โชนั้นยืนอยู่ในสนามที่เต็มไปด้วยเสียงเชียร์อันกึกก้อง ในมือของเขานั้นถือหุ่นยนต์เล็กๆตัวนึง ขนาดของมันนั้นประมาณกลางลำตัวของเขาถึงต้นคอได้ หุ่นนั้นเป็นหุ่นสีขาว เขาเดินไปตรงยังตรงกลางของฮอล เคียงข้างเขานั้นมีทรินิตี้ที่ถือรีโมทอยู่ด้วย มันเป็นสนามกลมๆที่ค่อนข้างมีขนาดกว้างอยู่ โชวางหุ่นนี้ด้วยลงพื้นด้วยความระมัดระวัง หญิงผมม่วงแดงยื่นรีโมทบังคับให้กับเขา โชรับไว้ หญิงผมม่วงแดงชูนิ้วโป้งให้กับเขา เขายิ้มกลับก่อนจะชูนิ้วโป้งให้กับเธอเหมือนกัน มันเป็นวินาทีที่ทุกคนรอคอย หากชนะในแมทช์นี้ได้ พวกเขาจะถูกเรียกว่า “แชมป์” โชมองไปยังคู่ต่อสู้ของเขาที่อยู่อีกฟาก พวกเขาเองก็วางหุ่นไว้เหมือนกัน กรรมการที่ยืนอยู่ข้างสนามเช็คความพร้อม เมื่อเขาเห็นทั้งสองฝ่ายพร้อมเขาก็ส่งสัญญาณให้การต่อสู้เริ่มขึ้น
หุ่นสีขาวของโชนั้นพุ่งตรงไปยังหุ่นของคู่ต่อสู้อย่างรวดเร็ว มันกระโดดชกหุ่นของคู่ต่อสู้เขา แต่คู่ต่อสู้ของเขานั้นโยกหลบได้ มันเคลื่อนตัวก่อนจะเตรียมชกกลับ แต่หุ่นสีขาวตัวนี้มันก็หลบได้เช่นเดียวกัน หุ่นของโชนั้นชกใส่หน้าของศัตรูของเขา แรงชกนั้นทำให้หุ่นตัวนั้นถอยออกไปสองสามก้าว โชโยกคันโยกของหุ่นเขาเพื่อจะชกใส่หุ่นตัวนี้อีกครั้ง แต่คราวนี้หุ่นตัวนี้โยกหลบได้ มันยกขาก่อนจะเตะใส่ข้อพับของหุ่นสีขาว โชคดีว่าแรงกระแทกนั้นไม่ได้ทำให้หุ่นล้ม เพราะถ้าหุ่นล้มเมื่อไหร่คงหมายถึงความพ่ายแพ้ทันที
โชรีบสั่งให้หุ่นสีขาวถอยออกไปตั้งตัวใหม่ อีกฝ่ายเห็นคู่ต่อสู้ร่นถอยแบบนี้ก็ยิ่งทำให้ฮึกเหิม มันวิ่งตรงมายัง หุ่นสีขาวของโช มันง้างหมัดของมันก่อนจะชกมายังหุ่นสีขาวตัวนี้ แต่โชก้มหลบได้ ก่อนที่มันจะสวนกลับด้วยหมัดขวาของมัน แรงกระแทกนั้นทำให้มันเสียสมดุล โชรู้แล้วว่าโอกาสของเขามาถึงอีกแล้ว อีกไม่กี่หมัดเขาจะสามารถน็อคและคว้าชัยชนะให้กับโรงเรียนของเขาได้ โชดึงคันบังคับก่อนจะส่งหมัดของเขาตรงไปยังใบหน้าของหุ่นที่อยู่ตรงข้ามเขา แต่ไม่ทันที่หมัดของเขาจะถึงอีกฝ่าย มือของมันก็หลุดออก เสียงของแขนของมันที่ตกพื้นดังกึกก้องไปทั่วสนาม ฝ่ายตรงข้าม เห็นแบบนี้จึงส่งหมัดจากหุ่นของมันกระแทกเข้ากับหน้าของหุ่นสีของโช ด้วยสภาพของหุ่นที่ความสมดุลนั้น เพียงแค่หมัดเดียวก็ส่งลงไปนอนกับพื้นได้
เสียงแตรนั้นดังขึ้นเป็นการบ่งบอกว่าการต่อสู้พวกเขานั้นจบลงแล้ว โชมองไปฝั่งตรงข้ามที่ต่างโห่ร้องด้วยความดีใจ ทรินิตี้หันมามองใบหน้าของผู้แพ้ ใบหน้าของโชนั้นเต็มไปด้วยความผิดหวัง ดวงตาของเขานั้นสั่นคลอน ชายผมน้ำตาลหันกลับมาทางทรินิตี้ เขายิ้มให้กับเธอ แม้ใบหน้าของเขาจะยิ้มแต่ดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง
“น่าเสียดายจัง” โชพูดก่อนจะเดินลงจากลานประลอง
ทรินิตี้พยายามจะพูดอะไรบางอย่างเพื่อปลอบเขา แต่หากทว่าวินาทีนั้นเธอพูดไม่ออก บรรยากาศของชมรมนั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความเสียดาย ความรู้สึกที่มันอยู่แค่เอื้อม แต่ท้ายที่สุดพวกเขานั้นก็เอื้อมไม่ถึง ทุกคนเก็บข้าวของและอุปกรณ์กันอย่างเงียบๆก่อนจะแยกย้ายกลับไป เช่นเดียวกันกับทรินิตี้และโช ทั้งคู่เดินอยู่บนทางเท้าที่ไม่ค่อยมีผู้คนเท่าไหร่นัก ท้องฟ้าตอนนี้มันก็มืดแล้ว เชื่อว่าเหล่าผู้ชนะตอนนี้คงไปฉลองกันที่ไหนซักแห่ง ตลอดทางมีแสงไฟส่องเป็นระยะๆ ทั้งจากไฟส่องทางและไฟหน้ารถยนต์
“ขอโทษนะ” ทรินิตี้พูดขึ้นมา
“หืม?” โชหยุดก่อนจะหันไปหาหญิงผมสีม่วงแดง
“ที่หุ่นตัวนั้นแขนหลุด มันเป็นความผิดชั้นเอง ชั้นเช็คไม่ดีพอ” หญิงผมม่วงแดงสารภาพออกมา
“ช่างมันเถอะ ยังไงซะเราก็ยังมีปีหน้า เดี๋ยวปีหน้าเราก็แค่เข้าชิงใหม่”
“แล้วชนะ แค่นั้นก็พอแล้ว” โชพูดด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ
หากทว่าแม้ชายผมน้ำตาลจะมองโลกแง่ดีขนาดไหน แต่หากทว่าสีหน้าของหญิงผมม่วงแดงไม่ได้ดีขึ้นเลย
“โช...ปีหน้าชั้นจะไม่อยู่แล้ว สัปดาห์หน้า ชั้นจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ” ทรินิตี้พูดกับโช
ประโยคนี้ทำให้โชหยุดเงียบ ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไร เสียงรถที่วิ่งไปผ่านไปมาตามสายลมนั้นดังขึ้นเป็นระยะๆ
“ชั้นอยากจะให้นายมีความทรงจำดีๆก่อนที่ชั้นจะไปน่ะ”
“แต่ชั้นก็พลาด ชั้นสัพเพร่า ชั้นไม่ได้ระวังเอง..ชั้นก็เลยทำลายรอบชิงของนาย ขอโทษนะ”
“ชั้นน่าจะทำได้ดีกว่านี้” เธอเริ่มพูดพร้อมน้ำตาของเธอ
โชเดินตรงไปหาเธอก่อนจะสวมกอดเธอไว้ เชื่อว่าตอนนี้มีคนรู้จักเขาเจอหน้าเขา คงล้อว่าเขาเป็นแฟนกับทรินิตี้แน่นอน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่สนใจ เขายอมโดนล้อดีกว่าที่จะปล่อยให้เพื่อนของเขาร้องไห้แบบนี้ เขากอดเธอไว้แน่น พร้อมกับพูดกับเธอเบาๆว่า
“ไม่เป็นไร...ไม่ต้องร้องไห้”
“ทรินิตี้ สำหรับชั้นความทรงจำที่ดี มันไม่จำเป็นต้องมาจากชัยชนะหรอก”
“ชั้นว่าชั้นได้รู้จักกับเธอ มันก็เป็นความทรงจำที่ดีพอแล้วล่ะนะ” โชปล่อยกอดก่อนจะพูดพร้อมกับยิ้มให้กับเธอ
“โช...ตอนนี้นายเท่มากเลยรู้ไหม” ทรินิตี้พูดติดตลกพลางปาดน้ำตาของเธอ
“เรอะ ชั้นก็แค่ทำหน้าที่ของเพื่อนน่ะนะ” โชพูดกลับด้วยรอยยิ้ม
“ขอบใจนะ” หญิงผมม่วงแดงเอ่ย
=====
โชตื่นขึ้นมา นี่ก็น่าจะคืนที่สองกระมังที่เขาอยู่ที่บ้านหลังนี้ เขายังไม่รู้สึกคุ้นชินกับสภาพอากาศแบบนี้เท่าไหร่นัก กลางวันร้อนราวกับเตาย่าง กลางคืนหนาวเย็นยะเยือก โชลุกขึ้นมาจากเตียงทำธุระของเขา เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง เมื่อเขาลงไปนั้น เขาเจอทรินิตี้กำลังทำอาหารอยู่ เมื่อเธอได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินลงจากบันได เธอก็หันกลับไป ทั้งคู่เอ่ยปากทักทายกัน ทรินิตี้นำจานอาหารวางไว้บนโต๊ะ โชนั่งลงบนเก้าอี้ก่อนที่เธอจะนั่งลงไปตรงข้ามกับเธอ ทั้งคู่เริ่มตักอาหารที่อยู่บนโต๊ะพร้อมกับพูดคุยขึ้น
“เป็นไง นอนหลับสบายไหม?” หญิงผมม่วงแดงเอ่ยปากถาม
“ไม่ค่อยน่ะ ชั้นยังไม่ชินกับอากาศที่นี่เลย” โชตอบไปตามตรง
“จะว่าไปวันนี้เราไปที่ไลท์บิงเกอร์ได้ไหม?” ชายผมน้ำตาลเอ่ยปากถามทรินิตี้
“ได้ซิ ว่าแต่นายจะไปทำอะไรที่นั่นล่ะ?” ทรินิตี้เอ่ยปากถาม
“ไม่รู้ซิ ชั้นก็แค่ไม่มีอะไรทำเท่านั้นแหละ” โชตอบกลับไปตรงๆ
“งั้นเรอะ ถ้างั้นหลังกินข้าวเสร็จ ค่อยไปละกัน” ทรินินตี้พูดพร้อมกับตักช้อนอาหารเข้าปากของตัวเอง
หลังจากที่ทั้งสองกินข้าวเสร็จ ทั้งคู่ก็ทำตามความต้องการ นั่นก็คือเดินทางไปยังไลท์บิงเกอร์ ทั้งคู่นั่งรถจีฟสีน้ำตาล รถจีฟคันนี้มันเป็นของฝั่งกบฏนั่นแหละ มันเป็นรถที่ทางไลล่าให้ไว้ ไลล่าขับไปตามถนนที่มีผู้คนมากมาย รถนั้นเคลื่อนที่ช้าๆ แต่เมื่อออกจากตัวเมืองนั้น รถก็สามารถขับเคลื่อนได้อย่างรวดเร็วเพราะไม่มีผู้คนคอยขัดขวางการจราจร ไม่นานนักทั้งคู่ก็ถึงปากถ้ำ ทรินิตี้กับโชเข้าไปในถ้ำแห่งนี้ เมื่อเข้าไปนั้นสิ่งแรกที่เห็นก็คือยานสีขาวที่จอดอยู่ในถ้ำแห่งนี้ ทั้งคู่เดินเข้าไปยานหลังนี้ สถานที่แรกที่ทั้งคู่ตรงไปก็คือโรงเก็บหุ่นของตัวเอง เมื่อเข้าไปนั้น มันก็เป็นอย่างที่มงคลได้พูดไว้คือมีผู้คนมากมาย และหลายคนนั้นเป็นคนที่พวกเขาไม่เคยเห็นหน้า
“อ้าวโช ทรินิตี้ มาทำอะไรที่นี่ล่ะ?” เสียงของชายที่คุ้นหูดังขึ้นมา
ทั้งสองหันไปก่อนจะเห็นชายผิวเข้มที่ชื่อ “มงคล” ยืนอยู่
“พวกเราแค่มาเดินเล่นน่ะ ชั้นรู้สึกว่าถ้าชั้นอยู่บ้านเฉยๆชั้นจะเบื่อ” โชตอบคำถามของมงคล
“งั้นก็แย่หน่อยนะ นายมาที่นี่ นายก็คงไม่มีอะไรทำเหมือนกัน” มงคลตอบ
โชไม่ได้พูดอะไร แต่เขาเหลือบมองไปยังหุ่นของเขา เขาเห็นค๊อกพิทหุ่นของเขานั้นถูกเปิดออก ภายในนั้นมีชายผมสีแดงนั่งอยู่ด้วย แววตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
“คนที่อยู่ในค๊อกพิทคนนั้นคือ...?” โชเอ่ยปากถาม
“อ่อ นั่นแมท เขาเป็นคนคอยพัฒนาอาวุธให้พวกเราน่ะ” ทรินิตี้แนะนำชายคนนั้น
ชายผมสีแดงละสายตาออกจากจอพักนึงก่อนจะลงมาจากหุ่นของสกาย เขาเดินตรงมายังโชที่ยืนอยู่ เขายื่นมือมาทางโชพร้อมกับแนะนำตัวเอง
“ชั้นแมท โกดาฟริท ยินดีที่รู้จัก”
“เอ่อ ผมอาดาจิ โช ยินดีที่รู้จักครับ” โชคว้ามือของเขาชายผมแดงคนนี้ไว้
“แล้วคุณแมท จะทำอะไรกับหุ่นผมหรอ?” โชตั้งคำถาม
“จริงๆจะบอกว่าทำอะไรให้กับหุ่นนายก็ไม่ถูกน่ะนะ ชั้นกำลังศึกษาระบบการบินของหุ่นนายอยู่” ชายผมแดงตอบ
“ถ้าเราสามารถเข้าใจกลไกการบินของมันได้และเอาไปใส่ให้กับหุ่นตัวอื่นๆ ชั้นว่ามันคงช่วยเราได้เยอะเลยล่ะ” แมทเสริม
“ถ้างั้นผมอาจจะช่วยได้นะ ผมพอมีความรู้เรื่องพวกนี้อยู่” ชายผมน้ำตาลเสนอตัว
“โฮ่ งั้นก็ดีเลย ชั้นต้องการคนช่วยเหมือนกัน” แมทตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
สิ้นประโยคเสียงหวอก็ดังขึ้น ทุกคนนั้นหยุดอยู่กับที่ คนในไลท์บิงเกอร์ทุกคนต่างพุ่งออกจากจุดที่ตัวเองยืนอยู่ ทุกคนออกไปยืนหน้าปากถ้ำ สิ่งที่ทุกคนเห็นนั้นเห็นยานสีแดงกำลังตรงมาทางนี้ แม้จะไม่เห็นตราสัญลักษณ์แต่พวกเขาก็เดาได้ว่ายานลำนี้เป็นของใคร ยานลำนี้ปล่อยหุ่นสองตัวออกมาจากที่สูง มันมีร่มชูชีพผูกไว้ ทำให้มันลงมาอย่างได้อย่างปลอดภัย หุ่นตัวนึงนั้นเป็นสีฟ้าสลับเทา ในขณะเดียวกันหุ่นอีกตัวเป็นสีส้ม เมื่อพวกมันเหยียบลงพื้นนั้นก็สร้างแรงสั่นสะเทือนให้กับแผ่นดิน เมื่อมันเหยียบนั้นมันเริ่มสาดกระสุนลงตัวเมืองทันที เสียงระเบิดนั้นประทุขึ้น แม้พวกเขาจะอยู่ไกล แต่พวกเขาก็ยังได้ยินเสียงระเบิด
“เร็วเข้าทุกคน!! ประจำการที่ไลท์บิงเกอร์เร็ว!!” มงคลตะโกนขึ้น
ทุกคนพยักหน้าก่อนที่จะเข้าไปในยาน โชปีนหุ่นของเขาก่อนจะนั่งบนที่นั่งของเขา เขาไม่ได้สวมเครื่องแบบหรือหมวกป้องกันอะไร เพราะเขาไม่เวลาขนาดนั้นแล้ว เช่นเดียวกันกับทรินิตี้ที่เข้าไปในหุ่นสีม่วงแดงที่เธอเรียกว่าดิเทอมิเนชั่น
“แล้วพวกคุณไลล่าล่ะ?” โชเอ่ยปากถามในขณะตั้งค่าหุ่นสีน้ำเงินของตัวเอง
“กำลังมา...เมื่อกี้ชั้นโทรไปแล้ว” มงคลที่ทำหน้าที่แทนทาร่าตอบกลับ
“ระหว่างนี้เราคงต้องกันไปเองก่อน” ชายผมเข้มพูดต่อ
โชพยักหน้าให้กับมงคลที่อยู่ในช่องทางติดต่อ หุ่นสีน้ำเงินขยับไปยังจุดประจำตำแหน่งมัน โชสูดหายใจเข้าลึกๆ ประตูของยานนั้นเปิดออก
“อาดาจิ โช , สกาย ออกตัว!!” โชพุ่งออกไป
“ทรินิตี้ , ดิเทอมิเนชั่น ออกตัว!!” หญิงผมม่วงแดงพูดขึ้นหลังจากที่สกายออกจากไลท์บิงเกอร์
ในขณะเดียวกันนั้น ตัวเมืองนั้นกำลังลุกเป็นไฟ ร่างไร้วิญญาณของผู้คนนั้นนอนกระจัดกระจายบนพื้น เลือดนั้นนองไปทั่วฝืนทราย หุ่นสองตัวยืนข้างกันก่อนจะมองสิ่งที่พวกมันทำ
“แล้วไหนล่ะพวกกบฏ?” เมย์ผู้อยู่ในหุ่นสีส้มพูดกับพี่สาวของตัวเอง
“ชั้นว่าชั้นเห็นอะไรบางอย่างกำลังตรงมาทางเรานะ” เอพริลผู้เป็นพี่สาวตอบน้องสาวของตัวเอง
“อ๊ะ ใช่ เหมือนจะเป็นหุ่นที่เราดูตอนนั้นนี่นา” น้องสาวพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“น่าสนุกดีนี่ ได้ข่าวว่าเจ้าหุ่นน้ำเงินนั่นก็เคยชนะมาริช่ามาแล้ว แถมยังรอดจากฝูงนกของชโกดรานมาได้ด้วย” พี่สาวพูดขึ้น
“แต่น่าเสียดายหน่อยนะ...” เอพริลพูดต่อ
“ที่พวกเราเก่งกว่าคนพวกนั้น” เมย์ขัดประโยคของพี่สาวตัวเอง
