แผ่นดินที่โดเมนิกอยู่เริ่มเคลื่อน ไคแรนต้ากับมาร์คที่กดร่างของโดโรธีที่กำลังยิ้มอยู่ เริ่มมองไปรอบๆ ทั้งสองพยายามหาต้นตอของการเคลื่อนตัวของแผ่นดิน ไม่นานนักฝืนดินก็เริ่มก่อตัวกัน รูปร่างของมันนั้นคล้ายคลึงกับมนุษย์ จำนวนของพวกมันมากขึ้นเรื่อยๆ และเมื่อรู้ตัวจำนวนของมันนั้นก็มากมายจนนับไม่ถ้วน โดโรธีปล่อนคลื่นพลังบางอย่างที่ผลักทั้งไคแรนต้าและมาร์คให้กระเด็นออกไป เธอลุกขึ้นมาช้าๆก่อนจะปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้าของตัวเอง โดเมนิกมองโดโรธีที่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสน เขารู้สึกว่าหัวใจของเขานั้นแตกสลาย แม้ว่าชายผมขาวจะรู้จักรูปร่างภายนอกของหญิงผมสีชมพู ผู้มีหางจิ้งจอกและหูของจิ้งจอก แต่แม้เขาจะรู้จักและรู้ชื่อของเธอ แต่เขาไม่รู้จักภายในของเธอเลยแม้แต่น้อย
“ข้าพร้อมแหกขาให้เจ้าเอาแท่งของเจ้าใส่เข้าไปในร่างข้าตลอด...แต่โชคดีที่เจ้าซื่อบื้อ ข้าเลยไม่ต้องทำแบบนั้น” โดโรธีพูดกับโดเมนิก
“ก็ดีก็ดี แผนของข้าจะได้สำเร็จโดยที่ข้าไม่จำเป็นต้องลงทุนทำเรื่องแบบนั้น”
โดเมนิกยังพูดไม่ออก ในหัวของเขานั้นวุ่นวายไปหมด คณะเดินทางเริ่มลุกขึ้นก่อนจะเริ่มหยิบอาวุธออกมาและมองไปยังสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดที่ยืนรอบๆพวกตน พวกมันก็ทำสิ่งเดียวกันคือยืนมอง ดูเหมือนมันกำลังรอคอยคำสั่งของหญิงหูจิ้งจอกที่ยืนอยู่หลังพวกมัน
“ใจสลายล่ะซิ โดเมนิก...คิดว่าข้ารักเจ้า? เปล่าเลย ข้าไม่ได้รักเจ้าเลยแม้แต่น้อย”
“คนอย่างเจ้าตายไปยังไม่มีใครสนเลย เพราะคนแบบเจ้าอยู่ไปก็ทำไรไม่ได้นอกจากรอให้คนอื่นมาช่วย” โดโรธีพูดความในใจตัวเองออกมา
ประโยคนี้มันทำให้หญิงผมสีขาวผู้มีผมยาวสลวยกำดาบของตัวเองแน่นก่อนจะพุ่งตรงไปยังโดโรธีด้วยความโกรธา แต่ไม่ทันที่เธอจะได้เข้าใกล้โดโรธี ผู้พิทักษ์ของเธอก็วิ่งเข้ามาขวางเธอ โรซารี่ยังไหวตัวทันใช้ดาบตัดดินออกไปสองท่อนแต่เบื้องหลังของมันนั้นยังมีพวกของมันอีกตัวที่ง้างและชกเข้าใส่หน้าท้องของเธอ ด้วยพลังหมัดอันหนักหน่วง มันทำให้โรซารี่ถอยออกไปพร้อมกุมหน้าท้องของตัวเอง โดเมนิกต้องรีบเข้ามาพยุงเธอไว้
“โกรธแทนงั้นรึ? น่าแปลกจริงๆ ปกติข้าแทบไม่เคยเห็นเจ้าโกรธแทนคนอื่นเลย”
“ข้าอยากรู้จริงๆนะว่าเกิดอะไรขึ้นข้างล่างบ้าง แต่เอาเถอะรู้ไปก็เท่านั้น” โดโรธีพูดกับโรซารี่
“โดโรธี ทำไมเจ้าต้องทำแบบนี้ด้วย” โดเมนิกตะโกนขึ้นมา
โดโรธีหันมามองโดเมนิก ดวงตาสีแดงของชายหนุ่มผู้นี้นั้นสั่นครอน น้ำตานั้นไหลออกมาจากตาทั้งสองข้างของเขา หญิงผมสีชมพูมองโดเมนิกด้วยสายตาที่เย็นยะเยือก มันเป็นสายตาที่ไร้ซึ่งความใยดีต่อชายผมสีขาวผู้นี้เลยแม้แต่น้อย มันเป็นดวงตาที่ต่างกับปกติของเธอ มันไม่ใช่ดวงตาที่เต็มไปด้วยความร่าเริง มันไม่ใช่ดวงตาที่เต็มด้วยความรักอย่างที่เธอเคยมองเขามาตลอด
“ข้าต้องการจะเป็นหนึ่งในผู้กล้าและข้าก็จะฆ่าพวกเจ้า เพื่อให้ได้ตำแหน่งนั้นมา”
“ตอนแรกๆข้ากะว่าจะฆ่าพวกเจ้าทีละคนทีละคน แล้วค่อยไปฆ่าลูเสี้ยนเองคนเดียว แต่ไม่เป็นไร ข้าฆ่าพวกเจ้าทั้งหมด”
“แล้วค่อยตามเก็บลูเสี้ยน ก็ดีพอล่ะมั้ง”
“เจ้าไม่มีทางฆ่าลูเสี้ยนได้หรอก ไม่ซิ ข้าว่าเจ้าไม่มีทางทำอะไรพวกเราได้เลยด้วยซ้ำ” ฟาร์เรลล์เอ่ยปากท้าทาย
“แล้วรอดูละกัน จัดการพวกมัน!!” โดโรธีตะโกนสุดเสียงพร้อมกับแกว่งมือกลางอากาศ
เหล่ากองทัพของโดโรธีเริ่มพุ่งตรงไปหาเหล่าสหายของอเล็กซิมัส โรซารี่และไคแรนต้าวิ่งเข้ามาบังโดเมนิกไว้ โดโรธีหันหลังกลับไปก่อนจะเดินหายเข้าไปในป่ามืดโดยไม่ได้สนใจเหล่าอดีตเพื่อนร่วมทางของตนเองเลยแม้แต่น้อย การปะทะเริ่มขึ้น ไคแรนต้าแกว่งทวนของเธอก่อนจะแทงเข้าไปยังร่างของทหารที่ถูกปั้นมาจากดิน มันทำให้ร่างของมันสลายออกไป เธอหันมาเจออีกตัวกำลังง้างหมัดต่อยเข้าเธอ แต่ฟาร์เรลล์กระโดดขวางพร้อมกับใช้ดาบตัดทหารที่ถูกปั้นจากดินออกเป็นสองท่อน ฟาร์เรลล์หันมามองลูกสาวของตัวเอง หญิงทรงหางม้าไม่ได้พูดอะไรนอกจากก้มโค้งเพื่อเป็นการขอบคุณ
“โรซารี่ เจ้าดูโดเมนิกไว้นะ ส่วนมาร์ค เจ้าพอจะระเบิดตัวเองเพื่อให้พวกเราผ่านไปได้รึเปล่า?” ฟาร์เรลล์เริ่มออกคำสั่ง
“ได้ แต่พวกเจ้าถอยไปก่อน” มาร์คตอบรับคำสั่งของฟาร์เรลล์
“เดี๋ยว...โดเมนิกหายไปไหน?” โรซารี่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจ
คำพูดประโยคนี้มันทำให้ทุกคนกวาดสายตาไปรอบๆ ไม่มีใครเห็นเลยว่าชายผมสีขาวนั้นหายไปไหน หากทว่าพวกเขาไม่มีเวลามากนัก เพราะศัตรูที่พร้อมจะเอาอาวุธในมือเตรียมแทงเข้าไปที่คอหอยของตัวเองอยู่แล้ว
=====
เสียงฝีเท้าที่ย่ำลงบนดินดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง หญิงหูจิ้งจอกเดินในป่าด้วยความเร่งรีบ เธออยากจะไปถึงเป้าหมายของเธอให้เร็วที่สุด นั่นก็คือสถานที่ที่ลูเสี้ยนอยู่ หลังจากนั้นเมื่อเธอเก็บชายคนนั้นได้แล้ว ก็เหลือเพียงแค่กลับไปจัดการกับจอมมารซึ่งเธอรู้ว่าชายคนนั้นอยู่ที่ไหน เธอนึกถึงการผจญภัยที่มีมาตลอดหลายเดือน มันเป็นความทรงจำที่ดี แต่ถ้าหากมันเป็นเพื่องานของเธอแล้ว ต่อให้เธอต้องบดขยี้ภาพที่สวยงามเหล่านี้ยังไง เธอก็จะทำ รอบๆนั้นเต็มไปด้วยต้นไม้ที่ตั้งตรง เสียงของอาวุธของเหล่าอดีตสหายที่ปะทะกับสมุนของเธอดังเข้าไปในหูของเธออย่างต่อเนื่อง นั่นแสดงให้เห็นว่าการต่อสู้นั้นยังคงดำเนินต่อไปอยู่ เธอแกว่งมือของตัวเอง มันทำให้แผ่นดินที่อยู่ใกล้กับเธอรวมตัวขึ้นมา มันขึ้นออกมาด้วยกันสองตัว เธอชี้ไปยังทางที่เดินจากมา พวกมันเดินตรงไปยังทางที่เธอชี้
เธอหันไปก่อนจะเดินต่อไปบนเส้นทางที่เธอมุ่ง แต่หากทว่าในขณะที่เธอนั้นเดินอยู่ หูของเธอก็กระดิก เธอได้ยินอะไรบางอย่าง เธอหันกลับไปก่อนจะมองไปรอบๆ มันเป็นเสียงของอะไรนะ? สาวหูจิ้งจอกตั้งคำถามกับตัวเอง มันเป็นเสียงของเหล่าสัตว์ป่าที่อาศัยอยู่ในพงไพรนี้รึเปล่า? ยามปกติแล้วเธอสามารถแยกออกว่ามันเป็นเสียงฝีเท้าของอะไร แต่ในหูของเธอตอนนี้นั้นก้องไปด้วยเสียงของอาวุธและเสียงพูดคุยของเหล่าผู้คนที่เธอทิ้งไว้เบื้องหลัง เธอได้ยินเสียงของโรซารี่ที่คำราม เสียงของมาร์คที่ออกแรงชกศัตรูของเขาอย่างเต็มแรง เสียงของฟาร์เรลล์ที่ออกคำสั่งลูกสาวของตัวเองรวมถึงเพื่อนคนอื่นๆ แต่หากทว่ามันมีเสียงของๆคนนึงที่เธอไม่ได้ยิน...
เสียงพุ่มที่เคลื่อนไหวดังขึ้น เธอรู้แล้วว่าอะไรเป็นต้นเหตุของเสียงนั้น ไม่ทันที่เธอจะได้ทำอะไร โดเมนิกพุ่งออกมาจากพุ่มก่อนจะกดร่างของโดโรธีไปกับพื้น โดเมนิกพยายามจะบีบคอเธอพร้อมกับใช้มือของตัวเองกดจมูกให้เธอขาดหายใจ แต่โดโรธีนั้นก็ใช้เวทย์ผลักร่างอันบอบบางของโดเมนิกออกไป ร่างของเขานั้นลอยไปกับกระแทกกับต้นไม้ ความเจ็บปวดวิ่งไหลไปทั่วร่างของโดเมนิก โดโรธีเดินตรงมายังร่างของชายผมขาวที่พยายามลุกขึ้นมาจาก โดเมนิกแหงนหน้าขึ้นมามองหญิงผมสีชมพูที่มองตนเองอยู่
“เจ้าคิดอะไรอยู่ เจ้าคิดว่าเจ้าจะชนะข้าได้รึไง? เจ้ามันก็แค่มนุษย์ธรรมดา ไร้ซึ่งพลัง ตลอดเวลาที่เจ้ายืนอยู่ตรงนี้ได้”
“เพราะข้า” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ
เธอยื่นมือมาข้างหน้า มันทำให้ฝืนดินรวมตัวกันเป็นของมีคมมันลอยอยู่กลางอากาศ และรอคำสั่งจากเจ้านายมันเพื่อทิ่มแทงร่างของของโดเมนิก
“มีอะไรจะสั่งเสียไหม?” โดโรธีตั้งคำถามขึ้น
“เจ้าพูดถูกโดโรธี...ข้าเป็นเพียงมนุษย์ ข้านั้นไร้ซึ่งพลัง ข้านั้นเป้นเพียงแค่คนอ่อนแอ” โดเมนิกไม่ได้ตอบคำถามของโดโรธีก่อนจะลุกขึ้นมาช้าๆ
“ถ้าหากข้าไม่มีท่านโรซารี่ ไม่มีท่านมาร์ค ไม่มีท่านฟาร์เรลล์ ไคแรนต้าหรือแม้แต่เจ้าข้าคงไม่ยืนอยู่ตรงนี้”
“อะไรกัน? จะเรียกคะแนนสงสารจากข้างั้นหรือ? เสียใจด้วยนะโดเมนิก ข้าไม่ใช่คนใจอ่อนเสียด้วย”
โดโรธีสั่งให้อาวุธของเธอพุ่งตรงไปยังโดเมนิก หากทว่าดวงตาของโดเมนิกนั้นไร้ซึ่งความกลัวเลยแม้แต่น้อย มันเป็นดวงตาที่กล้าหาญ
“แต่สิ่งนึงที่เจ้าพูดไม่ถูก คือข้านั้นมีสิ่งนึง...”
“สิ่งๆนั้นเรียกว่าสมอง”
สิ้นเสียงของโดเมนิก มันก็ทำให้ดินที่ลอยอยู่นั้นแตกออกจากกันและตกสู่บนพื้นดิน ใบหน้าของโดโรธีนั้นเต็มไปด้วยความสับสน เธอพยายามจะรวบรวมมันขึ้นมาใหม่ แต่หากทว่ามันก็ไม่สำเร็จ เธอพยายามใช้เวทย์มนต์ของเธอเพื่อผลักร่างของโดเมนิกออกไป แต่เธอเองก็ไม่สามารถทำได้ เกิดอะไรขึ้น? พลังเวทย์ชั้นหายไปไหน? ในหัวของเธอนั้นตั้งคำถามนับร้อย โดเมนิกรวบรวมแรงของตัวเองก่อนจะกดร่างของโดโรธีลงไปกับพื้น แผ่นหลังของหญิงหู้จิ้งจอกกระแทกกับฝืนดิน โดเมนิกหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงของตัวเอง มันเป็นพืชชนิดนึงที่รูปร่างไม่คุ้น เธอไม่เคยเห็นมาก่อนเลยแม้แต่น้อย
“ดูจากหน้าของเจ้าแล้ว เจ้าคงไม่รู้ซินะว่านี่คืออะไร?”
“มันคือสมุนไพรที่ทำให้พลังเวทย์ของเจ้าหายชั่วคราว ข้าเก็บได้ตอนที่ข้าหาอะไรกินตอนที่ข้าตกอยู่ข้างล่าง” โดเมนิกพูดกับโดโรธีที่โดนร่างของเขาทับอยู่
“ข้าอ่านเจอตอนที่ข้าอยู่กับท่านอเล็กซิมัสน่ะ” โดเมนิกเสริม
“แล้วเจ้าเอาให้ข้ากินตอนไหน?...หรือว่า” โดโรธีตอบคำถามของตัวเอง
“ใช่ เมื่อครู่นี้แหละ เจ้าประมาทข้าเกินไป”
“อีกไม่นานข้าเชื่อว่าสหายของข้าคงมาถึง เพราะถ้าพลังเวทย์ของเจ้าถูกทำลาย เหล่าทหารของเจ้าก็จะสูญสลายเหมือนกัน”
โดโรธีกัดริมฝีปากของตัวเอง ในหูของเธอนั้นได้ยินเสียงจากคณะเดินทางที่อยู่ไกลออกไป พวกเขาต่างสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น พวกเขาต่างสงสัยว่าเหตุใดศัตรูที่พวกเขาสู้อยู่ก่อนหน้านี้จึงแหลกสลายลงไป ดูเหมือนมันจะเป็นอย่างที่โดเมนิกพูดจริงๆ เหล่าสหายของชายหนุ่มผมขาวเริ่มเคลื่อนตัวเพื่อหาชายที่หายไป มันคงใช้เวลาไม่นานก่อนที่เธอจะถูกพบตัว โดโรธีพยายามรวบรวมพลังเวทย์ของเธอเพื่อผลักโดเมนิกออกไป แต่ด้วยฤทธิ์จากสมุนไพรที่อยู่ในร่างกายของเธอจึงทำให้เธอไม่สามารถทำในสิ่งที่เธอต้องการได้
“เจ้าแพ้แล้ว...ยอมเสียเถอะ โดโรธี” โดเมนิพูดกับหญิงหูจิ้งจอกที่พยายามดิ้นรน
“ไม่...ข้าจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด” เธอคว้าดินที่อยู่ที่พื้นก่อนจะปาเข้าใส่หน้าของโดเมนิก
ด้วยสัญชาติญาณชายผมขาวยกมือมาป้องกันดวงตา โดโรธีอาศัยจังหวะนี้ดิ้นหลุดออกมา หลังของโดเมนิกกระแทกกับพื้น เขาลุกมาก่อนจะเห็นโดโรธีที่วิ่งไปในป่า โดเมนิกออกแรงวิ่งตาม สถานการณ์ตอนนี้มันเปลี่ยนไป จากที่เธอเป็นผู้ล่า ตัวเธอนั้นกลับกลายเป็นผู้ถูกล่า หูของเธอเริ่มจับเสียงฝีเท้ามากมายที่ต่างตรงมาทางเธอ เธอแยกไม่ออกหรอกว่าเสียงฝีเท้าของใครเป็นของใคร หญิงหูจิ้งจอกไม่สนใจ ตอนนี้สิ่งที่เธอสนใจคือเธอต้องวิ่งห่างออกจากเหล่าผู้ล่าให้ไปไกลที่สุด หนีออกจากสายตาของกลุ่มคนเหล่านี้ เธอไม่ใช่คนที่มีพลังงานมากมาย เธอเริ่มล้า เธอเริ่มอยากจะหยุดวิ่ง
“ไม่ โดโรธี เจ้าจะไม่ยอมแพ้เด็ด”
