หลังจากค่ำคืนอันแสนหนาวเหน็บในป่าลึก ทั้งคู่ก็กลับสู่ความศิวิไลซ์อีกครั้ง โดเมนิกและโรซารี่ (+โดโรธี) เดินเข้าไปในเมือง มันเป็นเมืองที่ใหญ่ที่สุดตั้งแต่ที่เขาเดินทางมาในตอนนี้ พื้นถนนที่เป็นพื้นกระเบื้องสีขาวอย่างดี ไม่ใช่พื้นดินหรือถนนที่เต็มไปด้วยก้อนหินอย่างเมืองที่ผ่านๆมา ผู้คนที่นี่แต่งตัวอย่างหรูหรา ชุดที่ทำมาจากวัสดุอย่างดี และมีสีสันสวยงาม ต่างกับชาวบ้านในเมืองก่อนหน้านี้ที่แต่งตัวโทรมๆ มันก็น่าคิดนะว่าบางทีชุดพวกนี้อาจจะมีมูลค่าสูงกว่าค่าอาหารของใครบางคนก็ว่าได้ เสียงล้อของรถม้าที่วิ่งบนพื้นกระเบื้องดังไปทั่ว รถม้าพวกนี้สวนไปสวนมากันอย่างไม่หยุดหย่อน คงต้องบอกว่านี่เป็นเมืองที่เต็มไปด้วย “พลังงาน” ที่เอ่อล้น
สายตาของโดเมนิกนั้นเบิกโพลนไปด้วยความเปล่งประกาย ดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความอัศจรรย์ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเมืองที่ใหญ่ขนาดนี้ เขาเดินพร้อมกับมองตึกที่อยู่ตามหัวมุมและเรียงยาวกันอย่างเป็นระเบียบ มันตึกหลากหลายสีที่ตั้งเรียงกัน บ้างก็สีขาว บ้างก็สีครีม โดเมนิกเดินผ่านอาคารพวกนั้นก่อนจะหันเข้าไปมอง บางหลังที่เขามองเข้าไปก็เป็นร้านค้า ที่เขารู้เพราะมันมีป้ายไม้แขวนอยู่เหนือประตู ส่วนบางอาคารเขาก็รู้ว่านั่นเป็นเพียงบ้านเรือน เพราะเหตุผลที่คล้ายๆกัน นั่นคือการที่ไม่มีป้ายไม้บ่งบอกว่านี่คือร้านค้าอะไร ในขณะที่เขากำลังเดินมองด้วยความตื่นเต้นอยู่นั้น เขาก็เกือบลืมไปเลยว่าเขาไม่ได้มาคนเดียว แต่ยังมีโรซารี่ด้วย โดเมนิกนึกได้ก่อนจะหันกลับไปเห็นโรซารี่ที่เดินค่อนข้างห่างจากเขาพอสมควร
“เจ้าพึ่งเคยเห็นเมืองแบบนี้งั้นหรือ?” โรซารี่เอ่ยปากถาม
“ครับ ข้าไม่เคยเห็นเมืองที่มีขนาดมโหฬารแบบนี้มาก่อนเลย” โดเมนิกตอบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“โฮ่...” โรซารี่ตอบรับสั้นๆ
โดเมนิกหันกลับไปก่อนจะราชวังตั้งอยู่ มันเป็นราชวังขนาดใหญ่ เรียกได้ว่าใหญ่กว่าบ้านของเขาหลายเท่าเลยก็ว่าได้ ดวงตาของโดเมนิกเบิกโพลนอีกครั้งก่อนที่เขาจะชี้ไปยังราชวังก่อนจะหันมาถามหญิงผมขาวที่ยืนอยู่เบื้องหลังของเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ท่านโรซารี่ นั่นราชวังของใครงั้นหรือ?”
“เป็นราชวังของท่านไอเดนน่ะ” หญิงแก่ที่เดินแถวนั้นหันมาตอบเด็กหนุ่มที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“ท่านไอเดน?” โดเมนิกทวนชื่อที่หญิงแก่คนนี้เอ่ย
“เจ้าไม่รู้จักท่านไอเดนงั้นหรือ?” หญิงแก่คนนี้ทำหน้าตกใจไม่น้อย
โดเมนิกส่ายหน้า ส่วนโรซารี่ไม่ได้แสดงความเห็นอะไรทั้งนั้น
“ท่านไอเดนหนึ่งผู้กล้าที่ปราบจอมมารอเล็กซิมัสไงล่ะ และหลังจากที่ท่านไอเดนปราบจอมมารได้ ท่านไอเดนก็ถูก แต่งตั้งให้เป็นผู้ครองเมืองนี้ยังไงล่ะ”
“นั่นไง ขบวนของท่านไอเดนมาแล้ว” หญิงแก่ชี้ไปยังกลุ่มคนที่กำลังเดินมุ่งไปยังราชวัง
ด้วยความที่ว่าโดเมนิกและโรซารี่ยืนอยู่ติดถนนนั้นทำให้เขาสามารถเห็นชายที่ชื่อว่าไอเดนได้อย่างชัดเจน เขาเป็นชายร่างผอม เขามีหนวดอยู่รอบคางของเขา ผมของเขาเป็นสีดำแต่ผมบางเส้นของเขานั้นเป็นสีขาวไปตามกาลเวลา รถม้าทุกคันที่อยู่บนถนนต่างหลีกให้กับชายคนนี้จนหมด เหล่าผู้คนไม่ว่าจะอยู่ไหนต่างหยุดกิจกรรมก่อนจะเริ่มมายืนอยู่บนทางเท้าพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อของเขาดังกึกก้องไปทั่ว ถ้าหากโดเมนิกกับโรซารี่ไม่ได้ยืนตรงนี้แต่แรกล่ะก็คงไม่ได้เห็นชื่อที่ชายไอเดนแน่นอน ชายที่ถูกตะโกนว่าไอเดนยิ้มให้ก่อนจะโบกมือให้กับเหล่าประชากร เบื้องหลังของเขามีทหารอยู่จำนวนมาก แม้ว่าชายคนนี้จะเป็นผู้กล้า แต่ดูเหมือนยังไงก็คงต้องการการคุ้มกันอยู่ ในขณะที่โดเมนิกกำลังยืนมองขบวนของไอเดนอยู่นั้นเขาก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างกำลังขยับอยู่ในอ้อมแขนของเขา มันคือโดโรธีที่กระโดดออกมาจากอ้อมกอดของโดเมนิก
“ดะ ดะ โดโรธี” โดเมนิกตะโกนด้วยความตกใจ
มันวิ่งออกไปยังถนนที่อดีตผู้กล้ากำลังเดินอยู่ โดเมนิกรีบวิ่งไปบนถนน โดยก้มมองตัวโดโรธีที่วิ่งตรงไปข้างหน้า
“ปั๊ก”
โดเมนิกกระแทกกับอะไรซักอย่าง มันทำให้เขาล้มลงกับพื้น เขาเอ่ย “ขอโทษครับ” โดยไม่รู้ว่าเขาชนกับอะไร ตอนแรกๆเขาคิดว่าเขาคงชนเข้ากับท่านไอเดนหรือไม่ก็ทหารองค์รักษ์ แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมามองนั้น สิ่งที่เขาเห็นนั้นไม่ใช่อย่างที่เขาคิด เพราะสิ่งที่เขาเห็นเป็นชายผมสีเขียว ผมของเขานั้นยาวถึงหัวไหล่ ใบหน้าของเขานั้นดูดุร้าย เขาคล้องจมูกด้วยห่วงสีทอง ดูเหมือนสิ่งที่โดเมนิกชนมะกี้จะเป็นชายคนนี้ โดโรธีหยุดก่อนจะวิ่งกลับไปหาโดเมนิกก่อนจะเลียใบหน้าของโดเมนิก ราวกับว่าเป็นรางวัลอะไรซักอย่างสำหรับโดเมนิก ผู้คนทั้งถนนและขบวนของไอเดนต่างหยุดมอง ก่อนที่เหล่าทหารจะกรูกันมาพร้อมกับใช้ดาบจ่อคอของโดเมนิก เช่นเดียวกันกับชายผมสีเขียว เขาเองก็ถูกล้อมรอบด้วยคมดาบ ซักพักทหารก็ลดดาบที่จ่อคอของโดเมนิกลง แต่หากทว่าไม่ใช่กับชายผมสีเขียว
“ท่านไอเดนครับ เราจับมาร์ค กรินได้แล้วครับ” ทหารคนนึงหันไปรายงานกับชายผมสั้น
ชายที่ชื่อไอเดนเดินมาตรงชายผมสีเขียวก่อนจะมองไปยังใบหน้าของชายคนนี้ที่พยายามจะขัดขืนด้วยการดิ้น แต่ด้วยแรงของทหารที่จับไว้ทำให้เขาไม่สามารถดิ้นหลุดออกมาได้
“เอาไปขัง” ไอเดนออกคำสั่ง
เหล่าทหารเมื่อได้ยินคำสั่งของชายวัยกลางคนผู้นี้ พวกเขาก็พยุงร่างของชายผมสีเขียวที่พยายามจะทำให้ตัวเองหลุดพ้นออกมาจากพันธนาการแต่ดูเหมือนจะไม่สำเร็จ ท่ามกลางความสับสน โดเมนิกมองซ้ายมองขวา เขาเห็นโรซารี่เดินเข้ามาใกล้ๆตน เธอไม่ได้ยื่นมือหรืออะไร เธอแค่ “มอง” โดเมนิกอุ้มโดโรธีก่อนจะลุกขึ้นมาจากจุดที่เขานั่งอยู่ เมื่อเขาลุกขึ้นมานั้นเขาก็เห็นไอเดนเดินตรงมาหาเขาเช่นกัน ไอเดนมองก่อนจะยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร
-----
ณ ห้องเล็กๆ แต่ถึงขนาดมันจะเล็กแต่ภายในนั้นถูกแต่งด้วยวัตถุหรูหรามากมาย ตั้งแต่พรมสีแดงที่ถูกปูไปทั่วพื้นห้อง รูปภาพที่ถูกวาดโดยจิตรกรชื่อดัง เช่นเดียวกันกับโซฟาที่โดเมนิกและโรซารี่นั่งอยู่ เชื่อว่าไม่ว่าจะเคยนั่งโซฟาตัวไหนมาก่อน มันก็คงไม่มีโซฟาตัวไหนที่สะดวกสบายเท่าตัวนี้มาก่อน ในขณะที่โดเมนิกและโรซารี่กำลังนั่งอยู่ในห้องนี้ ก็มีสาวใช้ประมาณสองสามคนเข็นรถเข็นเข้ามา บนรถเข็นนั้นเต็มไปด้วยของหวานมากมาย สาวใช้ทั้งสองหยิบตักของหวานลงไปบนจานก่อนจะวางไว้บนโต๊ะที่อยู่ข้างหน้าชายหญิงผมสีขาว สาวใช้หยิบถ้วยออกมาก่อนจะรินน้ำชาลงไปในถ้วย ควันนั้นลอยออกมาจากถ้วย สาวใช้วางถ้วยที่เต็มไปด้วยน้ำชาไว้ตรงหน้าก่อนที่จะโค้งให้และเข็นรถเข็นออกจากห้อง
ตอนนี้ในห้องเหลือแค่สองคนกับอีกหนึ่งตัว โดเมนิกมองไปที่เค้กสีขาวที่วางไว้บนจาน ข้างๆตัวของเขามีโดโรธีนั่งอยู่ด้วย โดเมนิกเอื้อมไปก่อนจะหยิบช้อนที่วางไว้ขอบจาน เขาใช้ช้อนนี้ตัดชิ้นเค้กก่อนจะตักเค้กเข้าปาก เขาเคี้ยว ลิ้นของเขาสัมผัสได้ถึงรสหวาน สีหน้าของโดเมนิกนั้นแสดงออกให้เห็นถึง “ความสุข” โรซารี่นั่งข้างๆเห็นสีหน้าถึงความสุขก็อดไม่ได้ที่จะตัดชิ้นเค้กของเธอเหมือนกัน เธอตักเค้กเข้าปาก
“อร่อยแฮะ” โรซารี่พูดเบาๆ พร้อมกับมองไปที่เค้กวานิลลาของเธอ
“ใช่ไหมครับ ผมไม่เคยกินเค้กที่อร่อยแบบนี้มาก่อนเลย” โดเมนิกพูด
“ไม่แปลก หรอก เพราะครัวของที่นี่ถือว่าครัวที่ดีอันดับต้นๆของราชอาณาจักรยังไงล่ะ” เสียงของชายคนนึงดังขึ้นมา
ทั้งโดเมนิกและโรซารี่หันไปตามเสียง ทั้งคู่เห็นไอเดนที่เดินเข้ามาในห้อง เขาเดินมาด้วยรอยยิ้ม อดีตผู้กล้าคนนี้เดินไปยังโซฟาที่อยู่ตรงข้ามกับโซฟาที่โดเมนิกและโรซารี่นั่ง
“พวกเจ้าสองมีคนมีนามว่าอะไร?” ไอเดนเอ่ยปากถาม
“ข้าโดเมนิก แซนดอฟ” โดเมนิกตอบ
“ข้าโรซารี่ เบลลิงตั้น” หญิงผมสีขาวกล่าวแนะนำตัวเหมือนกัน
“ข้าว่าพวกเจ้าคงรู้จักชื่อของข้าอยู่แล้ว แต่ข้าขอแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการก็แล้วกัน”
“ข้าไอเดน สโตน เป็นอดีตหนึ่งในหกผู้กล้าที่ปราบจอมมารอเล็กซิมัส” ชายคนนี้แนะนำตัวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความภูมิใจ
“ข้าต้องขอบคุณเจ้าจริงๆที่วิ่งออกมาช่วยข้าได้ทัน ถ้าหากไม่ได้เจ้าล่ะก็ ข้าคงไม่มานั่งอยู่ตรงนี้คุยกับเจ้าแน่นอน” ไอเดนกล่าวขอบคุณโดเมนิก
“จริงๆ ไม่ควรจะขอบคุณข้าหรอกครับ ถ้าหากจะขอบคุณ ข้าว่าขอบคุณโดโรธีจะดีกว่า” โดเมนิกพูดพลางอุ้มเจ้าหมาขนสีน้ำตาลขึ้นมา
“งั้นหรือ แต่ยังไงข้าก็คงต้องขอบคุณเจ้าอยู่ดี เพราะถ้าเจ้าไม่ลงไล่สุนัขของเจ้า เจ้าก็คงไม่ชนกับคนที่คิดร้ายกับข้า” ไอเดนตอบกลับ
“แล้วคนเมื่อกี้คือใครงั้นหรือ ท่านไอเดน?” ชายผมขาวถาม
“มาร์ค กริน เป็นสมุนคนสนิทของจอมมารอเล็กซิมัสน่ะ พวกเราได้ข่าวว่ามันเป็นคนพยายามจะปลุกระดมกองทัพให้จอมมารอีกครั้ง”
“ดังนั้นแล้ว เพื่อความสงบสุขของอาณาจักร พวกเราเลยต้องพยายามตามหาตัวของมาร์คและเราก็พึ่งเจอตัวของมันวันนี้แหละ” ไอเดนอธิบายให้ชายผมขาวฟัง
“ถ้างั้นเพื่อเป็นการขอบคุณเจ้าแล้ว ข้าอยากจะจัดงานเลี้ยงเฉลิมฉลองให้กับพวกเจ้า”
“ข้าก็เป็นเกียรติอยู่หรอกท่านไอเดน แต่ข้ากับท่านโรซารี่ ต้องเดินทางกันอีกครั้ง ดังนั้นแล้-“
“ก็ได้ คืนนี้เราจะร่วมงานเฉลิมฉลองของท่าน” โรซารี่ขัดจังหวะของโดเมนิก
โดเมนิกได้ยินแล้วก็หันมาด้วยสีหน้าประหลาดใจ เขาไม่คิดว่าคำตอบของโรซารี่จะเป็นเช่นนี้
=====
และแล้วงานเฉลิมฉลองกับเริ่มขึ้น เหล่าขุนนางและคนมากมายเข้าร่วมงานเฉลิงฉลองนี้ พวกเขาแต่งตัวกันอย่างหรูหรา เรียกได้ว่าหรูหรายิ่งกว่ากลุ่มคนที่พวกเขาเห็นก่อนหน้านี้อีก บนโต๊ะนั้นเต็มไปด้วยอาหารมากมาย เสียงหัวเราะนั้นดึงกึงก้องห้องอาหารแห่งนี้ พวกขุนนางแต่พูดคุยกับโดเมนิกด้วยรอยยิ้ม พวกเขาต่างเอ่ยชื่นชม สิ่งที๋โดเมนิกทำ เมื่อชายผมสีขาวได้รับคำชมนั้น เขาก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากยิ้มด้วยความเขินอายและรับคำชม ในขณะที่โดเมนิกกำลังใช้ส้อมหันสเต๊กที่อยู่บนจานที่วางไว้หน้าเขานั้น เขาก็พึ่งสังเกตได้ว่า เขาไม่เห็นโรซารี่อยู่ในห้องนี้เลย เขาพยายามกวาดสายตาไปทั่ว แต่เขาก็ไม่เจอ โดเมนิกเกิดคำถามขึ้นว่า “หายไปไหนนะ?”
“ทุกท่าน” เสียงของไอเดนดังขึ้น
เสียงหัวเราะและบทสนทนาต่างๆในห้องต่างเงียบลง ทุกสายตาในห้องหันไปยัง ไอเดนที่ยืนอยู่หัวโต๊ะ ในมือของเขามีแก้วไวน์อยู่ด้วย เขาเหลือบมองมายังโดเมนิกอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเปล่งเสียงขึ้นมาอีกครั้ง
“วันนี้ถือว่าเป็นวันสำคัญในประวัติศาสตร์ เพราะพวกเราสามารถจับมาร์ค กริน ได้”
“เราสามารถมั่นใจได้ว่าอาณาจักรของเราจะสงบขึ้น เราสามารถมั่นใจได้ว่าทุกคนคืนที่เราหลับตาลง เราไม่ต้องกลัวอสูรร้าย”
“และวันนี้คงจะไม่เกิดขึ้น ถ้าหากเราไม่ได้เด็กหนุ่มที่ชื่อว่า โดเมนิก แซนดอฟ” ไอเดนพูดพลางเหลือบมองมายังโดเมนิก
“ดังนั้น ข้าจึงอยากจะมองงานเลี้ยงให้กับโดเมนิก...แด่โดเมนิก” เขายกแก้วไวน์ขึ้น
“แด่โดเมนิก” เหล่าผู้เข้าร่วมต่างยกแก้วขึ้น
และทุกคนๆก็ดื่มไวน์ในแก้วพร้อมๆกัน เช่นเดียวกันกับโดเมนิกที่ดื่มไวน์ในแก้วของเขา งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไป ท้องฟ้าตอนนี้นั้นมืดสนิท เป็นสัญญาณบ่งบอกว่านี่คือยามวิกาล และอย่างที่เขากล่าวไว้ งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกรา ทุกคนเริ่มแยกย้ายก่อนจะกลับไปยังบ้านของตัวเอง ส่วนโดเมนิกกลับไปในห้องพักของเขา ชายผมสีขาวอุ้มโดโรธี จนจบงานเลี้ยงนั้นเขาก็ไม่เห็นโรซารี่เลยแม้แต่น้อย โดเมนิกหยุดที่หน้าห้องของโรซารี่ ห้องของเธอนั้นอยู่ข้างๆห้องของโดเมนิก ชายผมขาวสูดหายใจลึกๆก่อนจะเคาะประตู เขายืนรออยู่ชั่วครู่ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ โดเมนิกเอื้อมมือไปจับลูกบิดก่อนจะบิด เขามองเข้าไป ก่อนจะเห็นความว่างเปล่า ไร้ซึ่งผู้คน มันยิ่งทำให้ชายผมขาวคนนี้สงสัยกว่าเดิมว่าสหายของเขาไปไหน แต่ตอนนี้เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินกลับห้องของตัวเอง
เขาเปิดประตูห้องของเขา ชายผมขาววางโดโรธีไว้บนเตียง ก่อนที่เขาจะเปิดตู้เสื้อผ้า มันมีเสื้อผ้ามากมาย ถูกเตรียมไว้ในตู้ เขาจับแขนเสื้อของเสื้อที่ถูกแขวนไว้ เขารู้เลยว่าเสื้อพวกนี้เป็นเสื้อคุณภาพดีขนาดไหน เสื้อผ้าเหล่านี้คงเป็นเสื้อที่ดีกว่าเสื้อทุกตัวที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าบ้านเขา ชายผมขาวถอดเสื้อผ้าที่เขาสวมอยู่ก่อนจะเปลี่ยนเป็นชุดนอนที่ถูกแขวนไว้อยู่ในตู้เสื้อผ้า เมื่อเขาเปลี่ยนทุกอย่างแล้ว เขาก็ทิ้งตัวลงไปบนเตียง มันเป็นเตียงที่นุ่มและสบาย เขาหวังว่าทุกๆวัน เขาจะได้กินอาหารดีๆ และได้นอนบนเตียงนิ่มๆ แต่แน่นอนว่าตอนนี้เขาออกมาเผชิญกับโลกกว้างแล้ว ความปรารถนาแบบนั้นมันก็คงเป็นไปไม่ได้ เขาหลับตาลงก่อนจะหลับไปอย่างรวดเร็ว
=====
โดเมนิกสะดุ้งตื่นขึ้นมา ดูเหมือนการที่เขาดื่มไวน์มากไปจะไปกระตุ้นต่อมอะไรซักอย่างในร่างกาย ทุกๆอย่างนั้นมืดไปหมด เขาหยิบตะเกียงที่อยู่ข้างเตียงขึ้นมาก่อนที่เขาจะจุดไฟขึ้น เขาเปิดประตูออกมา ก่อนจะเดินในโถงที่มืดขนาดนี้ ในขณะที่เขาเดินนั้นเขาก็เกิดข้อสงสัยว่าห้องน้ำอยู่ไหน แต่ก่อนที่เขาจะออกหาห้องน้ำนั้น เขาก็หยุดที่หน้าห้องของโรซารี่อีกครั้ง เขาบิดลูกบิด แต่คราวนี้ประตูไม่ได้เปิด ดูเหมือนจะล็อคไว้ ซึ่งนั่นก็ดี เพราะแปลว่าโรซารี่กลับมาในห้องแล้ว โดเมนิกเดินต่อไปในทางที่มืดมิด ในขณะที่เขาเดินหาอยู่นั้น เขาก็ได้ยินเสียงของอดีตผู้กล้าผู้คุยกับใครบางคนในห้อง
“บางทีเราถามท่านไอเดนน่าจะดีกว่า” โดเมนิกเดินตรงไปยังประตู
แต่ไม่ทันที่เขาจะได้เปิดประตูเขาก็ได้ยินเสียงเล็ดลอดออกทางมาทางประตู
“เจ้าเตรียมพร้อมแล้วรึยัง?” ไอเดนเอ่ยปากถามชายอีกคนในห้อง
“พร้อมแล้วครับ…ภารกิจสังหารโดเมนิกและโรซารี่” ชายอีกคนตอบ
“ดี...เราคงปล่อยพวกมันไว้ไม่ได้ เพราะข้ารู้ว่าโดเมนิกเป็นเด็กส่งสาสน์ของอเล็กซิมัส”
“และถ้าเรื่องนั้นไปถึงฟาร์เรลล์กับลูเซี่ยนล่ะก็...อาณาจักรของเราต้องลุกเป็นไฟอีกครั้งแน่นอน”
