นี่ก็สัปดาห์นึงแล้วที่ไลท์บิงเกอร์เทียบท่าอยู่ที่นี่ อะไรหลายๆอย่างนั้นดูไปได้ดี หุ่นที่เสียหายทั้งหลายแหล่ เริ่มกลับมาคืนสภาพแล้ว แขนของนำชัยนั้นก็กลับมาแล้ว ดวงตาของดิเทอมิเนชั่นนั้นสามารถเห็นแสงสว่างอีกครั้ง รวมถึงปีกของสกายที่กลับมาสมบูรณ์ เช่นเดียวกันกับตัวไลท์บิงเกอร์เองที่เริ่มคืนสภาพแล้ว อีกไม่นานเรือสีขาวลำนี้คงออกจากสถานที่แห่งนี้ นี่ก็เวลาเที่ยง มันเป็นเวลาของปกติที่โชจะนำอาหารไปให้กับเอพริล เขาหยิบกล่องอาหารของเขาก่อนจะเดินตรงไปยังห้องของเอพริล โชบอกกับคนเฝ้าประตูถึงเจตนาของเขา ประตูนั้นถูกเปิดออก เมื่อประตูเธอเปิดออกนั้น เขาก็เห็นเอพริลที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง เธอหันมาตามเสียงประตูก่อนจะเห็นโช เมื่อเธอเห็นโชเธอก็ลุกขึ้นนั่งด้วยรอยยิ้ม
“เป็นไงบ้าง อ่านถึงไหนแล้ว?” โชเอ่ยปากถามด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
“ประมาณครึ่งเล่มแล้วล่ะ สนุกดีเหมือนกัน” หญิงผมสีทรายตอบ
มันเป็นหนังสือที่โชบังเอิญติดตัวตอนที่เข้าขึ้นมาบนยานลำนี้ มันเป็นหนังสือเล่มโปรดของเขา หนังสือเรื่องนี้เล่าเรื่องราวของชายคนนึงที่หลุดเข้าไปอีกมิตินึง มันเป็นมิติที่เต็มไปเรื่องที่แปลกประหลาด แต่เขาก็พบกับหญิงคนนึงซึ่งอาศัยอยู่ที่นี่ แม้ทั้งคู่จะต่างกัน แต่ทั้งคู่ก็เริ่มเข้าใจกันและหลงรักกันในที่สุด นวนิยายเรื่องนี้ถูกยกย่องในเรื่องการใช้สัญลักษณ์และตัวละครที่ถ่ายทอดออกมาได้ดี โชคดีที่มันเป็นหนังสือแปล จึงทำให้เอพริลสามารถอ่านได้ โชเห็นว่าเอพริลไม่มีอะไรทำจึงยื่นหนังสือเล่มนี้ให้อ่านเป็นการฆ่าเวลา
“ชั้นชอบตอนที่พระเอกกอดนางเอกไว้ แล้วบอกว่าไม่ว่าเราจะแตกต่างกันขนาดไหน แต่สิ่งที่เรามีเหมือนกันก็คือความรัก” เอพริลพูดขึ้นมา
“ไม่อยากจะเชื่อนะว่าคุณเอพริลก็มีมุมโรแมนติกแบบนี้เหมือนกัน” โชแซว
เอพริลหัวเราะกับคำพูดของชายผมน้ำตาล ผู้มาเยี่ยมนำกล่องยื่นให้เธอ เธอเปิดมันออก โชไม่ได้ทำสเต๊กให้เธอแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเอพริลก็กินสิ่งที่โชทำมาให้และกินหมดด้วย
“ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะ” โชพูดกับหญิงผมสีทรายที่นั่งอยู่บนเตียง
“อื้อ แล้วเจอกัน”
โชพูดก่อนจะเดินออกจากห้อง เขาหยิบมือถือของเขาเพื่อดูเวลา ดูเหมือนจะใกล้เวลาประชุมของเขาแล้ว ตอนเช้านั้นไลล่ามาบอกเขาว่าวันนี้เธออยากจะนัดประชุมคนที่เกี่ยวข้องในช่วงเที่ยงครึ่ง ซึ่งอีกไม่กี่นาทีก็จะถึงเที่ยงครึ่งแล้ว ถึงมันจะใกล้เวลาประชุมแล้ว แต่เขาก็ไม่จำเป็นต้องวิ่งอะไร เพราะสถานที่ประชุมไม่ได้อยู่ห่างจากจุดที่เขายืนอยู่เท่าไหร่ เขาเดินไปถึงห้องประชุมโดยยังเหลือเวลาก่อนประชุมอยู่ 3 นาที เมื่อประตูเปิดออกนั้นเขาก็เห็นคนหน้าตาคุ้นเคยมากมาย โชเดินไปก่อนจะนั่งข้างๆทรินิตี้ ในห้องนั้นยังมีมงคล ทาร่า รวมถึงแมทที่นั่งอยู่ในห้องนี้ ที่หายตอนนี้คงมีไลล่าและอาราตะกระมั้ง
ห้องที่พวกเขานั่งอยู่นั้นเป็นห้องไม่ใหญ่ มันเป็นห้องประชุมเล็กๆ เหมือนกับในออฟฟิศที่ไม่มีพื้นที่ ทั้งห้องถูกทาด้วยสีขาวเหมือนส่วนอื่นๆในยานลำนี้ โต๊ะในห้องนี้ก็เป็นสีขาวและมันเป็นตรงทรงรี บนโต๊ะนั้นมีโปเจ็คเตอร์เพื่อฉายภาพวางไว้ ประตูห้องนั้นถูกเปิดออกก่อนที่ไลล่าจะปรากฏตัวขึ้นมา โดยที่เบื้องหลังของผมสีม่วงฟ้านั้นก็มีอาราตะเดินตามมาติดๆ ทั้งคู่เดินมาหน้าห้องก่อนที่จะสั่งให้คนที่ยืนใกล้กับสวิตซ์เดินไปปิดไฟ ไฟในห้องนั้นปิดลง ก่อนที่แสงบนโปเจคเตอร์นั้นจะฉายบนจอ ภาพบนจอนั้นเป็นภาพของโรงงานอะไรบางอย่าง
“นี่คือภารกิจต่อไป โรงงานผลิตหุ่นยนต์ของพวกอักเลล่า” ไลล่าพูดขึ้น
“ชั้นได้ยินมาว่าตอนนี้พวกอักเลล่ากำลังผลิตหุ่นรุ่นใหม่อยู่ ซึ่งเป็นหุ่นที่มีประสิทธิภาพสูงมาก”
“ดังนั้นแล้วเราต้องหยุดมันก่อน ก่อนที่พวกมันจะเอาหุ่นพวกนี้ออกมา”
“หุ่นพวกนี้ประสิทธิภาพระดับไหนหรอ?” แมทที่นั่งอยู่ยกมือถาม
“ชั้นเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ชั้นได้ยินมาว่าหุ่นตัวนี้จะสามารถบินได้ และในขณะเดียวกันก็มีความแข็งแกร่งและอาวุธที่หลากหลาย” ไลล่าตอบกลับ
“ชั้นเองไม่มั่นใจเหมือนกันว่านี่จะเป็นข่าวปลอมรึเปล่า...แต่ยังไงเราก็จะเสี่ยงไม่ได้”
“เมื่อไหร่ที่เครื่องเราพร้อม เราจะออกเดินทางทันที” ไลล่าออกคำสั่ง
ทุกคนพยักหน้า หลังจากนั้นไลล่าก็เริ่มพูดถึงระบบป้องกันของโรงงานที่พวกเขาจะไป ดูเหมือนระบบป้องกันภัยนั้นจะค่อนข้างแน่นหนา ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่นักที่ฝั่งจักรวรรดิอยากปกป้องโรงงานแห่งนี้ ต้องบอกว่าโรงงานแห่งนี้ ในขณะที่ไลล่ากำลังพูดอยู่ โชก็หันไปมองทรินิตี้ที่นั่งเงียบตั้งแต่ที่เขามานั่งข้างๆ เธอไม่ได้พูดอะไรเลย ดวงตาของทรินิตี้นั้นดูเหม่อลอย โชเรียกชื่อของเธอเบาๆ เธอยังไม่หันมา เหมือนกับในหัวของเธอนั้นว่างเปล่าหรือไม่ก็กำลังคิดเรื่องอื่นอยู่ โชจับหัวไหล่ของเธอ มันทำให้ทรินิตี้สะดุ้งก่อนจะหันมามองหน้าโช
“ไม่เป็นไรนะ?” ชายมผมน้ำตาลเอ่ยปากถาม
“มะ ไม่เป็นไร” ทรินิตี้ตอบกลับ
การประชุมนั้นจบลง มันใช้เวลาค่อนข้างนานพอสมควร ทุกคนลุกออกจากที่นั่งก่อนจะแยกย้าย แต่ทรินิตี้ยังคงนั่งที่เดิม โชลุกขึ้นมาก่อนจะหันมามองเพื่อนของตัวเองที่นั่งอยู่ที่เดิม โชหยิบมือถือของเขามาดูนาฬิกา นี่ก็เย็นแล้ว และถ้าหากตามเวลาแล้ว เขาก็คงต้องทำอาหารเพื่อเลี้ยงคนในเรือลำนี้
“ไม่สบายรึเปล่า ทรินิตี้?” โชเอ่ยปากถาม
“เอ๊ะ เปล่า ไม่เป็นไร” หญิงผมหางม้าปฏิเสธ
แต่สีหน้าของโชนั้นดูไม่เชื่อเท่าไหร่นัก เขาเสยผมของเขาขึ้นก่อนจะเสยผมของทรินิตี้ขึ้น ก่อนที่โชจะเอาหน้าผากของตัวเองแตะบนหน้าผากของทรินิตี้ ใบหน้าของทรินิตี้นั้นแดงก่ำด้วยความเขินอาย หัวใจของเธอนั้นเริ่มเต้นเร็วขึ้น โชถอยออกไปก่อนจะมองหน้าของทรินิตี้ที่แดงก่ำ
“ดูเหมือนเธอจะมีไข้อ่อนๆนะ ไปพักเถอะ เดี๋ยวชั้นจัดการเรื่องข้าวเย็นเอง” โชพูดด้วยรอยยิ้ม
พูดจบเขาก็เดินออกไปจากห้อง เหลือเพียงทรินิตี้ที่นั่งคนเดียวในห้อง หญิงผมม่วงแดงลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ของตัวเอง เธอเดินกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง เธอเดินคนเดียว เธอไม่ได้สวนทางกลับใครทั้งนั้น เธอเปิดห้องของเธอ ห้องที่เหมือนกับห้องอื่นๆ มีเตียง มีโต๊ะและมีตู้เสื้อผ้า บนโต๊ะนั้นมีข้าวของมากมายที่จัดไว้ไม่เป็นระเบียบ เธอทิ้งตัวของเธอลงไปบนหมอนสีขาว หน้าของเธอฟุบลงกับหมอนนุ่มๆที่วางอยู่บนเตียง เธอหันไปบนโต๊ะก่อนที่เธอจะเห็นรูปในช่วงสมัยมัธยมต้น รูปที่เธอถ่ายกับชมรมหุ่นยนต์ โดยข้างๆของเธอนั้นก็มีโชยืนอยู่ด้วย
“เราเป็นอะไรนะ...” เธอพูดกับตัวเอง
เธอลุกขึ้นมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเอง เธอหาชื่อของทาร่าก่อนที่เธอจะกดบนชื่อของเธอเพื่อโทรหาเธอ
“มีอะไรหรอ ทรินิตี้?” เสียงของทาร่าดังขึ้นมาจากปลายสาย
“มาที่ห้องของชั้นหน่อยได้ไหม? ชั้นมีเรื่องจะปรึกษาหน่อย”
“อืม” ทาร่าตอบสั้นๆ
ทาร่าเดินเข้ามา หญิงผมดำคนนี้ยังอยู่ในเครื่องแบบของเธอ ชุดสีขาวและกระโปรงสีน้ำเงิน เธอนั่งลงบนเก้าอี้ของทรินิตี้
“มีอะไรจะปรึกษาชั้นหรอ?” หญิงสวมแว่นตาถาม
ทรินิตี้สูดหายใจลึกๆก่อนจะเริ่มเล่าสิ่งที่อยู่ในใจออกไป
“ชั้นรู้สึกอยากจะคุยกับโชตลอดเวลา ชั้นรู้สึกมีความสุขเวลาอยู่ใกล้ๆกับเขา”
“ชั้นรู้สึกหงุดหงิดและปวดใจเวลาที่โชไปคุยกับเอพริล ชั้นเป็นอะไร ทาร่า?” หญิงผมสีม่วงแดงเอ่ยปากถาม
“ง่ายๆเลย เธอกำลังชอบโช” ทาร่าตอบแบบไม่คิดเลย
“ละ แล้วชั้นควรจะทำยังไงดี?” หญิงผมม่วงแดงเอ่ยปากถาม
“ชั้นว่าเธอน่าจะบอกตรงๆกับโชนะ” หญิงผมม่วงแดงเอ่ยปากถาม
“เธอควรจะสารภาพตรงๆกับโชนะ” ทาร่าให้คำแนะนำ
“แล้วโชจะชอบชั้นไหม? ชั้นกลัวว่าถ้าชั้นบอกเขาไป ชั้นจะเสียเพื่อนน่ะซิ” ทรินิตี้เริ่มพูดด้วยน้ำเสียงกังวล
“โชอยู่กับเธอตั้งแต่ ม.ต้น ใช่ไหมล่ะ? ชั้นว่าแบบนี้ต้องมีชอบบ้างแหละ” หญิงผมสีดำให้กำลังใจ
“ทรินิตี้ก็เป็นผู้หญิงที่สวยนะ ต่อให้ตอนแรกๆไม่หลง แต่อยู่ไปนานๆชั้นว่าใครๆก็หลงเองแหละ และยิ่งใกล้ชิดแบบนี้ด้วย”
“ถ้างั้น...ชั้นจะไปสารภาพรักกับโช” ทรินิตี้พูดด้วยน้ำเสียงสั่น ดูเธอจะไม่มั่นใจในตัวเองเลยแม้แต่น้อย
=====
ในขณะเดียวกัน ณ อีกซีกโลก ยานสีแดงก็กำลังลอยอยู่บนท้องฟ้า มันเป็นยานลำใหม่ที่พึ่งถูกสร้างและมอบให้กับโจเซฟในฐานะที่เขาสามารถขับไล่พวกกบฏได้ มันเป็นยานที่มีประสิทธิภาพค่อนข้างสูง น่าจะสูงที่สุดในจักรวรรดิ์เลยก็ได้ พวกเขากำลังเคลื่อนไปที่ยังจุดหมายเหมือนกัน มาริช่ายืนอยู่ในโรงเก็บหุ่น เธอมองหุ่นของตัวเองที่ยืนอยู่ อีกไม่นานเธอคงจะได้กลับไปนั่งบนหุ่นตัวนั้นอีกครั้ง ในขณะที่เธอมองหุ่นของเธอนั้น ชายผมสีน้ำตาลก็เดินมาข้างๆเธอ เขาเป็นชายที่ตัวเล็กกว่าเธออยู่ระดับนึง เขาแขวนแว่นก๊อกเกิ้ลของเขาอยู่ด้วย เขาอยู่ในชุดคอเต่าสีฟ้า
“ผมใส่ดาบเรเปียร์อย่างที่คุณต้องการแล้วนะครับ คุณมาริช่า” ชายคนนี้รายงาน
“แล้วก็ผมเปลี่ยนเครื่องยนต์ทำให้ลีเจี้ยน ครัชเชอร์บินได้เร็วขึ้น คิดว่าน่าจะไล่ทันสกายทันได้” เขาพูดต่อ
“ขอบใจมาก โจนาส” มาริช่าตอบกลับ
ชายคนนี้พยักหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินจากเธอไป ดูเหมือนเขายังคงมีงานอีกมาก เขาคงต้องเผชิญหน้ากับพวกกบฏอีกครั้ง พวกเขาต้องมีหุ่นที่ดีกว่านี้ หุ่นทุกตัวที่อยู่บนยานลำนี้ได้รับการอัพเกรดหมด ไม่เว้นแต่เครื่องบินสีส้มของชโกดราน มาริช่าเดินออกจากอู่เก็บหุ่น เธอเดินไปเรื่อยๆ เธอหยุดอยู่ตรงหน้ากระจกบานใหญ่ เธอเห็นท้องฟ้าสีครามและก้อนเมฆจำนวนมาก เธอยืนมองอย่างเงียบๆ ในขณะที่เธอยืนอยู่นิ่งๆนั้นเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินมาหาเธอ มาริช่าหันกลับไปก่อนจะเห็นชายผมสีขาวในชุดสีดำเดินมา ชายที่เธอรำคาญที่สุดและเกลียดขี้หน้ามากที่สุด
“ไง” ดีทักสั้นๆ
มาริช่าไม่ตอบอะไรทั้งนั้น ดวงตาของเธอยังคงมองออกไปที่หน้าต่าง
“ไม่คิดจะญาติดีกับชั้นหน่อยหรอ...ชั้นอุตส่าห์ขึ้นมาที่นี่เพื่อจะมาช่วยเธอปราบพวกบฏเลยนะ”
“ถือว่าชั้นมาช่วยเธอแก้แค้นให้ครอบครัวเธอเลยนะ” ชายผมขาวพูดกับเธอ
“ชั้นรู้ว่านายมีเหตุผลอื่นที่นายมาที่นี่...อย่าหลอกชั้นเลยดีกว่า” หญิงผมสีทรายตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
“เธอนี่มองชั้นออกจริงๆเลยนะ ใช่ ชั้นมีเหตุผลที่มาที่นี่น่ะ ชั้นพึ่งได้ข่าวว่าพี่ชายของชั้นอยู่ในยานสีขาวนั่น” ดีบอกจุดประสงค์ตัวเองให้มาริช่าฟัง
หญิงผมสีทรายฟังแล้วไม่ได้พูดอะไร เธอหันไปยังด้านที่ไม่มีชายผมสีขาวคนนี้ยืนอยู่ก่อนที่เธอจะเดินไป
“ดูเหมือนเธอจะเกลียดชั้นจังเลยนะ” ดีพูดติดตลก
จะบอกว่าเกลียดก็คงไม่ถูก ใช้คำว่า “รำคาญ” น่าจะเป็นคำที่เหมาะสมที่สุด แต่เธอก็ไม่ได้แก้คำพูดของดี เพราะเธอคิดว่ามันไม่มีเหตุผลจำเป็นอะไรที่จะแก้ไขคำพูดของชายที่เธอไม่ชอบหน้า เธอไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเขาคนนั้นจะคิดยังไง เธอไม่สนด้วยซ้ำว่าเขาจะมีตัวตนไหม สิ่งเดียวที่เธอสนคือ “แก้แค้น”
=====
โชเดินอยู่ท่ามกลางไลท์บิงเกอร์ที่มืดสนิท มันมืดแล้ว และผู้คนในยานลำนี้ก็เข้านอนกันแล้ว โชหยิบมือถือของเขาขึ้นมาก่อนจะอ่านข้อความของทรินิตี้อีกครั้ง
“มาเจอชั้นที่อู่ตอน 5 ทุ่มหน่อย”
ไม่รู้เหมือนกันว่าเพื่อนของเขาต้องการอะไร แต่โชก็มาตามนัด เขาเดินเข้าไปในอู่ที่ไฟเปิดสว่าง เมื่อเข้าไปสิ่งแรกทีเห็นก็คือทรินิตี้ นอกจากทรินิตี้แล้ว โชก็ไม่เห็นสิ่งมีชีวิตชนิดอื่นอยู่ในห้องแห่งนี้เลย
“มีอะไรหรอ ทรินิตี้?” โชเอ่ยปากถาม
ทรินิตี้ไม่ได้ตอบในทันที สีหน้าของเธอนั้นแดงก่ำ มือของเธอนั้นสั่นไปด้วยความกลัว โชยังคงยืนสงสัย แต่เขาก็ไม่ได้ออกปากถามอะไร
“โช...ชั้น...ชั้น”
“ชั้น ชะ-....”
นี่คงเป็นคำพูดที่ยากที่สุดที่ออกมาจากทรินิตี้ แต่คนที่เธอชอบอยู่ตรงหน้าแล้ว และเธอก็คงจะไม่ถอยกลับแล้ว
