คัทสึเดินมายังโรงเรียนเหมือนทุกเช้า มันก็เหมือนกับทุกเช้าๆนั่นแหละ ที่มีคนมากมายเดินไปทางเดียวกันกับเขา แต่วันนี้นั้นค่อนข้างต่างจากเดิมนิดหน่อย ไม่ใช่บรรยากาศรอบๆหรอก แต่เป็นที่ตัวคัทสึเองมากกว่า ใต้ตาของเขานั้นคล้ำ เขาได้นอนเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น เหตุผลเพราะอะไร? เมื่อวานเขากับ “อีเล็กซ์ทริก้า” เล่น TGF กันไปเกือบ 10 เกม ซึ่งแพ้ไป 8 และชนะกลับมาแค่ 2 เท่านั้น และด้วยอาการหัวร้อนของ “ราชินี” จึงทำให้เธอบังคับให้คัทสึเล่นด้วยจนกว่าจะชนะ จริงๆเขาก็อยากจะนอนต่อแหละ แต่ดูเหมือนเขาจะทำแบบนั้นไม่ได้ เขาคงถูกด่าจนหูชาแน่นอน ยิ่งเหตุผลที่ไม่ได้นอนคือ TGF ยิ่งไปกันใหญ่
ชายผมสีดำที่ดวงตาพร้อมจะปิดตลอดเวลาเดินมาถึงห้องเรียนของเขา เมื่อเขาถึงที่นั่งเขาก็ทิ้งกระเป๋าลงพื้นก่อนจะฟุบลงไปด้วยความอ่อนล้า แต่เขาหลับได้ไม่นาน คัทสึก็ได้ยินเสียงดังที่ตะโกนเรียกชื่อของเขาพร้อมกับตีหลังของเขา มันทำให้คัทสึเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะเห็นชายผมสีไม้ที่ยิ้มด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรเหมือนเคย คัทสึไม่ได้พูดอะไร เขาไม่สนใจโทชิเลยแม้แต่น้อย แต่ถึงอย่างนั้นโทชิก็พยายามจะปลุกคัทสึให้ได้ ท้ายที่สุดเป็นฝ่ายชายผมดำที่ต้องยอมแพ้และเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะไม้สีน้ำตาล
“นอนดึก?” โทชิถามสั้นๆ
“อืม...ได้นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง” คัทสึพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า
“เล่น TGF?” มิตรสหายถามต่อ
“จะว่างั้นก็ไม่ผิดเท่าไหร่” ชายผมดำตอบสั้นๆ
พูดจบเขาก็ฟุบลงไปต่อ โทชิไม่ได้พูดอะไร แต่เขาก็กลับไปที่นั่งของเขา แต่ว่าไม่นานนักเขาก็ได้ยินเสียงระฆังดังขึ้น นั่นแปลว่าคาบเรียบนั้นเริ่มขึ้นแล้ว เสียงเปิดประตูดังขึ้น คัทสึเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ ก่อนจะเห็นครูเดินเข้ามา เขาลุกขึ้น โค้ง และนั่งลงเหมือนช่วงตลอดสองสัปดาห์ คาบเรียนเริ่มขึ้น ชายผมดำพยายามถ่างตาและพยายามรับรู้บทเรียนให้ได้มากที่สุด แต่ด้วยสภาพของเขาที่ไม่ต่างอะไรกับศพเดินได้ การที่พยายามเปิดตานั้น มันยากพอกับการใช้ชีวิตโดยไม่ต้องหายใจ หน้าผากของเขานั้นสัมผัสลงไปกับบนโต๊ะไม้ เสียงที่เขาได้ยินนั้นเริ่มไม่รู้เรื่อง และพอเขารู้ตัวอีกทีเขาก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกแล้ว
“นี่เธอ!!” เสียงตะโกนนั้นดังขึ้น
มันทำให้คัทสึสะดุ้งขึ้นมา ดูเหมือนเขาจะหลับไปจริงๆ เขามองไปที่อาจารย์ที่มองด้วยสายตาไม่พอใจ แต่หากทว่าเขาไม่ได้มองมาทางตัวเขา และดูเหมือนทุกคนในห้องก็ไม่ได้มองเขาเหมือนกัน คัทสึหันไปตามคนอื่นๆ และเมื่อเขาหันไปนั้นเขาก็เห็นนิชิมูระนั่งอยู่ อ่อใช่...เธอเล่นเกมกับไปพร้อมๆกับเขา และนอนในเวลาเดียวกัน ดังนั้นสภาพที่เธอเป็นก็คงไม่ต่างอะไรกับคัทสึไม่ต่างเท่าไหร่นัก
“ขอโทษค่ะ” เธอกล่าวสั้นๆพร้อมกับขยี้ตาของตัวเอง
อาจาร์ยกลับไปสอนต่อโดยไม่ได้พูดอะไร รอบๆตัวเขานั้นต่างพูดคุยถึงนิชิมูระที่เผลองีบหลับเมื่อครู่นี้ มันถือเป็นเรื่องแปลกที่จะเห็นนักเรียนดีเด่นอย่างเธอที่จะเผลอหลับในห้อง เสียงเขียนกระดานดังขึ้นอีกครั้ง ทุกคนเลิกพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ก่อนจะหันกลับไปมองกระดานและหนังสือที่เปิดอยู่ เว้นเสียแต่คัทสึที่ยังคงนั่งมองนิชิมูระที่นั่งมองกระดานเหมือนคนอื่นๆ เธอเหลือบมามองคัทสึเพียงแปปเดียวก่อนจะหันกลับไปมองยังตัวอักษรที่ถูกขีดเขียนบนกระดาน
เวลาเที่ยงนั้นมาถึง มันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างยากที่เขาจะไม่หลับด้วยสภาวะแบบนี้ แต่ตอนนี้เขาผ่านมาได้ นี่ก็พักกลางวันแล้วนักเรียนทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไป ปกติแล้วโทชิกับคัทสึมักจะกินข้าวด้วยกันที่โรงอาหาร ชายผมน้ำตาลผู้เป็นเพื่อนกำลังเดินตรงมาทางเขา แต่ไม่ทันที่โทชิจะเดินมาถึงเพื่อนของเขา หญิงผมสีดำก็หยุดยืนอยู่เขา ก่อนจะมองเขาพร้อมกับยิ้ม
“คุณนาคาจิม่า ไปกับชั้นหน่อยได้ไหมคะ?”
ทุกสายตานั้นหยุดมองไปยังคัทสึและองค์ราชินีที่ยืนอยู่ข้างหน้าด้วยรอยยิ้ม คัทสึพยักหน้าตอบรับ เธอเดินนำหน้าชายผมสีดำที่ยังคงงุนงงอยู่ เธอพาชายผมดำขึ้นมายังดาดฟ้า มันเป็นดาดฟ้าที่ว่างเปล่าและไม่มีอะไรเป็นพิเศษ นอกจากรั้วสีเขียวที่สูงพอที่จะกันไม่ให้คนปีนและกระโดดลงไป เธอกวาดสายตารอบๆ ดูเหมือนบนนี้นอกจากทั้งสองจะไม่มีใครอยู่อีกแล้ว ทั้งสองยืนบนพื้นคอนกรีตสีขาว แสงแดดนั้นส่องลงมาจากฟากฟ้า ผสมกับลมอ่อนๆ หญิงผมดำหลับตาพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนที่เธอจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยใบหน้าที่ต่างจากเดิม...มันไม่ใช่สีหน้าที่ยิ้มแย้มแต่เป็นสีหน้าที่ดูจริงจัง คงต้องบอกว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นสีหน้าแบบของ “ราชินี”
“เมื่อวาน เล่นอะไรของคุณ? เมื่อวานคุณนาคาจิม่าเล่นแย่มาก ต่อให้เกมชนะด้วยก็เถอะ”
แน่นอนว่าประโยคที่หญิงผมดำพูดนั้น ผู้ถูกต่อว่าเข้าใจดีและเขาก็รู้ตัว ตั้งแต่เขาเล่นกับอีเล็กซ์ทริก้ามา เมื่อวานนั้นเป็นวันที่เขาเล่นไม่ออกเลยแม้แต่น้อย เขาทำพลาดในทุกจุด ตัดสินใจพลาดในทุกจังหวะ เกมที่ชนะมาได้นั้นต้องพูดว่าเพราะได้นิชิมูระช่วยแบกทั้งนั้นหรือไม่ก็อีกฝ่ายเล่นพลาดกว่าที่ตนเองพลาด
“โทษที” คัทสึกล่าวขอโทษสั้นๆ
“เมื่อวานคุณเป็นอะไร? ปกติคุณเล่นกับชั้น ไม่พลาดเยอะขนาดนี้มาก่อนเลยนะ” นิชิมูระ คาโยะกอดอกพร้อมกับถามด้วยแววตาที่ดูไม่สบอารมณ์
“พูดยากแฮะ...แต่ถ้าผมตอบ ผมคงพูดว่าผมประหม่าละมั้ง” คัทสึตอบกลับ
“ประหม่า?”
“อ่าฮะ ไม่รู้ซิพอรู้ว่าเป็นคุณนิชิมูระแล้ว ผมก็รู้สึกประหม่าน่ะ...พูดไม่ถูกเหมือนกัน”
“จะบอกว่าเกรงใจก็ไม่ใช่ จะบอกว่าอยากจะโชว์ว่าตัวเองเก่งก็ไม่เชิง” ชายผมดำอธิบายให้ผู้ถามฟัง
เธอไม่ได้พูดอะไรก่อนจะเดินผ่านหน้าของคัทสึไป เสียงประตูถูกปิดดังขึ้น ดูเหมือนผู้ที่เรียกเขาขึ้นมาบนดาดฟ้าจะไปที่ไหนซักแห่งแล้ว ชายผมดำได้แต่ยืนเฉยๆด้วยความสับสน หากทว่าเขาก็นึกอะไรออกบางอย่าง เขายังไม่ได้กินข้าวกลางวัน...เขาหยิบมือถือของเขาขึ้นมาดู บนหน้าจอนั้นมีตัวเลขบอกเวลาอยู่ ชายผมดำมีเวลาไม่ค่อยเยอะที่จะกินข้าวกลางวัน ดูเหมือนวันนี้เขาคงจะต้องงดมื้อกลางวันกระมั้ง
=====
ในที่สุดเวลาที่เขารอคอยก็มาถึง “เลิกเรียน” เวลาที่เขาจะได้กลับไปทิ้งตัวบนเตียงและนอนชดเชยช่วงเวลาที่เขาไม่ได้นอน รวมถึงเวลาที่เขาจะได้นั่งอยู่หน้าคอมและทำในสิ่งที่เขาชอบ คัทสึเก็บหนังสือ เก็บอุปกรณ์การเรียนของเขาลงไปในกระเป๋าของเขา ก่อนที่เขาจะปิดกระเป๋า เจ้าของกระเป๋าหยิบกระเป๋า และลุกขึ้นมาจากที่นั่งของเขา แต่เมื่อเขาลุกจากที่นั่งของเขา เขาก็เจอภาพเดิมกลับเมื่อตอนกลางวัน นิชิมูระยืนอยู่หน้าเขา เธอส่งยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มแบบเดิม
“กลับบ้านด้วยกันไหม?” เธอเอ่ยปากชวน
“อ่า อืม”
ทั้งสองเดินเคียงคู่กัน ทุกสายตานั้นจับจ้องมองไปยังทั้งสอง รอบๆนั้นเต็มไปด้วยเสียงซุบซิบจากผู้คน ถึงแม้หูของเขาจะไม่ได้ยินว่าคนเหล่านั้นพูดอะไรกัน แต่เขาก็พอจะเดาได้ว่าคำพูดที่ออกมาจากปากคนเหล่านี้เป็นยังไง ก้าวเท้าของทั้งสองนั้นไปพร้อมๆกัน ทั้งคู่หยิบรองเท้าออกมาใส่แทนคัทชู ก่อนจะก้าวเท้าออกไปข้างนอก ทั้งคู่เดินไปทางเดียวกัน การจะมายังโรงเรียนนี้นั้นมีหลายวิธี แต่ส่วนใหญ่นักเรียนจะเดินมาทางด้วยการนั่งรถไฟ ว่าง่ายๆว่าช่วงเลิกเรียนนั้นรถไฟจะเต็มไปด้วยนักเรียนที่พึ่งเลิกเรียน
“จะว่าไปตอนกลางวัน คุณนาคาชิม่าไม่ได้กินข้าวกลางวันใช่ไหมคะ?” เธอถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“อ่าฮะ” เขาตอบสั้นๆ
“ถ้างั้น หาอะไรกินกันก่อนดีไหม?” หญิงทรงผมทวินเทลเอ่ยปากถาม
“อื้ม ก็ดีเหมือนกัน” คัทสึตอบด้วยรอยยิ้ม
ชายหญิงคู่นี้เดินเข้าไปในร้านอาหารฟาร์ตฟู๊ด ร้านนั้นถูกตกแต่งด้วยสีแดง เหล่านักเรียนจากโรงเรียนของเขานั้นต่างรวมตัวกันที่นี่ ทั้งสองเดินไปยังเค้าเตอร์ที่มีพนักงานในชุดสีแดงยืนอยู่ ทั้งสองสั่งของที่ตัวเองต้องการ
“ถ้างั้นชั้นเอาของไปวางก่อนนะ” นิชิมูระพูดด้วยรอยยิ้ม
“อืม”
เธอเดินไปก่อนจะวางกระเป๋าลงที่นั่งสำหรับสองคน ในขณะที่เขากำลังรอให้พนักงานในชุดแดงทำอาหารที่เขาสั่ง เขาก็มองไปรอบๆร้าน สิ่งที่เขาเห็นนั้นคือทุกสายตาจับต้องมาที่เขา มันเป็นเรื่องแปลกที่เขาถูกจับตามองขนาดนี้ ในชีวิตนี้ ต่อให้เขาเผลอส่งเสียงดังกลางที่สาธารณะเขายังไม่เคยถูกมองด้วยกลุ่มผู้คนมากขนาดนี้มาก่อน จริงๆถามว่าเขาเข้าใจไหมที่ในวินาทีนี้เขากลายเป็นที่สนใจขนาดนี้? ก็เข้าใจแหละ ในชีวิตนี้แทบไม่เคยมีใครได้ยืนใกล้กับ “ราชินี” ขนาดนี้มาก่อนเลย อาจจะพูดได้ว่าเขานี่แหละเป็นคนแรกที่ได้อยู่ใกล้กับนิชิมูระขนาดนี้ เธอเดินกลับมา และเมื่อเธอกลับมานั้น รายการที่ทั้งสองสั่งก็มาถึงแล้ว ทั้งคู่หยิบถาดของตัวเองก่อนจะเดินไปยังที่นั่งที่จองไว้ ถาดของทั้งสองถูกวางลงบนโต๊ะก่อนที่ทั้งคัทสึและนิชิมูระจะนั่งลงไปบนเก้าอี้พลาสติกสีน้ำตาล
บนถาดของทั้งสองนั้นคล้ายๆกัน มันมีเบอร์เกอร์ มันฝรั่งทอด และโคล่า ต่างกันที่ว่าเบอร์เกอร์ของคัทสึเป็นชีสเบอร์เกอร์ ส่วนของนิชิมูระเป็นเบอร์เกอร์ปลา คัทสึมองไปยังหญิงที่นั่งตรงข้ามตัวเอง เธอหยิบเอาเบอร์เกอร์ขึ้นมาก่อนจะแกะกระดาษห่อออก เธอกัดมันก่อนจะยิ้มด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความสุข คัทสึยังคงจ้องเธอ นิชิมูระที่กินเบอร์เกอร์ไปได้ครึ่งชิ้นแล้ว สังเกตถึงชายผมดำที่มองเธอผ่านนัยน์ตาสีฟ้าตาไม่กระพริบ
“ทำไมหรอ?” เธอถาม
“เปล่า ผมแค่ไม่คิดว่าคุณนิชิมูระจะชอบอะไรพวกนี้น่ะครับ”
“แล้วคุณนาคาจิม่า คิดว่าชั้นจะชอบกินอะไรหรอคะ?” เธอเอ่ยปากถามในขณะที่มือของเธอยังถือเบอร์เกอร์ของเธออยู่
“เอ่อ ผมคิดว่าคุณนิชิมูระจะชอบกินอะไรแบบพวกคุณหนูซะอีก”
“อ่อ...ชั้นก็ชอบกินอะไรเหมือนคนทั่วๆไปนั่นแหละ”
“ชั้นก็แค่คนธรรมดาๆนั่นแหละ ชั้นไม่ได้วิเศษกว่าอะไรเขาหรอก” เธอพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะกัดเบอร์เกอร์ต่อ
คัทสึไม่ได้พูดอะไร แต่เขาก็แกะกระดาษที่ห่ออาหารของเขาออกก่อนจะเริ่มกินเช่นเดียวกัน ทั้งสองเริ่มพูดคุยกันเรื่องต่างๆ ทั้งสองคุยกันหลายเรื่องมากมาย แต่หลักๆนั้นทั้งคู่ก็คุยกันเรื่อง TGF นั่นแหละ ทั้งสองคุยกันอย่างสนุกสนาน ก่อนที่จะลุกออกจากร้านหลังจากที่กินของที่ตัวเองสั่งมาจนหมด มันเป็นช่วงเวลาที่เขาสนุกมาก เขาไม่ได้คุยเรื่อง TGF กับใครแบบนี้มานานแล้ว (ที่คุยกันแบบเจอหน้า) เมื่อทั้งคู่ออกมาท้องฟ้านั้นก็เริ่มมืดแล้ว ดูเหมือนทั้งสองจะใช้เวลาค่อนข้างมากในร้านฟาร์ตฟู๊ดนั่น
ทั้งคู่เดินไปยังสถานีแต่หากทว่าก่อนที่ทั้งคู่จะผ่านประตู ก็เจอชายผมแดงในชุดสีเดียวกันกับเส้นผมของเขา เขานั่งอยู่บนม้านั่ง ข้างๆของเขานั้นมีผู้หญิงคนนึงนั่งอยู่ด้วย ผมของเธอนั้นเป็นสีน้ำตาล ผมของเธอสั้นเพียงแค่ประบ่าเท่านั้น ในมือของทั้งสองนั้นถือกระป๋องเครื่องดื่มอยู่ด้วย คัทสึหยุดก่อนจะมองสองคนนี้ เช่นเดียวกันกับสองคนนั้น พวกเขาก็มองมายังคัทสึเหมือนกัน ชายหญิงที่ถูกคัทสึจ้องมองลุกขึ้นจากม้านั่งก่อนจะเดินตรงมายังคัทสึที่หยุดนิ่ง
“บลูจัสติส? เป็นยังไงบ้าง” ชายผมแดงเอ่ยปากทักทาย
“สการ์เล็ต? นายมาทำอะไรที่นี่” ชายผมสีดำเอ่ยปากถามด้วยสีหน้าตกใจ
“สการ์เล็ต โคบายาชิ” หรือ “สการ์เล็ต ฟอลคอน” ที่ทั้งสองสู้ด้วยเมื่อคืน เขาเป็นชายที่มีชื่อเสียงระดับนึง เขาเป็นนักกีฬา E-Sport สังกัดทีม “Emperor” ซึ่งถือว่าเป็นทีมที่ใหญ่ที่สุดทีมนึงเลยก็ว่าได้ สำหรับคนที่มีความฝันเป็นนักกีฬา E-Sport หลายๆคน การที่ได้เล่นในสังกัด “Emperor” อาจจะเป็นความฝันสูงสุดก็ว่าได้
“มาสัมภาษณ์ให้กับนิตยสารน่ะ” ชายผมแดงตอบคำถามของคัทสึ
“โคบายชิ พวกเขาเป็นใครหรอ?” หญิงผมสั้นที่ยืนอยู่ข้างหลังเอ่ยปากถาม
“อ่อ ผู้ชายคนนี้คือบลูจัสติสน่ะ คนที่เราเล่นด้วยเมื่อคืนไง”
จะบอกว่าทั้งคู่รู้จักกันอยู่แล้วก็ว่าได้ ก่อนหน้านี้โคบายาชิเคยพยายามทาบทามคัทสึหลายครั้ง และคัทสึก็เคยเข้าสัมภาษณ์กับเหล่าสมาชิกในทีมของสการ์เล็ต แต่ด้วยอะไรหลายๆอย่างแล้ว ทำให้คัทสึตัดสินใจไม่เข้าร่วมทีมไปในที่สุด
“อย่างงี้นี่เอง ชั้นโยชิดะ โมเอะ หรือจะเรียกว่าแม็กม่าก็ได้” เธอแนะนำตัวก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความร่าเริง
“นาคาชิม่า คัทสึ หรือบลูจัสติสครับ ยินดีที่รู้จักครับ” ชายผมดำแนะนำตัวเช่นเดียวกัน
“ชั้นได้ยินเรื่องของคุณมาเยอะเหมือนกัน แต่เหมือนเมื่อวานจะไม่ใช่วันของคุณเท่าไหร่นะ”
“ถ้าให้ชั้นคอมเม้นท์ ชั้นว่าเป็นเพราะเพื่อนของนายมากกว่า...ชั้นเองก็ไม่เข้าใจว่าคิดยังไง สั่งให้นายมาเจอกับชั้นเนี่ย”
“ชื่ออะไรนะ...อีเล็กซ์ทริก้ารึเปล่า? ชั้นว่าถ้านายได้คู่หูที่ดีกว่านี้ นายน่าจะชนะเราไปแล้ว”
“เพราะ Mechanic* ของนายดีเลยล่ะ” เพื่อนใหม่ของคัทสึแนะนำ
คัทสึไม่ได้พูดอะไรก่อนจะเหลือบไปมองข้างหลังตัวเอง สีหน้าของเธอนั้นแสดงให้เห็นว่าเธอ “โกรธ” มาก แต่เธอพยายามเก็บความรู้สึกไว้
“โมเอะ เราไปกันเถอะ ถ้าเรากลับช้ากว่านี้ เดี๋ยวจะดึกเอา...ถ้างั้นพวกเราขอตัวก่อนนะ” ชายผมแดงพูดกับเพื่อนของตัวเอง
“แล้วเจอกันนะ” หญิงผมสั้นโบกมือบอกลาคัทสึ
คัทสึหันไปมอง “อีเล็กซ์ทริก้า” ที่กำหมัดแน่นด้วยความโกรธ
“คัทสึ...เราไปตั้งทีมไปตบพวกมันกันเถอะ”