Bloody Wrestling Online
Would you like to react to this message? Create an account in a few clicks or log in to continue.

Bloody Wrestling Online

The Number One Cyber Wrestling Online
 
บ้านPortalLatest imagesสมัครสมาชิก(Register)เข้าสู่ระบบ(Log in)

 

 Shining in the Darkness : EP 23

Go down 
ผู้ตั้งข้อความ
DanielsoN
Xiao Mei's Husband
Xiao Mei's Husband
DanielsoN


จำนวนข้อความ : 2272
Join date : 19/09/2010
Age : 29

Shining in the Darkness : EP 23 Empty
ตั้งหัวข้อเรื่อง: Shining in the Darkness : EP 23   Shining in the Darkness : EP 23 EmptyTue Mar 01, 2016 12:11 am

หญิงผมสีขาวสะดุ้งตื่นขึ้นมา ในหัวของเธอนั้นสับสนว่าเรื่องเมื่อกี้นั้นเป็นความฝันรึเปล่า แต่หากทว่าด้วยบรรยากาศรอบๆนั้นมันทำให้เธอรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเรื่องเลวร้ายมันเป็นเรื่องจริง เพราะเธออยู่ในที่ๆเธอไม่รู้จักมาก่อน ถ้าหากนี่เป็นเพียงแค่ฝันร้าย เธอคงจะลุกมาท่ามกลางบรรยากาศที่เธอคุ้นเคย กลิ่นอายของห้องของเธอที่เธอจำได้ดี เสียงของพ่อแม่ของเธอที่คงคุยอะไรกันซักอย่าง แสงแดดอ่อนๆที่คงจะส่องเข้ามาในห้องของเธอ เพื่อทำให้เธอตื่นขึ้นมา แต่หากทว่าสิ่งที่เธอนึกถึงนั้นมันไม่มีอีกแล้ว ในห้องที่เธออยู่นั้นเต็มไปด้วยของตกแต่งที่ดูมีราคา ใช่ว่าห้องที่เธออยู่ที่บ้านของเธอนั้นไม่มีเครื่องเรือนดีๆ แต่ที่เธออยู่ ณ ตอนนี้มันดูหรูหรากว่ามาก เตียงที่เธอนั่งอยู่นั้นนุ่มสบายกว่ามาก มันเป็นสัมผัสที่ต่างกันอย่างเห็นได้ชัด เธอก้าวลงมาจากเตียงก่อนจะมองไปรอบๆ เธอเห็นหน้าต่าง เธอเดินไปยังหน้าต่างก่อนจะมองลงไป เธอไม่เห็นอะไรเลยนอกจากท้องฟ้าที่มืดมิด

เด็กหญิงผมขาวเดินไปยังประตู ประตูไม้นั้นเปิดช้าๆ ก่อนที่จะทำให้เห็นชายผมสีบลอนด์นั่งอ่านหนังสืออยู่ เมื่อเขาได้ยินเสียงประตูเปิด เขาก็หันไปยังประตูที่อยู่ข้างหลังเขา ชายผมสีทรายเห็นโรซารี่ยืนอยู่ด้วยสายตางุนงงผ่านดวงตาสีเทาของเขา เธอสงสัยว่าชายคนนี้เป็นใครและสถานที่เธออยู่นั้นคือที่ใด รอบๆเธอนั้นก็เต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาไม่แพงไม่ต่างกับห้องที่เธอเดินออกมา นอกจากนั้นในห้องนี้ก็ยังเต็มไปด้วยตู้หนังสือมากมาย แม้ว่าเธอจะเคยเห็นห้องสมุดของพ่อตัวเอง แต่นั่นก็มีเพียงแค่สองสามตู้เท่านั้น แต่ในห้องมีตู้หนังสือน่าจะประมาณเกินสิบตู้ได้ ในขณะที่เธอกำลังใช้ดวงตาทั้งสองสำรวจห้องรอบๆอยู่นั้น เธอก็ได้ยินเสียงชายของคนที่นั่งอยู่บนโซฟาพูดขึ้น

“ที่นี่คือบ้านของข้าน่ะ…ข้าเห็นเจ้าหมดสติอยู่กลางป่า ข้าเลยพาเจ้ากลับมาด้วยน่ะ”
“แล้วท่านคือ?” หญิงผมสีขาวถามด้วยน้ำเสียงไม่ไว้วางใจ
“ข้ามีนามว่า...โบมัส แล้วเจ้าล่ะสาวน้อย?”
“ข้าโรซารี่ เวลลิงตั้น” เธอตอบสั้นๆ

สิ้นเสียงของเธอนั้น ท้องของเธอนั้นก็ร้องจ๊อกๆ เธอใช้มือกุมหน้าท้องของตัวเองด้วยความเขินอายก่อนจะมองชายผมสีทรายที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยความเขินอาย ชายคนนี้ได้เพียงแต่ยิ้มก่อนจะเดินออกจากห้องไป โรซารี่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมของเธอ ไม่นานนักชายผมสีทรายคนนี้ก็เดินกลับมา เขาถือถาดมาด้วย บนถาดนั้นมีสเต๊กที่ถูกวางไว้ในจาน เขาวางลงบนโต๊ะ หญิงผมสีขาวเห็นและได้กลิ่นเนื้อที่ถูกปรุงอย่างดี มันก็ทำให้เธอคว้ามีดและส้อมที่วางอยู่ข้างๆจานก่อนจะเริ่มใช้อุปกรณ์ที่อยู่ในมือฉีกเนื้อออกจากกันก่อนที่เธอจะใช้ส้อมจิ้มชิ้นเนื้อก่อนจะเอาเข้าปาก เธอเคี้ยวมันก่อนจะหั่นชิ้นต่อไปและรีบกินด้วยความมูมมาม

“ดูเหมือนเจ้าจะหิวมากเลยนะ...ปากเจ้าเลอะแล้วนะ” ชายผมสีทรายหยิบป้ากันเปื้อนมาก่อนจะเช็ดปากของเธอ

มันทำให้โรซารี่หยุดกินอยู่ครู่นึง เธอมองชายผมสีทรายคนนี้ด้วยความเขินอาย ถ้าหากไม่นับพ่อแม่และคนใช้แล้วนี่คงเป็นคนแรกที่เช็ดคราบที่ติดอยู่บนแก้มของเธอ

“ยังมีอีก ไม่ต้องรีบกินขนาดนั้นก็ได้” โบมัสหัวเราะ
“เอาอีกไหม?” ชายผมสีทรายถาม

เธอพยักหน้า ชายผมสีทรายเดินออกจากห้องไป เขากลับมาพร้อมกับจานที่มีสเต๊กอีกจาน เขาวางลงหน้าเธอเช่นเดิม เธอยังคงใช้ส้อมและมีดที่อยู่ในมือของเธอฉีกเนื้อที่อยู่บนจาน นี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เธอได้กินในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ไม่นานนักเธอก็อิ่มก่อนจะทิ้งตัวลงไปพิงกับโซฟาที่เธอนั่งอยู่

“เป็นยังไงอร่อยไหม?” ชายผมสีบลอนด์เอ่ยปากถาม

โรซารี่พยักหน้าก่อนที่เธอจะหยิบเอาผ้ามาเช็ดปากของเธออีกครั้ง โบมัสนั่งพิงโซฟาของตัวเองก่อนจะเริ่มเอ่ยปากถามขึ้นมา

“แล้วพ่อแม่ของเจ้าล่ะอยู่ไหน?” โบมัสถามพร้อมกับเอนนั่งไขว่ห้าง
“...พ่อของข้าโดนโจรป่าฆ่าตาย ส่วนแม่ของข้าถูกข้าฆ่า” โรซารี่ตอบ
“ข้าขอแสดงความเสียใจด้วย” ชายผมสีทรายเอ่ยแสดงความเสียใจ

“แล้วทำไมเจ้าต้องสังหารแม่ของเจ้าด้วย?” โบมัสถามด้วยความสงสัย
“แม่ของข้าบอกว่าข้าติดคำสาป...ข้าจะต้องกินเลือด ถ้าหากข้าไม่กิน ข้าจะต้องตาย” หญิงผมขาวเล่าให้ฟัง

โบมัสไม่ได้พูดอะไรนอกจากยื่นหน้าเข้ามาก่อนจะใช้มือของเขาจับไปยังดอกไม้ที่ติดอยู่บนดวงตาของเด็กน้อยคนนี้ เขามองเข้าไปในดวงตาของเธอ ดูเหมือนชายผมสีทรายคนนี้จะคิดอะไรบางอย่างอยู่ เขาถอยออกไปก่อนจะเดินตรงไปยังตู้หนังสือของเขา หญิงผมสีขาวนั้นยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ชายผมสีทรายคนนี้หยิบหนังสือออกมาจากตู้ของเขาก่อนจะพลิกหาอะไรบางอย่าง

“ข้าว่าข้าอาจจะลองหาทางรักษาได้นะ” โบมัสพูดพลางหันไปมองกับเด็กสาวที่นั่งข้างหลังตัวเอง
“ท่านเป็นหมอหรือ?” โรซารี่ถามด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง
“ใช่ ข้าเป็นหมอและข้าคิดว่าข้าอาจจะรักษาคำสาปของเจ้าได้”

โรซารี่พยักหน้าก่อนจะยิ้มด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหวัง โบมัสก็ยิ้มตอบเช่นเดียวกัน

=====

โรซารี่ตื่นขึ้นมาบนเตียงนุ่มๆของเธอ นี่ก็สัปดาห์กว่าๆแล้วที่เธออาศัยอยู่ในห้องแห่งนี้ เธอหันไปมองหน้าต่างที่แสงสาดส่องเข้ามา แม้ว่าตอนนี้เธอจะผ่านเรื่องเลวร้ายขนาดไหนมาก็ตาม แต่การได้อยู่กับหมอที่ชื่อโบมัสคนนี้มันทำให้เธอมีความหวังมากมาย ชายคนนี้ทำอาหารให้เธอกิน ชายคนนี้ให้เธออาศัยอยู่ที่นี่เยี่ยงราชินี เธอก้าวเท้าลงมายังพรมสีแดงก่อนจะเดินออกจากห้องนอนที่เธอนอนอยู่ เธอกวาดสายตาไปรอบๆนั้นเธอไม่เห็นใครอยู่เลยแม้แต่น้อย เธอมองไปยังบนโซฟาที่ตนเองนั่งเมื่อวาน ไม่มีใครนั่งอยู่ตรงนั้น แต่บนโซฟาและโต๊ะที่ถูกวางใกล้ๆนั้นมีหนังสือหลายอย่างมากมาย เธอมองหนังสือเหล่านั้น บางเล่มก็ถูกเปิดไว้ หน้าที่ถูกเปิดไว้นั้นก็มีตัวอักษรถูกเขียนอยู่ โรซารี่พยายามอ่าน แม้ว่ามันจะถูกเขียนด้วยภาษาที่เธออ่านออก แต่เธอก็ไม่เข้าใจว่ามันเขียนว่าอะไร

โรซารี่มองไปยังประตูไม้ บางทีชายที่ชื่อโบมัสอาจจะอยู่หลังประตูนั่นก็ได้ เธอเดินตรงไปยังประตูไม้ ก่อนที่เธอจะจับลูกบิดที่ถูกทำจากทอง ข้างนอกจะเป็นยังไงนะ? เธอสงสัย แต่ไม่ทันที่เธอจะบิด เธอก็รู้สึกได้ว่ามีใครจับไหล่ของเธอ โรซารี่หันกลับไปด้วยความตกใจ คนที่จับหัวไหล่ของเธอนั้นคือชายผมสีทรายที่ชื่อโบมัส ไม่รู้ว่าเขามาจากไหน แต่สิ่งที่แน่ๆคือชายที่ยืนอยู่ต่อหน้าเธอนั้นคือชายที่เลี้ยงและดูแลเธอเมื่อวาน ชายผมยาวคนนี้ลดมือลงก่อนจะมองหญิงผมสีขาวที่ดวงตาข้างนึงนั้นถูกบดบังด้วยดอกไม้ที่มีกลีบสีเดียวกันกับเส้นผมของเธอ

“โทษที...ตกใจหรือ?” โบมัสถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

โรซารี่พยักหน้าเป็นการบ่งบอกว่าเธอตกใจ โบมัสโผล่มาจากไหน? ก่อนหน้านี้ไม่ว่าเธอจะกวาดสายตาไปทางใด เธอก็ไม่เห็นชายคนนี้เลย ราวกับว่าเขาปรากฏกายมาได้ด้วยเวทย์มนต์ แต่บางทีมันอาจจะเป็นเพราะเธอไม่ได้สังเกตดีๆก็ได้

“เรื่องคำสาปของเจ้า...ข้าว่าอาจจะยากกว่าที่ข้าคิดนะ” โบมัสพูดความในใจออกมา
“งั้นหรือ..” เด็กสาวที่ติดคำสาปพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวังเล็กน้อย
“แต่เป็นไร อย่างน้อยข้าก็มีความคืบหน้ามาบ้าง ไม่ต้องห่วงโรซารี่ ไม่ต้องห่วง” โบมัสยองตัวลงไปก่อนจะลูบศีรษะของโรซารี่

แม้ว่าการลูบหัวมันจะไม่ได้ช่วยให้คำสาปที่อยู่บนดวงตาของเธอสลายหายไป แต่เธอรู้สึกได้ถึงไออุ่นและดวงตาอันอ่อนโยนของคุณหมอคนนี้ มันทำให้ภาพของพ่อแม่ของเธอที่ลูบหัวของตนเอง น้ำตานั้นเอ่อล้นออกมาจากดวงตาของโรซารี่ ก่อนที่หยดน้ำตานั้นจะหยดลงพรมสีแดง

“เจ้าเป็นอะไร? เหตุใดเจ้าถึงร้องไห้?” ชายที่วางมือของตัวเองไว้บนศีรษะพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
“ข้า...ข้าไม่เป็นไร…ข้าแค่คิดถึงพ่อแม่ของข้า” โรซารี่พูดพร้อมใช้มือเช็ดน้ำตาของตัวเอง

แต่ไม่ว่าเธอพยายามจะเช็ดยังไง น้ำตานั้นก็ยังคงไม่หยุดไหลผ่านแก้มของเธอ ชายผมสีทรายคว้าร่างของเธอไว้ เขากอดเธอไว้แน่น มันทำให้หญิงผมสีขาวนั้นเปล่งเสียงร้องแห่งความโศกดังขึ้นกว่าเดิม เขายังกอดเธอไว้แน่น และชายคนนี้คงไม่ปล่อยจนกว่าน้ำตานั้นจะหยุดไหลจากดวงตาอันอ่อนไหวของโรซารี่

=====

สามเดือนผ่านไป แม้ว่าโรซารี่จะผ่านช่วงเวลาแย่ๆมามาก แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าชีวิตของเธอของเธอดีขึ้นเยอะ เธอได้กินอาหารดีๆ ได้นอนบนเตียงนุ่มๆ และได้รับความรักจากโบมัส ชายคนนี้ดูแลเธอราวกับเธอเป็นลูกสาวของเขา เธอยังคงนอนบนเตียงนุ่มๆตัวเดิมของเธอ แต่หากทว่ากันว่า วันนี้เธอตื่นขึ้นมากลางดึกโดยไม่มีสาเหตุ ไม่รู้ทำไมแต่เธอก้าวเท้าลงจากเตียงก่อนจะเดินออกจากห้องของเธอ เมื่อเธอออกจากห้อง เธอก็มองไปรอบๆ เธอไม่เห็นโบมัสเลยแม้แต่น้อย เธอมองไปยังโต๊ะของเขา เทียนนั้นยังคงส่องแสงอยู่ ดูเหมือนก่อนหน้านี้จะยังมีคนนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวนั้น ดูเหมือนชายคนนี้จะอยู่ข้างนอก เธอเดินไปก่อนจะบิดลูกบิดประตูออก

ประตูนั้นถูกเปิดออกช้าๆ เธอเคยออกมาแล้วครั้งสองครั้ง แต่ทุกครั้งที่เธอออกมานั้นโบมัสมักจะออกมาด้วย เธอไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน แต่สิ่งเดียวที่เธอรู้ว่ามันเป็นสถานที่ใหญ่มาก ใหญ่จนเธอไม่รู้ว่าสถานที่นี้มันมีอะไรบ้าง ทางเดินนั้นมืดสนิท ไร้ซึ่งแสงไฟจากดวงตะวันหรือแสงสว่างจากเปลวเพลิง เธอหันกลับไปหยิบเทียนที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทุกอย่างนั้นเงียบสงัด มีเพียงแต่เสียงเท้าเปล่าทั้งสองของเธอที่เหยียบอยู่บนพรม ไม่รู้อะไรดลใจที่ทำให้เธอยังคงก้าวเท้าต่อไป เธอยังคงเดินต่อไปโดยไม่รู้ว่าเธอต้องไปยังที่แห่งใด

“ท่านอเล็กซิมัสครับ…ตอนนี้พวกมนุษย์ลุกคืบมาแล้ว เราควรจะทำเช่นไรดีครับ?” เสียงของชายคนนึงดังขึ้น

มันมาจากห้องที่อยู่ข้างๆเธอ มันเป็นเสียงของใครซักคนที่เคยไม่ได้ยินมาก่อน แต่ชื่อที่เธอได้ยินนั้นเป็นชื่อที่เธอรู้จักดี นามที่ว่านั่นคืออเล็กซิมัส ชื่อนี้เป็นชี่อที่ไม่มีใครในยุคนี้ไม่มีใครรู้จัก มันเป็นชื่อของจอมมาร ผู้ที่มีความสามารถกวาดล้างทุกอย่างเพียงแค่ปลายนิ้วของตัวเอง ชื่อนี้มันทำให้ต่อมความอยากรู้อยากเห็นของโรซารี่เริ่มทำงานขึ้นมา เธอเปิดประตูช้าๆเพื่อที่จะไม่ให้คนที่อยู่ในห้องรู้ถึงตัวตนของเธอ เมื่อมันมีช่องพอให้เธอมองลอดเข้าไป เธอก็ก้มตัวลงไปก่อนจะมองผ่านรูเล็กๆนั่น เธอเห็นชายผมสีเขียวที่คุกเข่าอยู่ เธอไม่เคยเห็นหน้าของชายคนนี้มาก่อนเลย ชายคนนี้เรียกจอมมารด้วยคำว่า “ท่าน” แสดงว่าชายที่ชายผมสีเขียวคนนี้กำลังเผชิญหน้าอยู่นั้นน่าจะเป็นอเล็กซิมัส โรซารี่เลื่อนตาของเธอไปช้าๆก่อนจะเห็นชายที่เธอรู้จักดี ผมสีบลอนด์ที่ยาวเกินหัวไหล่ ดวงตาสีเทาที่ดูนิ่งสงบ ในมือของเขานั้นมีหนังสืออยู่ด้วย ซึ่งดวงตาทั้งสองข้างของเขาจับจ้องไปที่หนังสือปกสีแดง ไม่ผิดยังไงชายคนนี้ก็คือ “โบมัส”

“ท่านอเล็กซิมัส...ท่านฟังอยู่รึเปล่า?” ชายผมสีเขียวเอ่ยปากถามซ้ำ
“หืม? เมื่อกี้เจ้าพูดว่ายังนะ มาร์ค?” ชายที่นั่งบนบัลลงค์ถามชายผมเขียวที่ตั้งคำถามใส่ตนเอง
“ท่านอเล็กซิมัส ตอนนี้กองทัพของมนุษย์เริ่มเข้าใกล้มาแล้ว เอวาเจลีนรายงานให้ข้าฟังว่า ทหารของพวกมนุษย์มากเหลือเกิน ข้าว่าพวกเราต้านไม่อยู่แน่ๆ” มาร์ครายงานด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

อเล็กซิมัสลดหนังสือลงก่อนจะมองมายังมาร์ค เขาจับคางของเขาโดยที่ยังไม่ได้พูดอะไร ในหัวของเขานั้นคงกำลังคิด แต่หากทว่าในขณะเดียวกันนั้น หญิงผมสีขาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ก็กำลังสับสน ท่ามกลางความเงียบ เธอได้ยินเสียงใครซักคนกระซิบ

“จงฆ่าอเล็กซิมัส จงดื่มเลือดของมัน และคำสาปของเจ้าจะหายไป”

=====

โดเมนิกนั่งมองร่างของโรซารี่ที่มองอยู่ เขาเหลือบมองดาบของเธอที่วางอยู่ใกล้ๆ โดเมนิกหันกลับไปมองหญิงสาวที่นอนด้วยความอ่อนแรง เขาสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะพยุงร่างของโรซารี่ขึ้นมานั่ง เธอไม่รู้ว่าชายผมขาวนี้พยุงร่างของเธอขึ้นมาทำไม โดเมนิกคว้าดาบของโรซารี่ก่อนจะยื่นให้กับโรซารี่ เธอมองที่ดาบก่อนจะรู้เลยว่าชายผมขาวคนนี้ต้องการให้เธอทำอะไร โรซารี่ส่ายหน้าเป็นการบ่งบอกให้ชายคนนี้รู้ว่าเธอไม่ต้องการทำสิ่งนั้น แต่หากทว่าโดเมนิก็ยังส่งดาบให้เธอ โดเมนิกจับข้อมือทั้งสองของหญิงที่อ่อนแรงคนนี้

“โดเมนิก...อย่า” โรซารี่พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

โดเมนิกตอบกลับด้วยรอยยิ้มก่อนจะเคลื่อนร่างของตัวเองเสียบเข้ากับคมดาบ เลือดนั้นกระเซ็นไปทั่วพื้นและกระเซ็นไปยังใบหน้าของโรซารี่ที่ดวงตาสั่นคลอน
ขึ้นไปข้างบน Go down
 
Shining in the Darkness : EP 23
ขึ้นไปข้างบน 
หน้า 1 จาก 1
 Similar topics
-
» Shining in the Darkness : EP 3
» Shining in the Darkness : EP 9
» Shining in the Darkness : EP 10
» Shining in the Darkness : EP 11
» Shining in the Darkness : EP 12

Permissions in this forum:คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ
Bloody Wrestling Online :: BWO : Special Event :: BWO Novel-
ไปที่: