“ย้าก” ชายผมสีทรายในชุดสีน้ำเงินส่งเสียงคำรามก่อนจะพุ่งตรงไปหาหญิงผมขาวในชุดสีดำ เธอบินหลบก่อนจะจัดการยิงกระแสไฟฟ้าตรงมายังชายผมสีทรายยืน แต่หากทว่าบลูจัสติสนั้นกระโดดขึ้นไปกลางอากาศ เขาคว้าขาของเธอก่อนจะออกแรงดึงร่างของคู่ต่อสู้ตัวเองลงมา ร่างของเธอนั้นกระแทกกับพื้นทราย มันทำให้ฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่ว เสียงของเหล่าคนดูที่นั่งในสนามดังกระฮึ่มไปทั่ว บลูจัสติสหวังซ้ำคู่ต่อสู้ของตัวเองที่ล้มอยู่ แต่หากทว่าเมื่อเขาเข้าใกล้นั้น เขาก็ถูกไฟฟ้าวิ่งเข้าสู่ร่างกายของเขา
“อ๊ากกก” บลูจัสติสร้องด้วยความเจ็บปวด
ฝุ่นนั้นจางหายไปช้าๆก่อนที่จะเห็นหญิงผมสีขาวนอนอยู่บนพื้น พร้อมกับยื่นมือทั้งสองมาข้างหน้า ดูเหมือนกระแสไฟฟ้านั้นจะมาจากมือของเธอ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธอมีชื่อว่า “อีเล็กซ์ทริก้า” เธอลดมือลง กระแสไฟฟ้านั้นหยุด ร่างของชายในชุดสีน้ำเงินล้มลงไปนอนกับฝืนทราย เขายังมีสติอยู่ แต่ภาพที่เขาเห็นนั้นเบลอไปหมด เขาเห็นร่างของหญิงผมขาวที่ชุดของเธอนั้นเปิดให้เห็นแขนสีขาวเนียนทั้งสองข้างของเธอ เธอสร้างดาบขึ้นมาก่อนจะง้างเตรียมจะเสียบร่างของชายที่นอนอยู่บนพื้นทราย ชายที่ขึ้นเคียงเตรียมถูกสังหารล้วงมือเข้าในกระเป๋ากางเกงก่อนจะเขวี้ยงไปยังหน้าของหญิงผมสีขาว เธอรู้ว่าถ้าหากนี่สัมผัสกับผิวของเธอ มันจะสร้างความแสบร้อนขนาดไหน เธอกระโดดหลบออกไปได้อย่างทันท่วงที มันไม่โดนอะไรก่อนที่มันจะตกกระทบลงพื้น มันทำให้เกิดเป็นฝุ่นสีน้ำเงินลอยขึ้นฟ้า เธอหันไปมองก่อนจะหันกลับมาเจอศัตรูของเธอหมุนตัวก่อนจะใช้เท้าของเขาเตะเข้าใส่ใบหน้าของเธอ
แรงกระแทกนั้นทำให้หญิงผู้ใช้กระแสไฟฟ้าล้มลงไปนอนกับพื้น ใบหน้าของเธอนั้นเป็นรอยช้ำจากแรงกระแทกของชายในชุดสีน้ำเงิน เธอกุมหน้าของตัวเองก่อนจะลุกขึ้นมาเจอ บลูจัสติสกระโดดขึ้นฟ้าก่อนจะลังกาตัวหนึ่งรอบเตรียมปิดบัญชีคู่ต่อสู้ของเขาที่สองเท้าเหยียบบนพื้น เธอชักดาบไฟฟ้าของเธอออกมา ก่อนจะพุ่งตรงไปยังศัตรูของตัวเองเหมือนกัน จังหวะนี้คือจังหวะตัดสินใจแล้ว เลือดของทั้งสองเหลือน้อยพอๆกัน ใครก็ตามที่สามารถโจมตีโดนอีกฝ่ายได้ก่อน จะกลายเป็นผู้กำชัยในการต่อสู้ครั้งนี้ทันที เสียงของผู้ชมที่นั่งอยู่นั้นตะโกนด้วยความตื่นเต้น แม้พวกเขาจะเป็นแค่คอมพิวเตอร์แต่ดูเหมือนพวกเขาก็อยากจะรู้ผลของการต่อสู้อันดุเดือดครั้งนี้
“แอ๊ดดดด” เสียงออดดังขึ้น
ภาพรอบๆนั้นหายไป เหลือเพียงแค่บลูจัสติสและคู่ต่อสู้ที่ยืนอยู่ในความว่างเปล่า หากมองขึ้นไปด้านบนจะมีคำว่า “Draw” สีเทาลอยอยู่เพื่อแสดงให้เห็นถึงผลการต่อสู้ของทั้งสอง ทั้งสองมองหน้ากัน บาดแผลและรอยบอบช้ำ รวมถึงรอยขีดข่วนที่อยู่บนร่างกายหายไปราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ความเจ็บปวดและความเหนื่อยล้าที่ไหลเวียนอยู่ทั่วร่างกายก็ไม่ต่างกับบาดแผลพวกนี้เท่าไหร่นัก
“นี่ก็รอบที่สี่แล้วนะ ที่เราเสมอกัน” อีเล็กซ์ทริก้ากอดอกของตัวเองพร้อมด้วยน้ำเสียงเซ็งแซ่
“นั่นซินะ ชั้นว่าเรากินกันไม่ลงจริงๆน่ะแหละ” บลูจัสติสแสดงความเห็นเหมือนกัน
“ถ้างั้น เรามาสู้กันอีกซักรอบไหม?” คู่ต่อสู้ของบลูจัสติสทำท่าเตรียมพร้อมจะสู้ต่อ
“ไม่ล่ะ...แต่ชั้นมีไอเดียที่ดีกว่านะ สนใจจะฟังไหม?” ชายผมสีทรายตั้งคำถาม
“แล้วนั่นคือ?” คู่สนทนาลดมือลงก่อนจะมองหน้าชายที่ยืนตรงข้ามตัวเอง
“ชั้นคิดว่าแทนที่เราจะสู้กันเราน่าจะสู้กันดีกว่า คิดว่าไงบ้าง อีเล็กซ์ทริก้า?” บลูจัสติสเสนอขึ้นมา
หญิงผมขาวจับคางของตัวเอง สีหน้าของเธอนั้นครุ่นคิดกับคำพูดของศัตรูที่เธอสู้กันมาหลายครั้ง
“อืม เอางั้นก็ได้ ถ้างั้นก็ฝากตัวด้วยนะ บลูจัสติส”
“อ่า เช่นกัน อีเล็กซ์ทริก้า”
=====
“กลับมาแล้วครับ”
คัทสึเดินมาถึงหน้าบ้านตัวเอง เขาใช้มือของเขาจับลูกบิดก่อนจะลองบิดดู หากทว่ามันไม่ได้ทำให้ประตูไม้ที่อยู่หน้าเขาเปิดออก ชายผมดำก้มตัวลงไปก่อนจะยกกระถางต้นไม้ขึ้น มันมีกุญแจสีเงินอยู่ดอกนึงวางอยู่ เขาหยิบกุญแจดอกนี้ก่อนจะใช้ไขประตู เขาจับลูกบิดก่อนจะบิดลูกบิดอีกครั้ง รอบนี้ผลมันต่างออกไป ประตูไม้มันถูกเปิดออก เขานำกุญแจวางไว้บนตู้เก็บรองเท้าก่อนที่เขาจะนำกระถางต้นไม้วางกลับไปยังที่เดิม ผู้อาศัยถอดรองเท้าสีน้ำตาลของเขาออกก่อนจะวางไว้อย่างเป็นระเบียบ เขาเดินไปเปิดไฟเพื่อทำให้บ้านที่เขาอยู่ตอนนี้สว่างขึ้น แสงไฟนั้นเปิดขึ้นมาช้าๆ ไม่มีใครอยู่ตามที่ใครเขาคาดไว้
คัทสึเป็นลูกคนเดียวของตระกูล พ่อแม่ของเขาต่างทำงานบริษัททั้งคู่ ดังนั้นแล้วกว่าจะกลับมาก็คงอีกพักใหญ่ ดังนั้นแล้วคัทสึมักจะหาอะไรกินเองอยู่บ่อยๆ บางทีอาจจะไปซื้อตามร้านสะดวกซื้อ หรือไม่ก็ทำอะไรง่ายๆกินเอง ไม่ต่างอะไรกันกับวันนี้ เขาเข้าไปในห้องครัวอันว่างเปล่า เขาวางถุงจากร้านสะดวกซื้อไว้บนโต๊ะก่อนจะหยิบข้าวกล่องและน้ำอัดลมออกมา เขาเปิดฝาออกก่อนจะคว้าตะเกียบและคีบอาหารที่อยู่ในถาดอย่างช้าๆ เขามองไปรอบๆ มันยังมีเก้าอี้สองตัวที่ว่างอยู่ มันเป็นที่นั่งของพ่อและแม่เขา มันนานมากแล้วที่เขาไม่ได้ร่วมโต๊ะไปพร้อมๆกับผู้ที่ให้กำเนิดเขา ถึงอย่างนั้นคัทสึก็ไม่ได้น้อยใจอะไร เขา “เข้าใจ”
เขาจัดการทุกอย่างเรียบร้อย เขาก็ขึ้นไปยังชั้นสองและตรงดิ่งไปยังห้องนอนของเขา เจ้าของห้องเอื้อมมือไปยังสวิตซ์ไฟก่อนจะเปิด ไฟที่อยู่บนเพดานกระพริบช้าๆก่อนจะเปิดออก เขาวางกระเป๋าลงก่อนจะถอดเสื้อโค้ทออก เขาเปิดคอมพิวเตอร์ของเขา ก่อนจะนั่งลงไปบนเก้าอี้ มือขวาจับเม้าท์ก่อนจะสั่งการให้มันเปิดโปรแกรมที่ชื่อ “The Greatest Fight” ขึ้นมา มันยังคงเป็นเรื่องน่าตกใจสำหรับเขาที่คนใกล้ตัว (ถึงจะไม่ใกล้มากก็เถอะ) คือสหายที่ร่วมรบกับเขามาร้อยกว่าเกม หน้าจอเกมนั้นเด้งขึ้นมาพร้อมกับเสียงดนตรี คัทสึพิมพ์ชื่อของเพื่อล็อกอินเข้าไปในเกม
เมื่อเขาเข้าไปในเกม ดวงตาของเขาก็เหลือบไปยังแถบแสดงรายชื่อเพื่อน เขากดเข้าไปก่อนที่จะเป็นลิสเด้งขึ้นมา มันเป็นรายชื่อของเพื่อนเขามากมายหลายคนที่กำลังออนไลน์อยู่ และแน่นอนว่าหนึ่งในนั้นก็คือ “เพื่อนสนิท” ของเขาอย่างอีเล็กซ์ทริก้าออนอยู่ คัทสึนั่งมองอยู่ซักพักนึงก่อนที่เขาคิดว่าเขาควรจะทักไปดีไหม จริงๆมันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องไม่ทักหรอก แต่มันก็ยังเป็นความรู้สึกแปลกๆอยู่ดี คงไม่มีใครเชื่อแน่นอนถ้าเขาพูดว่า “คุณนิชิมูระเล่น TGF เก่งระดับเดียวกันกับตน” ในขณะที่เขากำลังเลกับชีวิตอยู่นั้น อีเล็กซ์ทริก้าก็เป็นฝ่ายทักมาหาเขาก่อน
“คุณนาคาจิม่าแรงค์ไหม?”
“อืม ได้ซิ” คัทสึตอบไปสั้นๆ
ทั้งคู่เริ่มตั้งห้องขึ้นมา ก่อนจะเริ่มหาห้อง ห้องแชทของทั้งสองนั้นเงียบสนิท ไม่มีใครพูดอะไรเลย ยามปกติแล้วทั้งคู่ก็มักจะคุยกันบ่อยๆ แต่วันนี้นั้นทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไร ไม่นานนักห้องก็หาเจอ เมื่อหาห้องเจอมันจะมีกล่องสี่เหลี่ยมสีดำเขียนว่า “หาห้องเจอแล้ว” และมีคำว่า “ตกลง” และ “ไม่ตกลง” เพื่อยืนยันว่าจะเล่นรึเปล่า คัทสึเลื่อนเม้าท์ไปยังตกลง เช่นเดียวกันกับคู่หูของเขาและคู่ต่อสู้อีกสองคน เกมพาทั้งสองมายังหน้าจอเตรียมพร้อม มันเป็นช่วงที่ผู้เล่นสามารถวางแผนกลยุทธ์ได้ รวมถึงเลือกอุปกรณ์ต่างๆที่จะใช้ในการต่อสู้ครั้งนี้ เกมนั้นให้เวลาเตรียมตัว 90 วินาทีและเมื่อเตรียมตัวเสร็จ การต่อสู้ก็จะเริ่มขึ้น
=====
ภาพรอบๆนั้นขึ้นมาช้าๆ ชายหนุ่มผมสีทรายยืนอยู่ท่ามกลางถนนที่ว่างเปล่า ไร้ซึ่งผู้คนที่เดินสั เขามองขึ้นฟ้าไปก่อนจะเห็นท้องฟ้าที่มืดมิด ไร้ซึ่งดวงดารา แต่มีจันทราครึ่งเสี้ยวอยู่บนผืนนภา บลูจัสติสหันไปข้างๆตัวเองก่อนจะเห็นอีเล็กซ์ทริก้ายืนอยู่ ทั้งคู่มองหน้ากันแต่ไม่ได้พูดอะไร
“พยายามด้วยกันนะ” อีเล็กซ์ทริก้าพูดมาก่อน
“อ่า เช่นกัน” บลูจัสติสพยักหน้าให้กับหญิงผมขาว
“บลูจัสติสกับอีเล็กซ์ทริก้างั้นหรอ?” เสียงของใครบางคนดังขึ้นมา
ผู้ทีถูกเรียกหันไปก่อนจะเห็นหุ่นยนต์สีเงินที่มีเกราะหนาพอสมควร มันลอยอยู่กลางอากาศ บนพื้นนั้นมีสิ่งมีชีวิตสิ่งนึงที่ร่างกายเป็นหิน ตัวมันเป็นสีแดง ดวงตาของมันนั้นแสดงให้เห็นถึงความดุร้าย ทั้งบลูจัสติสและอีเล็กซ์ทริก้ารู้จักคู่หูนี้ดี หุ่นยนต์สีเงินที่ดูแข็งแกร่งนั่นคือ “สการ์เล็ต ฟอลคอน” เป็นหุ่นยนต์ที่มีพลังมหาศาล รวมถึงอาวุธที่ล้ำสมัย และในขณะเดียวกันชุดเกราะที่หนาของเขาสามารถทำให้เขารับรูปแบบการโจมตีได้หลายรูปแบบ แม้ชุดเกราะของเขาจะหนาเพียงใดแต่มันไม่ทำให้เขาช้าลงเลยแม้แต่น้อย ส่วนก้อนหินก้อนยักษ์นั่นชื่อ “แม็กม่า” ว่ากันว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างนึงในโลกของ TGF สาเหตุที่มันชื่อ “แม็กม่า” เพราะมันสามารถปล่อยลาวาออกมาเพื่อหลอมละลายเป้าหมายของมันได้
“ไง ฟอลคอน ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะ เป็นยังไงบ้าง?” บลูจัสติสถาม
“พวกเรากำลังไปได้สวยเลยล่ะ ถ้าเราชนะเกมนี้ก็จะเป็นเกมที่ 10 ติดต่อกันแล้ว” ฟอลคอนตอบคำถามของบลูจัสติส
จริงๆทั้งสี่คนเคยเจอกันมาก่อนแล้ว นี่น่าจะเป็นครั้งที่ห้าล่ะมั้งที่ทั้งสองทีมเจอกัน ซึ่งสถิติก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นักเพราะฝั่งของบลูจัสติสและอีเล็กซ์ทริก้าชนะได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น
“พวกชั้นจะหยุดพวกแกเอง” อีเล็กซ์ทริก้าประกาศกร้าวถึงจุดประสงค์ของตัวเอง
“ถ้าทำได้ก็รอดู” แม็กม่าพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำของตัวเอง
สัญญาณการต่อสู้เริ่มขึ้น
“บลูจัสติส นายจัดการแม็กม่า ส่วนชั้นจะจัดการฟอลคอนเอง” อีเล็กซ์ทริก้าออกคำสั่ง
“เข้าใจแล้ว” บลูจัสติสตอบรับก่อนจะตรงไปยังแม็กม่ายืนรออยู่แล้ว
บลูจัสติสหยิบอุปกรณ์ของเขาออกมาก่อนจะเขวี้ยงไปยังแม็กม่า มันระเบิดก่อนที่จะถึงตัวของยักษ์แดง มันเป็นควันฟุ้งกระจายไปทั่วเพื่อบดบังวิสัยทัศน์ บลูจัสติสเตรียมพุ่งเข้าไปในควัน แต่หากทว่า เขาถูกมือของเป้าหมายตัวเขานั้นพุ่งออกมาจากควันก่อนจะจับร่างของเขา มันออกแรงก่อนจะทุ่มร่างของบลูจัสติสลงไปกับพื้นถนน มันสร้างความเจ็บปวดให้กับร่างกายของชายผมสีทราย เขาส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แม็กม่าดึงเสาไฟฟ้าออกมา ก่อนจะยกเตรียมจะใช้มันทุบร่างของบลูจัสติส แต่เมื่อมันยกขึ้นมาเสาไฟฟ้าก็ถูกตัดออกก่อนจะแยกออกมาเป็นสองท่อน อีเล็กซ์ทริก้ารีบหิ้วร่างของบลูจัสติสก่อนจะถอยออกไป
“คิดยังไงของนายพุ่งตรงเข้าหาแม็กม่าแบบนั้น” หญิงผมสีขาวต่อว่า
“โทษที..” บลูจัสติสได้แต่ตอบสั้นๆ
“นายอยู่นี่ไปก่อน พร้อมแล้วค่อยกลับไปสู้ โอเคนะ?”
อีเล็กซ์ทริก้าบินขึ้นฟ้าก่อนจะตรงไปหาฟอลคอน เธอหยิบดาบสายฟ้าของเธอออกมาก่อนจะง้างและฟันเข้าใส่ร่างของฟอลคอน หากทว่าด้วยความเร็วของมัน มันจึงหลบได้ อีเล็กซ์ทริก้าลองฟันไปยังทิศทางของมันอีกที แต่หากทว่าผลนั้นก็เช่นเดิมคือไม่โดน มันเริ่มบินวน ก่อนจะยิงมิซไซล์ของมันออกมาจากแผ่นหลัง มันพุ่งตรงไปยังหญิงผมขาว เธอยกโล่ของเธอขึ้น มิสไซล์นั้นระเบิดเมื่อกระแทกกับโล่ไฟฟ้าของเธอ แต่เพราะโล่นั่นจึงทำให้เธอไม่เป็นอะไร หากทว่าเมื่อเธอรู้ตัวอีกที เธอก็เห็นรถลอยตรงมาทางเธอ ดูเหมือนคนที่เขวี้ยงนั้นคือแม็กม่า เธอหยิบดาบของเธอออกมาก่อนจะแกว่งดาบตัดรถคันนั้น รถนั้นตกลงสู่พื้นสร้างแรงสั่นสะเทือน มหาศาล บลูจัสติสที่กำลังลุกขึ้นมาพยายามทรงตัวไม่ให้ล้ม
ฟอลคอนพุ่งตรงมาก่อนจะดันอีเล็กซ์ทริก้าเข้ากับตึก แรงกระแทกนั้นทำให้ อีเล็กซ์ทริก้าลงไปนอนกองกับพื้น ฟอลคอลเปลี่ยนมือของตัวเองเป็นปืน มันชาร์ตช้าๆ กระสุนนั้นเตรียมจะปล่อยออกจากปากกระบอกปืน ถ้าหากมันโดน มันคงสร้างความเสียหายมหาศาลให้แน่นอน บลูจัสติสวิ่งมาก่อนจะผลักฟอลคอนออกไป กระสุนนั้นออกไปโดนอย่างอื่นแทนที่ไม่ใช่ร่างของหญิงผมขาว บลูจัสติสออกหมัดก่อนจะชกใส่หน้าของฟอลคอนสองหมัด ก่อนที่บลูจัสติสจะกระโดดใช้เท้าถีบเข้าใส่หน้าของฟอลคอนอีกครั้ง มันถอยออกไปสองสามก้าว
“เจ็บไปบ้าเลย...” บลูจัสติสสะบัดมือด้วยความเจ็บปวด
“โอเคไหม?” บลูจัสติสยื่นมือไปยังอีเล็กซ์ทริก้า
เธอคว้ามือก่อนจะลุกขึ้นมา เช่นเดียวกันกับศัตรูของเขาที่ลุกมาราวกับการโจมตีเมื่อกี้ไม่มีผลอะไร
“แม็กม่า...ลองสิ่งที่เราซ้อมกันไหม?” ฟอลคอนหันไปคุยกับแม็กม่าที่ยืนอยู่ข้างหลัง
“ก็ได้” มันตอบสั้นๆเหมือนเดิม
แม็กม่าคว้าร่างของฟอลคอนก่อนจะเริ่มหมุนตัวและเหวี่ยง ฟอลคอนมาทางบลูจัสติส มันเร็วเกินกว่าที่บลูจัสติสจะเคลื่อนตัวหลบได้ทัน เขาหลบไม่พ้น ร่างของฟอลคอนกระแทกเข้ากับบลูจัสติสเต็มๆ ฟอลคอนขึ้นคร่อมร่างของชายผมสีทรายก่อนจะจัดการชก ชก ชก ชก หญิงผมสีขาวเตรียมจะเข้าไปช่วย แต่ไม่ทันที่เธอจะไปช่วยเพื่อนของเธอ กำแพงแห่งเพลิงก็โพยพุ่งออกมาจากพื้น เธอหันไปก่อนจะเห็นตัวการของกำแพงนี้หรือก็คือแม็กม่า อีเล็กซ์ทริก้ายิงสายฟ้าไปยังก้อนหิน แต่หากทว่าไฟฟ้าไม่สามารถทำอะไรก้อนหินได้ เธอหยิบดาบออกมา ก่อนจะพุ่งตรงไปยังแม็กม่า มันออกหมัดก่อนจะเตรียมชกใส่อีเล็กซ์ทริก้า หากทว่าเธอบินหลบขึ้นไปก่อนจะใช้ดาบแทงเข้าศีรษะของมัน หากทว่าเมื่อดาบไฟฟ้าของเธอกระแทกกับก้อนหิน มันทำให้ดาบของเธอหัก ดูเหมือนหัวของมันจะแข็งแกร่งเกินกว่าที่ดาบของเธอจะทำอะไรได้ มันคว้าร่างอันบอบบางของอีเล็กซ์ทริก้าก่อนจะฟาดเธอลงไปกับพื้น แรงกระแทกนั้นทำให้พื้นแตกออกมา และอาจจะกระดูกสองสามซีกภายในร่างกายของสาวน้อยพลังไฟฟ้า
ในขณะเดียวกันนั้นบลูจัสติสก็ไม่ต่างกับการเป็นกระสอบทรายให้กับฟอลคอน มันออกหมัดหนักขึ้นเรื่อยๆ ตามปกติสถานการณ์แบบนี้ บลูจัสติสจะคว้าวัตถุกลมที่ขว้างแล้วสร้างความแสบร้อนให้ศัตรู แต่หากทว่าคู่ต่อสู้ของเขาเป็นหุ่นยนต์มันคงทำอะไรไม่ได้อย่างแน่นอน ฟอลคอนง้างหมัดก่อนจะชกอีกครั้ง แต่คราวนี้บลูจัสติสจับไว้ได้ แม้หมัดของมันจะหนัก แต่เขาก็พยายามรั้งไม่ให้ฟอลคอนได้ซ้ำเขาอีกหมัด บลูจัสติสใช้มืออีกข้างจับหน้าของฟอลคอน ก่อนที่เขาจะออกแรงสุดชีวิตเพื่อผลักฟอลคอนออกไป หุ่นในเกราะสีเงินโดนผลักออกไป บลูจัสติสลุกขึ้นมาฟอลคอนง้างก่อนจะเตรียมชกอีกครั้ง หากทว่าคราวนี้ชายผมสีทรายจับได้ก่อนจะทุ่มฟอลคอนลงไปแทน เขาขึ้นคร่อมก่อนจะเตรียมฉวยโอกาสนี้ สร้างความเสียหายให้กับฟอลคอนให้ได้มากที่สุด
ไฟที่กั้นทั้งสองด้านนั้นมอดลงไป บลูจัสติสเหลือบไปมองข้างหลังก่อนจะเห็นแม็กม่าที่ง้างเตรียมจะจัดการกับอีเล็กซ์ทริก้าที่อ่อนแรง ชายผมสีทรายวิ่งตรงไปยังแม็กม่า เขาพยายามจะเข้าไปช่วยเพื่อนของเขา แต่หากทว่าเขาลืมคิดไปอย่างนึง และเขาก็คิดออก เขาหันกลับไปช้าๆ ก่อนจะเห็นฟอลคอนลุกขึ้นมาก่อนจะง้างมือมามาข้างหน้า แสงนั้นปรากฏมาช้าๆ ก่อนที่กระสุนมันจะพึ่งตรงมายังบลูจัสติส ทุกอย่างมันเร็วมาก ชายผมสีทรายพยายามจะโยกหลบ แต่ไม่ว่าเขาพยายามยังไง เขาก็ทำไม่ได้ สิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นคือแสงสีขาวที่วูบต่อหน้าเขา
