“เจมส์...นายจะต้องไม่เป็นอะไรนะ นายจะต้องไม่เป็นอะไร” เด็กหนุ่มผมทองพูดขึ้นในขณะที่เขาเขย่าร่างของชายอีกคนที่บนตัวเขานั้นเต็มไปด้วยบาดแผล
“ดูเหมือนชั้นคงจะมาได้แค่นี้จริงๆละมั้ง” บุรุษที่เต็มไปด้วยบาดแผลพูดโดยไม่ได้สนใจคำพูดของเด็กน้อยคนนี้เลยแม้แต่น้อย
เลือดนั้นยังคงไหลก่อนจะนองไปทั่วเตียงที่ชายคนนี้มอง ดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยว่างเปล่า เด็กหนุ่มผมทองพยายามเอามือกดแผลเพื่อห้ามเลือดไป เขาส่งเสียงเรียกชื่อของ “เจมส์” ตลอด จนกระทั้งเขาหลับตาลงและยิ้ม เด็กน้อยเห็นชายคนนี้หลับตาลงก็เรียกชื่อของเขา แต่ปฏิกิริยานั้นเงียบสนิท เด็กน้อยเอ่ยปากเรียก “เจมส์” อีกครั้ง และแน่นอนเขาก็ไม่ตอบรับ น้ำตานั้นไหลก่อนจะหยดลงไปบนเตียง ก่อนที่เด็กน้อยคนนี้จะตะโกน “เจมส์” ด้วยสุดเสียงของเขา โดยหวังว่าน้ำเสียงของเขานั้นจะสามารถชุบชีวิตของชายที่ชื่อว่า “เจมส์” กลับขึ้นมาจากโลกแห่งความตายได้
=====
เดม่อนยืนอยู่บนยอดตึก สายลมอ่อนๆลูบไล้ใบหน้าของเขา ผ้าคลุมของเขานั้นพลิ้วไหวไปตามสายลม ดวงตาของเขาจ้องไปยังรถสีดำที่จอดอยู่ มันจอดอยู่ข้างหน้าผับขนาดใหญ่ที่มีแสงไฟนีออนหลากหลายสีติดอยู่บนกำแพงอิฐ จึงสามารถทำให้เห็นได้อย่างชัดเจนในที่มืดเบื้องหน้าของสถานที่แห่งนี้มีรถจอดมากมาย มันเป็นผับหรูสำหรับคนที่มีฐานะ สำหรับคนที่มีทรัพย์สินมากพอที่จะจ่ายให้กับเครื่องดื่มราคาแพงที่แพงกว่าเครื่องดื่มทั่วๆไปหลายเท่า ว่ากันว่าเครื่องดื่มของที่นั้นนำเข้าจึงทำให้มีราคาแพงมากกว่าที่อื่นๆ
“กำลังรอคนอยู่ซินะ?” เสียงของผู้หญิงคนนึงดังขึ้น
เดม่อนหันไปข้างหลังก่อนจะเห็นหญิงผมสีเผือกยืนอยู่ ผิวของเธอนั้นเป็นสีขาวโพลน เส้นผมของเธอนั้นเป็นสีม่วง เธอมัดผมของเธอไว้ข้างหน้าก่อนจะปล่อยยาวไว้ข้างหลัง หูของเธอนั้นแหลม ราวกับเป็นเอลฟ์ซึ่งอยู่ในโลกของเทพนิยาย บนใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยรอยเขียนสีแดง ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามีความหมายว่าอะไร เครื่องแต่งกายนั้นดูวาบหวิวและดูผิดสมัย เดม่อนยืนมองหญิงคนนี้ด้วยความเงียบ เธอถอนหายใจก่อนจะพูด
“ให้ตายซิ...ฮีโร่สมัยนี้เป็นใบ้กันหมดรึไงนะ” เธอบ่นด้วยน้ำเสียงเซ็งแซ่
“เอาเถอะ พอดีเจ้านายของชั้นต้องการตัวนาย ช่วยมากับชั้นหน่อยได้ไหม?” หญิงคนนี้พูด
เดม่อนไม่ตอบแต่เขาตั้งการ์ดขึ้นมา การกระทำแบบนี้ทำให้รู้เลยว่าคำตอบของเขาคืออะไรและนั่นก็คือ “ไม่” หญิงผมสีม่วงคนนี้ส่ายหน้าก่อนจะเอื้อมมือมายิงพลังอะไรออกมาซักอย่าง มันเป็นลำแสงสีเหลือง พุ่งตรงออกมาจากมือของเธอ เดม่อนกลิ้งหลบได้ทัน ลำแสงนั้นกระแทกเข้ากับตึกอย่างรุนแรง เดม่อนหันไปก่อนจะเห็นตึกนั้นถูกตัดขาดออกมาสองท่อน ตึกนั้นเลื่อนลงมาช้าก่อนจะกระแทกเข้ากับพื้น สร้างแรงสั่นสะเทือนมหาศาล ในขณะที่เดม่อนพยายามจะสมดุลตัวเองไม่ให้ล้ม หญิงผมม่วงคนนี้ก็ตรงมาก่อนจะกระโดดถีบเข้าใส่เดม่อน เขายกมือขึ้นมากัน โชคดีที่ลูกถีบของเธอนั้นไม่ได้มีน้ำหนักอะไรมาก มันเลยไม่ทำให้เดม่อนต้องเจ็บตัวเท่าไหร่ หญิงคนนี้ลังกามายืนได้ เดม่อนรีบตรงไปก่อนจะชกเข้าสวน เธอหลบก่อนจะจับแขนของเดม่อน
เมื่อมือของเธอสัมผัสเข้ากับท่อนแขนของชายหนุ่มในชุดเกราะสีดำ มันก็ทำให้เขาสัมผัสได้ถึงความร้อนที่เผาผลาญมือของเขา เดม่อนรีบใช้เท้าดันเธอออกไป ด้วยความที่เธอเป็นเด็กสาวร่างบาง แรงผลักนิดๆหน่อยก็ทำให้เธอเสียสมดุล เดม่อนได้ยินเสียงของผู้คนกรีดร้องไปทั่ว เดม่อนหันมองกลับไปก่อนจะเห็นผู้คนที่วิ่งกันอย่างพลุกพล่านก็คงไม่แปลกเท่าไหร่ เพราะตึกทั้งตึกถล่มลงมา มันก็ต้องออกมาแบบนี้แหละ เดม่อนหันกลับไปก่อนจะเตรียมกระโดดจากตึกเพื่อลงไปช่วยคนในเมือง แต่ไม่ทันที่เท้าเขาจะลอยอยู่กลางอากาศ เขาก็รู้สึกเหมือนถูกอะไรบางอย่างรั้งตัวเขาไว้ เดม่อนก้มมองก่อนจะเห็นมือสีดำรั้งตัวไว้ มือสีดำนั้นออกแรงก่อนจะดันเดม่อนกลับเข้ามาในตึก หลังของเขากระแทกลงกับพื้นเต็มๆ
“คู่ต่อสู้ของนายอยู่ทางนี้ต่างหาก...อย่าหันไปทางอื่นซิ”
เธอง้างมือขึ้นก่อนจะปล่อยลำแสงสีฟ้าออกมา เดม่อนยกแขนมากันไว้ แขนที่โดนลำแสงสีฟ้านั้นถูกแช่ในน้ำแข็ง แต่ถึงกระนั้นเดม่อนก็ใช้แขนอีกข้างชกเธอออกไป เดม่อนรีบยืนขึ้นมา เขาเหลือบมองไปยังแขนอีกข้างที่ถูกแข่ด้วยน้ำแข็ง มันทำให้ร่างกายของเขาไม่สามารถเคลื่อนที่ได้อย่างสะดวกนัก
“ชั้นขอถามเธอหน่อย...เธอชื่ออะไร?” เดม่อนเอ่ยปากถามหญิงในเสื้อผ้าน้อยชิ้นที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับตน
“โอ๊ะ ยอมพูดแล้วรึ?” เธอยิ้มเยาะ
“เรียกชั้นว่าเซอร์แว้นท์ก็แล้วกัน ชั้นเป็นลูกน้องของท่านอโพลคาร์ลิปน่ะ” หญิงผมสีม่วงแนะนำตัว
อโพลคาร์ลิป? มันเป็นชื่อที่เดม่อนไม่เคยได้ยินมาก่อน อาชญกรรายใหม่งั้นหรือ? ตลอดชีวิตที่เขาอยู่เมืองนี้มาเขาไม่เตยได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลย แต่ถึงอย่างงั้นหากดูพลังของทาสรับใช้แล้ว คงไม่ใช่ศัตรูกระจอกๆแน่ๆ ดังนั้นถ้าหากจัดการหญิงผมสีม่วงคนนี้ไม่ได้ล่ะก็ชะตากรรมของทั้งเมืองคงไม่สู้ดีแน่ๆ
“ดูเหมือนยังอยากจะสู้นะ ทั้งที่เหลือแขนเดียวแท้ๆ” หญิงที่เรียกตัวเองว่าทาสรับใช้เอ่ยขึ้น
เดม่อนตรงดิ่งเข้าไปหาเธอ เซอร์แว้นท์ยกแขนขึ้นเตรียมจะยิงลำแสงสีฟ้าเพื่อแช่แข็งร่างของชายในชุดเกราะสีดำ คราวนี้เดม่อนถอดผ้าคลุมของตัวเองออกก่อนจะโยนเข้าใส่หน้าของเธอ ผ้าคลุมนั้นคลุมใบหน้าของเธอทำให้เธอมองไม่เห็น เธอรีบดึงผ้าคลุมออกก่อนจะถูกเดม่อนใช้มืออีกข้างรัดคอของเธอไว้ เซอร์แว้นท์พยายามจะดิ้นเพื่อให้หลุดจากพันธนาการแต่ด้วยความที่เดม่อนตัวใหญ่กว่าหญิงผมสีม่วงคนนี้มาก จึงทำให้ไม่ต่างอะไรกับเด็กผู้ใหญ่รังแกเด็ก ซักพักนั้นเดม่อนก็ปล่อยมือของตัวเองออก หญิงผมสีม่วงนั้นทรุดลงไปกับพื้นก่อนจะไอค่อกไอแค่ก
“ยอมมอบตัวซะ ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าชั้นไม่เตือน” เดม่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
เธอเงียบแต่เธอก็หยุดไอ เดม่อนเดินตรงไปหาเธอก่อนจะกระชากคอเสื้อของเธอขึ้นมาเพื่อเป็นการข่มขู่ เดม่อนมองเข้าไปในดวงตาสีแดงของเธอ หากทว่าเธอกลับไม่ได้กลัวแม้แต่นิดมิหนำซ้ำกลับยิ้มกลับมาอีกต่างหาก
“นายน่าจะจัดการชั้นตั้งแต่แรกนะ ไม่น่าจะปล่อยให้ชั้นมีโอกาส” เธอพูด
เธอยกมือของเธอขึ้นก่อนที่จะมีแสงสีเหลืองปรากฏออกมา ภาพที่แสงนั้นยิงตัดตึกสูงละฟ้าไหลเข้ามาในหัวของเขาทันที เดม่อนพยายามจะปล่อยคอเสื้อของเธอและกลิ้งหลบ แต่ดูเหมือนทุกอย่างจะสายไปเสียแล้ว สิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นนั้นคือแสงสีเหลืองที่สว่างจ้าไปหมด เขาไม่เห็นอะไรทั้งนั้นนอกจากความว่างเปล่า
=====
ณ ห้องเล็กๆในคอนโดแห่งหนึ่ง มันเป็นคอนโดเก่าๆ สีนั้นก็ลอกไปหมด ซีเมนท์ที่ถูกใช้ฉาบโครงสร้างตึกนี้ก็เต็มไปด้วยรอยร้าวและไม่ใช่แค่นั้นแต่บนกำแพงตึกนั้นเต็มไปด้วยจิตรกรรมฝาผนัง รอบๆคอนโดนี้ก็ไม่ต่างกัน เกือบทุกที่ล้วนแต่เป็นคอนโดสูงที่มีสภาพไม่ต่างกันกับตึกนี้เท่าไหร่
“เจมส์...” เด็กหนุ่มผมสีทองนั่งกอดเข่าของตัวเองก่อนจะก้มมองลงไปบนพื้น
น้ำตานั้นหยดลงบนพื้นไม้เก่าๆ ในห้องนั้นเงียบสงัดไร้ซึ่งเสียงของผู้คนหรือสิ่งมีชีวิตอื่นใด เด็กหนุ่มคนนี้นั่งกอดเข่าอยู่ข้างๆกับตู้เสื้อผ้าเก่าๆ เด็กหนุ่มผมสีทรายใช้มือเช็ดน้ำตาของเขาก่อนจะลุกขึ้นมา เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าไม้ที่อยู่ข้างๆเขาเมื่อครู่นี้ เขาเปิดตู้ก่อนจะเห็นชุดเกราะสีดำวางอยู่ เมื่อเขาเห็นชุดเกราะนี้มันก็เหมือนมีเวทย์มนต์อะไรบางอย่างที่ปลุกความเกลียดชังขึ้นมาในใจเขา ความโศกเศร้าและอาลัยถูกความเกลียดชังกลืนหายไปหมด เขากำหมัดแน่นก่อนจะมองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความพิโรธ
“ชั้นจะแก้แค้นพวกมัน”
=====
เดม่อนลุกตื่นขึ้นมา มันเป็นสถานที่แปลกออกไปจากเดิม เขาอยู่ในห้องกลมๆ พื้นนั้นเป็นพื้นหินสีเหลือง รอบๆนั้นเป็นกระจก มันทำให้เห็นโลกภายนอกซึ่งมีแต่ตึก มันเป็นสถานที่เขารู้สึกไม่คุ้นตาเลยแม้แต่น้อย รอบๆห้องนั้นไม่ได้มีแต่เขา แต่ยังมีผู้คนอีกหลายสิบชีวิตที่นั่งอยู่ในห้องด้วยสภาพมึนงง เดม่อนลุกขึ้นมาช้าๆเช่นเดียวกันกับคนอื่นๆ ชายในชุดเกราะสีดำเหลือบมองแขนตัวเองที่ไม่มีน้ำแข็งอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าทำไม แต่มันก็เป็นเรื่องดีสำหรับเขา เมื่อทุกคนยืนขึ้นมาก็มองไปยังชายร่างยักษ์ที่มีผิวสีม่วง เขาสวมชุดเกราะโบราณสีทอง และมีดวงตาสีฟ้า เขานั่งอยู่บนบัลลังค์สีแดงของเขา ไม่นานนักก็มีหญิงผมสีม่วงที่เรียกตัวเองว่า “เซอร์แว้นท์” ปรากฏขึ้นมาเคียงค่ายของบุรุษผู้นี้
“ข้าคืออโพลคาร์ลิปและขอต้อนรับทุกคนเข้าสู่เกมของข้า” ชายคนนี้พูดขึ้น
“ตอนนี้ข้าเชื่อว่าทุกคนคงสับสนว่าพวกเจ้าอยู่ที่ไหน เอาเป็นว่าขอให้ข้าได้อธิบายเสียหน่อยก็แล้วกัน”
“พวกเจ้าอยู่อีกมิตินึง ข้าดึงพวกเจ้าออกมาเอง” อโพลคาร์ลิปพูดขึ้น
“ดูข้างหลังพวกเจ้าซิ” ชายหนุ่มผิวสีม่วงชี้ไปยังข้างหลังของเหล่าแขกผู้มาเยือน
ทุกคนหันกลับไปก่อนจะเห็นซากศพมากมายกองกัน
“พวกนี้คือเหล่านักสู้ในมิตินี้ที่ว่ากันว่าเก่งที่สุด และอย่างที่พวกเจ้าเห็น พวกนั้นสู้ข้าไม่ได้แม้แต่นิดเดียว” ชายผิวสีม่วงเอ่ยต่อ
“ดังนั้นแล้ว ข้าเลยคิดว่าพวกเจ้าที่เป็นสุดยอดนักสู้ น่าจะพอบันเทิงให้ข้าได้บ้าง”
“แต่ๆ ข้าไม่ได้บอกให้เจ้าทุกคนสู้กับข้า เพราะข้าคงไม่มีเวลาว่างมากขนาดนั้น”
“เจ้าก็รู้ ข้าต้องปกครองมิตินี้ด้วย ดังนั้นข้าอยากให้พวกเจ้าเล่นเกม”
เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้นมา เหล่าผู้ที่ถูกเชื้อเชิญเริ่มพูดกับตัวเองหรือพูดกับเพื่อนของตัวเองที่มาปรากฏอยู่ข้างๆตน
“เกมก็ง่ายๆทุกสัปดาห์ ข้าจะสุ่มนักสู้สองคนมาเจอกัน และจะสู้จนกว่าจะตายกันไปข้าง”
“หรือขอยอมแพ้ ง่ายๆใช่ไหมล่ะ และคนที่เหลือคนสุดท้ายจะต้องมาเจอกับข้า”
“และถ้าหากชนะข้าได้ พวกเจ้าจะได้รางวัลพิเศษ ซึ่งเจ้าอยากจะได้อะไรเจ้าขอได้ทั้งนั้น”
“ข้ารู้จักพวกเจ้าดี..ข้ารู้ว่าพวกเจ้าต้องการอะไร และข้าก็สามารถให้สิ่งที่พวกเจ้าต้องการได้”
ทุกคนต่างเริ่มมองหน้ากันเอง เช่นเดียวกันกับเดม่อนที่กำลังเก็บรายละเอียดคนรอบๆ แต่ในขณะที่ความเงียบกำลังคืบคลาน ก็มีชายคนนึงก้าวเท้าขึ้นมา เขาเป็นชายที่แต่งตัวเหมือนคาวบอย ไม่ว่าจะทั้งเสื้อ กางเกงหรือแม้แต่หมวกสีน้ำตาลที่เราเห็นพวกคาวบอยชอบสวมกันบ่อยๆ และที่เอวของเขาก็เก็บปืนไว้ด้วย ใบหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยบาดแผล และรอบปากของเขานั้นเต็มไปด้วยเครา ปากเขาคีบไม้จิ้มฟันก่อนที่เขาจะบ้วนทิ้งและพูดกับอโพลคาร์ลิปที่นั่งอยู่บนบัลลังค์ของเขา
“เพ้ออะไรของแกวะ...ถ้าชั้นเก็บแกตั้งแต่ตอนนี้ได้ ชั้นก็ไม่ต้องเล่นเกมบ้าๆของแกจริงไหม?” ชายคนนี้พูด
“อ่อใช่...แกคือเสือปืนไว ไวแอทใช่ไหม? ถ้าแกทำได้ก็โอเคแหละ ถ้าทำได้นะ” อโพลคาร์ลิปท้าทาย
“ได้อยู่แล้ว...” เขากระโดดขึ้นมาพร้อมกับชักปืนออกมาและลั่นไกลสองสามนัด
กระสุนนั้นลอยตรงเข้าไปยังผิวของเขา มันเจาะเข้าผิวของเขาก็จริง แต่มันไม่ได้สร้างความเจ็บปวดให้เลย ชายที่ชื่อไวแอ็ทกระโดดลงมาที่พื้นก่อนจะทำหน้าตะลึง อโพลคาร์ลิปยิ้มเยาะก่อนจะพุ่งตรงไปชกใส่หน้าของเสือปืนไว แรงกระแทกนั้นทำให้เขาถอยออกไป อโพลคาร์ลิปยกไวแอทขึ้นก่อนจะออกแรงกฉีกร่างของชายคนนี้ออกมาสองเป็นสองฉีก โลหิตสีแดงนั้นไหลนองทั่วพื้น ใบหน้าของเจ้าของเกมนั้นเต็มไปด้วยเลือด เขาใช้มือของเช็ดก่อนจะโยนร่างของเสือปืนไวคนนี้ลงกับพื้น เพราะเลือดจึงทำให้จากพื้นหินสีเหลืองกลายเป็นสีแดงฉาดแทน
“มีใครอยากจะลองอีกไหม?” อโพลคาร์ลิปท้าทายแขกผู้มาเยือน
ทุกคนเงียบกริบ เช่นเดียวกันกับเดม่อน เขาเองก็ไม่ขยับ ร่างกายของเขานั้นเต็มไปด้วยความสั่นกลัว มันเป็นความรู้สึกที่ชายในชุดเกราะสีดำนี้ไม่ได้รู้สึกมานานแล้ว เขาอยากจะทำอะไร แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะความกลัวนั้นเข้าครอบงำมาหมดแล้ว ไม่ใช่แค่เขาแต่คนอื่นๆที่อยู่รอบๆก็ต่างกลัวเช่นเดียวกัน
“งั้นก็ดี ถ้างั้นเรามาเริ่มเล่มเกมของเรากันเลยดีกว่า”
“ขอให้สนุกและขอให้โชคดี”
