“อั๊ก!!”
ชายคนนึงในชุดสีน้ำเงินถูกอะไรบางอย่างถีบร่างของเขาออกไปชนกับกำแพง กำแพงที่ถูกร่างของชายสีน้ำเงินคนนี้ชนเข้าใส่ทลายลง ชายผู้ถูกถีบลุกขึ้นมาช้าๆก่อนจะกวาดตามองรอบๆผ่านหน้ากากสีแดงที่พาดอยู่ตรงบริเวณดวงตา เขาอยู่บนดาดฟ้าของตึก สายลมนั้นพัดผ่านทำให้ผ้าคลุมสีแดงของเขาโบกพริ้วไหวไปกับสายลม เช่นเดียวกันกับเส้นผมสีทองของเขาที่ถูกลูบไล้โดยสายลม เมื่อเขารู้ตัวอีกทีเขาก็ถูกกำปั้นอะไรบางอย่างชกเข้าที่ใบหน้าของเขาอีกครั้ง แรงกระแทกนั้นมันมหาศาลมาก มันทำให้เขาล้มลงไปอีกครั้ง ภาพที่อยู่ต่อหน้าของเขานั้นเบลอไปหมด และเมื่อเขาได้สติเขาก็ถูกเท้าของอะไรเหยียบเข้าที่หน้าท้อง สิ่งที่กดร่างของเขานั้นปรากฏออกมาช้าๆ มันคือกอริลล่าในชุดสีเงินที่ดูไฮเท็คและดูล้ำสมัย มันมองมายังชายในชุดสีน้ำเงินก่อนจะยิ้มด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความอันตราย
“จบแค่นี้แล้วล่ะ...บลูจัสติส” กอริลล่าตัวนี้ยิ้มด้วยความมั่นใจ
“ยังหรอกน่า...” ชายผมสีทรายที่ถูกของที่มีน้ำหนักมหาศาลพูดพลางล้วงมือเข้าไปยังกระเป๋ากางเกงของตัวเอง
ชายในชุดสีน้ำเงินขว้างวัตถุทรงกลมใส่กอริลล่าตัวนี้ มันยกมือมาป้องไว้ แต่เมื่อวัตถุชนกับท่อนแขนของมัน ก็ทำให้เกิดเป็นฝุ่นสีน้ำเงินลอยฟุ้ง มันกรีดร้อง ด้วยความเจ็บปวดและร้องด้วยความทุกข์ทรมาน ชายในชุดสีน้ำเงินรีบลุกขึ้นมาก่อนจะจัดการชกใส่เต็มหน้าของกอริลล่าตัวนี้ ชก ชก ชก ชก ก่อนที่เขาจะหมุนตัวและกระโดดถีบเข้าใส่บ้องหูของมัน กอริลล่าตัวนี้เซออกไปสองก้าว แต่มันก็ไม่ได้ล้ม มันสะบัดหน้าของตัวเอง ก่อนที่มันจะจะใช้นิ้วอันมหึมาของมันกดไปยังปุ่มอะไรซักอย่างที่อยู่บนท่อนแขนของมัน ร่างของมันหายไปช้าๆ ก่อนที่จะหายไปราวกับมันไม่เคยอยู่ตรงนี้มาก่อน มันพุ่งตรงมาก่อนจะออกหมัดใส่หน้าท้องของชายผมสีทรายคนนี้อีกครั้ง
“อั๊ก” เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
สิ่งที่หายตัวอยู่ในความมืดนั้นอัปเปอร์คัตเข้าใส่คางของชายหนุ่มผมสีทรายที่มีนามว่าบลูจัสติสอีกครั้ง มันทำร่างของเขาโซเซไปยังขอบของดาดฟ้า เขาพยายามทรงตัวเพื่อไม่ให้ร่างของเขาหล่นลงไปกับสู่พื้นถนนที่อยู่ต่ำลงไป เขาหันไปมอง ดูเหมือนเขาจะรอดอย่างฉิวเฉียด แต่เมื่อเขาคิดว่าเขารอดเขาก็ถูกชนอย่างรุนแรง ร่างของเขาล่วงหล่นลงไปยังอากาศที่ไร้ซึ่งที่สุด มือของเขาแกว่งไปมา หวังว่ามือของเขาจะคว้าอะไรได้ แต่ดูเหมือนมันจะไม่มีอะไรที่เขาสามารถคว้าได้ เขาหันลงไปมองพื้น เขารู้สึกว่ามันใกล้เรื่อยๆ เขาปิดตาและเตรียมรับแรงกระแทกกับพื้น แต่เมื่อเขาคิดว่าร่างของเขาจะกระแทกกับคอนกรีต เขาก็ถูกอะไรบางอย่างอุ้มร่างของเขา ชายผมสีทรายเงยหน้าขึ้นมาก่อนที่เขาจะเห็นใบหน้าของหญิงสาวผมขาวที่ผูกผมของเธอเป็นทรงทวินเทล ดวงตาของเธอนั้นเป็นสีเขียว ชุดของเธอนั้นเป็นสีดำ สลับกับขาวและเปิดให้เห็นเนินอกเล็กน้อยและแขนของเธอ เธอพาชายผมสีทรายคนนี้กลับมาตรงที่เขาล่วงลงมา
“เป็นอะไรรึเปล่า บลูจัสติส?” หญิงผมสีขาวถามเมื่อชายผมสีทรายยืนขึ้นมาแล้ว
“ไม่เป็นไรแล้ว ขอบใจมากนะ อีเล็กซ์ทริก้า” ชายที่ถูกเรียกว่าบลูจัสติสหันไปตอบ
“แล้วคู่ต่อสู้ของเธอล่ะ?” บลูจัสติสถามต่อ
“ชั้นจัดการไปเรียบร้อยแล้ว...ตอนนี้ก็เหลือแค่เจ้ากอริลล่านี่แหละ” อีเล็กซ์ทริก้าเอ่ย
ทั้งสองกวาดสายตาหาเจ้ากอริลล่าที่ว่า ดูเหมือนมันยังไม่ออกมาจากเงามืดของมัน
“ชั้นว่าชั้นคิดอะไรออกแล้วล่ะ...” หญิงผมขาวพูดด้วยรอยยิ้ม
เธอกระซิบหูของบลูจัสติส ชายที่ได้รับข้อความจากหญิงผมขาวก็พยักหน้าแสดงให้เห็นว่าเขาเข้าใจสิ่งที่เธอกำลังสื่อ หญิงผมขาวพูดพลางยื่นมืออกมา กระแสไฟฟ้านั้นวิ่งไปทั่วพื้น แต่ดูเหมือนจะยังไม่มีอะไรปรากฏออกมา ชายผมสีทรายกระโดดขึ้นไปอากาศก่อนจะออกหมัดของเขาไปยังอากาศ ตามปกติมันควรจะไม่โดนอะไรนอกจากความว่างเปล่า แต่หากทว่าคราวนี้หมัดของบลูจัสติสกระแทกกับอะไรบางอย่าง ร่างของกอริลล่านั้นปรากฏออกมาก่อนจะลงไปนอนบนพื้น มันลุกขึ้นมา แต่เมื่อมันลุกขึ้นมาจากพื้นนั้น มันก็ถูกสายฟ้าจากอีเล็กซ์ทริก้าช็อตอย่างรุนแรง มันร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อหญิงผมสีขาวหยุดปล่อยสายฟ้าออกจากมือของเธอ มันก็ทรุดลงไป
“ตามที่เธอบอกเป๊ะเลยนะ พอมันเห็นเธอปล่อยไฟฟ้า มันก็จะกระโดดตรงไปหาเธอ เพื่อจะทุบเธอจริงๆด้วย”
“สุดยอดจริงๆ” บลูจัสติสเอ่ยปากชมเพื่อนของตัวเอง
“ไม่ล่ะ ถ้าไม่ได้สัญชาติญาณของนายที่ชกโดนพอดี ชั้นเองก็คงไม่รอดแหละ” เธอยิ้มอย่างถ่อมตน
“แล้ว เราควรจะปิดเกมเลยไหม” บลูจัสติสหันกลับไปมองกอริลล่าที่นั่งชันเข่ากับพื้น
“อืม” เธอตอบสั้นๆ
ทั้งคู่มองไปที่มันก่อนจะง้างมือและชกใส่หน้าของกอริลล่าไปพร้อมๆกัน แรงกระแทกนั้นทำให้มันลงไปนอนกองกับพื้น ตัวอักษร “Victory” สีทองปรากฏขึ้นมาอยู่กลางอากาศ ฉากบนยอดตึกเริ่มหายไปช้าๆ ก่อนที่จะกลายเป็นห้องสีน้ำเงินโล่งๆ หญิงผมสีขาวเหวี่ยงแขนของตัวเองขึ้นฟ้าก่อนจะบิดตัวไปมาซ้ายขวา เช่นเดียวกันกับชายผมสีทรายที่เหวี่ยงของเขาขึ้นเป็นจังหวะๆพร้อมกับหญิงผมสีขาว
“เอาไง? จะเล่นแรงค์ต่อไหม?” สหายของชายผมสีทรายเอ่ยปากถาม
“ไม่ล่ะ พรุ่งนี้ชั้นมีเรียน ชั้นคิดว่าชั้นไปนอนแล้วล่ะ”
“งั้นหรอ ถ้างั้นฝันดีนะ” คู่สนทนาตอบ
“อื้อ ถ้างั้นเจอกันเวลาเดิมนะ”
พูดจบภาพทั้งนั้นก็หายไป ชายผมสีดำที่นั่งใส่หูฟังอยู่ในห้องเงียบๆ ที่มีแต่แสงออกมาจากจอคอมพิวเตอร์นั้น เขามองหน้า Destop ของเขาก่อนจะเลื่อนเม้าส์ของเขาเพื่อปิดคอมพิวเตอร์ของตัวเอง จอนั้นดับลงไป เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ของเขาและเดินตรงไปยังเตียงนอน ตัวเลขสีแดงจากนาฬิกาที่ตั้งอยู่บน CPU นั้นบอกว่า 23.14 มันเป็นเวลาที่เขาควรจะนอนได้แล้ว เขาสอดตัวเองใต้ผ้าห่มก่อนจะหลับตาลงไป จิตใจของเขายังคงหวนหาที่จะเล่นต่อ จิตใจของเขายังคงหวยหาการต่อสู้ จิตใจของเขายังอยากจะสู้ในฐานะฮีโร่ เขายังอยากอยู่ในโลกของวิดีโอเกมที่ชื่อว่า
”The Greatest Fight”
