“ตึง” เสียงประตูถูกเปิดขึ้นดังขึ้นมา
ชายผมสีทรายที่ชื่ออเล็กซิมัสหันไปตามเสียง ภาพที่เขาเห็นนั้นคือชายผมสีเขียวที่ร่างกายของเขานั้นผิดแปลกไปจากคนทั่วไป โดยปกติแล้วคนเรามีสองแขน สองขา แต่สำหรับชายคนนี้ในตอนนี้นั้น ตอนนี้เขามีเพียงแค่แขนเดียวเท่านั้น แขนอีกข้างนั้นขาดออก และไม่รู้ว่าอยู่ไหน และไม่ใช่แค่แต่ใบหน้าของเขานั้นไม่ได้กลมเรียว แต่บริเวณแถวตาซ้ายของเขานั้นหายไปหมด หยดเลือดนั้นหยดลงบนพื้นตลอดทาง มันมาจากแขนข้างที่ขาดและมาจากร่างกายของเขาที่เต็มไปด้วยบาดแผล เขาเดินโอนเอนมายังอเล็กซิมัสที่นั่งอยู่บนบัลลังค์ของเขา
“มาร์ค....สถานการณ์เป็นเยี่ยงไรบ้าง?” อเล็กซิมัสเอ่ยปากถาม
“ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ครับ ท่านอเล็กซิมัส ตอนนี้ทัพของฟาร์เรลล์แตกพ่ายแล้วครับ” มาร์คตอบกลับ
อเล็กซิมัสฟังแล้วทำสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เขาลุกจากบัลลังค์ของเขาก่อนจะเดินออกจากห้อง ชายผมสีเขียวเดินตามเขาติดๆ ในขณะที่เขาเดินอยู่นั้นแผลเริ่มสมานตัวช้าๆ ไม่รู้กันว่ามันเป็นเวทย์มนต์อะไร แต่อย่างน้อยๆมันก็หยุดไม่ให้เลือดนั้นไหลออกมาจากร่างกายของชายผมสีเขียว ไม่ใช่แค่บาดแผลบนร่างกายของเขา แขนของเขาที่ขาดหายไปเริ่มงอกกลับมาใหม่อีกครั้ง เช่นเดียวกันกับส่วนอื่นๆที่หายไป แต่ถึงกระนั้นร่างกายของเขาก็ยังไม่สมบูรณ์อยู่ดี หน้าตาของมาร์คตอนนี้นั้นไม่ต่างอะไรกับสัตว์ประหลาด
อเล็กซิมัสเดินมายังระเบียงของปราสาท มันทำให้เขาเห็นบริเวณรอบๆปราสาทของเขาที่ตอนนี้กลายเป็นสมรภูมิรบไปที่เรียบร้อยแล้ว ควันนั้นปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า ด้วยหมอกที่มากขนาดนี้ มันทำให้อเล็กซิมัสไม่ทราบรู้ได้เลยว่าตอนนี้เป็นกลางวันหรือกลางคืน แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญเพราะตอนนี้เหล่าอัศวินนั้นกำลังเข้ามาใกล้ปราสาทของเขา พวกเขาต่างตะโกนเพื่อกระตุ้นสหายร่วมรบคนอื่นๆ ในขณะเดียวกันเหล่าพวกพ้องของจอมมารเริ่มล้มหายตายจากไปทีละคน
“ท่านอเล็กซิมัส ข้าจะลงไปพลีชีพเพื่อท่านเอง” มาร์คหันมาพูดกับเจ้านายของตัวเอง
มาร์คปีนระเบียงของปราสาทเตรียมจะกระโดดลงไปยังฝูงชนข้างล่าง
“ไม่!!” อเล็กซิมัสห้ามไว้
“ตอนนี้ร่างกายของเจ้าพื้นฟูตัวเองช้ามาก ถ้าหากเจ้าระเบิดตัวเองตอนนี้ล่ะก็ ร่างกายของเจ้าไม่พื้นแน่ๆ”
“เจ้าไปพักก่อนเถอะ” จอมมารออกคำสั่งชายผมสีเขียว
“แต่เราไม่มีเวลามากพอที่จะให้ร่างกายของข้าพื้นนะ ท่านอเล็กซิมัส” ชายผมสีเขียวแย้งขึ้น
“ดูจากสภาพของข้าตอนนี้แล้ว ข้าว่าข้าคงต้องใช้เวลาซักสามวันเพื่อรักษาแผลของข้าทั้งหมด”
“และข้าว่าถ้าหากถึงตอนนั้นล่ะก็ป้อมปราการของพวกเราได้พังพินาศเป็นแน่แท้” มาร์คแย้งคำสั่งของอเล็กซิมัส
ชายผมยาวเงียบ ชายผมสีเขียวคุกเข่าลงไปก่อนจะใช้มือข้างนึงของเขาวางทางไว้บนอกของเขา
“ข้าเป็นเกียรติมากที่ข้าได้รับใช้ท่าน...และข้าเป็นเกียรติมากที่จะได้ตายเพื่อท่าน”
มาร์คลุกขึ้นมาก่อนจะเตรียมกระโดดลงไปทำในสิ่งที่เขาต้องการ หากทว่าเขาถูกอเล็กซิมัสจับหัน ก่อนที่อเล็กซิมัสจะใช้นิ้วชี้ของเขาจิ้มไว้บนหน้าผาก ชายผมสีทองท่องคาถาอะไรบางอย่าง ไม่รู้ว่าคาถานี้ทำอะไรได้ แต่มันสะกดให้มาร์คยืนนิ่งอยู่กับที่ ชายผมสีบลอนด์ลดมือลง ก่อนจะพูดกับชายคนนี้ด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกของเขา
“หนีไปซะ”
ชายผมสีเขียวเมื่อได้ยินคำพูดนี้ก็หันหลังให้กับอเล็กซิมัสก่อนจะวิ่งหายไป
“ขอบใจเจ้ามากนะ มาร์ค”
=====
“สรุปแล้ว ท่านอเล็กซิมัสให้เจ้าไปตามตัวฟาร์เรลล์และลูเซี่ยนงั้นหรือ?” มาร์คพูดพลางใช้ฟันของเขาฉีกเนื้อขนมปัง
“ครับ” โดเมนิกตอบพร้อมกับตักซุบของตัวเองเข้าปาก
“งั้นหรือ...ดีจริงๆ ข้านึกว่าท่านอเล็กซิมัสตายแล้วเสียอีก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงปลื้มปิติพลางใช้นิ้วของเช็ดน้ำตาของตัวเองที่เอ่อล้นออกมา
ทั้งสามนั่งอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง มันเป็นร้านเล็กๆที่ไม่มีลูกค้าอื่นเลยนอกจากทั้งสาม มันเป็นร้านที่พื้นนั้นเป็นพื้นไม้ ส่วนกำแพงนั้นก่อด้วยอิฐ ส่วนหลังคานั้นทำจากกองฟาง จริงๆโดเมนิกนึกสงสัยตลอดว่าหลังคาที่ทำจากกองฟางนี้คงทนได้ยังไง แต่แน่นอนเขาก็ไม่เคยได้ถามใครจริงจังๆเสียที ใต้โต๊ะนั้นมีโดโรธีกำลังใช้ฟันของมันฉีกเนื้อขนมปังอยู่ด้วย หลังจากค่ำคืนอันวุ่นวาย ในที่สุดทั้งสามก็ได้มีเวลาอันสงบสุขกลับคืนมา
“ถ้างั้นนั่นก็อธิบายว่าเจ้าเอาเงินเยอะแยะมาจาก” โรซารี่พูดพร้อมกับตักซุบเข้าปากของตัวเองเช่นเดียวกัน
“ครับ ท่านอเล็กซิมัส เป็นคนมอบเงินพวกนี้กับข้าเอง” โดเมนิกตอบกลับ
“อย่างที่ข้าคิดจริงๆด้วย” หญิงผมขาวพูดเบาๆ
“เอ่อ ท่านโรซารี่...แล้วเมื่อท่านรู้ความจริงแบบนี้แล้ว เอ่อ...ท่านจะยกเลิกสัญญางานของเรารึเปล่า?” โดเมนิกถามด้วยน้ำเสียงและแววตาหวาดกลัว
โรซารี่วางช้อนไม้ลงก่อนจะมองใบหน้าของโดเมนิก
“ไม่ล่ะ ข้ารับงานของเจ้าแล้ว ยังไงเสีย ข้าก็ต้องทำให้เสร็จ” โรซารี่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงอันแสนเย็นยะเยือก
พูดจบโรซารี่ก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ของเธอก่อนจะพูดกับมาร์คและโดเมนิกที่ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้
“รีบไปกันเถอะ” เธอพูดต่อ
ทั้งสามพยักหน้าเห็นด้วยกับที่หญิงคนนี้พูด คณะเดินทางลุกขึ้นก่อนจะก้าวเท้าออกจากร้านอาหารนี้ เมื่อพวกเขาออกจากร้านอาหาร เขาก็เห็นกลุ่มคนยืนมุงอะไรบางอย่าง เสียงฮือฮานั้นดังขึ้นมาด้วยเช่นกัน ดูเหมือนจะเป็นป้ายประกาศของหมู่บ้านนี้ ทั้งสามมองหน้ากันก่อนที่ โรซารี่จะดึงผ้าคลุมขึ้นมาปิดศีรษะของตัวเอง เธอเดินแทรกเข้าไปในฝูงชน ก่อนที่เธอจะเห็นภาพวาดบุคคลสามคนถูกแปะไว้บนกระดานไม้นี้ ซึ่งนั่นก็คือ “โดเมนิก” “มาร์ค” และตัวเธอเอง มันเป็นป้ายประกาศจับของทั้งสาม และหากดูจากเงินรางวัลแล้ว เรียกได้ว่าหากใครจับคนใดคนหนึ่งในสามคนนี้ได้ล่ะก็คงนอนอยู่เฉยๆตลอดชีวิตยังได้ โรซารี่เดินกลับออกมากหามาร์คและโดเมนิกที่ยืนอยู่อีกฟากของฝูงชน
“รีบไปกันเถอะ...นั่นคือป้ายประกาศจับของพวกเรา” โรซารี่พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
ทั้งสามพยักหน้าก่อนจะเริ่มก้าวเท้า พวกเขาเดินราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่แม้ว่าทั้งสามจะเดิน แต่พวกเขาก็เดินกันอย่างรวดเร็ว เพราะถ้าหากช้าไป พวกเขาอาจจะโดนจับได้ ในขณะเดียวกัน ถ้าเร็วไปมันก็ดูมีพิรุธ แต่ดูเหมือนวันนี้โชคจะเข้าข้างพวกเขา เพราะทุกคนกำลังตื่นตาตื่นใจกับรางวัลมหาศาลนี้อยู่ พอรู้ตัวอีกที ทั้งสามก็ออกมานอกเมืองแล้ว ซึ่งตอนนี้โดเมนิกและผองเพื่อนก็อยู่ในพงไพร แต่ถึงจะอยู่ในป่า มันก็มีถนนตัดผ่านไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตลอดทั้งทางนั้นเงียบสงัด ไร้ซึ่งผู้คน ไร้ซึ่งเหล่าสิงสาราสัตว์ที่อาศัยอยู่ที่แห่งนี้
“ข้าว่าเราควรจะเริ่มใช้ผ้าคลุมมาปกปิดตัวเองได้แล้วนะ” มาร์คเริ่มพูดขึ้น
โรซารี่และโดเมนิก รวมถึงโดโรธีที่อยู่ในอ้อมอกของโดเมนิกหันมามองผู้พูดเหมือนกัน
“ถ้าเราเดินเข้าเมืองไหนไปแบบนี้ล่ะก็...ไม่ต้องคิดเลย พวกชาวบ้านหรือนักล่ารางวัลต้องโจมตีแน่ๆ” ชายผมเขียวเสริม
ทั้งสองได้ยินแล้วก็คิดว่า “เขาพูดถูก” ต่อให้พวกเขาไม่ได้มีค่าหัวเยอะขนาดนี้ พวกเขาก็สามารถตกเป็นเหยื่อของเหล่านักล่าที่กระหายเงินรางวัลได้ และยิ่งเงินขนาดนี้ มันยิ่งทำให้เหล่านักล่าตื่นตัวกว่าเดิม ดังนั้นการปกปิดหรืออำพรางถือว่าเป็นเรื่องที่ควรทำ
“แล้วโดเมนิก เจ้ามีผ้าคลุมติดตัวบ้างรึเปล่า?” มาร์คหันมาถาม
โดเมนิกไม่ได้ตอบด้วยคำพูด แต่เขาตอบกลับด้วยการส่ายหน้า
“แล้วท่านมาร์คล่ะ?” ชายผมขาวถามกลับ
“ไม่มีเหมือนกัน...ดูเหมือนเราคงต้องซื้อเมืองหน้าแฮะ” ชายผมเขียวตอบกลับ
เสียงฝีเท้าของทั้งสามยังคงดังอย่างต่อเนื่อง น่าแปลกนี่เดินมาได้ซักพักแล้ว พวกเขาก็ยังไม่เจอสิ่งมีชีวิตอื่นเลย เพราะว่านี่เป็นเมืองที่ผู้คนไม่ค่อยมากันหรือ? ก็อาจจริง แต่อย่างน้อยๆ พวกเขาก็น่าจะเจอนักเดินทางซักคนสองคน แต่นี่ไม่ใช่เลย แม้แต่กระรอกตัวเดียวพวกเขาก็ยังไม่เห็น
“จะว่าไปข้าเคยอ่านเจอในหนังสือว่านในแถบตอนเหนือมีโกเล็มยักษ์อาศัยอยู่ด้วย” โดเมนิกพูดขึ้น
“ของแบบนี้มันไม่มีจริงหรอก มันก็แค่นิทานหลอกเด็กเท่านั้นแหละ” มาร์คแย้งสิ่งที่โดเมนิพูด
“ตึง” เสียงของอะไรบางอย่างดังขึ้น
ทั้งสามหยุดพร้อมๆกันก่อนจะมองหน้ากันเอง
“ตึง” เสียงนี้ดังขึ้นอีกครั้ง
พวกเขาเริ่มรู้สึกได้ว่าพื้นดินนั้นสั่น พื้นดินที่สั่นนั้นเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ เสียง “ตึง” นั้นดังขึ้นเรื่อยๆ และเมื่อเขารู้ตัว พวกเขาก็เห็นโกเล็มขนาดยักษ์ยืนอยู่เหนือศีรษะของพวกเขา มันมองมายังทั้งสาม โรซารี่ดึงดาบออกมา เช่นเดียวกันกับมาร์คที่ตั้งการ์ดของเขา
“โดเมนิกเจ้าถอยไปก่อน” โรซารี่พูดกับโดเมนิก
ชายผมขาวพยักหน้าก่อนจะถอยออกไปตามคำสั่งของเธอ ยักษ์หินง้างมือขึ้นก่อนจะชกลงพื้น โรซารี่และมาร์คกระโดดหลบออกไปคนละทาง หมัดหินนั้นกระแทกพื้น มันสร้างแรงสั่นสะเทือน โดเมนิกที่อยู่บนพื้นนั้นพยายามจะทรงตัว แต่เขาก็ล้มลงไปกับพื้น โรซารี่พุ่งไปยักษ์หินนี้ก่อนจะกระโดดฟันเข้าใส่หน้าท้องของมัน เช่นเดียวกันกับมาร์คที่กระโดดชกเข้าใส่หน้าท้องเหมือนกัน ถ้าหากนี่เป็นคนธรรมดา แค่ดาบของโรซารี่น่าจะเพียงพอแล้ว แต่น่าอนิจจา การโจมตีแบบนี้มันไม่สามารถทำอะไรยักษ์หินนี่ได้ ผู้โจมตีทั้งสองกลับมาลงบนพื้นดินอีกครั้ง ก่อนที่โรซารี่จะหันไปยังชายผมสีเขียวที่คงนั่งอยู่บนพื้น
“โดเมนิก ถ้าเราจะฆ่าโกเล็ม เราต้องทำยังไง?”
“ทะ ทะ เท่าที่ข้าอ่านมา เราต้องแทงไปที่ดวงตาของมัน เพราะจุดนั้นเป็นจุดเดียวที่ไม่ได้ทำจากหิน” โดเมนิกตอบด้วยน้ำเสียงสั่นกลัว
โรซารี่พยักหน้าเมื่อฟังคำตอบ ก่อนที่เธอจะแหงนหน้ามองขึ้นไปมองไปยังดวงตาสีแดงของมัน มันใช้มือของมันแกว่งไปเพื่อจะกวาดร่างของโรซารี่และมาร์ค ชายผมเขียวนั้นก้มหลบการโจมตีนี้ได้ แต่โรซารี่นั้นตัดสินใจกระโดดไต่แขนของมัน เธอวิ่งตรงยังไปดวงตาเพื่อจะใช้ดาบของเธอเสียบเข้าไปยังดวงตาของมัน แต่ว่าไม่ทันที่เธอจะไปไหนได้ไกล มันก็แกว่งแขนของมัน โรซารี่ที่อยู่บนแขนหินนั้นไม่สามารถต้านทานแรงของมันได้ มันทำให้เธอตกลง หลังของเธอนั้นกระแทกกับพื้นดิน เธอร้องด้วยความเจ็บปวด โชคดีที่มันไม่ได้สูงมากนัก มิเช่นนั้นเธอคงไม่มีโอกาสได้ลุกเป็นครั้งที่สองแน่ๆ
ชายผมสีเขียวพุ่งตรงไปยังโกเล็มตัวนี้เช่นเดียวกัน เขากอดขาของมันก่อนจะออกแรงยกมันหวังจะทำให้มันล้ม แต่หากทว่าด้วยน้ำหนักของมันแล้ว จึงไม่สามารถทำได้ ไม่ว่ามาร์คจะออกแรงมากเท่าไหร่ แต่การจะยกอสูรตัวนี้ มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ โกเล็มมองมายัง “แมลงวัน” ที่บินรอบๆมัน มันใช้แขนอีกข้างตบมาร์ค แรงกระแทกนั้นทำให้มาร์คลอยไปหลังชนกับต้นไม้ ต้นไม้ที่ถูกกระแทกนั้นหักออกทันทีเมื่อร่างของมาร์คสัมผัสกับมัน
“ท่านโรซารี่...ท่านมาร์ค!!” โดเมนิกตะโกน
เมื่อโกเล็มตัวนี้กำจัดศัตรูของมันไปได้แล้วสองตัว มันก็หันมายัง “ศัตรู” คนสุดท้ายของมัน มันเดินมาช้าๆ โดเมนิกพยายามจะลุก แต่ไม่ว่ายังไง เขาก็ทำไม่ได้ ความกลัวเข้าควบคุมร่างกายของเขาทั้งหมด โดโรธีที่อยู่ในอ้อมแขนของเขากระโดดออกมาจากโดเมนิกก่อนจะวิ่งตรงไปยังโกเล็ม แต่ดูเหมือนโกเล็มจะไม่ได้สนใจสุนัขขนสีน้ำตาลตัวนั้นเลย มันมองเหยื่อของมันก่อนจะง้างหมัดขึ้นและเตรียมจะขยี้ร่างของโดเมนิก ชายผมขาวได้แต่หลับตาด้วยความกลัว
“กึก”
เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้น โดเมนิกลืมตาช้าๆก่อนที่เขาจะเห็นร่างกายของเขาปกติอยู่ดี เบื้องหน้าของเขามีหญิงคนหนึ่งยืนอยู่ ผมของเธอนั้นเป็นสีชมพู รูปร่างของเธอนั้นเหมือนมนุษย์แต่สิ่งที่ต่างออกไปนั้น คือเธอมีหางของสุนัข และหูของสุนัขปรากฏอยู่บนศีรษะของเธอ เธอยื่นแขนไปข้างหน้าพร้อมกับมีบาเรียร์อะไรบางอย่าง ซึ่งแขนของโกเล็มที่ชกไปนั้นเริ่มร้าว ไม่ใช่แค่แขน แต่รวมถึงลำตัวของมันขาของมันและศีรษะของมัน ก่อนที่ท้ายที่สุดตัวของมันจะแตกและกลายเป็นเพียงก้อนหินธรรมดาตกกระจายไปทั่วพื้น หญิงที่ยืนอยู่ข้างหน้าโดเมนิกหันมาก่อนจะมองชายผมขาวด้วยดวงตาสีเหลือของเธอ
“เจ้าเป็นใคร?” โดเมนิกถามด้วยความสับสน
“โดโรธีไงเจ้าคะ” เธอตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
