ชายหนุ่มในชุดเกราะสีดำสะดุ้งตื่นขึ้นมา เขานั่งอยู่บนเตียงขนาดไม่ใหญ่นัก รอบๆนั้นเป็นห้องที่ตกแต่งอย่างดี มันต่างกับห้องที่เขาอยู่โดยสิ้นเชิง เดม่อนยังคงอยู่ในชุดเกราะของเขา เขาหันออกไปก่อนจะเห็นแสงส่องเข้ามา เขาลุกขึ้นมาจากเตียงของเขาก่อนจะถอดหนวกเหล็กออกมา เบื้องหลังหมวกเหล็กนั้นเป็นชายหนุ่มผมสีบลอนด์ที่มีดวงตาของเขานั้นเป็นสีเงิน เขาเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าสีขาวก่อนจะเปิดดู ข้างในนั้นมีเสื้อผ้าอยู่หลายชุดเหมือนกัน ผู้ที่อยู่หลังหน้ากากเดม่อนถอดชุดเกราะออกอย่างระมัดระวัง เมื่อเขาไม่ได้สวมหน้ากากสีดำอันนั้นสะพรึงนั่นมันก็ทำให้เขากลายเป็น “จอห์น แฮริงตั้น” ชายหนุ่มธรรมดาๆคนนึง ไม่มีอะไรพิเศษ ไม่มีฐานะการเงินที่ร่ำรวย หรือแม้แต่ชีวิตรัก สิ่งเดียวที่เขาต่างจากคนอื่นก็คือหน้ากาก “เดม่อน”
เขาสวมเสื้อผ้าที่ถูกแขวนอยู่ก่อนจะมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง ภายนอกนั้นเป็นเมืองกว้างใหญ่ที่มีผู้คนเดินไปเดินมา ตึกสูงระฟ้าตั้งตะหง่านเรียงกันมากมาย รถนั้นขับอย่างไหลลื่น ท้องฟ้านั้นเป็นสีฟ้าคราม ดวงตะวันนั้นส่องแสงลงมา โดยไร้ซึ่งกลุ่มก้อนเมฆบดบัง
“ที่นี่ที่ไหน...” จอห์นพูดในขณะที่มองออกนอกหน้าต่าง
ดูยังไงสถานที่นี้ก็ไม่ใช่เมืองที่เขาอยู่ ในขณะที่เขากำลังยืนมองอยู่นั้นเขาก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง มันทำให้จอห์นเดินตามเสียงไป มันมาจากห้องรับแขกของเขา ห้องรับแขกที่ค่อนข้างกว้าง แน่นอนกว้างกว่าที่เขาอยู่เยอะ บนผนังนั้นมีทีวีราคาแพงติดอยู่ด้วยและใกล้ๆกับทีวีก็มีโซฟาหนังสีขาววางอยู่ จอห์นไปยังจอโทรทัศน์ที่กำลังเปิดขึ้นมาอย่างช้าๆ ดูเหมือนเสียงที่เขาได้ยินก่อนหน้านี้นั้นจะเป็นเสียงโทรทัศน์เครื่องนี้ที่เปิดขึ้น ไม่นานนักภาพบนจอก็ปรากฏเป็นชายผิวสีม่วงที่นั่งอยู่บนบัลลังค์ของเขา
“สวัสดีทุกคน ข้าเชื่อว่าตอนนี้ทุกคนคงกำลังสงสัยใช่ไหมว่าที่นี่ที่ไหน”
“ที่นี่คือโลกที่ข้าสร้างขึ้นมาเอง โลกที่เจ้าจะต้องอยู่จนกว่าแกจะชนะการแข่งขันหรือออกจากการเกมของชั้น”
“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ข้าจะบอกอะไรให้หน่อยละกัน ในเกมของข้ามีผู้เข้าแข่งขันทั้งหมด 31 คน”
“จริงๆก็ 32 แหละนะ แต่ก็แหละพวกเจ้าก็รู้ว่าข้าทำอะไรลงไป”
ใช่...จอห์นเองก็ไม่มีทางลืม เช่นเดียวกันกับคนอื่นๆที่อยู่ในเหตุการณ์ ภาพที่ชายในชุดคาวบอยคนนั้นโดนฉีกเป็นสองส่วนยังคงตราตรึงอยู่ในหัวของเขา แม้แต่กลิ่นคาวเลือดก็ยังคงติดอยู่ในจมูกของเขา ตลอดชีวิตเขามานี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นคนที่ถูกฉีกออกมาสองข้างด้วยเพียงแค่มือเปล่า
“ดังนั้นก่อนจะถึงเวลานั้น ก็ขอให้ทุกคนสนุกกับที่นี่”
ภาพถูกตัดไป จอห์นได้แต่ยืนเงียบ เขาทิ้งตัวลงไปบนโซฟาสีขาว ดูเหมือนเรื่องทั้งหมดนั้นจะไม่ใช่ความฝัน ตอนนี้เขาอยู่ในเกมที่มีชีวิตเป็นเดิมพัน เขานั่งลูบริมฝีปากของเขาก่อนจะลุกขึ้นมา ชายหนุ่มผมสีบลอนด์เปิดประตูห้องของเขา เมื่อออกมานั้น เจ้าของห้องก็หันไปยังประตูห้องเพื่อดูว่าห้องที่เขาอยู่นั้นคือห้องอะไร บนผนังนั้นเขียนว่า “508” เขาก็เดินตรงไปยังลิฟต์แก้วที่อยู่สุดทางเดิน พื้นนั้นถูกปูด้วยพรมสีแดง และบนผนังนั้นก็เต็มไปด้วยรูปภาพที่ดูเหมือนจะมีราคาและวาดด้วยจิตรกรชื่อดัง เชื่อเลยว่าตลอดชีวิตนี้จอห์นคงไม่สามารถซื้อรูปภาพเหล่านี้ได้แน่นอน จอห์นใช้มือของเขากดไปยังปุ่มลิฟต์ ไม่นานนักลิฟต์ก็มารับเขาเข้าไป ลิฟต์เลื่อนลงมาช้าๆ และถึงชั้นหนึ่งในที่สุด
เมื่อลิฟต์เปิดออกมา เขาก็ยืนอยู่ในห้องโถงที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหรา จอห์นเดินตรงไปก่อนจะออกจากอาคาร ผู้คนนั้นเดินไปเดินมา จอห์นเดินออกไป หากทว่าถูกเหล่าผู้คนที่เดินไปเดินมาชน แรงกระแทกนั้นผลักเขาออกไปเล็กน้อย จอห์นมองหน้าคนที่ชนเขาด้วยความไม่พอใจ แต่คนที่ถูกจ้องนั้นก็เดินผ่านเขาไปราวกับว่า เขาไม่มีตัวตนอะไรอย่างนั้น จอห์นไม่ใส่ใจก่อนจะเดินสำรวจต่อไป ไม่นานนักร่างของเขาก็ถูกคนกระแทกอีกครั้ง จอห์นหันไปมองด้วยสายตาไม่พอใจเช่นเคย แต่ทุกๆอย่างนั้นยังคงเหมือนเดิน คนที่เดินกระแทกเขาก็เดินจากไป ไร้ซึ่งคำขอโทษ ไร้ซึ่งสายตาที่จ้องมองมายังเขา
“เฮ้ คุณน่ะไม่คิดจะขอโทษหน่อยเรอะ?” ชายผมสีทองตะโกนถามคนที่เดินชนกับเขา
ไร้เสียงตอบรับ ชายผมสีทองหันกลับไปก่อนจะวิ่งไปชนชายคนนั้นคืนบ้าง ถ้าหากเป็นคนปกติ ชายคนนั้นคงหันมาต่อว่าเขาแล้ว แต่ถึงกระนั้นชายคนนี้ก็ไม่ได้ทำอะไร เขายังคงก้าวเท้าต่อไปข้างหน้าเหมือนเดิม เขาลองหันไปข้างๆก่อนจะเรียกผู้หญิงคนนึงที่เดินผ่านหน้าเขา แต่เธอก็เดินผ่านไปราวกับว่าเสียงของชายผมทองคนนี้เป็นเหมือนสายลมที่พัดผ่านใบหน้าของเธอ จอห์นหันไปก่อนจะคว้าไหล่ของชายอีกคน ชายที่ถูกคว้าไหล่นั้นไม่ได้หยุดแต่เดินก้าวเท้าต่อไปยังข้างหน้า จอห์นมองไปที่มือของตัวเอง เขาเริ่มสงสัยว่าเขามีตัวตนอยู่ในโลกนี้รึเปล่า? หรือคนพวกนี้ไม่มีตัวตนกันแน่?
=====
ณ ร้านอาหารเล็กๆที่อยู่ไม่ไกลจากที่พักของเขาเท่าไหร่ เขานั่งอยู่บนเบาะสีแดงโดยข้างหน้ามีกาแฟวางอยู่ ควันนั้นลอยเหนือกาแฟ นี่ก็ผ่านไปสามวันแล้ว ดูเหมือนอโพลคาร์ลิปจะยังไม่ประกาศว่าการต่อสู้แรกในเกมของเขาคือใครเจอกับใคร แต่เขาก็เรียนรู้หลายอย่างเหมือนกันในช่วงสามวันที่ผ่านมา อย่างแรกคือผู้คนที่ก็เหมือนเป็น NPC ที่ไม่ได้ถูกตั้งโปรแกรมให้พูด คนพวกนี้มีหน้าที่เดินไปเดินมาอย่างเดียว และแน่นอนก็จะมี NPC อีกกลุ่มนึงที่ถูกตั้งโปรแกรมไว้ให้พูดคุยได้บางอย่าง เช่นพวกเจ้าของร้านอะไรแบบนั้น ไม่รู้ว่าพวกคนพวกนี้ถูกสร้างด้วยวิธีไหน แต่ไงก็ตามดูเหมือนแม้แต่อโพลคาร์ลิปก็ไม่สามารถสร้างคนพวกนี้ให้สมบูรณ์ได้ จะว่าไปเขาอยู่ที่นี่มาสามวัน เขายังไม่เจอ “แขก” คนอื่นๆเลยด้วยซ้ำ
“อาหารที่สั่งค่ะ” หญิงบริกรเดินมาเสริพ์อาหารเช้าบนโต๊ะ
จอห์นพยักหน้า ชายหนุ่มผสีบลอนด์บีบซอสมะเขือเทศลงไปในอาหารและเมื่อเขาบีบเสร็จเขาก็วางลงที่เดิม เขาก็หยิบมีดก่อนจะหันไข่ดาวที่อยู่ในจาน เขาใช้ซ่อมจิ้มชิ้นส่วนที่ถูกหันออกมา เขาจิ้มไข่ดาวก่อนจะเอาเข้าปากและเคี้ยว ในขณะที่เขานั่งอยู่ เขาก้ได้ยินเสียงกระดิ่งที่สั่น เขาเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะเห็นชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามา คนที่เป็นผู้ชายนั้นผมสีขาว ชุดของเขาดำสนิท ชุดของเขานั้นเป็นชุดซิบ และเขาก็รูดซิบเพียงแค่ขึ้นเดียวทำให้เห็นผิวหนังของเขา ส่วนสีผิวของเขานั้นเรียกว่าแทนก็ว่าได้ ส่วนทางผู้หญิงนั้นเป็นเด็กผู้หญิงผมสีฟ้า ผมของเธอยาวสลวย ถ้าหากดูจากใบหน้าของเธอแล้วอายุของเธอคงไม่เยอะเท่าไหร่ เธอสวมชุดสีม่วงพร้อมกับถุงมือสีเหลือง ทั้งสองนั่งลงที่โต๊ะด้านที่จอห์นกำลังหันไปพอดี บริกรมารับออเดอร์ ทั้งสองสั่งอาหารที่ตัวเองต้องการ เมื่อบริกรสาวรับออเดอร์แล้วก็เดินจากไป
“ท่านพี่ซัมเมอร์คะ ที่นี่มีคนอยู่ถึงสามสิบคนจริงๆหรอคะ? เราอยู่มาสามวันเราเจอแค่สองคนเอง” ฝ่ายหญิงเป็นคนพูดก่อน
“ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันนะวินเทอร์ เราอยู่มาแค่สามวัน เราเจอแค่เลวี่กับไอ้หัวหยิกนั่น” ชายที่ถูกเรียกเป็นพี่ตอบ
“แต่ก็ดี...ชั้นอยากจะสู้กับเลวี่อยู่แล้ว การต่อสู้ของชั้นกับหมอนั่น ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะซักที”
“ชั้นหวังว่าไอ้ม่วงนั่นคงให้ชั้นเจอกับไอ้หมอนั่นนะ” ชายที่ชื่อซัมเมอร์ตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
จอห์นนั่งฟังอยู่เงียบๆ ในขณะที่จอห์นกำลังนั่งฟังนั้น บริกรหญิงก็เดินมาเสริพ์กาแฟและนมอุ่นบนโต๊ะของชายหญิงคู่นี้ ทั้งคู่หยิบเครื่องดื่มของตัวเองก่อนจะจิบช้าๆ
“แต่ท่านพี่ก็สุดยอดเลยนะ พี่สามารถรู้ได้ทันทีว่าจะแยกคนพวกนี้กับแขกยังไง” ผู้เป็นน้องสาวเอ่ยปากชม
“ก็ไม่ยากหรอก ชั้นแค่สงสัยน่ะนะ ว่าพวกที่ชั้นชกไปทำไมถึงไม่พยายามโต้ตอบชั้นบ้าง”
“และพอชั้นชกไอ้หัวหยิกนั่น มันโต้ตอบชั้น ชั้นเลยรู้ว่าหมอนั่นเป็นผู้เข้าร่วมเหมือนกัน”
“แต่ท่านพี่น่าจะถามหน่อยนะว่าหมอนั่นเป็นใคร เผื่อท่านพี่จะได้หาข้อมูลของเขาได้” หญิงผมสีฟ้าติง
“เอาเถอะ ถ้าใครทำอะไรแปลกๆ ให้คิดไว้ก่อนเลยว่าคนๆนั้นคือผู้เข้าร่วม” ชายหนุ่มผมสีขาวเปลี่ยนประเด็นและพูดด้วยความภาคภูมิใจพร้อมกับจิบกาแฟในถ้วยตัวเอง
“ใช่ไหม?” หนุ่มผมขาวหันมาพูดกับจอห์นที่นั่งอยู่ข้างหลังพวกเขา
จอห์นเห็นเขาหันมาก็ตกใจ เขาพยายามจะนิ่งและเนียนเป็นคนในโลกนี้ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล สองพี่น้องคู่นี้ถือถ้วยเครื่องดื่มของตัวเองก่อนจะย้ายมานั่งตรงข้ามกับเขา
“เสียใจด้วยนะ พอดีตอนที่นายหยุดกิน ชั้นเหลือบไปมองพอดี”
“และเท่าที่ชั้นสังเกตคนที่นี่ไม่เคยหยุดกินเวลากินข้าวด้วยนะ” ซัมเมอร์พูดพร้อมกับแสยะยิ้ม
“นายเป็นใคร?” ชายหนุ่มผมสีขาวถาม
“ชั้นจอห์น แฮริงตั้น แล้วพวกนาย?” ผู้ถูกถามตอบพร้อมกับถามกลับ
ชายหญิงสองคนนี้มองหน้ากันก่อนที่จะเป็นฝ่ายชายพูดก่อน
“ชั้นซัมเมอร์ นักสู้ที่เก่งที่สุดบนโลก” ชายผมขาวแนะนำตัว
“ชั้นวินเทอร์ น้องสาวของชายที่เก่งที่สุดบนโลก ยินดีที่รู้จักค่ะ” หญิงผมสาวแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร
จอห์นเอามือประสานกันก่อนจะวางไว้บนโต๊ะ ชายผมสีบลอนด์มองไปยังชายหญิงทั้งสอง ก่อนที่จอห์นจะเอ่ยปากพูดก่อน
“ชั้นได้ยินพวกนายคุยกับเรื่องคนที่ชื่อเลวี่และคนที่มีผมหยิกพอจะเล่าให้ชั้นฟังได้ไหม” จอห์นเอ่ยปากถาม
“ชั้นก็พร้อมจะเล่าให้นายฟังอยู่หรอก แต่เรามาแลกข้อมูลกันดีกว่า” ซัมเมอร์พูด
“ข้อมูล?” จอห์นทวนคำพูดของซัมเมอร์
“นายคงรู้แล้วใช่ไหมว่าพวกเราเป็นนักสู้ ดังนั้นแล้วนายก็ควรจะบอกอะไรเกี่ยวกับตัวเองบ้าง”
“เพราะถ้าหากเราเจอกัน เราอาจจะเสียเปรียบ ถ้าไม่รู้ว่านายสู้แบบไหน” ซัมเมอร์อธิบาย
จอห์นเงียบก่อนจะถอนหายใจและตอบ
“ชั้นเป็นทหารที่รบในสงคราม ก็แค่นั้นแหละ” จอห์นตอบ
“แค่เนี้ย? แล้วแบบนี้มันจะคุ้มกันข้อมูลที่ชั้นกำลังจะให้นายได้ยังไง” ซัมเมอร์ทำหน้าไม่ค่อยพอใจ
“มันเป็นข้อมูลของคนอื่นไม่ใช่เรอะ ไม่เกี่ยวกับนายซักหน่อย จะกลัวทำไม?” จอห์นถามกลับ
ซัมเมอร์ฟังแล้วก็แสยะยิ้มก่อนจะนั่งพิงเบาะสีแดง บริกรเดินมาก่อนจะเสริพ์อาหารไว้บนโต๊ะ แต่ถึงอาหารจะอยู่ตรงนั้นแล้ว ก็ยังไม่มีใครแตะจานอาหารของตัวเอง
“ช่างต่อรองจริงๆนะ ถ้างั้นก็ได้...ชั้นขอเริ่มที่เลวี่ก่อนละกัน เลวี่เป็นนักมวยสากล ชั้นเคยเจอกับเขาเมื่อประมาณสองสามปีก่อน”
“เขาเป็นคนที่พลิ้วนะ ชั้นกับเขาแพ้ชนะกันคนละครั้ง จะบอกว่าไม่เห็นผลก็ยังว่าได้” ซัมเมอร์เล่าให้ฟัง
“แล้วคนที่ผมหยิกล่ะ?” จอห์นพูดพลางจิบกาแฟ
“ก็ไม่ค่อยรู้อะไร รู้แต่ว่าใส่ชุดหนาๆแล้วผมหยิกๆและมีเคราอยู่รอบๆปากก็แค่นั้นแหละ” ซัมเมอร์พูด
“ไม่เก่งเท่าไหร่ สู้ท่านพี่ไม่ได้ซักนิด” ผู้เป็นน้องเสริม
“งั้นหรอ...” จอห์นพูดพลางจับคางของตัวเอง
พูดจบเขาก็ลุกขึ้นจากที่นั่งของเขาก่อนจะจ่ายเงินและเดินออกไป เมื่อเขาเดินออกมานั้นเขาก็แหงนหน้ามองท้องฟ้า ท้องฟ้ามันยังคงเป็นเช่นเดิมกับวันแรก น่าแปลกนะไม่ว่าผ่านมากี่วัน บรรยากาศมันก็ยังเหมือนเดิมเสมอๆ จอห์นก้มหน้าลงก่อนจะมองไปยังตรงข้ามของถนน เขาเห็นหญิงผมสีแดงที่ยืนอยู่ ชุดของเธอนั้นขาวโพลน เธอสวมหมวกทรงสูงและมีดวงตาอยู่กลางหมวก ไม่ใช่แค่นั้นแต่หมวกของเธอยังมีปีกด้วย ดูยังไงก็รู้ว่าเธอก็เป็นแขกที่เข้าร่วมการต่อสู้นี้ เธอมองตรงมาที่จอห์น ก่อนจะดึงดาบและพุ่งข้ามถนนมาอย่างรวดเร็ว จอห์นรีบวิ่งกลับเข้าไปในซอยที่อยู่ข้างหลังเขา เธอวิ่งมาด้วยความเร็วพร้อมกับดาบสีแดง จอห์นหันกลับมาก่อนจะเห็นหญิงคนนี้ยกดาบเตรียมฟันลงไปบนร่างของเขา ชายผมสีบลอนด์กลิ้งหลบก่อนจะปีนบันไดขึ้นไปอย่างรวดเร็ว จอห์นวิ่งขึ้นไปยังบนดาดฟ้าของอาคาร จอห์นรีบวิ่งไปยังขอบของดาดฟ้าและก้มลงไป ชายหนุ่มที่ถูกล่ากวาดสายตาหาหญิงผมสีเลือดที่พุ่งตรงมาหาเขา เขาหาไม่เจอ เธอหายไปไหนนะ? จอห์นตั้งคำถาม
“ตายซะ!!” เสียงตะโกนของเธอดังขึ้นมา
จอห์นแหงนหน้าไปก่อนจะเห็นหญิงผมสีแดงคนนี้ยกดาบเตรียมจะเสียบร่างของเขา แต่จอห์นกลิ้งหลบก่อนจะยืนขึ้นมา ดาบของเธอปักไม่โดนอะไรทั้งนั้น เธอรีบดึงดาบสีแดงของเธอขึ้นมา ก่อนจะมองมายังชายผมสีบลอนด์ สายตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความโกรธและความเกลียดชัง ถึงสตรีคนนี้จะทำหน้าโหดร้ายขนาดไหน แต่จอห์นก็ไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร และไม่ว่าจะเค้นสมองขนาดไหนก็ตาม เขาก็คิดไม่ออกว่าเธอคนนี้เป็นใคร
“เธอเป็นใครและต้องการอะไร?” จอห์นตะโกนถาม
“จำชั้นไม่ได้เรอะ? จอห์น แฮริงตั้น? ไม่ซิชั้นควรจะเรียกนายว่าเดม่อนมากกว่า”
จอห์นได้ยินก็สะดุ้ง...เธอรู้ได้ไงว่าเขาคือเดม่อน แต่นั่นก็ประเด็นนึง อีกประเด็นคือไม่ว่าเขาจะนึกยังไง เขาก็ไม่รู้จักเธอ ในขณะที่จอห์นกำลังยืนคิดอยู่นั้น เธอก็พุ่งมาก่อนจะง้างมือและเตรียมจะแทงเข้าไปที่ร่างของชายหนุ่มผมสีบลอนด์
“เพื่อพ่อของชั้น!!” เธอตะโกนด้วยความโกรธและเตรียมจะใช้ดาบปาดเข้าไปที่คอของจอห์น
