ฝนนั้นโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า เห็นเม็ดฝนแบบนี้แล้วก็ทำให้ลิลลี่อดนึกถึงวันนั้นไม่ได้ ใช่ วันที่เธอเสียพ่อของเธอไป เม็ดฝนนั้นหยดลงดาบสีแดงฉาดของเธอ เธออยู่ท่ามกลางซากปรักหักพังของอาคาร ไม่มีใครอยู่ที่นี่อีกแล้ว เมืองนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับเมืองร้าง ผู้คนนั้นอพยพออกไปหมดหลังจากที่เกิดเหตุแผ่นดินไหว เว้นแต่ “เธอ” กับ “เขา” ดวงตาสีฟ้าครามของลิลลี่นั้นมองไปยังชายที่ยืนอยู่ตรงข้ามของเธอ ชายที่สวมชุดเกราะสีดำทมิฬ ชายผู้เป็นคนที่ลงมือสังหารพ่อของเธอ ทุกครั้งที่เธอเห็นชุดเกราะสีดำและหน้ากากที่มีเขาอยู่บนหน้ากาก มันทำให้ภาพในค่ำคืนนั้นไหลย้อนกลับมาทุกที และภาพนั้นก็นำพามาซึ่งความเกลียดชังทุกครั้งๆ แม้เธอจะสวมหมวกอยู่ แต่ใบหน้าอันสง่างามของลิลลี่นั้นเปียกไปด้วยน้ำฝน
“เดม่อน บอกชั้นมา...นายฆ่าเบน คาซาดี้ทำไม?” เธอพูดกับชายในชุดเกราะสีดำด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
ชายผู้ถูกถามไม่ตอบ เขาปิดปากเงียบ นอกจากเสียงฝนที่ตกกระทบลงกับพื้นคอนกรีตและซากของอาคารที่แตกหักแล้วไม่มีเสียงอื่นที่ได้ยินอีกเลย
“ตอบมา!! แกฆ่าพ่อชั้นทำไม?!” เธอตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง
คำตอบของชายในชุดเกราะสีดำนั่นยังเหมือนเดิม นั่นก็คือความเงียบ
“ไอ้บัดซบ ไอ้สารเลว ตอบชั้นมา แกทำเพื่ออะไร...”
“แกฆ่าพ่อชั้นทำไม”
ไม่รู้ว่าน้ำใสๆที่ไหลลงมาจากดวงตาของเธอนั้นเป็นน้ำตาหรือเป็นหยดน้ำจากฝน แต่ที่แน่ๆ ดวงตาของลิลลี่นั้นเต้มไปด้วยความโศกเศร้า เธอกำดาบในมือของเธอแน่น ชายหนุ่มในชุดเกราะสีดำอ้าปากช้าๆก่อนจะเปล่งเสียงออกมา
“เพื่อความยุติธรรม”
“เพื่อความยุติธรรม? ฆ่าพ่อของชั้นมันยุติธรรมตรงไหน” เธอพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว
“ความยุติธรรมนั้นต้องเกิดจากการฆ่าฟันอย่างเดียวงั้นหรือ?” หญิงผมสีแดงตะโกนถามท่ามกลางสายฝน
เสียงนั้นลอยไปกับอากาศ หญิงผมแดงผู้ตะเบ็งเสียงมองหน้าของเดม่อน และหวังให้ชายคนนี้ตอบกลับมา แต่ดูเหมือนความปรารถนาของเธอนั้นก็ไม่ได้เป็นจริงแต่อย่างใด เพราะชายคนนี้มิได้ปริปากพูดแต่อย่างใด หรือบางทีเขาอาจจะพูดแต่เสียงของเม็ดฝนที่ตกกระทบนั้นดังกว่าเสียงพูดอันแสนจะแผ่วเบาของชายคนนี้ก็เป็นได้ ลิลลี่กำดาบของเธอแน่น ก่อนที่เธอจะยกดาบขึ้นและชี้ไปยังใบหน้าของเดม่อน
“ถ้าแกบอกว่าแกฆ่าพ่อชั้นเพื่อความยุติธรรม...”
“ชั้นก็จะฆ่าแกเพื่อความยุติของพ่อชั้น!!” หญิงสาวผมสีแดงคำราม
เธอกางปีกของเธอก่อนจะโบยบิงไปยังชายชุดสีรัตติกาล เป้าหมายของเธอมีอย่างเดียวคือ “ฆ่า” เธอง้างมือเตรียมจะใช้ดาบสีแดงที่ถูกขนานนามว่าเดธวิงแทงเข้าไปที่คอของชายคนนี้ ดูเหมือนชายคนนี้จะไม่ลบ ไม่รู้เพราะอะไร แต่หญิงที่มีเส้นผมสีแดงที่โหยหาการแก้แค้น ไม่สนหรอกว่าเขาจะทำอะไรเพราะสิ่งเดียวที่เธอสนคือ “ความตายของอสูรกาย”
=====
“ผู้รับใช้ของข้า!! เจ้าได้ยินข้ารึเปล่า?” เสียงของชายผิวม่วงดังขึ้น
หญิงผมสีม่วงผู้แต่งตัวน้อยชิ้นที่นั่งอยู่บนเก้าอี้พร้อมกับในมือที่ถือหนังสือการ์ตูนที่เขียนว่า “เดม่อน” โดยปกของเล่มที่เธอถือนั้นเป็นภาพของเดอะ เกรท ไวท์และเดม่อนยืนเผชิญหน้ากันอยู่ โดยจุดที่ทั่งคู่ยืนนั้นคือซากปรักหักพัง ที่มุมขวาล่างของปกมีเลขแปดสีแดง ข้างๆจุดที่หญิงผมสีม่วงนี้นั่งอยู่ก็มีหนังสือการ์ตูนของเดม่อนจำนวนมากกองเรียงกันอยู่ เธอลดหนังสือการ์ตูนที่ถืออยู่ลงก่อนจะหันไปหาเจ้าของเสียง เมื่อเธอหันไปนั้นก็เห็นอโพลคาร์ลิปที่นั่งอยู่บนบัลลังค์ของเขา เบื้องหน้าของเขาก็ยังคงเต็มไปด้วยจอโทรทัศน์
“ถึงเวลาไปเรียกเจฟกับเดม่อนได้แล้ว” อโพลคาร์ลิปออกคำสั่ง
หญิงในชุดสีแดงพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นมา เธอแกว่งมือไปในอากาศเป็นแนวตั้ง มันทำให้มีช่องอะไรบางอย่างปรากฏออกมา ทาสรับใช้ก้าวเท้าเตรียมจะเช้าไปในช่องมิตินั่นแต่ไม่ทันที่เธอจะก้าวเข้าไป ชายผิวสีม่วงก็เอ่ยปากขึ้นมา
“อ่อ ใช่..หลังจากนั้นก็เกิดอาฟเตอร์ช็อค ทำให้แผ่นดินแยกและลิลลี่พลาดโอกาสแก้แค้นจอห์นน่ะ”
หญิงผมสีม่วงหันมามองด้วยสายตาเคืองโกรธ แน่ล่ะ คงไม่มีใครชอบที่จะโดนสปอยล์เนื้อหาอยู่แล้ว จริงไหม? แต่ถึงเธอจะไม่พอใจเธอก็ก้าวเท้าเข้าไปในสิ่งที่เธอสร้างขึ้นมา เมื่อร่างของเธอเข้าไปในแล้ว หลุมนี้ก็ปิดตัวลง และหายไป ราวกับว่าเซอร์แว้นท์ไม่เคยยืนอยู่ตรงนี้มาก่อน
=====
“เฮ้ ตื่นได้แล้ว” เสียงของผู้หญิงดังขึ้นมา
เสียงของเธอนั้นทำให้จอห์นลืมตาตื่นขึ้นมา เขาลุกขึ้นมาจากเตียงก็เห็นเซอร์แว้นท์ยืนอยู่ การเห็นใบหน้าของเธอนั้นรีบทำให้จอห์นลุกขึ้นมาจากเตียงก่อนจะกำหมัดแน่นเตรียมจะรับมือกับเธอ ความทรงจำของจอห์นยังจำได้แม่นเกี่ยวกับหญิงคนนี้ ทั้งสองเคยเผชิญหน้ากันมาก่อน และการเผชิญหน้ากันในครั้งนั้น มันก็ทำให้เขาอยู่บนโลกแห่งนี้ อยู่ในเกมบ้าๆของชายที่ชื่อว่าอโพลาคาร์ลิป หญิงผิวเผือกเห็นท่าทีของจอห์นก็ถอนหายใจก่อนจะพูดกับชายผมสีบลอนด์ที่ยืนตั้งท่าเตรียมพร้อมจะสู้
“ชั้นแค่มารับนายไปสนามแข่งน่ะ”
จอห์นนึกออกขึ้นมาได้ว่าวันนี้คือวันที่เขาต้องเผชิญหน้ากับตัวตลกที่ชื่อว่า “เจฟ” แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ได้ลดการ์ดลงแต่อย่างใด ผู้มาเยือนหันกลับไปก่อนจะเปิดประตูห้องนอน เธอหันกลับมาก่อนจะพูดกับจอห์น
“ชั้นให้เวลาสามสิบนาที เตรียมตัวทุกอย่างให้พร้อม แล้วชั้นจะกลับมา”
พูดจบเธอก็หายไป เมื่อเธอหายไปนั้นจอห์นก็ลดการ์ดลง เขาเดินไปยังห้องครัวก่อนจะหยิบขนมปังมากิน เมื่อเขากินขนมปังเสร็จแล้วเขาก็เดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าไม้ของเขา เขาเปิดก่อนจะเห็นชุดเกราะสีดำวางอยู่ เขาหยิบหมวกขึ้นมาก่อนจะใส่ รวมถึงใส่ชุดเกราะเหล็กทุกอย่างให้เรียบร้อย ไม่นานนักหญิงคนนี้ก็กลับมา เธอปรากฏตัวขึ้นมากลางห้อง เธอมองมายังชายที่อยู่ในชุดเกราะสีทมิฬ ก่อนจะแสยะยิ้ม
“ดูเหมือนจะพร้อมแล้วนะ ถ้างั้นไปกันเลยดีกว่า”
เธอพูดก่อนจะใช้มืออันเรียวบางของเธอแกว่งไปในอากาศ มันทำให้เกิดเป็นช่องมิติบนอากาศอีกครั้ง ช่องนั้นใหญ่พอที่ทั้งคู่จะเดินเข้าไป เธอหันมามองก่อนจะเดินก้าวเข้าไปก่อน จอห์นที่อยู่ในชุดเกราะของเดม่อนก้าวไปช้าๆ เขาก้าวเท้าเข้าไปในประตูนี้ ทุกอย่างนั้นสว่างจ้าไปหมด ดวงตาของเขานั้นไม่เห็นอะไรเลยนอกจากสีขาวโพลน และเมื่อเขารู้ตัวอีกที เขาก็ยืนอยู่สนามประลองทรงกลม ดูเหมือนช่องว่างที่ก้าวเข้ามามะกี้จะเป็นเหมือนประตูที่สามารถพาเขาไปที่ไหนก็ได้ นั่นก็คงตอบข้อสงสัยของเขาว่าทำไมหญิงคนนี้เข้าออกห้องของเขาได้อย่างรวดเร็ว เขาก้มมองไปยังพื้นก่อนที่เขาจะยืนบนทราย เหมือนที่นี่จะเป็นโคลอสเซี่ยม จอห์นมองผ่านหน้ากากของเขาก่อนจะแหงนหน้ามาเห็นตัวตลกในชุดสีม่วง ใบหน้าของเขานั้นขาวเหมือนกับในภาพที่อยู่ในแฟ้มของเลวี่ ปากของเขานั้นแดงฉาด ส่วนผมของเขานั้นสีเขียว เขายืนงอตัว ก่อนจะเดินวนรอบตัวของเดม่อน ในมือข้างขวาของเขานั้นถือปืนลูกซองอยู่ด้วย เบื้องหลังของชายคนนี้นี้นั้นมีที่แต่นั่งว่างเปล่า มีเพียงแค่อโพลคาร์ลิปและผู้รับใช้ของเขานั่งอยู่ เดม่อนหันไปจ้องตาสีฟ้าของเขา ชายผิวสีม่วงนั้นแสะยิ้มให้กลับมา
“ชั้นเคยเจอคนแบบนายมาครั้งนึงนะ” ตัวตลกในชุดสูทพูดขึ้นมา
“ใส่ชุดสีดำแบบนายเนี่ยแหละ ชอบทำตัวเข้มๆ แต่พอมันเจอชั้นเท่านั้นแหละ”
“ตอนนี้ชั้นยังไม่รู้เลยว่า มันหยุดหัวเราะรึยัง”
เดม่อนฟังแล้วก็คิดถึงคำพูดของ “ผู้เชี่ยวชาญทางเคมี” เกี่ยวกับเจฟ ท็อกซิก มันมีฤทธิ์ทำให้หัวเราะ และแน่นอนว่านั่นน่าจะเป็นสิ่งที่เขาควรจะระวังมากที่สุด เดม่อนมองเจฟที่ยังเดินวนอยู่
“เอาจริงๆ ชั้นชอบเล่นกับคนแบบแกนะ ชั้นอยากฟังว่าคนขรึมๆแบบแกจะหัวเราะได้ดังขนาดไหน”
“ถ้างั้นเรามาเริ่มเล่นกันดีกว่า”
พูดจบเจฟก็ยกปืนลูกซองของเขามาก่อนจะลั่นไก เดม่อนรีบกระโดดถอยออกไปเพื่อหลบ แต่หากทว่าสิ่งที่ออกมาจากปลายกระบอกปืนนั้นไม่ใช่กระสุนแต่กลับเป็นธงที่เขียนว่า “ปั๊ง” อยู่ ตัวตลกที่ชื่อว่าเจฟเห็นท่าทีของเดม่อนแล้วก็ทำให้เขาหัวเราะ เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ส่วนทางเดม่อนก็ได้แต่ยืนมอง เขาพยายามกลั้นหัวเราะแต่ก็ไม่สำเร็จ เขาหัวเราะอีกครั้งและก็ดังกว่าเดิม เขาพยายามกลั้นหัวเราะอีกครั้ง และดูเหมือนครั้งนี้เขาก็ทำสำเร็จ เขาหยุดหัวเราะลง ก่อนจะโยนปืนในมือของเขาทิ้ง
“นะ นาย นายน่าจะเห็นสีหน้าของนายเมื่อกี้นะ”
“บอกเลยว่ามันตลกๆสุดๆ” ชายที่จิตดูไม่ค่อยปกติพูดกับเดม่อน
เดม่อนได้ยืนเงียบ เขาเหลือบไปเห็นมือของเจฟเอื้อมไปหยิบอะไรซักอย่าง เจฟรีบขว้างลูกกลมมายังจุดที่เขายืนอยู่ เดม่อนรีบลังกาหลบออกไป เมื่อวัตถุทรงกลมตกกระทบกับพื้น ก็ทำให้เกิดควันสีเขียวลอยอยู่ เมื่อเจฟรู้ว่าสิ่งที่เขาโยนนั้นพลาดเป้าเขาก็ออกอาการเสียดายอย่างเห็นได้ชัด ควันนั้นจางหายไปอย่างช้าๆ เมื่อควันจางหายไปนั้น เดม่อนก็รีบพุ่งตรงไปก่อนจะลวบตัวของเจฟ ด้วยความที่หุ่นของเจฟนั้นผอม จึงทำให้เดม่อนลวบตัวได้ไม่อยากนัก เดม่อนที่ขึ้นคร่อมอยู่ง้างมือเตรียมชก แต่ว่าเจฟรับหมัดของเขาไว้ได้ แม้เจฟจะดูบอบบางแต่เขาก็รับหมัดของเดม่อนไว้ได้ เจฟแสยะยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเจฟท็อกซิกอีกครั้ง เขาโยนตรงมายังเดม่อน แต่เดม่อนเองก็สามารถหลบออกไปได้ทัน เช่นเคยเมื่อสิ่งที่เจฟขว้างออกมากระทบที่พื้น ควันสีเขียวก็ลอยออกมาเหมือนเดิม มันลอยอยู่ข้างหลังของเดม่อน เจฟลุกขึ้นมาจากพื้นทรายช้าๆ ก่อนจะปัดเม็ดทรายออกจากเสื้อผ้าของเขา เมื่อเขาปัดเม็ดทรายออกหมด เขาก็มองหน้าของเดม่อนพร้อมกับปรบมือให้
“ใช้ได้ๆ ชั้นไม่ได้เจอกับคู่ต่อสู้ที่มีฝีมืออย่างแกมานานแล้ว”
“ดูเหมือนชั้นคงจะสู้แบบเล่นๆไม่ได้แล้วละมั้ง...ชั้นควรจะเอาจริงได้แล้ว”
พูดจบเจฟก็หยิบลูกซองของเขาขึ้นมาก่อนจะยกชี้มายังเดม่อน ผู้ที่ถือชี้ด้วยปืนนั้นก็ได้แต่ยืนมองและตั้งการ์ดเตรียม เขาไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่จะออกมาจากกระบอกปืนนั้นจะเป็นอะไร แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้คือ “เขาต้องชนะ”
