“เหมือนจะหนีพ้นแล้วนะ”
กลุ่มของริกุวิ่งมาได้ไกลพอสมควรแล้ว ทั้งหมดจึงตัดสินใจหยุดพักหายใจเมื่อเห็นว่าเชชินไม่ได้ตามมา
“ฉันไม่น่าปล่อยให้เจ้าหมอนั่นไปเลย ไม่งั้นคงไม่เป็นแบบนี้”
“ไม่ต้องคิดมากหรอกจ้ะอิโนะอุเอะคุง”
อารุนะปลอบใจ
“ถ้างั้น ตอนนี้เราไปที่จุดนับพบที่โรงเรียนก่อนเถอะ”
ชินสุเกะกล่าว
“อ๊ะ เดี๋ยวก่อนครับ ผมขอตัวแปปนึง”
ซานาดะยกมือแล้วพูดขึ้น พลางใช้มืออีกข้างนึงกุมท้องน้อยของตัวเอง
“เป็นอะไรของนายมาซาโอะ?”
“ผมปวดท้องน่ะรุ่นพี่คาบาเนะ ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ รอผมด้วยอย่าทิ้งผมล่ะทุกคน”
ว่าแล้วซานาดะก็วิ่งไปทันที ชินสุเกะแอบหัวเราะในลำคอนิดๆ ในกลุ่มตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะในระหว่างที่รอซานาดะ จนกระทั่งอารุนะเริ่มเปิดประเด็นขึ้นมา
“อิโนะอุเอะคุง ฉันได้ยินที่นายคุยกับอุเอะดะคุงนะ”
“เอ๊ะ เรื่องอะไรหรอครับ?”
“เรื่องของคุณอากิ”
เธอหรี่ตาลง
“ฉันคิดว่าอุเอดะคุงพูดถูก คุณอากิดูน่าสงสัยมาก เธอไม่พูดไม่บอกอะไรเราสักอย่าง ทั้งๆที่น่าจะดูรู้เรื่องทุกอย่างแท้ๆ ฉันคิดว่าเธอน่าจะเป็นตัวการที่ทำให้เรามาอยู่ที่นี่”
“เดี๋ยวสิครับรุ่นพี่อายุคาวะ แต่อากิจังพยายามช่วยพวกเรานะครับ?”
“แน่ใจหรอว่าที่ๆคุณอากิจะพาไป ใช่ทางออกจากที่นี่จริงๆน่ะ?”
ริกุไม่ตอบอะไร เขาไม่มีอะไรจะโต้แย้ง สิ่งที่อารุนะพูดก็ค่อนข้างมีเหตุผล
“...แล้วรุ่นพี่อายุคาวะจะทำยังไงกับคุณอากิครับ?”
เมื่อริกุถามออกไปแบบนั้น อารุนะก็แสยะยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้มอันแสนร่าเริงตามปกติของเธอ แต่เป็นรอยยิ้มที่จู่ๆก็ทำให้เขารู้สึกขนลุกขึ้นมา
“ก็ฆ่าเธอทิ้งซะสิ”
ริกุตาเบิกโพลงด้วยความตกตะลึง ไม่ใช่แค่เพียงเขาเท่านั้นที่รู้สึกแบบนั้น ทุกๆคนที่ได้ยินคำพูดนั้นจากปากอารุนะก็ต่างรู้สึกแบบเดียวกัน
“ในเมื่อเธอเป็นต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด ก็ฆ่าเธอทิ้งซะ พวกเราก็จะหนีออกไปจากที่นี่ได้ ฉันคนเดียวคงทำไม่ได้หรอก ฉันต้องขอยืมมือพวกนายหน่อย... วางแผนกัน ฆ่ายัยนั่นซะ”
อารุนะพูดเรื่องน่ากลัวแบบนั้นออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย ราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติที่เธอทำอยู่ทุกๆวัน ใบหน้าในขณะที่พูดออกมานั้น ราวกับฆาตกรเลือดเย็นไม่มีผิด
“มาเถอะ มาวางแผนกัน ถ้าพวกเราร่วมมือกันจะต้องฆ่าเธอได้แน่ แล้วพวกเราก็จะได้กลับบ้าน...”
“พูดอะไรน่ะครับรุ่นพี่!?”
ริกุทนฟังไม่ไหวจนเผลอตะโกนออกไป
“ทำไมถึงกล้าพูดอะไรน่ากลัวแบบนี้ออกมาน่ะครับ!? ถึงกับต้องฆ่าแกงกันเลยหรอ...”
เมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบสนองของคนอื่นๆ สีหน้าของอารุนะเริ่มค่อยๆกลับไปเหมือนเดิม ใบหน้าที่สัมผัสได้ถึงความเลือดเย็นหายไป รอยยิ้มที่น่าขนลุกเริ่มกลับไปเป็นรอยยิ้มที่แสนร่าเริงตามเดิม แล้วพูดขึ้นเหมือนกับว่าเมื่อสักครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“แหม... อย่าทำหน้าจริงจังแบบนั้นสิจ๊ะอิโนะอุเอะคุง แบบนี้มุกก็ไม่ขำพอดีสิ ฉันพูดเล่นหรอกน่า ก็เห็นรอซานาดะคุงนาน เลยอยากจะเล่าเรื่องน่ากลัวๆฆ่าเวลาไง บรรยากาศแบบนี้เหมาะจะเล่าเรื่องแบบนั้นดีออกว่าไหม?”
“เอ๋? พะ พูดเล่นหรอครับ?”
“ก็ใช่น่ะสิ ใครจะไปทำเรืองน่ากลัวแบบนั้นได้ล่ะ”
“โล่งอกไปที... คราวหลังอย่าพูดเล่นแบบนี้อีกนะครับ คือผมว่ามันไม่ตลกเลยนะ”
“ขอโทษจ้า♪ ฉันจะไม่พูดอีกแล้วล่ะ เป็นไงล่ะ แอคติ้งฉันเหมือนจริงไหม? ตอนเด็กๆฉันเคยฝันจะเป็นนักแสดงด้วย เวลาอยู่ห้องคนเดียวก็ชอบแสดงกับตัวเองอยู่ในกระจกที่ห้อง ว่างๆลองไปแคสติ้งดูบ้างดีไหมน้า?”
ในระหว่างนั้น เมย์ที่เงียบอยู่นานจู่ๆก็เดินออกไป
“คิซากุระจังจะไปไหนน่ะ?”
อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่อารุนะก็พอเดาออกว่าเป็นเรื่องอะไร
“ฉันก็บอกแล้วว่าพูดเล่นน่ะ อย่าคิดมากสิจ๊ะ”
“...เรื่องความเป็นความตาย มันไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาพูดเล่นกันหรอกนะ”
เมย์พูดไว้แค่นั้นโดยไม่หันกลับมา แล้วเดินหนีหายไปทันที ริกุจึงจะเดินตามไป แต่ก็ถูกอารุนะดึงแขนไว้
“ไม่เป็นไรจ้ะ ให้ฉันเป็นฝ่ายไปขอโทษเธอเองดีกว่า”
“แต่รุ่นพี่ไปคนเดียวมันอันตราย...”
“คิซากุระจึงคงไม่ได้ไปไหนไกลหรอก เดี๋ยวฉันก็กลับมา”
อารุนะยิ้ม
“ถ้างั้น... อย่างน้อยๆ ก็เอานี่ไปด้วยนะครับ”
ริกุล้วงกระเป๋ากางเกงของตัวเองแล้วหยิบอะไรบางอย่างออกมาแล้วยื่นให้กับอารุนะ มันเป็นมีดด้ามสีดำคมกริบที่พับเก็บได้
“คือ... เป็นมีดพับที่ผมพกไว้ตลอดน่ะ คิดว่าน่าจะพอป้องกันตัวได้...”
“จ้ะ ขอบใจมากนะ”
อารุนะคว้ามีดพับไปจากมือของริกุแล้วรีบวิ่งตามเมย์ที่เดินหายไปทันที
----------------------------------------------------
เมย์เดินอยู่ตามลำพังท่ามกลางความมืดพร้อมดาบไม้คู่ใจ ดูท่าทางสมาธิของเธอไม่ได้จดจ่ออยู่กับทางเดินตรงหน้าแม้แต่น้อย แบบที่ว่าถ้ามีอะไรมาขวางทางตอนนี้เธอก็คงเดินชนไปแล้ว
(ยัยผู้หญิงนั่น มันโรคจิตชัดๆ)
ในระหว่างที่คิดแบบนั้น เธอก็ได้ยินเสียงอะไรแปลกๆดังแว่วมา
เป็นเสียงที่ตัวเธอเองก็อธิบายไม่ถูก มันก่อให้เกิดความระแวงแต่ในขณะเดียวกันก็อยากรู้อยากเห็น
เมย์จึงตั้งดาบขึ้นมาเพื่อเตรียมพร้อมใช้งาน แล้วมองไปรอบๆอย่างระแวดระวัง
เหมือนเสียงจะมาจากข้างหน้านี้เอง เธอจึงเดินต่อไป เพราะยังไงๆมันก็เป็นทางที่เธอจะต้องไปอยู่แล้ว
เมื่อเสียงเริ่มจะชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ เมย์ก็มั่นใจว่าเธอมาถูกทาง มือทั้งสองข้างของเธอเริ่มกำดาบแน่น เสียงอยู่ที่มุมกำแพงตรงนั้น
เธอพุ่งตัวจากมุมกำแพงออกไป พร้อมยกดาบขึ้นเตรียมพร้อมจะจู่โจม
(เอ๋? บ่อน้ำ)
ต้นเหตุจากเสียงกลับมาจากบ่อน้ำเก่าๆที่เหมือนไม่ได้ใช้แล้ว เมย์เลยลดดาบลงแล้วค่อยๆเดินไปดูที่บ่อน้ำนั้น แม้จะอยู่ใกล้ขนาดนี้เธอก็ยังบอกไม่ถูกอยู่ดีว่ามันคือเสียงอะไร
ความอยากรู้อยากเห็นเริ่มเพิ่มขึ้นมาเป็นทวีคูณ เธอจึงชะโงกหน้าลงไปดู
“อี๋!!”
บางสิ่งที่อยู่ในนั้นทำให้เมย์ส่งเสียงออกมา เธอผงะถอย แต่แล้วแผ่นหลังของเธอกับสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง
เมื่อเมย์หันกลับไป เสี้ยววินาทีนั้นเธอก็มีสีหน้าประหลาดใจสุดขีด
ก่อนที่ร่างของเธอจะตกลงไปในบ่อนั้น
“กรี๊ดดดด!!!”
เมย์กรีดร้อง เธอตกลงไปกระแทกเข้ากับก้นบ่ออย่างแรง ดูเหมือนว่านิ้วทั้งห้าของมือข้างขวาจะซ้นจนขยับไม่ได้ เพราะเธอใช้มันลดแรงกระแทกหลังตกลงมาตามสัญชาตญาณ
แต่เมย์กลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดนั้น เพราะมันมีสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าอยู่ตรงหน้า...
สิ่งมีชีวิตที่ผู้คนส่วนใหญ่ต่างรังเกียจ... แมลงสีน้ำตาลอันน่าขยะแขยง
แมลงสาบ...
พวกมันเกาะไปทั่วบ่อน้ำราวกับเป็นลายของกำแพง เมย์ไม่รู้ว่ามันมีจำนวนเท่าไหร่ และเธอเองก็ไม่อยากจะรู้
คิซากุระ เมย์ ถึงกับกรีดร้องแบบไม่มีเสียงเมื่อเห็นพวกมัน
เพราะเธอเกลียดแมลงเป็นที่สุด...
“อย่าเข้ามา!!”
เมย์พยายามใช้มือข้างซ้ายที่ยังใช้งานไหวจับดาบไม้แกว่งไปมาเพื่อหวังจะไล่สิ่งมีชีวิตน่ารังเกียจเหล่านั้นออกไป แต่มันก็กลับยิ่งเข้ามาใกล้เรื่อยๆ อีกทั้งยังเริ่มคืบคลานเข้ามาในเสื้อผ้าและร่างกาย
ถึงอยากจะหนีไปให้พ้นเพียงใด แต่ความรู้สึกหวาดกลัวสุดขีดมันได้ตรึงร่างเธอไว้
น้ำตาของเมย์เริ่มไหลรินออกมา...
เธอทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากกรีดร้องขอความช่วยเหลือ
ที่คงไม่มีใครมาได้ยิน...
“ช่วยฉันด้วย!!”
“ช่วยด้วย!!!”
“ใครก็ได้ช่วยที...”
แล้วเสียงกรีดร้องนั้น ก็ค่อยๆหายไป...
----------------------------------------------------
ตอนนี้เหลือเพียงริกุกับชินสุเกะอยู่สองคน ทางฝั่งริกุดูจะกระวนกระวายเล็กน้อยคงเพราะกลัวอารุนะเป็นอันตราย ส่วนทางชินสุเกะนั้นยืนกอดอกอยู่นิ่งๆ เขาหันมองริกุหลายครั้งเหมือนมีเรื่องอะไรจะพูด จนสุดท้ายเขาก็พูดออกไป
“อิโนะอุเอะ ฉันมีเรื่องต้องพูดกับนาย เรื่องของอายุคาวะ”
“ถ้าเป็นเรื่องเมื่อกี้ล่ะก็รุ่นพี่เขาก็บอกแล้วนิครับว่าพูดเล่น อย่าคิดมากเลย”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น”
“ถ้างั้นก็... รุ่นพี่คาบาเนะรู้ตัวแล้วสินะครับว่าชอบรุ่นพี่อายุคาวะน่ะ? ถึงกับเกือบสละชีวิตช่วยรุ่นพี่เขาด้วย ก็บอกแล้วไงครับว่าอย่าทำตัวปากไม่ตรงกับใจ”
“...”
สายตาของชินสุเกะทำเอาริกุไม่กล้าพูดเล่นต่อ เขาเลยปิดปากเงียบและรอฟังคำพูดจากปากชินสุเกะแต่โดยดี
“ตอนนั้น ฉันไม่ได้เป็นคนช่วยยัยนั่น”
“อะ เอ๋?”
“ถ้าตอนแรกยัยนั่นขาแพลงน่ะใช่ ฉันช่วยปฐมพยาบาลให้ แต่ตอนที่พวกนายมาเจอฉันตอนเกือบโดนผีฆ่าตายน่ะไม่ใช่”
“อ้าว ไม่ใช่ว่ารุ่นพี่เป็นคนออกไปขวางเพื่อช่วยรุ่นพี่อายุคาวะหรอกหรอครับ?”
“ฉันไม่ได้ออกไปขวาง แต่ยัยนั่นผลักฉันออกไป”
“หะ หา?”
“ยัยนั่นตั้งใจจะให้ฉันออกไปตายแทน”
“ไม่เอาน่า รุ่นพี่คิดไปเองหรือเปล่า? รุ่นพี่อายุคาวะจะทำอะไรแบบนั้นได้ยังไง?”
“ฉันก็อยากคิดแบบนั้นหรอกนะ จนฉันเริ่มมั่นใจก็ตอนเมื่อกี้ที่ยัยนั่นบอกว่าตั้งใจจะฆ่าคุณอากิ ดูยังไงยัยนั่นก็ไม่น่าจะพูดเล่น...”
“ดะ เดี่ยวสิครับรุ่นพี่ ผมว่ารุ่นพี่คิดมากไปแล้วนะ”
ในระหว่างนั้น ซานาดะก็เดินกลับมาพอดี ทำให้การสนทนาของริกุกับชินสุเกะหยุดลง
“อ้าว ว่าไง? สบายตัวไหมล่ะ?”
“คะ ครับ”
“ทำไมทำหน้าหน้าตาแบบนั้น ปวดท้องอีกรอบหรือไง? งั้นก็รีบไปเร็วๆเลย ตอนนี้รุ่นพี่อายุคาวะกำลังออกตามหาคุณคิซากุระอยู่”
ใบหน้าของซานาดะซีดเหมือนกระดาษอย่างเห็นได้ชัด แถมยังมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามใบหน้า โดยเฉพาะมือที่ถือสมาร์ทโฟนอยู่นั้นสั่นระริกไม่หยุด
“นี่แกเป็นอะไรไป? หรือไปเจออะไรมา?”
“อะ เอ่อ... คือ...”
“เป็นอะไร อ้ำๆอึ้งๆอยู่ได้ มีอะไรก็บอกสิ”
“ผะ ผม...”
เหมือนซานาดะพยายามจะเค้นคำพูดอะไรบางอย่างที่อยากจะพูดออกมาจากลำคออย่างยากลำบาก ริกุเองก็เฝ้ารอคำตอบอย่างตั้งใจ
หลังจากที่อ้ำอึ้งอยู่นาน เขาก็สามารถพูดออกไปได้สำเร็จ
“คือว่าผมเจอ-”
“อ้าว มาซาโอะคุงกลับมาแล้วหรอ?”
ซานาดะสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงอารุนะจากด้านหลัง จนเธอเองก็พลอยตกใจไปด้วย
“เป็นอะไรไป ทำหน้ายังกับเห็นผี นี่ฉันเอง”
“เปล่าครับ ผมแค่ตกใจ... แหะๆ”
ซานาดะหัวเราะไปตามน้ำ
“แล้วเจอคุณคิซากุระไหมครับ?”
ริกุถามขึ้น อารุนะส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่เจอเลยจ้ะ ไม่รู้คิซากุระจังเดินไปถึงไหน แต่ยังไงๆเดี๋ยวเธอคงตามไปที่โรงเรียนเองล่ะมั้ง พวกเรารีบไปกันก่อนเถอะ”
อารุนะพูดเสร็จก็ขยับตัวไปอยู่ด้านหน้าสุดของกลุ่ม
“แล้วสรุปเมื่อกี้แกจะพูดอะไรนะมาซาโอะ?”
ริกุนึกขึ้นได้ว่าเมื่อสักครู่ซานาดะพยายามจะบอกอะไรบางอย่างจึงถามขึ้นอีกครั้ง
“อ้อ เอ่อ... ไม่มีอะไรหรอกครับ”
“อะไรของแกเนี่ย?”
ริกุชักจะหน่ายๆเลยไม่ถามอะไรต่อแล้วเดินตามอารุนะไปพร้อมกับชินสุเกะ แต่ซานาดะกลับยังยืนอยู่ที่เดิมไม่เดินตามไป จนริกุต้องหันกลับไปเรียก
“เอ้า! มาซาโอะ ตามมาสิเดี๋ยวก็ทิ้งซะหรอก”
“คะ ครับ”
ซานาดะค่อยๆเดินตามไปเป็นคนสุดท้าย อารุนะที่เดินนำหน้าสุดก็เหลือบมองเขานิดๆ
เขาเจออะไรมากันแน่!?
