การสูญเสียคิซากุระ เมย์ ทำให้ไมเป็นกังวล
คุเรฮะกับมาโคโตะก็เช่นกัน
ทุกคนต่างกังวลว่าที่จุดนัดพบจะเห็นใครบางคนหายไป หรือไม่เห็นใครเลย
ทุกอย่างเกิดขึ้นได้ในสถานที่ๆชีวิตทุกคนถูกแขวนบนเส้นด้าย เป็นหรือตายมีโอกาสเท่ากัน
แต่ไม่ว่ายังไง ก็ไม่มีใครอยากจะเสียเพื่อนในกลุ่มไปอีกแล้ว
กลุ่มของไมเดินทางไปที่โรงเรียนของตนด้วยความหวังอย่างเต็มเปี่ยมว่าจะเห็นทุกคนพร้อมหน้า แต่ก็ไม่เป็นเช่นนั้น
มีเพียงอารุนะยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียนอย่างโดดเดี่ยว
“รุ่นพี่อายุคาวะ?”
ไมร้องเรียก อารุนะจึงหันมาส่งยิ้มจางๆให้
“แล้วคนอื่นๆล่ะคะ?”
เสี้ยวหนึ่งในความคิดของไมยังคงมองโลกในแง่ดีอย่างมีความหวังว่าเพื่อนๆที่เหลือของเธอจะตามมา แต่เมื่อคำตอบคือการส่ายหน้าเบาๆของอารุนะ ความหวังเหล่านั้นก็หายวับไป
ไมจึงได้แต่ก้มหน้ารับความจริงแล้วพูดขึ้น
“ไปกันเถอะค่ะ หนีออกจากที่นี่กัน”
อารุนะไม่ได้พูดตอบอะไร
อากิมองสำรวจไปรอบๆตามปกติ ก่อนที่จะเดินตามกลุ่มไมที่เดินล่วงหน้าไปก่อน แล้วตามด้วยอารุนะเป็นคนรั้งท้าย
มันจบแล้วสินะ... ไมคิดแบบนั้น
.......
แต่อะไรบางอย่างดลใจให้ทั้งสามหันไปทางอากิ
อากิทิ้งห่างจากทั้งสามไปหลายเมตร แล้วยืนนิ่งอยู่แบบนั้น
ก่อนที่เสื้อสีขาวของอากิจะเริ่มมีเลือดซึมออกมา
“!!!”
ร่างของอากิล้มลงไปนอนคว่ำบนพื้น
อายุคาวะ อารุนะ พร้อมมีดคมกริบในมือที่มีเลือดสดๆติดอยู่ยืนอยู่ตรงนั้น
“ฆ่าได้แล้ว! ฉันฆ่าได้แล้วเห็นไหม!!”
อารุนะตะโกนพร้อมแกว่งไม้แกว่งมือไปมาอย่างคนเสียสติ
“ฉันฆ่ายัยนี่ได้แล้ว พาฉันกลับบ้านซะทีสิ!! ยัยนี่มันเป็นคนส่งฉันมาอยู่ที่นี่ไม่ใช่หรอ!!??”
เธอชี้ไปที่อากิซึ่งนอนแน่นิ่งจมกองเลือดอยู่บนพื้น พร้อมเงยหน้าขึ้นฟ้าเหมือนพูดกับใครสักคนที่อยู่บนนั้น แน่นอนว่าไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา แต่อารุนะกลับทำท่าเหมือนได้ยินคนพูดอะไรบางอย่างกับเธอ
“เอ๋??? อ๋อ... เข้าใจแล้ว ฆ่าให้หมดสินะ... ต้องฆ่าให้หมดสินะ สินะ สินะ”
อารุนะหันหน้าที่เปื้อนไปด้วยเลือดมายังกลุ่มของไมที่ยังคงตกตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า
แล้วเดินย่างสามขุมเข้ามาพร้อมมีดในมือ
ไม่จำเป็นต้องถามก็รู้ว่าเธอกำลังจะทำอะไร
“ใจเย็นๆก่อนนะครับ ค่อยๆพูดค่อยๆจากันก็ได้ ผมเข้าใจว่ารุ่นพี่อยากจะออกไปจากที่นี่ พวกเราเองก็เหมือนกันครับ แต่ทำแบบนี้มันไม่ใช่ทางออกนะครับ ผมว่าพวกเรามาช่วยกันดีกว่านะครับ วางมีดลงก่อ-”
ฉึก! อารุนะไม่ฟังมาโคโตะที่พยายามจะเกลี้ยกล่อมเธออย่างใจเย็นเลยแม้แต่น้อย แล้วใช้มีดแทงเข้าที่หน้าท้องของเขา
“เสร็จไปอีกหนึ่ง♡”
มาโคโตะคุกเข่าลงไปพร้อมกระอักเลือดออกมาก่อนที่จะเริ่มลงไปนอนกับพื้น อารุนะเหลือบสายตาไปทางไมกับคุเรฮะ แล้วเบนเป้าหมายไปที่สองคนนั้น
“นะ หนีไป... เร็ว”
ไมและคุเรฮะวิ่งหนีตามคำพูดเฮือกสุดท้ายของมาโคโตะ แม้ในใจทั้งสองอยากจะไปช่วยเขา แต่มันคงสายไปแล้ว
อารุนะเดินตามทั้งสองไปอย่างช้าๆ ราวกับรู้ดีว่ายังไงทั้งคู่ก็หนีไม่พ้นแน่นอน...
----------------------------------------------------
“ติ๊งต่อง เปิดประตูให้ไวสิ ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่จำเป็นต้องซ่อนตัวแล้วนะเธอ♪ ติ๊งต่อง เปิดประตูให้ไวสิ ฉันอยู่ตรงนี้ไง ถึงเธอจะวิ่งหนีคงไม่ทันแล้ว♪”
ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง อารุนะกดกริ่งหน้าบ้านพร้อมร้องเพลงอย่างอารมณ์ดี เพราะเธอเห็นไมกับคุเรฮะเดินเข้าไปในบ้านหลังนี้
“ติ๊งต่อง ฉันกำลังจะไปหาเธอ รีบๆหนีเข้าสิ มาลองสนุกด้วยกันดีไหมเธอ♪ ติ๊งต่อง ฉันกำลังจะไปหาเธอ รีบๆหลบเข้าสิ เรามาสนุกด้วยการเล่นซ่อนหา♪”
เธอค่อยๆเปิดประตูบ้านเข้าไปอย่างช้าๆ
แล้วก้าวเข้าไปในบ้านอย่างไม่รีบร้อน ปากก็ร้องเพลงไปแบบไม่สนใจเลยว่าเหยื่อของเธอจะได้ยิน เหมือนเธอจะมองว่าไมกับคุเรฮะเป็นลูกไก่ในกำมือที่จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด
เหมือนมั่นใจนักหนาว่าเกมซ่อนหาแห่งความตายครั้งนี้ยังไงเธอก็จะชนะ
“ซ่อนตัวให้ดีๆนะเธอ เห็นเส้นผมแน่ะ♪”
มีเงาของสองคนวิ่งผ่านหน้าของอารุนะไปแวบหนึ่ง เธอเดินตามเงานั้นไป และเห็นประตูทางซ้ายมือที่เพิ่งถูกปิดไปหมาดๆ นั่นคงเป็นไมกับคุเรฮะอย่างไม่ต้องสงสัย อารุนะเอื้อมมือไปบิดลูกบิดของประตูบานนั้น แต่ก็พบว่ามันล็อค
เธอจึงเคาะประตู
“ก๊อกก๊อก ฉันยืนอยู่หน้าห้องของเธอ จะเดินเข้าไปแล้วนะ ฉันคงไม่ต้องขออนุญาตหรอก♪”
อารุนะเคาะประตูอีก คราวนี้ดังและรุนแรงขึ้น
ปัง! แล้วอารุนะก็เตะประตูบานนั้นจนมันเปิดออก ข้างในเป็นห้องนอน ในห้องนั้นมีแค่เตียงนอนกับตู้เสื้อผ้าเท่านั้น เธอเริ่มกวาดสายตาไปรอบห้องช้าๆ ปากก็ร้องเพลงต่อ
“ก๊อกก๊อก ฉันยืนอยู่ในห้องของเธอ เธออยู่ตรงไหนกัน เกมกำลังจะถึงคราจบลงแล้ว♪”
แล้วค่อยๆนอนราบลงไปกับพื้น เริ่มกวาดสายตาไปที่ใต้เตียงนอน
“ลองก้มมองดูใต้เตียง ควานสายตาหาเธอให้เร็วไว ไม่มีเธอตรงนี้เลย♪”
เมื่อไม่เจออะไร อารุนะจึงลุกขึ้น เธอกลับหลังหันแล้วตรงไปที่ประตู แต่ในขณะที่กำลังทำท่าจะเดินออกจากห้องอยู่นั้น
“งั้นลองดูตู้เก็บเสื้อผ้านั่นสิ♪”
เธอก็พุ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า
ปึง! ตู้เสื้อผ้าถูกเปิดออกอย่างแรง
“เธออยู่ตรงนี้ไง!!”
ฉึก! อารุนะแทงมีดเข้าไปในตู้เสื้อผ้านั้นทันทีที่เปิดมันออกมา
แต่สิ่งที่มีดเล่มนั้นปักลงไปคือเนื้อไม้ของตู้เสื้อผ้า
เมื่อข้างในนั้นไม่มีใคร
ในขณะที่อารุนะกำลังจะดึงมีดออกมา เธอก็เห็นเงาของคนสองคนเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
อารุนะเพิ่งมาเข้าใจทีหลังว่าทำไมตอนที่พังประตูเข้าไปถึงไม่มีเสียงประตูกระแทกกับกำแพง
เพราะไมกับคุเรฮะซ่อนตัวอยู่ที่หลังประตูตรงนั้นนั่นเอง
“ติ๊งต่อง เจอตัวเธอแล้วไง♪”
ไมจูงมือคุเรฮะวิ่งหนีออกจากบ้านหลังนี้ทันที อารุนะซึ่งคราวนี้เริ่มเปลี่ยนจากเดินเป็นวิ่งตามพวกเธอไป ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังจะตรงไปที่ประตูหน้าบ้าน อารุนะก็ใช้มีดฟันฉับเข้ามาเฉียดคุเรฮะไปแค่นิดเดียวเท่านั้น
เมื่อออกมาจากบ้านได้ไมก็รีบปิดประตูบ้านเพราะหวังว่าจะช่วยถ่วงเวลาได้ แต่ก็ถูกอารุนะที่ยังอยู่ในบ้านพยายามเปิดประตูออกมา คุเรฮะจึงมาช่วยอีกแรงจนประตูถูกปิดลง
สวบ! มีดของอารุนะแทงทะลุประตูออกมาโดนปลายผมของคุเรฮะจนขาดวิ่น เธอจึงตกใจและถอยห่างออกมา เมื่อมีแค่แรงของไมที่ดันประตูไว้ทำให้อารุนะเปิดประตูออกมาได้จนไมก็ต้องกระเด็นออกมาอีกคน
ไมรีบดึงตัวคุเรฮะให้ถอยออกมาเมื่อเห็นอารุนะยกมีดขึ้นเหนือศีรษะ มีดเล่มนั้นจึงปักโดนลงพื้นแทน พอไมพยายามจะพยุงคุเรฮะให้ลุกขึ้นยืน ทั้งสองก็จนมุมเสียแล้ว
อารุนะแสยะยิ้ม ไม่มีทางให้หนีแล้ว
มีดอันคมกริบกำลังจะพุ่งเข้ามา
ในวินาทีสุดท้าย ไมกอดคุเรฮะแน่นแล้วหันหลังให้อารุนะเพื่อรับมีดแทน
“ไมจัง!!!!”
พลั่ก!!แต่แล้วก็มีใครบางคนได้พุ่งเข้ามารวบตัวอารุนะจนล้มลงไปทั้งคู่
“อุเอดะคุง!!!”
ไมอุทานออกมาเมื่อพบว่าเป็นมาโคโตะนั่นเอง เขาพยายามยื้อแย่งมีดในมืออารุนะอย่างพัลวัน พยายามต่อสู้อย่างสุดชีวิตโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเป็นผู้หญิง ถึงแม้มาโคโตะจะแรงเยอะกว่า แต่บาดแผลที่หน้าท้องของเขาก็เป็นอุปสรรคอย่างยิ่ง
อารุนะใช้เข่ากระแทกเข้าที่บาดแผลตรงนั้นจนมาโคโตะตัวงอและร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส อารุนะจึงรีบลุกขึ้นแล้วใช้มีดแทงร่างของมาโคโตะซ้ำแล้วซ้ำเล่านับสิบแผล
ร่างของมาโคโตะแน่นิ่งไป อารุนะหันไปทางไมกับคุเรฮะอีกครั้ง แต่ในระหว่างที่กำลังจะเดินไปหาทั้งคู่ มาโคโตะที่อารุนะคิดว่าหมดลมหายใจไปแล้วก็ใช้แขนอันอ่อนแรงจับขาเธอไว้
“ฉะ ฉันไม่ยอม หะ ให้เธอทำอะไรกับ สะ สองคนนั้นแน่...”
มาโคโตะเค้นเสียงพร้อมๆกับสำลักเอาลิ่มเลือดที่อยู่ในปากออกมา อารุนะจึงสะบัดขาออกจากมือของเขา แล้วจัดการเผด็จศึกครั้งสุดท้ายด้วยการใช้เท้าเตะเข้าที่ศีรษะของมาโคโตะจนคอหักไปด้านหลัง
“ติ๊งต่อง เกมจบลงแล้วล่ะ ไม่เหลือใคร♪ ติ๊งต่อง ลาก่อนนะทุกคน♪”
อารุนะไม่จำเป็นต้องรีบร้อนอะไร เธอร้องเพลงท่อนสุดท้ายจนจบอย่างใจเย็นและยกมีดขึ้นมา พร้อมตะโกนออกมาสุดเสียง
“ตายซะ!!!!”
อารุนะพุ่งตัวเข้าหาทั้งคู่ทันที
แต่จู่ๆอารุนะก็หยุดชะงัก
เธอรู้สึกได้ถึงความผิดปกติอะไรบางอย่าง
ไมกับคุเรฮะเองก็มีสีหน้าประหลาดใจ และเหมือนเห็นอะไรผิดปกติเช่นกัน
อารุนะรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างที่คอ และเมื่อเธอพยายามใช้มือสัมผัสมันก็รู้สึกได้ถึงวัตถุอะไรบางอย่างที่มันรัดอยู่รอบคอ
สัมผัสแบบนี้มัน...
บ่วงเชือก!?
เมื่ออารุนะหันหลังกลับไป เธอก็ตาเบิกโพลง
เมื่อเห็นวิญญาณเด็กหนุ่มผูกคอที่เคยเข้ามาทำร้ายเธอเมื่อตอนนั้นอยู่ด้านหลังและฉีกยิ้มกว้างให้ ก่อนที่จะหายวับไป
และวินาทีนั้นร่างของอารุนะก็ถูกกระตุกจนล้มลงพร้อมถูกลากไปตามทางราวกับมีใครบางคนที่มองไม่เห็นดึงปลายเชือกอยู่จากอีกด้าน
“รุ่นพี่อายุคาวะ!!”
ไมและคุเรฮะรีบวิ่งตามอารุนะที่กรีดร้องอย่างทรมานพร้อมโดนลากไปตามพื้นด้วยแรงที่มองไม่เห็น แต่ร่างของอารุนะก็ถูกดึงไปเร็วขึ้นเรื่อยๆจนไม่สามารถวิ่งตามทัน
ร่างของอารุนะโดนลากหายเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง ก่อนที่เสียงกรีดร้องของเธอจะเงียบไป
ทั้งสองไม่รอช้ารีบเข้าไปในบ้านหลังนั้นทันที แต่เมื่อได้เห็นภาพตรงหน้าก็แทบทรุดลงไป
อารุนะถูกผูกคอโดยที่ปลายเชือกผูกอยู่กับโคมไฟเพดาน เธอตะกายขาบนอากาศที่ว่างเปล่า มือทั้งสองพยายามจะดึงบ่วงเชือกที่คอออก ปากอ้ากว้างพยายามสูดอากาศหายใจ ดวงตาของเธอเริ่มมีเส้นเลือดสีแดงกระจายไปทั่ว
ช่วยไม่ทันแล้ว...
ว่ากันว่า เมื่อคนเราใกล้จะตาย จะเห็นภาพความทรงจำในอดีตหวนกลับมา
...................
.............
.....
“ผมชอบคุณ คุณอายุคาวะ”
“อะ เอ่อ เดี๋ยวสิซาคาโมโต้คุง เราสองคนเป็นเพื่อนกันนะ”
“ได้โปรดเถอะครับ ช่วยรับรักผมด้วย”
“ก็บอกแล้วไงว่าเราสองคนเป็นเพื่อนกัน...”
“ได้โปรดเถอะครับ!”
“ก็บอกแล้วไงวะว่าไม่!! คนอย่างแกมันก็แค่ทาสรับใช้เท่านั้นแหละ!!”
“บะ บ้าเอ้ย ไอ้เวรนั่นมันต้องไปบอกทุกคนแน่ว่าเราเป็นคนยังไง”
“นี่ๆ อารุจังรู้ข่าวของซาคาโมโต้คุงห้องข้างๆหรือยัง?”
“อะ อ่า ซาคาโมโต้คุงทำไมหรอ?”
“ผูกคอตายไปแล้วเมื่อวานน่ะสิ”
“อะ เอ๋? ทำไมล่ะ?”
“ไม่รู้เหมือนกัน เห็นว่าเขียนจดหมายลาตายไว้ว่าผู้หญิงไม่รับรักอะไรนี่ละ แถมเขียนสาปแช่งไว้ด้วยว่าจะมาเอาวิญญาณของเธอคนนั้นไปอยู่ด้วย น่ากลัวจังเลยเนอะ”
“ตายๆไปซะก็ดี ไอ้โง่เอ้ย!”
“เอาวิญญาณไปอยู่ด้วยหรอ? ไร้สาระสิ้นดี”
.....
.............
...................
ก่อนที่อารุนะจะหมดลมหายใจ วิญญาณเด็กหนุ่มผูกคอก็มาปรากฏตรงหน้า
เธอจำได้แล้ว เขาคือซาคาโมโต้
เขามาเอาวิญญาณของเธอไปอยู่ด้วยแล้ว
แล้วร่างของอารุนะก็แน่นิ่งไป
“รุ่นพี่...”
ถึงแม้ว่าอารุนะจะชั่วช้าเพียงใด แต่ทั้งสองก็ไม่อยากเสียใครไปอีกแล้ว
คุเรฮะสะอื้นออกมาเบาๆ ส่วนไมพยายามกลั้นน้ำตาไว้แล้วโอบไหล่พาเธอออกไป
ไมหันกลับไปมองอารุนะเป็นครั้งสุดท้าย
ถ้าหากสังเกตดูดีๆแล้วล่ะก็ จะเห็นร่างจางๆของเด็กหนุ่มผูกคออีกคนอยู่เคียงข้างอารุนะ และจับมือของเธอไว้...
----------------------------------------------------
ไมกับคุเรฮะเดินไปอย่างไร้จุดหมาย
ไม่เหลือใครอีกแล้ว...
วินาทีนั้นทั้งสองรู้สึกเหมือนกับว่าการที่พวกตนรอดชีวิตมาได้เป็นอะไรที่ไร้ความหมายสิ้นดี
ในระหว่างนั้นทั้งสองก็หันควับไปด้านหลังเมื่อรู้สึกว่ามีใครตามมา ตอนแรกพวกเธอคิดว่าจะเป็นวิญญาณ แต่ไม่ใช่
บุคคลที่ยืนอยู่ตรงนั้น ทำให้ทั้งสองตะลึงจนพูดไม่ออก
“อะ อากิจัง?”
