“เราชนะจอมมารแล้ว!!” ชายในชุดเกราะสีน้ำเงินตะโกนขึ้นพร้อมชูดาบขึ้นบนกำแพงปราสาทด้วยน้ำเสียงดีใจ
เหล่าทหารที่อยู่แถวๆนั้นก็ต่างตะโกนด้วยน้ำเสียงยินดี รอบๆพวกเขานั้นเต็มไปด้วยเหล่าซากศพของสัตว์ประหลาดมากมายที่มีรูปร่างน่าเกลียดและน่ากลัว นอนกองอยู่กับพื้นดินที่ชุ่มไปด้วยเลือด ไม่ใช่แค่แต่เหล่าสัตว์ประหลาด แต่บนพื้นนั้นก็เต็มไปด้วยเหล่ามนุษย์ที่ถูกคร่าชีวิตเช่นเดียวกัน เหล่ามนุษย์ที่นอนกองอยู่บนพื้นนั้น ถูกคร่าชีวิตด้วยวิธีต่างกัน บ้างก็ถูกของมีคมแทงทะลุ บ้างก็ถูกระเบิดศีรษะจนชิ้นส่วนข้างในกระจัดกระจายไปทั่ว หรือบ้างก็ถูกพิษไหลเข้าสู่กระแสเลือดและทำให้การทำงานของหัวใจหยุดลง
แต่แม้ว่าการตายของแต่ละคนจะต่างกันขนาดไหน ความตายของนั้นถือเป็นความเท่าเทียม ไม่ว่าจะเป็นใคร เผ่าพันธุ์ใด เพศอะไรหรืออายุเท่าไหร่ พวกเขาทุกคนก็ต่างล้วนหนีความตายไม่ได้ น่าอัศจรรย์ไหม? บนโลกนี้ที่เต็มไปด้วยความแตกต่าง แต่ความตายนั้นเป็นสิ่งเดียวที่พวกเขาไม่สามารถหนีพ้นได้ ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร คุณก็ไม่สามารถโกงความตายได้
“จากนี้ไป พวกเราก็ไม่ต้องถูก จอมมารกดขี่อีกแล้ว!!” ชายในชุดสีน้ำเงินคนเดิมตะโกน
เหล่าผู้รอดชีวิตที่เต็มไปด้วยบาดแผลก็ต่างตะโกนด้วยความยินดี ไม่ใช่แค่พวกเขายินดีที่พวกเขาเป็นผู้รอดชีวิต แต่พวกเขายินดีว่าสิ่งที่เขาเชื่อนั้นไม่ได้เป็นแค่ฝันแต่เป็นจริงแล้ว
=====
“อั๊ก...” ชายหนุ่มผมสีบลอนด์พูดขึ้นในขณะที่เขากุมหน้าท้องของตัวเอง
ของเหลวสีแดงนั้นไหลผ่านหน้าท้องของเขาก่อนจะหยดลงพื้นอย่างช้าๆ มันทำให้ชุดราคาแพงของเขาเปื้อนไปด้วยคราบเลือด ชายผมสีบลอนด์ที่มีผมยาว กวาดตาไปรอบๆด้วยดวงตาสีเหลืองของตนเอง เขาไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืดมิด ชายผมบลอนด์คนนี้เอื้อมมือไปจับอะไรบางอย่าง ถ้าหากให้เดาแล้ว มันก็คงเป็นต้นไม้นั่นแหละ ชายคนนี้พยายามพยุงร่างของเขาและเดินไปช้าๆท่ามกลางพงไพร เสียงกิ่งที่ถูกเหยียบหักดังกร้อบดังขึ้นเป็นระยะๆ เสียงหายใจหายที่หนักอึ้งของเขาดังเป็นระยะๆ ก่อนที่เขาจะหยุดและท่องคาถาอะไรบางอย่าง แสงนั้นเริ่มสว่างขึ้นมาเพียงชั่วครู่ แต่แสงก็ดับลงไป
“อั๊ก...เวทย์มนต์รักษาไม่ได้ผลเรอะ” ชายคนนี้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด
“สงสัยต้องทนไปก่อนแฮะ...”
หลังจากที่การบ่นพึมพำของเขาจบลง เขาก็เดินไปเรื่อยๆ หยดเลือดนั้นหยดลงพื้นเป็นทางยาวอยู่ ร่างกายของเขานั้นหนักอึ้งไปหมด ในตอนนี้ การขยับร่างกายเพียงเล็กน้อยก็เป็นเรื่องยาก เขายังเอื้อมมือจับต้นไม้อยู่เรื่อยๆ เพื่อไม่ให้ร่างกายของเขาล้มลงกับพื้น ในที่สุดเขาก็เดินออกมาจากป่าอันแสนจะมืดมิดได้สำเร็จ เมื่อเขาออกมานั้นดวงตาของเขาก็เบิกโพลน เพราะสิ่งที่อยู่ข้างหน้านั้นคือหมู่บ้านที่มอดไหม้ ด้วยเปลวเพลิงนั้นทำให้เขาสามารถเห็นบริเวณรอบๆได้ ควันนั้นลอยขึ้นฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว มันเป็นคืนที่งดงามมาก แต่ดูเหมือนเหตุการณ์อะไรหลายๆอย่างจะไม่เป็นดังนั้น ชายผมสีบลอนด์คนนี้ยื่นมือออกไปอีกครั้งก่อนจะท่องคาถาอีกครั้ง แสงสีเขียวสว่างขึ้นมา ก่อนที่แผลจากหน้าท้องของเขาเริ่มสมานเข้าไป อาการเจ็บปวดเริ่มหายไปอย่างช้าๆ จนท้ายที่สุดความเจ็บปวดนี้ก็หายไปราวกับว่าความเจ็บปวดนี้เป็นเพียงแค่ความฝัน
“โชคดีแฮะ ว่าความกลัวทำให้พลังเวทย์ของชั้นกลับมาได้”
“แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น?” ชายผมบลอนด์คนนี้พูดต่อพร้อมกับมองเข้าไปในสมรภูมิที่มอดไหม้
เขาเดินเข้าไปในหมู่บ้านที่เต็มไปด้วยเพลิง เกือบทุกอย่างนั้นถูกเผาด้วยเปลวเพลิง ตั้งแต่บ้านเรือน จนไปถึงซากศพที่ถูกเผาจนร่างนั้นดำสนิท บนพื้นนั้นเต็มไปด้วยคาบเลือดและร่างไร้ชีวิตมากมาย ไม่ว่าจะของฝั่งมนุษย์หรือฝั่งของปีศาจก็ตาม ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ชายผมบลอน์ดคนนี้ยังคงเดินผ่านร่างไร้วิญญาณมากมาย เขาไม่รู้เลยว่าทำไมเมืองนี้ถึงถูกเผาเช่นนี้ ใครเป็นคนทำ? ปีศาจ? หรือมนุษย์? เขาไม่รู้ เขาได้แต่เดินช้าๆ ในขณะที่เขาเดินอยู่ท่ามกลางเปลวเพลิงนั้นเขาก็ได้ยินเสียงของใครบางคน ชายคนนี้รีบหันไปตามเสียง มันมาจากซากของอาคารที่ถล่มลงมา น่าเหลือเชื่อว่ามันเป็นที่ๆเดียวที่ไม่ถูกอัคคีครอบคลุม เขาท่องคาถาต่อก่อนจะยกซากอาคารออก ก่อนที่เขาจะเห็นเด็กผู้ชายผมขาวคนนึงนอนอยู่ในกองซากปรักหักพัง ใบหน้าของเขานั้นมอมแมม ดวงตาของเขานั้นปิดสนิท ชายผมบลอน์ดคนนี้เอื้อมมือไปก่อนจะแตะคอของเขา เด็กน้อยคนนี้
“หัวใจยังเต้นอยู่...”
เด็กน้อยคนนี้ลืมตาช้าๆ เมื่อดวงตาของเขาเปิดขึ้นก็ทำให้เห็นดวงตาสีแดงก่ำ ชายผมสีบลอนด์ยิ้มก่อนจะพูดกับเด็กคนนี้ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ไม่ต้องห่วง...เจ้าปลอดภัยแล้ว”
====
ใบสมัครอาจจะมาพรุ่งนี้ :3
