ชายหนุ่มผมน้ำตาลที่ชื่อฟาร์เรลล์เดินอยู่ท่ามกลางสนามรบ ไม่รู้เป็นเพราะชุดเกราะหรือเป็นเพราะความเจ็บปวดที่ทำให้เขาไม่สามารถเคลื่อนตัวได้มาก ฟาร์เรลล์มองไปยังปราสาทที่อยู่ข้างหน้าของตัวเอง ปกติแล้วมันเป็นระยะทางที่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก แต่ด้วยอะไรหลายๆอย่าง เขารู้สึกว่านี่เป็นการเดินทางสู่ปราสาทของอเล็กซิมัสที่ไกลที่สุดในชีวิตของเขา การต่อสู้มันยังคงเกิดขึ้นรอบๆเขา แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจชายคนนี้เลยแม้แต่น้อย เขาหยุดก่อนจะเห็นเหล่าผู้คนรอบๆ เหล่ามนุษย์ต่างหยุดก่อนจะมองไปยังทิศทางเดียวกัน มันทำให้ฟาร์เรลล์อดไม่ได้ที่จะมองไปทางเดียวกัน ก่อนที่เขาจะเห็นชายผมสีบลอนด์ ที่ยืนถือดาบขึ้นพร้อมกับตะโกน
“เราชนะจอมมารแล้ว!!”
มันเป็นภาพที่เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาเท่าไหร่ ภาพของเหล่าผู้กล้าที่สามารถโค่นล้มจอมมารได้ ตลอดเวลาหลายทศวรรษที่ผ่านมา เขาไม่เคยเห็นจอมมารคนไหนพ่ายต่อผู้กล้ามาก่อน นี่คือครั้งแรกที่เขาเห็นภาพนั้น ความโกรธแค้น ความเศร้าโศก ไหลผ่านร่างกายของเขา มันทำให้แขนของเขาเปลี่ยนไป จากแขนของมนุษย์ มันกลับกลายเป็นขาของมังกร เช่นเดียวกันกับร่างกายส่วนอื่นๆของเขา เมื่อเขารู้ตัวอีกที ร่างกายของฟาร์เรลล์ก่อนเปลี่ยนสภาพจากร่างกายมนุษย์กลายเป็นร่างกายของมังกรเกร็ดสีน้ำตาลไปเสียแล้ว มังกรสีน้ำตาลตัวนี้คำรามด้วยน้ำเสียงแห่งความพิโรธ มันดึงทุกสายตามายังมัน
“มังกร!!” ทหารแถวนั้นตะโกนด้วยความตกใจ
“ฆ่ามัน!!” ทหารอีกคนตะโกนก่อนจะเริ่มปาหอกใส่มัน
หอกนั้นทิ่มแทงร่างของมัน แต่มันไม่ได้ทำให้มังกรหยุดลงแต่มันกำลังให้มันยิ่งโมโหมากกว่าเดิม มังกรตัวนี้อ้าปากของมันก่อนจะใช้เขี้ยวของมันฉีกร่างของทหารคนนึงที่อยู่แถวนั้น เลือดนั้นกระเซ็นไปทั่วพื้น เหล่าทหารเริ่มต่างกรูกันเข้ามาเพื่อหวังจะหยุดมังกรตัวนี้ มันใช้หางของมันกวาดร้างของทหารเหล่านั้น ร่างของเหล่าทหารที่ถูกหางกวาดไป ลอยไปก่อนจะนอนกระจักกระจายไปทั่วพื้น มังกรเกร็ดสีน้ำตาลมองไปยังระเบียงที่มีอัลเบอร์โร่ยืนอยู่ มันคำรามก่อนจะกระพือปีกขึ้นไปตรงไปยังชายผมสีบลอนด์ แต่ไม่ทันที่มันจะได้เข้าใกล้ ธนูจำนวนมากลอยมาทางมันก่อนจะปักเข้าร่างของมัน โดยปกติแล้วธนูไม่สามารถทำอะไรมังกรตัวนี้ได้ แต่เนื่องด้วยว่าธนูนั้นเป็นธนูอาบยาพิษจึงทำให้ มังกรตัวนี้ล่วงไปตกสู่พื้นดิน
“ตึง!!” เสียงของมังกรตัวนี้ตกกระทบดังพื้นดังขึ้น
ฝุ่นนั้นฟุ้งกระจายไปทั่ว ฟาร์เรลล์พยายามแหงนหน้ามองขึ้นไป เขาเห็นสายตาอันเหยียดหยามจากชายที่ยืนอยู่ตรงระเบียง เขาว่ากันว่ายามใดที่ใครใกล้จะลาจากโลก ภาพในความทรงจำนั้นส่วนใหญ่จะไหลขึ้นมา มังกรเกร็ดสีน้ำตาตัวนี้คิดถึงเรื่องต่างๆ ไม่ว่าจะเรื่องของภรรยาของเขา ลูกสาวของเขา ช่วงชีวิตตลอดเกือบร้อยปีของเขา
=====
อเล็กซิมัสยืนอยู่หน้าหีบแก้วที่มีชายที่หน้าตาคล้ายคลึงเขานอนอยู่ ชายคนที่นอนอยู่นั้นต่างกับอเล็กซิมัส ตรงที่หน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น ผมของเขานั้นสั้นกว่าผมของอเล็กซิมัสเยอะ แม้จะเป็นจอมมาร แต่จอมมารนั้นก็สามารถสิ้นอายุขัยได้ แต่มันใช้เวลามากกว่าที่จอมมารซักคนจะสิ้นอายุขัย อเล็กซิมัสยืนในชุดสีดำและมองเข้าไปที่ร่างไร้วิญญาณของพ่อของเขา ในขณะที่เขายืนอยู่นั้นเขาก็ได้ยินเสียงของฝีเท้าใครซักคน อเล็กซิมัสเหลือบตาไปมองก่อนจะเห็นชายผมน้ำตาลในชุดเกราะสีดำ ผมสีน้ำตาลเดินมาหาเขา
“ข้าขอแสดงความเสียใจเรื่องพ่อท่านด้วย” ชายคนนี้เอ่ยปาก
“เกิดแก่เจ็บตายมันเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว...ข้าทำใจได้แหละ” อเล็กซิมัสพูดพลางมองร่างของ “พ่อ” ตัวเอง
“ข้าต้องขออภัยที่เสียมารยาท แต่ท่านอเล็กซิมัส ตอนนี้กองทัพของเราที่บุกเมืองของมนุษย์กำลังสั่นครอน เพราะขาดผู้นำ”
“ข้าเชื่อว่ากองทัพของเรากำลังรอฟัง คำสั่งของท่านอยู่” ฟาร์เรลล์พูดกับอเล็กซิมัส
ชายผมสีทรายหันมามองหน้าของเสนาธิการของตนเอง สีหน้าของเขานั้นจริงจัง อเล็กซิมัสพยักหน้า
“เจ้าพาข้าไปยังที่แห่งนั้นเสีย” อเล็กซิมัสออกคำสั่ง
“รับทราบ” ชายผมน้ำตาลรับคำสั่ง
แสงปรากฏวูบขึ้นมา ก่อนที่ทั้งสองจะมาอยู่อีกสถานที่แห่งหนึ่ง มันคือป้อมปราการของพวกเขา ข้างในนั้นมีเหล่าทหารมากมายที่กำลังฝึกซ้อมเพื่อเตรียมการในการบุกรุกครั้งต่อไป เมื่อทุกคนเห็นอเล็กซิมัสและฟาร์เรลล์ปรากฏตัว ทุกคนก็ต่างหยุดกิจกรรมทั้งหมดก่อนจะยืนต่อแถวกันอย่างเป็นระเบียบอย่างรวดเร็ว อเล็กซิมัสกวาดตาไปรอบๆ เหล่าทหารทุกต่างจับจ้องมาที่เขา อเล็กซิมัสสูดหายใจก่อนจะเปล่งเสียงออกมา
“ตอนนี้พ่อของข้าเสียแล้ว ดังนั้นตอนนี้ข้าจึงเป็นจอมมารคนต่อไป”
“และนั่นก็แปลว่าข้ามีอำนาจในการสั่งการพวกเจ้า” อเล็กซิมัสตะโกนขึ้น
“นี่คือคำสั่งแรกของข้าในฐานะจอมมาร...ถอยทัพซะ”
คำสั่งนี้สร้างเสียงฮือฮาให้ไม่น้อย เช่นเดียวกันกับใบหน้าของฟาร์เรลล์ที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง เขาเดินเข้ามากระซิบข้างๆหูของอเล็กซิมัสด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ
“ท่านพูดอะไรของท่าน”
แต่ชายผมสีทรายนั้นไม่ได้พูดอะไร เขาพูดต่อโดยไม่ได้สนใจอะไรคำพูดของฟาร์เรลล์เลยแม้แต่น้อย
“ข้ารู้ว่าพวกเจ้ามีครอบครัวที่รอพวกเจ้าอยู่ และข้ารู้ว่าทั้งครอบครัวของพวกเจ้าและตัวเจ้าก็อยากเจอหน้ากัน”
“กลับไปเถอะ...เราไม่จำเป็นต้องมีการนองเลือดแบบนี้อีก”
ชายผมทองพูดขึ้นก่อนจะหายตัวอีกที เมื่อทั้งฟาร์เรลล์รู้ตัวอีกที เขาก็อยู่ในปราสาทเสียแล้ว เขาเห็นอเล็กซิมัสเดินทิ้งระยะห่างจากเขา ชายผมน้ำตาลวิ่งไล่ก่อนจะเดินเคียงข้างกับเจ้านายของตนเอง
“เมื่อกี้ท่านทำอะไร?” ชายผมน้ำตาลพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“ข้าก็ทำในสิ่งที่เจ้าบอกไง เจ้าต้องการให้ข้าสั่งพวกเขา ข้าก็สั่งพวกเขา” อเล็กซิมัสพูดโดยไม่ได้หยุดเดิน
“ใช่ ข้าพูดเช่นนั้น แต่ข้าไม่ได้หมายควา-“ ฟาร์เรลล์พยายามจะแย้ง
“หมายความว่าอะไร? หมายความว่า ให้ข้าพูดให้พวกนั้นไปตายอีกหรือ?”
“ไม่ล่ะ...ข้าไม่ต้องการแบบนั้น การนองเลือดแบบ มันควรจะจบลงได้แล้ว”
สิ้นเสียงของชายผมสีทรายเขาก็เดินจากไป ชายผมสีน้ำตาลได้แต่ยืนเงียบ เขาไม่พอใจกับสิ่งที่อเล็กซิมัสพูด แต่ในฐานะที่เขาเป็นเสนาธิการ เขาไม่มีสิทธิจะพูดอะไรทั้งนั้น
=====
เวลาผ่านไปเกือบสามปีได้ ชายผมน้ำตาลนั่งอยู่ในสวนกระจกของปราสาท เขานั่งก้มหน้าก่อนจะกัดกินแซนวิชของเขา ฟาร์เรลล์เคี้ยวพลางมองเหล่าผีเสื้อที่เกาะอยู่บนดอกไม้ รอบๆม้านั่งที่เขานั่งเต็มไปด้วยเหล่าพฤกษานานาชนิด แม้ว่าเขาจะอยู่ที่นี่นานเพียงใดก็ตาม แต่ถ้าหากให้เขาบอกว่าในสวนนี้มีพืชชนิดไหนบ้าง เขาตอบไม่ได้อย่างแน่นอน สวนกระจกเป็นสถานที่เขาชอบที่สุดในปราสาท มันเป็นสถานที่เขามักจะใช้คิดถึงเรื่องต่างๆ ด้วยความเงียบและอากาศที่ไม่ร้อน มันจึงเป็นสถานที่ร่มเย็นที่สุดในปราสาทนี้ก็ได้ เมื่อเขากินอาหารของเขาในมือจนหมด เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะมองลงไปบนหญ้าที่เขาเหยียบอยู่ หัวของเขาคิดถึงเรื่องหลายๆอย่างเรื่อยเปื่อย ในขณะที่เขานั่งอยู่นั้นเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใคร ดังขึ้นมา ฟาร์เรลล์หันไปตามเสียงก่อนจะหญิงผมสีดำยาวสลวยในชุดโกธิคเดินเข้ามา เอวาเจลีนเดินมาก่อนจะนั่งข้างๆเขา ชายผมน้ำตาลกวาดสายตาไปรอบๆ แต่ก็ไม่เจอคนอื่น ถือเป็นภาพที่แปลกตาที่หญิงผมดำคนนี้จะไม่ได้อยู่กับสาวใช้ของเธอ
“เบลล่าล่ะ?” ฟาร์เรลล์ถาม
“ข้าฝากให้นางไปทำอะไรบางอย่างน่ะ” เอวาเจลีนตอบ
“เจ้าสนใจในตัวนางหรือ?” เจ้านายของสาวใช้แหย่
“เอวา...เจ้าก็รู้นะว่าข้ามีลูกมีเมียแล้ว” ชายผมน้ำตาลตอบกลับ
“ข้ารู้น่า ข้ารู้” หญิงผมดำยิ้มก่อนที่เธอจะใช้เวทย์มนต์เสกโต๊ะน้ำชาออกมา
เบื้องหน้าของชายผมน้ำตาลนั้นก็มีโต๊ะน้ำชาที่ถูกทำจากกระเบื้องปรากฏขึ้นมา บนโต๊ะนั้นมีทุกอย่างเรียบร้อย ตั้งแต่กาน้ำชา ขนม รวมถึงถ้วยกระเบื้องสีขาว เอวาเจลีนรินน้ำชาลงไปในภาชนะ เธอหยิบถ้วยน้ำชาของเธอก่อนจะนั่งจิบน้ำชา
“ข้าได้ยินว่าเมื่อกี้เจ้าทะเลาะกับท่านอเล็กซิมัสมา?” หญิงผมสีดำเอ่ยปากถาม
“อืม ข้าทะเลาะกับท่านอเล็กซิมัสมา” เสนาธิการไม่ปฏิเสธ
“คราวนี้เรื่องอะไรอีกล่ะ?” เอวาเจลีนเอ่ยปากถาม
“วันนี้มีพวกมนุษย์มาหาท่านอเล็กซิมัส พวกเขามาขอให้ท่านอเล็กซิมัสปลดปล่อยหมู่บ้านที่ตกเป็นของเหล่าจอมมารรุ่นก่อนๆ”
“ข้าเดาได้เลยว่าท่านอเล็กซิมัสจะทำเช่นไร” เอวาเจลีนจิบน้ำชาของเธออีกครั้ง
“เอวาเจลีน เจ้ารักท่านอเล็กซิมัสรึเปล่า?”
“รักซิ ท่านอเล็กซิมัสเป็นจอมมารที่ข้ารักที่สุดเลยล่ะ...ถ้าให้ข้าพูดตรงๆ ท่านอเล็กซิมัสเป็นคนที่ปฏิบัติกับข้าอย่างอ่อนโยน”
“ไม่เหมือนกับเจ้านายคนก่อนๆ” หญิงผมดำเสริม
“เจ้าล่ะ?” เอวาเจลีนเอียงคอถาม
“มันก็ไม่ใช่ข้าไม่รักท่านอเล็กซิมัสหรอกนะ...แต่ข้าแค่ไม่ชอบวิธีของเขา ข้ารู้สึกว่า ท่านอเล็กซิมัสก็แค่นั้น”
“เขาทำให้พวกเราอ่อนแอ เขาลดจำนวนทหารลง เขาเริ่มทำให้ผู้คนไม่กลัวเรา”
“ข้าเกรงว่าพอถึงจุดนั้นเหล่าผู้กล้าก็จะโอกาสนั้นทำลายพวกเรา” ฟาร์เรลล์พูดในขณะแหงนหน้ามองเพดานกระจก
“ถ้าผู้กล้าจะมาฆ่าท่านอเล็กซิมัส เจ้าจะช่วยไหม?” หญิงผมดำตั้งคำถามต่อ
“แน่นอน...ข้าจะปกป้องท่านอเล็กซิมัสตลอดไป” ฟาร์เรลล์ตอบอย่างไม่ลังเล
=====
มังกรเกร็ดสีน้ำตาลนอนอยู่บนพื้นที่เย็นยะเยือก รอบๆเขานั้นเต็มไปด้วยเล่าทหารที่เตรียมอาวุธไว้ในมือเผื่อมังกรตัวนี้ลุกขึ้นมาอีก เขาพยายามจะลุกขึ้นมาอีกครั้ง แต่สภาพร่างกายของตอนนี้ทำไม่ได้ ดวงตาของมันมองขึ้นไป ก่อนที่มันจะเห็นชายร่างเล็ก ผมสีดำยืนอยู่ รอบๆคางของเขานั้นมีหนวดเครา เขายิ้มก่อนจะมองมายังมังกรที่นอนหมดแรงอยู่บนพื้นที่เต็มไปด้วยเลือด ชายผมดำคนนี้หันไปก่อนจะตะโกนไปหาชายผมสีบลอนด์ยืนอยู่ตรงระเบียง
“เจ้าต้องขอบคุณข้านะอาร์เบอโร่ ถ้าหากเจ้าไม่ได้ข้าล่ะก็ป่านนี้ศีรษะของเจ้าอาจจะหลุดออกจากบ่าของเจ้าแล้วก็ได้” ชายผมดำทวงบุญคุณ
“ข้าจัดการมันได้น่ะ...เจ้าไม่ต้องห่วงข้าหรอก ไอเดน” ชายผมสีบลอนด์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
“ถ้าหากเจ้าว่าเช่นนั้น แล้วเจ้าต้องการให้ข้าทำอะไรกับมังกรตัวนี้ดี?” ไอเดนเอ่ยปากถามต่อ
“เจ้าจะทำอะไรกับมันก็ได้ นั่นมันเป็นธุระของเจ้า” อาร์เบอโร่ตอบกลับ
“ถ้างั้นข้าจะฆ่ามันและถลกหนังของมันก็แล้วกัน” ชายร่างเล็กตอบกลับ
มังกรเกล็ดสีน้ำตาลได้ยินดังนี้ มันก็พยายามรวบแรงเฮือกสุดท้ายของมัน ก่อนที่มันจะออกแรงบินขึ้นฟ้า มันทำให้ผู้คนรอบๆกระจัดกระจายกันไปทั่ว มันบินขึ้นไปบนฟ้าก่อนจะโบยบินอยู่บนท้องฟ้า มันบินอย่างโดดเดี่ยวไร้เพื่อน ไร้ศัตรู ร่างกายของมันเหนื่อยล้า แต่มันยังคงต้องเคลื่อนต่อไปเพื่อความอยู่รอด ในที่สุดมันก็มาถึงเป้าหมายของมัน ท้องฟ้าในตอนนี้มืดสนิท มันเป็นคืนที่เมฆหมอกบดบังจันทรา เมื่อเขาถึงที่หมายของเขา มังกรสีน้ำตาลตัวนี้ก็กลับร่างเป็นมนุษย์ เท้าของเขาแตะพื้นทั้งสอง ร่างกายของเขาตอนนี้เปลือยเปล่า ทั่วตัวของเขานั้นเต็มไปด้วยบาดแผล เขาเดินช้าๆก่อนจะตรงไปยังบ้านหลังนึง เขาเคาะประตู เสียงเคาะประตูนั้นทำให้หญิงคนนึงออกมา เธอเป็นหญิงผมน้ำตาล ด้วยแสงจากตะเกียงในมือของเธอ จึงทำให้เห็นใบหน้าของชายผมน้ำตาล
“ฟาร์เรลล์ เจ้าไปโดนอะไรมา?” หญิงคนนี้อุทานด้วยน้ำเสียงตกใจ
ชายที่ถูกถามไม่ได้ตอบ เขาก็ล้มลงไป ร่างของเขาพิงกับร่างของผู้หญิงคนนี้ หญิงผมน้ำตาลรีบหันไปก่อนจะตะโกน
“ไคเลนต้า!! ตื่นเร็ว!! รีบไปเอาน้ำมาเร็ว”
“ฟาร์เรลล์ เจ้าอย่าเป็นอะไรนะ...ฟาร์เรลล์!!”
