หุ่นยนต์สีฟ้าเคลื่อนไปตามคันโยกที่ทรินิตี้บังคับ มันพุ่งตรงไปยังหุ่นสีเงินตัวนึงที่อยู่หน้าสุด ไม่ทันที่หุ่นสีเงินตัวไหนจะขยับ มันก็ถูกดาบของหุ่นที่ชื่อว่าสกายแทงเข้าที่ค๊อกพิทของมัน หุ่นสีน้ำเงินกระโดดออกมา เช่นเดียวกันกับหุ่นสีเงินทั้งสองตัวที่กระโดดไปคนละทิศคนละทาง หุ่นที่ถูกบีมเซเบอร์แทงเข้านั้นระเบิด โชนั้นได้แต่มองเงียบ มือของเขาจับเบาะที่ทรินิตี้นั่งอยู่ หุ่นสีเงินสองตัวที่เหลือเห็นหุ่นเพื่อนตัวเองถูกทำลายต่อหน้าต่อตา ไม่รู้ว่าสภาพเป็นยังไงบ้าง แต่ดูแล้วคงไม่น่ารอด หุ่นทั้งสองตัวที่เหลือเริ่มหยิบอาวุธของมันขึ้นมา มันทั้งสองตัวต่างหยิบปืนกลขึ้นมาก่อนจะเริ่มสาดกระสุนมายังสกาย
ทรินิตี้โยกคันโยกขึ้น มันทำให้หุ่นยนต์ตัวนี้บินขึ้นฟ้า แม้มันจะไม่ได้รู้สึกอะไรวิเศษแต่โชก็รู้สึกได้ว่าพวกเขานั้นลอยอยู่บนฟ้า เธอเริ่มบังคับหุ่นไปทางตรงข้ามกับกระสุน กระสุนนั้นไม่โดนหุ่นยนต์สีฟ้าตัวนี้เลย หุ่นยนต์สีเงินตัวนึงหยุดยิงเพราะกระสุนของมันหมด ทรินิตี้เห็นโอกาสนี้ เธอบังคับให้หุ่นของเธอยกปืนของเธอขึ้น เธอกดปุ่มสีแดง เลเซอร์สีเขียวนั้นลอยออกมาก่อนจะพุ่งผ่านทะลุหุ่นสีเงิน หุ่นตัวนั้นหยุดนิ่งก่อนที่หุ่นตัวนี้จะระเบิดเหมือนกับหุ่นตัวก่อน ตอนนี้เหลือเพียงแค่หุ่นตัวเดียวเท่านั้นที่ยังเหลืออยู่ สกายลงมาบนพื้นอีกครั้ง เท้าทั้งสองของมันแตะพื้น มันสร้างแรงสั่นสะเทือนเล็กน้อย
หุ่นสีเงินนั้นพุ่งตรงไปพร้อมกับหมัดของมัน มันรัวหมัดใส่สกายไม่ยั้งแต่หมัดของมันนั้นไม่สามารถสัมผัสถึงตัวของสกายได้เลยแม้แต่น้อย เมื่อมันเปิดช่องนั้นสกายก็ใช้ดาบของตัวเองฟันเข้าไปที่แขนของหุ่นสีเงินตัวนี้ แขนนั้นลอยก่อนจะตกลงข้างหลังหุ่นสีน้ำเงิน มันพยายามใช้มืออีกข้างต่อยเข้าที่หน้าของหุ่นสีน้ำเงิน แต่การกระทำแบบนั้นก็ทำให้มันสูญเสียแขนอีกข้างแทน ดาบเล่มเดิมตัดผ่านแขนของมัน แขนที่ถูกตัดนั้นตกลงมาในจุดที่มันยืนอยู่ สกายใช้บีมเซเบอร์เล่มที่มันถืออยู่เสียบเข้าที่ท้องของหุ่นสีเงินตัวสุดท้ายนี้ หุ่นนั้นทรุดลงไปกับพื้น สกายกระโดดถอยออกไปเพื่อให้พ้นระยะระเบิด หุ่นยนต์ตัวสีเงินตัวสุดท้ายระเบิดตามที่คาดไว้ ตอนนี้เหลือเพียงแค่หุ่นสีน้ำเงินที่ชื่อว่าสกายยืนอยู่ตัวเดียว
“ทรินิตี้...นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” โชเอ่ยปากถาม
แม้ว่าทรินิตี้จะเคยอยู่ชมรมหุ่นยนต์และบังคับหุ่นยนต์เป็นก็ตาม แต่หุ่นยนต์รบกับหุ่นยนต์ในชมรมนั้นเป็นคนละเรื่องกัน ยังไม่นับเรื่องที่เธอสามารถสู้กับหุ่นยนต์ตัวอื่นๆได้อย่างง่ายดาย ดูก็รู้ว่านี่ไม่ใช่สนามรบแรกที่เธอเข้าร่วม หญิงผมสีม่วงแดงหันมามอง แต่เธอก็ยังไม่ได้ตอบ เธอใช้นิ้วของเธอจิ้มอะไรบางอย่างบนจอ ไม่นานนักก็มีหน้าจอเล็กๆปรากฏขึ้นมา เมื่อจอขึ้นมานั้นโชและทรินิตี้ก็เห็นหน้าของหญิงผมสีดำที่สวมแว่นนั่งอยู่
“นี่ทรินิตี้...ชั้นอยู่บนสกายแล้ว มารับชั้นหน่อย”
“เข้าใจแล้ว ไลท์บิงเกอร์จะมารับอีกไม่นาน...แล้วผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเธอนั่นใคร?” หญิงที่อยู่ปลายสายถาม
“เดี๋ยวชั้นค่อยอธิบายให้ฟัง”
“โอเค เข้าใจแล้ว เราจะรีบไปให้ถึงเร็วที่สุด” หญิงผมสีดำตอบกลับ
จอนั้นพับไป สกายนั้นยืนหยุดนิ่งกับที่ราวกับไม่มีใครบังคับมัน สภาพเมืองนั้นต่างกับตอนที่เขามาลิบลับ อาคารหลายหลังนั้นถูกทำลายลงจากการต่อสู้ครั้งนี้ โชอยากจะถามทรินิตี้อีกครั้งว่าเกิดอะไรขึ้น และเขาหวังว่าเธอจะอธิบายให้เขาฟังเสียที แต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยปากถาม เพราะเขารู้ว่าสิ่งที่เธอจะตอบกลับมาคือ “ความเงียบ” ในขณะที่ทั้งสองคนได้แต่ยืนเงียบในห้องคนขับนั้น ดวงตาทั้งสองคู่เห็นเครื่องบินสีแดงลำนึงบินตรงเข้ามา มันเปลี่ยนเป็นหุ่นยนต์ก่อนจะยืนลงมาอยู่ตรงข้ามกับสกาย มันมีตราสัญลักษณ์ของกองทัพอักเลล่าอยู่ด้วย ซักพักนั้นทางคนขับของหุ่นสีแดงนั่นก็ติดต่อมา
“นี่ลีเจี้ยน ครัชเชอร์...สกายเป็นหุ่นของจักรวรรดิอักเลล่า ใครก็ตามที่อยู่บนเครื่องสกาย ขอให้ลงมาจากเครื่องเดี๋ยวนี้”
“ถ้าหากลงมาเราจะไม่ทำอะไรทั้งนั้น” เสียงอีกฟากพูดขึ้นมา
มันเป็นเสียงของผู้หญิง แต่พวกเขาไม่เห็นหน้าของเธอ เพราะเธอสวมหมวกนักบินไว้ ไม่ทันที่โชจะได้พูดอะไรทั้งสิ้น ทรินิตี้ก็จับคันโยกของตัวเอง สกายยกปืนของตัวเองก่อนจะลั่นไกออกไป แสงเลเซอร์สีเขียวพุ่งตรงไปยังหุ่นสีแดง แต่หากทว่าหุ่นสีแดงนั้นกระโดดหลบได้อย่างง่ายดาย ก่อนที่มันจะยิงกระสุนอะไรบางอย่างสวนออกมา มันตกบนพื้น ก่อนจะเป็นระเบิดออกมา มันโดนสกายเต็มๆ แรงระเบิดนี้ทำให้ในหุ่นนั้นสั่นไปหมด แรงสั่นนั้นทำให้หัวของทรินิตี้กระแทกเข้ากับผนังในห้องคนขับ ไม่นานนักแรงสั่นสะเทือนก็หยุดลง
“เป็นอะไรไหมทรินิตี้?”
หากทว่าทรินิตี้ไม่ตอบ หุ่นสีแดงที่เรียกตนเองว่าลีเจี้ยน ครัชเชอร์ยิงลูกระเบิดอีกครั้ง มันสร้างแรงสั่นสะเทือนเหมือนเดิม หญิงผมสีม่วงแดงยังคงนิ่งอยู่เหมือนเดิม โชชะโงกหน้าขึ้นไปก่อนจะเห็นทรินิตี้ที่หมดสติอยู่ โชมองไปยังหัวสีแดงที่เตรียมจะยิงลูกระเบิดอีกครั้ง โชตัดสินใจนั่งบนตักของทรินิตี้ที่หมดสติอยู่ เขารู้สึกว่ามันมีอะไรที่นุ่มนวลสัมผัสบนหลังเขา แต่เขาก็พยายามไม่สนใจเรื่องนั้น ก่อนจะจับคันโยกและดึงขึ้นเพื่อหลบกระสุนระเบิด มันสำเร็จกระสุนระเบิดขึ้น โดยที่ไม่โดนหุ่นสีน้ำเงินตัวนี้เลย
“ถ้าลอยอยู่ตรงนี้ซักพัก คงไม่เป็นไรมั้ง” โชพูดกับตัวเอง
แต่เมื่อเขาพูดกับตัวเอกเสร็จ หุ่นสีแดงตัวนั้นก็ดีดตัวขึ้นมา มันขึ้นมาสูงระดับเดียวกันกับสกาย ก่อนที่มันจะยิงอาวุธของมันในระยะประชิด ด้วยความตกใจโชจึงโยกคันโยกไปมั่วๆ โดยหวังว่ามันจะหลบได้ แต่หากทว่าความหวังของเขานั้นถูกดับลง เพราะเขาไม่สามารถหลบมันพ้น แต่โชคยังดีที่มันไม่ได้โดนเต็มๆ ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้หุ่นตกลงมาจากฟ้าและลงสู่อาคารหลังนึง อาคารหลังนั้นถล่มลงไป เพราะรับน้ำหนักของหุ่นตัวนี้ไม่ไหว โชคดีที่ไม่มีคนในตึกแล้ว เพราะเหมือนคนพวกนั้นจะหนีไปหมดแล้ว โชเห็นกระสุนระเบิดนั้นยังคงลอยตรงมายังเขา โชรีบนึกถึงตอนที่ทรินิตี้ขับหุ่นตัวนี้ เธอยิงปืนยังไง?
“แบบนี้?”
โชลองทำตามภาพในหัวดู ปืนนั้นเล็งขึ้นฟ้าก่อนที่กระสุนสีเขียวจะถูกยิงออกไป มันกระแทกเข้าให้กับลูกระเบิดก่อนจะทำให้ลูกระเบิดนั้นระเบิดกลางอากาศ เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขารีบบังคับให้หุ่นของเขาลุกขึ้นมาจากพื้น เขายืนขึ้นอีกครั้ง ในขณะเดียวกันลีเจี้ยน ครัชเชอร์ก็ลงมายืนตรงข้ามเหมือนกัน หุ่นทั้งสองมองคู่ต่อสู้ของตัวเองด้วยความระมัดระวัง จะว่าไปดูเหมือนหุ่นสีแดงนั่นยังไม่ได้ใช้อาวุธอย่างอื่นเลยนอกจากเครื่องยิงระเบิดในมือของมัน หรืออาวุธมันมีแค่นั้นจริงๆ? ตามหลักแล้วอาวุธแบบนี้ถ้าขึ้นที่สูงได้ก็คงไม่มีปัญหา แต่ประเด็นคือลีเจี้ยน ครัชเชอร์นั้นก็สามารถกระโดดได้สูงเหมือนกัน มันอาจจะบินไม่ได้ แต่ต่อให้บินสูง มันก็ยังไล่ทันอยู่ดี
“คิดซิ...โช...คิด มันมีอะไรที่เราจะพอทำได้รึเปล่า?”
แต่ในขณะที่โชคิดนั้น เขาก็เห็นลูกระเบิดลอยมาสองลูก โชรีบบินขึ้นฟ้า ก่อนที่เขาจะใช้ปืนเลเซอร์ยิงไปทางมัน หากทว่าหุ่นสีแดงนั้นก็กระโดดหลบได้เหมือนกัน สกายหยิบดาบขึ้นมาก่อนจะเตรียมพุ่งไปหาหุ่นสีแดงที่พึ่งโยกหลบอาวุธของเขา แต่ไม่ทันที่มันจะได้พุ่งเข้าไป โชก็คิดอะไรได้อย่างนึง
“ไม่ได้ๆ ถ้าเราเข้าไประยะนั้นแล้ว พลาดเราตายแน่นอน”
สกายเก็บดาบของตัวเองก่อนจะถอยไปทางอื่น ลีเจี้ยน ครัชเชอร์เห็นศัตรูของตัวเองหนีก็รีบเปลี่ยนเป็นเครื่องบินและบินตามหุ่นสีน้ำเงินทันที
“ยังไล่เราทันอีกเรอะ?” โชพูดในขณะที่เขาสั่งให้หุ่นตัวเองเหลือบมองข้างหลัง
สกายยังคงบินต่อไป เขาบินต่ำๆ มันสูงกว่าพื้นถนนไม่มากนัก ส่วนเครื่องบินสีแดงนั้นก็ยังคงตามมา มันยังไม่โจมตีอะไร สกายหยุดก่อนจะหันไปยิง แต่เครื่องบินสีแดงนั้นบินขึ้นฟ้าก่อนจะเปลี่ยนกลับมาเป็นร่างหุ่นยนต์ มันยิงลูกระเบิดมายังหุ่นสีน้ำเงิน เช่นเดียวกัน โชจับคันโยกและควบคุมมันไม่ให้โดนลูกระเบิดจากมัน สกายยังคงบินหนีต่อไป นี่ยังเป็นสิ่งเดียวที่เขาคิดออกในตอนนี้ ภาพเดิมนั้นกลับมา หุ่นสีแดงบินตามอีกครั้ง เขามองไปที่จอ ดูเหมือนพลังงานหุ่นเขาจะน้อยแล้ว ถ้าหากเขายังคงบินหนีแบบนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็ว พลังงานของหุ่นเขาคงหมดแน่นอน และเมื่อพลังงานเขาหมด เขาก็คงไม่ต่างอะไรกับเป้านิ่ง
“เราต้องรีบทำอะไรซักอย่างแล้ว...คิดซิ”
โชมองไปยังตึกที่สูงละฟ้าที่อยู่หัวมุม มันทำให้เขาเกิดไอเดียอะไรบางอย่าง
“ลองดูละกัน” โชพูดก่อนจะหักคันโยกไปหลังตึกสูงเสียดฟ้า
เครื่องบินสีแดงบินตาม หากทว่าเมื่อเธอเลี้ยวผ่านโค้งมาแล้ว เธอก็ไม่เห็นหุ่นสีฟ้าข้างหน้าเธอเลย เธอกวาดสายตารอบๆเพื่อหาศัตรูของเธอ แต่เมื่อเธอรู้ตัวอีกที สกายนั้นอยู่เหนือเครื่องบินสีแดง สกายเตรียมใช้ดาบแทงลงมา เครื่องบินสีแดงนั้นหลบไม่ทัน คนขับนั้นได้แต่หลับตาเตรียมรับชะตากรรม แต่ดาบนั้นตัดแค่ปีก เครื่องบินสีแดงนั้นเสียการควบคุมก่อนที่มันจะกระแทกเข้ากับพื้น ควันนั้นฟุ้งไปทั่วเครื่องบินลำนี้ ดูเหมือนมันจะไม่ระเบิดแต่ตอนนี้ แต่ถ้าจะให้บินขึ้นอีกคงไม่ได้ หุ่นสีน้ำเงินได้แต่ยืนมอง โดยที่ไม่ขยับ คนขับของเครื่องบินสีแดงได้มองว่าหุ่นสีน้ำเงินจะทำอะไรต่อ โชมองเครื่องบินสีแดงเหมือนกัน
“นี่คือไลท์บิงเกอร์...พวกเรามาถึงจุดนัดพบแล้ว...เกิดอะไรขึ้นกับทรินิตี้” หญิงผมดำคนเดิมติดต่อมา
“ทรินิตี้สลบไปน่ะ ผมเลยมาขับแทน” โชตอบหญิงที่สวมแว่น
“แล้วตอนนี้จุดนัดพบอยู่ไหน?” โชเอ่ยปากถามต่อ
“อยู่ข้างบนแล้ว บินขึ้นมาเลย”
โชยกคันโยกขึ้นก่อนจะบินขึ้นฟ้า เจ้าของเลเจี้ยน ครัชเชอร์ออกจากเครื่องบินของเธอ เธอถอดหมวกของเธอออก มันทำให้เห็นผมสีทรายของเธอโบกพริ้วไหวกับสายลม เธอมองสกายที่บินขึ้นฟ้าผ่านดวงตาสีเงินของเธอ เธอตั้งคำถามว่า “ทำไมโจมตีแค่ปีกของเธอ?” ตั้งใจ? หรือแค่บังเอิญ? ในขณะเดียวกันนั้นสกายก็บินขึ้นไปบนฟ้าก่อนที่จะเห็นยานสีขาวขนาดใหญ่ลำนึงรออยู่ ประตูของมันเปิดช้าๆ หุ่นสีนภาบินผ่านประตูนั้น เขาลงจอดช้าๆ เมื่อเขาลงจอดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงของใครบางคนดังขึ้น มันเป็นเสียงของทรินิตี้ที่ได้สติขึ้นมา
“โช?” เธอพูดด้วยน้ำเสียงสลึมสลือ
“ทำไมนายนั่งตักชั้น?!” เธอพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
ใบหน้าของเธอนั้นแดงก่ำเหมือนกับมะเขือเทศ
“อะ เอ่อคือเธอสลบไปตอนสู้กับลีเจี้ยน ครัชเชอร์น่ะ” โชอธิบายให้หญิงผมม่วงแดง
“แล้ว ตอนนี้เราอยู่ไหน?” ทรินิตี้ถามต่อ
“อยู่บนไลท์บิงเกอร์แล้ว” ชายผมน้ำตาลตอบสั้นๆ
“งั้นก็แปลว่านายขับหุ่นแทนชั้นตอนที่ชั้นสลบอยู่?” ทรินิตี้พยายามปะติปะต่อเรื่องราวอยู่
“อ่าฮะ” ชายผมน้ำตาลพยักหน้า
“สุดยอดไปเลยแฮะ...” หญิงผมม่วงแดงพูดเบาๆ
แต่เนื่องจากหน้าของทั้งสองอยู่ใกล้กัน จึงทำให้โชได้ยินว่าเธอพูดอะไรอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นโชก็ไม่ได้คอมเม้นท์อะไร
“เอ่อ ช่วงลุกจากตัวชั้นไปก่อนได้ไหม?” ทรินิตี้เอ่ยปากถามโช
“อ๊ะ โทษที” ชายผมน้ำตาลพูดด้วยความเขินอายก่อนจะลุกออกจากตัวของทรินิตี้
ทรินิตี้กดปุ่มก่อนจะเปิดค๊อกพิทออกมา เมื่อค๊อกพิทถูกเปิดแสงนั้นก็สว่างขึ้นมา ทรินิตี้โหนสลิงลงมา ก่อนที่โชจะโหนตามลงมา เขามองไปรอบๆก่อนจะเห็นหุ่นตัวอื่นยืนอยู่ด้วย เมื่อทั้งคู่ลงมานั้นก็เห็นผู้คนมากมายรอพวกเขาอยู่ ว่าแล้วก็มีผู้หญิงคนนึงเดินฝ่าวงล้อมออก ผมของเธอนั้นเป็นสีม่วง ต่างกับทรินิตี้ ผมของเธอนั้นเป็นสีม่วงโดยมีบางเส้นนั้นเป็นสีฟ้า ผมของเธอยาวถึงครึ่งแผ่นหลังเธอ รูปร่างของเธอนั้นค่อนข้างสูง สูงกว่าทรินิตี้ค่อนข้างมาก เมื่อทรินิตี้เห็นหญิงคนนี้นั้นเธอก็ยกมือตะเบ๊ะเธอ เช่นเดียวกันกับทางนั้น เธอก็ยกมือขึ้นเพื่อตะเบ๊ะทรินิตี้เช่นเดียวกัน
“ทำได้ดีมากทรินิตี้เพราะเธอ ตอนนี้เรามีสกายใช้แล้ว” หญิงผมม่วงคนนี้พูด
“ไม่ใช่เพราะชั้นหรอกค่ะคุณไลล่า เพราะเพื่อนของชั้นโช ต่างหาก”
“ตอนที่ชั้นสู้อยู่ชั้นสลบไป และก็เป็นโชนี่แหละที่บังคับหุ่นและพามันขึ้นมาที่นี่ได้” หญิงผมทรงหางม้าพูดกับหญิงที่พึ่งเอ่ยชมเมื่อกี้
เธอมองโชที่ยืนข้างๆทรินิตี้
“นายคือโชซินะ...ยินดีต้อนรับสู่ไลท์บิงเกอร์ เรือที่จะเปลี่ยนหน้าประวัติศาสตร์ของจักรวรรดิ์อักเลล่า”
