“อะ...อือ” ลูน่าลืมตาขึ้นมาช้าๆ
สิ่งแรกที่เธอเห็นนั้นคือความมืดสนิท ดูเหมือนเธอจะตื่นขึ้นมากลางยามวิกาล แม้ว่ายาม AG หลับจะเหมือนเป็นการปิดเครื่องและชาร์ตแบ็ตเตอรี่แต่มันก็มีความเป็นไปได้ว่า AG จะตื่นขึ้นมาก่อนที่แบ็ตจะเต็ม เธอหันไปมองข้างๆก่อนจะเห็นสเวย์ที่ยังนอนอยู่บนฟูกของเธอ ตาของเธอนั้นปิดสนิท ดูเหมือนเธอจะยังไม่รู้เลยว่าลูน่าตื่นขึ้นมา หญิงผมสีน้ำเงินลุกขึ้นมาช้าๆก่อนจะเดินตรงไปยังประตูไม้ เธอใช้มือเลื่อนไปช้าๆ เธอเดินตรงไปยังห้องครัว ลูน่าเดินตรงไปยังตู้เย็นสีเหลือง หญิงผมสีน้ำเงินเปิดตู้เย็นช้าๆ ก่อนจะหยิบขวดน้ำขึ้นมา เธอเปิดขวดน้ำ ก่อนจะกระดกขึ้นไปช้าๆ เมื่อน้ำหมดขวดเธอก็ทิ้งลงถังขยะที่ตั้งอยู่ข้างๆกับ หญิงผมน้ำเงินปิดตู้เย็น ก่อนจะเตรียมกลับไปในห้องนอนของเธอ
“พ่อคะ หนูอยากไปอยู่บ้านของลูน่า” เสียงของเด็กสาวคนนึงดังขึ้น
มันทำให้ลูน่าหยุดก่อนจะหันไปตามเสียง ดูเหมือนห้องกินข้าวนั้นยังเปิดไฟอยู่ ถ้าให้เดาคงจะเป็นโยโกะและพ่อของเธอกระมั้ง แม้ว่าลูน่าควรจะกลับห้องไป แต่บางอย่างมันทำให้เธอยังคงหยุดยืนอยู่กับที่ สิ่งนั้นน่าจะเป็นความอยากรู้อยากเห็น
“แล้วทำไมลูกอยากจะไปอยู่บ้านของลูน่าล่ะ?” ผู้เป็นพ่อเอ่ยปากถาม
“เพราะหนูอยากเป็นไอด้อลและหนูคิดว่าการที่ไปเรียนกับลูน่าจะทำให้ฝันของหนูเป็นจริงได้” โยโกะผู้เป็นลูกตอบ
เสียงของผู้เป็นพ่อเงียบไปพักนึง ก่อนที่เสียงของวัยกลางคนจะดังขึ้นมาอีกครั้ง
“ลูกโกหกใช่ไหม?”
“ถึงลูกจะบอกว่าลูกเป็นแฟนคลับลูน่าก็ตามแต่พ่อไม่เคยได้ยินลูกฟังลูน่าซักครั้ง”
“ถ้าพ่ออยากให้ลูกร้องเพลงของลูน่าให้พ่อฟังซักเพลง...ลูกทำได้ไหม?” ชายผู้เป็นพ่อถาม
ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง ณ วินาที ลูน่าอยากเห็นสีหน้าของทั้งคู่จริงๆ
“ไม่ได้ใช่ไหม?” ผู้เป็นพ่อกดดัน
“พ่อนี่เก่งจังเลยนะ...อ่านทางหนูออกตลอดเลยนะ” ผู้เป็นลูกสาวตอบ
“แล้วตกลงเพราะอะไรล่ะ?” เก็งคิเอ่ยปากถามต่อ
“หนูชอบ...โกยะ ทาคุมิ ผู้จัดการของลูน่า”
ประโยคนี้ทำให้ลูน่าต้องรีบปิดปากตัวเอง เธออยากจะกรี้ดดังๆ หากทว่าเธอทำไม่ได้ มิเช่นนั้นเจ้าของบ้านจะรู้ว่ามี AG ผมสีน้ำเงินกำลังแอบฟังอยู่ คำตอบของโยโกะนั้นทำให้ทุกอย่างเงียบสนิท ท่ามกลางความเงียบนี้มันยิ่งอยากให้ลูน่าเห็นว่าสีหน้าของผู้เป็นพ่อเป็นยังไง
“เอาเป็นว่าพ่ออนุญาต ถ้าหากลูกสามารถทำตามเงื่อนไขของพ่อได้อย่างนึง”
“เงื่อนไขอะไรคะ?” โยโกะตั้งคำถาม
“เอาเป็นว่าพรุ่งนี้พ่อจะบอกก็แล้วกัน”
“เข้าใจแล้วค่ะ”
ว่าแล้วผู้เป็นลูกก็เดินออกจากห้องกินข้าวก่อนจะตรงกลับเข้าห้องของตัวเอง เธอเดินผ่านลูน่าไปโดยไม่ทันสังเกตซักครั้ง ลูน่าได้แต่ปิดปากเงียบ ดูเหมือนเธอจะรู้อะไรที่ไม่ควรจะรู้เข้าเสียแล้ว
=====
และแล้วรุ่งอรุณก็มาเยือน การฝึกของลูน่าก็ยังคงดำเนินต่อไป พรุ่งนี้ก็เป็นวันสุดท้ายแล้ว ตลอดหลายวันนั้น ลูน่าพัฒนาไปอย่างมาก ด้วยความที่ลูน่าเป็น AG ที่ถูกสร้างมาเพื่อการต่อสู้อยู่แล้ว ดังนั้นเธอจึงสามารถเรียนรู้ได้เร็ว มันก็เหมือนกับพรสวรรค์นั่นแหละ AG บางตัวอาจจะสร้างมาเพื่อสู้ แต่บางตัวอาจจะถูกสร้างมารับใช้ และอย่างที่กล่าวไว้ลูน่าถูกสร้างมาเพื่อสู้ และด้วยฝีมือที่พัฒนาไปมากขนาดนี้ ถ้าหากเจอเวโรนิก้าอีกครั้ง บางทีลูน่าอาจจะชนะแบบไม่ยากเย็นก็ได้ ในขณะเดียวกันนั้นผู้เป็นเทรนเนอร์อย่างทาคุมิก็นั่งดูเทปการต่อสู้ของ AG Battle ปีต่างๆอยู่ ข้างๆเขานั้นมีซีดีจำนวนมากกองกันเป็นหอคอยสูง ซีดีพวกนี้เป็นของเก็งคิ แม้ว่าเขาจะลาจากวงการ AG หลังจากที่เขาได้แชมป์ แต่เขาก็ยังคงถ่ายการต่อสู้พวกนี้ไว้ ดวงตาของทาคุมิจับจ้องอยู่บนหน้าจอโทรทัศน์ ในมือของเขาถือสมุดโน้ต ส่วนอีกข้างถือปากกา เนื่องด้วยว่าหลังจากสัปดาห์นี้ไป ลูน่าก็จะกลับสู่วงการไอด้อล เขาคงมีงานมากมายรออยู่ และเขาก็คงไม่มีเวลาจะมานั่งดูเทปบันทึกการแข่งขัน AG แบบนี้อีก ดังนั้นวิธีการแก้ปัญหาที่ดีที่สุดก็คือการ “จด”
“ครืน” เสียงประตูไม้ถูกดังขึ้น
ทาคุมิหันไปก่อนจะเห็นหญิงผมสีดำที่ผูกหางม้าอยู่ เธอสวมเสื้อยืดสีม่วงและกางเกงขาสั้นสีกากี ทาคุมิก้มโค้งให้เธอ เธอเองก็ก้มโค้งให้เหมือนกันก่อนจะลงไปนั่งข้างๆทาคุมิ จุดที่เธอนั่งนั้นเรียกได้ว่าขยับตัวนิดเดียว ผิวหนังของทั้งสองอาจจะสัมผัสกันได้ ทาคุมิอยากจะขยับแต่แบนนั้นมันเหมือนเป็นการรังเกียจอะไรอย่างนั้น เขาได้กลิ่นกายของโยโกะ มันเป็นกินที่หอมมาก เขาหันไปมองใบหน้าของเธอ และยิ่งด้วยใบหน้าอันสวยงามของเธอ ยิ่งทำให้เขาเขินกว่าเดิม ใบหน้าของทาคุมิแดงก่ำ ทาคุมิรีบหันออกก่อนจะกลับไปมองที่จอโทรทัศน์ ถึงแม้ตาของเขาจะอยู่ที่โทรทัศน์แต่สมาธิทุกอย่างนั้นกระจัดกระจายหมดแล้ว เสียงจากโทรทัศน์นั้นเป็นเสียงเดียวที่ดังในห้องนี้ ทาคุมิเงียบ เช่นเดียวกันกับโยโกะ
“ขออภัยที่เสียมารยาท ชั้นชื่อคาซุชิโกะ โยโกะ...ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” เธอเป็นฝ่ายพูดก่อน
“ผมโกยะ ทาคุมิ ยินดีที่รู้จักเช่นเดียวกันครับ” ทาคุมิตอบด้วยรอยยิ้ม
จบบทสนทนา ทั้งคู่กลับมาเงียบอีกครั้ง แม้ว่าตอนนี้บนจอจะฉายอะไร สมาธิของทาคุมิก็ไม่สามารถจดจ่อกับภาพบนจอได้ เช่นเดียวกันกับหน้ากระดาษบนสมุดโน้ตที่โล่งมาได้พักใหญ่แล้ว
“ชั้นขอถามอะไรตรงๆได้ไหมคะ...ลูน่าเป็น AG รึเปล่า?”
ประโยคนี้ยิ่งทำให้ทาคุมิหันมามอง เธอรู้ได้ไง? ทาคุมิตั้งคำถามขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แต่ถึงเขาจะรู้ไปก็เท่านั้น เพราะถ้าหากเขาไม่สามารถแก้ต่างให้กับลูน่าได้ แน่นอนถ้าหากข้อมูลพวกนี้หลุดออกไป ชีวิตการเป็นไอด้อลของลูน่าต้องเป็นอันจบลงแน่ๆ ทาคุมิพยายามจะคิดหาทางออกของบทสนทนานี้ แต่ไม่ทันที่ทาคุมิจะพูดอะไรขึ้นมา ก็กลับเป็นผู้เริ่มบทสนทนาที่เปล่งเสียงขึ้นมาก่อนอีกครั้ง
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ...ชั้นไม่บอกใครหรอก” เธอพูดด้วยสีหน้าอันนิ่งเรียบของเธอ
“อะ อืม” ทาคุมิพยักหน้า
แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเธอรู้ได้ยังไง แต่ถ้าหากเธอพูดแบบนี้ ทาคุมิก็คงสบายใจได้ละมั้ง ชายผมน้ำตาลพยายามรวบรวมสมาธิพยายามจะดูโทรทัศน์อีกครั้ง โยโกะผู้ที่นั่งข้างๆเอื้อมมือไปหยิบรีโมทก่อนจะกดหยุด ภาพนั้นหยุดนิ่ง มันยิ่งทำให้ทาคุมิที่นั่งข้างๆนั่งงงว่าโยโกะทำไปเพื่ออะไร ภาพนั้นหยุดอยู่ที่ภาพของ AG ตัวนึงกำลังง้างหมัดเตรียมชกเข้าไปที่หน้าท้องของ AG อีกตัว ดูยังไงหมัดนี้ก็คงอัดใส่หน้าของ AG อีกตัวอย่างแน่นอน
“รู้ไหมคะว่าจริงๆแล้ว AG ตัวนี้ไม่พยายามหลบหมัดอีกฝ่าย”
“เห...ทำไมล่ะ? แบบนี้ก็เสีย HP ซิ” ทาคุมิถามด้วยความสงสัย
โยโกะหยิบรีโมทขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะกดปุ่มเล่น ภาพเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง หมัดที่ถูกส่งออกไปนั้นกระแทกเข้าใส่เต็มๆหน้าของ AG อีกตัว หากทว่า AG ที่ถูกต่อยเข้าใส่นั้นกลับแสยะยิ้มก่อนจะหยิบมีดออกมาก่อนจะปักเข้าที่คอของศัตรู เมื่อมีดปักไปบนลำคอ มันทำให้ AG ผู้ถูกทำร้ายกรีดร้องอย่างความเจ็บปวด เจ้าของมีดรีบวิ่งไปก่อนจะดึงมีดออก เธอควงมีดเล่มนั้นก่อนจะปักเข้าที่หน้าท้องอีกครั้ง เธอดึงมีดออกก่อนจะเตะเข้าใส่หน้าท้อง แรงถีบนั้นทำให้ศัตรูล้มลง AG ที่ถือมีดรีบกระโดดก่อนจะปักมีดลงไป เมื่อมีดถูกเสียบเข้าไปบนร่างก็มีข้อความ “Battle End” ลอยขึ้นมา ท่ามกลางเสียงเฮของแฟนๆ ว่าแล้วโยโกะก็หยุดภาพอีกครั้งก่อนจะหันไปอธิบายให้กับชายผมน้ำตาลอีกครั้ง
“บางทีถ้าต้องแลกกับการเสีย HP นิดๆหน่อยกับการแลกกับชัยชนะมันก็คุ้มแหละ”
“โยโกะจังนี่ รู้เยอะจังเลยนะ” ชายผมน้ำตาลเอ่ยปากชม
“พอดี ชั้นเคยชนะ AG Battle ระดับเยาวชนมาน่ะ...ก็เลยพอรู้เรื่องอะไรบ้าง”
“เก่งจังเลยนะ” ทาคุมิชมอีกครั้ง
ทาคุมิเตรียมจดในสิ่งโยโกะพูดลงไป หากทว่าเขาก็หยุดชะงัก ทาคุมิฉุดคิดขึ้นมา ถ้าหากเขาเลือกจะใช้วิธีนั่นก็แปลว่าลูน่าจะต้องเจ็บฟรี เขาไม่รู้หรอกว่าความเจ็บปวดสำหรับ AG นั้นเป็นยังไง แต่มันก็คงเจ็บปวดเหมือนกับเวลาที่มนุษย์ทำร้ายกันนั่นแหละ ถ้าให้เขาสมมุติตัวเองเป็น AG เขาก็คงไม่ชอบนั่นแหละหากเทรนเนอร์ของตัวเอง สั่งให้โดนโจมตีฟรีๆ แต่ยังไงเสีย AG ก็ไม่มีสิทธิจะมาตั้งคำถามกับการตัดสินใจของเทรนเนอร์เสียหน่อย อีกอย่างใน AG Battle นั้นค่าเสียหายเป็นเพียงแค่เรื่องชั่วคราวเท่านั้น พอการต่อสู้จบ บาดแผลหรือความเจ็บปวดพวกนั้นก็จะหายไปทันที ต่างกับมนุษย์เราที่ต้องใช้เวลารักษาเป็นวัน เป็นสัปดาห์ หรือเป็นแรมเดือน ทาคุมิกดปากก่อนจะจ่อเข้ากับกระดาษ เขากำลังจะเขียนตัวอักษร หากทว่าเขาก็หยุดอีกครั้ง ก่อนจะวางปากกากับสมุดโน๊ตไว้บนโต๊ะ เขาหันไปยังหญิงที่นั่งติดกับตนพร้อมกับพูดกับเธอ
“ขอบใจนะโยโกะจัง...แต่ผมว่าเทคนิคนี้ ผมคงไม่ใช้จะดีกว่า”
“ทำไมหรอคะ?” โยโกะทำสีหน้าฉงน
“พอดี...ผมคิดว่า AG ก็เป็นมนุษย์เหมือนกันน่ะ”
=====
ท้องฟ้านั้นแปรเปลี่ยนเป็นสีส้ม เหล่าอีกาที่ร้องดังกึกก้องไปทั่วท้องฟ้า ดวงตะวันที่กำลังจะลับขอบฟ้า ราวกับกำลังจะเปลี่ยนฉากหนึ่งไปอีกฉากหนึ่ง ลูน่ากับสเวย์เดินออกมาจากโรงฝึกเช่นเดิม เมื่อออกมาทั้งคู่ก็เห็นทาคุมิยืนอยู่เช่นเดิม เขายื่นขวดน้ำให้กับสเวย์และลูน่าเหมือนๆทุกวันๆ ทั้งคู่รับไว้ก่อนจะเปิดขวดน้ำและกระดกขึ้นมาดื่ม
“ทาคุมิ ข้าวเย็นจะเสร็จแล้วนะ” โยโกะชะโงกหน้าออกมาบอกทาคุมิ
“อื้อ ขอบใจมากนะ โยโกะ” ทาคุมิตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
ลูน่าได้ยินแบบนี้แล้วแทบจะสำลัก...การเรียกกันด้วยชื่อเป็นการบอกถึงความสนิทสนมของทั้งสอง ลูน่าหันไปมองหน้าของโยโกะ มันทำให้สิ่งที่โยโกะพูดเมื่อวานก้องอยู่ในหัวของเธอ
“หนูชอบ...โกยะ ทาคุมิ ผู้จัดการของลูน่า”
“กลับมาแล้ว” เสียงของชายอีกคนดังขึ้นมา
ทุกคนหันไปก่อนจะเห็นเก็งคิที่เดินกลับมา เขาสวมเสื้อเชริต์มีกระดุมสีน้ำเงิน นี่คงเป็นครั้งแรกเลยละมั้งที่ทาคุมิและลูน่าเห็นชายคนนี้ไม่ได้ใส่ชุดยูกาตะ ในมือนั้นเขาถือถุงอยู่ใบนึง มันเป็นถุงกระดาษสีดำที่ชื่อ “โยโดบาชิ” ซึ่งเป็นร้านเครื่องใช้ไฟฟ้า
“ทาคุมิ นายเอา AG Vision มารึเปล่า?” เก็งคิเอ่ยปากถาม
“อ๊ะ เอ่อ เอามาครับ” ทาคุมิพยักหน้าตอบ
“ก็ดี ชั้นไปซื้อ AG Vision มาอะนะ เพราะพรุ่งนี้เช้า ชั้นจะให้นายกับลูน่า ลอง AG Battle”
“กับลูกสาวของชั้นและสเวย์”
