสือแบบนี้มันไม่ค่อยมีขายแล้วอ่าครับ” เด็กคนนั้นยังถามลุงคนนั้นด้วยความสงสัย

“อ๋อ เรื่องนั้นหนะ ลุงก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน… ได้ยินคนเขาเล่ากันว่า โดนเอาไปดัดแปลงอะไรหมดแล้ว พวกนี้มันเป็นต้นฉบับที่ลุงไม่ขายเนี้ยก็เพราะว่ากลัวมันจะไม่มีอีกแล้วนี่ซี่ แต่เห็นหนูสนใจลุงก็จะให้ยืมไปอ่านนะ” ลุงคนนั้นพูดแล้วส่งสายตายิ้มให้มันช่างดูอบอุ่นเหลือเกิน

“แล้วลุงไม่กลัวคนขโมยไปหรอครับ ? แล้วทำไมลุงถึงให้ผมยืมง่าย ๆ แบบนี้หละครับ” เด็กชายคนนั้นยังถามกลับไปอีก

“ก็โดนนะบ่อยด้วย แต่ลุงจับได้หมด ฮ่า ๆ ๆ เก่งใช่มั้ยล่า ? ที่ลุงให้หนูดูเนี้ย ก็พึ่งเห็นหนูนี่หละที่มาอ่านแล้วดูสนใจจริง ๆ” ลุงคนนั้นพูดออกไปพลางหัวเราะเบา ๆ

“ขอบคุณมากครับ” เด็กคนนั้นวิ่งออกไปจากร้านอย่างรวดเร็ว.. ด้วยความดีใจ ลุงคนนั้นก็มองด้วยอาการยิ้มอย่างมีความสุข

ตู้ม !!!!

เสียงระเบิดดังขึ้น คนที่อยู่ข้างนอกกรีดร้องขอความช่วยเหลือเต็มไปหมด ทางข้างนอกมียานตกลงมาแล้วคนที่ออกมาจากยานนั้นเป็นเหมือนมนุษย์ต่างดาวที่ดูลักษณะจากคนมาก ตัวอ้วนสีชมพูมีหยามเต็มตัวไปหมด คนหนี ๆ พร้อมว่าเจ้าตัวนั้นมันคือปีศาจ ! ปีศาจสีชมพูตัวนั้นออกอาละวาดฆ่าคนไปทั่ว แถมปล่อยคลื่นพลังทำลายข้าวของระแวกนั้นไปหมด คนตายหลายคน ถือว่าทำความสูยเสียมากกันเลยทีเดียว

“ฮ่า ๆ !!! เจ้าพวกมนุษย์น่าโง่ !! ข้าอูโบคนนี้ จะมาล่งเผ่าพันธุ์พวกเจ้าให้สิ้นซากไปเลย !!” ปีศาจตัวนั้นตะโกนพร้อมปล่อยพลังสร้างความเสียดายอย่างบ้าครั่ง

ในเวลาผ่านไปไม่นานคนในระแวกนั้นตายเกลี้ยงไปหมด !! ตึกรางบ้านช่องเกิดการเสียหาย ทหาร กองทัพ ที่ออกมาจัดการปีศาจตัวนั้น ก็พังไม่เป็นชิ้นดี

แต่เด็กคนนั้นยังเป็นคนกลุ่มน้อยที่ยังมีชีวิตอยู่เขาซ่อนปีศาจตัวนั้น ที่ยังอยู่ห่างจากเขาไม่มาก เขาตัวสั่นด้วยความกลัวถึงสุดขีด เขารอเวลาที่ปีศาจตัวนั้นหันหลัง แล้วมันก็สำเร็จปีศาจตั้วนั้นหันหลังพอดี เขารีบลุกขึ้นพร้อมที่จะวิ่งหนี แต่ว่าดวงมันซวยกว่าที่คิดเด็กคนนั้นเกิดอาการสดุดล้มหนังสือที่เขากอดอยู่นั้นตกพื้น

“โอ้ย!!” เด็กคนนั้นเผลออุทานความเจ็บออกมาทำให้ปีศาจสีชมพูที่ชื่ออูโบ้ตัวนั้นหันมาหาเขา

อูโบ้เดินเข้ามาหาเด็กคนนั้นใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ เด็กคนนั้นรีบหยิบหนังสือแล้วกอดแน่น น้ำตาของเขาไหลออกมาด้วยความกลัว เขาเขยิบตัวคลานถอยหลัง ถึงรู้ว่ามันทำไรไม่ได้เพราะว่าเด็กอย่างเขาก็ไม่มีทางที่จะสู้กับปีศาจอะไรได้ อูโบ้มองด้วยก่อนจะพูดว่า

“หึ ๆ รักหนังสือเล่มนั้นมากใช่มั้ย? เจ้าหนู!!! งั้นก็ตายไปพร้อมกับหนังสือซะเถอะ” อูโบ้ยกมือเตรียมที่จะปล่อยพลังใส่เด็กคนนั้น ซึ่งเด็กคนนั้นก็หันหลังให้พร้อมกอดหนังสือไว้แน่น ! ถึงรู้ว่ามีแค่ปาฏิหารย์ที่จะช่วยเขาได้แต่เขาก็จะรักษาเล่มนั้นสุดชีวิต

“ตายซะเถอะ !!!” เสียงของปีศาจพูดขึ้นมาก่อนที่จะปล่อยพลังออกมา เด็กคนนั้นกอดหนังสือหันหลังให้ปีศาจตัวนั้นพร้อมน้ำตาที่เขาจะไม่สามาถหนังสือที่ลุงใจดีคนนั้น อุตส่าให้ยืมมาแล้ว

แต่แล้วอยู่ ๆ ทุกอย่างก็เงียบไป…

เด็กคนนั้นหันไปดู เห็นลุงคนนั้นยืนอยู่หน้าของเขา ส่วนเจ้าปีศาจอูโบ้นอนแน่นิ่งเลือดสีม่วงของมันเต็มพื้นไปหมด แค่เวลาพริบตาเดียวเท่านั้น ทำไมลุงคนนั้นถึงมาอยู่หน้าของเขาคนนี้ได้…

“คุณลุง” เด็กคนนั้นบ่นพึมพำเบา ๆ แต่ว่าลุงคนนั้นหันมาหาเขา พร้อมมองด้วยสายตาที่อบอุ่น

“ไม่เป็นไรนะเจ้าหนู ลุงดีใจนะที่หนูรักหนังสือเล่มนี้ แม้จะอ่านมันแค่หน้าเดียวเนี่ยนะ ฮ่า ๆ ๆ” ลุงคนนั้นพูดพร้อมเอามือลูบหัวเด็กคนนั้น

“ละ ละ ละ…” เด็กคนนั้นยังอึ้งพูดไม่ถูกกับเหตุการณ์ที่เขาเห็นอยู่ตอนนี้

“เอาหละ ลุงไปดูร้านก่อนนะ เจ้าปีศาจนั้นมันทำลายแต่ตึกใหญ่ ๆ ละนะ ร้านเก่าๆของลุงเลยรอดฮ่า ๆ ๆ ถ้าชอบก็เอามาอ่านต่อได้นะ” ลุงคนนั้นพูดก่อนจะเดินกลับไป… เด็กคนนั้นมองไปลุงคนนั้นที่เดินกลับไปพร้อมคำถามสงสัยที่อยู่เต็มหัวของเขาไปหมด…

3 เดือนต่อไป…

หลังจากเหตุการณ์ปีศาจสีชมพูที่ชื่ออูโบ้บุกเข้ามาในโลก ทุกอย่างก็กลับมาอย่างสงบ แต่ก็ยังมีคำถามสงสัยว่าใครเป็นคนจัดการปีศาจตัวนั้นกันแน่ แต่วันนี้เป็นวันที่เด็กที่ตั้งใจอ่านหนังสือที่มีชื่อว่าดราก้อนบอลเป็นอย่างมาก แล้วนี่ก็ถึงวันที่เขาอ่านหนังสือเล่มสุดท้ายสักที

“คุณลุงค้าบบบบบบบ” เด็กคนนั้นเขามาในร้านหนังสือเก่า ๆ ของลุงคนนั้นพร้อมเอาหนังสือเล่มเก่ามาคืน เขาวิ่งมาหาลุงคนนั้น..

“นี่ครับ” เขายื่นหนังสือให้ลุง


“ฮ่า ๆ อ่านจบอีกแล้วหรอ เจ้าหนู” ลุงคนนั้นถามด้วยคำถามที่เป็นคำถามเดิม ๆ ที่เขาพูดแทบทุกวัน

“ฮ่า ๆ อ่านจบแล้วครับสนุกมาก คนชื่อโงกุนนี่เก่งจริง ๆ นะครับ” เด็กคนนั้นพูดพร้อมหัวเราะไปด้วย…

“นั่นสิ อะนี่ลุงเตรียมมาให้เลยน้า เล่มสุดท้าย” ลุงเขายื่นให้ก่อนที่เด็กคนนั้นจะรับมันไป..

“ขอบคุณฮะ” เด็กคนนั้นพูดพร้อมรีบวิ่งกลับบ้านไปอ่านหนังสือดราก้อนบอลเล่มสุดท้ายต่อ…


ผ่านไปถึงตอนกลางคืนเด็กคนนั้นอ่านหนังสือดราก้อนบอลเล่มสุดท้ายแทบจะจบแล้วเขาเปิดมาถึงหน้าสุดท้ายแล้วเขาก็อ่านพยางค์สุดท้ายของหนังสือขึ้นมา

“อีกไม่นานดราก้อนบอลจะกลับมา… การต่อสู้ ปีศาจ จอมมาร แล้วทุก ๆ อย่างจะกลับมาสู่ความวุ่นวายอีกครั้ง”