“กึกๆ” เสียงของล้อเกวียนวิ่งอยู่บนถนนดินดังกึกก้องไปทั่ว
ชายหนุ่มผมสีขาวนั่งอยู่รถเกวียนคันนี้ บนตักของเขามีลูกหมาขนสีน้ำตาลที่กำลังนอนหลับอยู่ โดเมนิกลูบขนมันด้วยความทะนุถนอมในขณะเดียวกันนั้นหัวของเขาก็ยังนึกถึงคำพูดของอเล็กซิมัสอยู่เรื่อยๆ
=====
ชายหนุ่มผมขาวเดินเข้ามาในห้องสมุด โดยโดโรธีก็ยังคงตามติดอยู่ด้วย เมื่อเข้าในห้องสมุดอันแสนจะกว้างใหญ่นี้แล้ว ชายที่มีนัยน์ตาสีแดงก็กวาดสายตาหาเจ้าของบ้านหลังนี้ ก่อนที่เขาจะเห็นชายผมสีบลอนด์นั่งอยู่บนเก้าอี้ รอบๆตัวเขานั้นไม่มีหนังสือหรืออะไรวางอยู่เลย มันเป็นภาพที่แปลกมาก สำหรับการที่อเล็กซิมัสอยู่ในห้องนี้แล้วไม่มีหนังสือซักเล่มติดมืออยู่ด้วย ชายผู้ถูกรับเลี้ยงเดินตรงเข้าไปยังเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามกับอเล็กซิมัสก่อนที่เขาจะใช้มืออันเรียวบางลากเก้าอี้ออกมาและนั่งลงไปตรงข้ามกับอเล็กซิมัส
“ท่านกลาดิ- ผมหมายถึงท่านอเล็กซิมัส เรียกข้าทำไมหรือ?”
“โดเมนิก ข้ามีเรื่องที่จะรบกวนเจ้า…นี่ก็เพื่อความปลอดภัยของพวกเรา”
“ก่อนหน้านี้ ข้าเห็นภาพที่บ้านหลังนี้ถูกเผาด้วยเปลวเพลิง ข้าและเจ้าต่างถูกสังหารตายทั้งคู่”
“และข้าก็ไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น ดังนั้นข้าต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อไม่ให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น”
“อย่างแรกข้าต้องการให้เจ้าไปหาเพื่อนของข้าทางตอนเหนือ ชื่อของสหายข้าคนแรกคือฟาร์เรล ดรากูติน”
“และเมื่อเจ้าพบกับเพื่อนเจ้าของข้าแล้ว ให้เจ้าพูดกับเขาว่า พระเจ้าล้วนปกป้องทุกคน รวมถึงปีศาจ”
“เมื่อเจ้าพบกับสหายของข้าทางตอนเหนือแล้ว ให้เจ้าเดินทางเข้าเมืองหลวงและหาสหายของข้าอีกคนที่ชื่อว่าลูเซี่ยน”
“และเนื่องด้วยระหว่างการเดินทางของเจ้านั้นเต็มไปด้วยอันตราย ดังนั้น ข้าอยากจะให้เจ้าหาเพื่อนร่วมทางซักคนที่เจ้าคิดว่าไว้ใจได้ ปกป้องเจ้าได้”
“เข้าใจนะ?”
โดเมนิกเมื่อฟังแล้วก็ได้แต่พยักหน้าแม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าสิ่งที่เขาได้ยินนั้นเป็นเรื่องยากขนาดไหนก็ตาม แต่แน่นอนว่างานนี้มีแค่เขาคนเดียวที่ทำได้ เพราะแน่นอนว่าถ้าหากอเล็กซิมัสเดินออกไปล่ะก็ คงเกิดเรื่องวุ่นวายไม่น้อย สีหน้าของโดเมนิกนั้นเต็มไปด้วยความกังวล เมื่อชายผมสีบลอนด์เห็นสีหน้าอันเป็นกังวลของเด็กหนุ่มคนนี้แล้วก็ทำให้เขาลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ไม้ของเขาก่อนจะใช้มือตบไปที่ศีรษะของชายผมขาว
“เจ้าทำได้ ข้าเชื่อในตัวเจ้า”
แม้ว่าประโยคนี้จะไม่ได้ปัดเป่าความกังวลออกไปจากโดเมนิกก็ตาม แต่มันก็ทำให้ชายหนุ่มผมสีขาวคนนี้ยิ้มออกมาได้ เมื่อจอมมารผมสีทรายคนนี้เห็นรอยยิ้มของชายหนุ่มคนนี้มันก็ทำให้เขายิ้มออกเช่นเดียวกัน
=====
“เจ้าหนู เราถึงแล้วนะ” ชายชราผู้ขับเกวียนเอ่ยพร้อมหันกลับมาหาโดเมนิกที่นั่งอยู่ในเกวียน
“อ๊ะ ขอบคุณมากครับ” โดเมนิกพูดขึ้นพร้อมกับก้าวลงจากเกวียนไม้
เมื่อเท้าทั้งสองข้างของโดเมนิกแตะลงบนพื้นดิน ชายที่มีใบหน้าชราก็พูดกับโดเมนิกที่อุ้มโดโรธีอีกครั้ง
“ระวังตัวด้วยล่ะเจ้าหนู”
“ครับ ขอบคุณอีกครั้งครับ” โดเมนิกก้มศีรษะอีกครั้งเป็นการขอบคุณ
พูดจบชายคนนี้ก็ใช้แส้ฟาดไปที่ม้าของเขาทำให้ม้าสีน้ำตาลสองตัวก้าวไปข้างหน้า โดเมนิกได้แต่ยืนมองชายแก่ผู้ใจดีคนนี้ขับเกวียนไปอย่างช้าๆ ก่อนที่ในที่สุดเขาจะไม่เห็นชายคนนี้อีก โดเมนิกหันหลังกลับไปก่อนที่ตัวเองจะอยู่หน้าเมืองขนาดใหญ่ จะบอกว่าใหญ่ก็อาจจะไม่ถูกนัก เพราะถ้าหากเทียบกับหลายๆเมืองแล้วมันก็เป็นแค่เมืองขนาดกลางเท่านั้น แต่หากเทียบกับเมืองที่โดเมนิกอาศัยอยู่นั้น เมืองนี้ค่อนข้างใหญ่กว่ามาก โดเมนิกสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะก้าวเดินเข้าไปในเมืองที่พลุกพล่านนี้ เสียงของเหล่าผู้คนที่กำลังทำการค้าดังกึกก้องไปทั่ว โดเมนิกมองซ้ายมองขวาไปตลอดทาง ว่าแล้วเขาก็หยุดก่อนจะใช้มือของเขาดึงแขนเสื้อชายคนนึงที่กำลังเดินอยู่ แรงดึงนั้นทำให้เขาหันมามองด้วยชายผมขาวคนนี้ด้วยสายตาฉงนว่าเหตุใดจึงต้องดึงแขนเสื้อของเขา เมื่อเห็นดังนั้นโดเมนิกผู้ดึงแขนเสื้อก็เอ่ยปากถามถึงคำถามที่อยู่ในหัวของเขา
“เอ่อ...ถ้าหากข้าจะหาพวกนักรบ ข้าควรจะไปทางไหนดีหรือ?”
ชายคนนี้ถอนหายใจก่อนจะชี้ไปยังอาคารหลังนึง มันเป็นอาคารสูง โดเมนิกก้มโค้งให้ก่อนจะเดินตรงไปทางอาคารที่ชายคนนั้นชี้ เมื่อโดเมนิกหยุดอยู่หน้าตึกนั้นเขาก็เห็นป้ายไม้ที่เขียนว่า “กิลล์นักรบ” อยู่ โดเมนิกสูดหายใจลึกๆก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในอาคาร เมื่อเขาเข้าไปนั้นเขาก็เจอผู้คนมากมาย สายตาคู่นั้นของเด็กหนุ่มนัยน์ตาสีแดงเต็มไปด้วยความพิศวง นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นสถานที่มีผู้คนขนาดนี้ เพราะจากเมืองที่เขาจากมานั้นเป็นเมืองเล็กๆมีผู้คนไม่มากเท่าไหร่ โดเมนิกกวาดสายตาไปรอบๆห้อง มันทำให้เขาเห็นนายจ้างกับเหล่าอัศวินที่กำลังตกลงงานกันอยู่ เมื่อทั้งสองหาข้อตกลงได้แล้ว ฝ่ายหนึ่งก่อนยื่นถุงที่ทำจากหนังไปให้ ชายอีกคนก็รับไว้ก่อนจะเปิดดู ไม่รู้มันคืออะไรแต่ก็คงเป็นค่าจ้าง รวมถึงเหล่าชาวบ้านที่กำลังคุยกับคนที่อยู่หลังเค้าเตอร์ไม้ สีหน้าของพวกเขาดูจริงจัง ถ้าให้เดาตรงๆนั้นก็คือที่ว่าจ้างงาน โดเมนิกตัดสินเดินตรงไปยังเค้าเตอร์ตรงนั้นก่อนจะพูดกับหญิงผมสีไม้ที่ยืนหลบอยู่หลังเค้าเตอร์
“เอ่อ คือถ้าหาก ข้าหากข้าจะหานักรบมารับงานของข้า ข้าต้องมาที่นี่รึเปล่า?”
“ใช่แล้ว แล้วเจ้าต้องการหานักรบ เพื่อทำงานอะไรให้กับเจ้าหรือ?” หญิงที่อยู่หลังเค้าเตอร์เอ่ยปากถามพลางหยิบแผ่นหนังขึ้นมาเตรียมจะจดสิ่งที่ชายผมขาวพูด
“ข้าต้องการหานักรบไปกับข้าทางตอนเหนือ” ชายผมขาวตอบคำถาม
“แล้วเงินรางวัลล่ะ?” เธอถามต่อ
“มหาศาล” โดเมนิกตอบ
ก่อนที่โดเมนิกจะออกเดินทางอเล็กซิมัสได้ให้จำนวนเงินมหาศาลไว้สำหรับค่าที่พัก ค่าอาหาร รวมถึงค่าว่าจ้างอัศวินมากฝีมือด้วย เมื่อหญิงผมน้ำตาลคนนี้ได้ยินคำตอบของโดเมนิก เธอก็ทำสีหน้าที่ดูจะไม่เชื่อเท่าไหร่ แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังคงเขียนสิ่งที่โดเมนิกพูดลงไปบนแผ่นหนังโดยไม่ได้ปริปากอะไร
“ชื่อเจ้าล่ะ?”
“เอ่อ โดเมนิก แซนดอฟ” ผู้ถูกถามตอบ
เมื่อเธอเขียนเสร็จเธอก็เสียบปากกาขนนกของเธอลงไปยังที่จุ่มหมึก ก่อนที่เธอจะเดินไปติดคำขอของเด็กหนุ่มคนนี้ เมื่อเธอเดินกลับมาเธอก็พูดกับโดเมนิกที่อุ้มโดโรธีอยู่
“เจ้านั่งรอในนี้ก่อน ถ้ามีคนสนใจรับงานของเจ้า เดี๋ยวข้าจะบอกให้เขาหรือเธอมาหาเจ้าเอง”
“แต่ข้าบอกก่อน มันอาจจะใช้เวลานานเสียนิดนึง เพราะงานของเจ้านั้นค่อนข้างอันตราย ถึงเจ้าจะให้เงินรางวัลเยอะก็เถอะ”
“ครับ เข้าใจแล้ว” โดเมนิกพยักหน้าตอบรับคำพูดของเธอ
=====
โดเมนิกนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ เบื้องหน้าของเขามีโต๊ะเล็กๆที่มีถาดขนมวางอยู่ โดเมนิกเอื้อมไปหยิบขนมบิสกิตออกจากถาดนั้นก่อนจะหักออกมาเป็นสองท่อน โดเมนิกยื่นให้โดโรธีที่นอนอยู่บนตัก มันดมเสียแปปก่อนจะกัดไปที่ขนมที่ถูกแบ่งครึ่งโดยโดเมนิก โดเมนิกลูบหัวของมันด้วยความเอ็นดู ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นและมองไปรอบๆซึ่งเต็มไปด้วยการเปลี่ยนแปลง เขาเห็นผู้คนมากมายเดินเข้าออกสถานที่แห่งนี้ เขาเห็นเหล่านักรบมากมายที่เดินมาดูคำขอของเขา ก่อนจะส่ายหน้าไปพร้อมๆกัน นี่นานเท่าไหร่แล้วนะ? ที่เขาต้องนั่งรอตรงนี้ โดเมนิกนึกสงสัย
“เจ้าคือโดเมนิก แซนดอฟรึเปล่า” เสียงของหญิงคนนึงดังขึ้น
“อ๊ะ ครับ” โดเมนิกตอบพร้อมกับหันไปมองตามเสียง
ว่าแล้วเขาก็เห็นหญิงผมสีขาวยืนอยู่ ผมของเธอนั้นยาวสลวย ใบหน้าของเธอนั้นงดงามมาก แน่นอนว่าเขาจำหญิงคนนี้ได้ดี เพราะเธอคือคนที่ให้คำแนะนำชีวิตกับชายหนุ่มคนนี้และด้วยดอกไม้ที่ปกปิดดวงตาของเธอ ชุดของเธอนั้นยังคงเป็นสีขาวโพลนเหมือนเดิม หญิงผมสีขาวเองก็มองหน้าของโดเมนิกก่อนจะพูดขึ้นมา
“เจ้าเองหรือ?”
“เอ่อครับ ข้าเอง....ก่อนอื่นข้ายังไม่ได้มีโอกาสขอบคุณท่านในตอนนั้นเลย ข้าขอขอบคุณท่านอีกครั้ง” โดเมนิกก้มโค้งให้ครั้ง
โดเมนิกเงยหน้ามาก่อนจะมองหน้าอันสุดแสนจะเย็นยะเยือกของเธอ เธอไม่ได้พูดอะไรกับการแสดงความขอบคุณของชายผมขาวคนนี้
“เจ้าบอกว่าเจ้าต้องการคนคุ้มกันเจ้าไปทางเหนือใช่ไหม?” หญิงคนนี้เปิดประเด็นขึ้นมาใหม่ทันที
“ครับ ข้าต้องการเดินทางไปทางเหนือเพื่อไปพบกับสหายของพ่อข้า” โดเมนิกตั้งเรื่องขึ้นมา
“งั้นหรือ แล้วรางวัลที่บอกว่ามหาศาลนั่นล่ะ?” เธอถามต่อด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ
โดเมนิกวางโดโรธีลงไปบนพื้นก่อนจะหยิบเอาถุงผ้าออกมาก่อนจะแกะมัดเชือกออกและยื่นให้หญิงคนนี้ดู เธอก้มมอลงไปในถุงที่เต็มไปด้วยเหรียญทอง เธอใช้มืออันเรียวบางของเธอหยิบเหรียญทองมาดู เมื่อเธอหยิบขึ้นมาดูแล้ว เธอก็วางมันลงไปในถุงอีกครั้ง โดเมนิกใช้เชือกมัดถุงอย่างแน่นหนาก่อนจะเก็บไปในที่ๆเขาหยิบมา
“ก็ได้ ข้ารับงานของเจ้า”
คำพูดนี้ทำให้แววตาของโดเมนิกนั้นเต็มไปด้วยความเปี่ยมสุข ก่อนจะพูดกับหญิงสาวคนนี้
“ขอบคุณมากครับ ท่าน.....” โดเมนิกพูดก่อนจะหยุดชะงักไปเพราะไม่รู้นามของเธอ
“โรซารี่ เบลลิงตั้น” เธอต่อท้ายประโยคให้จบ
=====
เนื่องด้วยเวลาที่ไม่มากเท่าไหร่นั้น ทำให้การเดินทางของทั้งคู่ไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่นัก ทั้งสองเดินทางมาถึงเมืองเล็กๆที่อยู่ใกล้ๆกับเมืองที่ทั้งสองจากมา ท้องฟ้านั้นมืดมิดและเต็มไปด้วยเหล่าดวงดารา ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ไม่สามารถเห็นดวงจันทร์ได้ แสงไฟนั้นถูกจุดทั่วเมือง สายลมยามวิกาลลูบไล้ผิวของทั้งสอง ถ้าหากไร้ซึ่งแสงไฟนั้นก็คงจะไม่เห็นอะไรนอกจาดสีดำทมิฬ
“ดูเหมือนเราคงต้องพักที่นี่ก่อนล่ะมั้ง” โรซารี่พูดขึ้นมา
โดเมนิกพยักหน้า ว่าแล้วทั้งคู่ก็ก้าวเข้าโรงแรมและจองที่พักสองห้อง เจ้าของโรงแรมยื่นกุญแจให้ ว่าแล้วทั้งคู่ก็ก้าวเท้าขึ้นบันไดไม้ก่อนจะแยกกันคนละห้อง หญิงผมสีขาวคนนี้ไม่ได้พูดอะไร หรือแม้แต่หันหน้ามาหาก็ยังไม่ได้ทำ โดเมนิกมองอยู่ชั่วครู่ก่อนจะใช้มือของเขาบิดลูกบิดเช่นเดียวเปิดประตูห้องเช่นเดียวกัน ห้องที่เขาอยู่นั้นเป็นห้องเล็กๆ มีถังไว้สำหรับปล่อยของเสียวางอยู่บนพื้น และมีเตียงที่วางติดอยู่กับกำแพง ชายผมขาววางสุนัขขนสีน้ำตาลไว้บนเตียง ก่อนจะนั่งลงไป เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความเหนื่อยล้า นี่เป็นครั้งแรกที่เขาออกมาไกลขนาดนี้ โดเมนิกหันมามองสุนัขขนน้ำตาลที่แลบลิ้นหายใจอยู่
“โรซารี่ นี่เย็นชาจริงๆเนอะ” โดเมนิพูดพลางลูบหัวเจ้าตูบ
“แต่เธอก็คงไม่ใช่คนเลวร้ายหรอกเนอะ”
=====
“ใครก็ได้ ช่วยด้วย ใครก็ได้!!” ชายคนนึงวิ่งในตรอกที่เต็มไปด้วยความมืด
ด้วยความที่ไม่ได้ระมัดระวัง เขาสะดุดก้อนหินก่อนจะล้มลงไปกับพื้น แรงกระแทกนั้นสร้างความเจ็บปวดให้เขาไม่น้อย เขาพยายามจะลุกขึ้น แต่ไม่ทันที่เขาได้หัน เขาก็ถูกอะไรบางอย่างตัดขาของเขา ขาของเขาถูกแยกออกมาจากร่างกาย เลือดสีแดงนั้นนองไปทั่วพื้น มันทำให้ชายคนนี้จะกรีดร้องด้วยความกลัว แต่เพียงแค่เขาอ้าปาก เขาก็ถูกดาบเสียบแทงทะลุ ชายที่กำลังเผชิญกับความตายพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ด้วยสภาพแบบนี้มันทำให้เขาทำเช่นนั้นไม่ได้ สติของเขาเริ่มเลือนรางจางหายไป สิ่งสุดท้ายที่เขาเห็น คือ
หญิงผมสีขาวที่มีดอกไม้ปกปิดดวงตาของเธอ
