“โช...ชั้นชะ...” ทรินิตี้พูดขึ้นก่อนจะพูดให้จบประโยค
“อ้าว โช ทรินิตี้ มาทำอะไรที่นี่?” เสียงของมงคลนั้นดังขึ้นมา
ทั้งคู่หันไปทางต้นเสียงพร้อมๆกัน มงคลชะโงกหน้าออกมาจากหุ่นนำชัยของเขา
“อ้าว มงคลมาทำอะไรที่นี่?” โชเอ่ยปากถามชายผิวเข้มที่กำลังสลิงตัวลงมาจากหุ่นของเขา
“ชั้นมาปรับอะไรหุ่นของชั้นอีกนิดหน่อยน่ะ จากรอบที่แล้ว ชั้นว่าชั้นพอจะได้ไอเดียนิดๆหน่อยว่าจะต้องทำอะไรกับมันบ้าง” มงคลตอบ
“แล้วพวกนายล่ะ?” ชายผมสีเข้มเอ่ยปากถามกลับ
“โช ภารกิจนี้เรามาพยายามด้วยกันเถอะนะ” ทรินิตี้พูดด้วยรอยยิ้ม
“อื้อ” โชพยักหน้ากลับ
“ถ้างั้นชั้นขอตัวล่ะ” ทรินิตี้พูดจบก็โบกมือและเดินหายไปในทางเดินที่มืดมิด
“เรียกมาแค่นี้เรอะ?” มงคลเอ่ยปากถาม
“มั้ง” โชตอบด้วยสีหน้าที่มึนงง
=====
และแล้ววันที่ไลท์บิงเกอร์จะเริ่มทำภารกิจอีกครั้งก็มาถึง เรือลำนี้ลอยจากพื้นช้าๆ ก่อนที่มันจะโบยบินอยู่ในท้องฟ้าในที่สุด เหล่านักบินนั้นเริ่มกลับมาฝึกฝนอีกครั้ง และถูกฝึกโดยอาราตะเช่นเคย หุ่นทั้งสามตัวนั้นอยู่ในโลกจำลองที่จำลอง สภาพแวดล้อมของมันนั้นเป็นเมือง มันเต็มไปด้วยตึกสูงระฟ้า หุ่นทั้งสามยังคงมองหาคู่ต่อสู้ของตัวเอง หรือก็คือ “ยมทูตสีขาว” โชนั้นบินค่อนข้างสูง เพราะเขากลัวถูกหุ่นสีขาวตัวนี้ซุ่มโจมตีจากที่สูง สกายนั้นลงจอดบนดาดฟ้าของอาคารสูงแห่งนึง เขาเปิดช่องติดต่อขึ้นมาก่อนจะพูดกับเพื่อนของเขาทั้งสอง
“หาเจอไหม?” โชเอ่ยปากถาม
“Area A ไม่เจอ” ทรินิตี้ตอบกลับ
“Area B ก็ไม่เจอ” มงคลตอบกลับ
มันไม่ใช่ครั้งแรกที่โชหายมทูตสีขาวไม่เจอ โชกำลังจะตอบเพื่อนของเขากลับ แต่อยู่ดีๆหน้าจอการสื่อสารนั้นก็หายไป โชพยายามจะกดติดต่อเพื่อนของเขาอีกครั้ง แต่ดูเหมือนสัญญาณจะถูกรบกวน เมื่อโชเงยหน้าขึ้นมานั้นเขาก็เห็นหุ่นสีขาวตรงมาพร้อมกับบีมเซเบอร์ล่องหนของมัน โชรีบสั่งให้หุ่นของเขาถอยทันที แต่ในจังหวะที่เขาถอยนั้นเขาไม่ได้ดู เท้าของมันนั้นไม่ได้เหยียบพื้น ก่อนมันจะทำให้สกายร่วงจากดาดฟ้า โชรีบดึงคันโยกเพื่อบังคับหุ่นของเขาให้กลับมายืนได้อย่างปลอดภัย แต่เขาปลอดภัยได้ไม่นานนัก ยมทูตสีขาวก็กระโดดลงมาก่อนจะปามีดมายังเขา โชรีบหลบ เขายังคงจำได้ว่ามีดเล่มนี้ทำไรได้บ้าง
โชพยายามติดต่อหาเพื่อนของเขาอีกครั้ง แม้เขาอาจจะสามารถยื้อยมทูตตัวนี้ได้ แต่มันก็คงไม่นานที่หุ่นของเขาจะถูกฟันขาดเป็นสองท่อน แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่สามารถติดต่อหาเพื่อนเขาได้ หุ่นของอาราตะยังตรงมาด้วยความเร็ว โชหยิบปืนขึ้นมาก่อนจะเริ่มยิงไปยังยมทูตสีขาวตัวนี้ มันหลบได้ตามเคย เมื่อกระสุนพุ่งไปทางซ้าย มันก็สามารถโยกไปทางขวาได้อย่างรวดเร็ว มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าแปลกใจสำหรับโชเท่าไหร่นัก ปฏิกิริยาของคนขับหุ่นสีขาวนั่นไม่ต่างอะไรกับปีศาจเลย มันโยกหลบกระสุนได้ทุกนัด เมื่อมันเข้าถึงระยะประชิดมันก็ใช้ดาบเลเซอร์ทั้งสองเล่มเตรียมฟันมายังตัวของสกาย หุ่นสีน้ำเงินรีบหยิบดาบขึ้นมากัน แต่ดาบนั้นถูกปัดก่อนจะลอยออกไกลจากตัวสกายพอสมควร
หุ่นสีแดงม่วงนั้นปรากฏตัวข้างหลังของยมทูตสีขาว มันหยิบปืนออกมาก่อนจะเริ่มยิงมายังหุ่นที่อาราตะบังคับ เช่นเคยกระสุนนั้นพลาดเป้าทุกนัด หุ่นสีขาววิ่งตรงไปยังดิเทอมิเนชั่น มันขว้างมีดออกไป มีดนั้นลอยไปอย่างรวดเร็วก่อนจะปักเข้าที่ค๊อกพิทของดิเทอมิเนชั่น สกายเห็นหุ่นตัวนั้นระเบิดต่อหน้าต่อตา แต่ถึงกระนั้นเขาไม่มีเวลาที่จะยึกยัก โชรีบบังคับให้หุ่นของเขาบินไปหาดาบที่ตกพื้น แต่เมื่อเขารู้ตัวอีกทีสกายก็ถูกดาบเลเซอร์เสียบเข้าที่ค๊อกพิทของมัน หน้าจอนั้นดับลงไป เป็นการบ่งบอกว่าการฝึกซ้อมจบลงแล้ว ไม่นานเท่าไหร่นัก มงคลก็ถูกอาราตะเก็บกวาดไปอีกคน ทั้งสามลงมาจากหุ่นของตัวเองก่อนจะลงมายืนต่อหน้าอาราตะ
“ทรินิตี้ เธอทำอะไรของเธอ...ทำเธอถึงยืนเฉยๆแบบนั้น” อาราตะต่อว่า
“ขอโทษค่ะ” ทรินิตี้ตอบสั้นๆ
“....ไปพักกันก่อนก็แล้วกันกลับมา อย่าเป็นแบบนี้อีกล่ะ” อาราตะพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจก่อนที่เขาจะหันและเดินกลับไป
“เป็นไรไหม ทรินิตี้? ยังไม่หายหรอ?” โชเอ่ยปากถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร ชั้นขอไปพักหน่อยละกัน” หญิงผมม่วงแดงพูด
เธอพูดก่อนจะเดินแยกออกไป เธอเดินตรงไปก่อนจะนั่งในห้องของตัวเอง เธอนั่งกุมศีรษะของตัวเอง หัวของเธอตอนนี้นั้นวุ่นวายไปหมด เธอรู้สึกว่าเธอไม่สามารถตั้งสมาธิกับอะไรได้ หัวของเธอนั้นยังคงมีแต่โช เธอหลับตาทุกครั้ง เธอก็ยังเห็นโช แม้แต่เธอนั่งอยู่คนเดียวเธอยังได้ยินเสียงของโช เธอเอาหน้าฟุบลงไปกับหมอน เธออยากจะตะโกนให้สุดเสียง แต่เธอทำไม่ได้ ในขณะที่เธอนอนอยู่บนเตียง เธอก็ได้ยินเสียงเคาะประตู เธอเงยหน้าขึ้นมา
“นี่โชเอง เปิดให้หน่อย”
“ชั้นไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงชั้นหรอก” ทรินิตี้ตอบไป โดยไม่ได้เปิดประตูให้โชที่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง
“ไม่เป็นไรอะไรเล่า...คิดว่าชั้นไม่รู้หรือไง ชั้นอยู่กับเธอมาสามปีนะ ชั้นดูออกอยู่แล้ว” เพื่อนของเธอพูด
ทรินิตี้ไม่ได้ตอบอะไร เธอยังคงนอนเงียบบนเตียงของเธอ
“บอกชั้นเถอะว่าเป็นอะไร...ชั้นเป็นห่วงนะ”
“เธอเป็นคนสำคัญของชั้นนะ” โชพูดอยู่หลังประตู
ประโยคนี้ทำให้ทรินิตี้เงยหน้าขึ้นมาจากหมอนของเธอ คำว่าคนสำคัญนั้นดังในหัวของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใบหน้าของเธอนั้นแดงก่ำ แต่ประโยคนั้นก็ทำให้เธอลุกขึ้นมาจากเตียงของเธอ เธอเปิดประตูก่อนที่เธอจะเห็นโชยืนอยู่
“นายพูดอะไรของนาย!!” ทรินิตี้พูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ
“เอ่อ ชั้นเป็นห่วง เพราะเธอเป็นคนสำคัญของชั้น?” โชทวนประโยคสุดท้ายของตัวเอง
ใบหน้าของทรินิตี้นั้นยังคงแดงก่ำอยู่ แต่เธอไม่ได้พูดอะไร เธอเหมือนจะลำบากในการรวบรวมคำพูดของเธอ แต่ประโยคนั้นทำให้โชยิ้มออกมาก่อนที่ยื่นขวดน้ำให้ ทรินิตี้รับขวดน้ำไว้
“ชั้นเห็นเธอเป็นแบบนี้ เหมือนเธอจะไม่เป็นไรจริงๆน่ะแหละ” โชพูดด้วยรอยยิ้ม
“ถ้างั้นเจอกันที่อู่นะ” ชายผมน้ำตาลพูดต่อ
ทรินิตี้มองโชที่เดินจากไป เธอหันกลับไปก่อนจะวางขวดน้ำไว้บนโต๊ะของเธอ เธอทิ้งตัวลงไปเตียงของเธอ เธอยิ้ม เธอไม่สามารถหุบยิ้มของเธอได้เลย เสียงของโชที่เรียกเธอว่า “คนพิเศษ” นั้นอยู่ในหัวของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น...เธอลุกขึ้นจากเตียงของเธอ ก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องของเธอด้วยรอยยิ้ม
=====
ท้องฟ้าตอนนี้เป็นสีส้ม ไลท์บิงเกอร์ยังคงเคลื่อนตัวเป็นหนึ่งเดียวกันกับก้อนเมฆ เอพริลนั่งอ่านหนังสือในห้องของเธอ เธอเหลือบมองนาฬิกาเป็นระยะๆ นี่ก็เริ่มเย็นแล้ว แต่เธอยังไม่ได้เจอหน้าโชเลย เหตุผลคือโชนั้นเริ่มฝึกแล้ว ดังนั้นในช่วงกลางวันนั้นเขาจึงไม่สามารถหาเธอได้ โชบอกเรื่องนี้กับเธอแล้ว และโชก็บอกหญิงผมสีทรายว่าเธอจะมาหาเธอตอนเย็น เอพริลยังคงรอคอยเวลานั้น ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่เธอรู้สึกว่าเธออยากจะคุยกับชายผมน้ำตาล เธอได้ยินเสียงประตูเปิดขึ้น เธอหยุดอ่านหนังสือก่อนจะหันไปมองยังประตู เธอเห็นโชพร้อมกับกล่องอาหารในมือ โชเดินไปวางกล่องข้าว และหยิบกล่องเก่าที่เธอกินไว้ในตอนกลางวัน โชไม่ได้เอามาให้เธอเอง แต่เขาฝากคนอื่นให้
“เป็นไง คิดถึงผมไหม?” โชพูดติดตลก
“อือ คิดถึง” เอพริลพูดด้วยรอยยิ้ม
ประโยคทำให้โชสะดุ้งและใบหน้าของเขาแดงก่ำ
“ล้อเล่นน่ะ ชั้นชอบล้อนายเล่นจริงๆ” เธอหัวเราะ
โชหัวเราะแห้งๆกลับไป
“แล้วเป็นไง ฝึกเป็นยังไงบ้าง?” หญิงผมสีทรายเอ่ยปากถาม
“ก็พอไหวน่ะแหละ ถึงพวกเราจะแพ้เหมือนเคยก็เถอะ” โชตอบ
“นี่...” หญิงผมสีทรายพูดขึ้นมา
“โช...พวกนายกำลังไปที่โรงงานผลิตหุ่นยนต์ของจักรวรรดิ์ใช่ไหม?” เอพริลเปลี่ยนประเด็น
น้ำเสียงของเธอนั้นเปลี่ยนไปก่อนหน้านี้มันเป็นน้ำเสียงที่ดูร่าเริง มันเป็นน้ำเสียงที่ถูกเปล่งออกมาจากเอพริลเกือบตลอดเวลา ตั้งแต่ที่ชายผมน้ำตาลได้รู้จักกับหญิงผมสีทรายคนนี้ หากทว่าครั้งนี้ไม่ใช่น้ำเสียงของเธอนั้น น้ำเสียงของเธอนั้นทั้งจริงจังและกังวล แววตาของเธอนั้นเหมือนยังคงกังวลอะไรซักอย่าง โชรู้ทันทีว่าสิ่งที่เขาจะได้ยินต่อไปนี้นั้นจะไม่ใช่เรื่องตลกหรือเรื่องล้อเล่นอย่างที่ทั้งสองชอบหยอกล้อกัน โชพยักหน้าเพื่อตอบคำถามของเธอ
“รู้ได้ยังไง?” โชตั้งคำถามกลับบ้าง
“ชั้นได้ยินคนข้างนอกคุยกันน่ะ” หญิงผมสีทรายตอบกลับ
“โช...ถ้าพวกนายไปที่นั่นนายคงจะต้องเจอกับพวกจักรวรรดิ์แน่ๆ และนายอาจจะเจอน้องสาวชั้นด้วย”
“น้องสาวของคุณนี่คือ?” โชตั้งคำถามด้วยความสงสัย
“คนขับจูปิเตอร์น่ะ น้องสาวชั้นเป็นคนขับจูปิเตอร์” หญิงผมสีทรายพูดถึงน้องสาวของตัวเอง
คำว่า “จูปิเตอร์” นั้น ทำให้โชนึกถึงหุ่นสีส้มตัวนั้นออกทันที มันเป็นหุ่นที่มีทั้งพละกำลังที่แข็งแกร่ง มีทั้งความเร็ว และมีอาวุธที่มีพลังทำลายล้างค่อนข้างมาก แถมคนขับนั้นยังมีฝีมืออีกต่างหาก ถ้าหากเขาต้องเจอกับจูปิเตอร์ตอนนี้อีกครั้ง เขาเองก็ไม่มั่นใจว่าเขาสามารถเอาชนะมันได้รึเปล่า
“ชั้นรู้ว่านายอาจจะสู้น้องสาวของชั้นไม่ได้ แต่ถ้าหากนายมีโอกาสที่จะฆ่าเธอแล้วล่ะก็...”
“สัญญาได้ไหม ว่านายจะไม่ฆ่าเธอ” เอพริลเอ่ยปากขอร้อง
“ผมสัญญา” โชตอบสั้นๆ
หญิงผมสีทรายยิ้มก่อนจะสวมกอดโชไว้ มันทำให้หน้าของโชนั้นแดงก่ำ เธอปล่อยออกก่อนจะยิ้มให้ ดูเหมือนนี่จะเป็นวิธีขอบคุณของเธอ
=====
ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงที่หมายของพวกเขา ตอนนี้ภายนอกนั้นมืดสนิท โชที่อยู่ในชุดนักบินนั่งอยู่ในตัวสกาย มันยืนอยู่ทางปล่อยตัว โชกำลังเช็คทุกอย่างในหุ่น ตั้งแต่เชื้อเพลิง อาวุธ รวมไปถึงไนท์วิชั่น เพื่อใช้มองในที่มืด ในขณะที่โชกำลังเช็คอยู่นั้น ใบหน้าของทาร่าก็ปรากฏขึ้นมา
“คุณโช คุณจำแผนของเราได้ไหม?” หญิงสวมแว่นเอ่ยปากถาม
“อ่าฮะ ทำลายปืนใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างหน้า แล้วคอยคุ้มกันให้หุ่นลำอื่นๆลงมา ไม่มีปัญหา” โชทวนแผนการอย่างแม่นยำ
“โอเค ประตูจะเปิดในอีกหนึ่งนาที ขอให้คุณโชคดีค่ะ” ทาร่าอวยพร
โชนั่งมองตัวเลขที่นับถอยหลัง เมื่อมันเหลือศูนย์ ประตูก็เปิดออก
“อาดาจิ โช , สกาย ออกตัว!!”
หุ่นสีน้ำเงินพุ่งออกไปยังโลกภายนอก ท้องฟ้านั้นมืดมิด แต่ด้วยอุปกรณ์ของเขานั้นทำให้เขาพอจะมองเห็นบ้าง ถึงมันจะไม่ชัด แต่เขาก็พอมองออกว่าอะไรคืออะไร โชมองหาสิ่งที่เขาต้องการ นั่นก็คือป้อมปืน โชยกปืนเลเซอร์ก่อนจะยิงออกไปสองนัด กระสุนสีเขียวนั้นกระแทกกับป้อมปืน มันทำให้ป้อมปืนทั้งสองระเบิดออก เสียงระเบิดนั้นทำให้เสียงหวอดังขึ้น แสงไฟนั้นเปิดไปทั่วโรงงาน โชกดปิดระบบไนท์วิชั่น เพราะตอนนี้มีแสงมากเพียงพอแล้ว ไลท์บิงเกอร์นั้นเริ่มลงมาช้าๆ ประตูของไลท์บิงเกอร์เปิดอีกครั้ง
“ทรินิตี้ , ดิเทอมิเนชั่น ออกตัว!!”
หุ่นสีม่วงแดงพุ่งออกไปเหมือนกัน ไม่นานนักเท้ามันก็ลงถึงพื้น หุ่นสีน้ำตาลไปยืนแทน
“มงคล , นำชัย ออกตัว!!”
หุ่นสีน้ำตาลพุ่งออกไปเหมือนกัน มันลงไปก่อนจะยืนเคียงข้างกับดิเทอมิเนชั่นและสกาย หุ่นที่ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยในโรงงานั้นออกมาเพื่อปกป้องโรงงาน พวกมันมีสีเขียวและมีอยู่ด้วยกันได้ห้าตัว สกายพุ่งไปก่อนจะใช้ดาบเลเซอร์ตัดแขนของหุ่นที่ขวางอยู่ แขนของหุ่นตัวที่โชตัดนั้นตกพื้น ก่อนที่โชจะอ้อมไปข้างหลังก่อนจะตัดหัวของหุ่นตัวเดิม หุ่นสีเขียวอีกตัวพุ่งตรงมายังสกาย และดิเทอมิเนชั่นพุ่งไปก่อนจะใช้ดาบเสียบเข้าที่ค๊อกพิท ทรินิตี้ดึงดาบออกมา ก่อนที่หุ่นตัวนั้นจะระเบิดออก หุ่นสีเขียวตัวนั้นยิงมาทางนำชัย แต่หุ่นสีน้ำตาลยกโล่ขึ้นมา กระสุนนั้นถูกโล่ป้องกันไว้ มงคลยกโล่ห์ลงก่อนจะยิงปืนกลไปยังหุ่นที่ยิงมาทางเขา กระสุนนั้นเจาะผ่านเกราะก่อนจะทำให้หุ่นตัวที่หมายปองชีวิตเขาระเบิดออก
หุ่นสองตัวที่เหลือมองหน้ากันก่อนจะตรงมายังสกายพร้อมกับดาบของมัน สกายกระโดดขึ้นฟ้า หุ่นทั้งสองตัวเงยขึ้นฟ้าก่อนจะสาดกระสุนเพื่อหวังจะทำลายสกาย แต่พวกมันไม่ทันระวังดิเทอมิเนชั่นที่พุ่งมาพร้อมกับดาบคาตานะที่ตัดผ่านร่างของหุ่นทั้งสอง หุ่นที่ถูกดาบผ่าร่างนั้นแยกออกจากกันก่อนจะระเบิดออก สกายนั้นลงมาจากท้องฟ้าก่อนที่เท้าจะแตะพื้นอย่างปลอดภัย
“สุดยอดไปเลย ทรินิตี้” โชเอ่ยปากชม
“ขอบใจ” ทรินิตี้ตอบด้วยรอยยิ้ม
แต่ไม่ทันที่ทั้งคู่จะได้ทำอะไรต่อ พวกเขาก็เห็นลูกระเบิดกลิ้งมายังจุดที่ยืนอยู่ สกายกับดิเทอมิเนชั่นรีบกระโดดแยกกันไปคนละทาง โชรู้สึกคุ้นๆกับลูกระเบิดลูกนี้ โชหันไปก่อนจะเห็นเครื่องบินสีแดงบินตรงมาทางเขา มันหยุดก่อนจะเปลี่ยนร่างเป็นหุ่นสีแดง ในมือของมันนั้นถือยิงระเบิดอยู่ด้วย โชรู้จักหุ่นตัวนี้ดี
“ลีเจี้ยน ครัชเชอร์...” โชพูดเบาๆก่อนจะมองไปยังคู่ต่อสู้ของเขา
