“เมื่อวานแกแม่งสุดยอดไปเลยว่ะ! ทำประตูได้ในนาทีสุดท้ายแบบนั้น ไม่เสียแรงที่เป็นเพื่อนของชั้นจริงๆ”
เสียงทักทายที่เป็นของผู้ชายดังขึ้นในห้องนั่งเล่นของบ้านหลังหนึ่งที่มองจากภายนอกแล้วก็เป็นบ้านขนาดปกติดูแล้วไม่มีอะไรพิเศษ ในห้องนั่งเล่นนั้นมีโซฟาสีดำวางยาวอยู่ 1 ตัว เก้าอี้นวมสีเดียวกันกับพื้นไม้ที่มีผ้าปูพื้นสีแดงลายจุดขาว โต๊ะกาแฟเล็กๆ และโทรทัศน์จอแบนที่ถูกเปิดทิ้งไว้เพื่อสร้างบรรยากาศไม่ให้มันเงียบสงัดจนเกินไป กำแพงถูกทาด้วยสีขาวไร้ซึ่งการตกแต่งใดๆ ชายคนที่พูดขึ้นนั้นมีผมสั้นสีดำดูมีทรง กำลังนั่งเท้าแขนอยู่บนโซฟาอย่างสบายอารมณ์
“สุดยอดไปเลยใช่มั้ยล่ะ! ถึงแม้จริงๆจะต้องขอบคุณเจ้าชิเงรุก็เถอะ แต่ประตูก็คือประตูล่ะนะ”
ชายคู่สนทนาของชายหนุ่มผมสีฟ้าเป็นชายหนุ่มผมสั้นสีแดงรุ่นราวคราวเดียวกันที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นวมสีดำ พวกเขาทั้งสองคนกำลังพูดถึงการแข่งขันเมื่อวานนั่นเอง ซึ่งคนทำประตูคนดังกล่าวก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากชายหัวแดงที่นั่งอยู่ตรงนี้นั่นเอง ก่อนที่ชายผมสีดำคนเดิมจะพูดขึ้นอีกครั้ง
“ยังไงซะ เราทั้งสองคนก็ได้ไประดับประเทศเหมือนกัน.. แต่เราคงไม่ได้เจอกันเร็วๆนี้หรอก นางาโน่ ฟีนิกซ์”
“อา.. นั่นสินะ ก็ทีมของแกลอยลำไปตั้งนานแล้วนี่หว่า.. อูเอดะ เซนได”
“ก็มันช่วยไม่ได้นี่นะ ทีมของชั้นมันเหนือระดับจนเกินไป”
“หนอย..”
ทั้งคู่เป็นเพื่อนกันก็จริงแต่ทว่ากลับอยู่คนล่ะสโมสรกัน ในระบบเกมของ Football’s Breath Online นั้นถึงแม้จะกรอกสถานที่ตามจริงไป แต่ระบบจะเลือกสโมสรที่ผู้เล่นจะอยู่ให้ในละแวกนั้นๆแทน เพราะฉะนั้นแล้วต่อให้จะเขียนสถานที่เดียวกันไป แต่ก็มีโอกาสที่จะอยู่คนละทีมกันได้ เหมือนกับชายสองคนนี้นั่นเอง
“แต่ก็เพราะแกนะ ฮิเดโอะ ที่ทำให้นางาโน่ ฟีนิกซ์ เบียดเข้ามาเป็นที่ 2 จนได้ไปแข่งระดับประเทศได้น่ะ ยืดอกไว้หน่อย”
“เดี๋ยวซักวันชั้นจะต้องชนะทีมของแกให้ได้เลยคอยดู..”
ชายผมสีแดงกัดฟันตอบกลับการถากถางเล็กๆน้อยๆตามประสาเพื่อนฝูงจากชายผมสีดำที่มีนามว่า ทาเคตะ จุนจิ ชายผมดำหัวเราะด้วยความชอบอกชอบใจก่อนจะพูดต่อ
“งั้นก็ช่วยแสดงให้ดูหน่อยละกันว่าจะทำได้จริงรึเปล่า ไว้เจอกันที่รอบชิง”
“อา.. เจอกันที่รอบชิง”
-------------
Football’s Breath Online หรือ FBO เป็นเกมโลกเสมือนจริงขนาดใหญ่ที่เรียกได้ว่ากำลังเป็น Talk of the Town ของหมู่วัยรุ่นสมัยนี้เลยก็ว่าได้ เพราะเป็นการทำให้ความฝันของใครหลายๆคนเป็นจริงขึ้นมา ไม่มีข้อจำกัดใดๆ ทั้งเพศ ความสูง น้ำหนัก หรือความพิการ ก็ไม่เป็นอุปสรรคต่อการเล่นเกมของพวกเขาทุกๆคน เพราะในเกมนี้พวกเขาคือนักฟุตบอลมืออาชีพ
ฮิเดโอะก็เป็นหนึ่งในวัยรุ่นที่มีความฝันเฉกเช่นเดียวกับใครหลายๆคน อยากจะลองอะไรใหม่ๆเขาจึงได้ลองเล่นเกมนี้และพบว่าเขาชอบมันมาก เพราะมันเหมือนได้เป็นนักฟุตบอลจริงๆ มีตารางฝึกซ้อมและตารางการแข่งขัน การฝึกซ้อมที่เสมือนจริง พร้อมกับระบบค่าสเตตัสที่ทำให้ทุกคนต้องหมั่นฝึกซ้อมเพื่อจะเก่งขึ้นให้ได้ อีกทั้งระบบการแข่งขันที่เสมือนจริงขึ้นชั้น ตกชั้น หรือได้ไปแข่งระดับประเทศ ซึ่งเขาก็กำลังจะไปในอีกไม่ช้านี้
เมื่อวานเป็นการแข่งขันนัดสุดท้ายของทุกๆสนามในลีค แต่สำหรับฮิเดโอะและเพื่อนร่วมทีมของเขามันสำคัญมากๆ เพราะว่าถ้าเขาชนะในเกมนั้น จะทำให้ นางาโน่ ฟีนิกซ์ สามารถผ่านเข้าไปแข่งขันในระดับประเทศได้ และการทำประตูในช่วงเวลาที่สุดแสนจะบีบคั้นหัวใจนั้น ก็ทำให้พวกเขาผ่านเข้าไปได้ในที่สุด ในเวลานั้นฮิเดโอะก็ไม่ต่างอะไรจากฮีโร่ของทีมเลย
เมื่อเข้าสู่ระดับประเทศ จากญี่ปุ่นที่มี 47 จังหวัด จะมี 2 ทีมที่เป็นตัวแทนต่อ 1 จังหวัด นั่นหมายความว่าจะมีสโมสรที่เข้าแข่งขันทั้งหมด 94 ทีมด้วยกัน จะมาห้ำหั่นกันในรายการ FBO Japan Tournament เพื่อชิงความเป็นหนึ่งว่าสโมสรไหนในเกม FBO จะแข็งแกร่งที่สุดในเกมนี้ ซึ่งจะเริ่มต้นการแข่งขันภายในอีกเพียงแค่หนึ่งสัปดาห์เท่านั้น ผู้เล่นทุกๆคนจึงต้องทำการฝึกซ้อมอย่างหนัก เพื่อให้พร้อมและค่าสเตตัสของพวกเขาสูงที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฮิเดโอะก็เช่นเดียวกัน ตอนนี้เขาอยู่ในเกมและกำลังจะฝึกซ้อมกับเพื่อนร่วมทีมในทีมนางาโน่ ฟีนิกซ์ของเขา
“วันนี้เราจะมาฝึกการจ่ายบอลและครองบอลกัน เรามีกัน 16 คนใช่ไหม ? งั้นแบ่งเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มละ 8 คน..”
ชายในชุดวอร์มสีดำออกคำสั่งแก่ลูกทีมของเขา ตำแหน่งของชายคนนี้ก็คงหนีไม่พ้นสิ่งที่เรียกว่าโค้ช ผู้คอยฝึกสอนและกำกับดูแลทีมนั่นเอง หลังจากสิ้นคำสั่งของเขาสมาชิกในทีมก็ถูกแบ่งเป็น 2 กลุ่มกลุ่มละ 8 คนเป็นที่เรียบร้อย และจากนั้นก็ถูกแบ่งอีกเป็นทีมละ 4 คนซึ่งสวมเสื้อเอี๊ยมต่างสีกันได้แก่สีน้ำเงินและสีเขียว พร้อมกับมีลูกบอล 2 ลูก
“ฟังให้ดีๆนะ ชั้นจะพูดแค่ครั้งเดียวเท่านั้น”
“ชั้นเอากรวยมาตั้งเป็น 4 มุมเพื่อกำหนดอานาเขตสี่เหลี่ยมนี้ให้แล้ว แต่ล่ะสีส่งคนสองคนเข้ามาในกรอบนี้ซะ ส่วนสี่คนที่เหลือไปยืนอยู่กันคนล่ะด้านของเขต อ้อ สีเดียวกันต้องอยู่ตรงข้ามกันนะ”
“เอาล่ะ จากนี้เอาบอลไปสีละลูก สิ่งที่ชั้นอยากให้พวกแกทำกันก็คือจ่ายบอลให้สีของตัวเองไปเรื่อยๆ พยายามจ่ายให้ทั่วถึง ในไปนอก นอกไปใน ในไปใน โอเคนะ พวกแกคงทำกันได้ เอ้า เริ่มเลย!”
สิ้นสุดคำพูดของโค้ชคนนี้ การฝึกของทั้งสองกลุ่มก็แทบจะเริ่มขึ้นในทันที การฝึกดำเนินไปอย่างราบรื่น ไม่มีอุปสรรคใดๆ การฝึกครองบอลและจ่ายบอลครั้งนี้ก็เหมือนกับเป็นแค่การอุ่นเครื่องของวันเท่านั้น เพราะชีวิตนักฟุตบอลอาชีพก็ต้องฝึกซ้อมอย่างหนัก ยิ่งพวกเขานั้นจะต้องไปแข่งระดับประเทศด้วยเวลาที่เหลืออีกแค่หนึ่งสัปดาห์เท่านั้น มันไม่ใช่งานง่ายเลย
“ฮึบ!”
ชายหนุ่มหัวแดงที่ได้อยู่ในกรอบสี่เหลี่ยมนั้นก็พยายามฝึกอย่างหนัก แต่เรื่องการจ่ายบอลก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาถนัดมากเท่าไหร่นัก ยิ่งต้องจ่ายให้เร็วและต้องดูการเคลื่อนไหวของทีมอีกสี เพราะมิเช่นนั้นแล้วบอลอาจจะชนกันหรือตัวของพวกเขาเองนั้นจะชนกันจนทำให้ต้องเริ่มต้นใหม่ แต่เขาก็ยังสามารถเอาตัวรอดไปได้ด้วยการแต่งบอลของเขา
หลังจากผ่านการฝึกชนิดที่เหมือนการอุ่นเครื่องไป ก็มีการฝึกต่างๆมามากมาย แต่อย่างที่โค้ชได้บอกเอาไว้ก่อนเริ่มก็คือวันนี้จะเน้นไปที่การจ่ายบอลและการครองบอลเสียเป็นส่วนใหญ่ เรียกได้ว่าคนที่ไม่ถนัดการจ่ายเท่าไหร่อย่างฮิเดโอะก็ค่อนข้างจะลำบากอยู่เหมือนกัน แต่ถ้าเราไม่ฝึกเลย เราจะเก่งขึ้นได้อย่างไรล่ะ จริงไหม เพราะฉะนั้นยังไงก็ต้องฝึกเท่านั้น
“ไอ้หมอนั่น.. มันสุดยอดจริงๆนั่นแหละ”
“เออดิ มันถึงขั้นได้ฉายาว่า ผู้รังสรรค์ เลยนะ..”
เมื่อเข้าสู่การฝึกจ่ายบอลโดยจะมีคนรอรับอยู่ตามโซนต่างๆ และมีตัวคอยตัดบอลอยู่ ซึ่งเป็นหน้าที่ของผู้เล่นที่จะต้องจ่ายไปให้ถึงตัวรอรับที่อยู่ในโซนต่างๆให้ได้ โดยไม่ไปไกลมาก ไม่ล้น และต้องผ่านตัวตัดบอลให้ได้ด้วย ซึ่งเมื่อถึงตาของชายที่ถูกขนานนามว่าผู้รังสรรค์อย่างฮิเดโอะ ชิเงรุ ที่เป็นตำแหน่ง Playmaker กับการจ่ายบอลที่แม่นยำของเขา เรียกได้ว่าแทบจะได้คะแนนเต็มจากการฝึกนี้แค่เพียงคนเดียวเลยก็ว่าได้ จนทำให้เกิดเสียงฮือฮาตลอดเวลา จากการฝึกของชายผมสีบลอนด์นี้ ฮิเดโอะก็อดไม่ได้ที่จะต้องอิจฉาการจ่ายบอลระดับพระเจ้าแบบนั้น
แต่ความอิจฉาของเขาก็หมดลงไปอย่างรวดเร็วเมื่อเขาได้หันไปเจอกับการซ้อมของชายหนุ่มอีกคนหนึ่ง
“ส่วนไอ้เจ้านี่น่ะเหรอ.. มีดีแค่แรงควายจริงๆ”
“โถ เท็ตสึเอ้ย.. อย่างน้อยขอแค่จ่ายบอลระยะ 4 หลาก็ได้..”
ในขณะที่มีจุดสูงสุดมันก็ต้องมีจุดต่ำสุดอย่างชายหนุ่มผมสีฟ้าที่ดูยุ่งเหยิงนามว่า อาเคจิ เท็ตสึนั้นที่ไร้ซึ่งทักษะในการจ่ายบอลละทักษะพื้นฐานใดๆทั้งสิ้น ขนาดการจะจ่ายบอลให้เพื่อนร่วมทีมที่อยู่ข้างหน้านั้นยังจะลำบากเลย แล้วใครดันไม่รู้ทำอีท่าไหน นำสองคนนี้มาฝึกซ้อมพร้อมๆกันนั้นยิ่งทำให้เกิดข้อแตกต่างให้เห็นชัดมากยิ่งขึ้นไปอีก
ฮิเดโอะก็แอบอมยิ้มอยู่ในใจเพราะว่าอย่างน้อยที่สุดเขาก็ไม่ถึงขั้นนั้น
-----------
“ไหนเมื่อกี๊ใครมันดูถูกชั้นห๊ะ!!”
“ชะ..ชั้นเปล่า..นะ”
ปิดท้ายการฝึกซ้อมของวันนี้ด้วยการหลบการแทคเคิล ว่าง่ายๆก็คือการเลี้ยงหลบนั่นแหละ และแน่นอนว่าฝ่ายตรงข้ามที่สมาชิกในทีมจะต้องทำการฝึกด้วยก็หนีไม่พ้นเท็ตสึชายผู้ขาดทักษะพื้นฐานทุกๆอย่างแต่มีแรงอันมหาศาล ตั้งแต่เริ่มการฝึกนี้มายังไม่มีใครที่สามารถฝ่ากำแพงหัวฟ้าคนนี้ได้เลยซักคน คนล่าสุดก็เพิ่งโดนชายหัวฟ้าเบียดจนล้มไปอย่างหมดท่า แต่สำหรับคนต่อไปนี้อาจจะเป็นการเจอกันตัวต่อตัวที่น่าดูที่สุดแล้วก็ว่าได้
“ต่อไป ฮิเดโอะ ชิเงรุ!”
“ครับ”
ถึงตาของชิเงรุเสียที ชายคนนี้ผู้ถูกขนานนามว่าผู้รังสรรค์หรือ The Creator เริ่มทำการเลี้ยงบอลตรงไปยังตัวของเท็ตสึอย่างไม่ลังเล หนุ่มหัวฟ้ายืนตั้งท่ารอการมาเยือนของผู้รังสรรค์อย่างไม่ลดละด้วยแววตาที่มุ่งมั่นหวังจะสกัดการเลี้ยงฝ่าของเขาให้ได้ ชิเงรุเลี้ยงมาเป็นเส้นตรงจนกระทั่งจะถึงหน้าของเท็ตสึ เขาตัดสินใจโยกหลอกไปทางขวา แต่แน่นอนว่าระดับเท็ตสึนั้นอ่านขาดว่านั่นเป็นเพียงแค่การโยกหลอกเท่านั้น เส้นทางที่แท้จริงที่ผู้รังสรรค์นั้นจะไปคือทางซ้าย ใช่ ชิเงรุโยกไปทางซ้ายก็จริงแต่ในขณะเดียวกันกับการโยกนั้น เขาก็ใช้ทักษะเฉพาะตัวของเขากระดกบอลทำเป็น Rainbow ข้ามหัวของเท็ตสึไปได้อย่างง่ายดาย ชายหัวฟ้าหันไปมองชายที่สมบูรณ์แบบทุกอย่างเลี้ยงผ่านไปอย่างหน้าตาเฉย ด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะต้องเอาชนะผสมไปกับความนับถือ เสียงปรบมือดังมาจากข้างสนามไม่ว่าจะเป็นจากผู้เล่นด้วยกันเอง หรือจะเป็นจากสตาฟ และตัวโค้ชเองก็ตาม มันเป็นการเลี้ยงที่สวยงามจริงๆ
“สมแล้วที่เป็น Ace..” ฮิเดโอะพูดขึ้นเบาๆก็อดที่จะอิจฉาชิเงรุไม่ได้
แต่โค้ชก็ไม่ปล่อยบรรยากาศนี้ให้อยู่นาน เขารีบพูดขึ้นตัดบทเพื่อเริ่มการฝึกต่อทันที
“ต่อไป! ทามุระ ฮิเดโอะ!!”
“อ๊ะ.. คะ ครับ!”
ต่อไปก็ถึงตาของฮิเดโอะที่แทบจะลืมไปเลยว่าเมื่อจบตาของชิเงรุไปจะถึงคิวของเขาแล้ว เขารับบอลมาจากสตาฟที่ยืนอยู่ข้างๆเขา ก่อนจะเลี้ยงบอลไปอย่างเนิบๆช้าๆ เพื่อเป็นการอ่านทางตัวของเท็ตสึด้วย แต่ตอนนั้นเองเท็ตสึก็ได้โพล่งขึ้นมาว่า..
“ถึงแม้นายจะเป็นฮีโร่ของพวกเราก็จริง แต่ชั้นไม่ออมมือให้หรอกนะจะบอกให้”
“ก็ต้องการแบบนั้นอยู่แล้วละน่า!!”
ทั้งสองต่างมีไฟที่ต้องการจะสู้กับคู่ต่อสู้ที่อยู่ตรงหน้าของตัวเองทั้งนั้น ทั้งสองมีแววตาที่แน่วแน่ที่จะฝ่าและป้องกันฝ่ายตรงข้ามให้ได้ ฮิเดโอะวิ่งเลี้ยงบอลไปจนถึงหน้าของเท็ตสึ ก่อนที่จะตัดสินใจแตะบอลไปยาวๆลอดขาของชายหัวฟ้าพร้อมกับวิ่งออกตัวอย่างสุดความสามารถ เป็นการประลองความเร็วล้วนๆเลยก็ว่าได้สำหรับการเลี้ยงฝ่าไปครั้งนี้
“ใช้ความเร็วงั้นเหรอ อย่ามาดูถูกกันหน่อยเลยน่า!!”
เท็ตสึเมื่อรู้เช่นนี้จึงรีบหันตัวกลับแล้วออกวิ่งอย่างเต็มแรงเพื่อจะไล่ตามชายหัวแดงให้ทัน ถึงแม้ว่าฮิเดโอะจะเป็นฝ่ายออกตัวก่อนก็จริง แต่ระยะทางนั้นก็ไม่ได้ห่างขึ้นเลย ซ้ำร้ายระยะทางกำลังค่อยๆถูกบีบให้สั้นลงเรื่อยๆ
(บ้าน่า.. เจ้านี่วิ่งเร็วขนาดนี้เลยเหรอ)
(มันเร็วชะมัดเลยแฮะ สกัดบอลตอนนี้อันตรายแน่นอน ต้องเร็วกว่ามันอีกหน่อย)
(ชั้นต้องเร็วขึ้นกว่านี้!)
ทั้งสองเร่งความเร็วของตัวเองขึ้นอีกในระยะสุดท้ายก่อนที่จะมีใครซักคนนี้ได้แตะบอลและจะเป็นผู้ชนะในการดวลตัวต่อตัวครั้งนี้ทันที แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่เกิดระยะห่างระหว่างสองคนนี้อีกเลยนับตั้งแต่การย่นระยะของเท็ตสึ จนกระทั่งเท็ตสึทำการตัดสินใจสุดท้าย
(เป็นไงเป็นกันละงานนี้!!)
เท็ตสึระเบิดสปีดครั้งสุดท้ายก่อนจะพุ่งเข้าไปโดยใช้ขาเพื่อสกัดบอลให้ออกนอกสนามไป ในขณะเดียวกันที่ฮิเดโอะกำลังจะแตะบอลได้แล้วอีกเพียงแค่ก้าวเดียวเท่านั้น แต่บอลก็ถูกสกัดและพุ่งแหวกอากาศออกไปชนกับสแตนด์ข้างสนามในที่สุด เป็นการจบการดวลตัวต่อตัวครั้งนี้เสียที
“แฮ่ก แฮ่ก..”
“แฮ่ก.. กับไอ้เจ้านี่มันเหนื่อยชะมัดเลย”
ทั้งสองลงไปนอนแผ่หลาท่ามกลางพื้นสนามหญ้าสีเขียวชอุ่มอย่างไม่ลังเลใดๆ ทั้งคู่หันมามองหน้ากันก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาด้วยความชอบอกชอบใจ ชายหนุ่มผมสีแดงก็พูดขึ้นด้วยอารมณ์ที่ยังคงร้อนแรงอยู่
“คราวหน้าชั้นจะต้องวิ่งเร็วกว่าแกให้ได้เลย คอยดูเถอะ”
“นายทำให้ชั้นต้องเอาจริงถึงขนาดนี้ได้ ไม่เลวเลยนิ”
ทั้งสองพยักหน้าให้ซึ่งกันและกัน ก่อนจะจับมือเป็นการแสดงมิตรภาพของเพื่อนร่วมทีม แสงดวงอาทิตย์ที่สาดส่องมานั้นถูกเติมเต็มด้วยสีแดงอ่อนๆแสดงให้เห็นว่าตอนนี้ก็เย็นแล้ว โค้ชมองไปที่นาฬิกาข้อมือสีดำของเขา ก่อนจะตะโกนเรียกผู้เล่นทุกๆคน
“ทุกคนทำได้ดีมาก!! ขอให้พวกแกทุกคนตั้งใจแบบนี้ทุกๆวันล่ะ”
“ศึกใหญ่ระดับประเทศรอเราอยู่! การฝึกซ้อมของวันนี้ขอจบลงเท่านี้”
“เลิกได้!!”