“ซาโตะ ริวอิจิ…!”
เมื่อมีคนเรียกตัวเขาอย่างกะทันหัน ฮายามะ เฮย์กิจิ จึงหันไปทางต้นเสียงที่เกิดขึ้น ชายที่ยืนอยู่คนเดียวท่ามกลางนักเรียนคนอื่นๆที่นอนเกลื่อนอยู่บนพื้น เขามีผมสั้นสีดำและสิ่งที่เป็นจุดเด่นที่สุดของเขาก็คือ “หน้ากาก”สีขาวที่บดบังทุกอย่างที่อยู่ภายใต้สิ่งนั้น เหลือเพียงแต่ดวงตาที่ก็โดนหน้ากากบดบังด้วยสีดำมืดสนิทจนไม่สามารถเห็นนัยน์ตาของเขา ริมฝีปากที่ถูกทับด้วยรอยขีดสีแดงเปรียบเสมือนเป็นปากบนหน้ากาก
ถึงแม้ว่าถ้าเขาถอดหน้ากากออกมาก็คงจะไม่มีใครสามารถจำชื่อของเขาได้แน่ๆ แต่ถ้าเมื่อไหร่ก็ตามหน้ากากใบนี้อยู่บนหน้าของใครเมื่อไหร่ ใครๆก็ต้องรู้จักและจำชื่อของเขาได้ ซาโตะ ริวอิจิ ชายผู้มีปัญหามากที่สุดในโรงเรียน
“จะรีบไปไหน จะรีบไปไหน”
“ผมมีเรื่องอะไรบางอย่างที่จะขอร้องซักนิดนึง” ซาโตะพูด
“ชั้นไม่ต้องการคำขอร้องจากคนอย่างแก”
ฮายามะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยสบอารมณ์นัก ทั้งสองคนเคยมีประวัติที่ไม่ดีมาก่อนจึงทำให้ไม่ชอบขี้หน้ากันจนถึงทุกวันนี้ ซาโตะ ริวอิจิ เป็นนักเรียนปี 1 ก็จริงแต่ที่เขาอยู่ปี 1 นั้นไม่ได้เพราะว่าเป็นนักเรียนรุ่นใหม่ประจำปีนี้ แต่เพราะเขาถูกพักการเรียนต่างหาก ในความเป็นจริงแล้วถ้าเขาไม่ถูกพักการเรียนเลยซักครั้งเดียว ป่านนี้เขาก็คงอยู่ชั้นปี 3 เท่ากันกับฮายามะไปแล้ว
ส่วนสาเหตุที่ทำให้เขาถูกพักการเรียนบ่อยครั้งนั้นเกิดจากการกระทำที่ไร้เหตุผลและไม่สามารถคาดเดาได้ของเขา บางครั้งอยู่ดีๆก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่เข้าเรียนเป็นเดือนๆ บางครั้งก็ไปมีเรื่องชกต่อยกับนักเรียนด้วยกัน บางครั้งก็ทำลายข้าวของในโรงเรียน หรือที่แรงที่สุดก็มีไปทำร้ายครูอาจารย์เข้า ทั้งที่จริงๆแล้วเขาสามารถถูกไล่ออกจากโรงเรียนนี้ได้ แต่ตัวเขามีข่าวลือที่ว่ามีองค์กรยากูซ่าขนาดใหญ่หนุนหลังอยู่ ทำให้ใครไม่กล้าแตะต้องตัวของซาโตะมากนัก รวมไปถึงตัวของฮายามะ เฮย์กิจิที่มีอดีตไม่พึงประสงค์กับซาโตะอยู่
“ใครบอกว่าผมมีเรื่องจะขอร้องคุณ ฮายามะซัง”
“หึ.. ผมมีกับสาวน้อยสุดน่ารักอย่างโคจังต่างหาก” ซาโตะกล่าว
ในระหว่างที่ซาโตะพูดขึ้นนั้นเขาก็เดินตรงมาที่บริเวณหน้าเวที ท่ามกลางนักเรียนที่กำลังพยายามฟื้นตัวเองอยู่จากพลังที่รุนแรงของมิโมริจัง ทั้งฟื้นร่างกายและฟื้นสติให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม ซึ่งบางคนก็โดนเท้าของซาโตะเขี่ย บางคนก็โดนเตะไปเพราะอยู่ระหว่างทางของซาโตะ
“ว่าไงนะ..!?” ฮายามะพูดขึ้นด้วยความแปลกใจ
“แกจะทำอะไรของแก!?”
ฮายามะไม่สามารถอดทนอยู่เฉยๆได้เมื่อมิโมริจังถูกพูดถึงโดยชายคนนั้น เขารู้ดีว่าซาโตะนั้นเป็นคนที่อันตรายมากๆ เขาจึงไม่สามารถปล่อยให้มิโมริจังตกไปอยู่ในเงื้อมมือของซาโตะแน่ๆ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม
“ใจเย็นๆก่อนนะครับ ฮายามะซัง”
“แบบนี้ไม่สมกับเป็นคุณเอาเสียเลย ไหนล่ะครับท่านประธานผู้ใจเย็น?”
ซาโตะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกระแซะกระแหน คำพูดของซาโตะนั้นเป็นการจิกกัดที่รุนแรงสำหรับฮายามะเอามากๆ เขาสามารถโดนคนอื่นดูถูกว่ากล่าวได้ แต่สำหรับซาโตะนั้นไม่มีข้อยกเว้นใดๆทั้งสิ้น เขาคงเป็นคนเดียวที่สามารถทำให้ฮายามะนั้นหลุดจากภาพลักษณ์เดิมๆที่เป็นคนดูเย็นชาและใจเย็นไปเสียเลย
“แก..”
“ช่างมันเถอะครับ ก็อย่างที่ผมบอกว่าผมไม่ได้มีธุระกับคุณ”
“เพราะฉะนั้นแล้วช่วยอยู่เงียบๆซักหน่อยได้ไหมครับ?”
ซาโตะพูดจาเสียดสีขึ้นอีกครั้ง ถึงแม้ฮายามะจะรู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่ข้างในก็ตามแต่เขาก็รู้ตัวดีว่าถ้าเถียงกับซาโตะต่อไปมันก็ไม่มีประโยชน์ คอยดูท่าทางของซาโตะจะดีกว่า แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมคนอย่างซาโตะถึงจะมีเรื่องอะไรจะมาขอร้องเด็กอายุแค่ 8 ขวบกันแน่
“มิโคริจัง”
“มะ มีอะไรเหรอคะ ?”
มิโมริจังนั้นก็ยังเป็นแค่เด็ก 8 ขวบ มาเจอคนใส่หน้ากากที่หน้าตาค่อนข้างน่ากลัวนั้นก็ทำให้มิโคริจังกลัวอย่างช่วยไม่ได้ เธอจึงพยายามเดินถอยหลังไปพร้อมกับเกาะแขนซ้ายของฮายามะไว้เป็นที่พึ่งทางจิตใจ ฮายามะที่เห็นแบบนั้นก็แอบยิ้มเล็กน้อยเพราะนอกจากพลังที่มหาศาลของเธอนั้นเธอก็ยังเป็นแค่เด็กน้อยในสายตาของคนอื่นอยู่ดี
“ผมมีเรื่องจะขอร้อง”
หลังจากที่ซาโตะพูดเสร็จ เขาก็เดินตรงไปที่บันไดเพื่อขึ้นเวทีเดียวกันกับฮายามะและมิโมริจัง การกระทำนี้ยิ่งจะทำให้มิโมริจังกลัวมากขึ้นไปอีก สังเกตได้จากมือของเธอที่เกาะแขนซ้ายของฮายามะอยู่นั้นยิ่งเกาะแน่นขึ้นมากกว่าเดิมจนเกิดรอยยับที่แขนเสื้อสีขาวบริสุทธิ์ของเขา
“ซาโตะ..!!” ฮายามะพูดขึ้นด้วยความระแวงปนโกรธ
“ไม่ต้องห่วง ผมไม่ทำอะไรมิโมริจังหรอก” ซาโตะพูดเพื่อผ่อนคลายตัวของฮายามะลง
“มิโมริจัง ผมน่ะหลงใหลในพลังของเธอมากเลย”
“เด็กอย่างเธอกลับเป็นผู้ถือครองพลังอันมหาศาลขนาดนี้”
“พลังที่จะสามารถเปลี่ยนโลกใบนี้ได้ทั้งใบ!!”
หลังจากที่ซาโตะบรรยายความสามารถของมิโมริจังพร้อมกับท่าทางกางแขนกางขาอันเวอร์วังอลังการของเขา ไม่แปลกใจที่ทำไมหลายๆคนถึงเรียกเขากันว่า คนบ้า ซาโตะก็ล้วงมือไปในแจ็คเก็ตสีขาวของเขาเอง การกระทำของซาโตะเมื่อสักครู่นี้ทำให้ฮายามะตกอยู่ในอาการตื่นตระหนกพร้อมกับให้สัญญาณกับคณะอาร์คานามาสเตอร์ที่ยังคงยืนอยู่รอบๆลาน อย่างที่ใครๆก็รู้กันว่าซาโตะถูกขนานนามว่าคนบ้า ไม่มีใครสามารถคาดเดาการณ์กระทำของเขาได้
คณะอาร์คานามาสเตอร์นั้นต่างก็ตั้งท่าเตรียมพร้อมเสมอเมื่อเกิดอะไรขึ้น บางคนต่างก็ดึงพลังของอาร์คานาออกมาใช้รอไว้แล้ว ส่วนนักเรียนที่เหลือคนอื่นๆนั้นเมื่อรู้สึกตัวอีกทีก็ฟื้นร่างกายกันจนสามารถลุกขึ้นมานั่งหรือยืนได้แล้ว
ทั้งนี้ฮายามะก็ไม่กล้าบุ่มบ่ามทำอะไรเพราะไม่สามารถคาดเดาการกระทำของซาโตะได้ เพราะถ้าเกิดลงไม้ลงมือไปกับซาโตะแล้วแต่ในขณะเดียวกันซาโตะไม่ได้มีความคิดร้ายอะไรในขณะนั้น เขาก็จะเสียหน้าเปล่าๆ เสียทั้งภาพลักษณ์ตัวของฮายามะเองและเสียภาพลักษณ์ของคณะอาร์คานามาสเตอร์อีกต่างหาก ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นแน่นอน
ซาโตะนั้นล้วงกล่องขนาดเล็กสีดำออกมาจากกระเป๋าหน้าอกด้านในแจ็คเก็คสีขาวที่เป็นเครื่องแบบออกมา ก่อนที่ซาโตะนั้นจะหย่อนขาข้างซ้ายของเขาลงไปคุกเข่าเพียงข้างเดียว ฮายามะนั้นยังคงไม่เข้าใจการกระทำของซาโตะจึงไม่สามารถวางใจและปล่อยวางลงไปได้
ซาโตะคุกเข่าลงพร้อมกับยื่นมือขวาออกมา บนฝ่ามือนั้นมีกล่องขนาดเล็กสีดำที่ส่วนใหญ่จะเอาไว้ใส่แหวนหนึ่งวงนั้นวางอยู่ ซาโตะเงยหน้าที่ไม่สามารถคาดเดาได้ของเขาขึ้นมา ก่อนจะล็อคสายตาไปทิ่ดวงตาของมิโมริจัง ถึงแม้จะบอกว่าล็อคสายตาแต่ใบหน้าของซาโตะนั้นก็ถูกบดบังด้วยหน้ากากอยู่ดี มิโมริจังจับแขนของฮายามะแน่นขึ้นกว่าเดิมพร้อมพยายามจะดึงตัวของฮายามะมาบดบังใบหน้าของซาโตะ
“มิโมริจัง”
“เป็นคู่หมั้นกับผมนะ”
“…………”
กล่องสีดำถูกเปิดออกด้วยมือของซาโตะ ปรากฏให้เห็นแหวนเพชรสีเทาที่เปล่งประกายวายวับดึงดูดสายตาของทุกคน ทุกอย่างเงียบสงบเหมือนทุกคนตกอยู่ในภวังค์ ทุกคนแทบไม่เชื่อสิ่งที่พวกเขาได้ยินผ่านหูทั้งสองของตนเอง ถึงแม้จะรู้ว่าคนบ้าอย่างซาโตะ ริวอิจินั้นชอบทำอะไรบ้าๆและไม่สามารถคาดเดาได้ แต่ก็ไม่มีใครคิดว่าชายคนนั้นจะขอเด็ก 8 ขวบเป็นคู่หมั้น มันเกิดอะไรขึ้นกับโลกใบนี้! เมื่อทุกคนสามารถประมวลผลคำพูดของซาโตะได้ก็เกิดเสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้น บางคนก็ตะโกนสาปแช่งตัวของซาโตะ บางคนก็อ้าปากค้างเพราะไม่เชื่อในการกระทำของซาโตะ
แต่คนที่คงจะมีปฏิกิริยากับการกระทำของซาโตะมากที่สุดก็คงจะไม่พ้นมิโมริจังที่ตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนพร้อมๆกับซาโตะ ถึงแม้ว่าเธอจะมีพลังที่มากมายมหาศาลล้นฟ้ามากเพียงใด แต่ตัวของเธอก็ยังเป็นแค่เด็ก 8 ขวบเท่านั้น การที่เธอจะต้องมาเจอคนแปลกหน้าใส่หน้ากากขอเป็นคู่หมั้นนั้นทำให้เธอรู้สึกกลัวอย่างช่วยไม่ได้
ตอนนี้เธอได้หลบไปอยู่หลังตัวของฮายามะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สิ่งเดียวที่เธอจะพึ่งพิงได้ในตอนนี้ก็คือแผ่นหลังผู้ชายของฮายามะซึ่งเป็นผู้นำของโรงเรียนเท่านั้น มิโมริจังซบลงไปที่แผ่นหลังของฮายามะก่อนที่จะมีเสียงสะอื้นที่มีแต่ตัวของฮายามะเท่านั้นที่ได้ยิน เสียงสะอื้นนั้นทำให้ฮายามะหลุดออกมาจากภวังค์และไม่สามารถอยู่เฉยได้อีกต่อไป
“ซาโตะ..!! แกคิดจะทำอะไรกับเด็กคนนี้กันแน่!?” ฮายามะพูดขึ้นด้วยความเกรี้ยวกราด
“ก็แค่อยากหมั้นหมายกันไว้เฉยๆนี่ครับ ไม่ได้มีอะไรมากมายเลย” ซาโตะพูดทั้งๆที่ยังอยู่ในท่าคุกเข่าข้างซ้าย
“แต่ดูเหมื่อนเธอจะปฏิเสธสินะครับ”
ซาโตะชักมือกลับก่อนจะนำกล่องใส่แหวนสีดำนั้นกลับเข้าไปในกระเป๋าด้านในแจ็คเก็ตสีขาวของเขาพร้อมกับชักเข่าซ้ายกลับมาแล้วดันตัวลุกขึ้น เขาหันหลังให้กับมิโมริจังและฮายามะ ซาโตะเดินตรงไปยังบันไดเพื่อที่จะลงจากเวที
“แต่ผมก็ยังไม่ยอมแพ้นะครับ”
“ผมคิดว่าเราสองคนน่าจะเป็นคู่หมั้นที่ดีได้”
ซาโตะพูดขึ้นหลังจากที่กำลังจะเดินลงบันได เมื่อซาโตะเดินลงมาถึงพื้น ชายคนเดิมก็กำลังจะเดินจากไปในตึกอาคารเรียนด้านหลัง แต่ทว่าเขาก็ถูกหยุดด้วยเหล่าคณะอาร์คานามาสเตอร์จำนวน 19 คนที่ยืนล้อมรอบเขาไว้หมดแล้ว
“ซาโตะ”
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
ฮายามะเดินลงมาจากเวที มิโมริจังยังคงเกาะแขนของเขาอย่างแนบแน่นเหมือนเดิม เมื่อสักครู่นี้ตอนที่ซาโตะหันหลังกลับไป ฮายามะก็ได้ให้สัญญาณกับคณะอาร์คานามาสเตอร์คนอื่นๆให้เริ่มลงมือได้ ซึ่งพอซาโตะรู้ตัวอีกที่เขาก็โดนคณะอาร์คานามาสเตอร์ล้อมไว้หมดแล้ว
“ก่อนหน้านี้ยังไล่ให้ผมไปไหนก็ไปอยู่เลย”
“เดาใจยากๆจริงนะครับ เฮย์กิจิ” ซาโตะหันหลังกลับมาหาฮายามะก่อนกล่าว
“แกอย่ามาเรียกชื่อของชั้น!!”
“แล้ว.. เราจะคุยเรื่องอะไรกันดีครับ?”
ซาโตะพูดพร้อมกับมองไปรอบๆตัวของเขา เหล่าคณะอาร์คานามาสเตอร์ต่างๆส่งสายตาให้ซึ่งกันและกัน สุดท้ายเหล่าสายตานั้นก็บรรจบไปที่ใบหน้าของฮายามะที่ตอนนี้สูญเสียความเยือกเย็นไปหมดแล้วด้วยการปั่นประสาทของซาโตะ
“พามันไปที่ห้องอาร์คานามาสเตอร์” ฮายามะสั่งการ
“โว้ว ใจเย็นกันก่อนนะ จะพาผมไปสอบปากคำงั้นเหรอ?”
“คิดดีแล้วเหรอครับ?”
ซาโตะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ เพราะทุกคนต่างรู้ดีว่าข่าวลือเกี่ยวกับเบื้องหลังของซาโตะนั้นมันอันตรายมากแค่ไหน ถึงแม้จะไม่มีการพิสูจน์ได้ว่าข่าวลือนั้นเป็นความจริงหรือเปล่า แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครกล้าขัดใจเขาเลยซักคน ยกเว้นชายที่ชื่อว่าฮายามะ เฮย์กิจิ
“ชั้นคิดดีแล้ว” ฮายามะพูดขึ้น ใบหน้าของเขาเริ่มกลับมาเป็นฮายามะคนเดิมที่เรารู้จัก
“งั้น.. ถ้าผมให้ดูสิ่งนี้ คุณอาจจะต้อง..ทบทวนใหม่นะ”
ซาโตะล้วงมือขวาไปที่กระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบโทรศัพท์สมาร์ทโฟนขึ้นมา จากนั้นเขาก็ปลดล็อคหน้าจอก่อนที่จะใช้นิ้วโป้งขวาของเขากดอะไรบางอย่าง ซาโตะหันหน้าจอโทรศัพท์ออกให้ฮายามะดู สิ่งที่ปรากฎบนหน้าจอโทรศัพท์สมาร์ทโฟนของซาโตะนั้นเป็นรูปสายโทรออกที่กำลังรอให้อีกฝั่งหนึ่งรับสาย ซึ่งชื่อคู่ของคนสนทนานั้นเขียนว่า “ริวจิน”
“ระ ริวจิน..!!” ฮายามะตกใจมากจนถึงกับอุทานชื่อนั้นออกมา
เมื่อทุกคนได้ยินชื่อที่ฮายามะอุทานออกมา สีหน้าของคนอื่นๆก็เริ่มเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปในทางที่ไม่ดีมากขึ้น ริวจินนั้นเป็นองค์กรยากูซ่าที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในประเทศญี่ปุ่นในปัจจุบัน ในข้อมูลเชิงลึกนั้นพวกเขามีสมาชิกมากกว่าสามแสนคน เป็นองค์กรยากูซ่าที่ใหญ่เป็นอันดับสองของประเทศ ว่ากันว่าริวจินนั้นกระจายอยู่ทั่วประเทศ ไม่เว้นแม้แต่กระทั่งในรัฐสภา
สีหน้าของฮายามะที่ถอดสีนั้นหลังจากผ่านไปได้สักพักก็กลับมาเหมือนเดิมหลังจากที่เขาตั้งสติได้ ก่อนจะเอ่ยปากพูดขึ้นต่อมา
“คิดว่าพวกชั้นจะกลัวงั้นเหรอ?”
“อาจจะเป็นแค่เบอร์เก๊ๆที่มาหลอกพวกชั้นก็ได้ มีหลักฐานอะไรล่ะว่านั่นคือริวจินจริงๆ!!?”
สิ่งที่ฮายามะพูดก็มีเหตุผล ถึงแม้ชื่อของคู่สนทนาจะบอกว่าเป็นริวจินก็จริงแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าริวจินนั้นจะเป็นของจริงเสมอไป ในความเป็นจริงแล้วอาจจะเป็นแค่ชื่อของเพื่อนของซาโตะที่ดันไปเหมือนกับชื่อองค์กรยากูซ่าก็ได้ หรือจริงๆแล้วอาจจะแค่บันทึกไว้เฉยๆส่วนเบอร์โทรศัพท์นั้นเป็นของปลอม ก็ไม่มีใครรู้เพราะไม่สามารถบอกได้
“ฮัลโหล” เสียงจากคู่สนทนาในโทรศัพท์ดังขึ้น
“ริวอิจิเอง อีกประมาณ 3 เดือนเราจะบุกอาร์คานาอะคาเดเมียกัน”
“สาขาที่ท่านเรียนอยู่ใช่ไหมครับ?”
“อืม เตรียมกำลังพลให้พร้อม เดี๋ยวรายละเอียดไว้ค่อยคุยกันอีกที”
“เข้าใจแล้วครับ”
ตู้ด เสียงกดตัดสายดังขึ้นด้วยฝีมือของซาโตะเอง เขาเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงเหมือนเดิมก่อนที่จะเงยหน้าพูดขึ้นกับฮายามะ
“อีก 3 เดือนก็ตั้งตาคอยละกันครับ”
“ว่าริวจินของผมเป็นของจริงรึเปล่า”
กร๊อง แกร๊ง กะ แกร๊ง แกร๊ง
เสียงเหมือนของกลวงอะไรบางอย่างกระทบกับพื้น ฟู่ววววว!! ทันใดนั้นเองก็เกิดควันสีเทาปกคลุมไปทั่วบริเวณลานกว้างขึ้น ฮายามะเองก็รู้สึกตัวแล้วว่าเสียงที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้คือเสียงระเบิดควันที่ลอยลงมา! ซาโตะอาศัยจังหวะนี้รีบหายตัวไปอย่างรวดเร็ว ฮายามะพยายามตั้งสติก่อนที่จะรวบรวมพลังอาร์คานาจับสัมผัสในระยะพลังของเขาเอง
“บ้าน่า.. หมอนั่น.. มันหายไปไหนแล้ว!!”
เพียงแค่ระยะเวลาเพียงนิดเดียว ซาโตะก็สามารถหายตัวไปจากการจับสัมผัสในระยะที่ขึ้นอยู่กับแรงค์ของเขา ซึ่งแรงค์ของฮายามะนั้นอยู่ที่ 15 ระยะทำการจับสัมผัสของเขาก็สามารถจับได้เป็นระยะเกือบครึ่งกิโลเมตร ถึงแม้จะรู้ว่าซาโตะนั้นอาศัยโอกาสนี้หนีไปแล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าซาโตะจะสามารถหนีไปได้เร็วขนาดนี้จนหลุดพ้นระยะของเขาไปแล้ว
กรอด.. ฮายามะกัดฟันด้วยความโกรธเพราะว่าทำอะไรไม่ได้ ระเบิดควันที่จงใจมาก่อกวนในจังหวะพอเหมาะพอเจาะ ซาโตะนั้นได้วางแผนไว้หมดแล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเสียท่าให้ซาโตะ มันยิ่งทำให้เขารู้สึกเคียดแค้นมาก มากจนต้องล้างแค้นให้ได้
“ซาโตะ.. ซักวันนึงแกจะต้องชดใช้!!”
