“กริ๊งงง” เสียงนาฬิกาปลุกที่อยู่ข้างๆผมดังขึ้น
ผมลืมตาตื่นขึ้นก่อนจะดีดตัวขึ้นมา ผมรีบถอดชุดนอนของผมออก ผมรีบสวมเครื่องแบบ มันเป็นเสื้อนอกสีดำ เหมือนพวกหนุ่มออฟฟิศ ข้างในนั้นผมผูกเน็กไทสีแดงไว้ด้วย กางเกงผมนั้นเป็นสีเดียวกันกับเสื้อนอกผมนั่นก็คือสีดำ ผมมองตัวเองบนกระจก ทุกอย่างดูเรียบร้อย ผมหยิบกระเป๋าสะพายของตัวเองขึ้นมา ก่อนจะสะพายไว้บนหลังของตัวเอง
นี่เป็นวันแรกที่ผมจะเปิดเรียน ผมรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย และผมก็รู้สึกดีใจที่ผมไม่ต้องถูกลากไปพิพิธภัณฑ์ไหนอีกแล้ว ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมถูกลากไปเกือบทุกๆพิพิธภัณฑ์ในลอนดอน ดูเหมือนโรบิ้นจะมีความเข้าใจผิดๆว่าผมชอบประวัติศาสตร์มาก
ผมเดินลงไปข้างล่าง ก่อนจะตรงเข้าไปในครัว ผมเห็นโรบิ้นกำลังกินซีเรี่ยลอยู่ ผมนั่งลงไปก่อนจะเทซีเรี่ยลงไปในในชามก่อนจะเทนมลงไป ลูคัสกับโรเซนออกไปทำงานตั้งแต่เช้า โรบิ้นกินข้าวเช้าเสร็จก่อนผม เขาลุกไปก่อนจะล้างชามของเขา ไม่นานนักผมก็กินข้าวเช้าของผมเสร็จ ผมลุกจากที่นั่งของตัวเองก่อนจะล้างชามของตัวเองเช่นเดียวกัน พวกเราเดินออกจากบ้านหลังนี้ โรบิ้นหยุดก่อนจะล็อคกุญแจไว้ไม่ให้ใครบุกรุกบ้านหลังนี้ตอนไม่มีใครอยู่
เราสองคนเดินบนฟุตบาทที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย พวกเขาต่างเดินด้วยฝีเท้าที่เร่งรีบ เช่นเดียวกันกับพวกเราสองคน พวกเราเดินลงบันไดเลื่อนเพื่อไปสู่รถไฟใต้ดิน ผมกับโรบิ้นหยิบบัตรออกมาก่อนจะแตะตรงประตูของรถไฟใต้ดิน ประตูเปิดออก พวกเราสองคนเดินผ่านประตูก่อนจะเดินลงบันไดช้าๆ ไม่นานทั้งคู่ก็ยืนอยู่บนชานชะลาที่มีผู้คนมากมายรออยู่ เสียงรถไฟที่วิ่งบนรางดังขึ้น มันเป็นรถไฟสีเทา มันฉะลอความเร็วลงก่อนจะจอดอยู่หน้าผู้คนที่รอคอยรถไฟ ประตูถูกเปิดออกช้าๆ ทุกคนที่ยืนรอรถไฟก้าวเท้าขึ้นไปบนรถไฟ
พวกเราขึ้นเป็นคนแรกๆดังนั้นจึงมีที่เหลือ พวกเราไม่ลังเลที่จะนั่ง ผมกับโรบิ้นนั่งข้างๆกัน รถไฟเคลื่อนตัวออกไปช้าๆ รถไฟขบวนนี้แน่นเอี้ยดไปด้วยผู้คน ผมมีที่ขยับเพียงนิดเดียว รถไฟนั้นวิ่งออกไปตามเส้นทางของมัน ผมกับโรบิ้นนั่งข้างๆกัน พวกเราคุยกันอยู่เรื่อยๆ ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องไร้สาระ จะว่าไปโรบิ้นเคยพาผมมาดูโรงเรียนนี้มาแล้ว มันไม่ใช่โรงเรียนที่ใหญ่มาก แต่ก็เป็นโรงเรียนที่ดูดีพอสมควร เราใช้เวลาประมาณสามสิบนาทีก่อนที่เราจะถึงสถานีที่เราต้องการ
ผมกับโรบิ้นก้าวเท้าลงจากรถไฟพร้อมๆกัน เราทั้งสองขึ้นจากสถานี และกลับสู่ฝืนดินอีกครั้ง เดินเพียงไม่นานก็ถึงยังโรงเรียนใหม่ของผม อาคารสองชั้นที่ถูกทาด้วยสีน้ำตาล ระหว่างทางนั้นมีต้นไม้จำนวนมากตั้งอยู่ เราสองคนเดินผ่านรั้วโรงเรียน เสียงของนักเรียนคนอื่นๆที่ทักทายโรบิ้นดังขึ้นตลอดทาง ชายผมสีทรายในทรงผมหางม้ายิ้มก่อนจะตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
“นายนี่ดังไม่น้อยเลยนะ” ผมพูดกับโรบิ้น
“ก็นะอาจจะเพราะชั้นเป็นผู้ชายแต่สวยเหมือนผู้หญิงก็ได้” โรบิ้นพูดพลางหัวเราะเบาๆ
“ว่าแต่ ซาโตรุ นายจำตารางเรียนได้รึยัง?” โรบิ้นเปลี่ยนประเด็น
“ชั้นปริ้นตารางเรียนมาแล้วล่ะ” ผมตอบพลางหยิบออกมาจากกระเป๋าให้ดู
“คนละทางกับห้องชั้นแฮะ...ห้องเรียนของนายเมื่อเข้าไปแล้วเลี้ยวซ้ายนะ” โรบิ้นพูดพลางมองตารางเรียนของผม
“อ่อ โอเค ถ้างั้นชั้นไปห้องชั้นก่อนล่ะ แล้วเจอกัน”
“อืม แล้วเจอกัน” ผมพูดพลางโบกมือ
ผมมองตารางเรียนของผม วิชาแรกของผมนั้นเป็นวิชา “คณิตศาสตร์” แม้มันจะไม่ใช่วิชาที่ผมชอบที่สุด แต่ผมก็คิดว่าเป็นวิชาที่ผมพอจะถูไถไปกับมันได้ จริงๆตัวผมนั้นไม่ใช่คนเรียนดีอะไร (นอกจากวิชาภาษาอังกฤษ) แต่ก็ไม่ใช่คนเรียนแย่อะไร ทุกวิชาผมจะอยู่ตรงกลางหมด
ผมเดินไปตามทางที่โรบิ้นบอก ผมมองป้ายห้องอยู่ตลอดทาง พลางสลับก้มมองมาที่ตารางเรียน ผมเดินหน้าไปเรื่อยๆ ระหว่างที่ผมเดินอยู่นั้น ผมก็รู้สึกได้สายตาที่จับจ้องผมตลอดทาง คงไม่น่าใช่เรื่องแปลกอะไร ผมเป็นนักเรียนใหม่ที่นี่และทุกคนที่นี่ก็คงต้องสงสัยอยู่แล้วว่าผมเป็นใคร นึกแล้วมันก็ชวนให้นึกถึงผมตอนอยู่ญี่ปุ่น ทุกครั้งที่มีนักเรียนใหม่ทุกสายตาจะจับจ้องที่คนๆนั้นและทุกคนก็จะชอบเข้าไปทำความรู้จักกับนักเรียนใหม่นั่นในตอนพักกลางวัน
ผมถึงหน้าห้องเรียนของผม ผมหยุดก่อนจะเช็คดูอีกครั้งว่าผมมาถูกห้องแน่ๆ เมื่อผมมั่นใจว่าผมมาถูกที่ ผมก็เปิดประตูเข้าไปในห้อง เมื่อผมเปิดประตูนั้นผมก็เห็นคนในห้องนั่งอยู่แล้ว พวกเขาต่างมองผมอยู่แว้บนึงโดยไม่ได้พูดอะไร ดูเหมือนหลายๆที่นั้นจะถูกยึดไปแล้ว ผมมองก่อนจะเห็นที่นั่งนึงว่างอยู่ ผมเดินตรงไปที่นั่งก่อนจะวางกระเป๋าลงบนเก้าอี้ตัวนั้น เมื่อผมนั่งลงไป ผมก็หันไปมองข้างๆ ผมของเธอสั้นเพียงแค่ประบ่าเท่านั้น ผมของเธอนั้นเป็นสีขาว ดวงตาของเธอนั้นเป็นสีแดง ผมมองเธอ มันทำให้เธอหันมามองผมด้วยเหมือนกัน ใบหน้าของเธอนั้นงดงามมาก ถ้าหากไม่นับว่าโรบิ้นที่เป็นผู้ชาย เธอน่าจะเป็นคนที่สวยที่สุดที่ผมเจอในตอนนี้
“นายเป็นนักเรียนใหม่หรอ? ชั้นไม่เคยเห็นนายมาก่อน” หญิงผมขาวคนนี้เอ่ยปากถาม
“ผมเป็นนักเรียนญี่ปุ่นน่ะ ซาโตรุครับ ยินดีที่รู้จักครับ” ผมพูดพลางยื่นมือไปทางเธอ
“ชั้นเอฟเวอลีน ลอว์เล้นซ์ เรียกชั้นว่าอีฟก็ได้ ยินดีที่รู้จักเหมือนกัน” หญิงผมขาวแนะนำตัวพร้อมจับมือผม
เมื่อผมจับมือของเธอ ทุกสายตาก็มองมาที่ผม ทั้งชายทั้งหญิง ผมปล่อยมือของเธอ ที่ทุกคนฮือฮาอาจจะเพราะผมจับมือกับคนดังล่ะมั้ง ด้วยจากความงามของเธอ เธอคงเป็นคนดังสุดๆประจำโรงเรียนเลยก็ได้ ไม่นานนัก อาจารย์ก็เข้ามาในห้อง ในวันแรกนั้นไม่มีการสอนอะไรเป็นพิเศษนอกจากส่งแผนการสอนของวิชานี้ให้กับนักเรียนและกล่าวแนะนำวิชาคร่าวๆ เมื่อการแนะนำจบลงก็ถือว่าเป็นการหมดคาบของวิชาคณิตศาสตร์
จากนั้นวิชาต่อไปที่ผมต้องเรียนคือวิชาอังกฤษ ผมใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่นักในการเดินจากห้องคณิตศาสตร์ไปยังห้องอังกฤษ ผมเปิดเข้าไปในห้องนั้น ผมก็เจอกลุ่มคนกลุ่มใหม่ คนในห้องนี้นั้นล้วนแต่เป็นชาวต่างชาติ แหงล่ะ ทางโรงเรียนคงไม่ให้คนอังกฤษเรียนภาษาตัวเองหรอก เช่นกันกับวิชาคณิตศาสตร์ ครูสอนเพียงแค่แจกแจงว่าผมต้องเรียนอะไรบ้างก่อนที่จะปล่อยให้นักเรียนไปสู่พักกลางวัน
ผมเดินตามคนอื่นๆไปยังโรงอาหาร มันเป็นโรงอาหารที่ค่อนข้างกว้างและแน่นไปด้วยผู้คน ผมต่อแถว แถวนั้นเคลื่อนไปเรื่อยๆ ผมทำตามคนอื่นๆ ผมหยิบถาดสีเหลือง ผมหยิบอะไรที่ผมอยากกิน ซึ่งก็มีเบอร์เกอร์ สลัด และน้ำผลไม้ เมื่อผมหยิบทุกอย่างที่ผมต้องการ ผมก็หาที่นั่งของตัวเอง ในขณะที่ผมมองหานั้น ผมก็เห็นมือข้างนึงโบกไปมา ผมมองก่อนจะเห็นโรบิ้มโบกเรียกผมด้วยรอยยิ้ม ผมเดินตรงไปยังเขา ตรงข้ามกับโรบิ้นนั้นมีหญิงอีกคน ใบหน้าของเธอนั้นไม่เหมือนชาวยุโรปแต่เหมือนคนทางฝั่งเอเซียมากกว่า ผมของเธอนั้นเป็นสีน้ำเงิน
“คนนี้คือซาโทรุหรอ?” หญิงผมน้ำเงินเอ่ยปากถามโรบิ้น
“อื้อ นี่แหละ ซาโทรุ” โรบิ้นแนะนำผมด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ
“ซาโทรุ นี่แคทเธอร์ลีน ลี เพื่อนสนิทของชั้นเอง” ชายผมสีทรายแนะนำเพื่อนสนิทของเขา
“แคทเธอร์ลีน ลี ยินดีที่รู้จักค่ะ” เธอพูดพลางยื่นมือ
“เช่นกันครับ” ผมจับมือของเธอ ก่อนจะปล่อยออก
“เป็นยังไงบ้าง? ชินกับที่นี่แล้วรึยัง?” แคทเอ่ยปากถาม
“ผมยังไม่ค่อยชินกับอากาศเท่าไหร่น่ะครับ คงอีกพักนึงกว่าผมจะชินกับที่นี่” ผมตอบกลับไป
“แล้วเป็นยังไง ได้เพื่อนบ้างรึยัง?” โรบิ้นที่นั่งข้างๆผมหันมาถามบ้าง
“อื้อได้แล้วล่ะ ชื่อเอฟเวอลีน ลอว์เล้นซ์น่ะ”
ประโยคนี้ทำให้ทั้งโรบิ้นและแคทอึ้ง ทั้งคู่มองหน้าผมตาไม่กระพริบ
“ซาโทรุ ชั้นว่านายรีบออกห่างจากยายนั่นดีกว่านะ” โรบิ้นเตือนผม
“ทำไมเรอะ?” ผมถามด้วยความงุนงง
“ยัยนั่นน่ะร่านจะตาย ยัยนั่นน่ะอ่อยผู้ชายไปทั่ว ชั้นว่าที่ยัยนั่นคุยกันนาย เพราะนางหวังจะกินนาย” แคทพูดด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว
เรอะ...ผมไม่รู้สึกอย่างนั้นเลยแฮะ แต่ผมไม่ได้พูดอะไรออกไปนอกจากพยักหน้าตอบรับแบบเงียบๆ พวกเรานั่งกินข้าวกันอยู่อีกพักนึง พวกเราคุยเรื่องอื่น มันทำให้ผมได้รู้ว่าแคทนั้นมาจากเกาหลี แต่เธออยู่ในอังกฤษมานานมากจนทำให้ตอนนี้เธอได้สัญชาติอังกฤษเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“จะว่าไปซาโทรุต่อไปนายเรียนอะไร?” ชายหน้าหวานเอ่ยปากถาม
“เอ่อ เดี๋ยวนะ...เคมี” ผมตอบพลางมองตารางเรียนของผม
“เห วิชาเดียวกันกับพวกเราแฮะ” โรบิ้นตอบผม
“ถ้างั้นเราไปกันเถอะ” ชายผมสีทรายพูดพลางลุกขึ้น
ผมกับแคทก็ลุกเหมือนกัน พวกเราเดินไปเก็บถาดก่อนจะเดินออกจากโรงอาหาร พวกเราสามคนเดินไปพร้อมๆกันก่อนที่พวกเราจะเข้าไปยังห้องเรียนวิชาเคมีด้วยกัน ผมเห็นอีฟนั่งอยู่คนเดียว ผมตรงไปจะทักทาย แต่หากทว่าโรบิ้นจับไหล่ของผมไว้ ผมหยุดก่อนจะหันไปทางโรบิ้น เขาส่ายหน้าส่งสัญญาณบอกผมให้ผมหยุดในสิ่งที่ผมคิด ผมไม่ได้ขัดใจอะไร ผมนั่งข้างๆโรบิ้นและแคท ห้องนี้นั้นแปลกกว่าสองห้อง เพราะโต๊ะนั้นไม่ใช่โต๊ะเลคเชอร์ทั่วๆไป แต่เป็นโต๊ะสีขาวที่ค่อนข้างยาวและมีก๊อกน้ำไว้ด้วย ในอนาคตคงได้ทดลองอะไรบางอย่างในวิชานี้
สองวิชาสุดท้ายของวันนี้คือภูมิศาสตร์และวรรณกรรม ผมเรียนกับทั้งโรบิ้นและแคทในสองวิชาสุดท้าย เมื่อหมดวิชาสุดท้ายก็เป็นกริ่งส่งสัญญาณให้ทุกคนกลับได้ เราสามคนเดินออกไปหน้าโรงเรียน เช่นเดียวกันกับนักเรียนคนอื่นๆที่เดินทิศทางเดียวกันกับพวกเรา
“ชั้นมีงานพิเศษต้องทำ ถ้างั้นชั้นขอตัวก่อนนะ” แคทพูดพลางโบกมือก่อนจะเดินไปอีกทาง
ผมกับโรบิ้นยืนนิ่งๆและโบกมือให้กับเธอ
“ซาโทรุ นายจำทางกลับได้รึเปล่า?” โรบิ้นถาม
“อ่าฮะ จำไม่ได้ไม่ต้องห่วงหรอก” ผมตอบกลับไป
“ถ้างั้นชั้นไปซ้อมก่อนละ แล้วเจอกันที่บ้านนะ” โรบิ้มยิ้มก่อนจะเดินไปอีกทาง
ผมลืมเล่าไปว่าโรบิ้นนั้นเล่นละครเวทีในโรงละครเล็กๆ และวันนี้ก็เป็นวันแรกที่โรบิ้นต้องเริ่มซ้อม ผมจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร แต่ผมคุ้นๆว่าโรบิ้นเคยบอกผมไปแล้ว ผมไม่กล้าถามซ้ำว่าเรื่องอะไร เพราะมันดูเสียมารยาท เอาเป็นว่าค่อยไปดูทีเดียวเลยละกัน
ผมเดินกลับไปยังสถานีใต้ดิน ผมยืนรอรถไฟ รถไฟมา ผมขึ้นรถไฟ ผมนั่งลงบนเบาะก่อนจะหยิบมือถือของผมมาเล่น รถไฟนั้นก็วิ่งไปตามราง ผมก็แค่รอฟังสถานี “ท็อตแน่ม คอร์ท” และเดินกลับก็แค่นั้น ไม่ใช่เรื่องยากอะไร ผมนั่งไปเรื่อยๆ ผมฟังชื่อสถานีตลอดทาง น่าแปลก ทำไมชื่อสถานีนั้นดูไม่คุ้นหูเลย ผมเงยขึ้นไปมองป้ายที่บอกสถานีต่างๆ และวินาทีนั้นผมก็รู้ทันทีว่าผมนั่งรถไฟผิดสาย
เมื่อรถไฟหยุดผมรีบลงจากรถไฟก่อนจะขึ้นอีกสาย แต่ดูเหมือนสายนี้ก็พาผมออกไกลจากบ้านกว่าเดิม ผมลงจากรถไฟขบวนนี้ ก่อนผมจะมองรอบๆ ผมจะเดินไปถามผู้คน แต่ดูเหมือนคนเหล่านี้เร่งรีบมาก เขาไม่ได้สนใจผมเลยแม้แต่น้อย ผมมองหาเจ้าหน้าที่ซึ่งผมก็หาไม่เจอ ผมหยิบมือถือขึ้นมาก่อนจะโทรหาโรบิ้น ในใจผมภาวนาให้เขารับสาย แต่ดูเหมือนเขาจะไม่รับสาย สงสัยคงซ้อมละครอยู่ล่ะมั้ง ผมเริ่มคิดถึงหนทางอื่น “แท็กซี่” ดีไหม? ไม่ แพงมากแน่นอน ในขณะที่ผมกำลังรนรานอยู่นั้น ผมก็รู้สึกได้ถึงมีใครจับไหล่ผม
ผมหันกลับไปก่อนจะเห็นหญิงผมสีขาวยืนอยู่ ผมของเธอสั้นเพียงแค่ประบ่าเท่านั้น เธอกำลังจะอ้าปากพูด แต่ผมนั้นติดบทก่อน
“อีฟ ช่วยพาผมกลับบ้านหน่อย...ผมหลงทาง”
เธอดูตกใจเล็กน้อยก่อนจะตอบ
“อ๊ะ เอ่อ ได้ซิ” หญิงผมขาวตอบผม
ผมเริ่มบอกสถานีที่ผมต้องการจะไป เธอพยักหน้าก่อนจะพาผมขึ้นรถไฟ เธอขึ้นรถไฟมากับผมด้วย พวกเราสองคนยืนข้างๆกันพลางจับที่โหนในรถไฟใต้ดินไว้ด้วย
“แล้วเอ่อ...อีฟ นั่นทางกลับบ้านเธอหรอ?” ผมเอ่ยปากถาม
“อืม สถานีที่นายหลงไปเมื่อกี้คือสถานีบ้านชั้นน่ะ” หญิงผมขาวตอบ
เราสองคนยืนเงียบอีกครั้ง รถไฟวิ่งไปเรื่อยๆ ก่อนที่ในที่สุดผมจะถึงสถานีที่ผมต้องการ ผมก้าวเท้าลงมาจากรถไฟ เช่นเดียวกันกับเธอ เราสองคนขึ้นบันไดเลื่อนไปพร้อมๆกัน ก่อนที่เธอจะส่งผมที่หน้าประตูทางออก ผมแตะบัตรเพื่อเดินผ่านประตู ผมหันมาก่อนจะเห็นเธอโบกมือให้กับผม ผมยิ้มก่อนจะโบกมือให้กับเธอเหมือนกัน เราสองคนแยกทางกัน ผมเดินกลับไปยังบ้านของผม
ผมว่า “เอฟเวอลีน ลอว์เล้นซ์” ก็ไม่ใช่คนที่แย่นะ ทำไมคนถึงเกลียดนางกัน?
