เสียงรถไฟที่วิ่งบนรางนั้นดังกึกก้องไปทั่ว รถไฟสีเขียวนั้นวิ่งไปตามเส้นทางที่ถูกจัดวางไว้ รถไฟสีต่างกันวิ่งสวนไปสวนมา ก็อย่างที่ทราบๆกัน ญี่ปุ่นนั้นเป็นนครแห่งรถไฟ ผู้คนนั้นนิยมจะเดินทางกันด้วยรถไฟและด้วยรถไฟสามารถพาไปได้ทุกที่ ดังนั้นคนจึงนิยมโดยสารกันด้วยรถไฟเสียมากกว่ารถยนต์ เช่นเดียวกันกับชายหญิงคู่หนึ่งในเวลานี้ พวกเขาทั้งสองนั่งอยู่บนไฟขบวนสีเขียว คนนึงคือชายผมสีน้ำตาลที่อยู่ในชุดลำลอง ส่วนอีกคนนั้นคือหญิงผมสีดำที่สวมแว่นไว้ จริงๆสตรีผมสีดำนั้นไม่ได้มีผมสีดำหรอก แต่เธอคือลูน่าไอด้อลชื่อดังที่ทุกคนบนเกาะญี่ปุ่นต้องรู้จัก และเผอิญเธอก็เป็น Artificial Girl เสียด้วย กล่าวก็คือนี่เป็นร่างจำแลงของเธอ บนตักของลูน่านั้นมีกระเป๋าสีน้ำเงินวางอยู่ด้วย เช่นเดียวกันกับชายหนุ่มผมน้ำตาลที่มีกระเป๋าสะพายสีดำวางไว้อยู่บนพื้นของรถไฟ
บนรถไฟนั้นเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย แต่ละคนนั้นล้วนแต่มีความแตกต่าง ตั้งแต่เป็นคนสูงวัย ผ่านอะไรมามากมายในชีวิต รวมไปถึงเด็กทารกที่พึ่งลืมตาลืมโลกได้ไม่นาน ทั้งชายทั้งหญิง ทั้งชาวญี่ปุ่นและชาวต่างชาติ ไม่ว่าจะเป็นใครมาจากไหน มีจุดหมายปลายทางที่ต่างกัน ทุกคนก็ต่างมารวมตัวกันบนขบวนรถไฟสีเขียวนี่ มันน่าอัศจรรย์ขนาดไหนที่ยานพาหนะชนิดนึงจะสามารถรวบรวมผู้คนที่มีความแตกต่างได้มากมายขนาดนี้
“ทาคุมิ...ตั้งแต่นายออกมา นายยังไม่ได้บอกชั้นเลยนะ ว่าเราจะไปไหน?” ลูน่าในร่างผมสีดำเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย
“ใกล้ๆแล้วเดี๋ยวชั้นบอกเองละกัน” ทาคุมิตอบด้วยรอยยิ้ม
ลูน่าถอนหายใจฝอดใหญ่ ตั้งแต่ออกมาจากบ้านนั้น ทาคุมิยังไม่ได้บอกเลยว่าออกมาทำอะไร สิ่งเดียวที่ทาคุมิบอกคือ “เก็บกระเป๋าเตรียมของใช้ มีงานด่วนเข้ามา” ในหัวของไอด้อลสาวชื่อดังนั้นเต็มไปด้วยความสงสัย ปกติแล้วถ้าหากทำงานทาคุมิจะขับรถไป แต่คราวนี้เลือกจะนั่งรถไฟ ซึ่งเป็นอะไรที่ผิดแปลกจากเดิมไม่น้อย และแน่นอนไม่ว่าจะถามยังไงหรือแม้แต่หลอกถาม ผู้จัดการของเธอก็ไม่เคยปริปากออกมาซักคำ
“สถานีต่อไปคาวาโกเอะ...คาวาโกเอะ” เสียงผู้ประกาศดังขึ้น
ทาคุมิลุกขึ้นพร้อมกับหยิบกระเป๋าขึ้นมา เขาหันมาหาลูน่าก่อนจะพูดว่า “ถึงแล้ว” ลูน่าเองก็พยักหน้า ก่อนจะหยิบกระเป๋าที่อยู่บนตักของตัวเองขึ้นมาและสะพายมัน ทั้งสองเดินก้าวเท้าออกจากรถไฟสีเขียว ก่อนจะเดินออกมายังหน้าสถานี ข้างล่างนั้นเป็นวงเวียนที่มีรถบัสจอดอยู่มากมาย โดยปกติแล้วคาวาโกเอะเป็นเมืองท่องเที่ยว เพราะคาวาโกเอะนั้นมีเมืองเอโดะจิ๋วซึ่งเป็นสถานที่จำลองเมืองเอโดะ แต่ถึงกระนั้นลูน่าก็พึ่งมาเหยียบคาวาโกเอะเป็นครั้งแรก ลูน่ายังคงเดินตามผู้จัดการของเธอ ทาคุมิก้มมองกระดาษที่อยู่ในมือของตัวเอง มันเป็นแผนที่ที่เขียนด้วยดินสอ
“ต้องข้ามสะพานนี้ไปก่อนซินะ” ทาคุมิพึมพำพร้อมกับแหงนหน้ามอง
ข้างหน้าของพวกเขานั้นมีสะพานอยู่ ดูเหมือนอย่างน้อยๆพวกเขาก็ยังมาถูกทาง เอาจริงๆทาคุมิเป็นคนที่มีเซ้นต์ในเรื่องเส้นทางดีมากนะ น้อยครั้งมากที่จะเห็นเขาหลง ในทางกลับกันลูน่ากลับเป็นคนที่ไม่มีเซ้นต์เรื่องทิศทางเลยแม้แต่น้อย ถึงแม้จะเป็น AG ก็ตาม นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะสามารถเดินทางโดยไม่หลงได้ ส่วนใหญ่ถ้าหากเธอไปคนเดียว รับรองได้เลยว่าลูน่าหลงแน่นอน จำได้ว่าครั้งนึงทาคุมิเคยไปฝากให้ลูน่าจ่ายตลาด ตลาดนั้นไม่ได้อยู่ไกลจากอพาร์ทเม้นท์ของทั้งคู่เสียเท่าไหร่ หากทว่าลูน่าก็ยังสามารถหลงได้ และหลังจากนั้นทาคุมิก็ไม่เคยไว้ใจให้ลูน่าไปจ่ายตลาดอีกเลย
ทั้งคู่ยังเดินต่อไป ข้ามสะพานที่เบื้องล่างนั้นเป็นแม่น้ำ เสียงน้ำไหลนั้นดังประกอบกับเสียงรถที่ขับผ่านเป็นระยะๆ ถ้าหากสังเกตสองข้างทางจะเห็นต้นซากุระอยู่ แต่นี่ไม่ใช่หน้าที่ซากุระเบ่งบาน ดังนั้นบนต้นซากุระต้นนี้ไม่ได้มีดอกสีชมพูปกคลุมอย่างที่เราชอบเห็นกันตามบนโทรทัศน์ บนต้นนั้นมีแต่ดอกสีน้ำตาลที่มีไม่กี่ดอกบนกิ่งเท่านั้น ทั้งคู่เดินผ่านศาลเจ้าที่เงียบสนิท ไร้ซึ่งผู้คน มีเพียงแต่สุนัขสีขาวนั่งเฝ้าอยู่หน้าศาลเจ้า มันมองชายหญิงคู่นี้เดินผ่านไปโดยไม่ส่งเสียงซักนิด และในที่สุดทั้งคู่ก็มาถึงบ้านสไตล์ญี่ปุ่นหลังหนึ่ง หน้าบ้านนั้นเขียนว่า “คาซุชิกะ” มันเป็นบ้านชั้นเดียว ขนาดไม่ได้ใหญ่มาก ทาคุมิเดินเข้าไปก่อนจะตะโกน
“คุณคาซุชิกะอยู่ไหมครับ?”
สิ้นเสียงที่ทาคุมิตะโกน ทั้งสองก็ได้ยินเสียงของฝีเท้าใครบางคนตรงเข้ามา ประตูไม้ถูกเลื่อนออกมาช้าๆ ทั้งคู่เห็นหญิงผมสีบลอนด์ที่ผมยาวสลวยยืนอยู่ เธอสวมชุดเดรสสีดำที่ปกคลุมถึงแค่หัวไหล่ของเธอ เธอสวมถุงเท้าสีเทา เช่นเดียวกันกับหมวกของเธอ ดวงตาของเธอนั้นเป็นสีนภา เรียกได้ว่าโดยรวมแล้วเธอเป็นหญิงงามคนนึงเลยทีเดียว แต่ถึงกระนั้นการแต่งตัวของเธอนั้นอาจจะดูแปลกไปจากคนทั่วไปเสียหน่อย หญิงผมทองคนนี้มองลูน่าและทาคุมิด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดุร้าย ราวกับสตรีคนนี้กำลังจะพยายามขู่ให้ผู้มาเยือนทั้งสองคนกลัวอะไรอย่างนั้น
“เอ่อ....นี่คุณสเวย์ใช่ไหมครับ?” ทาคุมิถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความประหม่า
“อืม ชั้นเอง” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“แล้วคุณคาซุชิกะอยู่ไหมครับ?” ทาคุมิถามต่อ
“ถ้างั้นชั้นจะไปเรียกมาสเตอร์มาให้ก็แล้วกัน” เธอหันไปก่อนจะตะโกนชื่อของ “มาสเตอร์” ของเธอ
ไม่นานนักก็มีอีกเสียงฝีเท้าก้าวลงมา รอบนี้เป็นชายร่างกายดูกำยำ ผิวของเขานั้นเป็นผิวสีแทน เขาสวมแว่นตากรอบใส ผมของเขานั้นสั้น เขาสวมชุดยูกาตะสีดำ ดูเหมือนชายคนนี้จะเป็น “มาสเตอร์” ของหญิงผมสีทรายคนเมื่อครู่นี้ ทาคุมิก้มโค้งให้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา
“โกยะ ทาคุมิครับ...ที่ติดต่อมาช่วงสัปดาห์ที่แล้วน่ะครับ” ชายผมน้ำตาลเอ่ยกับชายในชุดยูกาตะ
ชายสวมแว่นคนนี้ยิ้มให้ก่อนจะเชิญทั้งสองเข้ามา ทั้งคู่เข้าไปในบ้านของชายคนนี้ ข้างในนั้นเป็นบ้านที่ตกแต่งสไตล์ญี่ปุ่น พื้นนั้นถูกปูด้วยไม้ แต่บางห้องนั้นก็เป็นเสื่อสีเขียว บนกำแพงนั้นมีภาพของชายสวมแว่นและหญิงผมสีทองยืนอยู่คู่กัน ในมือของทั้งคู่นั้นถือถ้วยรางวัลอะไรบางอย่างอยู่ด้วย เจ้าของบ้านนั้นพามายังห้องรับแขก ก่อนที่แขกผู้มาเยือนจะนั่งลงไปบนเสื่อ ส่วนหญิงผมทองนั้นเดินไปอีกห้อง ชายร่างกายกำยำนั่งลงไปเช่นเดียวกัน ก่อนที่จะมองมายังลูน่าที่ยังอยู่ในร่างจำแลงของเธอ
“ปลดร่างจำแลงได้แล้วล่ะ...ชั้นไม่บอกใครหรอกว่าเธอเป็น AG”
คำพูดประโยคนี้ทำให้ลูน่าสะดุ้ง ไอด้อลสาวชื่อกระฉ่อนหันมามองผู้จัดการของเธอที่นั่งข้างๆ ทาคุมิพยักหน้าให้กับเธอ ลูน่าเป็นสัญญาณนั่นแล้ว เธอก็กดปุ่มบนข้อมือของเธอ สีผมของเธอนั้นเปลี่ยนกลับไปเป็นสีน้ำเงินดั่งเดิม ใบหน้าของเธอนั้นเปลี่ยนกลับมาเป็นลูน่าที่ทุกคนรู้จัก เธอถอดแว่นของเธอออก ในขณะนั้นหญิงผมทองที่ถูกเรียกว่า “สเวย์” ก็เดินเข้ามาพร้อมกับถาดที่มีแก้วน้ำที่มีชาบาร์เลย์อยู่ หญิงผมสีทองคนนี้คุกเข่าลงก่อนจะวางแก้วน้ำลงไปบนผืนเสื่อ ในหัวของลูน่านั้นเต็มไปด้วยความฉงน เพราะเหตุใดชายคนนี้ถึงรู้ว่าเธอคือ “AG” และชายคนนี้คือใคร? แล้วทำไมหญิงผมทองคนนั้นต้องเรียกชายคนนี้ว่า “มาสเตอร์” ล่ะ?
“อ่อใช่ ลูน่า...ชายคนนี้คือเก็นคิ คาซุชิกะ อดีตแชมป์ AG Battle ส่วนนี่คือสเวย์ AG ที่คุณคาซุชิกะใช้ในคราวนั้น”
“เดี๋ยว...แล้วเรามาทำอะไรที่บ้านของแชมป์ AG Battle ล่ะ?” ลูน่าถามด้วยความฉงน
“ตอนที่เธอสู้กับเวโรนิก้าน่ะ...ชั้นก็คิดว่าแค่ซิมูเลชั่นอย่างเดียวไม่น่าจะพอ บางทีเธอน่าจะฝึกของจริงซะบ้าง”
“ดังนั้นชั้นก็เลยติดต่อคุณคาซุชิกะให้มาช่วยฝึกให้ยังไงล่ะ” ทาคุมิให้คำตอบ
“แล้วทำไมไม่บอกแต่แรกล่ะ?” ลูน่าถามด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ
“เพราะว่าถ้าชั้นบอกตรงๆเธอก็คงไม่ยอมมาด้วยแน่ๆ ดังนั้นชั้นเลยไม่บอกนั่นแหละ” ทาคุมิพูดจบก็ยิ้มเจือนๆ
เพราะปกติลูน่าค่อนข้างเป็นห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายของทาคุมิ ลูน่าจึงอยากจะพยายามทำงานทุกงานที่เธอหาได้ เพื่อให้มั่นใจว่าทาคุมิจะมีเงินพอ ครั้งหนึ่งทาคุมิเคยชวนให้ลูน่าออกไปเที่ยวเพื่อเป็นการให้เธอได้พักผ่อน และไม่ว่าจะทำยังไง เธอก็ไม่ยอมไปเที่ยวหรือผ่อนคลายแต่อย่างใด เมื่อลูน่าได้ยินคำตอบของทาคุมิแล้วเธอก็ได้แต่ถอนหายใจ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่มีทางเลือกอื่นแต่อย่างใด
=====
“เพี๊ยะ!!” เสียงไม้เคนโด้ของสเวย์ที่ตีเข้าใส่ข้อมือของลูน่า
ไม้เคนโด้ของลูน่านั้นตกลงไปบนพื้นไม้ที่เย็นเฉียบ ลูน่าได้กุมข้อมือของตนเองก่อนจะแหงนหน้ามอง AG อีกตัวที่ยืนตรงข้ามของตัวเอง ดวงตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและเต็มไปด้วยความโหดร้าย สเวย์ก้มมองไปที่ดาบเคนโด้ที่อยุ่บนพื้น ก่อนจะใช้ดาบไม้เคนโด้ของเธองัดดาบขึ้นมา ก่อนจะโยนกลับไปให้ลูน่า เมื่อลูน่าได้ดาบของเธอนั้น เธอก็วิ่งตรงเข้าไปยังสเวย์อีกครั้ง หากทว่าสเวย์ก็ก้มหลบได้ ก่อนที่เธอจะใช้ดาบตีเข้าไปยังใบหน้าของลูน่า แรงกระแทกนั้นทำให้ลูน่าล้มลงไปกับพื้น เช่นเดียวกันกับดาบของเธอที่ตกกระทบลงพื้นอีกครั้ง ลูน่าใช้มือกุมหน้าของตัวเอง เธอรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่ไหลไปทั่วใบหน้าของเธอ
“ลุกขึ้นมา!! ถ้าแค่นี้ไม่มีทางชนะ AG Battle ได้หรอก!!” สเวย์ตะโกนขึ้นมา
ลูน่ากุมดาบของเธอก่อนจะลุกขึ้นมาช้าๆ ในขณะที่หญิงผมสีน้ำกำลังลุกขึ้นมานั้น ทาคุมิและเก็นคิผู้เป็นแชมป์โลกก็ยืนดูอยู่ มันเป็นวิธีการฝึกที่ค่อนข้างแปลก เพราะปกติแล้ว AG จะถูกควบคุมโดยมาสเตอร์แต่ในกรณีนี้ทั้งคู่ปล่อยให้ AG ของตัวเองสู้กันไปเองตามใจชอบ ทาคุมิไม่ค่อยจะแฮปปี้เท่าไหร่กับภาพที่ตัวเองเห็น แต่นี่ก็เป็นเรื่องจำเป็น ดังนั้นเขาก็คงได้แต่ยืนดูเท่านั้น เมื่อลูน่าลุกขึ้นมา สเวย์ก็เป็นฝ่ายขยับเท้าก่อนจะออกแรงหวดไม้เคนโด้ ลูน่ายกดาบขึ้นมากันได้ทันในคราวนี้ หญิงผมสีทองออกแรงก่อนจะหวดไม้เคนโด้ของลูน่าอีกครั้ง คราวนี้ลูน่าไม่สามารถปัดป้องได้ ไม้เคนโด้นั้นลอยไปก่อนจะตกไปอยู่ห่างกับร่างของเธอ สเวย์ใช้ไม้เคนโด้ของเธอจ่อเข้าไปที่คอของลูน่าพร้อมกับจ้องมองคู่ต่อสู้ของเธอ สเวย์ลดดาบลงก่อนจะเดินไปหยิบไม้เคนโด้ของลูน่าขึ้นมาพร้อมกับยื่นคืนเธอ ลูน่ารับไว้แต่ไม่ทันที่เธอจะได้ตั้งท่า สเวย์ก็ออกแรงหวดเข้าไปที่หน้าท้องอีกครั้ง
“อั้ก”
ลูน่าก้มลงไปกุมหน้าของตัวเองบนพื้น ในมือของเธอนั้นยังจับดาบอยู่ ความทรมานนั้นไหลเข้าไปทั่วร่างกายของเธอ เธอพยายามจะลุกขึ้นมาแต่ร่างกายนั้นไม่รับฟังเธอเท่าไหร่ เธอรู้สึกว่าทุกส่วนๆของตนเองนั้นหนักอึ้งไปหมด การลุกขึ้นเป็นสิ่งที่ง่ายดาย แต่ในเวลานี้เพียงแค่ขยับร่างกาย ยังเป็นเรื่องยาก มันทำให้ลูน่าคิดว่าถ้าหากเธอไม่ใช่ AG แต่เป็นมนุษย์ธรรมดา ร่างกายภายในของเธออาจจะแหลกละเอียดไปแล้วก็ได้
“อะไร...แค่นี้จะยอมแล้วเรอะ นี่ชั้นใช้พลังงานแค่เสี้ยวเดียวเท่านั้นเองนะ!!” สเวย์เย้อหยัน
ลูน่าใช้ไม้เคนโด้ประคองตัวเองขึ้นมา ก่อนจะมองเข้าไปนัยน์ตาของสเวย์
=====
“โอ๊ย” ลูน่าร้องขึ้น
ทาคุมิใช้แอลกอฮอลล์ทาบนรอยถลอกบนใบหน้าของเธอ ชายผมน้ำตาลหยิบพลาสเตอร์ออกมาก่อนจะติดบนหน้าของลูน่า ตอนนี้บนร่างกายของเธอเต็มไปด้วยบาดแผลและรอยถลอก นิ้วทั้งห้าของลูน่านั้นถูกพันด้วยพลาสเตอร์ เช่นเดียวกันกับบนใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยพลาสเตอร์ ทั้งสองนั่งอยู่ในห้องเล็กๆ มันเป็นห้องที่ถูกทาด้วยสีชมพู เช่นเดียวกันกับเตียงที่มีสีชมพูเช่นเดียวกัน บนเตียงนั้นเต็มไปด้วยตุ๊กตาสัตว์ต่างๆ บนผนังนั้นมีรูปของนักร้องหลายคน รวมถึงรูปของลูน่าเองด้วย มันเป็นรูปโปรโมทอัลบั้มที่สามของเธอ จริงๆคนที่ซื้ออัลบั้มนี้ของเธอ ร้อยคนแรกจะได้ลายเซ็นอยู่บนโปสเตอร์ด้วย แต่ดูเหมือนเจ้าของโปสเตอร์จะไม่สามารถซื้อได้ทัน
“โชคดีจังเลยนะที่คุณคาซุชิกะมีห้องของลูกสาวให้เธอพักด้วย…ดูเหมือนเธอจะเป็นแฟนคลับของเธอด้วยนะ” ทาคุมิพูดพลางทำแผลให้
“อืม...” ลูน่าตอบเบาๆ
ทาคุมิปิดกล่องปฐมพยาบาลก่อนจะมองไปยังลูน่า
“เจ็บไหม?” ทาคุมิถาม
“เจ็บมากเลยล่ะ สเวย์นี่ไม่ปราณีเลยแม้แต่น้อยเลยแฮะ” ลูน่าพูดกับผู้จัดการของตัวเอง
ทาคุมิฟังแล้วก็หัวเราะก่อนจะตอบกลับ
“พยายามเข้าล่ะ...ยังเหลืออีกตั้งสี่วัน” ทาคุมิพูดจบก็ลุกขึ้น
“สี่วัน!?” ลูน่าทวนสิ่งที่ทาคุมิพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
ลูน่าทิ้งตัวลงไปกับพรมสีชมพูนุ่มๆ ทาคุมิเดินออกไปพร้อมกับกล่องยา หากทว่าไม่ทันที่เขาจะออกไป เขาก็หันกลับมาพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงอันนุ่มนวล
“ยังไงก็พยายามเข้านะ ชั้นเอาใจช่วยอยู่”
คำพูดนี้ทำให้ลูน่าลุกขึ้นมาจากพรมสีชมพูก่อนจะตอบกลับด้วยเพียงแค่รอยยิ้ม ทาคุมิเห็นรอยยิ้มก่อนปิดประตูห้อง ทิ้งไว้ให้ลูน่านั่งอยู่คนเดียวในห้องของลูกสาวแห่งบ้านคาซุชิกะ
“พยายามเพื่อทาคุมิซินะ” ลูน่าพูดพร้อมกับมองนิ้วของตัวเองที่เต็มไปด้วยพลาสเตอร์ด้วยรอยยิ้ม
