“อย่างงี้นี่เอง...สรุปคือพ่อแม่ของซากิแยกทางกันแล้วยังติดสินใจไม่ได้ว่าจะอยู่กับใครก่อน เลยทำให้ซากิต้องมาอยู่ที่นี่ชั่วคราว” คัทสึทวนทุกสิ่งที่แม่เขาเล่าให้ฟัง
ชายผมดำนั่งอยู่ตรงข้ามกับแม่ของเขา ในห้องมีแค่แม่ลูกคู่นี้ ไม่มีซากิ ซึ่งซากินั้นออกไปหยิบน้ำมาให้ทัง้คู่อยู่ ทั้งสองนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น มันเป็นห้องที่คัทสึไม่ค่อยได้มาบ่อยเท่าไหร่นัก ตั้งแต่ที่เขาโตขึ้นมา มันเป็นห้องที่ถูกปูด้วยพรมสีเหลือง ที่มุมห้องนั้นมีโทรทัศน์ตั้งอยู่ด้วย มันถูกวางไว้บนตู้ไม้ ข้างในตู้นั้นมีภาพยนตร์มากมายวางเรียงกันอยู่ ส่วนใหญ่นั้นเป็นหนังที่ค่อนข้างเก่า เพราะหนังพวกนี้นั้นส่วนใหญ่เป็นของพ่อของคัทสึ ผู้ที่หลงใหลในหนังในยุคสมัยก่อน ทุกครั้งที่เขาเดินผ่านและเห็นพ่อเขาดู เขาก็สงสัยตลอดว่ามันสนุกยังไง? นี่ซินะที่เขาเรียกว่า “ช่องว่างของยุค”
“อย่าไปบอกซากินะลูกนะว่าลูกรู้เรื่องนี้” แม่ย้ำ
คัทสึพยักหน้า ซักพักนั้นหญิงที่ถูกกล่าวถึงก็เดินเข้ามา เธออยู่ในเสื้อยืดสีเหลืองและกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลอ่อน ในมือของเธอนั้นถืดถาดไม้และมีแก้วน้ำวางอยู่ถาด ในแก้วนั้นมีน้ำส้มอยู่เกือบเต็มแก้ว ผู้เป็นแม่ลุกขึ้นมาก่อนจะคว้าแก้วที่อยู่ในถาด
“ดูเหมือนพวกลูกจะมีอะไรคุยกันเยอะนะ ถ้างั้นแม่ขอตัวก่อนล่ะ” พูดจบผู้เป็นแม่ก็เดินจากไป
คัทสึและซากิมองหน้ากัน ทั้งคู่ไม่ได้เปิดปากอะไรทั้งนั้น คัทสึยื่นมือไปก่อนจะหยิบแก้วน้ำออกมาจากถาดไม้ คัทสึกระดกดื่มช้าๆ ส่วนลูกพี่ลูกน้องของคัทสึนั้นยังไม่ได้ทำอะไรนอกจากมองตรงมายังชายผมดำที่นั่งตรงข้ามกับเธอ
“จะว่าไปซากิ...เธอจะเรียนที่ไหนละนั่น?” คัทสึลดแก้วน้ำส้มของตัวเองลงก่อนจะเอ่ยปากถาม
“ที่เดียวกันกับ คัทสึนั่นแหละ” เธอตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
“เห...แล้วนี่คุยกับผู้อำนวยการอะไรพวกนี้แล้วหรอ?” คัทสึถามต่อ
“เรียบร้อยแล้วล่ะ พรุ่งนี้พร้อมไปได้เลย” ซากิตอบคำถามต่อ
“ชั้นตื่นเต้นจริงๆ แล้วโรงเรียนนี้ไปยังบ้างหรอ?” ซากิเอ่ยปากถามพร้อมกับยื่นมือไปยังแก้วน้ำของตัวเองบ้าง
“มันก็ไม่ดีแล้วก็ไม่แย่นั่นแหละ เหมือนกับโรงเรียนทั่วๆไปอะนะ” คัทสึตอบพร้อมกับยกแก้วน้ำส้มอีกครั้ง
คัทสึวางแก้วที่ว่างเปล่าลงบนโต๊ะใกล้ๆ เช่นเดียวกันกับซากิที่วางแก้วไว้ใกล้ๆกับแก้วของคัทสึ หากทว่าแก้วของซากินั้นยังเหลืออีกประมาณครึ่งแก้วได้
“จะว่าไปที่โรงเรียน มีชมรมอะไรบ้างหรอ?” ซากิตั้งคำถามต่อ
“มีเยอะนะ ถ้าจะให้พูด ชั้นว่าชั้นถามกลับดีกว่าว่าซากิสนใจชมรมไหนน่าจะดีกว่า” ชายผมดำตอบพร้อมตั้งคำถามขึ้นมา
“อืมม จริงๆชั้นสนใจชมรมวรรณกรรมไม่ก็ชมรมทำอาหารน่ะ มีรึเปล่า” หญิงผมยาวตั้งคำถาม
“มันก็มีแหละ สนใจใช่ไหม? ถ้างั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ ให้ชั้นพาไปให้ไหม?” คัทสึเสนอตัว
“อื้อ รบกวนด้วยนะ”
“จะว่าไปคัทสึ...นายอยู่ชมรมอะไรหรอ”
“ชั้นอยู่ชมรม TGF” คัทสึตอบกลับ
“TGF นี่ The Greatest Fight รึเปล่าที่เป็นเกมน่ะ” ซากิเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย
“อ่าฮะ The Greatest Fight นั่นแหละ”
“เห..แปลกแฮะ ปกติชมรมแบบนี้ไม่น่าตั้งได้นะ เพราะพอพูดแค่ว่าเกมครูก็ไม่อนุมัติแล้ว” ซากิเล่าให้ฟัง
“นั่นซินะ ชั้นเองก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่พวกเราพูดไปว่าเป้าหมายของเราคือแข่งระดับเยาวชน ถ้าชนะอาจจะเป็นการสร้างชื่อเสียงกับโรงเรียน”
“พอฟังแบบนี้แล้วอาจารย์ก็คงโอเคละมั้ง” คัทสึเดาความคิดของอาจารย์
บทสนทนาของทั้งคู่นั้นก็ยังดำเนินต่อไป ทั้งคู่คุยกันหลายเรื่องมากมาย เวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆ คำพูดก็ออกมาจากปากของทั้งสองก็มากขึ้นเหมือนกัน และเมื่อทั้งคู่รู้ตัวนี่ก็จวนจะสี่ทุ่มได้แล้ว ซากิเริ่มหาว เธอใช้มือปิดปากของเธอ ใบหน้าของเธอเริ่มแสดงออกถึงความเหนื่อยล้า
“ดูเหมือนนี่ก็เริ่มดึกแล้ว...ถ้างั้นแล้วชั้นขอตัวก่อนดีกว่า”
เธอลุกขึ้นก่อนจะหยิบถาดไม้ของตัวเองขึ้นมา บนถาดนั้นมีแก้วที่ว่างเปล่าสองแก้ว
“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” เธอยิ้มให้ก่อนจะเดินจากไป
“อื้ม ราตรีสวัสดิ์” คัทสึตอบกลับ
เขาลุกขึ้นมาจากที่นั่งของเขา ก่อนที่เขาจะนึกอะไรได้ เขาหยิบมือถือขึ้นมา บนจอของเขานั้นเต็มไปด้วยข้อความจากนิชิมูระ เขาพึ่งนึกออกว่าวันนี้เขานัดซ้อมทีมกับเพื่อนในชมรมของเขา
=====
เช้าวันต่อมามาถึง คัทสึลุกขึ้นมาจากที่นอนของตัวเอง เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนักเรียนของเขาอย่างรวดเร็ว เขาคว้ากระเป๋าของเขาก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง เช่นเคยพ่อแม่ของเขาออกไปทำงานแล้ว ตามปกติทุกอย่างนั้นควรจะเงียบสงบ แต่วันนี้ไม่ใช่ เขายังได้ยินเสียงกระทะที่ยังทำงานอยู่ วินาทีแรกที่เขาได้ยินเสียงกระทะทำงานอยู่ เขาเกือบจะวิ่งเต็มแรงเพื่อไปปิดแก๊ซ แต่ก่อนที่เขาจะเร่งตัวออกไปเขาก็จำความได้อย่างนึง ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่คนเดียว เขาอยู่กับสาวน้อยหน้าตาน่ารักที่ชื่อว่า “ซากิ”
คัทสึเดินไปยังห้องครัวก่อนจะเห็นซากิในชุดผ้ากันเปื้อนสีเหลือง เธอเห็นคัทสึเธอก็ยิ้มพร้อมจะเอ่ยอรุณสวัสดิ์ คัทสึตอบอรุณสวัสดิ์เช่นเดียวกัน บนโต๊ะนั้นมีจานอาหารอยู่แล้ว มันเป็นไข่ดาวกับเบคอน
“ชั้นทำข้าวเช้ามาให้ ทานซิ”
คัทสึนั่งลงไปบนเก้าอี้ คัทสึใช้ส้อมปักลงไปบนไข่ ก่อนจะใช้มีดหั่นไข่ขาวออกมา เขาเอามันเข้าปากก่อนจะเคี้ยว รสชาตินั้นถือว่าดีพอสมควร อาจจะไม่ถึงกับระดับเชฟในโรงแรมหรือร้านอาหาร แต่ก็ถือว่ารสชาตินั้นเหนือกว่าคนทั่วไปเลยละมั้ง เธอมองคัทสึด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ดูเหมือนเธออยากรู้ว่ารสชาติอาหารทีเธอทำนั้นรสชาติเป็นอย่างไร
“รสชาติอร่อยดีนะ” คัทสึพูดกับซากิ
ประโยคที่ออกมาจากคัทสึทำให้เธอยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่ไร้ซึ่งความเสแสร้ง เธอถอดผ้ากันเปื้อยของเธอออกก่อนจะเอาไปแขวนไว้บนกำแพง คัทสึรีบกินข้าวให้เสร็จก่อนจะล้างจาน เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยทั้งคู่ก็ก้าวเท้าออกจากบ้าน ไม่นานนักทั้งคู่ก็มาถึงยังสถานีที่โรงเรียนของทั้งสองตั้งอยู่ ชายหญิงผมสีดำก้าวเท้าออกมาจากรถไฟฟ้าใต้ดิน ทุกสายตานั้นจับตามองไปซากิและคัทสึ คนนั้นกระซิบกันก่อนจะมองทั้งสองด้วยสายตาสงสัย มันเป็นเรื่องตลกที่ก่อนหน้านี้แทบจะไม่มีใครสนใจเขาเลย แต่ช่วงนี้เขามีเรื่องให้ถูกจ้องมองบ่อยๆ
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณนาคาชิม่า” เสียงคุ้นๆนั้นดังขึ้นมา
คัทสึหันกลับไปก่อนจะเห็นนิชิมูระยืนมองด้วยรอยยิ้ม เธอหันมามองซากิ ก่อนจะหันกลับมาถามคัทสึที่จะพึ่งกล่าวทักทายตัวเธอไปเมื่อครู่นี้
“แล้วคนนี้คือ?” เธอเอ่ยปากถาม
“อ่อใช่ เธอชื่อซากิน่ะเป็นลูกพี่ลูกน้องชั้นเอง ซากินี่คุณนิชิมูระเป็นเพื่อนของชั้นที่ชมรมน่ะ”
“สวัสดีค่ะ ชั้นนาคาชิม่า ซากิค่ะ ฝากด้วยค่ะ รุ่นพี่นิชิมูระ” เธอก้มโค้งให้
“อื้ม ยินดีที่ได้รู้จักนะ ซากิจัง” นิชิมูระตอบด้วยรอยยิ้ม
ทั้งสามเดินตรงเข้าไปในโรงเรียน นิชิมูระชวนเด็กสาวร่างเล็กคุยไปเรื่อยๆ ดูเหมือนทั้งคู่จะเข้าด้วยกันได้ดี คัทสึเดินตามอยู่ข้างหลัง ระยะของตัวเขากับหญิงผมดำทั้งสองนั้นค่อนข้างไกลพอสมควร เขาไม่รู้ว่าทั้งคู่คุยเรื่องอะไรกัน แต่สิ่งที่เขารู้คือซากิหัวเราะและยิ้มเกือบทุกครั้ง ไม่นานนักทั้งสามก็เข้ามาในอาคาร
“ถ้างั้นชั้นขอตัวไปส่งซากิที่ห้องพักครูอาจารย์ก่อนนะ” คัทสึหันไปพูดกับนิชิมูระ
“อืม ถ้างั้นเจอกันที่ห้องชมรมแล้วก็แล้วกัน” หญิงผมดำในทรงทวินเทลตอบกลับ
คัทสึกับซากิเดินไปคนละทางกับนิชิมูระที่เดินตรงไปยังห้องเรียน คัทสึหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาดูเวลา แต่เมื่อเขาหยิบขึ้นมาดูนั้นเขาก็เห็นนิชิมูระส่งข้อความมาหาเขา
“ถ้าเป็นไปได้ช่วยพาซากิมาที่ห้องชมรม TGF ตอนเลิกเรียนด้วยนะ”
คัทสึมองซากิที่มองตรงไปข้างหน้า เขาไม่เข้าใจเหตุผลของนิชิมูระเหมือนกัน แต่ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจเขาก็เขียนตอบกลับไปว่า “โอเค”
=====
“โทษทีนะ ที่ต้องพามาที่ห้องชมรมน่ะ ทั้งๆที่ชั้นสัญญาไว้แล้วว่าจะพาไปดูชมรมทำอาหารแท้ๆ” คัทสึพูดขึ้นมา
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวค่อยไปดูพรุ่งนี้ก็ได้” เธอพูดด้วยรอยยิ้ม
ทั้งคู่เดินเคียงข้างกัน เสียงฝีเท้าของทั้งสองนั้นดังขึ้นเป็นจังหวะเดียวกัน มันเป็นเส้นทางที่คุ้นเคยสำหรับคัทสึ เพราะเขามายังเส้นทางนี้เกือบประจำ แต่นี่เป็นครั้งแรกสำหรับซากิ ในที่สุดทั้งคู่ก็มาถึงยังหน้าห้องของชมรม มันมีป้ายแปะอยู่ว่า “ชมรม TGF” คัทสึเปิดประตูไปช้าๆ แต่เมื่อประตูถูกเปิดขึ้นนั้น เขาก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศทีเปลี่ยนไป บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความกดดัน เขาถูกจ้องมองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจจากกลุ่มเพื่อนของเขาหัวโต๊ะนั้นมีนิชิมูระที่นั่งกอดอกอยู่ เธอเองก็มองเขาด้วยสายตาที่ดูโกรธเกรี้ยวเหมือนกัน ต่างกับเมื่อเช้าลิบลับ
“เอ่อ...ชั้นพาซากิมาแล้ว” คัทสึพูดกับนิชิมูระที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ
“คัทสึ ตลอดที่ผ่านมาชั้นคิดว่านายจริงจังกับการที่พวกเราจะตั้งเป้าจะเอาชนะทีมของสการ์เล็ต ฟอลคอลมาตลอด” นิชิมูระพูดขึ้นโดยไม่ได้สนใจประโยคที่แล้วของคัทสึ
“แต่การกระทำของนายเมื่อวานถือว่าเป็นเรื่องขาดวินัยมาก และการขาดวินัยก็ถือว่านายไม่ได้จริงจังกับเป้าหมายของเรา” เธอพูดต่อ
“โอเค ชั้นรู้แหละว่าเมื่อวานชั้นคุยกับซากิเพลินไปหน่อย และชั้นก็ขอโทษด้วย”
“มันจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีกชั้นสัญญา” คัทสึพูดกับนิชิมูระ
“ชั้นอยากได้อะไรที่มากกว่าคำพูด” นิชิมูระพูดต่อ
“แล้วจะให้ชั้นทำยังไง?” คัทสึเอ่ยปากถาม
“สู้กับพวกเรา 3 v 1 ถ้าหากนายชนะ พวกเราจะลืมเรื่องนี้ไป แต่ถ้านายแพ้”
“นายต้องออกจากชมรมไป...ว่าไง?”
“จะบ้าหรอ นี่เป็นอะไรกัน?” คัทสึเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงโมโห
“ชั้นก็แค่อยากจะได้คนที่จริงจังกับการแข่งเท่านั้น ชั้นไม่ได้อยากได้คนที่มาตั้งชมรมเพื่อจะได้เล่น TGF ที่โรงเรียน”
“ตกลงจะว่ายังไง? จะเล่นหรือไม่เล่น” นิชิมูระเอ่ยปากถาม
“เอ่อ ขอโทษค่ะ เป็นความผิดของชั้นเองที่ชวนคัทสึคุยเพลิน อย่าไปโทษคัทสึเลยค่ะ” ซากิพยายามจะพูดแก้ต่างให้กับคัทสึ
“ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก ชั้นลืมเองต่างหาก” คัทสึหันไปพูดกับเด็กหญิงร่างบาง
“โอเค...ผมรับคำท้า 1 v 3”
