เสียงรถไฟที่วิ่งด้วยความเร็วสูงบนลางนั้นดังขึ้น รอบๆนั้นเต็มไปด้วยต้นไม้ที่ตั้งเรียงรายรวมตัวกันเป็นป่า รถไฟคันนี้มันยังคงวิ่งต่อไปเรื่อยๆ ความเร็วของมันนั้นมากพอที่จะฉีกสิ่งที่ขวางมันให้แหลกละเอียดเป็นชิ้นๆ ถ้าหากขึ้นไปบนเพดานของรถไฟ ถ้าหากร่างกายไม่แข็งแกร่งพอ คงถูกสายลมพัดตกจากขบวนรถไฟอย่างแน่นอน มันคงไม่มีใครบ้าหรือกล้าที่จะขึ้นไปบนรถไฟเวลานี้หรอก...เว้นเสียแต่
“ย้ากกก” ชายผมสีทรายในชุดสีน้ำเงินคำรามก่อนจะส่งหมัดของเขาไปยังศัตรู
หากทว่าหมัดของเขาถูกปัดไว้ได้หมด โดยชายผมสีเทา ผู้มีใบหน้าคมคาย เขาสวมชุดสูทสีดำคล้ายๆกับสายลับอะไรอย่างนั้น เขามองผ่านบลูจัสติสผ่านทางแว่นตาของเขา ชายผมเทาคนนี้ง้างก่อนจะเตรียมจะชกใส่หน้าของบลูจัสติส แต่ชายผมสีทรายจับมือไว้ก่อนจะออกแรงทุ่ม หากทว่าชายในชุดสูทยังสามารถลงมายืนได้ เขาเตะแต่บลูจัสติสยกมือมาป้องไว้ได้ แต่ถึงจะไม่โดนแรงกระแทกเต็มๆแต่ด้วยแรงลม มันทำให้เขาเซออกไปยืนอยู่ตรงขอบรถไฟ ถ้าหากตกลงไปล่ะก็ ชายผมสีทรายไม่อยากจะคิดเลยว่าสภาพร่างของเขาเป็นยังไง
ชายผมเงินวิ่งมาเตรียมจะผลักร่างของบลูจัสติสลงไปข้างล่าง หากทว่าไม่ทันที่เขาจะถึงตัวก็มีกล่องปริศนาดักเขาไว้ ร่างของชายผมสีเงินเข้าไปในกล่อง ในขณะเดียวกันกล่องอีกอันปรากฏตรงหน้าของบลูจัสติส ชายผมสีทรายกระโดดเข้าไปในวัตถุสี่เหลี่ยมอย่างไม่ลังเล ประตูนั้นปิดลงก่อนที่เมื่อประตูเปิดมาอีกที ชายผมสีเทาปรากฏอยู่ตรงที่ขอบรถไฟแล้ว บลูจัสติสวิ่งไปก่อนจะกระโดดถีบแผ่นหลังของเขา มันผลักร่างของเขาลงไป ชายผมสีทรายหันก่อนจะยกนิ้วโป้งให้กับชายคนนึงที่ล่องลอยอยู่บนอากาส เขาเป็นชายที่สวมหมวกทรงปานามา มันปิดดวงตาของชายคนนี้ พร้อมกับชุดสีดำ ในมือของเขามีคทาสีทองอยู่ด้วย
“เยี่ยมมาก ทริคสเตอร์” ชายผมสีทรายพูดกับสหายที่ลอยอยู่ในอากาศ
“ไม่มีปัญหา กลแค่นี้เป็นเรื่องจิ๊บๆ” ชายที่ถูกเรียกว่าทริคสเตอร์พูดพลางควงคทาของเขา
“อย่างงั้นหรอ?” เสียงของชายอีกคนพูดขึ้นมา
ทั้งสองหันกลับไปก่อนจะเห็นชายผมสีเงินกลับมายืนอยู่ที่เดิม ทั้งสองกวาดสายตาหาต้นเหตุที่ชายผมสีที่ทำให้เขาไม่ล่วงลงไปข้างล่าง ก่อนจะเห็นหญิงผมสีชมพูในชุดสีชมพูสดใสลอยอยู่กลางอากาศเช่นเดียวกัน กระโปรงของเธอนั้นเป็นสีขาวมันสั้นไม่ถึงหัวเข่าด้วยซ้ำ ในมือของเธอถือไม้คทาเหมือนกัน แต่เป็นรูปดาวที่หัวของมัน
“ขอบใจมาก สตาร์ การ์เดี้ยน ไม่ได้เธอร่างของชั้นคงแหลกไปแล้ว”
“ไม่มีปัญหา แล้วจะเอายังไงต่อดี เนเมซิส?” หญิงผมสีชมพูเอ่ยปากถามชายผมสีเงินนามเนเมซิส
“นั่นซินะ...” เขาจับคางของตัวเองพร้อมกับทำหน้าครุ่นคิด
“จัดการบลูจัสติสกันก่อนเถอะ” ชายผมสีเงินพูดพร้อมกับวิ่งตรงไปยังบลูจัสติสอีกครั้ง
“ทริคสเตอร์ คุ้มกันชั้นด้วย” บลูจัสติสหันไปสั่งเพื่อนของตัวเอง
“โอเค เดี๋ยวจัดให้” ทริคสเตอร์ตอบรับคำสั่งของชายผมน้ำสีทราย
บลูจัสติสกับเนเมซิสวิ่งตรงเข้าหากัน ชายในแว่นตากระโดดก่อนจะส่งหมัดตรงมายังบลูจัสติส แต่ชายในชุดสีน้ำเงินโยกหลบได้ เขาเตรียมจะสวนหมัดกลับ แต่เขาไม่สามารถส่งหมัดออกไปได้ เขารู้สึกว่าหมัดของเขานั้นถูกอะไรดันกลับ เขามองไปก่อนจะเห็นหญิงผมสีชมพูที่ดูเหมือนจะเป็นสาเหตุที่เขาไม่สามารถปล่อยหมัดใส่หน้าหล่อๆของเนเมซิส คู่ต่อสู้ของบลูจัสติสเห็นโอกาสก่อนจะหมุนตัวและเตะใส่เต็มๆหน้าของบลูจัสติส แรงกระแทกนั้ทำให้เขาล้มลงไป หลังของเขากระแทกลงกับหลังคาของรถไฟ เนเมซิสเตรียมจะซ้ำ บลูจัสติสก็พยายามจะหลบ แต่เขาถูกอะไรบางอย่างรัดขาของเขาไว้ไม่ให้เขาสามารถขยับได้
“อ๊า!!” หญิงผมสีชมพูร้องออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ
เนเมซิสหันไปยังต้นเสียงก่อนจะเห็นนกพิราบจำนวนมากรุมจิกเธออยู่ บลูจัสติสอาศัยจังหวะนี้จัดการต่อยสวนเข้าไปเต็มๆเบ้าหน้าของ แรงกระแทกนั้นทำให้เนเมซิสถอยออกไปออก แว่นตาของเขานั้นหักออกเป็นสองท่อนก่อนจะหล่นลงพื้น ถ้าหากนี่เป็นการต่อสู้จริงๆการที่แว่นตาของเนเมซิสแตกนั้น มันคงทำให้บลูจัสติสได้เปรียบไม่น้อย แต่ในโลกนี้ไม่ได้เป็นอย่างนั้น บลูจัสติสจับเอาหน้าของเนเมซิสะกดลงกับเหล็กที่หุ้มรถไฟ บลูจัสติสต่อยเข้าใส่ใบหน้าของเนเมซิส ต่อยอีกครั้ง บลูจัสติสหันกลับไปหาทริคสเตอร์ ชายผมสีทรายพยักหน้าส่งสัญญาณให้คู่หูของเขา ชายผู้สวมหมวกปานามาดีดนิ้ว มันทำให้กล่องปริศนาขึ้นมาอยู่ใต้ร่างของเนเมซิส
“เหลือแค่ปิดกล่องทุกอย่างก็เรียบร้อย” เนเมซิสพูดพลางลดระดับตัวเองลงมาจะมาปิดกล่อง
“อย่าทำร้ายเนเมซิสนะ” หญิงผมสีชมพูตะโกน
แสงสีชมพูพุ่งตรงออกมาจากหญิงสีชมพู แสงนั้นทำให้นกพิราบที่รุมจิกเธอนั้นบินหนีออกไปคนละทิศคนละทาง เธอยื่นคทามายังทริคสเตอร์ก่อนจะยิงลำแสงสีชมพู ลำแสงนั้นพุ่งออกไป ชายที่หมวกปิดบังใบหน้าพยายามจะหลบ แต่ไม่ทัน แสงสีชมพูนั้นกระแทกร่างของทริคสเตอร์เข้าใส่เต็มๆ ร่างของเขานั้นลอยก่อนจะตกจากรถไฟไปในที่สุด บลูจัสติสหันกลับไปก่อนจะตะโกนเรียกชื่อของเขา ชายผมสีทรายหันกลับมาเจอชายผมสีเงินลุกขึ้นมาจากโลงก่อนจะเอาหน้าของเขากระแทกกับขอบโลง ก่อนที่เนเมซิสจะหมุนตัวก่อนจะศอกใส่เต็มๆหน้า แรงกระแทกนี้ทำให้ชายในชุดสีน้ำเงินถอยออกไป เนเมซิสวิ่งมา ชายในชุดสีน้ำเงินล้วงกระเป๋ากางเกงของตัวเองก่อนจะเขวี้ยงใส่หน้าของเนเมซิส
“อ๊ากกก” ชายผมสีเงินร้องพร้อมกับเอามือปิดตาของตัวเอง
บลูจัสติสวิ่งไปพร้อมกับเตรียมจะฉวยอากาศจับคู่ต่อสู้ของเขาเหวี่ยงลงไป แต่เมื่อเขาเข้าใกล้นั้น ชายผมสีเงินก็ลดมือลงก่อนจะยิ้มพร้อม รอยยิ้มนั้นมันทำให้บลูจัสติสรู้แล้วว่าเขาพลาด เขาใช้มือของเขาล้วงไปยังเสื้อก่อนจะกลับออกมาพร้อมกับปืนพกในมือ ชายผมสีเงินลั่นไก กระสุนนั้นลอยออกมาจากปากกระบอกปืน ชายผมสีทรายทิ้งตัวก่อนจะหลบกระสุนปืนได้ กระสุนนั้นบินเฉี่ยวหน้าไป แต่แม้เขาจะหลบกระสุนปืนได้ เมื่อเขารู้ตัวเขาก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่อยู่บนอกของเขา เขาก้มมองไปก่อนที่ตัวเองจะเห็นแผลที่ถูกเปิดออก บลูจัสติสแหงนหน้าขึ้นไปก่อนจะเห็นหญิงผมมีชมพูยืนอยู่พร้อมกับคทาในมือ กระสุนมะกี้เป็นเพียงแค่ตัวล่อเท่านั้น และเป้าหมายจริงๆของคู่ต่อสู้เขาคือเวทย์มนต์ของหญิงผมสีชมพูหรือ “สตาร์ การ์เดี้ยน”
“แพ้แล้วงั้นหรือ...” บลูจัสติสพูดเบาๆ
ก่อนที่ร่างของเขาจะล้มลงไปนอนกับเพดานรถไฟ ตัวอักษรสีแดงปรากฏขึ้นมาพร้อมกับเขียนว่า “แพ้”
=====
“โทชิ...เราแพ้มา 5 เกมติดแล้วนะ ชั้นว่าวันนี้เราพอก่อนดีไหม?” คัทสึที่นั่งอยู่หน้าคอมเขียนถึงเพื่อนของเขาผ่านทางระบบพูดคุยในเกม
“อืม ชั้นเองก็ว่างั้น” โทชิเห็นด้วยกับเพื่อนของเขา
“ทำไมเราแพ้มาหลายเกมแล้วนะ?” ชายผมน้ำตาลเอ่ยปากถามคัทสึ
“จริงๆชั้นว่าชั้นพอรู้แหละ...ชั้นว่าวิธีการเล่นของนายไม่เหมาะกับเกมนี้น่ะซิ” คัทสึออกความเห็นไปตรงๆ
“หมายความว่ายังไง?” โทชิเอ่ยปากถาม
“นายพยายามจะล็อคอีกฝ่ายมากเกินไปน่ะซิ แล้วในรูปแบบ 2v2 ถ้าจำนวนผู้เล่นยังเท่ากัน แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เราจะล็อคใครไว้ได้” คัทสึออกความเห็นในฐานะผู้เล่นที่เล่นมานานกว่า
“ชั้นว่านายน่าจะลองปรับท่าหรืออะไรบ้างก็ดีนะ” ชายผมดำออกความเห็น
“นายจะให้ชั้นปรับท่าเนี่ยนะ? ไม่มีทางล่ะ ชั้นต้องยึดถือวิถีนักมายากลของชั้นไว้” โทชิปฏิเสธคำแนะนำนของคัทสึ
“เอาเถอะ ว่างั้นก็ได้” ชายผมสีดำตอบกลับไป
=====
คัทสึเดินกลับจากโรงเรียนของเขา ท้องฟ้านั้นเริ่มมืดแล้ว ตั้งแต่ที่เขาเริ่มชมรม TGF มา เขาก็กลับเย็นเกือบทุกวัน ทุกคนต่างฝึกหนักทุกวัน ไม่ว่าจะเป็นตัวเขา , นิชิมูระ , โอกาซากิ หรือแม้แต่โทชิก็ตาม แม้เขาจะไม่เข้าใจก็ตามว่าทำไมอยู่ดีๆโทชิฮึดมาเล่น TGF กับพวกเขาด้วย คัทสึเคยถามเหตุผล เขาตอบกลับมาว่า “เขาแค่อยากเล่น” ซึ่งมันเป็นคำตอบที่ดูไม่น่าเชื่อถือเท่าไหร่ แต่คัทสึก็ไม่ค่อยอยากจะจู้จี้เรื่องนี้เท่าไหร่นัก เขามาถึงหน้าบ้านของเขา ชายผมดำเอื้อมมือไปบิดลูกบิด ประตูนั้นเปิดออกแสดงว่ามีคนมาถึงที่บ้านของเขาแล้ว
“กลับมาแล้วครับ” คัทสึตะโกน
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านจ้า” เสียงของแม่เขาด้งขึ้นมา
ชายผมดำถอดรองเท้าของเขา แต่ในขณะที่เขาถอดรองเท้าอยู่นั้น เขาก็เหลือบมองพื้น มันมีรองเท้าเพิ่มขึ้นมาคู่นึง มันเป็นรองเท้าที่เขาไม่คุ้นเท่าไหร่ เขาไม่รู้ว่ามันเป็นรองเท้าของใคร แต่ดูเหมือนจะเป็นรองเท้าของผู้หญิง เขามองเห็นกระเป๋าลากสีฟ้าวางอยู่ด้วย ถ้าหากเดาแล้วคงมีใครมาเยี่ยมบ้านเขากระมั้ง เขาจะเดินขึ้นบนบ้าน เพราะเขาขี้เกียจไปนั่งคุยกับ “แขก” ที่จะชวนเขาคุยล้านแปดเรื่อง จะถามว่าการเรียนเป็นไงบ้าง มีแฟนแล้วรึยัง บลาๆ มันเป็นเรื่องน่ารำคาญมากที่สุดเรื่องนึงสำหรับเขาเลยก็ว่าได้ ชายผมสีดำก้าวเท้าขึ้นบันได แต่ไม่ทันที่เขาจะถึงชั้นที่สองของบ้าน เขาก็ได้ยินเสียงของใครบางคนวิ่งตรงมายังเขา
“คัทสึ!!” หญิงผมสีดำที่ผมยาวสลวยกระโดดมาก่อนจะกอดคอเขา
เธอเป็นหญิงร่างเล็ก ดวงตาของเธอนั้นเป็นสีฟ้า เธอกอดคอของคัทสึไว้แน่น แม้เธอจะร่างเล็กแต่มันก็ทำให้คัทสึเสียการทรงตัวได้เหมือนกัน เขารีบคว้าราวบันไดที่ทำจากไม้ มันทำให้ร่างของเขาไม่ตกลงกระแทกกับพื้นไม้ที่อยู่ชั้นล่าง
“คิดถึงจังเลย ไม่ได้เจอกันตั้งนาน” เธอพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ
“เดี๋ยวๆ ปล่อยก่อน” คัทสึพูดพลางบอกให้หญิงที่กอดรัดเข้าอยู่ปล่อยเขาออก
เธอปล่อยออก ก่อนที่เธอจะยิ้มให้คัทสึ เธอเป็นเด็กสาวหน้าตาน่ารัก ด้วยขนาดตัวที่เล็กของเธอจึงรู้สึกว่าเธอนั้นดูน่าทะนุถนอม อายุของเธอนั้นน่าจะใกล้ๆกับเขา น่าจะน้อยกว่าปีนึง หัวของเขาสับสนไปหมดว่าเธอเป็นใคร ใบหน้าของเธอนั้นยิ้มด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสดใส เขารู้สึกว่าเขารู้จักเธอ แต่เขาคิดไม่ออกว่าชื่อของเธอนั้นคืออะไรและเธอเป็นใคร
“เธอคือ...?” คัทสึชี้นิ้วพร้อมกับถาม
“ลูกจำซากิจังไม่ได้หรอลูก?” ผู้เป็นแม่ชะโงกหน้ามาตอบ
“ซากิ” ชื่อนี้เป็นชื่อที่พอพูดแล้วคัทสึนึกออกทันที เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของคัทสึ เธออายุน้อยกว่าคัทสึเพียงแค่ปีเดียวเท่านั้น ช่วงเด็กๆทั้งสองคนมักจะไปไหนมาไหนด้วยกัน จะเรียกว่าสนิทกันระดับนึงเลยก็ว่าได้ แต่พอทั้งสองโตขึ้น ทั้งสองเริ่มเจอกันน้อยลงและในที่สุดนั้นทั้งคู่ก็เรียกว่าขาดการติดต่อกันในที่สุด เพราะงี้เขาจึงจำไม่ได้ว่าใบหน้าของเธอนั้นเป็นยังไง แต่ถึงทั้งสองจะไม่ได้เจอหน้ากันนานขนาดไหน คัทสึก็มีความสุขที่ได้เจอกับซากิ
“ไม่ได้เจอกันเลยนะ ซากิ เป็นยังไงบ้าง?” คัทสึเอ่ยปากถาม
“สบายดีค่ะ แล้วคัทสึเป็นยังไงบ้าง?” หญิงผมสีดำตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
“แล้วมาที่ทำไมหรอ? มีธุระแถวนี้?” คัทสึเอ่ยปากถาม
ที่ตอนเด็กๆคัทสึได้เล่นกับซากิอยู่บ่อยๆนั้นเพราะช่วงปิดเทอมหน้าร้อน คัทสึมักจะอาศัยอยู่กับบ้านของซากิ แต่เพราะเหตุผลทางการงานจึงทำให้บ้านของตระกูลนาคาชิม่านั้นย้ายออกไป และมันไกลเกินกว่าที่คัทสึจะสามารถเดินทางไปมาในช่วงหยุดฤดูร้อนได้ ในสมัยนั้นอินเตอร์เน็ตยังไม่แพร่หลายขนาดนี้ รวมถึงโซเชี่ยลเน็ตเวริค์ก็ยังไม่มี ดังนั้นการติดต่อที่เหลืออยู่คือไม่โทรศัพท์ก็จดหมาย แต่การติดต่อผ่านโทรศัพท์นั้นค่าใช้จ่ายค่อนข้างมากอยู่และผ่านจดหมายก็ค่อนข้างใช้เวลา แม้ช่วงแรกๆจะมีการเขียนจดหมายอยู่บ้าน แต่ผ่านไปนานวัน จดหมายที่ถูกเขียนขึ้นด้วยปากกาก็ไม่เคยถูกส่งถึงกันอีกเลย
“พอดีที่บ้านมีเรื่องนิดหน่อยน่ะค่ะ...ก็เลยกะจะมาอยู่ที่นี่ก่อนซักพักนึง”
“ห๊ะ?’ คัทสึทวนคำสุดท้าย
“มะกี้พูดว่าอะไรนะ?” ชายผมดำถามซ้ำอีกครั้ง
“จากนี้ไปชั้นคงมาอยู่ที่นี่ด้วยพักนึง หลังจากนี้ฝากตัวด้วยนะ” เธอยิ้มและพูดซ้ำอีกรอบ
