หญิงผมสีทรายยืนอยู่บนระเบียง เธอมองลงไปข้างล่างก่อนจะเห็นเครื่องของเธอที่กำลังถูกช่างซ่อมมากฝีมือซ้อมแซมอยู่ เธอเห็นชายที่ “โจนาส” ผู้เป็นหัวหน้าของฝ่ายซ่อมแซมยุทธโธปกรณ์คอยตะโกนสั่งการลูกน้องของตัวเองอยู่ มันเป็นภาพหายากที่หุ่นของเธอนั้นต้องถูกส่งซ่อมแบบนี้ ปีกของมันนั้นถูกตัดขาดออกจากลำตัวสีแดงของมัน เรื่องราวที่เธอแพ้นักบินปริศนาในหุ่นสกายนั้นแพร่กระจายไปทั่วกองทัพอย่างรวดเร็วและกลายเป็นเรื่องซุบซิบไปทั่วจักรวรรดิ์ แม้เธอจะยืนอยู่อู่ แต่จิตใจของเธอนั้นล่องลอยไปอยู่ที่อื่น ในหัวของเธอนั้นยังคงนึกถึงหุ่นสีน้ำเงินตัวนั้น มันทำลายปีกของลีเจี้ยน ครัชเชอร์และมันยืนจ้องมองเครื่องบินของเธอโดยไม่ได้ขยับแต่อย่างใด ทำไมมันถึงปล่อยเธอ? ทำไมมันถึงไม่ฆ่าเธอทั้งๆที่มีโอกาส?
“เป็นยังไงบ้างล่ะ มาริช่า?” เสียงของชายคนนึงดังขึ้นมา
หญิงผมสีบลอนด์หันไปตามเสียงก่อนจะเห็นชายผมสีขาว ดวงตาของเขานั้นแดงก่ำ นั่นคือสิ่งเดียวที่เธอเห็น เพราะบริเวณส่วนอื่นนั้นถูกปิดด้วยหน้ากากสีดำ
“ก็ดี” เธอตอบสั้นๆ
“ชั้นว่ามันคงไม่ดีเท่าไหร่หรอกมั้ง หุ่นของเธอพึ่งโดนยิ่งร่วงไปนะ” ชายผมขาวจี้เธอ
หญิงที่ถูกเรียกว่ามาริช่าหันมามองด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก
“ใจเย็นๆน่าชั้นไม่ได้มากวนอะไรหรอก” ชายผมสีขาวพูดกับหญิงที่ยืนบนระเบียง
“แล้วนายต้องการอะไร ดี?” มาริช่าถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“ชั้นก็แค่อยากจะรู้เรื่องของสกายเท่านั้นแหละ” ชายที่ชื่อว่าเคตอบกลับมา
“...ไม่มีอะไรมากให้เล่าหรอก สิ่งเดียวที่ชั้นรู้คือคนขับไม่ธรรมดา”
“งั้นเรอะ? ชั้นหวังว่าชั้นจะเจอหมอนั่นในสนามรบนะ” ดีพูดถึงความปรารถนาของตัวเอง
“ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม? ถ้างั้นก็ไปให้พ้นๆหน้าชั้นได้แล้ว” มาริช่าไล่เคไปไกลๆ
“โอเคๆ ถ้างั้นชั้นไปล่ะ”
ชายที่ชื่อดีเดินโบกมือก่อนจะเดินจากไป มาริช่าหันกลับไปมองลิเจี้ยน ครัชเชอร์ที่อยู่กลางอู่ เธอหวังว่ามันจะกลับมาสมบูรณ์เร็วๆนี้ เพราะเธอยังคงมี “ธุระ” ที่ค้างคาอยู่
=====
ไลท์บิงเกอร์นั้นก็ยังคงบินอยู่บนท้องฟ้า ในขณะเดียวกันที่ห้องรับแขกของยาน หญิงผมสีม่วงนั่งอยู่บนโซฟาสีแดง ข้างหน้าโต๊ะนั้นมีของหวานอยู่ คุกกี้เอย บิสกิตเอย รวมถึงถ้วยชาประมาณสามถ้วยด้วยกัน ตรงข้ามของหญิงผมสีม่วงนั้นก็มีทรินิตี้กับโชนั่งอยู่ หญิงผมสีม่วงคลิบฟ้าจิบชาที่อยู่ถ้วยของเธอ มันเป็นห้องที่ค่อนข้างหรู พรมสีแดง มีตู้หนังสือวางพิงกำแพง ไม่รู้เหมือนกันว่าในตู้นั้นมีอะไรบ้าง มันมีรูปภาพสีน้ำมันแขวนอยู่
“จะว่าไป ชั้นยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลย ชั้นชื่อไลล่าเป็นกัปตันของเรือลำนี้” หญิงผมม่วงแนะนำตัวเอง
“เอ่อ ผม อาดาจิ โช ครับ” ชายผมน้ำตาลแนะนำตัวบ้าง
“ผมขอถามหน่อยได้ไหมครับ ว่าพวกคุณเป็นใคร?”
“พวกเราเป็นกบฏและเป้าหมายของพวกเราก็คือล้มรัฐบาลชุดปัจจุบันของจักรวรรดิ์อักเลล่า” กัปตันของเรือลำนี้ตอบกลับ
“แล้วทำไมพวกคุณอยากจะล้มรัฐบาลของจักรวรรดิอักเกล่าด้วยล่ะครับ? ไม่ใช่ว่าเพราะพวกเขาทำให้จักรวรรดินี้เจริญไม่ใช่หรอครับ?” โชถามต่อ
“ก็จริงอย่างที่นายพูดแหละ รัฐบาลชุดนี้ทำให้จักรวรรดิก้าวหน้า” ทรินิตี้ที่นั่งข้างๆพูดขึ้นมา
“แต่ว่ารู้ไหมว่าทำไมสกายถูกสร้างขึ้นมา?” หญิงผมทรงหางม้าเอ่ยปากถามเพื่อนของตัวเอง
“วิทยาศาสตร์?” โชลองตอบดู
ทรินิตี้ส่ายหน้า
“เพื่อสงคราม” เธอตอบสั้นๆ
“ในพิพิธภัณท์มักจะบอกใช่ไหมล่ะว่าอาณาจักรยูกอสเป็นฝ่ายประกาศสงครามกับจักรวรรดิ์?” ทรินิตี้พูดต่อ
“เปล่าเลย นั่นเป็นประวัติศาสตร์ที่ถูกแก้ไข จริงๆแล้วเป็นจักรวรรดิ์ต่างหากที่ประกาศสงคราม”
“ยูกอสเป็นประเทศที่มีแร่หลากหลายชนิด ในขณะเดียวกันจักรวรรดินั้นขาดทรัพยากรค่อนข้างมาก” ไลล่าเริ่มอธิบายขึ้นมาบ้าง
“จึงตัดสินใจบุกยูกอสเพื่อจะเอาแร่มา แน่นอนว่ายูกอสสู้ไม่ได้เลย ต้องยอมแพ้ และส่งแร่ให้กับทางจักรวรรดิจำนวนมาก”
“แน่นอนว่าแร่ของทางจักรวรรดิตอนนี้ก็ใกล้จะหมดแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงผลิตหุ่นรบรุ่นใหม่ขึ้น”
“เพื่อจะยึดอาณาจักรยูกอสและครองทรัพยากร เพียงผู้เดียว” ไลล่าพูดจบก็หยิบถ้วยชาของเธอขึ้นมาก่อนจะจิบชาในภาชนะของหล่อน
“ชั้นเดาว่าที่พวกยูกอสบุกมาที่งานเปิดตัวของสกายก็เพราะรู้นั่นแหละว่าทางจักรวรรดิจะใช้สกายทำอะไร”
“ดังนั้นพวกเขาเลยคิดว่าถ้าสกายถูกทำลายลงอย่างน้อยๆน่าจะช่วยชะลอการถูกรุกรานได้” ทรินิตี้ออกความเห็น
“แล้วทำไมต้องสร้างหุ่นเพิ่มด้วยล่ะ? ไม่ว่าแค่อาวุธชุดเดิมของจักรวรรดิ์ก็น่าจะพอที่จะเอาชนะยูกอสแล้วไม่ใช่หรอ?” เด็กหนุ่มผมน้ำตาลตั้งคำถามขึ้นมา
“ยูกอสนั้นก็พัฒนาเทคโนโลยีขึ้นมามากเหมือนกัน ทางจักรวรรดิก็รู้ดีว่าถ้ายังใช้หุ่นเหมือนเดิม คงไม่มีทางชนะแน่ๆ” ไลล่าตอบ
“พวกเราต้องการจะหยุดสงครามบ้าๆนี่ พวกเราจะโค่นรัฐบาลชุดนี้ และพวกเราก็ต้องการนายมาช่วยพวกเราในครั้งนี้ ว่ายังไง?” ไลล่าเอ่ยปากเชิญชวน
โชได้แต่นั่งเงียบ มันเป็นการตัดสินใจที่ยาก เขาอยากจะช่วยหยุดสงครามนี้เหมือนกับไลล่า แต่หากทว่าเขาเองก็กลัว บรรยากาศในสนามรบนั้นยังคงค้างอยู่ในดวงตาของเขา แม้เขาจะรอดมาได้แล้ว แต่เขาเองก็ไม่อยากจะพาตัวเขาเองเข้าไปในสถานที่แบบนั้นอีก โชยังไม่ได้พูดอะไร เขายังตัดสินใจไม่ได้ ดวงตาของเขานั้นยังสับสน อะไรคือคำตอบที่ถูก? ทั้งสองคำตอบนั้นเขารู้สึกว่ามันล้วนแต่เป็นคำตอบที่ผิดสำหรับเขา ดวงตาอีกสองคู่ในห้องเองก็จับจ้องเขาเหมือนกัน ทั้งทรินิตี้และไลล่าต่างรอคำตอบจากปากของเขา
“ไม่เป็นไร นายค่อยๆคิดก็ได้ พวกเรายังไม่รีบหรอก” ไลล่าพูดขึ้น
“ทรินิตี้ พาโชไปที่ห้องพักซิ” หญิงผมม่วงขลิบฟ้าออกคำสั่งกับหญิงอีกคนในห้อง
เธอพยักหน้าก่อนที่จะพาโชออกจากห้องรับแขก ทั้งคู่เดินอยู่บนเรือที่ชื่อว่าไลท์ บิงเกอร์แห่งนี้ ไม่นานนักทั้งคู่ก็อยู่หน้าห้องที่มีประตูสีขาว ทรินิตี้กดรหัสอะไรบางอย่าง มันทำให้ประตูเปิดขึ้น ทรินิตี้ทำท่าให้โชเดินเข้าไปในห้อง ชายผมน้ำตาลเข้าไปในห้อง ทรินิตี้เอื้อมมือไปกดสวิตซ์ไฟ แสงไฟนั้นเปิดออกมาทำให้เห็นสภาพในห้อง มันเป็นห้องเล็กๆที่มีแค่เตียงนอนและโต๊ะที่อยู่ข้างๆกัน ในห้องนั้นมีหน้าต่างทรงกลมที่ทำให้เห็นโลกภายนอกได้ ตอนนี้ข้างนอกนั้นมืดมิด
“ชั้นเสียใจเรื่องพ่อของนายด้วยนะ” ทรินิตี้พูดกับโช
โชยิ้มอ่อนๆกลับไป เธอพูด “ราตรีสวัสดิ์” ก่อนจะปิดประตูห้อง โชถอดเสื้อแจ็คเก็ตของเขาออกก่อนจะโยนมันไว้บนโต๊ะ เขาทิ้งร่างของไว้บนเตียง มันเป็นวันที่มีอะไรเกิดขึ้นมากมาย มันเป็นวันที่เหนื่อยล้า และมันเป็นวันที่เขาอยากจะให้จบลงไปซักที ภาพไร้วิญญาณของพ่อของเขานั้นไหลกลับมาในความทรงจำของเขา มันทำให้น้ำตาเขาไหลออกมาจากดวงตาของเขา เขายังคงจำความรู้สึกตอนที่เขาสูญเสียแม่ของเขาได้ มันเป็นความรู้สึกที่หนักอึ้ง หญิงที่ให้กำเนิดเขาดูแลเขา คอยให้กำลังใจเขาเวลาที่เขาล้มเหลว เขาจะไม่เจอหญิงคนนั้นอีกแล้ว และตอนนี้เขาก็จะไม่มีวันได้เจอกับพ่อของเขาอีกแล้วเหมือนกัน น้ำตาของเขานั้นไหลไม่หยุด เขาใช้มือของเขาใช้มือทั้งสองปิดดวงตาของเขา เพื่อหวังให้น้ำใสๆที่ไหลออกมาจากดวงนั้นหยุดลง แต่เขาทำไม่ได้
=====
“ตื่น!!” โชได้ยินเสียงของใครบางคนตะโกนเข้าหู
โชสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ เขาเห็นชายผมสีขาวยืนอยู่ เขาสวมแว่น ดวงตาของเขานั้นดูเย็นยะเยือกและดูไม่เป็นมิตรเท่าไหร่นัก โชนั้นทำสีหน้างงๆ ชายผมสีขาวโยนเสื้อผ้ามาทางเขา มันเป็นเสื้อวอร์มสีน้ำเงิน
“ไปอาบน้ำ แล้วมาเจอชั้นที่โรงเก็บหุ่น”
พูดจบเขาก็เดินออกจากห้องไป แม้โชยังคงสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ แต่เขาก็ทำตามที่ชายคนนี้พูด เขาอาบน้ำ และเขาก็เดินไปยังโรงเก็บหุ่น เขามองไปยังนาฬิกาดูเหมือนที่ยังแค่เช้ามืดเท่านั้น เมื่อถึงสถานที่นัดหมายเขาก็เห็นหญิงผมสีม่วงแดงยืนอยู่ด้วย เธอสวมเสื้อวอร์มเหมือนกัน แต่ของเธอนั้นเป็นสีม่วงแดง โชพึ่งสังเกตว่าในโรงเก็บหุ่นนั้นมีหุ่นอยู่ประมาณสี่ตัวด้วยกัน ตัวนึงก็คือสกาย ตัวที่อยู่ข้างๆนั้นเป็นหุ่นที่มีสีม่วงแดง หน้าตามันคล้ายๆกับสกาย แต่ขนาดตัวของมันนั้นใหญ่กว่า ตัวถัดไปเป็นหุ่นสีขาวโพลน ตัวมันนั้นเรียบและไม่มีลวดลายอะไร เว้นเสียแต่บนใบหน้าที่มีลอยกระโหลกสีดำอยู่ และตัวสุดท้ายเป็นหุ่นสีน้ำตาล มันยังไม่มีอะไรมาก เพราะดูเหมือนมันยังสร้างไม่เสร็จ
“อรุณสวัสดิ์ ทรินิตี้” โชเอ่ยทักทายหญิงผมแดง
“อรุณสวัสดิ์” เธอยิ้มกลับมา
“เป็นยังไงบ้าง นอนสบายไหม?” ทรินิตี้ถามต่อ
“ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ชินแหละ” ชายผมน้ำตาลตอบกลับ
ไม่ทันที่ทั้งคู่จะได้พูดอะไรต่อ ทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นมา ทั้งคู่หยุดนิ่งก่อนจะหันไปเห็นชายผมสีขาวภายใต้แว่นตาเดินเข้ามาในห้อง ใบหน้าของเขาดูเคร่งขรึม ตัวเขาเองก็สวมเสื้อวอร์มเหมือนกัน แต่มันเป็นสีดำ เขายืนอยู่หน้าทรินิตี้และโชก็จะมองทั้งคู่ผ่านเลนส์ของเขา
“ดูเหมือนจะพร้อมแล้วนะ...ก่อนอื่นชั้นของแนะนำตัวก่อน ชั้นชื่อนาโอกิ อาราตะ”
“ชั้นเป็นผู้บัญชาการหน่วยทะลุทะลวงและเป็นครูฝึก”
“ครูฝึก? เอ่อ แต่ผมยังไม่ได้เข้าร่วมกับฝั่งกบฏนะ” โชพยายามคัดค้าน
“แต่ตอนนี้นายอยู่บนเรือลำนี้ และนายอาจจะต้องรบในเร็วๆนี้ ดังนั้น...ชั้นไม่อยากให้นายมาตายที่นี่ เข้าใจนะ?” อาราตะพูดกับโช
“ถ้าเข้าใจแล้วก็ไปฝึกได้แล้ว”
โชยังคงยืนนิ่งด้วยความสับสนอยู่ฝึกที่ว่านั่นคืออะไร?
“เข้าไปในหุ่นนั่นแหละ เดี๋ยวชั้นสอนเปิดระบบซิมูเลชั่นก็แล้วกัน”
โชพยักหน้า ก่อนจะขึ้นหุ่นของตัวเอง เขาทำตามที่ทรินิตี้พูด ภาพที่อยู่ข้างหน้าของเขานั้นเป็นสถานที่จำลองแห่งนึง ใกล้ๆกันเขานั้นมีหุ่นสีม่วงแดงอยู่ และตรงข้ามของเขามีหุ่นสีขาวยืนอยู่เหมือนกัน
“พร้อมแล้วรึยัง?” เสียงของผู้ฝึกดังขึ้น
“พร้อม” ทรินิตี้พูดขึ้น
“...พร้อมแล้วครับ” โชพูดเหมือนกัน
“ถ้างั้นชั้นเริ่มแล้วนะ”
พูดจบหุ่นสีขาวก็พุ่งตรงมา และการฝึกซ้อมก็เริ่มขึ้น
=====
ท่ามกลางท้องฟ้าสีครามและเสียงคลื่นทีดังเป็นระยะๆ เรือบรรทุกเครื่องบินนั้นจอดอยู่ที่เดิมของมัน ชายผมสีน้ำตาลที่ชี้ขึ้นอยู่บนลานบิน ตอนนี้ไม่มีใครใช้ลานบินแห่งนี้ เพราะเหตุนี้นอกจากเขาแล้วจึงไม่มีใครยืนอยู่เลย แต่เมื่อไหร่ที่เรือบรรทุกเครื่องบินนี้ต้องออกปฏิบัติการ มันจะเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยผู้คนและความวุ่นวาย ชายคนนี้สูดหายใจเข้าลึกๆ เขาอยากจะสูดอากาศบริสุทธิ์ให้เข้าไปเต็มปอด ในขณะที่เขายืนอยู่นั้นเขาก็ไดยินเสียงฝีเท้าใครบางคนเดินเข้ามา ชายคนนี้หันไปตามเสียงก่อนจะเห็นหญิงผมสีน้ำตาลยืนอยู่ เธอยิ้มด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน เธอเดินมาข้างๆกับชายคนนี้
“อีกสัปดาห์เดียวแล้วเนอะ ชโกดราน” หญิงคนนี้พูดกับชายผมตั้ง
“ใช่ อีกสัปดาห์เดียวเท่านั้น เอมิลี่” ชายคนนี้พูดกลับมา
หญิงผมน้ำตาลคนนี้กอดแขนของชายคนนี้ก่อนจะเอาหัวของเธอพิงไว้บนหัวไหล่ของชายคนนี้
“ชั้นตื่นเต้นจริงๆที่เราจะได้สร้างครอบครัวด้วยกัน” หญิงที่ถูกขานว่าเอมิลี่พูดกับชายคนนี้
“อื้ม ชั้นเองก็ตื่นเต้นเหมือนกัน” ชายที่ถูกเรียกว่าชโกดรานหันมาพูดกับหญิงที่เอาศีรษะวางไว้บนไหล่ของตัวเขา
“เราจะมีลูกด้วยกัน เราจะอยู่บ้านเล็กๆด้วยกัน เราจะเปิดร้านขนมปังด้วยกัน” หญิงที่ชื่อเอมิลี่เริ่มพูดถึงความฝันของตัวเอง
ชายผมน้ำตาลไม่ได้พูดอะไรนอกจากยิ้มกลับไปให้ เขารู้ว่าหลังจากที่เขาออกจากฐานทัพแห่งนี้ เขาจะได้ใช้เวลากับหญิงที่เขารักคนนี้ อีกเพียงสัปดาห์เดียวเท่านั้น...เขาจะได้ใช้ชีวิตกับผู้หญิงคนนี้ไปตลอดชีวิตของเขา
