ชายหนุ่มผิวสีม่วงที่นั่งอยู่บนบัลลังค์สีแดงตัวเดิม เบื้องหน้าของเขานั้นมีจอโทรทัศน์กว่าสามสิบกว่าจอ แต่ละจอนั้นมีชื่อติดอยู่ไม่ว่าจะเป็น “เดม่อน” “เลวี่” “ซัมเมอร์” “วินเทอร์” และอื่นๆอีกมาก ภาพในแต่ละจอนั้นก็ฉายเป็นภาพของเจ้าของชื่อที่กำลังทำกิจวัตรต่างๆอยู่ อย่างเช่นจอของวินเทอร์และซัมเมอร์ก็กำลังกินข้าวเช้าอยู่ และอย่างในจอของเดม่อนที่กำลังวิ่งหนีหญิงผมสีแดงอยู่ ดวงตาสีฟ้าของอโพลคาร์ลิปนั้นมองไปยังจอของเดม่อน พร้อมกับยิ้มด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ ในขณะที่ชายผิวม่วงนี้กำลังเพลิดเพลินไปกับภาพที่ฉายบนจอของเดม่อนอยู่นั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาจากด้านหน้าของเขา อโพลคาร์ลิปก้มลงมามองก่อนจะเห็นหญิงผมสีม่วงในเสื้อผ้าน้อยชิ้นยืนอยู่
“ท่านอโพลคาร์ลิปทำอะไรอยู่หรอคะ?” หญิงที่เรียกตัวเองว่าเซอร์แว้นท์เอ่ยปากถามเจ้านายของตัวเอง
“อ่อ...ชั้นกำลังดูเดม่อนสู้กับเดอะ เกรท ไวท์อยู่น่ะ” ชายผิวสีม่วงตอบ
“เดอะ เกรท ไวท์? หมายถึงตัวละครที่เข้าใจผิดว่าเดม่อนเป็นคนฆ่าพ่อตัวเองรึเปล่า?” สาวรับใช้เอ่ยปากถาม
“ใช่ คนๆนั้นแหละ” อาร์โพคาร์ลิปตอบ
ผู้ครอบครองโลกมองไปยังจอภาพก่อนจะเห็นผู้ที่อยู่ใต้หน้ากากของเดม่อนกระโดดข้ามตึก ส่วนหญิงผมสีแดงก็กางปีกออกมาก่อนจะบินตามมาด้วยความรวดเร็ว เธอง้างดาบของเธออีกครั้งก่อนจะเตรียมจะปักดาบลงไปบนหลังของจอห์น แต่โชคยังดีที่จอห์นยังหันปัดดาบได้ทัน หญิงผมสีแดงเมื่อโดนปัดดาบแล้วเธอก็เสียสมดุล มันเปิดช่องให้จอห์นกระโดดถีบใส่หน้าท้องของเธอ แรงกระแทกนั้นทำให้เธอล่วงลงมาก่อนจะลงไปนอนบนเพดานตึก แม้ข้างบนนี้จะมีการต่อสู้กันแต่ชาวเมืองก็ยังเดินไปเดินมาราวกับการต่อสู้ของทั้งสองไม่ได้เกิดขึ้น หญิงผมสีแดงพยุงตัวขึ้นมาช้าๆก่อนจะกำดาบแน่น ทางจอห์นก็ได้แต่มองรอดูการเคลื่อนไหว
“ชั้นมีอะไรสนุกๆจะเล่าให้ฟัง” อโพลคาร์ลิปพูดกับหญิงในเสื้อผ้าน้อยชิ้นที่อยู่ใกล้ๆกับตน
“เดม่อนที่เราเห็นเนี่ยเป็นเดม่อนในเล่มหนึ่งน่ะ” ชายร่างยักษ์พูด
คู่สนทนาได้ยินสิ่งที่เจ้าของเกมพูดแล้วก็ได้แต่เอียงคอพร้อมกับทำหน้าฉงน ดูเหมือนเธอจะไม่เข้าใจในสิ่งที่อโพลคาร์ลิปพูด
“เดม่อนในเล่มหนึ่งนั้นไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเดอะ เกรท ไวท์ยังไงล่ะ เพราะอย่างงี้จอห์นเลยไม่รู้จักเธอยังไงล่ะ” ชายร่างยักษ์อธิบาย
“โฮ่...” หญิงผมม่วงจับคางพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงสนใจ
หญิงที่ถูกเรียกว่าเดอะ เกรท ไวท์ใช้ดาบตัดเสาของป้ายโฆษณา มันเอนลงมาช้าๆ จอห์นรีบกระโดดข้ามไปอีกตึก เพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่ต้องถูกป้ายโฆษณาบด ในขณะที่ร่างของจอห์นกำลังลอยอยู่ในอากาศนั้น หญิงผมสีแดงก็บินก่อนจะคว้าร่างของเขาไว้ เธอโยนร่างของชายหนุ่มผมสีบลอนด์ลงยังกระจก เมื่อร่างของจอห์นสัมผัสกับกระจกก็ทำให้กระจกแตกเป็นเสี่ยงๆ ก่อนที่ร่างของเขาจะกระแทกกับพื้น แรงกระแทกนั้นทำให้ความเจ็บปวดไหลเข้ามาทั่วร่างของเขา ชายผมบลอนด์พยุงตัวลงมาช้าๆ เขากวาดสายตาไปรอบๆ ดูเหมือนเขาจะอยู่ในห้องสมุด แต่ไม่ทันที่เขาจะได้สังเกตสภาพรอบๆ หญิงผมสีแดงก็โบยบินลงมาก่อนจะยืนอยู่ตรงข้ามกับเขา ในมือของเธอนั้นยังถือดาบสีแดง เธอเดินตรงมายังช้าๆ เธอจ้องมองจอห์นด้วยดวงตาสีฟ้าของเธอ เธอกำหมัดแน่นและเตรียมจะฟันเข้าไปที่ร่างของชายหนุ่มผมสีบลอนด์ ด้วยแรงกระแทกมะกี้เลยทำให้เขาไม่สามารถเคลื่อนตัวได้นัก
“มีอะไรจะสั่งเสียไหม?” เดอะ เกรท ไวท์มองมายังศัตรูของตนเอง
จอห์นที่อ่อนแรงพยายามจะพูด แต่ด้วยความอ่อนแรงจึงทำให้เขาพูดไม่ได้ หญิงผมสีแดงเห็นก็ได้แสยะยิ้มและง้างมือเตรียมจะปักดาบลงไปกลางหลังเพื่อดับความแค้นของเธอ แต่ชายผมสีทองก็รวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายก่อนจะดึงตู้หนังสือลงมา ตู้นั้นเอียงมาช้าๆก่อนจะตรงมายังหญิงผมสีแดง เธอใช้ดาบของเธอตัดตู้หนังสือพวกนั้นแหลกเป็นเสี่ยงๆ ก่อนที่ตู้หนังสือพวกนั้นจะตกกระทบกับพื้น หญิงที่ถือดาบสีเลือดรีบกวาดสายตารอบๆ เธอไม่สามารถหาชายผมสีทรายได้ ก่อนที่เธอจะเหลือบไปเห็นกระจกบานหนึ่งที่ตัวกระจกนั้นแตกเป็นเสี่ยงๆ บนพื้นนั้นมีเศษกระจกกระจัดกระจายบนพื้น เธอรีบวิ่งไปก่อนจะชะโงกหน้าออกมา เธอไม่เห็นเหยื่อของเธอแล้ว
“บ้าเอ๊ย…” เธอพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
ชายหนุ่มผมสีบลอนด์วิ่งฝ่าฝูงชน เขาหันไปเหลือบมอง ดูเหมือนหญิงผมแดงคนนั้นจะไม่ตามเขาแล้ว เมื่อเห็นอย่างนั้น ชายผมสีทองก็ปลีกตัวเข้าไปในซอย เขาพิงหลังของตัวเองเข้ากับกำแพงอิฐ เขาหายใจด้วยความเหนื่อย พร้อมกับกุมแขนข้างซ้ายด้วยความเจ็บปวด
“ยัยนั่นเป็นใครนะ?” จอห์นพูดกับตัวเองเบาๆ
“ไงก็แล้วแต่...ก่อนอื่นกลับไปที่ห้องของตัวเองก่อนดีกว่า”
======
“พ่อคะ?” หญิงสาวสีแดงเปิดประตูอย่างช้าๆ
ทุกอย่างนั้นเงียบสนิท เสียงฝนที่โปรยปรามายังคงดังอยู่เรื่อยๆ รอบบ้านๆนั้นมืดไปหมด ดูเหมือนไฟจะดับ เนื่องด้วยไฟฟ้าดับเธอจึงมองไม่เห็นอะไรในห้องของพ่อของเธอเลย เธอเดินในห้องที่มืดมิด ก่อนที่เธอจะรู้สึกถึงความเจ็บปวดบนฝ่าเท้าของตัวเอง เธอร้องเบาๆ ก่อนจะก้มไปมองด้วยปฏิกิริยาตามธรรมชาติของเธอ เธอไม่รู้หรอกว่าเธอเหยียบอะไร เธอขานชื่อเรียกพ่อเธออีกครั้ง แต่ก็เช่นเคยไร้เสียงตอบรับ เธอสังหรณ์ไม่ดีเลยแม้แต่น้อย เธอได้แต่สวดภาวนาหวังว่าจะไม่เกิดเรื่องแย่ๆกับพ่อของเธอ
“เปรี๊ยง” เสียงฟ้าผ่าดังขึ้น
มันเกิดขึ้นแสงวูบนึงขึ้นมา มันทำให้หญิงผมสีแดงเห็นร่างของพ่อเธอพิงกับตู้หนังสือ เลือดนั้นกระจายไหลนองทั่วพื้น เช่นเดียวกันกับตู้หนังสือที่เต็มไปด้วยคราบเลือด ใกล้ๆกันนั้นมีชายในชุดเกราะสีดำยืนอยู่ ชายในชุดเกราะสีดำเห็นหน้าของหญิงผมสีแดงแล้ว เขาก็รีบวิ่งออกทางหน้าต่าง และดูเหมือนโชคชะตาจะเล่นตลกเมื่อแสงไฟติดขึ้นมาอีกครั้ง เธอเห็นสภาพๆรอบของห้อง ซึ่งข้าวของก็กระจัดกระจาย กระจกก็แตกเป็นเสี่ยงๆ ดูเหมือนสิ่งที่หญิงสีแดงเหยียบจะเป็นกระจก แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็นที่เธอสน เพราะเธอรีบวิ่งไปยังร่างของพ่อของเธอ เธอเขย่าร่างของพ่อเธอ และขานชื่อของพ่อของเธอ แต่แน่นอนไร้ซึ่งเสียงตอบรับ ดวงตาสีฟ้าของหญิงสีแดงนั้นอาบไปด้วยน้ำตา หยดน้ำตานั้นหยดลงไปบนร่างอันไร้วิญญาณของพ่อของเธอ
“พ่อ...” หญิงคนนี้กอดพ่อของเธอด้วยความอาลัย
ภาพของชายในสุดสีดำไหลเข้ามาอีกครั้ง มันเป็นเหมือนแรงกระตุ้นที่ทำให้เปลวเพลิงแห่งความพิโรธ เธอกำหมัดแน่นก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง
“ชั้นจะฆ่าแก...ชั้นจะฆ่าแก เดม่อน!!”
======
รุ่งอรุณของวันต่อมาได้มาถึง จอห์นลืมตาตื่นขึ้นมา เขายังรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่อยู่ในร่างกายของเขา เขาลุกขึ้นมาจากเตียงนุ่มๆของเขาช้าๆ ต้องบอกว่านี่คงเป็นเตียงที่นุ่มที่สุดตั้งแต่ที่เขานอนมา แต่น่าเสียดายว่าเตียงนี้ไม่ใช่ของๆเขา เมื่อจอห์นลุกขึ้นมาจากเตียงเขาก็ได้ยินเสียงที่เหมือนกับเสียงที่เขาได้ยินในวันแรก ถ้าจำไม่ผิดมันคือเสียงของทีวีที่โดนเปิดขึ้น เขาเดินตรงโทรทัศน์ที่เปิดอยู่แล้ว และเมื่อเขาไปถึงยังหน้าจอนั้น เขาก็เห็นจอโทรทัศน์เปิดอยู่แล้ว ภาพบนจอนั้นฉายภาพของชายผิวสีม่วงที่นั่งอยู่บนบัลลังค์ของเขา
“สวัสดีทุกคน...เป็นยังไงบ้างกับชีวิตในโลกนี้?” เขาเอ่ยปากถาม
“ดูเหมือนจะมีความสุขกันดีนะ ยังไงก็แล้วแต่ชั้นหวังว่าทุกคนยังไม่ลืมเกมของชั้นนะ” อโพลคาร์ลิปถามต่อ
แน่นอนไม่มีใครลืมหรอกว่าเกมของอโพลคาร์ลิปคืออะไร
“และตอนนี้ก็เป็นเวลาอันดีแล้วที่ชั้นจะประกาศการต่อสู้แรกที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้”
“คนแรกก็คือเจฟ..ตัวตลกนักฆ่า โดยจะต้องเจอกับ...”
“เดม่อน” ชายผิวสีม่วงพูดด้วยรอยยิ้ม
ดูเหมือนชะตาจะเล่นตลกๆกับเขาจริงๆ ร่างกายของเขาในตอนนี้ก็เรียกว่าไม่สมบูรณ์ เมื่อเขาพูดจบภาพบนจอเขาก็หายไป จอห์นทิ้งตัวเองลงไปบนโซฟาสีขาว เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ แน่นอนว่าด้วยสภาพร่างกายของเขาในตอนนี้ไม่มีทางหายทันอย่างแน่นอน ความเจ็บปวดที่เกิดจากแรงกระแทกในเมื่อวานยังคงอยู่ในร่างของเขา เวลายังคงดำเนินต่อไปอย่างช้าๆ โดยจอห์นก็ยังคงนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิมของเขา ในหัวของเขาครุ่นคิดถึงคู่ต่อสู้ของเขา เขาไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใคร เว้นเสียแต่รู้แค่ว่าชายคนนี้เป็นตัวตลก ในขณะที่เขานั่งอยู่นั้น ชายหนุ่มผมสีบลอนด์ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู จอห์นพยุงร่างของเขาก่อนจะเดินไปยังประตู เขาใช้ตาของเขามองไปยังตาแมว ก่อนจะเห็นชายผมสีทรายที่ยาว ดวงตาของเขาเป็นสีน้ำ เขาสวมชุดสีขาว กางเกงสีน้ำเงิน เขาหันไปมองทางอื่นดูเหมือนเขาจะไม่ได้มองมายังประตูที่เขาเคาะเลยแม้แต่น้อย จอห์นเปิดประตูช้าๆ เมื่อชายผมยาวนี้ได้ยินเสียงประตูเขาก็หันมามองต้นเสียงก่อนจะเห็นเจ้าของห้องเปิดออกมา
“เดม่อนใช่ไหม?” เขาเอ่ยปากถาม
จอห์นได้ยินก็ตกใจ มีคนรู้ถึงตัวตนของเขาอีกแล้วหรือ เขากำหมัดเตรียมจะออกหมัดใส่ชายคนนี้ ชายคนนี้เป็นใคร? เป็นพวกเดียวกันกับหญิงผมแดงรึเปล่า? จุดนี้ก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ จอห์นคิดว่าเขาควรจะจัดการชายคนนี้ก่อน เมื่อเขาคิดว่าจังหวะพอเหมาะจอห์นก็ออกหมัดเตรียมชกใส่หน้าของชายคนนี้ แต่ชายคนนี้หลบหมัดได้อย่างรวดเร็ว เขายกมือขึ้นมาทั้งสองข้างก่อนจะพูดกับชายผู้ออกหมัดคนนี้
“โว้วๆ ใจเย็นพวก ชั้นไม่ได้มาทำร้ายนายซักหน่อย”
“ชั้นชื่อเลวี่ เป็นนักมวยสากล”
เลวี่? เหมือนชื่อนี้เขาจะได้ยินตอนที่วินเทอร์กับซัมเมอร์พูด ถ้าหากจำไม่ผิดดูเหมือนจะเป็นนักสู้ที่เก่งคนนึง เลยก็ว่าได้ แต่ถึงกระนั้นจอห์นก็ยังไม่ลดหมัดลง ราวกับว่าเขายังไม่เชื่อใจชายคนนี้
“แล้วแกมาทำไม?” จอห์นเอ่ยปากถาม
“ชั้นมีข้อมูลเกี่ยวกับคู่ต่อสู้ของแกอยู่สนไหมล่ะ?”
แน่นอนเขาสนใจ แต่คำถามต่อมาที่ผุดขึ้นในหัวของจอห์นก็คือ “สิ่งที่ชายคนนี้ต้องการคืออะไร?”
“แล้วแกต้องการอะไร?” จอห์นไม่ลังเลที่จะถาม
“มากับชั้นซิ...แล้วนายจะรู้คำตอบ”
