“อะ อากิจัง?”
ไมคงจะรู้สึกดีใจที่ได้พบเธออีกครั้ง
ถ้าเมื่อไม่กี่นาทีก่อนเธอไม่เห็นอากิถูกอารุนะฆ่าตายต่อหน้าต่อตา
เธอตายไปแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมเธอถึงยังยืนอยู่ตรงนี้ได้ แถมยังไม่มีรอยขีดข่วนใดๆบนร่างกายเลยทั้งสิ้น
“ถึงเวลาแล้วสินะ”
ยังไม่ทันที่จะได้ถามอะไร อากิก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน
“คาวาอิ ไม จำได้ไหมว่าฉันจะบอกในสิ่งที่เธอจำเป็นต้องรู้ และฉันก็บอกไปหมดแล้ว ถ้าเธอเชื่อคำพูดของฉันตั้งแต่แรกล่ะก็ เธอคงไม่ต้องมาทนเห็นเพื่อนๆของเธอตายอีกครั้งหรอก”
“อีกครั้ง? เธอหมายความว่าอะไร!?”
สมองของไมเริ่มสับสนไปหมด
“จำอะไรไม่ได้จริงๆด้วยสินะ”
จู่ๆอากิก็เดินเข้ามาประชิดตัวของไม
ในขณะที่ไมกำลังถามเธอว่าจะทำอะไร อากิก็จับมือของเธอไว้
และวินาทีนั้นเอง
ไมก็ได้เห็นภาพของอะไรบางอย่าง
มันเป็นภาพของเธอและเพื่อนๆที่กำลังกลับบ้านหลังจากไปเที่ยวช่วงปิดเทอมฤดูร้อน
หลังจากที่ทั้งหมดแวะทำพิธีเจ้าหญิงเลือดที่ต้นไม้บนเนินเขาเสร็จ ทั้งหมดก็กลับบ้านโดยมีอิโอริเป็นคนขับรถให้
ทุกอย่างยังปกติดีจนกระทั่งมีเด็กหนุ่มสวมหน้ากากคนหนึ่งเดินตัดหน้ารถอย่างกะทันหัน
ด้วยความตกใจอิโอริจึงหักรถหลบ แต่ก็สายไปเสียแล้ว
เด็กหนุ่มคนนั้นถูกชนอย่างแรง ก่อนที่รถจะเสียหลักไปชนกับรั้วกั้นถนนที่อยู่ข้างทางจนพัง
อิโอริซึ่งไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัยกระเด็นออกมานอกตัวรถและเสียชีวิตคาที่ทันที... ส่วนเพื่อนๆของไมที่นั่งเบียดเสียดอยู่ที่นั่งข้างหลังก็ต่างบาดเจ็บสาหัส ก่อนที่จะไปเสียชีวิตที่โรงพยาบาลหลังจากนั้น
มีเพียงไมเท่านั้นที่รอดชีวิตมาได้...
“นะ นั่นมัน...”
“จำได้แล้วใช่ไหม?”
ภาพหลายๆภาพเริ่มปะติดปะต่อกัน
“พี่อิโอริ คาดเข็มขัดด้วยสิคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า เดี๋ยวอีกนิดก็ถึงแล้ว”
อิโอริซึ่งไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัยกระเด็นออกมานอกตัวรถและเสียชีวิตคาที่ทันที
“เพื่อนของเธอตายหมดแล้ว”
เพื่อนๆของไมที่นั่งเบียดเสียดอยู่ที่นั่งข้างหลังก็ต่างบาดเจ็บสาหัส ก่อนที่จะไปเสียชีวิตที่โรงพยาบาลหลังจากนั้น
“เธอ... ยังไม่ตายนี่นะ”
มีเพียงไมเท่านั้นที่รอดชีวิตมาได้
“ผมก็หลงมาที่นี่เหมือนกันแหละ”
เด็กหนุ่มสวมหน้ากากคนหนึ่งเดินตัดหน้ารถอย่างกะทันหัน เด็กหนุ่มคนนั้นถูกชนอย่างแรง
“เจ้าหญิงเลือดหรอครับ? มันคืออะไรครับ? ตอนกำลังเดินกลับบ้านหลังเลิกงานพอมารู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ที่นี่แล้ว”ไม่ได้เกี่ยวกับพิธีเจ้าหญิงเลือดหรืออะไรทั้งนั้น
เพื่อนๆของเธอเข้ามาอยู่ที่นี่เพราะ... ตายไปแล้ว
“ไม่จริง...”
“คาวาอิ ไม ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ทั้งๆที่เธอยังไม่ตายแต่ทำไมเธอถึงเข้ามาอยู่ที่นี่ได้... ฉันถึงพยายามที่จะส่งตัวเธอกลับไป แต่เธอก็ดันทุรังที่จะออกตามหาเพื่อนๆของเธอให้ได้ ทั้งๆที่ฉันบอกไปว่าพวกเขาตายหมดแล้วเธอก็ไม่ฟัง”
“พูดอะไรน่ะ... เธอพูดอะไรของเธอน่ะ!?”
“ที่ฉันยอมช่วยเธอเพราะอยากให้เธอได้รู้ความจริงทั้งหมดด้วยตัวเอง ยอมรับความจริงได้แล้วว่าเพื่อนๆของเธอน่ะตายหมดแล้ว”
“โกหก!! หุบปากซะ!! ฉันไม่เชื่อ! เพื่อนของฉันยังไม่ตาย!! ถ้าตายก็ต้องกลายเป็นวิญญาณสิ! ดูสิ ฉันยังจับตัวคุเรฮะได้จังเลย เห็น... ไหม?”
ทว่า... สิ่งที่มือของไมคว้าได้คืออากาศอันว่างเปล่า
เมื่อหันมองไปทางคุเรฮะ ไมก็พบว่ามือของตัวเองนั้นเคลื่อนที่ผ่านร่างของคุเรฮะไปเหมือนกับไม่มีตัวตน
ดูเหมือนว่าคุเรฮะเองก็เริ่มรู้ตัวเองแล้ว...
“ไม่จริง... มันไม่ใช่เรื่องจริง”
น้ำตาของไมเริ่มไหลรินออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
“ไม่!! มันไม่จริง!!!!!”
คุเรฮะเอื้อมมือเข้ามาสัมผัสตัวไมเบาๆ แต่ว่าไมกลับสัมผัสตัวเธอไม่ได้
“ไมจัง ไม่เป็นไรหรอก”
“คุเรฮะจัง...”
“ฉันไม่เป็นไรหรอก”
“คุเรฮะจัง เธอยังไม่ตายใช่ไหม? ช่วยตอบว่าใช่ทีเถอะนะ...”
ไมพยายามเอื้อมมือไปสัมผัสตัวคุเรฮะครั้งแล้วครั้งเล่า แต่มันก็ผ่านร่างของคุเรฮะราวกับอากาศทุกครั้งไป คุเรฮะทนมองไม่ไหว จึงจับแขนทั้งสองข้างของไมเอาไว้
“ฮึก...”
ไมเริ่มสะอื้นออกมา แล้วร้องไห้โฮเหมือนเด็กๆอย่างไม่อายใคร คุเรฮะจึงสวมกอดเธอไว้ ไมสวมกอดเธอกลับ แน่นอนว่าสิ่งที่สัมผัสได้ก็คือความว่างเปล่า... แต่ไมก็รู้สึกได้ถึงไออุ่นที่ส่งผ่านมา
คุเรฮะคลายกอดแล้วค่อยๆปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของไมออก ก่อนที่จะยิ้มให้เธอ
“เป็นไอดอลน่ะต้องไม่ร้องไห้นะรู้ไหม?”
“อะ เอ๊ะ? ทำไมเธอถึง...”
“เรื่องของไมจังน่ะฉันรู้ทุกอย่างแหละ”
“ฉะ ฉัน... ฉันขอโทษ ฉันควรจะบอกทุกคน”
“ฉันเข้าใจ... เธอไม่อยากให้ทุกคนต้องหมดสนุกตอนรู้ว่าเธอจะไม่อยู่ที่โรงเรียนแล้ว เธอแคร์ความรู้สึกของคนอื่นขนาดนี้ ไม่มีใครโกรธเธอหรอกนะ”
“แต่ฉันไม่มีโอกาสได้บอกทุกคนแล้ว...”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ฉันจะไปบอกให้เองนะ”
ร่างของคุเรฮะเริ่มเปล่งแสงจ้าสีขาวออกมา ก่อนที่ร่างของเธอจะค่อยๆจางลง เธอเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว
“ไม่!! อย่าไปนะ!!”
“ฉันดีใจจริงๆนะที่ได้รู้จักกับเธอ”
“ไม่เอา... ไม่เอาแบบนี้... มันต้องไม่เป็นแบบนี้!”
“ตลอดเวลาที่ได้อยู่กับเธอ ฉันสนุกมากเลยล่ะ”
“คุเรฮะจัง!!”
“ฉันจะเก็บเธอไว้อยู่ในใจตลอดไป”
คุเรฮะยิ้มให้กับไมทั้งน้ำตาเป็นครั้งสุดท้าย
“ก็เพราะฉันน่ะ... ชอบไมจังที่สุดเลย”
แล้วร่างของคุเรฮะก็จางหายไป
“ฉันจะพาเธอกลับไป”
เสียงสุดท้ายที่ไมได้ยินนั้นคือเสียงของอากิ
ก่อนที่เธอจะเริ่มมองเห็นทุกอย่างเป็นสีขาวโพลน...
...................
.............
.....
“...อิ”
“...วาอิ”
“...คาวาอิ”
“คุณคาวาอิคะ! คุณคาวาอิ! ได้ยินไหมคะ? คุณหมอคะ! คนไข้ฟื้นแล้วค่ะ!!”
----------------------------------------------------
“ลูกน่ะ ไม่ได้สติมาเกือบอาทิตย์เลยนะรู้ไหม?”
คาวาอิ ไม อยู่ในชุดคนไข้นั่งอยู่บนเตียงและเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง โดยที่คุณแม่ของเธอที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆเตียงนั้นได้ใช้มีดผ่าลูกแอปเปิลออกเป็นชิ้นๆแล้วค่อยๆจัดเรียงวางลงบนจาน
“ทั้งๆที่คุณหมอก็บอกว่าลูกน่ะไม่ได้มีแผลสาหัสอะไรเลย แค่มีแผลถลอกเป็นบางจุดเท่านั้น คุณหมอเองก็จนปัญญาที่จะรักษา จนจู่ๆลูกก็ฟื้นขึ้นมาวันนี้ แม่ดีใจแทบแย่เลยนะ”
ไมเอื้อมหยิบแอปเปิลที่อยู่บนจานมาชิ้นหนึ่งแล้วกัดเข้าปาก
“ลูกฟื้นขึ้นมาแข็งแรงดีจนคุณหมอเองยังตกใจเลย พรุ่งนี้ก็คงกลับบ้านได้แล้วล่ะ พ่อเองก็อยากจะเจอหน้าลูกเต็มทีแล้วเหมือนกัน”
คุณแม่ของไมยิ้ม
จากนั้นเธอก็มีสีหน้าเหมือนลำบากใจที่จะพูดอะไรบางอย่าง
“...จริงๆแม่ก็ไม่ได้อยากจะบอกลูกตอนนี้หรอกนะ แต่ยังไงเดี๋ยวลูกก็คงรู้ อิโอริจังกับเพื่อนๆของลูกที่ไปเที่ยวด้วยกันวันนั้นน่ะ... เขา...”
“หนูรู้ค่ะ”
ไมตอบโดยที่ไม่รอให้คุณแม่ของเธอพูดจบ
“หนูรู้...”
